Al. Piotr Buda
Konstytucja Soboru Watykańskiego II Dei Verbum mówi: „Spodobało się Bogu […] objawić siebie samego i ujawnić nam tajemnicę woli swojej, dzięki której przez Chrystusa, Słowo Wcielone, ludzie mają dostęp do Ojca. […] Najgłębsza zaś prawda o Bogu i o zbawieniu człowieka jaśnieje nam przez to objawienie w osobie Chrystusa, który jest zarazem pośrednikiem i pełnią całego objawienia.” Dalej Konstytucja mówi, o przygotowaniu Ewangelii poprzez akt stworzenia, powołania Abrahama, Mojżesza i słowa wszystkich proroków. Wreszcie Bóg zesłał swego Syna, czyli Słowo odwieczne by opowiedział tajemnice Boże. Słowo Wcielone, czyli „Chrystus głosi słowa Boże” (por. J 3, 34). W ten sposób dopełnia dzieła Objawienia. Bóg postanowił, aby wszystkie czyny i słowa zostały zachowane w całości i przekazane wszystkim pokoleniom. Jednym źródłem przekazania Objawienia jest Tradycja – czyli słowo Boże przez Jezusa i Ducha Świętego powierzone Apostołom, aby przekazali je przyszłym pokoleniom (zagadnieniem Tradycji nie będziemy się bliżej zajmować), a drugim Pismo św. – czyli mowa Boża utrwalona pod natchnieniem Ducha Świętego.
Punkt 102 Katechizmu Kościoła Katolickiego mówi, że „przez wszystkie słowa Pisma św. Bóg wypowiada tylko jedno Słowo, swoje jedyne Słowo, w którym wypowiada się cały.” Magisterium Kościoła przez „jedyne Słowo” rozumie Słowo odwieczne, czyli Chrystusa. Zdanie to podkreśla, że całość Pisma św., wszystkie Księgi ST, jak i NT mówią o Chrystusie i przede wszystkim są Chrystusem (Christus scriptus). Dlatego odczytując Pismo św. powinniśmy mieć świadomość, że wszystkie te słowa dotyczą osoby Jezusa Chrystusa, a przez to Jego posłannictwa, czyli objawienie Boga Trójjedynego i zbawienie świata. Słowo Boże rozciąga się na wszystkie Księgi Pisma św., Ono było na początku u Boga i Nim było (por. J 1, 1).
Jak już wcześniej zostało wspomniane, Bóg przez swoje czyny i słowa wypowiadane przez proroków w ST, jak również świadectwo Jezusa Chrystusa objawia odwieczne swoje Słowo. Ale skąd wiadomo, że spisane w Piśmie św. słowa, zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie są rzeczywiście odwiecznym i jedynym Słowem Boga, skoro zostały spisane przez ludzi?
Kościół uważa, że prawdy przez Boga objawione zostały spisane przez pisarzy ludzkich pod natchnieniem Ducha Świętego. Jest to nam przekazana wiara Apostołów. Bóg wybrał ludzi oraz ich zdolności do sporządzenia Pisma św. Zrobił to, aby Słowo Boże przybliżyć nam – ludziom. Pismo św. objawia nam „zniżenie się wiecznej Mądrości byśmy uczyli się […] jak bardzo dostosował się On w mowie okazując przezorność i troskliwość względem naszej natury” (Dei Verbum 13). Słowo Boże, które upodobniło się do mowy ludzkiej zostało spisane w Piśmie św. tak samo jak „Słowo stało się ciałem” (J 1, 14) i stało się podobne do nas. Całe Pismo św. (ST i NT) zawiera jedyne Słowo, które zostało spisane na sposób ludzki dla naszego dobra, aby wszyscy ludzie mogli być zbawieni. Ponieważ Słowo Pisma św. jest niezależne od czasu, dlatego dzięki słowom Pisma św. „głoszonym z mocą i przez Ducha Świętego” (1 Tes 1, 5), możemy żyć i być zbawieni. Gdyby Bóg w swej wielkiej mądrości nie zostawił nam spisanego pod natchnieniem swojego Słowa, nigdy nie poznalibyśmy Chrystusa, który jest tym Słowem i Jego posłannictwa.
Należy pamiętać również o tym, że nie tylko NT jest objawieniem się jedynego Słowa, ale również ST, o czym mówi punkt 16 Konstytucji Dei Verbum: „Bóg, sprawca natchnienia i autor ksiąg obydwu Testamentów, mądrze postanowił, by Nowy Testament był ukryty w Starym, a Stary w Nowym znalazł wyjaśnienie.”
Spisanie ksiąg biblijnych jest nie tyle wyrazem zwykłej konieczności, ile wyrazem zamierzonego działania Bożego, które od samego początku zmierzało do utrwalenia słowa Bożego na piśmie. W odwiecznym planie Bożym, to słowo zamierzone zostało jako uniwersalny środek zbawienia dla ludzi wszystkich czasów. Natchnienie Boże towarzyszy całemu procesowi powstawania słowa biblijnego. Dzięki temu działaniu słowo to nie przestając być prawdziwym słowem ludzkim, staje się jednocześnie słowem Boga, orędziem zbawienia i miejscem objawienia zbawczej mocy Boga.
W całym ST i NT przenika świadomość, że zawiera on słowa Boga, jest słowem Boga. To przeświadczenie opiera się na wierze, że Bóg przemówił do patriarchów (Rdz 15, 1; 22, 1), następnie kontynuował swoją mowę głównie za pośrednictwem proroków, by dopełnić jej w swoim Synu, w Jezusie Chrystusie (Hbr 6, 1-4). W przeciwieństwie do wszystkich innych bogów, Bóg Izraela jest bogiem przemawiającym (Ps 115, 1; Ba 6, 7). Słowo Boga żywego ( hebr. debar Jahweh) jest największym Jego darem i centralnym wydarzeniem historiozbawczym dziejów biblijnych. W nim uobecnia się Jego moc, która w najgłębszej istocie utożsamia się z Nim samym. Jako słowo, które „wychodzi z ust Boga” (Pwt 8, 3), jest ono uprzywilejowanym narzędziem zbawienia, nosicielem życiodajnego tchnienia samego Boga ( Iz 55, 10n; Mdr 18, 14-16) i znakiem objawiającym Jego wolę. Za Jego pośrednictwem wierzący otrzymują udział we wspólnocie i w życiu samego Boga (KO 2).
pomozchomikowi