2. Działalność oświatowa cesarza Karola Wielkiego:
Cesarz Założył Akademię Krakowską. Ustanowił także obowiązek szkolny. Opierał się na wzorach rzymskich. Karol Wielki Dążył do podniesienia poziomu umysłowego duchowieństwa i zadbania o edukację wśród poddanych mu ludów, które zaniedbały ją. Do swojego dworu sprowadził sławnych uczonych z całego, średniowiecznego świata. Głośno było o dworskiej szkole, w której nie tylko Karol Wielki sam się uczył, ale także kazał uczyć również swoich ludzi z jego najbliższego otoczenia. Zależało mu na wykształceniu urzędników. Karol Wielki kazał kształcić nie tylko synów, ale także córki. Od 789 r. zlecił zakładanie szkół przyklasztornych. A. Także nakazał nauczać – np. „ojcze nasz” oraz aktu wiary. W rozmowach z uczonymi domagał się, aby uczyli go tzw. wiedzy o państwie i wzorowego zarządzania majątkami. Gromadził rękopisy łacińskie i greckie, troszczył się o biblioteki katedralne i wykształcenie kleru.
3. Rola Kościoła w tworzeniu szkolnictwa w chrześcijańskiej Europie
Wychowanie kościelne obejmowało nie tylko lekcje, ale także życie poza szkołą. Było nastawione na pobożność, wyrobienie pokory, posłuszeństwa, przekonania, że kościół jest darem najwyższym i że wszystko jemu powinno służyć. głównym środkiem wychowawczym była kara cielesna. Klasztory były życiem umysłowym. Tu kształcono duchownych. Rozkwit szkół klasztornych przypada na na IX wiek. Wówczas oddały one wielka ulgę usługę kulturze przez uprawianie nauki świeckiej i szerzenie zamiłowania do wiedzy.
Szkoły katedralne. Ich najlepszy okres zapoczątkował Sobór Lateraneński z 1179 r. Nauczyciel był opłacany przez jednego, wyznaczonego beneficjenta, który podejmował się bezpłatnego nauczania przyszłych kleryków i innych niezamożnych adeptów. . W XII w. zaistniało ograniczenie przyjmowanych kandydatów do szkół katedralnych: przyjmowani byli tylko ci, którzy zamierzali zostać duchownymi. Ponadto przyjmowano uczniów z różnych stanów.
Szkoły parafialne. Zenon IV nałożył na parafie obowiązek zakładania szkół. Kształciły wiejskich proboszczów. Program tych szkółek był wzorowany na rzymskiej szkole śpiewu. Uczono w nich śpiewania psalmów, a także pisania i czytania. Pisania nie nauczano we wszystkich szkołach, bo niektóre uważały, że nie są w stanie wyuczyć kandydatów tej umiejętności. Zdolnych i żądnych wiedzy uczniów odsyłano do szkół katedralnych.
hernameisanee