Szklarski - 2 Tomek na Czarnym Lądzie.pdf - Szklarski Alfred - vwa

Alfred Szklarski

Tomek na czarnym lądzie

Spis treści:

1. Niezwykłe safari

2. Przygotowania do wyprawy

3. W drodze do Nairobi

4. Nocny strzał

5. Witaj, Kirangozi

6. Polowanie na lwy

7. Czarne oko

8. Bosman pokazuje pazury

9. Opór Murzynów

10. Tajemniczy napad

11. U źródeł Nilu Białego

12. Zasadzka

13. Na dworze kabaki Bugandy

14. Cień tse-tse

15. W mroku dŜungli

16. Leśni ludzie

17. Łowy na goryle

18. NajniŜsi ludzie świata

19. Na tropie okapi

20. śelazne pazury

21. Klęska i zwycięstwo

22. Polowanie na słonie i Ŝyrafy

23. Zakończenie

Londyn, dnia 20 czerwca 1903 roku.

Droga Sally!

Wczoraj przyjechał do Londynu mój kochany Ojciec! Wiesz juŜ zapewne, co to

oznacza. Wyruszamy na nową wyprawę łowiecką, tym razem do Kenii i Ugandy w

Afryce. Będziemy chwytali: goryle, hipopotamy, nosoroŜce, słonie, lwy i Ŝyrafy! Czy

moŜesz to sobie wyobrazić?! Po usłyszeniu tej wiadomości nie spałem niemal całą

noc, myślałem juŜ o niezwykłych przygodach, jakie mogą się nam przydarzyć na

Czarnym Lądzie.

Jutro wyjeŜdŜamy do Hamburga. Ojciec spotka się tam z panem Hagenbeckiem

trudniącym się sprzedaŜą dzikich zwierząt do cyrków i ogrodów zoologicznych.

Ojciec z panem Smugą, tym sławnym podróŜnikiem i łowcą zwierząt, którego

poznałaś podczas naszego pobytu w Australii, pracowali do tej pory w

przedsiębiorstwie pana Hagenbecka. Ale obecną wyprawę organizujemy całkowicie

na własną rękę. Stało się to moŜliwe dzięki spienięŜeniu bryły złota ofiarowanej mi

w Australii przez pana O’Donella, gdy dopomogłem jemu i jego synowi w

uwolnieniu się z rąk rozbójników.

Udajemy się więc do Afryki. Oprócz ojca i pana Smugi jedzie z nami równieŜ

bosman Nowicki. Oczywiście zabieram mego wiernego Dinga. Zmienił się bardzo

od czasu, kiedy ofiarowałaś mi go na pamiątkę. Z młodego, rozkosznego psiaka

przeistoczył się w dzielnego Przyjaciela. Oddaliśmy go w Anglii do specjalnej szkoły,

gdzie przyucza się psy do polowania na grubego zwierza. Byłabyś z niego dumna tak

jak ja, gdybyś mogła go teraz zobaczyć. W tej chwili leŜy przy moim biurku i

przekrzywiwszy głowę, spogląda na mnie, jakby wiedział, do kogo piszę.

Myślałem, Ŝe przed wyruszeniem na nową wyprawę uda mi się razem z ojcem

odwiedzić wujostwa Karskich w Warszawie. Tęskno mi trochę za nimi, bo przecieŜ

spędziłem u nich tyle lat po śmierci Matki. Nie jest to jednak moŜliwe, dopóki

Rosjanie okupują Warszawę. Na pewno zaraz by aresztowali Tatusia, który za

spiskowanie przeciwko carowi musiał uciekać za granicę.

Dziękuję Ci, kochana Sally, za miłe listy. Kiedy je czytam, zawsze mi się

przypomina, jak to dzięki Dingowi znalazłem Cię wtedy zagubioną w buszu w

pobliŜu Waszej farmy. Widzisz, Ŝe chętnie dotrzymuję obietnicy i często piszę w

swoim oraz Dinga imieniu. Mam nadzieję, Ŝe naprawdę przyjedziesz z wizytą do

Anglii, jak zapewniają Twoi Rodzice. Poznałem Twego Stryja, u którego masz

zamieszkać po przybyciu do Londynu. Mówił mi, Ŝe spodziewa się Ciebie za kilka

miesięcy. On równieŜ, chociaŜ nie jest juŜ tak młody, kocha podróŜe i przygody.

Teraz oczekuj moich listów z Afryki. Postaram się przesłać Ci kilka ciekawych

fotografii. Pozdrawiam Cię serdecznie, moja Droga Przyjaciółko, a Dingo liŜe

róŜowym jęzorem Twój mały nosek.

Tomasz Wilmowski

P. S. Dingo naprawdę polizał Twoją fotografię. Kupiłem doskonały nóŜ

myśliwski.

Tomek

NIEZWYKŁE SAFARI

Tomek poruszył się niespokojnie na wąskiej koi. Otworzył oczy i natychmiast

rozejrzał się po kabinie. Promienie wschodzącego słońca oświetlały ją przez

okrągły iluminator. Zrazu chłopiec nie mógł pojąć, dlaczego zbudził się

nieoczekiwanie o tak wczesnej porze. Zaczął więc czujnie nasłuchiwać; po

krótkiej chwili nie miał wątpliwości — jego sen przerwało nagłe znieruchomienie

statku.

Zgrzyt łańcuchów opuszczanych kotwic oznaczał, Ŝe przybyli juŜ do Mombasy

w Afryce Równikowej.

Tomek zerwał się z koi. Szybko narzucił na siebie ubranie, po czym wybiegł

na pokład. Marynarze zakotwiczali statek w malowniczej zatoce. Błękitno-

zielone morze otaczał półkolem ląd porosły wspaniałą, tropikalną roślinnością. Z

dala moŜna było rozróŜnić strzeliste palmy kokosowe z pióropuszami koron

obok starych, zadziwiających ogromem baobabów, rozłoŜyste drzewa mangowe,

szerokolistne migdałowce i smukłe papajowce. Wśród drzew bieliły się mury

domów, a na wzgórzu w środku miasta sterczały rumowiska dawnej budowli

obronnej.

Białawe rafy koralowe, ciągnące się wzdłuŜ pokrytego bujną zielenią

wybrzeŜa, dodawały Mombasie niezapomnianego uroku.

W zatoce stało kilkadziesiąt statków ze zwiniętymi Ŝaglami. Większość z nich

miała nieskazitelny kształt starych arabskich Ŝaglowców. Gdy się na nie

spoglądało, wydawać się mogło, Ŝe tutaj czas nie postępuje naprzód. Od wieków

niezmiennie północno-wschodni monsun, wiejący od wybrzeŜy Azji, przywiewał

podobne stateczki do Mombasy, natomiast wiatr południowo-zachodni

umoŜliwiał im powrót do portów macierzystych. Jak dawniej, tak i teraz z

kuchni okrętowych mieszczących się pod płóciennymi dachami unosił się zapach

korzeni, którymi Arabowie zwykli przyprawiać poŜywienie.

Tomek rozglądał się z zainteresowaniem. PrzecieŜ port Mombasa miał bardzo

ciekawą, choć nie zawsze chlubną przeszłość. Od paru wieków stanowił niejako

bramę dla całej Afryki Wschodniej. Podczas dawnego najazdu Portugalczycy

spalili miasto, lecz dzięki węzłowemu połoŜeniu na szlaku komunikacji morskiej,

szybko dźwignęło się z popiołów. Przez długie lata Mombasa była jednym z

głównych ośrodków handlu niewolnikami. Dziesiątki tysięcy afrykańskich

Murzynów wywieziono stąd na dalekie kontynenty.

Tomek rozmyślał o tym i nie mógł po prostu pojąć, iŜ w tak uroczym zakątku

popłynęło tyle krwawych łez nieszczęsnych brańców.

— A to dopiero z ciebie ranny ptaszek! — odezwał się Wilmowski,

podchodząc do syna ze Smugą i bosmanem Nowickim.

— Zbudziłem się, gdy maszyny ucichły na statku — odparł chłopiec. —

Podziwiam piękny krajobraz i stojące w porcie malownicze stare Ŝaglowce.

Zastanawiam się, czy nie słuŜyły do wywoŜenia stąd niewolników.

— Jestem tego niemal pewny — wtrącił bosman Nowicki i zaraz dodał ciszej:

— Słyszałem, brachu, Ŝe w Mombasie podobno jeszcze teraz handluje się ludźmi.

JeŜeli masz wielką ochotę, to za sztukę perkalu moŜesz kupić tutaj Murzyna lub

Murzynkę.

— Czy to naprawdę moŜliwe, tatusiu? — zapytał Tomek, gdyŜ niezbyt

dowierzał słowom Ŝartobliwego bosmana.

— W roku tysiąc osiemset czterdziestym piątym Anglicy wymogli na

miejscowym sułtanie podpisanie porozumienia zakazującego wywoŜenia

niewolników z Afryki Wschodniej. Łatwiej jednak było spowodować zawarcie

umowy, niŜ dopilnować zaprzestania handlu przynoszącego duŜy dochód

Arabom oraz niektórym kacykom murzyńskim. Nic więc dziwnego, Ŝe i dzisiaj

jeszcze handluje się w tym kraju niewolnikami — odpowiedział Wilmowski.

Tomek nie prosił o dalsze wyjaśnienia, gdyŜ uwagę jego pochłonęła duŜa

motorówka, w której przybyli na statek angielscy urzędnicy portowi. Dzięki

rekomendacjom Hagenbecka, dobrze znanego władzom angielskim, Wilmowski

szybko załatwił wszelkie formalności celne i łowcy wkrótce mogli zejść na

wybrzeŜe.

W porcie panował nadzwyczaj oŜywiony ruch. Murzyni oraz Arabowie

rozładowywali i załadowywali statki, w zakamarkach pokładów bawiły się

gromady brudnych, półnagich dzieci. Murzyńscy rybacy wynosili z łodzi kosze

pełne wielkich, kolorowych krabów, poruszających niezgrabnie długimi

kończynami.

Dalsze obserwacje Tomka i jego towarzyszy przerwał wysoki, chudy

męŜczyzna, który właśnie do nich podszedł.

— Czy mam przyjemność powitać panów Wilmowskiego i Smugę? — zapytał,

Szklarski - 2 Tomek na Czarnym Lądzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: