Stephen King 002 Opowiadania XXX Pora deszczowa.pdf

- Dzień dobry - odparła Elise i przesłała mu lekki,

niezobowiązujący uśmiech.

- Cześć - powiedział John. - Nazywam się...

- Pan Graham - przerwał mu pogodnie stary człowiek.

- Pan i pani Grahamowie. Przyjechali państwo do

Hempstead Place na wakacje. Słyszałem, że napisał

pan kilka książek.

- Tak, o migracjach ludności we Francji w

siedemnastym wieku - potwierdził John. - Widzę, że

wieść o nas już tu dotarła.

- Dotarła - przyznał starzec. - Wie pan, jak to jest w

małych miasteczkach. - Wsunął do ust papierosa,

który natychmiast się rozpadł, siejąc tytoniem po

udach staruszka i rozciągniętym na ziemi psie.

Zwierzę nawet nie drgnęło. - Och, niezdara - mruknął

starzec, odrywając z dolnej wargi bibułkę. - Żona nie

pozwala mi palić. Mówi, że czytała, iż od papierosów

dostaje się raka, ja zresztą też o tym czytałem.

- Przyjechaliśmy do miasteczka zrobić małe zakupy -

wtrąciła Elise. - Stary dom, w którym mieszkamy,

okazał się cudowny, ale spiżarnia jest pusta.

- Ayuh - mruknął starzec. - Miło mi was poznać.

Nazywam się Henry Eden. - Wyciągnął w ich stronę

pomarszczoną dłoń, a John nią potrząsnął. Po chwili

gest powtórzyła Elise. Zrobili to bardzo delikatnie i

starzec najwyraźniej ten fakt docenił. - Spodziewałem

się was tutaj pół godziny temu. Musieliście gdzieś źle

skręcić. Myślę, że w okolicy jest zbyt wiele dróg jak

na takie małe miasteczko. - Roześmiał się głuchym,

niezdrowym śmiechem, który natychmiast przeszedł

w kaszel nałogowego palacza. - Ayuh, w Willow

mamy wiele dróg! - dodał i ponownie się roześmiał.

John zmarszczył lekko brwi.

- Dlaczego pan się nas spodziewał? - zapytał.

- Dzwoniła Lucy Doucette z wiadomością, że koło jej

domu przejechali przybysze - wyjaśnił Eden.

Sięgnął po kapciuch z tytoniem Top, otworzył go i

wyciągnął kartonik z bibułkami.

- Nie zna pani Lucy, ale ona twierdzi, że zna córkę

pani bratanka.

- Czy ma pan na myśli stryjeczną babkę Milly Cou-

sins? - zainteresowała się Elise.

- Tak - odrzekł Eden.

Nakładał tytoń na bibułkę, ale większość znów

wylądowała na grzbiecie spoczywającego u jego stóp

psa. Kiedy John Graham zaczynał już podejrzewać,

że psisko jest martwe, zwierzak uniósł ogon i puścił

głośnego bąka. No tak, skomplemen-tował mnie -

błysnęło Johnowi w głowie.

- W Willow wszyscy są ze wszystkimi spokrewnieni -

ciągnął stery człowiek. - Lucy mieszka u stóp

wzgórza. Chciałem do was telefonować, ale skoro

powiedziała, że już jedziecie...

- A skąd pan wiedział, że akurat tutaj jedziemy? -

zainteresował się John.

Henry Eden wzruszył ramionami, jakby zamierzał

powiedzieć: A gdzież tu indziej można jechać?

- Chciał pan z nami porozmawiać? - zapytała Elise.

- Cóż, można to i tak ująć.

Poślinił bibułkę, skleił papierosa i wsunął go w usta.

John obserwował starca, ciekaw, czy i ten papieros

rozpadnie się jak poprzedni. Był nieco

zdezorientowany; zupełnie, jakby miał do czynienia z

jakąś bukoliczną wersją agenta CIA.

Skręt jakimś cudem się nie rozkleił. Do poręczy

fotela przyklejony był kawałek zwęglonego papieru

ściernego. Eden potarł o niego zapałkę i przyłożył

płomyk do papierosa. O mały włos całego przy tym

nie spalił.

- Myślę, że zechcecie spędzić tę noc poza miastem -

powiedział w końcu. John zamrugał oczyma.

- Poza miastem? Dlaczego mielibyśmy to robić?

Przecież dopiero przyjechaliśmy.

- A jednak, proszę pana, moim zdaniem nie byłoby to

złe rozwiązanie - rozległ się za plecami Johna czyjś

głos.

Graham obejrzał się. Zobaczył wysoką kobietę o

opadniętych ramionach, stojącą za zardzewiałymi,

wahadłowymi drzwiami sklepu. Nad jej głową

wisiała blaszana reklama ches-terfieldów:

DWADZIEŚCIA PRZEPYSZNYCH PALEŃ.

Kobieta pchnęła drzwi i wyszła na werandę. Miała

ziemistą, zmęczoną twarz, ale w jej rysach malowała

się inteligencja. W jednej ręce trzymała bochenek

chleba, a w drugiej karton z sześcioma piwami

Dawson's Ale.

- Jestem Laura Stanton - oświadczyła. - Miło mi

państwa poznać. Nie chcemy być niegościnni, lecz

dzisiejszej nocy mamy w Willow porę deszczową.

John i Elise wymienili zdumione spojrzenia, po czym

Elise popatrzyła w górę. Poza kilkoma

postrzępionymi barankami zapowiadającymi piękną

pogodę niebo było nieskazitelnie niebieskie.

- Wiem, jak wygląda - powiedziała pani Stanton. -

Ale to jeszcze o niczym nie świadczy. Prawda,

Henry?

- Jasne - mruknął Eden.

Zaciągnął się mocno koślawym skrętem, a następnie

cisnął niedopałek za balustradę werandy.

- Mogą państwo wyczuć wilgoć w powietrzu - dodała

pani Stanton. - A to już mówi bardzo wiele, prawda,

Henry?

- Ayuh - burknął Eden. - To już siedem lat.

Dokładnie, co do dnia.

- Co do dnia - przytaknęła Laura Stanton. Oboje

popatrzyli wyczekująco na Grahamów.

- Przepraszam - bąknęła Elise. - Nie rozumiem. Czy

to jakiś miejscowy żarcik?

Tym razem Henry Eden i Laura Stanton wymienili

spojrzenia, a potem jednocześnie znacząco

westchnęli.

- Nie cierpię tego - oświadczyła Laura Stanton, a John

Graham nie miał zielonego pojęcia, czy powiedziała

to do siebie, czy do starca.

- Ale to musi się dokonać - odparł Eden.

Kobieta skinęła głową i ponownie westchnęła. Było

to westchnienie kogoś, kto na chwilę zdjął z pleców

ogromny ciężar i teraz ponownie musi go zarzucić na

grzbiet.

- Nie zdarza się to zbyt często - stwierdziła pani

Stanton. - W Willow pora deszczowa nastaje co

siedem lat...

- Siedemnastego czerwca - uściślił Eden. - Pora

deszczowa raz na siedem lat, siedemnastego czerwca.

Tak się dzieje zawsze, nawet w lata przestępne. To

tylko jedna noc, lecz nazywamy ją porą deszczową.

Niech mnie diabli wezmą, jeśli wiem dlaczego. A ty,

Lauro, wiesz?

- Nie - odparła. - I proszę, nie przerywaj mi ciągle.

Henry, myślę, że zaczynasz grzybieć.

- Przepraszam, że żyję. Odwołałem właśnie karawan -

odparł starzec, najwyraźniej dotknięty do żywego.

Elise popatrzyła z niepokojem na Johna. O co tym

ludziom chodzi? - pytało jej spojrzenie. - A może

brakuje im piątej klepki?

John nie wiedział, ale zaczynał żałować, że nie

pojechali po zakupy do Augusty. Przy okazji mogliby

zatrzymać się przy jakimś straganie przy drodze

numer siedemnaście i przekąsić małże na kolację.

Na werandzie przez chwilę panowała cisza, a starzec i

kobieta o bladej, niezdrowej cerze obserwowali

niknący w perspektywie Main Street samochód.

Odjeżdżał nieco szybciej, niż tu dotarł.

- Cóż, swoje zrobiliśmy - stwierdził z zadowoleniem

stary człowiek.

- Tak - przyznała pani Stanton: - Ale czuję się jak

dupa wołowa. Zawsze czuję się jak dupa wołowa,

kiedy widzę, jak na nas patrzą. Jak patrzą na mnie.

- Cóż, ostatecznie zdarza, się to tylko raz na siedem

lat - mruknął starzec. - No i musi się dokonać właśnie

w taki sposób, ponieważ...

- Ponieważ to część rytuału - dokończyła posępnie.

- Ayuh, część rytuału.

Pies podniósł ogon i jeszcze raz pierdnął, jakby

zgadzał się

z tą opinią.

Kobieta trąciła nogą zwierzę i biorąc się pod boki,

oświadczyła starcowi:

- To najsmrodliwszy kundel w czterech miastach,

Henry

Eden!

Pies warknął, dźwignął się i zwlókł z werandy,

przystając tylko na chwilę, żeby obrzucić Laurę

Stanton pełnym wyrzutu spojrzeniem.

- Nic na to nie poradzi - stwierdził Eden. Kobieta

westchnęła i popatrzyła na ulicę, w perspektywie

której zniknął ford.

- Fatalnie - powiedziała. - Sprawiają bardzo

sympatyczne wrażenie.

- Ale my nic nie możemy na to poradzić - oświadczył

Henry Eden i zaczął skręcać nowego papierosa.

Tak zatem Grahamowie zakończyli dzień kolacją w

budzie, gdzie serwowano małże. Znaleźli ten bar w

sąsiednim miasteczku o nazwie Woolwich

("Ojczyzna malowniczego motelu Wonderview" -

powiedział John, na próżno starając się wywołać

uśmiech na twarzy Elise). Zajęli stolik ustawiony na

świeżym powietrzu pod starym, rozłożystym

srebrzystym świerkiem. Buda i jej otoczenie

stanowiły ostry kontrast w stosunku do Main Street w

Willow. Parking prawie pełen pojazdów (większość

samochodów, podobnie jak ich ford, miała tablice

rejestracyjne innych stanów), wszędzie uganiała się

rozwrzesz-czana dzieciarnia z twarzami umorusanymi

lodami, podczas gdy rodzice, oganiając się od

muszek, czekali, aż z głośnika padnie numer ich

zamówienia. Lokal oferował całkiem przyzwoity

wybór potraw. Tak naprawdę - pomyślał John -

można tu dostać wszystko, co zmieści się na patelni z

wrzącym olejem.

- Nie wiem, czy wytrzymam w tym miasteczku dwa

dni, a co dopiero mówić o dwóch miesiącach -

oświadczyła Elise. - Ta róża, którą nam tu

podarowano, ma dużo kolców, lecz ani jednego

kwiatu, Johnny.

- To był tylko żart, nic więcej. Miejscowi zawsze w

ten sposób dworują sobie z turystów. Ale masz rację,

posunęli się trochę za daleko. Teraz zapewne tego

żałują.

- Wyglądało na to, że mówią poważnie - odparła. -

Będę się wstydziła tam wrócić i ponownie spojrzeć

temu staruchowi w oczy.

- Tym się akurat nie przejmuj. Sądząc po jego

papierosach, wszedł w wiek, w którym wszystkich

spotyka po raz pierwszy w życiu. Nawet

najdawniejszych przyjaciół.

Elise próbowała zachować powagę, ale nie

wytrzymała i wy-buchnęła śmiechem.

- Jesteś okrutny - stwierdziła.

- Szczery, ale na pewno nie okrutny. Nie mówię, że

cierpi na chorobę Alzheimera, ale sprawia wrażenie

kogoś, kto potrzebuje mapy drogowej, żeby trafić do

własnej toalety.

- A gdzie się podziali wszyscy mieszkańcy

miasteczka? Osada wyglądała jak wymarła.

- Część na kolacji w klubie rolnika Grange, a część

farmerskich żon siedzi w masońskiej Eastern Star i

gra w karty - odparł John i przeciągnął się. Zerknął

Elise do koszyczka z małżami. - Nie zjadłaś zbyt

wiele, kochanie.

- Kochanie nie było głodne.

- Mówię ci, to tylko taki żart - powiedział, biorąc ją

za rękę. - Rozchmurz się.

- Naprawdę... naprawdę tak uważasz?

- Naprawdę, naprawdę. Sądzę... hej, czy w Willow w

stanie Maine naprawdę co siedem lat spadają z nieba

ropuchy? Brzmi to jak tekst wyjęty z komicznego

monologu w wykonaniu Stevena Wrighta.

Elise uśmiechnęła się blado.

- Nie spadają - poprawiła. - To ulewa ropuch.

- Podpisuję się pod niezłomną zasadą każdego

wytrawnego wędkarza: jak już mam otworzyć gębę,

to powiedzieć największą głupotę. Gdy jako dziecko

bywałem na obozach młodzieżowych,

odpowiednikiem tego była zabawa w strzelanego.

Wysyłało się dzieciaka na odludzie, a potem

urządzało na niego zbiorowe polowanie. Tak

naprawdę niczym się to nie różni. Jeśli się głębiej nad

tym zastanowisz, nie powinno cię to wcale dziwić.

- Dlaczego ma nie dziwić?

- Ludzie, którzy żyją z turystów, mają mentalność

takich właśnie letnich obozowiczów.

- Ależ nic nie wskazywało na to, że tamta kobieta

stroi sobie z nas żarty. Prawdę mówiąc, Johnny... ona

bardzo mnie wystraszyła.

Pogodne i sympatyczne zazwyczaj rysy Johna

Grahama stały się nagle twarde i ostre. Wyraz ten nie

pasował do jego twarzy, ale tym razem nie był ani

nieszczery, ani udawany.

STEPHEN KING

- Proszę mnie posłuchać - odezwała się serdecznie

pani Stanton. - Zarezerwowaliśmy dla państwa pokój

w motelu Wonderview na Woolwich. Mieli

wprawdzie komplet gości, ale kierownikiem jest tam

mój kuzyn i dlatego na moją szczególną prośbę

przygotował pokój. Możecie wrócić tu jutro i spędzić

z nami całe lato. Będzie nam bardzo miło.

- Jeśli ma to być żart, to go nie rozumiem - burknął

John.

- Nie, to nie żart - powiedziała i popatrzyła na Edena,

który natychmiast szybko skinął głową, jakby chciał

powiedzieć: No, dalej, nie wycofuj się i mów do

końca. Kobieta przeniosła wzrok na Johna i Elise.

Najwyraźniej wzięła się w garść, bo powiedziała: -

Otóż co siedem lat Willow nawiedza deszcz ropuch.

Teraz już wiecie.

- Ropuch - powtórzyła Elise odległym, zamyślonym,

ja-chyba-śnię, głosem.

- Ropuch, ayuh! - potwierdził radośnie Eden.

John rozejrzał się ostrożnie, jakby szukał skądsiś

pomocy. Ale Main Street była kompletnie wymarła.

Więcej, wszystkie okiennice w okolicznych domach

pozatrzaskiwane zostały na głucho. Po jezdni nie

przejeżdżał żaden samochód. Chodnikiem nie szedł

żaden przechodzień.

Możemy mieć kłopoty - pomyślał. - Jeśli wszyscy

tutaj są równie stuknięci jak ta dwójka, naprawdę

możemy mieć poważne kłopoty.

Nieoczekiwanie przypomniała mu się "Loteria"

Shirley Jack-son, opowiadanie, które czytał, gdy był

na pierwszym roku studiów.

- Niech państwo sobie nie myślą, że stoję tutaj i

wygaduję głupoty, bo tak lubię - ciągnęła Laura

Stanton. - Po prostu spełniamy z Henrym nasz

obowiązek. Tak naprawdę ropuchy nie spadają z

nieba. Czeka nas wprost ulewa ropuch.

- Chodźmy - powiedział John. Ujął Elise za łokieć, po

czym przesłał starcowi i kobiecie uśmiech równie

prawdziwy jak banknot sześciodolarowy. - Miło było

państwa poznać.

Sprowadził Elise z werandy, zerkając ze dwa lub trzy

razy przez ramię na starca oraz kobietę o oklapłych

ramionach i wymizerowanej twarzy. Obawiał się

całkowicie odwrócić do nich plecami.

Kobieta zrobiła krok w ich stronę, a John się potknął.

O mało nie spadł ze schodów.

- Wiem, że trochę trudno w to uwierzyć -

powiedziała. - Zapewne myślą państwo, że jestem

trzepnięta.

- Wcale nie - odparł John.

Na twarzy pojawił mu się szeroki, nieszczery

uśmiech, który w jego mniemaniu sięgał od ucha do

ucha. Jezu słodki, dlaczego w ogóle opuszczałem St

Louis? - pomyślał. Przejechał prawie dwa i pół

tysiąca kilometrów samochodem z radiem do bani i

schrzanioną klimatyzacją po to tylko, żeby spotkać

rolnika Jekylla i panią Hyde.

- No to w porządku - powiedziała Laura Stanton tak

łagodnie i z tak osobliwie pogodnym wyrazem

twarzy, że John, którego od forda dzieliły jeszcze

dobre dwa metry, przystanął pod tablicą z napisem

KANAPKI WŁOSKIE. - Nawet ludzie, którzy

słyszeli o deszczu ropuch, żab, ptaków i innych tego

typu atrakcji, nie wyobrażają sobie, co się dzieje w

Willow co siedem lat. Chcę więc dać państwu dobrą

radę. Jeśli mimo wszystko zamierzacie tu zostać, nie

opuszczajcie w nocy domu. Jeśli zostaniecie w domu,

najprawdopodobniej nic się nie stanie.

- I radzę dobrze zatrzasnąć okiennice - dorzucił Eden.

W tej samej chwili psisko uniosło ogon i puściło

kolejnego bąka, zupełnie jakby chciało tym

podkreślić wagę słów swego pana.

- Cóż... tak zrobimy - odparła niepewnie Elise. John

otworzył drzwi forda od strony pasażera i prawie siłą

wepchnął Elise do środka.

- Na pewno - potwierdził z tym szerokim,

nieszczerym uśmiechem.

- I proszę do nas jutro wrócić! - zawołał Eden, kiedy

John spiesznie zajmował miejsce za kierownicą forda.

- Jutro będziecie tu bezpieczni... - Urwał i po chwili

dodał: - Jeśli w ogóle jeszcze będziecie.

John skinął mu ręką, włączył silnik i odjechał.

Pora deszczowa

(Rainy Season)

(Tłumaczył Michał Wroczyński)

O wpół do piątej po południu John i Elise

Grahamowie znaleźli wreszcie drogę do maleńkiej

wioski leżącej, niczym ziarenko piasku w wątpliwej

jakości perle, w środku okręgu Willow w stanie

Maine. Osada znajdowała się niecałe osiem

kilometrów od Hempstead Place, ale oni dwukrotnie

skręcili w niewłaściwą stronę. Kiedy już wjechali na

Main Street, byli spoceni, było im gorąco i

wszystkiego mieli serdecznie dosyć. Podczas długiej

jazdy z St Louis w ich fordzie przestała działać

klimatyzacja, a temperatura na zewnątrz dochodziła

do czterdziestu pięciu stopni. Tak ciepło nie jest -

pomyślał John Graham. Dawniej mawiano, że to nie

kwestia upału, ale wilgotności powietrza. Odnosił

wrażenie, że mógłby wyżymać z niego krople ciepłej

wody. Niebo pozostawało wprawdzie przejrzyście

czyste i błękitne, ale czuło się, że w każdej chwili

może zacząć padać. Kurczę blade... czuł, że już

zaczęło padać.

- Tam jest ten supermarket, o którym wspominała

Milly Cousins - odezwała się Elise, wskazując palcem

kierunek. John chrząknął.

- Na supermarket przyszłości to on nie wygląda.

- Nie - przyznała ostrożnie Elise.

Oboje zresztą zachowywali się ostrożnie. Od dwóch

lat byli małżeństwem i naprawdę się kochali, ale teraz

mieli za sobą długą drogę z St Louis odbytą

samochodem z zepsutym radiem i nie działającą

klimatyzacją. John spodziewał się, iż tutaj, w Willow,

spędzą cudowne lato (powinni, zwłaszcza że za ich

pobyt płacił Uniwersytet Missouri), lecz podejrzewał,

że minie co najmniej tydzień, zanim na dobre się

rozlokują. Ale z powodu panującego upału awantura

wisiała w powietrzu. A żadne z nich nie chciało

takiego początku wakacji.

John powoli prowadził samochód po Main Street,

zmierzając do sklepu spożywczego, w którym

sprzedawano również artykuły gospodarstwa

domowego. Po obu stronach werandy wisiały

zardzewiałe szyldy przedstawiające niebieskiego orła,

więc John stwierdził, że mieści się tutaj również

poczta. W popołudniowym świetle sklep sprawiał

wrażenie uśpionego. Pod tablicą z napisem:

KANAPKI WŁOSKIE PIZZA ARTYKUŁY

SPOŻYWCZE ZEZWOLENIA NA

WĘDKOWANIE stało tylko stare, zdezelowane

volvo, ale w porównaniu z resztą miasteczka miejsce

to wydawało się wręcz tętnić życiem. W witrynie,

mimo że do zmierzchu brakowało jeszcze prawie

trzech godzin, z sykiem palił się neon reklamujący

piwo. Bardzo istotne - pomyślał John. - Z całą

pewnością właściciel, zanim umieścił tutaj ten neon,

musiał całą sprawę uzgodnić z władzami stanowymi.

- Myślałam, że Maine to atrakcyjne tereny

rekreacyjne - odezwała się Elise.

- Sądząc po tym, co tu widzimy, Willow leży na

uboczu głównego szlaku turystycznego - odparł John.

Wyszli z samochodu i wspięli się po schodkach na

werandę. Na wyplatanym, bujanym fotelu siedział

starszy jegomość, który zmierzył ich przenikliwym

spojrzeniem małych, niebieskich oczu. Robił skręta w

palcach, sypiąc tytoniem na rozłożonego u jego nóg

psa. Było to wielkie, płowe psisko rasy bardzo

wielorasowej. Zwierzę złożyło łapy dokładnie pod

biegunem fotela. Starzec nie zwracał najmniejszej

uwagi na psa, zupełnie jakby nie zdawał sobie sprawy

z jego obecności, ale ilekroć fotel wychylał się do

przodu, biegun zatrzymywał się o milimetry od psich

łap. Widok ten z niezrozumiałych względów bardzo

zafascynował Elise.

- Witam panią i pana - odezwał się starzec.

Stephen King 002 Opowiadania XXX Pora deszczowa. Strona 1 z 3

- Wiem - warknął, zbierając ze stołu sztućce, serwetki

i plastikowe koszyczki. - I muszą nas za to

przeprosić. Głupota zawsze jest głupotą; to

zrozumiem. Ale jeśli ktoś próbuje straszyć moją

żonę... do licha, nawet mnie trochę wystraszyli...

potrafię być zdecydowany. Gotowa do drogi?

- A trafisz z powrotem do domu?

Uśmiechnął się i w jednej chwili znów zaczai być

sobą.

- Rozsypywałem za nami okruchy chleba.

- Jesteś taki mądry, kochanie - powiedziała wstając.

Na jej twarzy znów gościł uśmiech, na widok którego

Johna ogarnęła radość. Wciągnęła głęboko powietrze

w płuca... co dokonało cudu z jej piersiami skrytymi

pod niebieską, bawełnianą koszulką... po czym

odetchnęła. - Chyba wilgotność powietrza jest

mniejsza.

- Jasne - odparł John, po czym niczym koszykarz

wrzucił z półobrotu serwetki, sztućce i koszyczki do

pojemnika na śmieci. Puścił do żony perskie oko. - I

koniec z porą deszczową.

Ale kiedy skręcili w Hempstead Road, powietrze

znów stało się straszliwie parne. John odnosił

wrażenie, że jego podkoszulek zmienia się w lepką

pajęczynę dokładnie oblepiającą mu tors i plecy.

Nadciągał zmierzch, lecz niebo, choć pociemniało, w

dalszym ciągu było czyste. Niemniej John odnosił

wrażenie, że gdyby miał przy sobie słomkę, mógłby

przez nią spijać przenikającą powietrze wilgoć.

Po drodze minęli tylko jeden dom, u stóp wzgórza, na

szczycie którego znajdowało się Hempstead Place.

Kiedy przejeżdżali obok budynku, w jednym z okien

John dostrzegł sylwetkę stojącej nieruchomo kobiety.

Najwyraźniej ich obserwowała.

- To ta znajoma ciotecznej babki twojej Milly -

odezwał się John. - Teraz z pewnością zadzwoni do

tych pomyleńców ze sklepu z meldunkiem, że już

przejechaliśmy. Zastanawiam się, czy, jeśli

zatrzymamy się tu na dłużej, powyciągają te

wszystkie pierdzące poduszki, śmiacze i gryziszczęki.

- Tamten pies nie potrzebował pierdzącej poduszki.

John wybuchnął śmiechem i skinął głową.

Pięć minut później skręcali na podjazd prowadzący

do wynajętego dla nich domu. Alejka była fatalnie

zarośnięta zielskiem i niskimi krzaczkami, więc John

postanowił zrobić z tym porządek jeszcze przed

nadejściem prawdziwego lata. Samo Hempstead

Place było typową wiejską, wzniesioną bez

jednolitego planu farmą, którą kolejne pokolenia

właścicieli rozbudowywały w miarę potrzeb. Za

domem stała stodoła połączona z budynkiem trzema

rozpadającymi się szopami. Dwie z nich niknęły

prawie całkowicie w bujnej gęstwinie letniego,

wonnego wiciokrzewu.

Sprzed domu rozciągał się przepyszny widok na

miasteczko, zwłaszcza w tak pogodny wieczór jak

ten. John zastanawiał się przez chwilę nad tym, jak

przy takiej wilgotności powietrze może być aż tak

przejrzyste. Do stojącego przed autem męża

dołączyła Elise. Objęli się ramionami w pasie i

dłuższą chwilę kontemplowali widok łagodnych

wzgórz ciągnących się w kierunku Augusty, a

nadchodzący zmierzch powoli spowijał ich cieniem.

- Cudownie - mruknęła Elise.

- I posłuchaj tylko tych dźwięków - dodał John.

Około pięćdziesięciu metrów za stodołą zaczynał się

podmokły teren porośnięty trzciną i wysoką trawą.

Dobiegał stamtąd ogłuszający rechot żab, które Bóg z

sobie tylko wiadomych względów obdarzył tak

silnymi strunami głosowymi.

- No cóż, żab jest tu pod dostatkiem - zauważyła

Elise.

- Ale nie ma żadnych ropuch. - Popatrzył w niebo, na

którym Wenus otworzyła swe płonące chłodem oko. -

Tam, popatrz, Elise! Tam, wysoko! Chmury ropuch!

Elise zachichotała.

- "Dzisiejszego wieczoru w maleńkim miasteczku

Wil-low - zaczęła deklamować - zimny front ropuch

spotkał się z ciepłym frontem trytonów i w wyniku

tego..." - Trąciła Johna łokciem. - Chodźmy do

środka - powiedziała.

Weszli do domu. Ale w swojej prywatnej grze w

"Monopol" ominęli pole "Start" i nie zainkasowali

dwustu dolarów.

Natychmiast poszli do łóżka.

Mniej więcej po godzinie Elise wyrwało z rozkosznej

drzemki głuche uderzenie w dach. Uniosła się na

łokciu.

- Johnny, co to było?

- Huzz! - burknął, odwracając się w jej stronę.

Ropuchy - błysnęło jej w głowie i zachichotała... ale

był to bardzo nerwowy chichot. Wyślizgnęła się z

pościeli i podeszła do okna. Ale zanim spojrzała na

ziemię, żeby sprawdzić, co to spadło, uniosła twarz

ku niebu.

Było bezchmurne i rozjaśnione bezlikiem lśniących

gwiazd. Spoglądała w nie jak zahipnotyzowana, ujęta

ich prostą urodą.

Łup!

Jak oparzona odskoczyła od okna i popatrzyła na

sufit. Cokolwiek to było, spadło na dach dokładnie

nad jej głową.

- John! Johnny! Obudź się!

- Hmmm... co się dzieje?

Usiadł na łóżku. Miał potargane włosy.

- Zaczęło się! - powiedziała i zachichotała piskliwie. -

Deszcz żab.

- Ropuch - poprawił ją John. - Ellie, o czym ty mó...

Łup-lup.

Rozejrzał się, a potem spuścił nogi z łóżka.

- To śmieszne - powiedział cicho ze złością.

- O co ci...

Łup - TRZASK.

Na parterze zadzwoniły szyby.

- Cholera jasna! - warknął przez zęby i zaczął

wkładać dżinsy. - Dość tego dobrego... kurwa. Dość!

Seria kolejnych, miękkich uderzeń w ściany i dach

domu. Elise, nagle mocno przestraszona, przytuliła

się do męża.

- O co ci chodzi? - zapytała.

- Chodzi mi o to, że tamta wariatka i staruch, a może i

kilku ich znajomych, ciskają czymś w nasz dom -

wyjaśnił. - Ale zaraz zrobię z tym porządek. Może i

mają w tym miasteczku zwyczaj wyczyniania

brewerii przed domami letników, ale...

ŁUP! TRZASK!

- Cholera JASNA! - wrzasnął John i pobiegł do holu.

- Nie zostawiaj mnie tu samej! - zawołała Elise i

podążyła

jego śladem.

John zapalił światło w korytarzu, po czym pędem

ruszył na parter. Łomoty i dudnienie stawały się coraz

głośniejsze, coraz częstsze, coraz natarczywsze, ale

Elise miała czas pomyśleć: Ilu mieszkańców

miasteczka przyszło pod nasz dom? Ilu z nich robi te

małpie figle? I czym rzucają? Kamieniami

zawiniętymi w poszewki?

John dotarł do końca schodów i wkroczył do salonu.

Znajdowało się tam wielkie okno, za którym

rozciągał się widok, jaki niedawno podziwiali. Szyba

była wybita, a dywan pokrywały odłamki szkła.

Chciał od razu podejść do okna i krzyknąć, że idzie

po strzelbę, ale w tej samej chwili jego wzrok padł na

pokrywające podłogę szkło. Uświadomił sobie, że jest

boso. Stanął bez ruchu i przez chwilę nie wiedział, co

ma dalej robić. Wtedy właśnie dostrzegł leżący wśród

szczątków rozbitej szyby ciemny przedmiot - kamień,

którym jeden z tych skretyniałych skurwysynów

wybił okno - i ogarnęła go ślepa furia. Miał właśnie

podskoczyć do okna, nie bacząc na to, że jest bez

butów, kiedy ujrzał, że kamień się poruszył.

To wcale nie kamień - pomyślał. - To...

- John? - dobiegł go głos Elise. Po całym domu niosły

się te płaszczące łoskoty; zupełnie jakby budynek

bombardowały wielkie ziarna rozmiękłego gradu. -

John, co to jest?

- Ropucha - stwierdził tępo.

Ze wzrokiem wlepionym w poruszający się wśród

potłuczonego szkła ciemny kształt powiedział to

bardziej do siebie niż do żony.

Uniósł głowę i wyjrzał za okno. Na widok tego, co

tam zobaczył, oniemiał z niedowierzania i zgrozy.

Nie dostrzegł już ani wzgórz, ani nawet horyzontu...

do licha, z najwyższym trudem rozróżniał stodołę, a

przecież znajdowała się nie dalej niż piętnaście

metrów od domu.

Wszystko zasłaniała ulewa spadających z nieba

mrocznych cieni.

Przez wybite okno do domu wpadły trzy kolejne

stwory. Jeden wylądował na podłodze, w niewielkiej

odległości od swego drgającego kumpla. Spadł na

ostre kawałki potłuczonego szkła; z jego ciała

trysnęły grube strużki ciemnego płynu.

Elise wrzasnęła.

Pozostałe dwa stwory uczepiły się zasłon, które

zaczęły falować i wydymać się jakby targały nimi

mocne podmuchy wiatru. Jednej ropusze udało się

wyswobodzić ze splotów materiału. Natychmiast

skokami ruszyła w stronę Johna.

John, dłonią, która była jak nie jego, pomacał na

oślep ścianę, natrafił na kontakt i zapalił lampę.

Stwór, który skakał w jego stronę po zasłanej

odłamkami szkła podłodze, był ropuchą; ale również

nią nie był. Jego zielono-czarne ciało było stanowczo

zbyt duże, zbyt bryłowate i pokryte guzami. Czarno-

złociste oczy wybrzuszały się niczym dziwaczne

jajka. Z rozwartej paszczęki sterczał cały bukiet

ogromnych, ostrych jak igły zębów.

Zarechotał przeraźliwie i skoczył na Johna jak wybity

sprężyną. A za nim, przez wytłuczone okno, wpadały

kolejne ropuchy. Te, które uderzały bezpośrednio w

podłogę, ginęły, bądź to rozdarte szkłem, bądź od

impetu samego upadku. Ale wiele lądowało

bezpiecznie na zasłonach, niczym na batucie, i bez

szkody złaziło na parkiet.

- Wynoś się stąd! - krzyknął John do żony i kopnął

ropuchę, która go zaatakowała; rzecz nie do pojęcia, a

jednak prawdziwa.

Stwór wcale się nie cofnął, lecz przeciwnie, wbił

przypominające igły zęby w wielki palec u jego nogi.

Ból był okropny, palący, przejmujący do szpiku

kości. John, niewiele myśląc, z półobrotu, najmocniej

jak potrafił, kopnął w ścianę. Poczuł, że w paluchu

pękła mu kość, ale przy okazji roztrzaskał i ropuchę,

której posoka, jak rozbryźnięta wiatrakiem, ochlapała

półkoliście boazerię. Jego palec natomiast

przypominał zwariowany drogowskaz pokazujący

wszystkie kierunki świata naraz.

Elise stała w progu prowadzących z korytarza drzwi

jak słup soli. Z całego domu dobiegał hałas

tłuczonych szyb. Kiedy skończyli się kochać, włożyła

podkoszulek męża i teraz obiema

rękami ściskała pod szyją jego brzegi. Powietrze

przewiercały odrażające rechoty.

- Wynoś się stąd, Elise! - ponownie wrzasnął John.

Odwrócił się w jej stronę i potrząsnął skrwawioną

nogą. Ropucha, która go ugryzła, była wprawdzie

martwa, ale ciągle wisiała u jego stopy wczepiona w

nią olbrzymimi, nieprawdopodobnymi zębiskami,

tkwiącymi w ranie niczym haczyki wędkarskie.

Kopnął powietrze, jakby uderzał niewidzialną piłkę, i

ropucha wreszcie odpadła.

Wypłowiały dywan w salonie był już dosłownie

pokryty nadymającymi się, skaczącymi cielskami. I

wszystkie skakały w ich stronę.

John pobiegł do drzwi. Stopa natrafiła na ropuchę,

która pękła pod ciężarem człowieka. Pięta poślizgnęła

się na przypominających galaretę wnętrznościach i

John o mało nie upadł. Elise puściła wreszcie brzeg

podkoszulka. Wyciągnęła do męża ramiona.

Zataczając się, przeszli do holu, John natychmiast

zatrzasnął za nimi drzwi do salonu, miażdżąc przy

okazji ropuchę, która znalazła się właśnie w progu.

Drzwi rozcięły ją na pół. Przednia część stwora

wykręcała się i dygotała na podłodze, czarny pysk z

odrażającymi zębami otwierał się i zamykał.

Wytrzeszczone, czarnozłociste ślepia gapiły się tępo

na Johna i Elise.

Elise ujęła twarz w dłonie i zaczęła histerycznie wyć.

John chciał ją przytulić, ale potrząsnęła głową i

gwałtownie odskoczyła. Na twarz spadały jej

kosmyki włosów.

Walenie ropuch w dach było paskudne, ale znacznie

gorsze okazały się rechot i cmokanie, ponieważ

dochodziły z wnętrza domu... z każdej jego części.

John pomyślał o starcu siedzącym w bujanym fotelu

na werandzie przed sklepem, przypomniał sobie jego

słowa: "I radzę dobrze zatrzasnąć okiennice".

Chryste Panie, dlaczego mu nie uwierzyłem? - klął

się w myślach.

I zaraz pojawiła się kolejna refleksja: Jak mógłbym

mu uwierzyć? W całym moim życiu nie wydarzyło

się nic takiego, co by mnie skłoniło do tego, żeby mu

uwierzyć!

A przez łoskot spadających nieustannie na ziemię

ropuch, przez mlaskania, kiedy rozbryzgiwały się na

dachu, przebijał dużo bardziej złowieszczy dźwięk;

odgłos gryzionego i rozłupywanego drewna, gdy

ropuchy próbowały przegryźć drzwi i wydostać się z

salonu. John usłyszał, że pod zmasowanym naporem

ich ciał zawiasy zaczynają trzeszczeć.

Odwrócił się i ujrzał całe tuziny zeskakujących po

głównych schodach stworów.

- Elise! - zawołał i chwycił żonę za ramię.

Ciągle wrzeszczała. I znów wyszarpnęła się z jego

uścisku. Rękaw podkoszulka pękł. Przez chwilę John

spoglądał tępym, nie rozumiejącym wzrokiem na

strzęp materiału, który ściskał w dłoni, po czym

upuścił go na podłogę.

- Elise, do jasnej cholery!

Wrzasnęła jeszcze piskliwiej i odskoczyła do tyłu.

Pierwsze szarżujące po schodach ropuchy dotarły już

na korytarz i skwapliwie posuwały się w ich stronę.

Rozległ się kruchy trzask, kiedy pękło maleńkie

okienko nad wejściowymi drzwiami. Prześlizgnęła się

przez nie następna, spadła na dywan i leżąc na

grzbiecie, świeciła różowym brzuchem w ciemne

cętki i wymachiwała w powietrzu wyposażonymi w

błony łapami.

John ponownie chwycił żonę, żeby nią potrząsnąć.

- Musimy zejść do piwnicy! W piwnicy będziemy

bezpieczni!

- Nie! - odwrzasnęła Elise.

Jej oczy były dwoma olbrzymimi zerami i John pojął,

że Elise nie odrzuca pomysłu ucieczki do piwnicy.

Elise po prostu odrzuca wszystko.

Nie było czasu na miłe gesty, łagodne metody i czułe

słówka. Chwycił ją za podkoszulek i powlókł

korytarzem, jak policjant wlecze do radiowozu

opornego aresztanta. Najbliższa złażąca ze schodów

ropucha wykonała gigantyczny skok, przeleciała w

powietrzu szerokim łukiem i kłapnęła paszczęką

pełną zębów, przypominających igły do cerowania,

dokładnie w tym miejscu, gdzie przed sekundą

jeszcze znajdowała się bosa pięta Elise.

W połowie holu Elise wrócił jednak zdrowy rozsądek,

pojęła, o co Johnowi chodzi, i już z własnej woli

pobiegła za nim. Dotarli do drzwi. John przekręcił

gałkę, po czym silnie pociągnął ją do siebie. Drzwi

ani drgnęły.

- Cholera! - krzyknął i znów szarpnął gałką. Nic.

- John, pośpiesz się!

Obejrzała się przez ramię. Korytarzem parło mrowie

ropuch. Jak oszalałe właziły na siebie, przeskakiwały

się, szorowały bokami o tapety we wzorek w pnące

róże, przewracały się na grzbiety. Wtedy tratowały je

nadciągające z tyłu zastępy kolejnych stworów.

Wszystkie były uzbrojone w zębiska, posiadały

złocisto-czarne oczy i pękate jak skórzane mieszki

ciała.

- JOHN, PROSZĘ! PRO...

Z szeregu wyskoczyła jedna i wpiła się w lewe udo

Elise, tuż nad kolanem. Ta wrzasnęła, chwyciła

stwora, wbijając palce w jego skórę, rozerwała

pęcherze z ciemnym płynem. Odciągnęła go od nogi i

podniósłszy, przez chwilę mu się przyglądała. Miała

go tuż przed nosem. Potworek zgrzytał potępieńczo

zębami niczym maleńka, lecz mordercza maszyna

fabryczna. Po chwili Elise z całych sił cisnęła

ropuchą. Stwór przeleciał przez korytarz i rozbryznął

się na ścianie, dokładnie naprzeciwko drzwi

prowadzących do kuchni. Ropucha nie spadła;

pozostała na ścianie, przylepiona do niej własnymi

wnętrznościami niczym klejem.

- JOHN! JEZU, JOHN!

John Graham pojął nagle, gdzie popełnił błąd, i teraz

zamiast ciągnąć drzwi do siebie, pchnął je. Otworzyły

się z takim impetem, że o mało się nie przewrócił i

nie spadł z prowadzących do piwnicy schodów. Przez

chwilę już myślał, że jego matka straciła syna.

Zamłócił rękami w poszukiwaniu balustrady, zacisnął

na niej palce i w tej samej chwili minęła go w pędzie

Elise, o mało przy tym nie strącając go ze stopni.

Zbiegała, wyjąc niczym syrena strażacka w środku

nocy.

Boże drogi, spadnie - błysnęła Johnowi myśl. - Jak

amen w pacierzu spadnie; spadnie, skręci sobie kark...

Ale jakoś nie spadła. Dotarła na sam dół, osunęła się

na podłogę i szlochając chwyciła się za poranioną

nogę.

A po stopniach do piwnicy wskakiwały ropuchy.

John odzyskał równowagę, odwrócił się i zatrzasnął

drzwi na głucho. Kilka stworów znalazło się jednak

po ich stronie. Staczały się po schodach i spadały

między słupkami balustrady. Jeden wyskoczył prawie

pionowo w górę, a John wybuchnął nieoczekiwanie

dzikim śmiechem; z przeraźliwą jasnością wyobraził

sobie Pana Ropucha z Ropuszego Dworu

podróżującego na pogo zamiast w automobilu. Nie

przestając się śmiać, zacisnął prawą dłoń w pięść, a z

chwilą gdy ropucha znalazła się w najwyższym

punkcie i zamarła w bezruchu, kiedy energia jej

wyskoku zrównoważyła się z siłą przyciągania

ziemskiego, wyrżnął ją w sam środek pulsującego

brzucha. Poleciała w mrok, skąd dobiegło soczyste

plosk, gdy stwór uderzył o piec.

Pomacał ręką po ścianie. Natrafił na metalowy

cylinder staroświeckiej latarki z kolankowym

włącznikiem. Jak tylko rozbłysło światło, Elise

zaczęła się ponownie drzeć. We włosy wplątała się jej

ropucha, która natychmiast zarechotała, przekręciła

się i ugryzła kobietę w kark. Skulony potwór

przypominał zniekształcony wałek do włosów.

Elise zerwała się na równe nogi i jak oszalała zaczęła

biegać po piwnicy, w jakiś magiczny sposób tylko nie

wpadając na któreś z licznych pudeł, jakimi

zastawione było pomieszczenie. Uderzyła w jedną z

belek podpierających strop, odwróciła się do niej

tyłem i dwukrotnie wyrżnęła w nią karkiem. Rozległo

się donośne mlaśnięcie, a następnie chlupot

cieknącego czarnego płynu. Ropucha puściła włosy i

stoczyła się po podkoszulku, zostawiając na nim

smugi posoki.

Elise nieustannie wrzeszczała. Pobrzmiewający w

tym krzyku ton szaleństwa przejął Johna zimnym

dreszczem. Na wpół biegnąc, na wpół wlokąc za sobą

nogi, przebył schody wiodące do piwnicy i zamknął

Elise w ramionach. W pierwszej chwili stawiała opór,

ale szybko się poddała. Jej wrzaski powoli

przechodziły w ciągły szloch.

I wtedy przez odgłosy spadających na dom i na

ziemię ropuch dotarł do nich rechot żab, które wraz z

nimi dostały się do piwnicy. Elise wyrwała się

Johnowi z objęć. Lśniąco białe gałki oczne chodziły

jej w oczodołach jak oszalałe.

- Gdzie one są? - wydyszała resztką tchu. Mówiła

ochrypłym szeptem; od krzyku prawie straciła głos. -

John, gdzie one są?

Nie musieli się nawet rozglądać; ropuchy

zlokalizowały już ofiary i zaczęły zapalczywie skakać

w ich stronę.

Grahamowie cofnęli się. John dostrzegł zardzewiały

szpadel oparty o ścianę. Chwycił go i zabijał każdą

ropuchę, która podlazła na wyciągnięcie styliska.

Dotarła do nich tylko jedna. Wskoczyła na stojące na

ziemi pudło, a z pudła na Elise. Chwyciła ją zębami

za koszulkę i kopiąc łapami zawisła między

piersiami.

- Nie ruszaj się! - warknął do żony John.

Odstawił szpadel, zrobił dwa kroki i oderwał ropuchę

od bluzki. W zębach potworka został strzęp

materiału. Kiedy stworzenie wiło się, pulsowało i

drżało w ręce Johna, z kła ciągle zwisał mu kawałek

bawełny. Pokryta brodawkami skóra ropuchy była

sucha, ale nieprzyjemnie ciepła i w jakiś sposób

ruchliwa. John zacisnął dłonie w pięści, miażdżąc

zwierzę. Spomiędzy palców pociekła mu krew i śluz.

Do piwnicy dostał się niecały tuzin ropuch;

niebawem wszystkie były już martwe. John i Elise

przytulili się do siebie i wsłuchiwali w dobiegający

zza ścian nieustanny łoskot ulewy ropuch.

John powiódł wzrokiem po maleńkich okienkach

piwnicy. Były brudne i ciemne. Nagle wyobraził

sobie, jak musi wyglądać dom od zewnątrz; cały

zagrzebany w wydmach wijących się, skaczących

ropuch.

- Musimy zabezpieczyć okna - powiedział ochryple. -

Pod ich ciężarem trzasną szyby, a wtedy to

paskudztwo wleje się do środka.

- Ale czym? - zapytała szeptem Elise. - Czym mamy

je zabezpieczyć?

John rozejrzał się i wskazał kilka starych i brudnych

płyt dykty, które stały oparte o ścianę. Nie jest to

dużo, ale zawsze coś - pomyślał.

- Tym - wyjaśnił. - Pomóż połamać mi je na kawałki.

Pracowali szybko i gorączkowo. W piwnicy były

tylko cztery okienka. Niewielkie rozmiary futryn

sprawiły, że szyby w nich wytrzymały dłużej niż w

dużych oknach na górze. Kończyli właśnie zabijać

ostatnie, kiedy do ich uszu dobiegł trzask pękającej za

dyktą szyby... ale sama dykta wytrzymała.

Powlekli się znów na środek piwnicy. John mocno

utykał z powodu złamanego palca.

Z góry schodów dotarł łoskot gryzionych przez

ropuchy drzwi.

- Co będzie, jak je przegryzą? - szepnęła Elise.

- Nie wiem - odparł... i w tej chwili puściła klapa od

zsypu na węgiel.

Klapa była od lat nie używana, ale teraz, choć solidna

i mocna, pod olbrzymim naporem pękła, a do piwnicy

z impetem wpłynął potok ropuch.

Tym razem Elise nawet nie krzyknęła; miała

kompletnie zdarte struny głosowe.

Stephen King 002 Opowiadania XXX Pora deszczowa. Strona 2 z 3

Po tym, jak pękła klapa zsypu na węgiel, Grahamom

pozostało już niewiele czasu, ale dopóki się wszystko

nie skończyło, John darł się za nich oboje.

Około północy ulewa ropuch w Willow osłabła,

przechodząc w łagodną, skrzeczącą mżawkę.

O wpół do drugiej nad ranem na sosnę rosnącą obok

jeziora spadła z ciemnego, rozgwieżdżonego nieba

ostatnia ropucha. Zeskoczyła na ziemię i zniknęła w

ciemności. Na kolejnych siedem lat nastał spokój.

Mniej więcej kwadrans po piątej na horyzoncie

pojawiły się pierwsze zorze. Willow pokrywał wijący

się, skaczący, drgający i hałaśliwy kobierzec.

Budynki przy Main Street straciły narożniki i kąty.

Wszystko było zaokrąglone, garbate i poprzekrzy-

wiane. Znak drogowy z napisem: WITAMY W

WILLOW W STANIE MAINE TO MIŁE MIEJSCE!

wyglądał, jakby ktoś ze trzydzieści razy wypalił w

niego z dubeltówki. Dziury porobiły naturalnie

spadające z nieba ropuchy. Tablica przed sklepem

spożywczym i z artykułami gospodarczymi, gdzie

widniał napis: KANAPKI WŁOSKIE PIZZA

ARTYKUŁY SPOŻYWCZE ZEZWOLENIA NA

WĘDKOWANIE została w ogóle zerwana.

Wszędzie, jak okiem sięgnąć, ropuchy bawiły się

niczym uczniowie przeskakujący przez plecy

pochylonych kolegów. Na każdym dystrybutorze

paliwa na stacji Donny's Sunoco odbywał się

niewielki, ropuszy sejmik. Dwa stworzenia siedziały

na powoli obracającym się stalowym ramieniu

wiatrowskazu umieszczonego na dachu sklepu z

kuchenkami gazowymi. Wyglądały jak

zdeformowane dzieci na karuzeli.

Na jeziorze, w kilku kajakach, które spuszczono na

wodę mimo tak wczesnej pory roku (w jeziorze

Willow bez względu na to, czy miały tego roku

spadać ropuchy, czy nie, przed czwartym lipca

pluskali się tylko najbardziej zagorzali amatorzy

pływania), piętrzyły się stosy ropuch, a ryby wprost

oszalały od nadmiaru żarcia. Co chwila tu i tam

rozlegało się dźwięczne plip! plip!, kiedy któraś

rozpychająca się na kajaku ropucha spadała do wody i

służyła za śniadanie zgłodniałemu łososiowi czy

pstrągowi. Zarówno w samym miasteczku jak poza

nim drogi - "w okolicy jest zbyt wiele dróg jak na

takie małe miasteczko", jak powiedział Henry Eden -

dosłownie wybrukowane zostały ropuchami. W

Willow chwilowo nie było prądu, ponieważ spadające

stworzenia pozrywały w wielu miejscach druty.

Większość ogrodów również została zdewastowana,

ale w mieście i okolicy nie znajdowało się zbyt wiele

farm. Kilkanaście osób hodowało wprawdzie

stosunkowo liczne stada mlecznych krów, ale na tę

noc w porę wyprowadzono zwierzęta w bezpieczne

miejsca. Właściciele mlecznych gospodarstw dobrze

wiedzieli o porze deszczowej i nie chcieli, żeby hordy

skaczących, krwiożerczych ropuch przetrzebiły im

bydło. Bo cóż, do licha, powiedzieliby firmom

ubezpieczeniowym?

Kiedy w Hempstead Place nastał świt, na dachu domu

dostrzec było można sterty martwych ropuch. Te

bestie, spadające z nieba jak bomby, zerwały

większość rynien, a podwórko było nimi zasłane.

Stworzenia wskakiwały i wyskakiwały ze stodoły,

kominy były ich pełne. Potworki nonszalancko

skakały sobie przy kołach forda Johna Grahama i

siedziały rechoczącymi ordynkami na przednim

siedzeniu niczym wierni w kongregacji kościelnej

czekający na rozpoczęcie mszy. Stosy ropuch,

głównie już martwych, niczym zaspy zalegały pod

ścianami budynku. Niektóre zaspy miały po dwa

metry wysokości.

O szóstej zero pięć nad horyzontem pokazało się

słońce. Kiedy uderzyły pierwsze jego promienie,

ropuchy zaczęły się roztapiać.

Ich skóry jaśniały, stawały się białe, a następnie

przezroczyste. Wkrótce nad ich ciałami unosił się

opar przypominający zapachem bagienne wyziewy, a

po ich skórach spływały strumyki wilgoci. Oczy

stworów zapadały się w głąb czaszek lub wyłaziły z

oczodołów, w zależności od pozycji, w jakiej

stworzenie leżało. Skóry pękały z trzaskiem i po

jakichś dziesięciu minutach w całym Willow słychać

było wystrzały, jakby otwierano szampany.

Później ropuchy zaczęły gwałtownie się rozkładać i

zlewać w kałuże mlecznosinej shmeg,

przypominającej męskie nasienie. Wsiąkały w dziury

i szczeliny w dachu budynku Hempstead Place.

Skapywały z nie oberwanych rynien niczym ropa.

Żywe ropuchy zdechły; zdechłe po prostu gniły,

zamieniając się w ów biały płyn. Ciecz przez chwilę

się pieniła, a następnie wsiąkała w ziemię. Z ziemi

wydobywały się wąskie smużki pary i przez krótki

czas wszystkie pola i tereny Willow wyglądały jak

dogorywający wulkan.

Kwadrans po siódmej wszystko się skończyło. Teraz

mieszkańcy miasta musieli tylko naprawić

wyrządzone szkody.

Wydawało się to niewielką ceną za kolejnych siedem

lat spokojnej egzystencji w tym zapomnianym prawie

przez Boga i ludzi, cichym zakątku Maine.

Pięć minut po ósmej zdezelowane volvo Laury

Stanton skręciło na podwórko sklepu spożywczego, w

którym sprzedawano również artykuły gospodarcze.

Kiedy Laura wysiadła z auta, wyglądała jeszcze

bladziej i marniej niż zazwyczaj. Bo naprawdę była

chora; w dalszym ciągu trzymała w ręce karton z

sześcioma butelkami Dawson's Ale; z tym tylko, że

obecnie były one puste.

Laura Stanton miała potężnego kaca.

Na werandę wyszedł Henry Eden, a za nim wyczłapał

pies.

- Albo zabierzesz tego kundla do środka, albo ja robię

w tył zwrot i już mnie tu nie ma - powiedziała stojąca

na dole schodków Laura.

- On nie może powstrzymać tych bąków, Lauro.

- Ale to nie znaczy, że muszę słuchać, jak pierdzi. W

każdym razie chwilowo. Głowa mnie boli jak trzy

skurwysyny i ostatnia rzecz, na którą mam

dzisiejszego ranka ochotę, to wysłuchiwać, jak twój

pies wygrywa dupą "Hail Columbia".

- Wejdź do domu, Toby - mruknął Henry,

przytrzymując otwarte drzwi.

Toby popatrzył na niego wilgotnymi oczyma, jakby

chciał powiedzieć: Czy muszę? Tutaj jest ciekawiej.

- Wracaj do domu.

Toby zniknął w środku i Henry zamknął drzwi. Laura

odczekała, aż usłyszy trzask zapadki zamka, i dopiero

wtedy wspięła się na werandę.

- Tablica przed sklepem odpadła - poinformowała,

wręczając mu karton z pustymi flaszkami.

- Nie jestem ślepy, kobieto - odparł Henry.

Nie był tego ranka w szczególnie dobrym nastroju.

Podobnie zresztą jak kilku innych mieszkańców

Willow. Ciężko zasnąć, słysząc nieustanny łoskot

deszczu ropuch. Łaska boska, że taka noc

następowała tylko raz na siedem lat. Inaczej ludzie by

dostali zajoba.

- Zanieś te butelki do sklepu - powiedziała Laura.

Odmruknął coś niezrozumiale.

- Co tam mamroczesz?

- Mówię, że powinniśmy byli mocniej ich przycisnąć

- odparł buntowniczo Henry. - To było sympatyczne

małżeństwo. Powinniśmy byli mocniej ich

przycisnąć.

Mimo łupania w głowie Laura poczuła przypływ

współczucia dla starca i położyła mu dłoń na

ramieniu.

- Taki jest rytuał - stwierdziła.

- Czasami mam ochotę pieprzyć rytuał.

- Henry!

Cofnęła gwałtownie rękę z jego ramienia. Na przekór

samej sobie była wstrząśnięta.

Ostatecznie nie młodnieje - napomniała się w duchu.

- Trybiki pod sufitem trochę zardzewiały.

- Nic mnie to nie obchodzi - upierał się. - Sprawiali

wrażenie bardzo sympatycznych młodych ludzi. Ty

uważasz tak samo i nie próbuj mi wmawiać, że tak

nie jest.

- Uważam, że byli bardzo sympatyczni - zgodziła się.

- Ale nic nie mogliśmy zrobić, Henry. Ostatecznie

sam to wczoraj wieczorem powiedziałeś.

- Wiem - odparł i westchnął.

- Nie każemy im tu zostawać - stwierdziła Laura. -

Przeciwnie. Ostrzegamy ich przed pozostaniem w

mieście. Decyzja należy do nich. I zawsze

postanawiają zostać. Ale to ich sprawa. To również

część rytuału.

- Wiem - powtórzył. Odetchnął głęboko i skrzywił

się. - Nie cierpię tego smrodu, kiedy to się kończy.

Całe to przeklęte miasto cuchnie jak skwaśniałe

mleko.

- W południe po zapachu nie zostanie śladu. Sam

wiesz o tym najlepiej.

- Ayuh. Ale mam nadzieję, że kiedy się to powtórzy,

ja już będę wąchał kwiatki od dołu, Lauro. A jeśli nie,

to mam przynajmniej nadzieję, że ktoś inny przejmie

po mnie obowiązek spotykania tych, którzy pojawiają

się tuż przed porą deszczową. Jak każdy człowiek,

chcę zdać uczciwie rachunek, kiedy przyjdzie dzień

zapłaty. Ale mówię ci, mężczyzna jest zmęczony

ropuchami. Nawet jeśli przychodzą raz na siedem lat,

mężczyzna jest zmęczony ropuchami.

- Kobieta również - powiedziała cicho.

- No cóż... - Westchnął i rozejrzał się. - Sądzę, że

powinniśmy zabrać się do porządkowania tego

bałaganu.

- Jasne - zgodziła się Laura. - I wiesz co, Henry? My

nie tworzymy rytuału. My tylko postępujemy zgodnie

z nim.

- Wiem, ale...

- I wszystko jeszcze może się zmienić. Nie wiadomo

kiedy ani dlaczego. Może to była już ostatnia pora

deszczowa? A może następnym razem nie pojawi się

nikt spoza miasta i...

- Nie mów tak - powiedział z lękiem Henry. - Jeśli

nikt się nie pojawi, ropuchy mogą nie odejść o świcie.

- Czy nie rozumiesz? - spytała Laura. - Musisz wraz

ze mną przez to wszystko przejść.

- Cóż - odparł. - Ale to kawał czasu. Tak, tak. Siedem

lat to kawał czasu.

- Tak.

- Byli bardzo sympatycznymi młodymi ludźmi,

prawda? - Tak - powtórzyła.

- Coś okropnego - stwierdził z nutą żalu Henry, ale

tym razem Laura nic nie odpowiedziała.

Po chwili Eden zapytał ją, czy pomoże mu zawiesić

tablicę. Na przekór tępemu bólowi głowy Laura

odparła, że zrobi to z chęcią. Nie znosiła, gdy Henry

wpadał w przygnębienie, zwłaszcza wtedy, gdy

przygnębiała go świadomość, że nie może o niczym

decydować, na przykład o przypływach i odpływach

lub o fazach księżyca.

Kiedy kończyli pracę, czuł się już odrobinę lepiej.

- Ayuh - westchnął. - Siedem lat to kawał czasu.

I tak jest zawsze - pomyślała. - Zawsze przychodzi

pora deszczowa, a wraz z nią pojawiają się obcy.

Zawsze we dwoje; zawsze kobieta i mężczyzna. I

zawsze mówimy im, co się wydarzy, a oni nam nie

wierzą, i dzieje się... co się dzieje.

- Chodź, stary dziadu - mruknęła. - Poczęstuj mnie

herbatą, nim rozsadzi mi ten cholerny łeb.

Przygotował herbatę i zanim skończyli ją pić, w

całym mieście rozległ się stukot młotków i wizgot pił.

Przez wychodzące na Main Street okno widzieli, jak

ludzie reperują okiennice, rozmawiają ze sobą i

śmieją się.

Powietrze było ciepłe i suche, niebo jasne, błękitne i

lekko zamglone, a pora deszczowa w Willow minęła.

Stephen King 002 Opowiadania XXX Pora deszczowa. Strona 3 z 3

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: