Świt 12.pdf

Autor: Katka

Pomoc: Silvia_sb

Beta: Ann!

Rozdział 12:

Bella:

Edward siedział obok mnie i czekał na moją odpowiedź. Nie wiedziałam, co zrobić. Z jednej

strony nie chciałam go stracić na dobre, a z drugiej nie chciałam do niego tak szybko wracać,

przecież ten scenariusz może się powtórzyć jeszcze milion razy. On zdradzający mnie, a

później przepraszający. Mamy całą wieczność na powtarzanie tego, a ja wiedziałam, że nie

przeżyję, jeśli by mnie jeszcze raz zdradził. Wtedy najprawdopodobniej poleciałabym do

Włoch i złamała jedno z praw ustalonych przez Volturi. Zdawałam sobie jednak sprawę, że

moja córka bardzo by z tego powodu cierpiała. Nie mogłam umyślnie pozbawić jej matki.

Westchnęłam ciężko i nagle w mojej głowie zaświtał pomysł.

- Mam zamiar spokojnie ukończyć studia, więc na razie będziemy się zachowywali jak

przyjaciele, a gdy skończę prawo, a Nessie medycynę, zastanowię się, co będzie z nami.

- Trzy lata mam być tylko twoim przyjacielem i nic więcej?

- Coś się nie podoba?

- Nie, nie, trzy lata to nic w porównaniu do wieczności, ale w tym czasie… dobrze wiesz, że

dziewczyny są strasznie zawzięte i będą chciały zdobyć moje serce, które… - nie dokończył,

bo mu przerwałam.

- … Które wisi już przy mojej bransoletce od Jacoba. – Dokończyłam za niego i

uśmiechnęłam się złośliwie. – Jak mnie kochasz, to się nie ugniesz. – Powiedziałam wstając.

- A ty?

- Co, ja?

- Ty będziesz mogła mieć w tym czasie… chłopaków? – Zapytał ostrożnie.

- Może… Pamiętaj, że to ty zacząłeś. Ty się całowałeś z tamtą ludzką dziewczyną mimo, że

twierdziłeś, że jestem miłością twojego życia. – Zdążyłam już dojść do drzwi, a moja ręka

spoczywała na klamce. – Do jutra. – Powiedziałam i wyszłam. Wsiadłam do samochodu i

pojechałam daleko za miasto. Miałam zamiar zapolować na coś więcej niż marna sarna, a

jutro i tak miało być słonecznie, czyli zero kontaktu z ludźmi.

Polowanie mogłam uznać za udane. Właśnie wracałam do domu po polowaniu i

przypominałam sobie, co upolowałam. W większości były to drapieżniki, więc byłam teraz

bardzo najedzona i spokojnie mogłam wrócić na zajęcia następnego dnia. Do domu

zajechałam pod wieczór. Jak się okazało moja córka nie była sama. Był z nią jakiś obcy

wampir… a może nie obcy.

- Witaj, Bello. – Powiedział radośnie i zaraz do mnie podbiegł i mnie uściskał. – Stęskniłem

się już za tobą.

- Witaj, Nigel. Co cie sprowadza do Wielkiej Brytanii?

- Kuzynka mojego najlepszego przyjaciela i studia. Postanowiłem zacząć studiować

geografię.

- Nic się nie zmieniłeś, odkąd ostatnio się widzieliśmy.

- A ty za to bardzo.

- Umarłam, jestem wampirem i mam córkę, a do tego jestem starsza o jakieś jedenaście lat.

- No tak, spora różnica. – Powiedział i pocałował mnie w policzek. – Pójdę już. Muszę

zapolować. Dasz się zaprosić na kolację w piątek?

- Dam się zaprosić.

- Przyjadę po ciebie o dziewiętnastej. Pa, Bells. Pa, Nessie. – Powiedział i wyszedł, a ja tylko

westchnęłam i poszłam do kuchni zrobić kolację. Zajrzałam do lodówki i doszłam do

wniosku, że w najbliższym czasie będę musiała jechać na duże zakupy. Westchnęłam i

zabrałam się za robienie zapiekanek. Gdy były gotowe położyłam jedną na talerzu, a dwie

zostawiłam żeby się ostudziły, bo miałam zamiar je zamrozić.

- Kolacja! – Zawołałam głośno. Po chwili do kuchni wpadła Renesmee i usiadła przy wyspie,

która znajdowała się na środku kuchni. Zajęłam miejsce po drugiej stronie stołu i patrzyłam

jak je.

- Jak minął ci wczoraj wieczór z Oliverem?

- Dobrze. Zjedliśmy, pogadaliśmy, obejrzeliśmy jakiś film i poszliśmy spać. Rano szybko

zebraliśmy się i pojechaliśmy na zajęcia.

- I nic ciekawego się nie działo?- Nic. Rozmawiałaś z tatą?

- Tak.

- I co? Wprowadzi się do nas? Będziemy znowu zwykłą rodziną, a wy będziecie razem?

- Nie wprowadzi się. Nie będziemy razem. Tylko przyjaźń, nic więcej.

- A już miałam nadzieję, że…

- Gdy skończę studia podejmę decyzję, co będzie z nami dalej. Powiedział, że na mnie

poczeka. Zadowolona?

- Trzy lata. Może przeżyję. – Powiedziała i wstała, żeby pozmywać po sobie talerz i kubek. –

Dobranoc mamo. – Powiedziała, gdy już się uporała z naczyniami, pocałowała mnie w

policzek i poszła na górę do swojego pokoju. Wolnym krokiem skierowałam się do swojego

pokoju i usiadłam nad notatkami z wykładów, które przyniosła mi Nessie. Uczyłam się aż do

samego rana. Gdy wschodziło słońce pozbierałam papiery i poszłam do kuchni zrobić

śniadanie, a następnie musiałam obudzić półwampirzycę. Usmażyłam jajecznicę, wycisnęłam

sok z pomarańczy i poszłam urządzić jej pobudkę. Gdy weszłam do pokoju zobaczyłam

dziewczynę z kasztanowymi, długimi włosami rozrzuconymi na poduszce. Spała na plecach

w koszuli nocnej, a kołdra znajdowała się na podłodze. Uśmiechnęłam się pod nosem i

podeszłam do okna żeby je odsłonić. Gdy tylko to zrobiłam, Renesmee zmarszczyła noc i

ukryła twarz w poduszce.

- Wstawaj skarbie. Śniadanie masz w kuchni. – Powiedziałam i poszłam do swojego pokoju,

żeby się przebrać do szkoły i spakować notesy. Gotowa zeszłam na dół i zostawiłam torbę na

krześle w przedpokoju. Zajrzałam do kuchni, w której na szczęście siedziała już

półwampirzyca i jadła śniadanie. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Zdziwiło mnie to, bo

nie spodziewałam się gości i nie słyszałam żadnych kroków. Pobiegłam szybko do drzwi żeby

je otworzyć. Okazało się, że to Edward postanowił złożyć nam wizytę.

- Hej. – Powiedział uśmiechając się do mnie i całując mnie w policzek. Ostatkiem sił

powstrzymałam się, żeby się od niego nie odsunąć, a nawet udało mi się odwzajemnić ten

gest.

- Cześć. Co ty tu robisz, w dodatku o tej porze? – Zapytałam, gdy tylko się od niego

odsunęłam i wpuściłam go do środka. – Pospiesz się, bo się spóźnimy na zajęcia! –

Krzyknęłam do córki w głąb domu.

- Pomyślałem, że możemy we trójkę pojechać na uczelnię. – Powiedział spokojnie.

- Myślę, że to nie jest koniecznie. Mam swoje ferrari i nie po to wydawałam na nie pieniądze

żebyś mnie teraz woził swoim autem. Poza tym jesteśmy tylko przyjaciółmi. Pamiętaj o tym.

– Powiedziałam stanowczo.

- Pamiętam, pamiętam. Trzy lata chyba wytrzymam, nie uważasz? Czekałem na ciebie niecały

wiek.

- To możesz już jechać na uczelnię. I następnym razem zastanów się kilka razy zanim

powiesz, że wytrzymasz trzy lata, bo nie byłeś w stanie wytrzymać nawet pół roku. –

Warknęłam do niego i poszłam pospieszyć córkę.

Na zajęcia jechałyśmy jak zwykle na ostatnią chwilę, co mnie jeszcze bardziej zdenerwowało.

Czy ten dzień mógł być jeszcze gorszy? Rano odwiedził nas Edward, z którym nie miałam

ochoty się widzieć, na wykłady jechałam na ostatnią chwilę, do tego jeszcze się okazało, że

zapomniałam najważniejszych notatek i portfela, co mnie doprowadziło do szewskiej pasji.

Gdy nadeszła pora lunchu poszłam po Renesmee. Oczywiście był z nią Oliver.

- Renesmee wzięłaś portfel? – Zapytałam podchodząc do nich.

- Nie. Przecież ty zawsze nosisz. – Odpowiedziała lekko zdziwiona moim pytaniem.

- Dziś ja stawiam ci lunch. – Powiedział szybko Oliver i pocałował dziewczynę w policzek.

- Jasne. To ja się zmywam. Idę posiedzę z Sophie i Silvią. – Powiedziałam i odeszłam.

Szybkim krokiem skierowałam się w stronę jednej z najbliższych restauracji. Moje koleżanki

czekały na mnie przed wejściem. Była to niedroga restauracja, którą w tych godzinach

oblegali studenci z Oxfordu. Weszłyśmy do środka i skierowałyśmy się do stolika, który

zarezerwowałam zawsze na tą samą porę. Stolik był siedmioosobowy, bo zdarzało nam się

zapraszać różne osoby na lunch. Chwile po tym jak zajęłyśmy swoje miejsca podszedł do

naszego stolika wampir.

- Witaj, Nigel. – Przywitałam go, mimo iż z miejsca, które zajmowałam nie mogłam go

dostrzec. Ósmy zmysł, powiedziałby śmiertelni. Wampira takie zachowanie nie zdziwiło.

Dziewczyny wiedziały jak to ze mną jest, więc nie zdziwiło je, że wiedziałam, kto do nas

pochodzi. – Dosiądziesz się?

- Witaj, Bello. – Powiedział i pocałował mnie w policzek. – Pewnie, że się dosiądę.

- To, Silvia, a to Sophie. – Przedstawiłam dziewczyny. – A to jest Nigel mój przyjaciel z

dawnych lat. – Zwróciłam się do koleżanek.

- Miło mi was poznać. – Powiedział i pocałował obydwie w dłonie, poczym zajął wolne

miejsce po mojej prawej stronie.

- Skąd jesteś? – Zapytała zaciekawiona Silvia. No tak. Ładna dziewczyna, z krótkimi

jasnobrązowymi włosami, niebieskimi oczami i idealną figurą. Nic dziwnego, że

zainteresował ją taki chłopak jak Nigel. Szkoda tylko, że nie zdawała sobie sprawy, że nie jest

dla niej… zadawanie się z wampirem pociąga za sobą pewne konsekwencje… Sophie z kolei

była zainteresowana Edwardem. Ta zgrabna, długowłosa blondynka, średniego wzrostu, miała

duże powodzenie u płci przeciwnej, a była zainteresowana akurat tym wampirem. No trudno.

- Z Francji. – Odpowiedział grzecznie.

- Co dla państwa? – Zapytał kelner, który właśnie się pojawił przy naszym stoliku.

- Dla mnie tylko cole. – Powiedziałam.

- Dla mnie sałatkę cesarską. – Silvia jak zawsze była zdecydowana na swoją ulubioną sałatkę.

- A dla mnie pizza Margherita. – Powiedziała Sophie.

- Dla mnie też tylko cola. – No tak. Nigel nie jadł tak samo jak ja.

- Trzy cole z lodem. – Powiedział ktoś za moimi plecami. Zbyt dobrze znałam ten głos by go

nie rozpoznać, nawet w takim gwarze, jaki panował w lokalu.

- To wszystko? – Zapytał kelner, gdy Edward zajmował miejsce obok Sophie.

- Jeszcze dwa soki pomarańczowe i to będzie wszystko. – Powiedziałam do kelnera nie

spuszczając wzroku z Cullena, który z kolei obserwował mojego przyjaciela. Kelner odszedł

żeby zrealizować zamówienie, a my siedzieliśmy w milczeniu. Pierwsza odezwała się

blondynka.

- Jaki kierunek wybrałeś Edwardzie?

- Prawo.

- A co cię sprowadza do Wielkiej Brytanii? – Zapytał, Nigel.

- Studia. To chyba oczywiste. – Odpowiedział kasztanowłosy przez zaciśnięte żeby.

- Bello, skąd znasz Edwarda? – Zapytała brązowowłosa.

- Chodziliśmy razem do szkoły. – Powiedziałam. Kamień spadł mi z serca, gdy zauważyłam,

że mój telefon wibruje mi w kieszeni. – Przepraszam muszę odebrać. – Powiedziałam i

odeszłam od stołu. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Tak, słucham.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: