Prof. Norman Finkelstein - Przedsiębiorstwo holokaust.pdf - E-booki - grzybek11

PRZEDSIĘBIORSTWO HOLOKAUST

Norman G. Finkelstein

„Mam wrażenie, że zamiast uczyć o holokauście, handluje się nim."

Rabin Arnold Jacob Wolf, Uniwersytet Yale1

1 Michael Berenbaum, After Tragedy and Triumph, Cambridge, 1990, s. 45.

SPIS TREŚCI

Wstęp …………………………………………………..................… 4

ROZDZIAŁ l Zbijanie kapitału na holokauście ............................. 9

ROZDZIAŁ 2 Oszuści, handlarze i historia ..........................….. 24

ROZDZIAŁ 3 Wyłudzanie do kwadratu .................................... 43

Konkluzja .........................................................................….. 75

Posłowie do wydania polskiego ................................................ 80

Goldhagen dla początkujących, czyli Sąsiedzi J. T. Grossa ........ 90

PODZIĘKOWANIA

Pomysł napisania tej książki zawdzięczam Colin Robinson z wydawnictwa Verso. Roane Carey

nadała moim rozważaniom kształt spójnego tekstu. Na każdym etapie powstawania tej książki

pomocą służyli mi Noam Chomsky i Shifra Stern. Manuskrypt zrecenzowały Jennifer Loewenstein

i Eva Schweitzer. Osobistej pomocy i wsparcia nie szczędził Rudolph Baldeo. Jestem im wszystkim

bardzo wdzięczny. Strony te poświęcam pamięci moich rodziców. Dedykuję je przeto moim

braciom, Richardowi i Henry'emu oraz mojemu bratankowi Davidowi.

Norman G. Finkelstein

WSTĘP

Międzynarodowy debiut książki Przedsiębiorstwo holokaust (The Holocaust Industry), w czerwcu

2000 r., wywołał fale reakcji. W wielu krajach, od Brazylii, Belgii i Holandii po Austrię, Niemcy i

Szwajcarię, moja książka sprowokowała szerokie debaty i znalazła się na czołówkach list

bestsellerów. Wszystkie główne brytyjskie dzienniki i czasopisma poświęciły jej co najmniej

całostronicowe recenzje, a francuski „Le Monde" zamieścił na jej temat komentarz redakcyjny i

zajmujące dwie strony omówienia. Poświecono jej też już mnóstwo audycji radiowych i programów

telewizyjnych oraz kilka pełnometrażowych filmów dokumentalnych. Największe natężenie miały

reakcje w Niemczech. W towarzyszącej wydaniu niemieckiego przekładu książki konferencji

prasowej udział wzięło prawie dwustu dziennikarzy, a ponad tysiąc osób (dla prawie pięciuset

dodatkowych nie było już miejsca na sali) uczestniczyło w zorganizowanej w Berlinie dyskusji ze

mną. W ciągu kilku tygodni sprzedano w Niemczech 130 tyś. egzemplarzy książki, zaś po paru

miesiącach opublikowano trzy zbiory opinii na jej temat.1 Latem 2001 r. przygotowywano jej

tłumaczenia na 16 kolejnych języków. W przeciwieństwie do ogłuszającego hałasu w różnych

innych miejscach świata, początkową reakcją w Stanach Zjednoczonych była ogłuszająca cisza.

Czołowe amerykańskie media nabrały wody w usta.2

Stany Zjednoczone są bowiem główną siedzibą „przedsiębiorstwa holokaust". Toteż podejrzewam,

że z podobną reakcją spotkałaby się w Szwajcarii publikacja opracowania dowodzącego, że

czekolada powoduje raka. Gdy jednak nie dało się już dłużej ignorować międzynarodowych

odgłosów, w kilku wybranych amerykańskich mediach pojawiły się histeryczne komentarze, które

skutecznie pogrzebały książkę. Dwa z nich zasługują na bliższą uwagę. Dziennik „The New York

Times" służy „przedsiębiorstwu holokaust" za główną tubę propagandową. I to on, przede

wszystkim, wypromował takie postacie jak Jerzy Kosiński, Daniel Goldhagen czy Elie Wiesel.

Publikowane przez „The New York Times" artykuły na tematy związane z holokaustem ustępują,

pod względem ilości, tylko codziennym prognozom pogody. Na przykład w roku 1999 na jego

łamach ukazały się łącznie 273 takie artykuły. Dla porównania, materiałów dotyczących Afryki

było 32.3 W cotygodniowym dodatku „The New York Times Book Review" zamieszczono 6

sierpnia 2000 r. recenzję mojej książki, zatytułowaną A Tale of Two Holocausts („Opowieść o

dwóch holokaustach"). Napisał ją Omer Bartov, izraelski historyk wojskowości, który przeistoczył

się w eksperta od holokaustu. Wyśmiewając moje spostrzeżenia o żerowaniu na holokauście, Bartov

uznał niniejszą książkę za „nową wersję Protokołów mędrców Syjonu" i obrzucił ją stekiem

inwektyw — „wstrętna", „dziwaczna", „paranoiczna", „odrażająca", „przerażająca", „obraźliwa",

„niedojrzała", „samozwańcza", „arogancka", „głupia", „kołtuńska", „fanatyczna", itp.4 Po kilku

miesiącach Bartov posunął się jeszcze dalej i — odwracając kota ogonem — zaczął się wypowiadać

przeciwko „wydłużającej się liście żerujących na holokauście". Za główny przykład podał

Przedsiębiorstwo holokaust Normana Finkelsteina.5

Z kolei we wrześniu 2000 r., na łamach pisma „Commentary", jego czołowy redaktor Gabriel

Schoenfeld opublikował miażdżący atak zatytułowany Holocaust Reparations — A Growing

Scandal („Odszkodowania za holokaust — coraz większy skandal"). Odwołując się do spraw

poruszonych w rozdziale III tej książki, Schoenfeld potępił żerujących na holokauście za

„nieskrępowane uciekanie się do wszelkich metod, nawet niegodnych i niestosownych",

„zasłanianie się retoryką świętej sprawy" oraz „podsycanie antysemityzmu".

I chociaż jego oskarżenia szły dokładnie w ślad za wysuniętymi w mojej książce, niemniej

Schoenfeld oczernił ją i jej autora posługując się takimi inwektywami, jak „ekstremista",

„szaleniec" czy „odszczepieniec".6 W podobnym tonie utrzymana była jego kolejna krytyka,

zamieszczona również w „Commentary" w styczniu 2001. Natomiast w artykule napisanym dla

„The Wall Street Journal" i opublikowanym 11 kwietnia 2001 r. (The New Holocaust Profiteers —

„Nowi żerujący na holokauście"), Schoenfeld znów zaatakował „żerujących na holokauście" i

doszedł do wniosku, że „jednego z najgroźniejszych zamachów na pamięć dokonują teraz nie

negujący holokaust [...] lecz łowcy spadków z kręgów literackich i prawniczych".

I to oskarżenie jest dokładnym powtórzeniem tych, które wysuwam w Przedsiębiorstwie holokaust.

Ale Schoenfeld łaskawie wrzucił mnie do jednego worka z negującymi holokaust, jako

„oczywistego odszczepieńca". Za jednym zamachem opluć i przywłaszczyć sobie ustalenia jakiejś

książki to nie byle jaki wyczyn. Toteż popisy Bartova i Schoenfelda przywodzą mi na myśl słowa

mojej matki: „Nie przypadkiem to właśnie Żydzi wymyślili słowo «hucpa»". Z drugiej zaś strony,

nie mogę ukrywać satysfakcji, że niezaprzeczalnie najwybitniejszy na świecie ekspert od

hitlerowskiego holokaustu, Raul Hilberg, wielokrotnie udzielił publicznego poparcia zawartym w

Przedsiębiorstwie holokaust kontrowersyjnym twierdzeniom.7 Doniosłość badawczych osiągnięć

Hilberga i jego prawość wymagają pokory. Stąd może nie przypadkiem Żydzi wymyślili również

słowo „mensch"— „człowiek".8

Książka ta jest zarówno anatomią „przedsiębiorstwa holokaust", jak też aktem jego oskarżenia. Na

kolejnych stronach będę udowadniał, że „holokaust" jest ideologicznym wyobrażeniem

hitlerowskiego holokaustu.9 I jak większość ideologii ma niewielki związek z rzeczywistością.

Holokaust nie jest bowiem samoistnym zjawiskiem, lecz raczej wewnętrznie spójną konstrukcją.

Jego główne dogmaty służą wspieraniu poważnych interesów politycznych i klasowych. W istocie,

holokaust okazał się niezastąpionym orężem ideologicznym. Posługując się nim, jedna z

największych militarnych potęg świata, która winna jest nagminnego łamania praw człowieka,

odgrywa rolę „ofiary", podobnie jak odnosząca największe sukcesy grupa etniczna w Stanach

Zjednoczonych.

Z tego, prawdziwego tylko pozornie, statusu „ofiar" wynikają poważne korzyści, a zwłaszcza

niepodleganie krytyce, nawet tej uzasadnionej. Wypada tu dodać, że ci, których ów immunitet

chroni, sami nie ustrzegli się przed moralnym zepsuciem, tak typowym w tego rodzaju biegu

wydarzeń. Z tego punktu widzenia to nie przypadek, że Elie Wiesel występuje w charakterze

oficjalnego rzecznika holokaustu. Oczywiście, nie osiągnął on tej pozycji dzięki swej działalności

humanitarnej czy talentom literackim.10 Wiesel odgrywa tę wiodącą rolę przede wszystkim

dlatego, że precyzyjnie artykułuje dogmaty holokaustu, czym wspiera jego żywotne interesy.

Pierwszym bodźcem do napisania tej książki była głośna publikacja Petera Novicka The Holocaust

in American Life, którą zrecenzowałem dla brytyjskiego czasopisma literackiego." Na tych stronach

kontynuuję krytyczny dialog z Novickiem i stąd nie zabraknie tu wielu odniesień do jego książki.

Stanowiący raczej zbiór prowokacyjnych spostrzeżeń niż konsekwentną krytykę, The Holocaust in

American Life należy do typowo amerykańskiego nurtu literatury demaskatorskiej. Ale też jak

większość demaskatorów, Novick koncentruje się tylko na najbardziej skandalicznych nadużyciach.

Momentami zjadliwy i nowatorski, The Holocaust in American Life nie jest jednak krytyką

radykalną. Podstawowe założenia nie zostały zakwestionowane.

Pozbawioną tak banałów, jak herezji, książkę tę zaliczyć należy do kontrowersyjnego skraju

głównego nurtu. I jak można było oczekiwać, doczekała się ona wielu, choć bardzo rozmaitych,

wzmianek w amerykańskich mediach. Główną kategorią analityczną u Novicka jest „pamięć".

Wyjątkowo modna ostatnio w zaskorupiałych kręgach akademickich, „pamięć" stalą się bodaj

najbardziej zubożałym pojęciem, o jakim rozprawia się w tych kręgach. Czyniąc obowiązkowy

ukłon w stronę Maurice'a Halbwachsa, Novick stara się pokazać, jak „współczesne problemy"

kształtują „pamięć o holokauście". Dawno, dawno temu kontestujący intelektualiści posługiwali się

mocnymi kategoriami politycznymi w rodzaju „władza" czy „interesy" z jednej strony, a

„ideologia" z drugiej.

Prof. Norman Finkelstein - Przedsiębiorstwo holokaust.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: