Kondas Małgorzata - Vertigo.pdf - fantastyka - elika77

Małgorzata Kondas

Vertigo

Kto nie miewał zawrotów głowy, nie, nie wie jak uprzykrzon ą s ą

dolegliwo ś ci ą .

Vertigo zacz ę ło si ę niespodzianie trzy miesi ą ce temu… Nie, ż eby

by ć ś cisł ą musz ę wspomnie ć , ż e cierpiałam na t ę chorob ę ju ż od

dzieci ń stwa, ale wtedy sama min ę ła, a teraz mam j ą znowu.

Dla lekarzy byłam okazem zdrowia, b ą d ź ciekawym przypadkiem.

Jedni i drudzy przepisywali mi nieskuteczne leki, a ż wreszcie pewien

stary doktor doradził wyjazd na teren depresyjny. Niewiele jest w

Polsce terenów, gdzie poziom l ą du znajduje si ę poni ż ej poziomu

morza, ale tak si ę szcz ęś liwie zło ż yło, ż e miałam dok ą d pojecha ć . W

mojej wiosce na Ż uławach pani Vera znała pewn ą chłopk ę , do której

napisała list i otrzymała dla mnie zaproszenie.

Zdecydowałam si ę momentalnie. Letnia pora sprzyja wyjazdom, a

moja obecno ść w Warszawie była naprawd ę zb ę dna. Podró ż min ę ła ź le,

ale przy takim stanie zdrowia nie mogłam przecie ż oczekiwa ć

przyjemno ś ci z patrzenia na pola uciekaj ą ce spod kół poci ą gu.

Na stacji czekała na mnie furka. Na szcz ęś cie wóz był wyposa ż ony

w gumowe koła i wyboista droga okazała si ę mniej uci ąż liwa ni ż

mogłam przypuszcza ć . Przydro ż ne wierzby rzucały długie, rosochate

cienie, a pas ą ce krowy przystawały lub podchodziły ciekawie. Wo ź nica

był zdania, ze pozdrawiaj ą mnie. Ja tez tak uwa ż ałam. Rozmawiali ś my

o zwierz ę tach, ro ś linach, ludziach. Stary człowiek był s ą siadem

kobiety, u której wynaj ę łam pokój.

Doje ż d ż ali ś my do wioski, kiedy nagły atak kazał ml uczepi ć si ę jego

r ę kawa, ż eby nie zlecie ć z wozu. Zatrzymał konia i ulokował mnie w

pozycji półle żą cej. Zamkn ę łam oczy, a on czekał cierpliwie, a ż poczuj ę

si ę lepiej i b ę dziemy mogli jecha ć dalej. Wreszcie atak ust ą pił. Wie ż a

ko ś cioła przestała wirowa ć i wtedy… wydała mi si ę znajoma. Ko ś ciół

był w stylu gotyckim: takich spotyka si ę najwi ę cej. – Dlatego pewnie

„rozpoznałam” go – pomy ś lałam.

Dom mojej gospodyni stał jako ostatni po drugiej strony wsi. On

równie ż wydał mi si ę znajomy, ale nie my ś lałam o tym, bo czułam si ę

nadal bardzo kiepsko. Z trudem weszłam na gór ę do małego,

przytulnego pokoiku i poło ż yłam si ę do łó ż ka z prawdziw ą ulg ą .

Zasn ę łam zaraz, a nast ę pnego dnia, kiedy otworzyłam oczy, sło ń ce

stało ju ż wysoko.

Patrzyłam przez okno na dwie wysokie sosny kołysane lekkim

wiatrem. Zbli ż ały si ę do siebie i oddalały w jakim ś dziwnym,

tanecznym rytmie. Ich ruch odczuwałam jako narastaj ą ce napi ę cie,

które p ę kło w kulminacyjnym punkcie, u szczytu obu drzew, by zacz ąć

swój taniec od nowa wzwy ż , coraz wy ż ej.

– Nie! – krzykn ę łam gło ś no i zakryłam twarz.

Kiedy znowu otworzyłam oczy był deszczowy dzie ń , a stara kobieta

poiła mnie jakimi ś ziołami o cierpkim smaku, które jednak dobrze

zaspokajały pragnienie.

– Czy ja mam gor ą czk ę ? – zapytałam.

– Ju ż nie. Teraz szybko pani wyzdrowieje.

Gospodyni miała racj ę . Ju ż nazajutrz czułam si ę całkiem niezłe, i

miałam apetyt, a nast ę pnego dnia wstałam. Byłam słaba ale nie kr ę ciło

mi si ę w głowie. Miałam jednak l ę k przed stromymi schodami,

postanowiłam wi ę c tego dnia jeszcze zosta ć na górze.

Dopiero teraz przyjrzałam si ę dokładnie wn ę trzu, w którym

sp ę dziłam czas choroby. Przy ładnym staro ś wieckim łó ż ku stał stół

nakryty serwet ą z tego samego materiału w ró ż ow ą krat ę , z jakiego

uszyta była po ś ciel i firanki. Pachn ą ce ró ż e umieszczone w prostym,

glinianym dzbanku wyra ź nie przypominały wzór tapety. Cało ść

zaskakiwała harmoni ą kompozycji, tak bardzo nietypow ą dla polskich

wiejskich chat. Moja my ś l uległa jakiemu ś dziwnemu rozdwojeniu. Z

jednej strony byłam zdziwiona, ż e prosta wiejska kobieta tak urz ą dziła

pokój, drugiej jakbym go znała dawniej. Nie było w nim wtedy ró ż , ani

ró ż anej tapety, a sam pokój był jakby wi ę kszy. Ś ciana za szaf ą , w

której i umieszczono moje rzeczy ró ż niła si ę troch ę od pozostałych No,

to wszystko si ę wyja ś nia. Pokój został wydzielony z wi ę kszego

pomieszczenia. Musiałam zauwa ż y ć to wcze ś niej i dedukcja dokonała

si ę sama w pod ś wiadomo ś ci. To „dawniej” odnosiło si ę zarówno do

chwili kiedy tu przyjechałam i nie było ró ż w dzbanku, a tapety po

prostu

nie

zauwa ż yłam,

jak

okresu

sprzed

podzielenia

pomieszcze ń .

Zadowolona ze swego dedukcyjnego my ś lenia postanowiłam

sprawdzi ć , co znajduje si ę za drewnian ą ś cian ą . Z małego korytarza na

pi ę trze były jeszcze jedne drzwi prowadz ą ce na strych. Wła ś ciwie była

to taka sama mansarda, tylko nieurz ą dzona. Stały tu skrzynie, beczki.

Jakie ś stare cz ęś ci maszyn, których przeznaczenia nie domy ś lałam si ę ,

oraz sporo ksi ąż ek rozmieszczonych na półce, w tekturowych

pudełkach i wprost na podłodze. Schyliłam si ę , ż eby si ę gn ąć po jedn ą z

nich, ale poczułam charakterystyczne ostrze ż enie przed zawrotem

głowy. Wyprostowałam si ę wolno. Atak nie nast ą pił. Na wszelki

wypadek jednak zaj ę łam si ę ksi ąż kami, które były dost ę pne bez

konieczno ś ci wykonywania niebezpiecznego skłonu. Wybrałam z półki

pierwsz ą lepsz ą . Okazała si ę ni ą stara ksi ąż ka kucharska. Nic lubi ę

gotowa ć . Si ę gn ę łam wi ę c po nast ę pn ą . Był ni ą podr ę cznik fizyki na

poziomie akademickim sprzed dziesi ę ciu lat. Nie umiałam oceni ć , czy

wiedza fizyczna posun ę ła si ę bardzo od tamtego czasu. Dla mnie była i

tak za trudna. Natomiast bajka „O sierotce Marysi i krasnoludkach” nie

straciła swojej aktualno ś ci. Odło ż yłam ksi ąż eczk ę do ponownej lektury

i zanim dotkn ę łam nast ę pnej poczułam na sobie czyj ś wzrok. Nie

słyszałam ż adnych kroków, a mimo to… Odwróciłam si ę gwałtownie.

Za mn ą stała gospodyni i u ś miechała si ę .

– Przyniosłam rosół z kury – powiedziała. – Musi pani zje ść zanim

wystygnie.

– Tak – b ą kn ę łam. Nic ruszałam si ę z miejsca. Mo ż e dlatego, ż e

wbrew słowom kobieta stała w przej ś ciu, jakby nie chciała mnie

wypu ś ci ć ze strychu. Chwila niezdecydowania przedłu ż ała si ę .

Wreszcie złapałam odło ż on ą ksi ąż eczk ę Konopnickiej i ruszyłam w

stron ę wyj ś cia. W chwil ę pó ź niej nie umiałabym powiedzie ć dlaczego

zachowanie gospodyni wydawało mi si ę dwuznaczne. Rosół był

pyszny, dodał mi sił. Postanowiłam zej ść na dół. Schody nie były a ż tak

strome jak my ś lałam.

Stan ę łam na du ż ym, prostok ą tnym podwórku przypominaj ą cym

wszystkie podwórka znałam. Ciemnorudy, pr ę gowany kot wygrzewał

si ę na sło ń cu, nie zwracaj ą c uwagi na kury, które gromadnie do mnie

podbiegły. Kiedy stwierdziły, ż e niczym ich nie pocz ę stuj ę , zacz ę ły

rozchodzi ć si ę zwolna. Gospodyni była zaj ę ta pieleniem warzywnika.

Wzi ę łam kota na r ę ce i podeszłam, ż eby z ni ą pogaw ę dzi ć . Nie bardzo

wiedziałam od czego zacz ąć . Głaskałam kota i rozgl ą dałam si ę po

obej ś ciu. Z tej strony dobrze było widoczne okno mojego pokoju.

Wtedy nagle spostrzegłam, ż e co ś si ę nie zgadza. Nie tak wyobra ż ałam

sobie to miejsce ogl ą daj ą c je przez okno.

– Gdzie s ą sosny? – spytałam gospodyni ę .

– Tu nie ma ż adnych sosen – odpowiedziała nie przerywaj ą c pracy.

No tak. Powinnam wiedzie ć od razu. Dwie kołysz ą ce si ę sosny to

koszmar z dzieci ń stwa. Widuj ę je zawsze podczas gor ą czki. Taka

trwała blizna na psychice po przebytej chorobie. Dobrze, ż e tylko taka.

Obawiano si ę znacznie gorszych skutków. Niewykluczone, ż e ten

nawrót vertigo ma jaki ś zwi ą zek. Lepiej nie rozpami ę tywa ć i zaj ąć si ę

dniem dzisiejszym.

– Sk ą d ma pani te ksi ąż ki na strychu? – Spytałam.

– Letnicy pozostawiali.

– Wielu ich musiało by ć i du ż o czytali.

– E, nie. Tu rzadko kto przyje ż d ż a. Prawd ę mówi ą c nie ma po co.

Brak gór, jezior, czy cho ć by lasów. Wi ę kszo ść tych tam ksi ąż ek

zostawił profesor.

– Kto takt?

– Nazwali ś my no profesorem, kiedy okazało si ę ż e nie jest geodet ą .

Nic bardzo rozumiałam, co kobieta miała na my ś li, ale

postanowiłam nie dopytywa ć . Mo ż e sama wyja ś ni. Sko ń czyła pielenie

grz ą dki i przysiadła obok mnie na drewnianej ławce.

– Mogło sic dla niego ź le sko ń czy ć – podj ę ła na nowo. – Chodził

po polach i mierzył, a ludzie tego bardzo nic lubi ą . Kiedy gruchn ę ła

wie ść , ż e jaki ś z miasta mierzy ł ą ki, nic nikomu nic mówi ą c, ludzie

zebrali si ę i ruszyli gromad ą . Ka ż dy wzi ą ł co tam miał pod r ę k ą : kosy,

widły, dr ą gi. Tak, jak lisa próbowali zagoni ć go mi ę dzy chałupy. Moja

była na skraju, wi ę c tu si ę schronił. Nic rozumiał czego od niego chc ą .

Wyja ś nił, ż e wcale nie jest geodet ą . Ż e mierzy jak ąś siatk ę

szwajcarsk ą . Nikt o takiej nie słyszał. Ludzie nie wiedzieli, czy mu

wierzy ć , ale rozeszli si ę wreszcie. Od tamtego razu profesor

przyje ż d ż ał co roku i zatrzymywał si ę u mnie. Na dole s ą dwie izby,

on jednak wolał na górze. Pomógł mi przedzieli ć strych i razem

urz ą dzili ś my tamten pokój.

– To on wybrał t ę tapet ę w ró ż e.

– Nie było co wybiera ć . Tak ą przywie ź li do GS –u.

– W tym roku nie przyjechał?

Kondas Małgorzata - Vertigo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: