roza4-2003.pdf

ŚWIĘTOGÓRSKA

RÓŻA DUCHOWNA

Rok XXXVI PAŹDZIERNIK, LISTOPAD, GRUDZIEŃ 2003 Nr 4 (184)

OD REDAKCJI

Czcigodni Czytelnicy, „Świętogórskiej Róży Duchownej”

Kolejny Numer Sanktuaryjnego Czasopisma „Świętogórska Róża Ducho-

wna” przekazujemy do rąk Czytelników, którzy interesują się życiem i działa-

lnością Świętogórskiego Sanktuarium i Domu Rekolekcyjnego prowadzonego

przez Gostyńskich Filipinów.

Kończy się Jubileuszowy Rok 75 – Lecia Koronacji Cudownego Obrazu,

zamieszczamy, więc dotąd nie opublikowany tekst kazania Ks. Arcybiskupa

Seniora Mariana Przykuckiego ze Szczecina.

Rok Różańca Świętego znajdował i znajduje swoje szczególne miejsce

w życiu Świętego Miejsca Matki na Gostyńskim Wzgórzu. Wydarzeniem

owielkim znaczeniu historycznym, a także i duchowym były Dożynki

Archidiecezjalno – Wojewódzkie roku 2003 przeżywane na Świętej Górze oraz

na gostyńskim stadionie. Dla udokumentowania tego wydarzenia zamieszczamy

teksty przemówień wygłaszanych podczas tej niecodziennej uroczystości,

a także kazanie Księdza Arcybiskupa Metropolity dr Stanisława Gądeckiego

wygłoszone podczas Mszy św. dożynkowej na świętogórskim placu kultowym.

W kalendarium życia Świętej Góry wpisują się przeżycia wielkich spraw

Kościoła jak np. 25 – lecie pontyfikatu Jana Pawła II, beatyfikacja Matki Teresy

z Kalkuty, uroczystości liturgiczno – kościelne, a także zamyślenia rekolekcyjne

tych, którzy w klimacie modlitwy i ciszy przeżywają swoje spotkanie z Bogiem

w Domu Matki na Świętej Górze.

Niech lektura zamieszczonych treści w obecnym numerze „Świętogórskiej Róży

Duchownej” pogłębi w nas więź z tym Sanktuarium, w którym obecność Bożej

Matki tylekroć doświadczaliśmy. Niech Ona staje się dla nas Przewodniczką

na drogach naszej codzienności i pomaga odnajdywać równowagę ducha

i radość serca, o którą coraz trudniej w naszym codziennym zabieganiu.

PROSTO DO SERCA

”A MNIE JEST SZKODA LATA…”

To nie tylko słowa piosenki, ale rzeczywistość wyzwalana nadchodzącej

jesieni, szarych pochmurnych dni, spadających liści, chłodu izimna, jaki

przeżywamy w naszym polskim klimacie ten obecny czas. Po gorących dniach

letnich miesięcy, po katastrofalnej wprost suszy, tak dotkliwie odbijającej się na

zbiorach naszych pól, ogrodów i sadów, rozgrzani „wprost czyśćcowym

upaleniem” rodzą się w naszych sercach refleksje i tęsknoty za tym, co minęło, i za

tym, co było dobre opromienione blaskiem słońca, i za tym, co budzi pragnienie

szczęścia. Z takimi uczuciami rodzącymi się w sercu wkraczamy znów w czas

jesienno – zimowy, a z nim w całe bogactwo treści, jakie niesie z sobą głębokie

i prawdziwe przeżywanie „chwili obecnej”.

Różańcowy czas w „Roku Różańca Świętego” oraz pogłębiona i poszerzona

refleksja nad nowymi Tajemnicami Światła uzupełnia wiązanie naszego życia od

chwili chrztu świętego poprzez radość Kany Galilejskiej i dynamikę apostolskiej

misji rozszerzania Królestwa Bożego, które wciąż nas wzywa do wkraczania na

górę przemiany, na nasza górę Tabor, aż poprzez pełne zjednoczenie z Eucha-

rystycznym darem Chrystusa w Komunii Świętej.

To jakżesz bardzo istotne uzupełnienie różańcowych tajemnic wiąże nas

z przeżywaniem tych treści, które nam przekazał Ojciec Święty Jan Paweł II.

Nie bez znaczenia jest fakt, że w połowie różańcowego miesiąca października

przeżywamy Wielki Jubileusz 25–lecia Pontyfikatu Polaka na Stolicy

Piotrowej. Wciąż żywe „Habemus Papam” sprzed ćwierćwiecza ogłoszone

miastu i światu budzi radość serca, głęboką refleksję i mobilizacje sił, aby

wspierać w tak trudnej misji przewodzenia Kościołowi i światu, jaką podejmuje

Jan Paweł II. Trudno pozbierać w myśli ogrom dokonań, przemian, jakie wiążą

się z całym bogactwem duchowym, kulturalnym, intelektualnym i materialnym

w całej działalności Papieża z rodu Polaków. W sercu każdego z nas rodzi się

potrzeba modlitwy i duchowego wsparcia patrząc na umęczone oblicze i słabość

przytłoczonego chorobą i odpowiedzialnością człowieczeństwa Piotra naszych

czasów. W Sanktuarium Świętogórskim i w naszych codziennych modlitwach

osoba Ojca Świętego staje się bliska i mobilizująca nas do naszego świadectwa

chrześcijańskiej postawy, jaką winniśmy ukazywać swoją codziennością.

Do rangi symbolu urasta fakt wyniesienia do chwały ołtarza poprzez

beatyfikacje Matki Teresy z Kalkuty, z którą tylekroć się spotykał Ojciec Święty.

W tych wspólnych spotkaniach zawierała się troska tak Ojca Świętego, jak i Matki

Teresy o człowieka, o jego godność od chwili poczęcia, aż po naturalną śmierć.

Ten humanizm ogromnego formatu inspirowany Ewangelią objawiany w życiu

Matki Teresy a także i Ojca Świętego Jana Pawła II jest wielkim znakiem, który

winniśmy odczytywać w sposób właściwy i wprowadzać w życie współczesne.

PROSTO DO SERCA

Gdy świat wstrząsany ludzką nienawiścią, agresją, terrorem, korupcją, wojnami

i zanikiem ludzkich odczuć wydaje się jak gdyby sięgający w swym zenicie

„cywilizacji śmierci” musi się zmienić nie mocą militarnych i papierowych

układów, konwencji, rezolucji, ale mocą siły serce zjednoczonych w solidarności

braterstwa, miłości i dobra, prawdy i pokoju, której źródłem był, jest i będzie Bóg –

bogaty w Miłosierdzie.

Listopadowy czas wzywający do przemyśleń nad przemijalnością budzi

nasze serca, by biły rytmem miłości, która będzie zasługująca i na naszą

wieczność.

W cyklicznie przeżywanym kalendarium dni, świąt, wydarzeń liturgi-

cznych okresów, zamknięta jest wielka mądrość Stwórcy dającego nam poprzez

właściwe doświadczanie „chwili obecnej” z całym bogactwem otaczającej

przyrody i świata, odczytywać nasze tęsknoty, pragnienia, zadania, które

winniśmy po chrześcijańsku wypełniać.

Nowy Rok Kościelny rozpoczynający się Adwentem staje przed nami

jako czas zadań, porządkowania pogmatwanych dróg, oczyszczenia serc na spo-

tkanie z Panem. Całe bogactwo liturgii adwentowej, tęskne wołanie „Marana

tha”, tradycja polskich Mszy roratnich wzywa nas do otwarcia naszych serc na

działanie łaski, do przyjęcia nadziei oczekiwania, jaka wiąże się z głębokim

przeżywaniem adwentowych dni.

„A mnie jest szkoda lata…” opromienionych dni pełnych słońca i aktywizmu

oraz czasu radości wakacyjnych przygód, umacniania więzi rodzinnych i bra-

terskich poprzez urlopowe odwiedziny i spotkania w kręgu bliskich serca – to

takie ludzkie, potrzebne dla nawiązania rodzinnych i braterskich więzi, i uma-

cniania ich w przeżywanym pięknie przyrody, i w wolnym czasie od obowią-

zków i zajęć. Tak wciąż nie można przeżywać w pełni swojego

człowieczeństwa. Potrzebny jest czas jesiennych i zimowych refleksji, czas

zamknięcia się w „swojej izdebce” w swoim domu, w swoim kręgu –

oczywiście jak zawsze z Bogiem i poprzez otaczające nas szare pochmurne dni

jesieni, i mroźne dni zimy odnajdywać ciepło emanujące z serc najbliższych

codziennych, aż zwyczajnych.

Niech ten czas, który stoi przed nami pełen bogactwa treści, jakie daje nam

każdego dnia do przemyśleń Dobry Bóg staje się dla nas czasem dojrzałej

miłości i pokoju oczekiwania na wciąż przychodzącą Miłość – Boga.

Ks. Zbigniew Starczewski COr

Z ŻYCIA KOŚCIOŁA

„...JEST WIELU ŚWIĘTYCH...”

Ojciec Święty Jan Paweł II opuszczając

Kalkutę w 1998 r. powiedział: „Wśród nas jest

wielu świętych, o których nic nie wiemy”. Swoje

orędzie nadziei, które niesie przez świat wspiera

przykładami błogosławionych i świętych.

Odkrywa wobec świata ogromne dobro, które

realizuje się przez ludzi. Zalewowi zła

głoszonego przez wszechobecne media, które

wielkimi tytułami rozgłaszają stale negatywne,

pesymistyczne, katastroficzne zjawiska życia

ludzkiego, przeciwstawia dobro wnoszone przez

ludzi w rodziny, całe społeczności, całą

ludzkość. Chyba między innymi, dlatego tak

często i tak wiele ukazuje ludzi przed światem na

mocy swego autorytetu najwyższej duchowej

władzy, ogłaszając ich błogosławionymi i świę-

tymi. Ponad 1.300 ludzi zostało ogłoszonych

światu bohaterami dobra i świętości. Oni wszyscy są znakami światła

stawianymi na świecznikach, aby świecili wszystkim i głosili nadzieję, że nikt

nie zostaje zapomniany przez Chrystusa za swoje dobro. Nie tylko

z dawniejszych czasów, ale coraz częściej ukazuje Papież takich, których

pamiętają, których świadkowie życia jeszcze żyją, a przecież jeszcze – „wśród

nas jest wielu świętych, o których nic nie wiemy”.

Bardzo to wymowne, że Ojciec Święty na swoje 25 – lecie pontyfikatu

ogłosi 19 października br. błogosławioną Matkę Teresę z Kalkuty, która zmarła

6 lat temu – 5.09.1997 r. Stała się sławna swoim dziełem miłości, obrzucona

zaszczytami, o które nigdy nie zabiegała. Otrzymała nagrodę pokoju im. Papieża

Jana XXIII, nagrodę Dobrego Samarytanina w Bostonie, nagrodę Kennedy`ego

w Waszyngtonie, nagrodę prezydenta Indii – Anioł Miłosierdzia,

międzynarodową Nagrodę im. Alberta Scheitzera, doktorat H.C. z teologii

Uniwersytetu Cambridge i pokojową nagrodę Nobla – oto niektóre zaszczyty

światowe, ale najwyższą będzie beatyfikacja. W niej dostrzegł Papież

szczególną świętość potrzebną światu, gdy polecił prawie natychmiast po jej

śmierci wszcząć proces beatyfikacyjny.

Ta Albanka Agnes Gonxha Bajaxhiu urodzona 26.08. 1910 r. decyduje się

w wieku 18 lat wstąpić do klasztoru. Matce, na pytanie, co chciałaby otrzymać

na urodziny, odpowiada: „Chciałabym cię prosić o błogosławieństwo. Chcę iść

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: