Agatha Christie - Zatrute pióro.pdf - ebooki - lewandosia

AGATHA CHRISTIE

ZATRUTE PIÓRO

TYTUŁ ORYGINAŁU THE MOVING FINGER

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy nareszcie zdjęto mi gips, a doktorzy opukali na wszystkie strony,

pielęgniarki zaś pouczyły, jak mam się posługiwać rękami i nogami — przy czym

wszyscy oni doprowadzali mnie do pasji, przemawiając jak do małego dziecka —

doktor Marcus Kent oświadczył, że powinienem wyjechać na wieś.

— Świeże powietrze, spokój, wypoczynek, oto moja recepta dla pana —

powiedział. — Pańska siostra będzie się panem opiekowała. Proszę dużo jeść,

wysypiać się porządnie i starać się żyć, tak jak żyją rośliny.

Nie zapytałem, czy będę mógł jeszcze kiedykolwiek łatać. Są pewne pytania,

których się nie zadaje z obawy przed odpowiedzią. Z tego samego powodu przez

ostatnie trzy miesiące nie spytałem, czy będę musiał spędzić resztę życia jako

inwalida. Bałem się, że usłyszę uspokajającą, pełną hipokryzji odpowiedź

pielęgniarki:

— Cóż za pytanie…! Nie pozwalamy naszym chorym mówić podobnych rzeczy!

Dlatego też i teraz nie zapytałem doktora o nic.

I dobrze zrobiłem. Nie był mi bowiem sądzony los niedołężnego kaleki. Mogłem

już poruszać nogami, mogłem stanąć, a nawet… przejść parę kroków. A jeżeli

przypominałem trochę małe dziecko, uczące się dopiero chodzić, niepewny w

kolanach, o nogach jak z waty, to były to tylko przejściowe objawy, spowodowane

osłabieniem i odwyknięciem od chodzenia.

Marcus Kent, który jest doktorem z prawdziwego zdarzenia, sam odpowiedział na

moje pytanie:

— Będzie pan zupełnie zdrów — orzekł. — Jeszcze do wtorku, kiedy to

dokonaliśmy gruntownego przeglądu, nie byliśmy tego pewni. Będzie to jednak

dłuższa sprawa… i że się tak wyrażę, mozolna… Przy leczeniu nerwów i mięśni mózg

musi przyjść ciału z pomocą. Każde zniecierpliwienie, każde zdenerwowanie może

spowodować nawrót choroby. A zatem: cokolwiek będzie pan robił, proszę pamiętać,

żeby to nie było robione na siłę, bo tego rodzaju nastawienie może pana szybko

sprowadzić do nas z powrotem. Tryb pańskiego życia musi być na razie powolny,

łatwy, powiedzmy w tempie legato. Niech pan pamięta, że tu nie tylko ciało musi

powrócić do zdrowia, ale i nerwy nadszarpnięte długotrwałym stosowaniem środków

znieczulających. I dlatego właśnie zalecam wyjazd na wieś. Proszę wynająć tam

domek, zająć się miejscową polityką, miejscowymi skandalikami i ploteczkami. W

ogóle niech pan się jak najbardziej interesuje sąsiadami. Radziłbym wybrać taką

okolicę, w której nie mają państwo żadnych znajomych.

Skinąłem potakująco. Sam już myślałem o tym.

Trudno sobie bowiem wyobrazić coś bardziej denerwującego niż stykanie się ze

znajomymi czy przyjaciółmi, którzy by wpadali do mnie z wyrazami współczucia, a

w głębi duszy byliby zajęci własnymi sprawami:

— O, Jerry! Doskonale wyglądasz! Można powiedzieć, że. nawet świetnie! Ale,

kochanie, muszę ci opowiedzieć coś ciekawego. Zgadnij, co za nowy kawał wymyślił

ostatnio Buster!

Nie! Za nić w świecie! O, psy to są prawdziwie mądre stworzenia! Chore,

zaszywają się w kąt, liżąc swe rany i nie pokazując się nikomu, dopóki zupełnie

nie wydobrzeją.

Tak więc, przerzuciwszy gorączkowo razem z Joanną niezliczone ogłoszenia i

prospekty pośredników zachwalających gorąco najrozmaitsze miejscowości na

Wyspach Brytyjskich, zatrzymaliśmy się na obiekcie zwanym „Jałowcowy Dworek” w

Lymstock, jako nadającym się do bliższego obejrzenia, a to głównie dlatego, że

nigdy nie byliśmy w Lymstock i nie mieliśmy w pobliżu żadnych znajomych.

Joanna pojechała na miejsce, obejrzała dom i od razu zdecydowała, że to

właśnie jest to, czego nam potrzeba.

Położony o jakie pół mili od miasteczka, przy drodze wiodącej na wrzosowiska,

niski, prosty biały dom z pochyłą werandą pomalowaną na wyblakły zielony kolor,

z widokiem na pobliskie wzgórze porośnięte wrzosem, a w dole, na lewo, na wieżę

kościółka w Lymstock, stanowił kiedyś własność kilku sióstr, starych panien

Barton; pozostała z nich przy życiu już tylko jedna, najmłodsza, panna Emilia.

Panna Emilia Barton była czarującą, drobną starszą damą, przedziwnie

dopasowaną do domu i całego otoczenia. Delikatnym, jakby usprawiedliwiającym się

tonem objaśniła Joannie, że nigdy domu dotychczas nie wynajmowała i, oczywiście,

nigdy by jej to nie przyszło do głowy. „Ale teraz, pani rozumie, dziś warunki

tak się radykalnie zmieniły! No, naturalnie, podatki, a przy tym moje akcje i

papiery, które zawsze uważałam za stuprocentowo pewne (niektóre z nich polecał

mi sam dyrektor banku), nie przynoszą dzisiaj żadnego, ale to żadnego dochodu.

Zagraniczne papiery, oczywiście! I to wszystko obcym osobom; myślę, że mnie pani

dobrze zrozumie, kochanie, i nie weźmie mi za złe szczerości… pani jest taka

miła! Coś jednak trzeba było postanowić. I naprawdę, od kiedy panią poznałam,

jestem przekonana, że będzie mi bardzo miło wyobrażać sobie panią na tle mego

domu. Wie pani, dobrze to zrobi domowi, kiedy tu zamieszka ktoś młody… Przyznam

się, trochę przerażała mnie myśl, że mogą się tu wprowadzić jacyś mężczyźni…”

W tym miejscu Joanna zmuszona była wtrącić słówko o mojej osobie. Panna

Emilia przyjęła to jednak nadspodziewanie pogodnie.

— Ależ, droga pani, rozumiem, doskonale rozumiem! Jakie to smutne… Katastrofa

lotnicza, mówi pani? Jacyż to dzielni ci młodzieńcy…! Pani brat to właściwie

inwalida, prawda?

Ta myśl zdawała się działać kojąco na miłą, drobna damę. Inwalida nie będzie

się przypuszczalnie oddawał tym wulgarnym męskim rozrywkom, których panna Emilia

tak się obawiała. Po chwili milczenia spytała, czy palę.

— O, jak komin! — odpowiedziała Joanna. — A zresztą, ja także.

— Oczywiście, oczywiście! Niemądre z mojej strony pytanie! Wie pani, mam

wrażenie, że ja chyba nie idę z duchem czasu. Wszystkie moje siostry były ode

mnie starsze, a nasza droga mama dożyła dziewięćdziesięciu siedmiu lat… Niech

pani tylko sobie wyobrazi…! Zresztą była bardzo wymagająca. Tak… tak… dzisiaj

wszyscy palą… Ale… ale widzę tu jeden kłopot! W całym domu nie ma ani jednej

popielniczki!

Joanna uspokoiła ją, że przywieziemy z sobą mnóstwo popielniczek, po czym

dodała z uśmiechem:

— Przyrzekam pani, że nie będziemy sypali popiołu na meble i na podłogę ani

wypalali dziur w dywanach, boja sama tego nie cierpię.

Tak więc sprawa została ostatecznie załatwiona, to znaczy wynajęliśmy

Jałowcowy Dworek na sześć miesięcy, z prawem przedłużenia umowy na dalsze trzy

miesiące. Panna Emilia uspokoiła Joannę, że urządzi się bardzo wygodnie w

mieszkaniu swojej dawnej pokojówki („mojej wiernej Florentyny”), która po

piętnastoletniej służbie w Jałowcowym Dworku wyszła za mąż i mieszka w Lymstock.

— To taka porządna dziewczyna — mówiła panna Emilia — jej mąż pracuje w

budownictwie. Mają milutki domek przy ulicy Głównej, z dwoma pięknymi pokojami

na piętrze, gdzie się urządzę bardzo wygodnie, a Florentyna będzie

uszczęśliwiona, mając mnie u siebie.

Wszystko więc układało się jak najpomyślniej, umowa została podpisana i

niebawem oboje z Joanną zjechaliśmy do Jałowcowego Dworku i objęliśmy nowe

mieszkanie. Skoro jeszcze udało się pannie Emilii nakłonić swą dawną gosposię,

panią Partridge, do pozostania u nas, nie mieliśmy kłopotów z pomocą domową, tym

bardziej że zdobyliśmy do cięższych robót domowych „dochodzącą”, Beatę,

dziewczynę może niezbyt rozgarniętą, ale pogodną i uprzejmą.

Pani Partridge, niewiasta w średnim wieku, była znakomitą kucharką, i chociaż

nie zachwycał jej nasz system późnego jadania obiadu (panna Emilia spożywała

tylko lekki posiłek składający się z jednego jajka), to z czasem nawet uznała,

że obfitsze jedzenie jest konieczne dla mego zdrowia.

Gdy już zadomowiliśmy się na dobre i mieszkaliśmy tydzień w Jałowcowym

Dworku, panna Emilia Barton złożyła nam ceremonialnie kartę wizytową. Za jej

przykładem poszła pani Symmington, żona miejscowego adwokata, następnie siostra

doktora, panna Griffith, żona pastora, pani Dane–Calthrop, oraz pan Pye z

Przeorówki.

Joanna była tym wszystkim niesłychanie przejęta.

— Wiesz, nie wyobrażałam sobie nigdy — mówiła z ożywieniem — że ludzie

jeszcze składają sobie wizyty i zostawiają tak ceremonialnie karty wizytowe!

— To dlatego, kochanie, że nie masz najmniejszego pojęcia o życiu na

prowincji.

— Bujda, mój drogi! Tysiące weekendów spędziłam na wsi!

— To zupełnie co innego — odpowiedziałem.

Jestem starszy od Joanny o pięć lat. Pamiętam jeszcze z dziecinnych lat nasz

duży, biały, odrapany i trochę zaniedbany dom, a za nim pola zbiegające w dół,

ku rzeczce. Przypominam sobie, jak pełzałem na brzuchu pod siatką chroniącą

truskawki, w strachu, że może mnie zdybać ogrodnik: czuję jeszcze woń białego

pyłu na podwórzu za domem i widzę rudego kota kroczącego dostojnie środkiem

podwórza, a ze stajni słyszę stuk końskich kopyt… Gdy miałem lat siedem, a

Joanna dwa, przenieśliśmy się na stałe do Londynu, do ciotki, i odtąd już

wszystkie święta spędzaliśmy w mieście. Oglądaliśmy wtedy przeróżne pantomimy,

przedstawienia teatralne i filmy, robiliśmy wycieczki do Ogrodów

Kensingtońskich, żeby powiosłować po stawie, albo w zimie na ślizgawkę. Sierpień

spędzaliśmy przeważnie w jakimś nadmorskim hotelu. Rozmyślając teraz o tym

wszystkim, zdałem sobie równocześnie— sprawę, że stałem się w czasie mojej

choroby samolubem i egocentrycznym inwalidą.

— Boję się, siostrzyczko, że będzie ci tutaj okropnie… Na pewno odczujesz

wiele braków — powiedziałem do Joanny.

Joanna bowiem jest bardzo ładna i wesoła. Lubi dansingi i cocktaile, flirty i

szybką jazdę dobrym samochodem. Ona jednak roześmiała się tylko i oświadczyła,

że nic podobnego, ta perspektywa zupełnie jej nie przeraża.

— Jeżeli mam być szczera — dodała — przyznam ci się, że nawet jestem

zadowolona, że całe to miejskie życie pozostawiam za sobą. Miałam już dość tego

ustawicznego gwaru i tłumu, i chociaż jestem przekonana, że nie potrafisz zdobyć

się na współczucie, to przyznam ci się, że sprawa z Pawłem kosztowała mnie

bardzo dużo. Trzeba będzie wiele, wiele czasu, abym mogła przejść nad nią do

porządku dziennego…

Muszę powiedzieć, że do sprawy Pawła odnosiłem się raczej sceptycznie.

