Cięcie drzew i krzewów ozdobnych w obiektach zabytkowych.pdf

analizy i materiały

Cięcie drzew i krzewów

ozdobnych w obiektach

zabytkowych

Marek Siewniak

Obok zapewnienia lub/i poprawy warunków siedli-

skowych, cięcie jest jednym z głównych zabiegów

uprawowych i pielęgnacyjnych. W ostatnich latach

zmieniły się istotnie zasady cięcia drzew.

Wyróżniamy główne zakresy cięcia drzew.

Cięcie pielęgnacyjne, wykonywane niejako „w in-

dziej witalnej, w zewnętrznych jej partiach. Regene-

racja polega na krótkim przyroście licznych młodych

pędów. Efektem jest zagęszczenie tzw. płaszcza ko-

rony i wycienienie jej wnętrza. Celem izjologicznym

jest zmniejszenie asymilacji i spowolnienie wzrostu

roślin. Jest to cięcie dla uzyskania dekoracyjnych

form topiarystycznych, żywopłotów, szpalerów, ba-

rokowych boskietów i szeroko rozumianej „zielonej

architektury”. Właściwie wykonywane nie powoduje

problemów statycznych ani izjologicznych. Zabiegi

te są pracochłonne i kosztowne. „Bogate” ogrodnic-

two renesansu czy baroku uporało się z tym zabie-

giem przy pomocy setek ogrodników. Dzisiaj pracę

ułatwiają narzędzia elektryczne, spalinowe czy pneu-

matyczne.

Konsekwencją zaniechania systematycznego cię-

cia formującego jest niepożądane rozrastanie zrege-

nerowanych pędów; rozwijają się duże, nadmierne

gałęzie (kandelabry); powstają problemy statyczne.

Sytuacje takie pojawiają się zarówno w wyniku zanie-

dbań, jak i estetycznie uzasadnionych przekształceń

stylowych.

2. Usuwanie posuszu. Ustawicznie muszą być

usuwane suche i obumierające gałęzie, zwłaszcza

wtedy, gdy ich opadanie stwarza zagrożenie dla oto-

czenia. Przeciwnie, w ustronnych zakątkach parków

czy zieleńców suche gałęzie mogą być ze względów

ekologicznych pozostawiane.

3. Prześwietlenie korony. Celem tego cięcia

jest: zmniejszenie naporu oddziaływania wiatru, po-

prawa warunków świetlnych, zmniejszenie wilgotno-

ści wewnątrz korony, co sprzyja asymilacji i pogarsza

warunki rozwojowe grzybów. Prześwietlenie wyko-

nywane regularnie nie powinno przekraczać 5-10%

maksymalnie do 15% masy asymilacyjnej drzewa.

Prześwietlenie dokonywane jest równomiernie w ca-

łej koronie w obrębie gałęzi cienkich Ø 1,0-3,0 cm,

drobnych gałęzi Ø 3,0-5,0 cm. Prześwietlenie nie

może wpłynąć na pokrój drzewa.

II.■

teresie drzewa”. Celem cięcia pielęgnacyjnego jest

rozwój i utrzymanie zdrowych, bezpiecznych oraz

właściwych pokrojowo koron. Cięcie pielęgnacyj-

ne zastępuje naturalne procesy odrzucania gałęzi.

Cięcie bezpieczeństwa, wykonywane dla ograni-

czenia zagrożenia otoczenia przez drzewo.

Podział ten jest istotny ze względu na skutki

dla drzewa, pozytywne w pierwszym, a negatywne

w drugim przypadku. Przy czym konieczność wyko-

nywania cięcia bezpieczeństwa jest z reguły konse-

kwencją braku lub niewłaściwej pielęgnacji albo zda-

rzenia losowego.

Zakres i cele cięcia pielęgnacyjnego uwzględnia

aspekty izjologii drzewa, biologii drewna i estetyki

i obejmuje 5 czynności: usuwanie posuszu, chorych

i obumierających gałęzi, prześwietlenie korony, ko-

rekcję korony, częściową redukcję korony i odtworze-

nie korony.

Przyjmuje się następujący podział gałęzi według

grubości mierzonych u nasady:

Pęd

do 1 cm

Cienka gałąź

1,0-3,0 cm

Drobna gałąź

3,0-5,0 cm

Średnia gałąź

5,0-10,0 cm

Gruba gałąź (konar)

powyżej 10,0 cm

I. CIĘCIE PIELĘGNACYJNE

Podstawowe rodzaje cięcia drzew

ozdobnych

1. Formowanie albo cięcie dekoracyjnych

form . Nadawanie pożądanego kształtu i wielkości ko-

ronie jest zabiegiem wykonywanym w streie najbar-

I.■

analizy i materiały •

kurier konserwatorski

8 2010

Drzewa stare poprzez prześwietlenie korony pró-

buje się pobudzić do regeneracji i odbudowy korony

bliżej pnia. Z izjologicznego punktu widzenia jest

to skrócenie transportu wody. Jest to więc próba od-

młodzenia albo rewitalizacji starego drzewa, o coraz

mniej wydolnym systemie korzeniowym. Stwarza to

jednocześnie możliwość przedłużania życia nawet po-

nad jego „normalnie” osiągalny wiek.

4. Korekcja korony. Dotyczy koron zdeformo-

wanych w wyniku zaniedbań, źle ciętych albo od-

kształconych na skutek nienormalnych warunków,

jak np. ocienienia, silnych wiatrów. Korekcja korony

polega na usuwaniu niepotrzebnych pędów konku-

rencyjnych i zapobieganiu niepożądanym kierunkom

jej rozwoju. W ramach korekcji korony podobnych za-

biegów wymagają poszczególne gałęzie. Ten cel zmu-

sza niekiedy do cięcia nawet średnich gałęzi (powyżej

5 cm Ø). Korekcja korony będzie konieczna w przy-

padku kolizji z budowlami, innym drzewem itd.

5. Częściowa redukcja korony. Wykonywana

jest dla zmniejszenia jej wymiarów, odciążenia ko-

rony o tendencji wychylania się od pionu, czyli po-

prawienia statyki. Cięcie odbywa się w Ø 1,0-3,0 cm,

drobnych gałęzi Ø 3,0-5,0 cm i ewentualnie średnich

gałęzi Ø 5,0-10,0 cm. Zakres cięcia nie powinien

przekroczyć 30% masy asymilacyjnej. Dla złagodze-

nia szoku wskazane jest rozważenie etapowania prac

na kilka lat. Typowy pokrój powinien być zachowany,

a korona rozwijać się dalej w sposób normalny. Nie-

wielka dopuszczalna deformacja nie powinna powo-

dować problemów statycznych. Podstawowy cel to

przywrócenie bezpiecznej statyki drzewa. Tutaj też

należy wykonać cięcie dolnych gałęzi (podkrzesy-

wanie) dla zapewnienia porządku przestrzennego

i widoczności, złagodzenia konliktów z budowlami,

rzeźbami, uniknięcia konliktów granicznych z są-

siadami, a także innymi drzewami. Pojawienie się

silnych pędów regeneracyjnych, tzw. reiteratów, jest

niekorzystne. Należy je na bieżąco usuwać.

6. Odtworzenie korony. Jest szczególnym

rodzajem cięcia na drzewie, którego korona uległa

zniszczeniu. Zniszczenie korony może nastąpić sa-

morzutnie (w efekcie przypadku losowego) lub w wy-

niku świadomej redukcji korony („ogłowienia”). Poja-

wienie się reiteratów jest korzystne. Muszą one być

przerzedzane a ich rozwój kontrolowany.

Oczywiście, poszczególne rodzaje pielęgnowania

drzewa w praktyce zachodzą na siebie. Tzn. silne

prześwietlenie przybiera znamiona odciążenia koro-

ny i może przechodzić w częściową redukcję korony.

Cele cięcia zmieniają się częściowo wraz z wiekiem

i stanem drzewa. Podczas gdy cięciu młodych drze-

wek przyświeca jako główny cel formowanie korony,

drzewom dojrzałym należy się położenie nacisku na

1. Drzewo przed cięciem.

2. Podkrzesanie korony; do 30% korony, skrajnia pionowa dla

pieszych i pojazdów.

3. Prześwietlenie korony; do 20% korony.

4. Redukcja korony z zachowaniem pokroju. Rys. 1-4 za:

M. Siewniak, D. Kusche, Baumplege heute, Berlin-Hannover 2009.

prześwietlenie i korekcję korony, a nawet częściową

redukcję korony, natomiast przy drzewach starych,

obok częściowej redukcji korony, konieczne będzie jej

odtwarzanie.

7. Cięcie drzew iglastych. Drzewa iglaste źle

znoszą cięcie i generalnie go nie wymagają – poza cię-

ciem formującym. Słabo wytwarzają bariery ochron-

ne. Znanym objawem obronnym jest zalewanie ran

żywicą. Stosunkowo najlepiej cięcie znoszą żywot-

niki, cisy, cyprysiki, modrzewie i dlatego często są

używane do formowania strzyżonych żywopłotów

i szpalerów. Oczywiście, ze względów kompozycyj-

nych i izjologicznych, konieczne jest coroczne cięcie

cienkich gałęzi. Najwłaściwsza pora cięcia drzew igla-

stych przypada na okres od początku maja do końca

września.

8. Cięcie drzew ładnie kwitnących. Magnolie,

jabłonie, śliwy, wiśnie najlepiej ciąć po kwitnieniu, na

przełomie wiosny i lata. Częstą feralną reakcją śliw

i wiśni na cięcie jest gumoza, dlatego można je wy-

konywać wyjątkowo np. w przypadku suchych gałęzi.

instrukcje •

analizy i materiały

analizy i materiały

Zimozielone laurowiśnie najlepiej ciąć pod koniec

zimy i na przedwiośniu.

9. Cięcie korzeni. Istnieje duże podobieństwo

pomiędzy cięciem gałęzi i korzeni. Korzenie nie po-

siadają korowiny, chroniącej przed przesychaniem

i mrozem. Dlatego ich odkrycie i samo przycięcie po-

winno być wykonane natychmiast po odkryciu. Cięcie

dokonywane jest przy pomocy ostrych sekatorów (ew.

piłek ręcznych). Prace ziemne w obrębie systemu ko-

rzeniowego muszą być wykonywane ręcznie. Koparki

rwą, szarpią i niszczą korzenie na długich odcinkach

(powodując obsmyczenie drobnych korzeni wraz

z włośnikami). Wszelkie poszarpane korzenie muszą

być przycięte gładko, prostopadle do osi korzenia.

Przed ponownym zasypaniem powierzchnie cięcia

należy spryskać środkiem ukorzeniającym.

Cięcie grubych korzeni I rzędu jest identyczne jak

ogławianie i jako takie niedopuszczalne. Przyjmu-

je się odpowiednio: korzenie cienkie Ø 0,1-0,5 cm,

drobne Ø 0,5-2,0 cm, grube Ø 2,0-5,0 cm, najgrubsze

powyżej 5,0 cm.

Szczególnym rodzajem cięcia bezpieczeństwa jest

cięcie polegające na redukcji niebezpiecznych partii

silnie uszkodzonego lub zdeformowanego drzewa,

zagrożonego „samozniszczeniem”. W tym przypadku

celem jest przywrócenie statyki pnia i korony. Mówi-

my więc o cięciu odciążającym (zwanym nieraz też

technicznym).

Zmniejszenie rozmiarów cięcia odciążającego jest

często możliwe i celowe poprzez równoczesne zasto-

sowanie mechanicznego zabezpieczenia korony.

Niedopuszczalne jest ogławianie drzew, polegają-

ce na całościowym usuwaniu górnych partii pnia lub

konarów.

mechanika i fizjologia gałęzi

Coroczne wzajemne obrastanie przyrostów na gru-

bość gałęzi i pnia tworzy połączenie konstrukcyjne

wewnątrz pnia i jest widoczne z zewnątrz, w postaci

charakterystycznego zgrubienia zwanego obrączką ,

wokół nasady gałęzi. Wewnątrz pnia, wokół nasady

gałęzi drzewo uruchamia mechanizm ochronny, po-

legający na tworzeniu chemicznej strefy ochronnej .

Mechanizm ten uruchamiany jest wraz z procesem

odrzucania gałęzi i trwa kilka, a czasem wiele lat.

Odbywa się to w drewnie bielastym z żywymi pro-

mieniami drzewnymi. Drewno w tych partiach jest

wysycane chemicznymi związkami i wytwarzana jest

bariera ochronna przeciw przenikaniu grzybów do

wnętrza pnia. Podczas cięcia nie może dojść do naru-

szenia albo zranienia tworzonej strefy ochronnej. Ga-

tunki takie jak klony, graby, buki, dęby i lipy dobrze

wykształcają bariery ochronne wokół pozostających

nasad ciętych gałęzi (dobrze kompartymentalizują);

natomiast kasztanowce, brzozy, jesiony, jabłonie, to-

pole, wiśnie i wierzby – słabiej. W osłabionym stanie

izjologicznym różnice te zanikają.

Cięcie drzew jest ważnym i kreatywnym elemen-

tem uprawy drzew. Zarówno w swym aspekcie pielę-

gnacyjnym, jak i leczniczym musi być wykonywane

w dostosowaniu do celu cięcia i stanu drzewa. Zakres

i rozmiar cięcia w jego izjologicznym wymiarze musi

być dostosowany do stanu zdrowotnego, budżetu

energetycznego, fazy rozwojowej i specyicznej kon-

strukcji i metamorfozy drzewa. Jego przekrocze-

nie powiększa deicyt energetyczny, prowadzi do

obumierania drzewa, do przyspieszenia biokorozji

drewna. Należy zawsze rozważyć etapowanie cięcia

oraz rekompensatę poprzez poprawę warunków sie-

dliskowych.

Każde źle wykonane cięcie drzewa jest równo-

znaczne z jego uszkodzeniem lub zniszczeniem i po-

winno być traktowane jak naruszenie prawa.

Każdy zabieg cięcia jest stresem i ingerencją w i-

zjologię rozumianą jako bilans asymilacji i pogłębia

II. CIĘCIE DLA BEZPIECZEŃSTWA

Cięcie bezpieczeństwa to zakres prac koniecznych

dla ograniczenia zagrożenia ludzi i mienia przez stare

drzewa, które doznały zaniedbań pielęgnacyjnych lub

z innych powodów stały się niebezpieczne („drzewo

uszkodzone”). Niektórych zaniedbanych zabiegów na

młodym drzewie, np. usunięcia pędów konkurencyj-

nych, nie można nadrobić zabiegami pielęgnacyjnymi.

Konieczne zabiegi o charakterze amputacji muszą być

wykonane natychmiast; są alternatywą dla usunięcia

drzewa. Amputowane są grube gałęzie lub konary.

Cięcie grubych gałęzi, a nawet konarów, dokony-

wane jest przy konarach lub przy pniu. Dopuszczal-

na redukcja aparatu asymilacyjnego nie powinna

przekroczyć 30% aparatu asymilacyjnego. Przy ko-

nieczności przekroczenia tej granicy redukcję należy

rozłożyć na kilka lat. Deformacja pokroju drzewa jest

nieunikniona; nie mogą być uwzględnione względy

estetyczne. Uwzględnianie względów izjologicznych

drzewa jest możliwe tylko częściowo. Aspekty bio-

logii drewna są niemożliwe do przestrzegania. Efek-

tem cięcia bezpieczeństwa są drzewa zniekształcone,

osłabione, o dużych ranach, narażone w nieograni-

czony sposób na szkodniki, choroby i biokorozje. Dal-

sza egzystencja drzew z amputowanymi konarami

jest silnie skrócona. Drzewa takie stają się drzewami

szczególnej troski i wymagają ustawicznej kontroli.

Cięcie bezpieczeństwa wywołuje dwa przeciwstawne

zjawiska. Z jednej strony poprawia naruszoną statykę,

z drugiej – przyspiesza biokorozję drewna. Pojawie-

nie się reiteratów, jako próbę odbudowy korony, moż-

na uznać za zjawisko korzystne.

analizy i materiały •

kurier konserwatorski

8 2010

deicyt energetyczny drzewa. Cięcie korony oznacza

redukcję masy asymilacyjnej, pociąga za sobą niedo-

żywienie i samo dostosowującą się redukcję korze-

ni oraz innych organów i tkanek. Zakres cięcia jest

pytaniem o możliwość regeneracji i czas jej trwania.

Regeneracja jest rozumiana przede wszystkim jako

odbudowa utraconych części i przywrócenie równo-

wagi pomiędzy poszczególnymi organami. Proces re-

generacji nie jest jednorazowy, tylko jest wieloletnim

powtarzaniem i wzajemnym dostosowywaniem się

wszystkich organów drzewa. Młode, witalne drzewa,

rosnące w dobrych warunkach siedliskowych, regene-

rują łatwiej i szybciej. Odwrotnie drzewa stare, słabe,

wegetujące w niekorzystnych warunkach miejskich,

znoszą gorzej każdy stres.

Poszczególne gatunki charakteryzują się zróżnico-

wanymi możliwościami regeneracyjnymi po redukcji

korony. Lepiej regenerują lipy, klony jesionolistne,

dęby, topole, wierzby, jesiony i cisy. Gorzej regene-

rują kasztanowce, robinie, iglicznie, wiązy, klony

(z wyjątkiem jesionolistnych), buki, brzozy, orzechy,

skrzydłorzechy, orzeszniki. Bardzo słabo regenerują

wszystkie drzewa iglaste (z wyjątkiem modrzewi, ży-

wotników i cisów). Drzewa egzotyczne zachowują się

różnie, w zależności od stopnia dostosowania się do

nowych warunków.

Ciecie gałęzi drzew zasiedlonych przez huby wpły-

wa dodatkowo na ich „biologię drewna”. Przyspiesza-

ne są procesy zgnilizny drewna pnia przez huby.

Poprawa warunków siedliskowych, np. poprzez

podlewanie w okresie letnim, poprawienie warunków

glebowych, pomaga drzewu przeżyć stres.

technika cięcia

1. Skrócenie ciętej gałęzi

3. Usuwanie gałęzi bez widocznej obrączki

Płaszczyzna cięcia zaczy-

na się u góry na zewnątrz

krawędzi kory i prowa-

dzona jest jak najbliżej

pnia, ale bez jego naru-

szenia.

W przypadku wątpliwości

lepiej jest prowadzić ją

bardziej „na zewnątrz”.

4. Usuwanie suchej lub obumierającej gałęzi

Płaszczyzna cięcia powin-

na znajdować się jak naj-

bliżej wydatnej obrączki

(zwanej w tym stadium

już „kołnierzem poże-

gnalnym”) i prowadzona

bez jej naruszenia.

5. Usuwanie gałęzi z wrastającą

krawędzią korowiny

Płaszczyzna cięcia zaczy-

na się u góry, tam gdzie

zaczyna się krawędź ko-

rowiny, i jest prowadzona

jak najbliżej pnia, bez na-

ruszenia go.

Należy ciąć raczej pod nie-

wielkim kątem od pnia.

6. Usuwanie jednej części

współdominującego rozwidlenia

Pozostawiany element

przyjmuje stopniowo

funkcje dominującego

przewodnika, a w rozwi-

dleniu wytwarzana jest

bariera ochronna. Ko-

rzystniejsze dla drzewa

jest etapowane usuwa-

nie grubej gałęzi lub konaru, rozłożone na tym wię-

cej lat, im grubszy jest usuwany konar czy gałąź.

Rozróżniamy dwa rodzaje rozwidlenia: „U” – gdy

korowina wypychana jest do góry i tworzy zewnętrz-

ną krawędź i „V” – gdy korowina wrasta pomiędzy

rozwidlające się drewno.

Dla uniknięcia uszko-

dzenia pnia (tzw. „ob-

rywu”) cięta gałąź musi

być wstępnie skrócona.

Wykonuje się podcięcie 1 ,

następnie nadcięcie 2.

Dopiero pozostałą małą

nasadę gałęzi usuwamy

cięciem ostatecznym 3.

2. Usuwanie gałęzi z widoczną obrączką

Płaszczyzna cięcia powin-

na znajdować się poza ob-

rączką, tak aby nie doszło

do naruszenia/zranienia

drewna pnia.

7. Cięcie redukcyjne grubej gałęzi

Miejsce dokonania redukcji na konarze lub grubych

gałęziach musi przypaść za (licząc od pnia) gałęzią

o grubości przynajmniej 1/3 usuwanego konara. Po-

instrukcje •

analizy i materiały

analizy i materiały

zostawiana gałąź musi zastąpić

izjologicznie usuniętą masę asy-

milacyjną i staje się gałęzią „napę-

dową” całej regeneracji. W miarę

możliwości powinna się ona znaj-

dować z górnej strony powstającej

rany, co ułatwi spływ asymilatów.

Cięcie redukcyjne konara może

lub powinno być rozłożone na

kilka lat.

Zaleca się wykonywanie cięcia drzew przy pomo-

cy ręcznych pił . Bardzo przydatne są sekatory i piły

ręczne na tyczkach. Powierzchnia cięcia powinna być

gładka, a brzeg rany nieposzarpany. Zapewnić to

mogą dobre, ostre brzeszczoty.

Ewentualne nierówności powierzchni i brzegi cię-

cia powinny zostać wyrównane ostrym nożem. Piły

mechaniczne mogą być użyte wyłącznie do cięcia

redukcyjnego konarów i ścinki drzew. Cięcie może

być wykonywane techniką linową lub z podnośnika

(niedopuszczalne są ciągle stosowane w parkach tzw.

polskie drzewołazy).

Stres jest łatwiejszy dla drzewa do przeżycia, gdy

cięcia wykonywane są w mniejszym zakresie, a czę-

ściej. Zalecane turnusy cięcia wynoszą dla drzew

najmłodszych dwa lata, dla drzew młodych 4-5 lat,

dla drzew dojrzałych 5-10 lat, a drzew starych 5-8 lat.

Formowane żywopłoty i szpalery muszą być cięte co-

rocznie, a iguralne topiary nawet dwukrotnie.

Najwłaściwsza pora cięcia z powodów izjolo-

gicznych przypada na okres lata, po pełnym rozwoju

liści. Drzewa są wtedy aktywne i dzięki temu najlepiej

indukowane są mechanizmy ochronne wokół nasad

ciętych gałęzi. Dotyczy to szczególnie gatunków re-

agujących „płaczem wiosennym”, m.in. klonów, brzóz,

orzechów. Korzystna pora cięcia tych drzew, podob-

nie jak i bardzo słabych drzew-weteranów, przypada

tuż po opadnięciu liści, kiedy gros materiałów zapa-

sowych zostało już przemieszczonych do gałęzi, pnia

i korzeni. Niekorzystne jest też wszelkie cięcie pod-

czas opadania liści. Drzewa takie jak wiśnie i śliwy

najłatwiej znoszą cięcie wykonane po przekwitnięciu.

Tradycyjne cięcie zimą ma jedyną zaletę: uwidacznia

wszelkiego rodzaju defekty strukturalne korony (acz-

kolwiek suche gałęzie „giną” w koronie). Usuwanie

posuszu może być wykonywane przez cały rok.

Cięcia koron drzew i krzewów nie należy wyko-

nywać w okresie lęgowym ptaków, jeżeli w koronach

drzew i krzewów znajdują się ich gniazda. Zgod-

nie z art. 52 ustawy o ochronie przyrody okresem

ochronnym ptaków jest czas pomiędzy 1 marca a 15

października. W tym czasie obowiązuje bezwzględ-

ny zakaz niszczenia gniazd, ostoi, siedlisk i jaj. Za

zniszczenie miejsc lęgowych ptaków i lęgów ptasich

dokonujący lub zlecający prace, w wyniku których na-

ruszone zostaną powyższe nakazy, pociągnięty zosta-

nie do odpowiedzialności karnej.

Zabezpieczanie rany różnorodnymi dotychcza-

sowymi środkami jest niepotrzebne, a nawet niewska-

zane. Przy cięciu letnim (od maja do września) moż-

na całkowicie zaniechać malowania ran. Pokrywanie

powierzchni rany żadnym z dotychczas stosowanych

środków nie zabezpiecza przed infekcją z zewnątrz,

za to poprawia warunki rozwoju grzybów już doko-

nujących rozkładu drewna w ciętej gałęzi. Odsłonięte

drewno usuniętej gałęzi powinno jak najszybciej prze-

sychać. Brzeżne partie dużych ran po cięciu grubych

gałęzi mogą być malowane środkami ogrodniczymi.

Zabezpiecza to odsłonięte żywe tkanki, tzn. miazgę,

łyko i promienie drzewne przed wyschnięciem i przy-

spiesza rozwój tkanki przyrannej (kalusa).

najważniejsze błędy popełniane

przy cięciu drzew

1. Zbyt intensywne cięcie, tzn. usunięcie powyżej

50% korony masy asymilacyjnej, równoznaczne

jest ze zniszczeniem drzewa. Tylko młode, witalne

drzewa są w stanie przeżyć taką redukcję. Starsze

drzewa po takim zabiegu zaczynają obumierać.

2. Zdeformowanie pokroju drzew, np. przez ogło-

wienie, nadmierne podkrzesanie.

3. Cięcie zbyt grubych gałęzi w ramach cięć pielęgna-

cyjnych.

4. Smarowanie ran po ciętych gałęziach środkami

impregnacyjnymi lub tworzącymi nieprzepusz-

czalne warstwy (stosowanie innych środków jest

niepotrzebne).

5. Pozostawienie ciętego drzewa bez dalszej kontroli

i opieki.

6. Stosowanie tzw. drzewołazów jest niedopuszczal-

ne (ewentualnie dopuszczalne użycie tylko do

ścinki drzew).

Niektóre błędy są równoznaczne ze zniszczeniem

drzewa i powinny pociągać za sobą konsekwencje

prawne.

CIĘCIE KRZEWÓW

Krzewy nie posiadają pnia, nie osiągają większej wy-

sokości i dzięki temu nie stwarzają zagrożenia dla

otoczenia. Krzewy też wymagają cięcia. Cele cięcia

krzewów można podzielić na:

cięcie po posadzeniu

•

cięcie dla zapewnienia funkcji

•

cięcie odmładzające albo zachowawcze.

Cięcie po posadzeniu wykonywane jest bezpo-

średnio po posadzeniu i powinno ułatwić przyjęcie się

rośliny. Może być silniejsze przy sadzeniu krzewów

z gołym korzeniem, a mniejsze lub wręcz niekoniecz-

•

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: