INTERPRETACJA MIGRACJI ZAGRANICZNYCH W PERSPEKTYWIE POGRANICZA
Najczęściej, można rzec tradycyjnie, pogranicze ujmowane jest w aspekcie sąsiedztwa terytorialnego, czyli jako obszar przygraniczny, na którym spotyka się interesujące nas zagadnienia kontaktów etnicznych, narodowych lub społeczno-kulturowych.
Migracja definiowana jest ogólnie jako względnie stała zmiana miejsca zamieszkania (migracja pozioma) dokonująca się w przestrzeni geograficznej. Łączy się z nią również zmiana usytuowania społecznego „rozdzielenie”, czyli sytuacja, w której osoba uczestnicząca w migracji „jest zmuszona (wybiera) rozstanie z członkami rodziny, znajomymi, w większej skali – członkami grupy etnicznej, narodu, co w szerszym sensie wiąże się ze zmianą otaczających stosunków społecznych” (Kaczmarczyk 2005, s.18).
Przy uwzględnieniu specyfiki problemów wynikających z migracji perspektywa pogranicza może w istotny sposób pomóc w interpretacji fenomenu migracji międzynarodowych, które w praktyce sprowadzają się do kontaktów ludności przynależącej do różnych grup narodowych lub etnicznych.
Pomiędzy zjawiskiem migracji a pograniczem występują związki przyczynowo-skutkowe.
Oznacza to, że migracje sprzyjają tworzeniu się różnych typów pogranicza, przy czym wskutek migracji pojawiają się nowe jakościowo pogranicza.
Badacze dostrzegają istotne związki pomiędzy migracjami a pograniczem: „można niewątpliwie mówić o pewnych zbieżnościach, zwłaszcza tam wszędzie, gdzie w grę wchodzą stosunki międzyetniczne. W wielu krajach pojawiły się bowiem i uformowały nowe mniejszości narodowe, nie rdzennego, lecz imigranckiego pochodzenia”.(Zamojski 1995, s.9).
Zaobserwowane zbieżności pomiędzy migracjami a pograniczem jest o tyle ważna, o ile można potwierdzić wcześniejszą hipotezę, że migracje tworzą pogranicza.
W historii różnych pogranicz, a zwłaszcza najnowszych, wpływ migracji, na ich kształtowanie się jest znaczący, a nawet bywa wyłączny.
Wysokie nasilenie migracji zagranicznych i ruchy ludności w skali globalnej pozwalają przypuszczać, że również będą nasilały się kwestie pogranicza. Zatem uwzględnienie koncepcji pogranicza w badaniach nad migracjami stanowi adekwatną perspektywę do interpretacji zagadnień migracyjnych.
Ważnym elementem w badaniach pogranicza jest wymiar geograficzny: „pogranicze ma zawsze swój aspekt przestrzenny”. (Babiński 1997, s. 43).
Podobnie rzecz wygląda w przypadku migracji. Wymiar geograficzny w badaniach migracji zaznaczony jest poprzez wyróżnienie dwóch kategorii terytorium: społeczności wysyłającej emigrantów (obszar emigracji) i terytorium społeczności przyjmującej imigrantów (obszar imigracji). Jeśli pogranicze rozumie się szerzej, nie tylko w sensie geograficznym, ale również w znaczeniu kulturowego styku, wówczas występuje ono zarówno na terytorium społeczności wysyłającej emigrantów (pośrednio poprzez reemigrantów, rodziny emigranckie, listy do emigrantów), jak i przyjmującej imigrantów (bezpośrednia styczność z przedstawicielami innej narodowości, kultury).
Pogranicze, które wytwarza się na terytoriach społeczności przyjmujących imigrantów ma charakter etniczny. Na terytoriach społeczności przyjmujących grupy imigrantów ze względu na funkcjonujące zjawisko szlaków migracyjnych (Romaniszyn 1999, Jaźwińska, Okólski 1966) tworzy się typ pogranicza tak zwanego twardego, które cechuje nakładanie się wielu różnic: cywilizacyjnych, narodowościowych, kulturowych i często religijnych.
Używając innej typologii pogranicza można powiedzieć, że na terytorium społeczności przyjmującej imigrantów wytwarza się pogranicze bezpośrednie, podczas gdy na terytorium społeczności wysyłającej emigrantów wytwarza się pogranicze pośrednie. Badania pogranicza bezpośredniego mogą zawierać między innymi takie tematy, jak: asymilacja, dyskryminacja, integracja, tolerancja.
Typ pogranicza pośredniego wytwarza się na obszarach, z którego następują emigracje. Pogranicze takie istnieje, lecz ma charakter znacznie łagodniejszy – miękki. Nośnikami pogranicza stają się tu emigranci, którzy powracają z emigracji lub uczestniczą w migracjach wahadłowych (Cieslińska 1999). Uczestnicy migracji wahadłowych i długoterminowych stają się przykładami ludzi pogranicza w sensie psychologicznym: są emocjonalnie zaangażowani zarówno w rzeczywistość społeczną kraju ojczystego, jak i obcego, z którym często zaczyna łączyć migrantów więź nawykowa (Ossowski 1997).
W rezultacie w kraju emigracji, a konkretnie w społecznościach wysyłających emigrantów tworzy się społeczność migracyjna (Okólski 1997) będąca równocześnie przykładem społeczności pogranicza.
Typ pogranicza miękkiego (pośredniego) powstaje w społecznościach emigrujących, podczas gdy typ pogranicza twardego (bezpośredniego) charakteryzuje społeczności imigrujące.
Migracja nie jest nową kwestią społeczną, lecz strategią, dzięki której ludzie od zawsze próbowali rozwiązywać trudne sytuacje i zagrożenia towarzyszące ich życiu. Nie do końca zdawali sobie jednak sprawę, że zmieniając miejsce życia i pracy, na stałe lub czasowo, stają wobec nowych wyzwań i nowych trudności.
fikandor