Holt Victoria - Pani na Mellyn.pdf - nowosci czy aby(51) - dobrodziej111

VICTORIA HOLT

Pani na Mellyn

Rozdział 1

„Zubożała szlachcianka ma przed sobą dwie drogi" - oświadczyła

mi ciotka Adelajda. „Pierwsza to wyjść za mąż, a druga - znaleźć

pracę stosowną do swego urodzenia".

Wsiadając do pociągu, mknącego przez porośnięte lasami

wzgórza i rozległe zielone łąki, wybierałam tę drugą ewentualność,

jak sądzę, po części dlatego, iż nigdy nie miałam okazji wypróbować

pierwszej.

Zadawałam sobie pytanie, jak się przedstawiam w oczach

współtowarzyszy podróży, oczywiście gdyby zechcieli zadać sobie

trud przyjrzenia się mej osobie; ale wydawało się to mało

prawdopodobne. Byłam dwudziestoczteroletnią kobietą średniego

wzrostu, mającą za sobą pierwszą młodość, ubraną w brązową

merynosową suknię z kołnierzykiem z kremowej koronki i lekko

przymarszczonymi mankiecikami z tegoż samego ozdobnego

materiału (kremowy kolor jest praktyczniejszy od białego -

powiedziała ciotka Adelajda). W przedziale zrobiło się duszno,

rozpięłam więc przy szyi czarną pelerynę. Na głowie miałam brązowy

aksamitny czepek, związany pod podbródkiem również brązowymi

aksamitnymi wstążkami. Tego rodzaju nakrycie głowy było bardzo

korzystne dla niewiast o tak niekwestionowanej kobiecości jak moja

siostra Phillida, ja natomiast zawsze miałam uczucie, że wyglądam w

nim trochę dziwacznie. Gęste, miedzianorude włosy, z przedziałkiem

pośrodku głowy, spływały po bokach mojej nazbyt pociągłej twarzy.

Z tyłu były zebrane w niezdarny węzeł, nie mieszczący się pod

czepkiem. Największą moją ozdobę stanowiły duże oczy, które

czasami, w zależności od oświetlenia, przybierały kolor bursztynu.

Wyraz tych oczu był jednak zbyt śmiały - orzekła ciotka Adelajda; w

jej ustach oznaczało to, że nie wabiły tą zalotnością, która jest

właściwa kobiecie. Nos miałam za krótki, a usta za szerokie. W istocie

- pomyślałam sobie - nic w tej twarzy do siebie nie pasuje. Zmuszona

jestem wobec tego pogodzić się z losem i wyruszyć w drogę. Nie

będzie to z pewnością ostatnia moja podróż. Będę jeździć z miejsca na

miejsce i zmieniać posady. Tak już pozostanie do końca życia,

ponieważ muszę zarobić na siebie, a nie ma widoków na tę pierwszą

możliwość - zdobycie męża.

Minęliśmy zielone łąki Somerset i wjeżdżaliśmy w głąb

rozległych wrzosowisk i porośniętych lasami pagórków Devon.

Powiedziano mi, bym szczególną uwagę zwróciła na wybitne dzieło

inżyniera architekta Brunela - na piękny most, który spinał rzekę

Tamar w miejscowości Saltash. Minąwszy go, zostawiam za sobą

Anglię i przekraczam granice księstwa Kornwalii.

Byłam śmiesznie podekscytowana myślą, że mam przejechać

przez ten most. W owym czasie nie należałam do kobiet o wybujałej

fantazji - być może później, gdy zamieszkałam już w Mount Mellyn,

zmieniłam się, ale przebywanie w takim domu mogło pobudzić

wyobraźnię nawet najbardziej przyziemnych ludzi - nie bardzo więc

rozumiałam, skąd się u mnie bierze to niezwykłe ożywienie.

To przecież zupełny absurd - przekonywałam siebie. Może się

okazać, że Mount Mellyn to wspaniała rezydencja; Connan TreMellyn

może być człowiekiem równie romantycznym jak jego imię, ale to

ciebie nie będzie dotyczyć. Ty będziesz się poruszać w obrębie

dolnych schodów lub może poddasza. Ciebie będzie obchodzić

jedynie opieka nad małą Alvean.

Jakie dziwne imiona mają ci ludzie - pomyślałam, wyglądając

przez okno. Wrzosowiska tonęły w słońcu, ale szare skaliste pagórki

w oddali wyglądały dziwnie groźnie. Przypominały skamieniałe

ludzkie postacie.

Państwo, do których jechałam, pochodzili z Kornwalii, a

Kornwalijczycy mają swój własny język. Im również moje imię:

Martha Leigh, może się wydać dziwne. Martha. Zawsze wstrząsałam

się na dźwięk tego imienia. Tylko ciotka Adelajda zwracała się do

mnie w ten sposób; w moim rodzinnym domu, kiedy jeszcze żył mój

ojciec, on i Phillida nigdy nie nazywali mnie Martha. Dla nich byłam

Marty. Nie mogłam się oprzeć uczuciu, że Marty była znacznie

sympatyczniejszą osobą, niż Martha kiedykolwiek mogła nią być.

Zrobiło mi się smutno. Czułam się trochę przerażona, ponieważ

zdawałam sobie sprawę, że rzeka Tamar na dłuższy czas całkowicie

odetnie mnie od Marty. W nowej pracy, jak przypuszczałam, będą

mnie nazywać panią Leigh, może panienką albo jeszcze mniej

dostojnie - po prostu Leigh.

Jedna z licznych przyjaciółek ciotki Adelajdy słyszała o

„kłopocie, jaki miał Connan TreMellyn". Pilnie szukał odpowiedniej

osoby, która by mu pomogła w wychowywaniu dziecka. Musiała być

dostatecznie cierpliwa, by sprawować pieczę nad jego córką, na tyle

wykształcona, by ją uczyć, i mieć na tyle dobre pochodzenie, by

dziecko nie czuło się upokorzone, że musi słuchać nauczycielki nie

należącej do jego sfery. Innymi słowy, taką osobą, której potrzebował

Connan TreMellyn, była zubożała szlachcianka. Ciotka Adelajda

doszła do wniosku, że odpowiadam wszystkim tym wymogom.

Kiedy umarł nasz ojciec, który był wiejskim wikarym, ciotka

Adelajda przyjechała i zabrała nas do Londynu. Będzie tam sezon

balów i zabaw - powiedziała do nas: do dwudziestoletniej Marthy i

osiemnastoletniej Phillidy. Phillida pod koniec tego sezonu wyszła już

za mąż, ale ja, po czterech latach mieszkania pod wspólnym dachem z

ciotką Adelajdą, nadal, niestety, byłam panną. Tak więc nadszedł w

końcu dzień, w którym mi oświadczyła, jakie to dwie drogi widzi

przede mną.

Wyjrzałam przez okno. Wjeżdżaliśmy na stację w Plymouth. Moi

współtowarzysze podróży wysiedli i przedział opustoszał. Odchyliłam

się do tyłu na siedzeniu, obserwując ruch na peronie.

Kiedy kierownik pociągu gwizdkiem dał sygnał do odjazdu,

drzwi się otworzyły i do przedziału wsiadł mężczyzna. Uśmiechnął się

do mnie przepraszająco, jakby tym uśmiechem chciał wyrazić

nadzieję, że nie mam nic przeciwko temu, by dzielić z nim przedział.

Ja jednakże skierowałam wzrok w inną stronę.

Kiedy wyjechaliśmy już z Plymouth i zbliżaliśmy się do mostu,

mężczyzna zwrócił się do mnie z pytaniem:

- Podoba się pani nasz most? Odwróciłam głowę i spojrzałam na

niego. Zobaczyłam człowieka około trzydziestki. Był dobrze ubrany,

ale jego strój wskazywał na przynależność do klasy ziemiańskiej. Miał

na sobie ciemnogranatowy surdut, szare spodnie oraz melonik, który

w Londynie nazywałyśmy rondlem, kształtem swym bowiem

przypominał to właśnie naczynie. Położył go na siedzeniu obok siebie.

Jego sposób bycia wydał mi się trochę rażący. Ironicznie zmrużone

brązowe oczy mówiły wyraźnie, iż jest świadom wszystkich

ostrzeżeń, jakich nie szczędzono mi przed podróżą, dotyczących

zwłaszcza niestosowności wdawania się w rozmowę z nieznajomymi

mężczyznami.

- Owszem - odparłam. - To rzeczywiście wspaniały obiekt.

Roześmiał się. Przejechaliśmy przez most i znaleźliśmy się w

Kornwalii.

* * *

Brązowe oczy przyglądały mi się badawczo. Pod wpływem tego

spojrzenia poczułam się niezręcznie; uzmysłowiłam sobie swą dość

bezbarwną powierzchowność. Pomyślałam: on tylko dlatego się mną

interesuje, ponieważ nie ma tu innej kobiety, która by przyciągnęła

jego uwagę. Przypomniałam sobie, co powiedziała kiedyś Phillida, że

odstręczam od siebie ludzi okazujących mi zainteresowanie, bo jestem

przekonana, iż robią to tylko dlatego, że nie mają nikogo

atrakcyjniejszego pod ręką. „Postrzegaj siebie jako środek zastępczy -

brzmiała maksyma Phillidy - a staniesz się nim na pewno".

- Czy ma pani jeszcze daleko? - zapytał.

- Wydaje mi się, że już nie tak bardzo. Wysiadam w Liskeard.

- Ach, Liskeard! - Wyciągnął nogi i oderwał ode mnie wzrok, by

przyjrzeć się czubkom swoich butów. - Jedzie pani z Londynu? -

dopytywał się dalej.

- Tak - odrzekłam.

- Będzie pani tęsknić za wielkomiejskim życiem.

- Mieszkałam kiedyś na wsi, a więc wiem, czego się mogę

spodziewać.

- Zamieszka pani w Liskeard?

Nie bardzo mi były w smak te indagacje, ale znowu

przypomniałam sobie przestrogę Phillidy: „Jesteś zbyt opryskliwa w

stosunku do mężczyzn, Marty. Odstraszasz ich".

Postanowiłam, że będę przynajmniej uprzejma, odpowiedziałam

zatem:

- Nie, nie w Liskeard. Jadę do małej miejscowości na wybrzeżu,

która nazywa się Mellyn.

- Ach tak! - Milczał przez chwilę, ponownie utkwiwszy wzrok w

czubkach swoich butów.

To, co następnie powiedział, zaskoczyło mnie:

- Przypuszczam, że młoda, rozsądna dama, taka jak pani, nie

wierzy we wróżby i inne przepowiednie tego rodzaju?

- Ależ... - wyjąkałam. - Co za dziwne pytanie!

- Czy mogę obejrzeć pani dłoń?

Zawahałam się i spojrzałam na niego podejrzliwie. Czy wypada w

takich okolicznościach podać rękę obcemu mężczyźnie? Ciotka

Adelajda z pewnością by uznała, że taka propozycja kryje w sobie

jakieś niecne zamiary. W tym wypadku może się nawet okazać, że ma

Holt Victoria - Pani na Mellyn.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: