Orwig Sara - Kryjówka Finnegana (Świat Romansów [Temark] 30).pdf - Orwig Sara - wiedzanietajemna

Sara Orwig

Kryjówka Finnegana

W ostatnich dniach kwietnia słońce przygrzewało już mocno i

trotuary starej dzielnicy Oklahomy lśniły gorącym blaskiem. Na

skrzyżowaniu Pennsylvania Avenue z Dwudziestą Trzecią Ulicą,

biegnącą z północy na zachód, panował ogromny ruch. Kiedy światła

się zmieniły, dwa strumienie pojazdów ruszyły w kierunku

wschodnim, a dwa na zachód, przejeżdżając obok ogromnej łupiny

orzecha arachidowego.

Ubrana w czarne, ażurowe pończochy i czerwone, lekkie

pantofelki, w zakrywającym ją aż po czubek głowy kartonowym

przebraniu o kształcie wielkiego, uśmiechniętego fistaszka, Lucy

Reardon pomachała torebką orzeszków mijającemu ją kierowcy. Za

kierownicą jednego z samochodów mignęła znajoma twarz sąsiada z

jej osiedla.

– Hej, panie Mundy! – zawołała, odprowadzając go wzrokiem i

machając zawzięcie.

Nawet nie spojrzał w jej stronę. Patrzył prosto przed siebie,

mijając szybko szeregi starych budynków ze sklepikami, które w

ciągu roku po wielokroć zmieniały swoich właścicieli. Wiatr

rozwiewał mu falujące, ciemne włosy.

Lucy westchnęła i machała dalej do kierowców, spacerując to w

tę, to w tamtą stronę przed swoim sklepikiem. Choć maleńki i

wciśnięty między pralnię chemiczną a sklep z obuwiem, „Fistaszek”

był jej własnością. Próbowała go reklamować, sprzedając orzeszki

kierowcom, kiedy na skrzyżowaniu czekali na zmianę świateł.

Uwagę na pana Mundy’ego zwróciła dziś nie po raz pierwszy.

Dawno już zainteresowało ją nazwisko na skrzynce pocztowej: F.

MUNDY. Jakie imię kryło się pod owym „F”? Frank? Fred? A może

jeszcze jakieś inne? Wielokrotnie mijali się na podjeździe albo na

chodniku między budynkami. Zerkała na niego z uśmiechem, ale

nigdy jej nie zauważył.

Wyglądał na człowieka wiecznie czymś zajętego – patrzył

niewidzącym wzrokiem, idąc czytał albo mruczał do siebie, jakby się

czegoś uczył na pamięć. Tylko raz widziała, jak przystanął, by

zagadnąć dzieciaki z osiedla. Usłyszała wówczas jego głos – głęboki,

o matowej barwie. I właśnie ten głos oraz mity sposób, w jaki

traktował dzieci, sprawiły, że Lucy zapragnęła poznać go bliżej. Nie

nosił obrączki, a na jego skrzynce nie było imienia kobiety. Miał gęste

włosy, zachwycające błękitne oczy, imponująco szerokie ramiona i

chociaż był tak chudy, jakby miał zaraz paść z głodu, nie można mu

było odmówić atrakcyjności.

Rozmyślania o panu Mundym przerwał nagle dźwięk klaksonu.

Jakiś kierowca zjechał z pasma ruchu i zahamował przy krawężniku w

jednej z zatok przeznaczonych do parkowania. Z samochodu

wyskoczył chłopiec.

– Cześć, siostrzyczko – zawołał, uśmiechając się od ucha do ucha.

– Dasz mi trochę orzeszków?

W rudawych, kręconych włosach okalających okrągłą twarz brata

Lucy błysnęło słońce, nadając im czerwone lśnienie. Uczeń ostatniej

klasy szkoły średniej miał osiemnaście lat i był o osiem lat młodszy

od swej siostry.

– Jasne, Davy. Dokąd się wybierasz?

– Na spotkanie z Bennym. Nie było dzisiaj trenera, nie

pływaliśmy, więc wyszliśmy wcześniej i Ben jest w warsztacie

samochodowym. Instalowali mu nową pompę paliwową. Muszę po

niego podjechać i zabrać go do domu.

Zatrzasnął drzwi samochodu, a następnie sprężystym krokiem

podszedł do Lucy.

– Jak tam interesy?

– Całkiem niezły dzień. – Pomachała klientowi, który właśnie

wychodził ze sklepu. – Myślę, że to dlatego, że to już wiosna.

– Czy Nan jest w sklepie?

– Tak. Ale nie zabieraj jej czasu, jeśli ma klientów.

Za dwoma nastolatkami, którzy weszli do środka, zamknęły się

właśnie wahadłowe, oszklone drzwi.

– Mama pyta, czy wpadniesz na kolację – powiedział Davy.

– Dziś wieczorem nie. Jeszcze dziś albo jutro z samego rana chcę

pójść na uczelnię, by dowiedzieć się czegoś o kursach.

– Zupełnie ci odbiło na punkcie tych kursów. Interesy kwitną. Po

co ci jakieś kursy?

– Mogłabym nauczyć się księgowości. To by mi się przydało. Nie

pomyślałeś o tym, prawda?

– Fakt. Wpadnę tylko powiedzieć cześć Nan.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu i zniknął w środku, a Lucy znów

zaczęła machać do kierowców.

* * *

W sobotni ranek w salce mieszczącej się na dolnej kondygnacji

jednego z wzniesionych z czerwonej cegły budynków Uniwersytetu

Stanu Oklahoma, kilkoro ludzi czekało na pojawienie się profesora.

Finnegan Mundy siedział z wyprostowanymi nogami

skrzyżowanymi w kostkach i przysłuchiwał się wypowiedzi swego

przyjaciela Ala Gatesa na temat prawnych aspektów związków

przedmałżeńskich. Całym umysłem zaangażowany był w to, co mówił

Al, lecz nie potrafił oderwać oczu od dwóch par nóg, które zauważył

za szerokim weneckim oknem. „Związki pozamałżeńskie stają się

coraz częściej tematem rozpraw sądowych” – ciągnął Al.

Finn słuchał, lecz jego wzrok wędrował uparcie w dół damskich

kształtnych łydek, zatrzymując się na smukłych kostkach i

skórzanych, czerwonych pantofelkach na wysokim obcasie. Co za

długie nogi! – pomyślał. A zgrabne, jakich mało. Nogi w końcu

przesunęły się i obserwował je z lekką zadumą i odrobiną smutku.

Trwało to tylko krótką chwilę. Finn przeczesał palcami włosy,

rozmyślając nad swoją obecną sytuacją. Ostatnio miał sporo kłopotów

i czasami wątpił, czy w ogóle z nich wybrnie.

Do sali wszedł profesor, ucichł gwar rozmów i Finn zapomniał o

swoich rozterkach aż do czasu, gdy dwie godziny później wracał

samochodem do domu tylko po to, żeby się przebrać i ruszyć do pracy

Orwig Sara - Kryjówka Finnegana (Świat Romansów [Temark] 30).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: