Ingulstad Frid - Wiatr nadziei 07 - Chude lata.pdf - Wiatr nadziei (saga) - niuta58

Frid Inguistad

CHUDE LATA

Saga część 7.

ROZDZIAŁ PIERWSZY.

Kristiania, czerwiec 1905 roku

Elise wpatrywała się w Johana, czując, jak robi jej się na przemian to

zimno, to gorąco. Mężczyzna na moście... Jezu, to chyba nie mógł być on?

Ten, którego, jak sądziła, powstrzymała od popełnienia samobójstwa i

rzucenia się do wodospadu? Ten sam, któremu współczuła?

- Co ci jest, Elise? Zbladłaś tak nagle. Potrząsnęła głową.

- To... to... po prostu przypomniałeś mi, to było takie okropne. Johan

skinął głową, wydawało się, że rozumiał.

- Więcej o nim nie wspomnę. Uważałem, że muszę ci o tym powiedzieć,

bo się tak martwiłaś.

Nie odezwała się, nie mogła się przyznać, co widziała. Wówczas Johan

też poważnie by się zmartwił.

- Myślę, że nie musisz się bać, że się na niego natkniesz, nie pokazuje

się w tej okolicy. Jego rodzice mieszkają po drugiej stronie rzeki. Poza tym

jest poważnie ranny, upłynie dużo czasu, zanim pojawi się w pobliżu.

Otworzyła usta, żeby powiedzieć, że mimo wszystko będzie się bała, ale

ugryzła się w język. Johan i tak nic na to nie poradzi, musiał wracać do

Kongsvinger. Zamiast tego spróbowała się uśmiechnąć.

- Uważaj, żebyś nie spóźnił się na pociąg.

Uśmiechnął się w odpowiedzi, odwrócił się i ruszył do drzwi. Kiedy

zniknął, Elise nie poruszyła się, siedziała, wpatrując się przed siebie, a

strach chłodem pełzł w górę jej pleców.

„Teraz porusza się o kulach i ma duży bandaż na głowie". To nie mógł

być nikt inny. Brakło jej powietrza. Dlaczego stał na moście i wpatrywał

się w dom majstra? Czego od niej chciał?

Znowu przypomniała sobie zdarzenie z poczekalni u lekarza, dziwną

reakcję tego człowieka, kiedy chciała mu pomóc, jego przerażony wzrok,

kiedy ją zobaczył. Dopiero teraz zrozumiała. Rozpoznał ją, domyślił się,

kim jest. I chyba nic dziwnego, że przeżył wstrząs.

Uderzyła ją nowa przerażająca myśl: czy mógł po niej poznać, że jest w

ciąży? Zrobiło się jej gorąco, płomienie ogarniały całe ciało, przesuwając

się ku górze aż do głowy. Czy odgadł, że to jego dziecko?

Poczuła mdłości, szybko wstała i wybiegła. Zwymiotowała.

Mama zabrała z sobą Anne Sofìe i Larsine, Elise zobaczyła je nieco

niżej między jabłoniami. Wzrok ześliznął się na most. Chwała Bogu,

nikogo tam nie było.

Rozpłakała się. Jak ma zapomnieć, że to jego dziecko, jeśli kręcił się

koło domu, stał na moście i gapił się na nią, być może chodził za nią, gdy

się gdzieś wybierała? Anne Sofìe widziała go koło domu kowala Andersa,

to by znaczyło, że mógł być wszędzie. Dlaczego tu przychodził? Czy

zamierzał jeszcze raz spróbować? Dostała spazmów. Czyż nie dość ją

skrzywdził? Zacisnęła pięści i zagryzła zęby rozgoryczona. Nienawidziła

go, nienawidziła go aż do bólu!

Zaraz jednak potrząsnęła głową, dziwiąc się samej sobie. Miałby

spróbować jeszcze raz? Z głową owiniętą bandażami i zranioną nogą, na

której nie mógł stanąć? To absurd. Ale dręczyć ją, tak, do tego

najwyraźniej był zdolny.

Mama i dziewczynki wróciły, rozmawiając i śmiejąc się.

- Nie uważasz, że teraz, kiedy wyszło słońce, zrobiło się ciepło i cudnie,

Elise? - Mama spojrzała na nią wesołym wzrokiem. - Rano było jesiennie,

ale teraz znowu mamy prawie lato. Gdzie byłaś? - Spojrzała na córkę

zdziwiona. - Czy coś się stało?

Elise potrząsnęła głową.

- Tylko zrobiło mi się tak gorąco, że musiałam się trochę przejść w

cieniu.

Pani Lcvlien zmarszczyła czoło.

- Nie jest wcale aż tak ciepło. Nie jesteś przypadkiem chora?

- Wiesz, dużo czasu spędzam przy krosnach. - Sama usłyszała, jak ostro

zabrzmiał jej głos, i dostrzegła, że przez twarz mamy przemknął cień. W

tej samej chwili pożałowała swoich słów. Mama nie jest zdrowa i nie

można od niej wymagać, by spędzała na tkaniu tyle samo czasu co ona.

- Mogę cię teraz zmienić, żebyś też mogła trochę wyjść z Anne Sofie i

Larsine.

Elise pokręciła głową.

- Myślę, że raczej pójdę jeszcze trochę popracować przy krosnach. A ty

przypilnuj dziewczynek. - Weszła pośpiesznie do środka, żeby uniknąć

kolejnych pytań.

Niepokój jej nie opuszczał, a jedno pytanie rodziło następne, wszystkie

pozostawały bez odpowiedzi.

To niepojęte, że ten łajdak jeszcze ma czelność ją prześladować po tym,

jak dopuścił się gwałtu. Może jest szalony? Zadrżała. To jeszcze

potworniejsze. Czy powinna pójść na policję?

W tej samej chwili odrzuciła ten pomysł. Policja nie przejmie się jakąś

robotnicą z tej strony rzeki Aker. Nie uwierzą jej. Jeśli w dodatku ów

rudowłosy pochodzi z zamożnego domu, prędzej jego wysłuchają. Ten

człowiek może wszystkiemu zaprzeczyć. Albo jeszcze gorzej: stwierdzić,

że to ona go zaczepiła. W dole miasta aż roiło się od prostytutek, policja

mu uwierzy.

Nie, musi to sama załatwić. Teraz żałowała, że nie powiedziała o niczym

Johanowi. Znał kolegów Lorta-Andersa i być może mógłby jakoś na nich

wpłynąć. Nie miała w każdym razie odwagi przyznać się do wszystkiego

Emanuelowi. Wpadłby we wściekłość, pobiegł od razu na policję i tyle by

zdziałał, że ściągnąłby jej na kark jeszcze innych kumpli z bandy.

Kiedy wszyscy położyli się spać tego wieczoru, starannie zamknęła

drzwi na klucz. Z łóżka mogła obserwować wąskie okienko obok wejścia.

Gdyby ten mężczyzna zaglądał do środka, dostrzegłaby może jego cień. W

każdym razie, jeśli wyjdzie księżyc.

Cieszyła się, że pan Hvalstad zajmuje u nich poddasze. Rudy nie

odważy się chyba na nic, kiedy zobaczy, że w domu majstra mieszka

mężczyzna. Nie sądziła też, by miał śmiałość zbliżyć się tu w ciągu dnia,

widząc, że mama i dzieci są razem z nią.

Postanowiła, że musi pilnować, by drzwi były zamknięte na klucz, gdy

będzie sama, i po prostu mieć oczy i uszy otwarte.

Wreszcie uspokoiła się i zaczęła rozmyślać o tym, co Johan jej

opowiedział. O jego strasznym przeżyciu. Ze wszystkich żołnierzy ze

straży granicznej właśnie on, rudowłosy, spadł z urwiska i praw-

dopodobnie wykrwawiłby się na śmierć, gdyby nie Johan. Co za ironia

losu. Najpierw Johan go ocalił podczas wymarszu, on, który nienawidził

go bardziej niż ktokolwiek inny. Potem ona być może... Nie, zresztą to nic

pewnego, że zamierzał rzucić się do wodospadu. Może tylko tam stał, żeby

ją obserwować.

Pierwsze, co zrobiła, kiedy się obudziła następnego ranka, to wyjrzała

przez okna. Nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby go zobaczyła w pobliżu.

Najchętniej wypadłaby z domu i obrzuciła go stekiem przekleństw i

wyzwisk, które właśnie przyszłyby jej do głowy, jednocześnie nie

wyobrażała sobie, że miałaby stanąć z nim twarzą w twarz.

Wściekłość towarzyszyła jej cały dzień i dodała jej mnóstwo energii.

Elise zostawiła tkanie matce, sama wolałaby wyszorować podłogi, uprać

brudne spodnie chłopców, nanosić drewna i wody niż siedzieć spokojnie.

Musiała pozbyć się tego napięcia, pracować tak ciężko, by uciszyć myśli.

Kiedy właśnie miała rozpalić w piecu, by nastawić ziemniaki, nagle

zdała sobie sprawę, że tuż za nią cichutko stanęła mama. Anne Sofie i

Larsine siedziały przed domem na stołkach i bawiły się szyszkami.

- Co ci jest, Elise? - głos matki był cichy i zmartwiony. Elise wolała się

nie odwracać.

- Nic.

- Widzę po tobie, że cię coś gnębi.

- Nic, przecież mówię.

Usłyszała, że matka przycupnęła na jednym ze stołków kuchennych.

- Usiądź tu na chwilę, chciałabym z tobą o czymś porozmawiać. Elise

niechętnie odwróciła się.

- Jest coś, co już dawno chciałam ci wyznać, ponieważ sądzę, że to

mogłoby ci pomóc w sytuacji, w której się znalazłaś.

Elise zerknęła na nią z ukosa. Czyżby matka domyślała się prawdy?

Zrobiło się jej słabo na samą myśl. Może Hilda nie zdołała zatrzymać tego

dla siebie? Albo Agnes? Co powiedziałby Emanuel, gdyby usłyszał, że nie

jest już tajemnicą, że nie on jest ojcem dziecka, którego Elise się

spodziewa?

- Wiem, że się wstydzisz, ponieważ brałaś ślub w kościele, będąc w

odmiennym stanie. - Mówiąc to, matka spuściła wzrok, wyraźnie

zakłopotana. - Zostaliśmy tak wychowani, że traktujemy to jako grzech. -

Zawahała się, poprawiła kołnierzyk sukni, wyglądało na to, że nie ma

odwagi mówić dalej. - Myślałam, że powinnam cię pocieszyć i powiedzieć

ci, że rozumiem, co czujesz. - Podniosła wzrok, posłała córce bezradne

spojrzenie, zaczerwieniła się na policzkach.

Elise siedziała jak na szpilkach, jednak miała niejasne uczucie, że nie

jest tak, jak się obawiała.

- Byłam w czwartym miesiącu ciąży, kiedy Mathias i ja pobieraliśmy

się. - Zamilkła, zagryzła wargę, jej oczy się zaszkliły. - Sądziłam, że nigdy

nie zdradzę tego żadnej z moich córek, a tym bardziej tobie, która miałaś

się wtedy urodzić, ale teraz czuję, że przyszedł czas, by się z tego

zwierzyć.

Elise odetchnęła w głębi duszy. To nie o jej nieszczęściu matka chciała

rozmawiać, lecz o własnej grzesznej przeszłości.

- Nic nie szkodzi, mamo. Nie mam ci tego za złe.

Pani Lovlien odpowiedziała uśmiechem, wyglądało na to, że i jej ulżyło.

- A więc jesteśmy kwita.

Gdyby tylko wiedziała, pomyślała Elise. Natomiast na głos powiedziała:

- Dlaczego tak długo czekaliście ze ślubem? Matka westchnęła i znowu

spuściła wzrok.

- To długa historia.

- Opowiedz! Nigdy nie wspominałaś o waszych pierwszych wspólnych

latach z tatą. Nie mówiłaś nic poza tym, że byłaś zakochana, on przystojny

i uroczy, uwielbiał taniec i świetnie grał na akordeonie.

Ingulstad Frid - Wiatr nadziei 07 - Chude lata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: