Przedmioty ogólne i podstawowe
1.Funkcje i rodzaje cen w gospodarce rynkowej
Funkcje cen:
· Funkcja informacyjna – Cena oraz jej zmiany są bardzo ważną informacją zarówno dla kupujących jak i dla sprzedających. Porównując cenę jakiegoś dobra ze swoimi dochodami kupujący wie ile danego dobra może kupić, np. porównując cenę biletu ze swoim kieszonkowym wie ile razy w miesiącu będzie mógł pójść do kina. Zmiany cen pokazują jak pożądane jest to dobro przez innych klientów. Dla producentów istotne są ceny surowców, materiałów, energii, siły roboczej, niezbędnych maszyn i urządzeń, czyli ceny czynników produkcji, bo pozwalają na wyliczenie kosztów produkcji za pomocą różnych metod i wybór najtańszej. Porównanie kosztu jednostkowego jakiegoś produktu z ceną, jaką gotowi są zapłacić konsumenci, pozwala podjąć decyzję o produkcji tego dobra i jej wielkości.
· Funkcja dochodowa – Producent sprzedaje swoje wyroby na rynku. Jego przychód zależy od wysokości ceny i wielkości sprzedaży. Oczekuje, że cena zwróci poniesione nakłady na wyprodukowanie jednostki dobra i przyniesie pewną nadwyżkę – zysk, który pozwoli na rozwój wielkości produkcji. Oczywiście nie zawsze tak się dzieje. Czasami cena jest niższa od kosztów jednostkowych i wówczas producent ponosi straty.
· Funkcja dystrybucyjna – W gospodarce rynkowej dobra trafiają do odbiorców głównie drogą wymiany. Ten kto danego dobra potrzebuje najbardziej, gotów jest zapłacić za nie wyższą cenę niż inni klienci. Użyteczność jaką to dobro przyniesie będzie wtedy największa. Za pomocą cen odbywa się więc racjonalny, ostateczny podział wytworzonych przez społeczeństwo dóbr.
· Funkcja redystrybucyjna – Ceny dóbr są narzędziami redystrybucji tzn. ponownego podziału dochodów. Odbywa się to za pośrednictwem podatków pośrednich, którymi są obciążone te dobra i usługi lub dopłat do cen tych dóbr. Jeżeli kupujemy dobro dotowane to nasze dochody są zwiększane o wielkość dotacji, natomiast takie podatki jak podatek akcyzowy, który zasila budżet państwa obniża dochody tych, którzy to dobro kupują.
· Funkcja agregacyjna – Polega na tym, że cena umożliwia sumowanie i porównywanie dóbr bardzo różnych, nieporównywalnych w żaden sposób. Dzięki cenie możemy porównać np. hamburgera z biletem do kina lub dodać do siebie ksiąki i buty.
Rodzaje cen:
Na kolejnych etapach drogi produktu od producenta do konsumenta stosuje się ceny:
Cena zbytu - jest to kwota pieniędzy płacona przez nabywcę producentowi za jednostkę produktu.
Cena bazowa – jest to cena zbytu pomniejszona o podatek od produktu i powiększony o dotacje do produktu
Cena hurtowa – to cena, po której sprzedaje towary przedsiębiorca zajmujący się handlem hurtowym przedsiębiorcy zajmującym się handlem detalicznym.
Cena detaliczna – Przedsiębiorca zajmujący się handlem detalicznym sprzedaje produkty po cenie detalicznej ostatecznym nabywcom.
W zależności od rodzaju rynku według stopnia konkurencji możemy mówić o cenie wolnokonkurencyjnej, oligopolu i pełnego monopolu. Cena wolnokonkurencyjna jest ustalana przez rynek, cena oligopolu i pełnego monopolu przez same przedsiębiorstwa działające na tych rynkach.
Możemy wyróznić też ceny minimalne i maksymalne. Przy cenach minimalnych nie można sprzedać po cenie niższej, przy cenach maksymalnych sprzedawcy mogą żądać więcej. Ceny minimalne często stosowane są jako narzędzie polityki rolnej państwa. Chodzi o zapewnienie producentom rolnym pewnego poziomu opłacalności produkcji. Ceny maksymalne mają chronić nabywcóa przed zbyt wygórowanymi cenami żądanymi przez sprzedawców. Stosuje się je w stosunku do dóbr ważnych z punktu widzenia prowadzonej polityki społecznej lub gospodarczej. Przykładem takich cen mogą być czynsze w budynkach mieszkalnych.
2.Produkt narodowy, metody jego liczenia oraz mechanizm podziału
Produkt narodowy brutto (PNB) – mierzy całkowitą produkcję finalną (końcową) osiągniętą przez czynniki wytwórcze danego kraju, niezależnie od miejsca świadczenia przez nie usług. Większość produktów i usług wytwarzają Polacy w Polsce, angażując polski kapitał i pracę. Część produktu narodowego jest jednak wytwarzana przez polską siłę roboczą i polski kapitał za granicą. Ta część jest także składnikiem produktu narodowego Polski.
Produkt krajowy brutto (PKB) – jest miarą produkcji finalnej wytworzonej przez czynniki wytwórcze zlokalizowane na terytorium danego kraju, niezależnie od tego, kto jest ich właścicielem. W skład PKB Polski wchodzą dobra i usługi wytworzone zarówno przez Polaków jak i cudzoziemców, a także przez polski i zagraniczny kapitał.
Produkt narodowy brutto może być obliczany przy zastosowaniu:
- podejścia od strony produktów, które polega na sumowaniu wartości produktów finalnych – konsumpcyjnych, inwestycyjnych, w tym też eksportowanych przez dany kraj.
- Podejścia od strony wydatków, które polega na sumowany wartości wszystkich zakupów krajowych dóbr finalnych przeznaczonych na konsumpcję i inwestycje oraz dóbr importowanych.
- Podejścia od strony dochodów, polegającego na sumowaniu wszystkich płatność za zasoby wykorzystywane w wytwarzaniu produktu.
PRODUKT NETTO I BRUTTO
PNB pomniejszony o wartość amortyzacji, czyli zużycia kapitału trwałego w danym okresie, stanowi produkt narodowy netto (PNN)
PRODUKT W CENACH RYNKOWYCH I CENACH CZYNNIKÓW WYTWÓRCZYCH
PNB w cenach rynkowych mierzy produkcję łącznie z podatkami pośrednimi na dobra i usługi. PNB w cenach czynników wytwórczych nie uwzględnia podatków pośrednich, jest więc niższy od PNB w cenach rynkowych. W Polsce przykładem podatku pośredniego, który wlicza się w cenę kupowanego dobra jest VAT
NOMINALNY I REALNY PRODUKT NARODOWY
Nominalny produkt narodowy mierzy się w cenach bieżących, czyli takich, jakie istniały w okresie gdy wytwarzano wchodzące w jego skład dobra i usługi.
Realny produkt narodowy lub inaczej produkt narodowy w cenach stałych koryguje nominalny produkt o skutki wzrostu cen (inflacji) i wyraża go w cenach istniejących w pewnym okresie, nazywanym bazowym lub podstawowym.
Korekty nominalnego produktu dokonuje się posługując się indeksem cen – deflatorem produktu narodowego.
Deflator PNB jest to stosunek nominalnego PNB (w cenach bieżących) do PNB w ujęciu realnym ( w cenach stałych), wyrażony w postaci wskaźnika, który stanowi stosunek kosztu nabycia dóbr i usług finalnych uwzględnionych w PNB w danym roku do kosztu nabycia w roku bazowym.
Realny PNB per capita – jest to realny PNB podzielony przez liczbę mieszkańców.
3.Inwestycje i ich rola oraz czynniki kształtujące ich wielkość w gospodarce rynkowej
Inwestycje polegają na powiększaniu w danym społeczeństwie zasobów budynków, maszyn i urządzeń oraz zapasów w ciągu roku. Inwestycje oznaczają poświęcenie bieżącej konsumpcji dla zwiększenia konsumpcji przyszłej.
Inwestycje są jednym z głównych składników wydatków prywatnych.
W makroekonomii inwestycje odgrywają rolę dwojaką. Po pierwsze, stanowią znaczącą i przy tym mało stabilną część wydatków, toteż gwałtowne zmiany w inwestycjach mogą wywierać potężny wpływ na łączny popyt i w rezultacie również na produkcję i zatrudnienie w krótkim okresie.
Oprócz tego inwestycje prowadzą do akumulacji kapitału. Powiększanie zasobów budynków i wyposażenia zwiększa potencjalną produkcję społeczeństwa i w długim okresie sprzyja wzrostowi gospodarczemu. A zatem inwestycje pełnią dwoistą funkcję, oddziałując na krótkookresową produkcję poprzez wpływ na łączny popyt i oddziałując na długookresowy wzrost produkcji poprzez wpływ na akumulację kapitału i łączną podaż.
Inwestycje prywatne brutto, I, to część PKB , która przeznaczona jest na krajowe inwestycje. Jest to jednak zaledwie część całkowitych inwestycji społecznych, które obejmują nie tylko I, ale również inwestycje w aktywa niematerialne, np. nakłady na powiększenie kapitału ludzkiego poprzez kształcenie i wiedzę oraz przyrost kapitału technicznego lub know-how w wyniku badań i prac rozwojowych.
Głównymi typami krajowych prywatnych inwestycji brutto są zakupy budynków mieszkalnych, inwestycje w kapitał trwały w postaci budynków fabrycznych i sprzętu oraz w przyrost zapasów.
Inwestycje netto to kapitał narodzony (inwestycje brutto) minus kapitał umorzony (amortyzacja kapitału).
Czynniki określające inwestycje
Dochody
Inwestycja przyniesie przedsiębiorstwu dodatkowe wpływy tylko wtedy, gdy umożliwi mu wyższą sprzedaż.
Inwestycje zależą od dochodów , których wysokość z kolei zależy od ogólnego poziomu aktywności gospodarczej. Inwestycje są bardzo wrażliwe na wahania koniunktury.
Ważną teorią wyjaśniającą kształtowanie się inwestycji jest zasada akceleratora. Mówi ona, że stopa inwestycji jest wyznaczona przede wszystkim przez stopę zmian produkcji, oznacza to że inwestycje są wysokie, kiedy produkcja wzrasta, a niskie - kiedy spada. Zmiana produkcji o 1% wiąże się ze zmianą realnych inwestycji o 3%.
Koszty
Drugą ważną determinantą inwestycji są koszty inwestowania. Ich liczenie jest nieco skomplikowane. W przypadku dóbr trwałych koszt kapitału obejmuje nie tylko cenę samego dobra kapitałowego, ale również stopę procentową, jaką płaci się od kredyt zaciągniętego na jego zakup, a także podatki, jakie firmy płacą od swoich dochodów.
Zróżnicowane podejście do różnych sektorów w polityce podatkowej, a nawet międzynarodowe różnice w tym zakresie mają bardzo poważny wpływ na decyzje inwestycyjne firm poszukujących najbardziej zyskownych możliwości lokaty swych środków.
Oczekiwania
Trzeci element odgrywający ważną rolę przy inwestowaniu wiąże się z oczekiwaniami i zaufaniem gospodarczym przedsiębiorstw. Inwestycje to przede wszystkim pewien hazard, „stawianie na przyszłość”, stawianie na to, że wpływy z inwestycji przewyższą koszty.
A zatem inwestycje wiszą na włosku – włosku oczekiwań i prognoz dotyczących przyszłych wydarzeń. Przedsiębiorstwa wkładają masę energii w analizę inwestycji i w próby ograniczenia niepewności związanej z procesem inwestowania.
Przegląd czynników leżących u podstaw decyzji inwestycyjnych można streścić:
Przedsiębiorstwa inwestują po to, aby osiągać zyski. Ponieważ dobra kapitałowe służą przez wiele lat, decyzje inwestycyjne zależą od: 1) stanu popytu na produkt wytwarzany w wyniku nowych inwestycji, 2) poziomu stóp procentowych i podatków oddziałujących na koszty inwestycji,3) oczekiwań przedsiębiorstw dotyczących sytuacji gospodarczej w przyszłość.
4.Koniunktura gospodarcza, jej mierniki oraz wahania w gospodarce rynkowej
Koniunktura gospodarcza to całokształt wskaźników życia gospodarczego, które charakteryzują sytuację ekonomiczną danego sektora, regionu, kraju czy świata.
Potocznie koniunktura jest synonimem stanu gospodarki. Zła koniunktura w danej gałęzi oznacza zmniejszenie produkcji, trudności ze zbytem, spadek cen. Dobra koniunktura pobudza wzrost gospodarczy i wymianę rynkową.
Wzrost gospodarczy nie jest procesem przebiegającym równomiernie i bez zakłóceń. W długim okresie produkcja i produkt krajowy rosną ale wzrostowi towarzyszą, okresowo powtarzające się, odchylenia (w górę i w dół). W każdej gospodarce można wyznaczyć tendencję rozwojową produkcji, czy wygładzoną ścieżkę pokazującą rozwój produkcji w długim okresie, po wyeliminowaniu krótkookresowych wahań. Natomiast faktyczna produkcja waha się wokół tak wyznaczonego trendu.
Cykl koniunkturalny to następujące po sobie periodycznie wzrosty i spadki aktywności gospodarczej. W poszczególnych fazach cyklu wahaniom podlegają podstawowe wielkości gospodarcze, takie jak produkcja, zatrudnienie, inwestycje czy ceny.
Najważniejszą cechą cyklu koniunkturalnego jest jego rytmiczność - zmiany poziomu aktywności gospodarczej odbywają się z powtarzającą się regularnością.
W gospodarce, oprócz wahań cyklicznych, wyróżnia się także inne rodzaje wahań, np.
· przypadkowe (spowodowane zdarzeniami losowymi, nieregularne)
· sezonowe (wynikające ze zmian pór roku)
· specjalne (np. cykle świńskie).
Klasyczny cykl koniunkturalny składa się z czterech faz: kryzysu, depresji, ożywienia i rozkwitu. Cykle koniunkturalne poszczególnych krajów czy nawet w ramach jednej gospodarki mają wiele cech wspólnych, ale często różnią się znacznie między sobą. Przejścia pomiędzy fazami mogą być łagodne bądź gwałtowne, poszczególne fazy mogą trwać krócej lub dłużej, różna może być też amplituda wahań. W charakterystyce cyklu koniunkturalnego istotne są punkty zwrotne (dolny i górny), w których następuje zmiana kierunku aktywności gospodarczej.
Kryzys oznacza załamanie koniunktury. Równowaga pomiędzy podażą a popytem na dobra i usługi zostaje zachwiana - pojawia się nadwyżka towarów w stosunku do efektywnego popytu, czyli nadprodukcja. Stopa zysku zmniejsza się ( koszty produkcji są wysokie), więc przedsiębiorcy ograniczają produkcję. Bankrutują przedsiębiorstwa najsłabsze ekonomicznie. Ich majątek jest często wykupywany przez silniejsze firmy, które były w stanie obniżyć koszty produkcji. Kryzys charakteryzuje się spadkiem produkcji, nakładów inwestycyjnych, konsumpcji, oraz wzrostem stopy bezrobocia. Spadek produkcji jest zwykle większy w dziale produkującym środki produkcji niż w dziale środków konsumpcji. Ograniczenie produkcji trwa do momentu wyczerpania zapasów i dostosowania produkcji do aktualnego popytu. Kryzys gospodarczy dotyczy również rynku finansowego. Kredytobiorcy mają trudności ze spłatą zobowiązań, ceny papierów wartościowych spadają.
Depresja następuje po kryzysie i oznacza stabilizację na najniższym poziomie. Depresją określa się często jako dno kryzysu - produkcja, zatrudnienie i stopa zysku już nie spadają. Popyt konsumpcyjny utrzymuje się na niskim poziomie. W wyniku zużywania się dóbr konsumpcyjnych trwałego użytku tworzy się tzw. popyt restytucyjny (odtworzeniowy). Wyczerpują się zapasy. Pojawia się perspektywa wzrostu stopy zysku - wymagane jest obniżenie kosztów produkcji. Banki dysponują nadmiarem środków finansowych – otrzymanie kredytu jest stosunkowo łatwe.
Ożywienie gospodarcze jest wyjściem z depresji i charakteryzuje się wzrostem produkcji. Przedsiębiorstwa, które wyszły obronną ręką z kryzysu zgłaszają popyt na dobra inwestycyjne. Zwiększa się poziom zatrudnienia, a tym samym dochody i popyt na dobra konsumpcyjne. Rośnie stopa zysku. Na rynku papierów wartościowych rośnie popyt na akcje i ich cena.
W fazie rozkwitu (boomu) produkcja przekracza zazwyczaj poziom sprzed kryzysu. Podstawowe wielkości gospodarcze, jak produkcja, stopa zysku, zatrudnienie, płace i konsumpcja rosną. Dobra koniunktura powoduje też wzrost skłonności do inwestowania.
We współczesnej gospodarce zamiast czterech, wymienionych faz, wyróżnia się tylko dwie: fazę recesji (obejmującą kryzys i depresją) oraz ekspansji (łączącą ożywienie i rozkwit). Współczesne recesje ujawniają się raczej w postaci spowolnienia tempa wzrostu gospodarczego, niż w postaci absolutnego zmniejszenia produkcji. Po II wojnie światowej cykle koniunkturalne stały się też krótsze, zamiast 8 - 11 lat trwają 3 - 4 lata (cykle krótkie). Mniejsza jest też amplituda wahań.
Na złagodzenie cykliczności rozwoju w krajach rozwiniętych miała wpływ głównie skuteczna polityka stabilizacyjna państwa (interwencjonizm państwowy), rozwój usług, współpraca gospodarcza i procesy integracyjne oraz istnienie coraz pełniejszej informacji gospodarczej.
Ze względu na czas trwania wyróżnia się najczęściej trzy rodzaje wahań cyklicznych: krótkie (cykle Kitchina), średnie (Juglara), długie (cykle Kondratiewa). Cykle krótkie trwają około 3,5 roku i wiążą się głównie z wahaniami w stanie zapasów. Cykle średnie - Juglara, obejmujące 7-11 lat to tzw. cykle klasyczne, spowodowane zmianami w nakładach inwestycyjnych – kryzys lat 1929 - 1933 wchodził w skład cyklu średniego. Cykle długie trwają kilkadziesiąt lat (40 - 60) i są powodowane, według Kondratiewa, wielkimi cyklami inwestycyjnymi infrastruktury ekonomicznej.
5.Inflacja popytowa, jej przyczyny oraz metody zmniejszania
W zależności od przyczyny wzrostu cen wyróżnia się inflację popytową i inflację kosztową lub inaczej podażową.
Inflacja popytowa / nabywców, inflacja napędzana przez popyt / występuje, gdy popyt łączny rośnie szybciej niż potencjał wytwórczy gospodarki, co podnosi ceny, aby zachowana została równowaga łącznej podaży i popytu. W rezultacie jednostki pieniężnego popytu współzawodniczą o ograniczoną podaż towarów, podbijając ceny niczym na licytacji. Kiedy bezrobocie spada, a siła robocza staje się czynnikiem względnie rzadkim, w podobny sposób podbijane są płace, co przyspiesza procesy inflacyjne.
Praktyczne przykłady działania inflacji popytowej spotykamy wtedy, gdy społeczeństwo finansuje swe wydatki za pomocą emisji pieniądza. Szybki wzrost podaży pieniądza zwiększa popyt, co z kolei podnosi poziom cen. W tym przypadku kierunek zależności przyczynowo-skutkowej jest oczywisty. Prowadzi od podaż pieniądza, poprzez łączny popyt, do inflacji. I tak, gdy w latach 1922-1923 niemiecki bank centralny drukował miliardy papierowych marek, a te trafiały na rynek w poszukiwaniu chleba czy mieszkań, nic dziwnego, że poziom cen w Niemczech wzrósł miliard razy, a marka stała się bezwartościowa. Była to inflacja napędzana przez popyt w skrajnej postaci. Ta sama sytuacja powtórzyła się, kiedy rząd rosyjski sfinansował swój deficyt budżetowy, drukując ruble na początku lat dziewięćdziesiątych. Rezultatem była inflacja wynosząca przeciętnie 25% miesięcznie.
Inflacja popytowa występuje najczęściej w okresie wojen, w krajach słabo rozwiniętych . Przeciwdziałania:
- Ograniczenie wydatków rządowych
Zwiększenie podatku dochodowego
6.Główne funkcje banku centralnego i banków komercyjnych
System bankowy obejmuje całokształt instytucji bankowych, a także normy określające wzajemne powiązania i stosunki z otoczeniem. O systemie bankowym można mówić dopiero, gdy rozwój banków, a także rynków finansowych, pozwoli na ustalenie zasad struktury tego rynku. Dlatego też powstanie wielopoziomowego układu złożonego z banku centralnego (emisyjnego i banków komercyjnych jest uznawane za podstawę do określenia systemu bankowego.
System bankowy obejmuje następujące grupy banków:
· Banki centralne
· Banki operacyjne (depozytowo-kredytowe, inwestycyjne i uniwersalne)
· Banki specjalne (hipoteczne i towarzystwa kredytowe i regionalne)
· Kasy oszczędnościowe
· Spółdzielczość kredytową
Bank centralny jest to bank, który spełnia równocześnie trzy funkcje: banku emisyjnego, banku banków i banku gospodarki narodowej. Jest to instytucja odpowiedzialna za funkcjonowanie całego systemu finansowego w kraju. Centralna instytucja monetarna realizuje następujące zadania:
· BC jest bankiem rozliczeniowym banków komercyjnych i innych instytucji finansowych . Każdy bank komercyjny (BK) posiada w BC rachunek na którym rejestruje wpływy i wydatki realizowane z innymi BK. To właśnie BC dokonuje rozliczeń międzybankowych. Jego obowiązkiem jest zapewnienie sprawnego systemu rozliczeń w gospodarce. BC realizuje również transakcje z zagranicznymi BC i organizacjami międzynarodowymi. Prowadzi dla nich rachunki w walucie krajowej. Działalność rozliczeniowa jest dla BC ważnym źródłem dochodów.
· BC jest bankiem skarbu państwa. Utrzymuje rachunki depozytowe państwa. Zajmuje się obsługą finansową długu państwowego, zarówno krajowego, jak i zagranicznego. Prowadzi ponadto rachunki różnorodnych ogólnokrajowych funduszy celowych. W wyjątkowych wypadkach BC może udzielić państwu kredytu. Może to nastąpić bądź w formie kredytu bezpośredniego, bądź w formie zakupu skarbowych papierów wartościowych. W praktyce finansowanie państwa przez bank jest coraz rzadsze ze względu na inflacjogenny charakter tego typu transakcji.
· BC jest kredytobiorcą ostatniej emisji . Jest ostateczną instancją pożyczkową dla BK, gdy odczują one niedobór płynności i wyczerpią się inne źródła pozyskiwania funduszy. W niektórych przypadkach BC może udzielić kredytu również na sanację upadającego BK.
· BC kieruje polityką pieniężną. Bardzo ważnym zadaniem BC jest sterowanie polityką pieniężną (PP) w kraju za pomocą dostępnych instrumentów. Formuje on cele PP i stara się dobierać właściwe środki dla osiągnięcia wytyczonych celów długo-, średnio-i krótkookresowych. PP w gospodarce rynkowej odgrywa kluczową rolę w realizacji całości polityki gospodarczej państwa.
· BC emituje pieniądz gotówkowy, czyli monety i banknoty
· BC utrzymuje i zarządza rezerwami dewizowymi kraju. Każdy kraj starający się o zachowanie stabilności gospodarczej utrzymuje rezerwy w walutach obcych bądź to na pokrycie nieprzewidzianych wydatków w walutach obcych, bądź ze względów strategicznych, bądź w celu interweniowania na rynku walutowym. Jak wiadomo, w tym celu potrzebne są bankowi centralnemu odpowiednie rezerwy w walutach obcych.
· BC nadzoruje działalność BK. Udziela licencji na prowadzenie działalności bankowej , monitoruje pracę BK pod względem przestrzegania przez nie prawa bankowego, prawa dewizowego. Dba o to, aby system bankowy był bezpieczny i zapewniał społeczeństwu pewność lokat.
BK jest wyodrębnionym pod względem ekonomicznym i prawnym podmiotem gospodarczym. Ustawa Prawo bankowe tak definiuje bank „ Bank jest osobą prawną tworzoną zgodnie z przepisami ustaw działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym”.
Do najistotniejszych funkcji banków należy:
· Funkcja kredytowa, polegająca na udzielaniu kredytów
· Funkcja płatnicza, polegająca na dokonywaniu płatności w imieniu klientów indywidualnych i korporacyjnych
· Funkcja depozytowa, polegająca na przyjmowaniu depozytów
· Zarządzanie aktywami finansowymi i majątkiem na rzecz i w imieniu klientów
· Czynności związane z pośrednictwem banków w obrocie papierami wartościowymi
Banki operacyjne (depozytowo-kredytowe) są najbardziej rozpowszechnioną formą instytucji bankowej. Określenie celu działania tych banków wymaga wzięcia pod uwagę dwóch zasadniczych czynników. Z jednej strony banki te świadczą określone usługi niezbędne z punktu widzenia społecznego, z drugiej zaś są przedsiębiorstwami, których celem powinno być osiąganie zysku. Cel działania BK można więc określić jako dążenie do zaspokojenia potrzeb podmiotów gospodarujących w zakresie usług bankowych przy równoczesnym dążeniu do uzyskania zysku.
Banki specjalne charakteryzują się tym, że ich oferta odnosi się do określonej dziedziny, lub też do specyficznej grupy klientów. Banki te specjalizują się głównie w gromadzeniu oszczędności, w finansowaniu średnio- i długoterminowych potrzeb przedsiębiorstw, projektów inwestycyjnych (np. o charakterze proekologicznym), programów restrukturyzacyjnych, zaspokajaniu potrzeb finansowych budownictwa mieszkaniowego. Banki te obsługują również transakcje zagraniczne.
Typowym przykładem specjalizacji tego rodzaju są banki hipoteczne, zajmujące się udzielaniem kredytów finansujących budownictwo mieszkaniowe. Zabezpieczeniem tych kredytów jest hipoteka nieruchomości, sama nieruchomość zaś stanowi zabezpieczenie tzw. Listów zastawnych, dzięki sprzedaży których bank pozyskuje środki na swoją działalność.
Banki inwestycyjne zajmują się tymi obszarami bankowości, które charakteryzuje długi termin transakcji oraz duże kapitały wykorzystywane w przedsięwzięciach. Działalność ich dotyczy zatem usług związanych z zarządzaniem finansowym oraz doradztwem.
7.Funkcje pieniądza i czynniki określające jego ilość w obiegu
8.Bezpośrednie i pośrednie czynniki wzrostu gospodarczego
9.Rola handlu zagranicznego we wzroście gospodarczym
10.Inflacja podażowa jej przyczyny oraz metody zmniejszenia
11.Bilans handlowy i bilans płatniczy kraju
12.Bezrobocie, jego rodzaje, przyczyny i przeciwdziałanie
13.Budżet państwa, jego funkcje, dochody i wydatki
14.Rodzaje kosztów w przedsiębiorstwie i ich znaczenie
15.Jakie wielkości ekonomiczne wyz...
kyclawok