Sercowe sprawy Joanny szły niezmiennie tym samym trybem. Zakochiwała się po uszy

w jakimś kompletnie pozbawionym woli i charakteru młodzieńcu, którego uważała za

geniusza, wysłuchiwała jego nie kończących się skarg i narzekań i za wszelką

cenę starała się zdobyć dla niego rozgłos i uznanie. Potem, gdy okazywał się

niewdzięcznikiem, Joanna była głęboko dotknięta i twierdziła, że ma złamane

serce. Trwało to tak długo, dopóki nie zjawił się na arenie jakiś nowy ponury

młodzian, co zdarzało się zwykle mniej więcej po jakichś trzech tygodniach, i

cała historia powtarzała się od początku. Nie brałem więc zbyt poważnie

złamanego serca Joanny; spostrzegłem zresztą, że moja ładna siostra traktuje

przeprowadzkę na wieś jako nową, dobrą rozrywkę.

— W każdym razie — rzekła — musisz przyznać, że wyglądam odpowiednio.

Przyglądałem się jej krytycznie przez dłuższą chwilę i doszedłem do wniosku,

że nie mogę się zgodzić z jej opinią.

Joanna była ubrana przez firmę Mirotin „sportowo”, to znaczy miała spódnicę w

ogromną, wyzywającą kratę; górną połowę ciała obciskał śmieszny sweterek z

krótkimi rękawkami, jakby trochę w tyrolskim stylu. Do tego cieniutkie jedwabne

pończoszki i nieskazitelnie nowe mokasyny.

— Niestety, Joanno, jesteś ubrana zupełnie, ale to zupełnie niestosownie.

Powinnaś włożyć jakąś bardzo starą samodziałową spódnicę, najlepiej

brudnozieloną albo spłowiałobrązową, spokojny, miękki sweter w tym samym kolorze

i ewentualnie gruby wełniany płaszcz. I do tego, na przykład, filcowy kapelusik,

a także grube pończochy do starych, zniszczonych półbucików. Wtedy dopiero

wsiąkniesz w tło ulicy Głównej Lymstocku, a nie będziesz odbijała jak w tej

chwili. Ale i twoja twarz jest zupełnie nie na miejscu — dodałem.

— Cooo? A to znowu dlaczego? Co masz jej do zarzucenia? Przecież zastosowałam

szminkę numer dwa w odcieniu „wiejska opalenizna”.

— No, właśnie… Jeżeli masz mieszkać w Lymstock, powinnaś używać tylko tyle

pudru, żeby ci się nos za bardzo nie świecił. Poza tym możesz leciutko i niezbyt

starannie musnąć kredką wargi. A jeśli chodzi o brwi, to musisz je mieć

szerokie, a nie wyskubane jak niteczki…

Joanna roześmiała się rozbawiona.

— Więc przypuszczasz, że będą mnie uważali za straszydło?

— No, nieee… po prostu za dziwaczkę.

Joanna znowu zaczęła przeglądać karty wizytowe pozostawione przez

odwiedzających. Jedna tylko żona pastora miała szczęście, a może raczej

nieszczęście, zastać Joannę w domu. Po chwili Joanna podniosła na mnie oczy znad

biletów i rzekła:

— Wiesz, to zupełnie jak w tej zabawie w „Szczęśliwą Rodzinę”. Żona adwokata

nazywa się pani Prawnicka, córka doktora panna Dozowiczówna i tak dalej. Wiesz,

Jerry, że tu jest uroczo! Tak jakoś miło, zabawnie i staroświecko… Po prostu

trudno sobie wyobrazić, że mogłoby się tutaj stać coś złego, prawda?

Chociaż w głębi duszy wiedziałem, że uwaga Joanny nie jest oparta na niczym

realnym, zgodziłem się z nią. W takiej miejscowości jak Lymstock nie może się

zdarzyć nic złego.

I pomyśleć, że właśnie w tydzień później otrzymaliśmy pierwszy anonim!

Widzę, że od początku źle zacząłem. Zupełnie nie opisałem, jak wygląda

Lymstock, a bez tego nie podobna zrozumieć całego opowiadania.

A więc muszę zacząć od tego, że Lymstock sięga tradycją daleko w przeszłość,

gdzieś aż do okresu najazdu normandzkiego. Posiadało ono wówczas doniosłe

znaczenie, głównie natury kościelnej. Było tam bowiem opactwo szczycące się

długim szeregiem potężnych przeorów. Okoliczni lordowie i baronowie, chcąc być w

dobrych stosunkach z Bogiem, oddawali część swoich włości na rzecz opactwa. Tak

więc Lymstock rosło w dobra i znaczenie, stanowiąc potęgę w ciągu długich

stuleci. Jednakże za panowania Henryka VIII i Lymstock musiało podzielić los

innych klasztorów i opactw. Odtąd bowiem zamek zapanował nad miastem. Miasto

było jeszcze stosunkowo potężne, miało swoje własne prawa i przywileje, bogaty

skarbiec, ale potem, gdzieś w tysiąc siedemset którymś roku, fala postępu

omijając Lymstock zepchnęła je do roli prowincjonalnego miasteczka. Zamek legł w

gruzach. Żadna linia kolejowa, żadna ważniejsza arteria komunikacyjna nie otarła

się nawet o Lymstock. Dzisiaj było to małe, prowincjonalne miasteczko bez

większego znaczenia, raczej zapomniane, o pagórkowatym, porośniętym wrzosem

zapleczu, wśród otaczających je pierścieniem spokojnych pól i folwarków.

Raz w tygodniu odbywał się tutaj targ i wtedy ze wszystkich stron drogami i

ścieżkami pędzono tu różnego rodzaju bydło. Dwa razy do roku organizowano

wyścigi zakrojone na niewielką skalę, w których brały udział jakieś zupełnie

nieznane konie. Poza tym miasteczko posiadało uroczą ulicę Główną; po obu jej

stronach stały nieco w głębi od ulicy pełne dostojeństwa domy, trochę tu jakby

nie na miejscu, ze swymi oknami na parterze, w których rozłożone były: fasolka,

warzywa i owoce. Był tu długi, ciemny sklep tekstylny, spory i okazały magazyn z

żelastwem, pretensjonalny urząd pocztowy i cały szereg bliżej nieokreślonych

sklepów, dwa konkurujące z sobą sklepy rzeźnicze i Międzynarodowy Magazyn. W

miasteczku mieszkał lekarz, poza tym istniało biuro prawne pod firmą Galbraith,

Galbraith i Symmington. Obrazu dopełniał piękny i nieoczekiwanie duży zabytkowy

kościół z roku 1420. Wreszcie była tu nowa, obrzydliwa szkoła i dwie gospody.

Takie oto było Lymstock i, za przykładem panny Emilii Barton, każdy, kto był

tutaj „kimś”, składał nam wizytę. Niebawem też Joanna, kupiwszy nowe rękawiczki

i ustroiwszy głowę w aksamitny berecik, rozpoczęła rewizyty.

Wszystko było dla nas nowe i zajmujące. Znajdowaliśmy się tutaj tylko

przelotem — było to jak gdyby jakieś intermezzo w naszym życiu. Postanowiłem

więc pójść za radą doktora i zacząć się interesować sąsiadami oraz miejscowymi

skandalikami. Nie miałem, oczywiście, wówczas pojęcia, w jakiej formie owe

skandaliki dojdą do mej świadomości.

Dziwna rzecz: kiedy przyszedł pierwszy anonim, rozbawił nas raczej, niż

oburzył. Pamiętam, że otrzymaliśmy go w czasie śniadania. Obracałem go leniwie w

palcach, jak ktoś, komu czas płynie powoli, a każde wydarzenie rozciąga się w

nieskończoność. Stwierdziłem najpierw, że list jest miejscowy, a adres wystukany

na maszynie. Odpieczętowałem go przed dwoma innymi; jednym z nich był rachunek,

a drugi pochodził od jakiegoś kuzyna–nudziarza. Koperta zawierała kartkę, a na

niej ponaklejane drukowane litery tworzyły słowa i zdania. Wpatrywałem się przez

chwilę w list, nie rozumiejąc, o co chodzi. Dopiero po chwili aż podskoczyłem z

wrażenia.

Joanna, siedząca ze zmarszczonymi brwiami nad jakimś rachunkiem, podniosła na

mnie oczy.

— Co się stało? Wyglądasz, jakbyś był czymś mocno poruszony.

Autor anonimu, używając najbardziej drastycznych zwrotów, wyrażał wątpliwość,

czy ja i Joanna jesteśmy rodzeństwem.

— To jakiś wyjątkowo ohydny anonim — odpowiedziałem niechętnie.

Nie zdołałem jeszcze opanować w pełni wrażenia, jakie na mnie wywarł list.

Bądź co bądź trudno się było spodziewać czegoś podobnego w tej spokojnej,

prowincjonalnej dziurze. Joanna od razu się ożywiła.

— A o co tam chodzi?

Pamiętam, że w powieściach nie pokazuje się kobietom żadnych plugawych

anonimów, aby nie urazić ich delikatnych uczuć. Muszę jednak z przykrością

wyznać, że nie przyszło mi nawet do głowy ukrywać przed Joanną treści anonimu.

Bez słowa podałem jej więc kartkę.

Joanna usprawiedliwiła moją wiarę w jej zrównoważenie i nie okazała na razie

większego zdenerwowania, traktując wszystko na wesoło.

— Co za ohyda! Słyszałam dużo o anonimach, ale nigdy się jakoś z nimi nie

zetknęłam bezpośrednio… Czy to zawsze tak samo wygląda?

— Nie mam pojęcia — odpowiedziałem — bo i dla mnie jest to pierwsze

doświadczenie na tym polu.

Joanna znowu się roześmiała.

— Miałeś rację, mówiąc o mojej szmince, Jerry!

Przypuszczam, że w oczach tutejszych mieszkańców muszę wyglądać na kobietę

upadłą!

— Dodaj jeszcze do tego, że nasz ojciec był wysokim brunetem o szerokich

szczękach, a matka drobną blondynką z niebieskimi oczami i że ja jestem podobny

do ojca, a ty do matki…

Joanna w zamyśleniu skinęła głową.

— Rzeczywiście, nie jesteśmy ani trochę do siebie podobni. Trudno nas wziąć

za rodzeństwo.

— W każdym razie znalazł się tu ktoś, kto nas za brata i siostrę nie uważa —

rzekłem nieco poruszony.

Joanna dodała jeszcze raz, że to wszystko razem wydaje się jej bardzo

zabawne. Chwilę trzymała list w palcach, kołysząc nim lekko tam i z powrotem, po

czym zapytała, co moim zdaniem powinniśmy z tym dalej zrobić.

— Najstosowniejszym wydawałoby się wrzucić ten świstek czym prędzej w ogień,

wydając okrzyk niesmaku — odpowiedziałem. Słowa moje poparłem czynem, czemu

Joanna żwawo przyklasnęła.

— Prześlicznie to zrobiłeś, Jerry, zupełnie jakbyś całe lata spędzał na

scenie… Jak to się szczęśliwie złożyło, że w kominku mamy jeszcze ogień, prawda?

— Oczywiście, przy użyciu kosza do śmieci wypadłoby to znacznie mniej

efektownie — zgodziłem się. — Mógłbym, co prawda, jeszcze przyłożyć zapałkę do

kartki i powoli przyglądać się, jak płonie… albo może raczej lepiej powiedzieć:

przyglądać się, jak powoli płonie… — rzekłem z patosem.

— Kiedy zawsze jak potrzeba, to wtedy nic się nie chce palić — zauważyła

Joanna. — Po prostu od razu gaśnie. Musiałbyś prawdopodobnie zużyć ze sto

zapałek, jedną po drugiej…

Po chwili wstała od stołu i podeszła do okna. Potem, odwracając się w moją

stronę, spytała:

— Bardzo jestem ciekawa, kto to mógł napisać.

— Tego się pewno nigdy nie dowiemy — odrzekłem.

— Tak… i mnie się tak zdaje… Po chwili milczenia dodała:

— Gdy się tak dłużej nad tym zastanawiam, to już mi się to wydaje mniej

zabawne… Wiesz? Myślałam, że oni… że oni tutaj nas raczej polubili…

— I tak też jest z pewnością — odparłem gorąco. — To, po prostu, jakiś

niespełna rozumu…

Agatha Christie - Zatrute pióro.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: