Uogólniając, głównymi celami stosowania Metody Dennisona są:
· aktywizacja mechanizmów naturalnego rozwoju
· wykorzystanie naturalnych możliwości uczenia się (naturalnych koordynacji i nawyków)
· integracja funkcji półkul mózgowych
· integracja funkcji poziomów rozwoju mózgu
· rozwój ruchowy, emocjonalny i intelektualny
Stosowane w niej ćwiczenia podzielone są na grupy:
a) ćwiczenia na przekroczenie linii środkowej - przygotowują do bilateralnej pracy w bliskiej odległości (pisanie, czytanie i inne umiejętności wymagające sprawności małej motoryki), oraz do aktywności wymagającej koordynacji ruchowej w sporcie (duża motoryka). Podnoszą koordynację prawa-lewa, góra-dół w obu tych aspektach,
b) ćwiczenia wydłużające - pomagają rozluźnić napięcia, które gromadzą się w mięśniach i ścięgnach, które skróciły się przez odruch pnia mózgu gdy znajdował się w nowej nieznanej sytuacji, pomagają osiągnąć poczucie zaangażowanej gotowości poprzez uwolnienie od napięć,
c) ćwiczenia energetyzujące i pogłębiające postawę - pomagają odtworzyć połączenia nerwowe między ciałem a mózgiem ułatwiając przepływ energii elektromagnetycznej przez ciało, podtrzymują poczucie kierunku, stronności, ześrodkowania i skupienia, aktywizują korę nową kierując energię elektryczną do ośrodków logicznych.
Kinezjologia Edukacyjna skierowana jest do:
Ø dzieci
- z deficytami uwagi (lęk, agresja),
- ze specyficznymi trudnościami w nauce (dysleksja, dysgrafia itp.),
- o specyficznych potrzebach edukacyjnych (upośledzenie umysłowe, autyzm, zespół Downa),
- z mózgowym porażeniem dziecięcym,
- z zaburzeniami sfery motywacyjnej.
Ø młodzieży i dorosłych
- z trudnościami w podejmowaniu decyzji oraz określaniu celów życiowych,
- poprawa funkcjonowania umysłu (pamięć, koncentracja),
- terapia stresu (egzaminy, klasówki, rozmowy kwalifikacyjne),
- poprawa koordynacji i percepcji otoczenia (egzaminy wymagające sprawności postrzegania i koordynacji np.: na prawo jazdy).
Rocławski Bronisław
Zgodnie z założeniami tej metody dzieci poznają litery w trakcie obcowania z całym alfabetem. Od początku mają kontakt z literami drukowanymi i pisanymi, wielkimi i małymi. Do zabaw konstrukcyjnych już w najmłodszej grupie przedszkolnej wprowadzane są specjalne klocki LOGO do nauki czytania i pisania. Uczą się spostrzegać cechy charakterystyczne liter, rozpoznawać różnice. W okresie przygotowawczym rozwija się u dzieci pamięć fonetyczną, to jest umiejętność pamiętania jednostek nieznaczących języka ( sylab, logotomów, fonemów ). Ćwiczenia w składaniu wyrazów z sylab, morfemów, logotomów oraz w rozkładaniu wyrazów na sylaby traktuje się w tym programie jako ćwiczenie przygotowujące do syntezy i analizy fonemowej. Natomiast ćwiczenia z zakresu syntezy morfemowej, logotomowej, logotomowo-fonemowej i fonemowo-logotomowej mają pomóc pokonać trudności, jakie towarzysza syntezie i analizie grupy fonemowej „spółgłoska + samogłoska”. Wybiera się takie wyrazy, w których morfemy i logotomy kończą się spółgłoską, a zaczynają samogłoską (np.: dom+y, dom+ek, par+as+ol, zeg+er+ek ).
Alfabet ruchomy glotto
To jeden z wielu elementów metody, jaką opracował Bronisław Rocławski. To fenomenalny pomysł, jak zapobioegać dysleksji, dyskalkulii, dysgrafii i dysortografii. Na drewnianych tabliczkach, o wymiarach 6x16 cm., znalazły się wszystkie litery alfabetu w liczbie umożliwiającej układanie wielu wyrazów, a także znaki matematyczne, interpunkcyjne i cyfry. Cały ruchomy alfabet można umieścić na ścianie w przedszkolu, szkole lub w domu. Atrakcyjna dekoracja wyposażona w wiele walorów dydaktycznych.
Metoda R . Labana – metoda gimnastyki ekspresyjnej ( twórczej ) została spopularyzowana w Polsce przez W . Gniewkowskiego .
Metoda ta nie narzuca nauczycielowi schematu zajęć . Obowiązują jedynie trzy zasady konstrukcji zajęć :
zasada wszechstronności ;
zasada naprzemienności wysiłku i rozluźniania ;
zasada stopniowania trudności .
Jednakże dzieciom należy wyjaśnić „ co „ mają robić . „ Jak „ robić będzie zależało od ich pomysłowości , fantazji , doświadczeń ruchowych . Każde dziecko ćwiczy to, na co ma ochotę i na co je stać. Labanowska metoda gimnastyki twórczej przyjmuje i posługuje się różnymi formami ruchu . Są to : opowieść ruchowa ; ćwiczenia muzyczno ruchowe ; taniec ; improwizacja ruchowa ; inscenizacja ; mimika ; pantomima ; groteska; sceny dramatyczne.
Tematy stosowane na zajęciach w przedszkolu dotyczą pięciu tematów będących podstawą metody :
wyczucie / świadomość / własnego ciała ;
wyczucie / świadomość / ciężaru , siły i czasu ;
wyczucie / świadomość / przestrzeni ;
rozwijanie wyczucia płynności ruchu i ciężaru ciała oraz przestrzeni i czasu ;
kształtowanie umiejętności współdziałania z partnerem i grupą .
Przy wykorzystaniu metody Labana niezbędne są pomoce dydaktyczne . Głównie stosuje się typowe przybory : szarfy w czterech kolorach / niebieskim , żółtym , czerwonym i zielonym / ; woreczki z materiału w w/w kolorach ; krążki ze sklejki lub tworzywa w czterech kolorach ; kolorowe obręcze różnych rozmiarów ; skakanki ; piłeczki – małe gumowe ; duże piłki ; laski . Nietypowe przybory to : gazety ; pudełka tekturowe , butelki plastikowe ; szpulki po niciach .
Wskazówki dla nauczycieli:
Szczegółowa analiza ruchu (nauczyciel prowadzący powinien to wiedzieć) powinna uwzględniać:- Które części ciała są najbardziej zaangażowane podczas ruchu- W jakich kierunkach w przestrzeni najczęściej porusza się ciało (w górę- w dół, z boku na bok, do przodu do tyłu) - W jaki sposób porusza się ciało (o tym decydują cechy ruchu- jest ich 8 : mocny, łagodny, kontrolowany, swobodny, prosty, wielokierunkowy, szybki, powolny)
OPIS METODY dobrego startu
CELE:
jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych (wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinetycznych –czucie ruchu ) i motorycznych, oraz współdziałanie między nimi;
usprawnianie czynności tzw. ANALIZATORÓW, słuchowego, wzrokowego, kinetyczno –ruchowego, a także kształcenie lateratyzacji;
usprawnienie uwagi pamięci, wyobraźni słuchowej, wzrokowej, motoryki i koordynacji wzrokowo-słuchowo –ruchowej;
ułatwienie nawiązywania kontaktów społecznych poprzez zespołową formę zajęć;
przygotowanie do pisania i czytania.
PRZEZNACZENIE:
MDS wykorzystywana jest w przedszkolach, szkołach, ośrodkach leczniczo – pedagogicznych, w domu- podczas zajęć indywidualnych i zbiorowych;
MDS może być stosowana w stosunku do dzieci w poprawnym rozwoju, ale również z dziećmi, których rozwój jest zaburzony.
ZASTOSOWANIE MDS W PROFILAKTYCE I EDUKACJI:
wspomaganie rozwoju dzieci w wieku przedszkolnym, od 4 roku życia;
przygotowanie dzieci do podjęcia nauki w szkole;
w klasie I- wykorzystanie ćwiczeń utrwalających litery;
przygotowanie i nauczanie dzieci leworęcznych pisania lewą ręką;
usprawnienie motoryki uczniów młodszych klas szkolnych, np. ćwiczenia gimnastyczne.
FORMY DZIAŁANIA:
ćwiczenia ruchowe - stanowią pierwszy etap właściwych ćwiczeń w każdym z zajęć, ma charakter usprawniający i relaksacyjny, ćwiczy umiejętność równowagi i sprawność ruchową całego ciała oraz usprawniają ruchy rąk
ćwiczenia ruchowo-słuchowe – śpiewanie piosenki odtwarzając jej rytm, dzieci wykonują ćwiczenia według wzoru a później same proponują własne formy ćwiczeń, prowadzący powinien stać obok dziecka a nie naprzeciwko
ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe – to uczenie się odtwarzania wzorów w rytmu jednocześnie śpiewanej piosenki, następnie demonstracja wzoru i sposób wykonywania ćwiczenia, uczenie się polisensoryczne, reprodukowanie wzoru
ZASADY PROWADZENIA ZAJĘĆ MDS:
zajęcia prowadzimy w grupie, ale również indywidualnie;
zajęcia trwają ok.. 30min.
nauczyciel powinien prowadzić notatki o każdym dziecku w celu zaobserwowania braków u konkretnych dzieci;
stoliku muszą być ustawione tak, aby dzieci nie siedziały naprzeciwko siebie;
dobre przygotowanie nauczyciela do prowadzenia zajęć- pomoce dydaktyczne;
wskazane jest, by zajęcia prowadzone były przez dwie osoby, prowadzącą i kontrolującą.
Metoda Ruchu rozwijającego wg Weroniki Sherborne
Opracowany przez Weronikę Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Z tak zwanego baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie każdego zdrowego dziecka, stworzyła system terapeutyczny. Genialność tej metody polega na jej prostocie i naturalności. Podstawowe założenia metody to:
... rozwijanie przez ruch:
świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
świadomość przestrzeni i działania w niej,
dzielenie przestrzeni z innymi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Normalna aktywność człowieka, wykonywanie przez niego czynności ruchowych o charakterze dowolnym – celowym jest uwarunkowana świadomością własnego ciała i własnej tożsamości. Człowiek musi odczuwać i znać swoje ciało, jego części oraz poczucie własnego „ja”, istnienia jako jednostki. Jednym ze źródeł tej świadomości jest kontakt naszego ciała z podstawą: ziemia – podłoga. Stojąc „mocno na ziemi” odczuwamy to podłoże, własne stopy, czujemy własne ciało.
Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia.
d. Zasady prowadzenia zajęć
Ø udział dziecka w zajęciach jest dobrowolny (można dziecko zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać);
Ø nawiązuje kontakt z każdym dzieckiem, utrzymuje kontakt wzrokowy;
Ø zajęcia prowadzi w taki sposób by dla dziecka były przyjemne i dawały możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonywania własnych trudności i lęków, z poczucia większej sprawności fizycznej;
Ø czynnym udziale dziecka we wszystkich ćwiczeniach;
Ø prowadzący ściśle przestrzega praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji, aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii;
Ø zauważa i stymuluje aktywność dziecka, daje mu szansę na twórcze działanie;
Ø pochwala dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągnięcie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia)
Ø nie krytykuje dziecka i wykazuje się poczuciem humoru;
Ø unika stwarzania sytuacji rywalizacyjnych;
Ø rozszerza krąg doświadczeń społecznych dziecka;
Ø większość ćwiczeń, szczególnie początkowych, należy prowadzić na poziomie podłogi;
Ø należy zaczynać od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając;
Ø powinien zmniejszyć udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka w kształtowaniu programu zajęć;
Ø należy stosować naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne;
Ø zwracać uwagę na samopoczucie dziecka;
Ø uwrażliwić na zachowanie delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby;
Ø zajęcia zawierają zestaw ćw. dający poczucie bezpieczeństwa;
Metoda A . i M . Kniessów – powstała w latach 70 w Hanowerze . Jest to rodzaj gimnastyki rytmicznej , twórczej , polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu .
Głównymi elementami omawianej metody są :
ruch ,
muzyka ,
rytm ,
przybory .
Metoda Kniessów rozwija kilka podstawowych cech ruchu :
- ruch powinien odznaczać się płynnością, ciągłością, nie powinien być hamowany, przerywany lub przyśpieszany, jeżeli nie zachodzi istotna potrzeba
- ruch powinien być pełny, obejmujący całe ciało, powinien promieniować od środka ciężkości na zewnątrz do najdalszych fragmentów ciała istotą ruchu naturalnego jest cykliczna zmienność, ustawiczne przechodzenie od koncentracji do odprężenia
- ruch przy względnym małym nakładzie sił powinien doprowadzić do optymalnych efektów.
Pomyślane w ten sposób założenia sprawiają, że ćwiczenia mają charakter opowieści ruchowej, inscenizacji piosenki, wiersza lub prozy. Plusem tego jest płynność ruchowa, co sprawia, że ćwiczący zapominają, że się gimnastykują a same ćwiczenia są dla nich przyjemnością.
Zalety metody to:
- dyscyplinowanie ćwiczących,
- przysposabianie do wspólnego działania,
- rozwijanie szybkiej orientację,
- umiejętność koncentrowania się.
Charakterystyczne dla metody Kniessów jest użycie do ćwiczeń ruchowych dwóch przyborów równocześnie przez jedną osobę . Stosuje się następujące przybory :
bijaki ,
szarfy ,
grzechotki ,
dzwoneczki ,
bębenki ,
przepołowione łuski orzecha kokosowego .
Opis metody
W Polsce, badania nad zjawiskiem niepowodzeń dzieci w uczeniu się matematyki, już w połowie lat siedemdziesiątych, podjęła Edyta Gruszczyk-Kolczyńska.
Edyta Gruszczyk – Kolczyńska proponuje wypracowanie własnej metody zharmonizowanej
z osobowością terapeuty i aktualnymi potrzebami dziecka. Autorka proponuje metodę naprzemiennego układania i rozwiązywania zadań przez dorosłego i dziecko.
Polega ona na tym, że dziecko rozwiązuje zadania podane przez dorosłego, a następnie samo układa zadanie dla dorosłego. Dorosły rozwiązuje zadanie i układa kolejne - nieco trudniejsze - zadanie dla dziecka. Dziecko stara się je rozwiązać i układa następne zadanie dla dorosłego itd.
Edyta Gruszczyk – Kolczyńska proponuje, by pierwsze dwa, trzy zadania pełniły rolę diagnostyczną. Terapeuta powinien się zorientować, czy mieszczą się one w obrębie możliwości dziecka. Jeżeli dziecko nie podejmie próby rozwiązania ani ułożenia zadania, należy zmienić serię zadań na łatwiejsze.
Autorka proponuje, by w pracy metodą naprzemiennego układania i rozwiązywania zadań wykorzystywać gry i zabawy. Wywołują one dodatnie emocje i w naturalny sposób skłaniają do wysiłku. Praca tą metodą powoduje, że dziecko nie tylko podporządkowuje się dorosłemu, ale i jemu podporządkowuje się druga osoba.
Edyta Gruszczyk – Kolczyńska widzi w metodzie naprzemiennego układania rozwiązywania zadań następujące zalety:
dorosły przedstawia jednocześnie sposób układania i rozwiązywania zadań;
dziecko widząc, że w momencie układania zadania zostało obdarzone uwagą, w odwrotnej sytuacji również będzie uważało;
rozwija się twórcze myślenie dziecka;
kształtuje się u dzieci odporność emocjonalna na sytuacje trudne.
Metoda Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej przeznaczona jest dla przedszkoli, klas zerowych oraz placówek integracyjnych. W tym programie treści kształcenia podzielone są na 14 bloków tematycznych. Są to:
Orientacja przestrzenna.
Rytmy i rytmiczna organizacja czasu.
Przyczyna i skutek. Przewidywanie następstw.
Kształtowanie umiejętności liczenia obiektów.
Dodawanie i odejmowanie, rozdawanie i rozdzielanie po kilka.
Klasyfikacja.
Pomaganie dzieciom uświadomieniu sobie stałej liczby elementów w zbiorze, chociaż obserwują one zmiany sugerujące, że przedmiotów jest więcej lub mniej. Równoliczność. Przybliżanie dzieciom aspektu kardynalnego liczby.
Ustawianie po kolei, numerowanie. Przybliżanie dzieciom aspektu porządkowego liczby.
Długość: kształtowanie umiejętności mierzenia i pomaganie dzieciom w uświadomieniu sobie stałości długości.
Intuicje geometryczne.
Kształtowanie odporności emocjonalnej dzieci i zdolności do wysiłku intelektualnego.
Pomaganie dzieciom w uświadomieniu sobie stałej ilości płynów, chociaż po przelaniu wydaje się, że jest więcej lub mniej. Mierzenie ilości płynów.
Waga i ważenie.
Układanie i rozwiązywanie zadań z treścią. Zapisywanie czynności matematycznych
w sposób dostępny dla sześciolatków.
CARL ORFF (ur. 10 lipca 1895 w Monachium, zm. 29 marca 1982)- opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orff`a, w którego skład wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładzie się na improwizację i rozwijanie ekspresji, najważniejszym elementem w muzykowaniu jest rytm. Metoda Orff`a szeroko jest też wykorzystywana w muzykoterapii dorosłych.
Koncepcja Carla Orff`a jest oparta na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Orff był przekonany o wzajemnym przenikaniu się muzyki i ruchu, dążył do uaktywnienia dzieci inspirując je do samodzielnego tworzenia muzyki poprzez kreowanie własnych pomysłów muzycznych.
Metoda C. Orff`a pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i muzycznym znaczeniu, do wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy niewielkiej wiedzy muzycznej dziecka.
Metoda zbudowana jest na trzech przenikających się elementach:
Słowo- ćwiczenia mowy, rytmiczność mowy
- dzieci wyszukują rytm do słów
- wygrywają ten rytm na instrumentach,
- realizują rytm w ruchu, każdy ma swój sposób,
- wyszukują odpowiednie słowo lub zdanie do rytmów (mogą być to nazwy imion, kwiatów, kolorów itp.)
- powtarzają teksty wyliczanek, przysłów, wierszyków itp.
- mówią na różne sposoby: - ze zmianą tempa, - ze zmianą dynamiki (cicho-głośno itd.), ze zmianą rejestru (cicho-grubo itd.),
- akcentują głosem, bez głosu,
- wykonują dowolne ruchy (w stanie, chodzie, leżeniu itp.)
Muzyka- moment, w którym dziecko potrafi zaśpiewać tekst z własną melodią, jest punktem wyjścia do budowania prostych form muzycznych. Pierwsze ćwiczenia opierają się na dwóch lub trzech dźwiękach. Są to śpiewane dialogi wykonywane w formie: pytań i odpowiedzi. Mogą one być one wstępnym etapem do opracowania opowieści muzycznych lub umuzycznienia prostych tekstów z literatury dziecięcej, np. śpiewane pytanie: "Dzień dobry jak się masz?"
Ruch- z różnych tekstów wypływają różne formy ruchowe, w których można stosować instrumenty perkusyjne lub akompaniament własnym ciałem (klaskanie, tupanie, parskanie, mlaskanie itp.) występują tu rytmiczne gesty, ruchy, kroki oraz zabawy ruchowe, taneczne i inscenizowane. Każdy ruch powinien być wykonany pod wpływam przeżycia (emocji). Należy wprowadzić ćwiczenia z zakresu improwizacji ruchowej bez muzyki i z muzyką.
Metoda Domana
Małe dzieci (2-3 letnie) mają "nieograniczony głód wiedzy połączony z łatwością przyswajania sobie nowych informacji" (G. Doman 1992). Łatwość ta zanika w przyszłym życiu. Małe dziecko chce i potrafi uczyć się wszystkiego bardzo szybko. Pragnienie uczenia się osiąga swój szczyt między 1 a 5 rokiem życia. Jest to okres, w którym mózg dziecka jest całkowicie otwarty na wszelkie informacje, które przyswajane są bez jakiegokolwiek świadomego wysiłku. Dziecko chce poznać każdą rzecz wielozmysłowo - dotknąć, usłyszeć i zobaczyć. Może ono skojarzyć i przyswoić sobie równie szybko słowo mówione jak i pisane, dlatego od wczesnego okresu życia może ono nauczyć się czytać łatwo i w naturalny sposób, jeżeli tylko stworzy się mu ku temu odpowiednie warunki. "Dzieci mogą czytać słowa, gdy mają rok, zdania gdy mają dwa lata i całe książki gdy mają trzy lata - i uwielbiają to" (G. Doman 1992).
Zaczynając program nauki czytania małego dziecka należy bezwzględnie pamiętać o wytworzeniu atmosfery wielkiej radości i entuzjazmu oraz bardzo szybkim prezentowaniu kolejno eksponowanych słów.
Program nauki czytania należy podzielić na pięć kolejnych etapów:
...
monbo