Wakacyjna miłość 1 - Mary Lynn Baxter - Pewnego lata w Lufkin.pdf - Wakacyjna miłość - gingerjb

MARY LYNN BAXTER

Pewnego lata w Lufkin

Boot Scootin

Tłumaczył: Michał Wroczyński

Rozdział pierwszy

Kelly Warren popatrzyła na leżącą przed nią kartkę papieru i zmarszczyła

brwi. Po chwili zgniotła ją w kulkę i cisnęła w stronę kosza na śmieci.

– Dwa punkty – mruknęła z gorzkim uśmiechem, gdy kulka wpadła

prościutko do kosza.

Podniosła się z krzesła i rozciągnęła nieco zdrętwiałe mięśnie. Uśmiech z

jej twarzy zniknął. Dzień nie zaczął się najlepiej. Była dopiero dziewiąta rano, a

ona zdążyła już pokreślić i podrzeć kilka projektów. Może w ogóle nie trzeba

było zaczynać dziś pracy, zwłaszcza że obchodziła właśnie dwudzieste siódme

urodziny? Może po prostu powinna zamknąć sklep na cztery spusty, wrócić do

babci i spędzić dzień na robieniu czegoś cudownie nieodpowiedzialnego?

Kelly zmarszczyła czoło i przez chwilę rozważała ten pomysł. Nie,

przecież właśnie teraz zajmowała się czymś cudownie nieodpowiedzialnym;

robiła dokładnie to, co zawsze chciała robić, a nie to, czego chciał jej ojciec. Jej

marzenia spełniły się i od niedawna prowadziła własny interes: niewielki sklepik

z artykułami papierniczymi i upominkami, który nazwała „Pierwsza klasa”. Od

pewnego też czasu projektowała artystyczne pocztówki. Gdyby udało się

zainteresować nimi którąś z dużych firm zajmujących się dystrybucją kart

pocztowych – to właśnie projektowanie miało stać się w przyszłości głównym

zajęciem Kelly.

Zanim przeprowadziła się do domu babci w Lufkin, sennym miasteczku

we wschodnim Teksasie, Kelly mieszkała w Houston z apodyktycznym ojcem.

Przez pięć lat, jakie minęły od chwili ukończenia przez nią uniwersytetu, była

posłuszna mu we wszystkim, a zajmowała się głównie prowadzeniem domu. W

końcu miała już serdecznie dość Simona Warrena, jednego z magnatów w

branży spożywczej, i jego kaprysów właściwych ludziom, którzy mają nadmiar

bogactwa. Zrezygnowała z blasku dostatniego życia w wielkim mieście i

wybrała skromne, senne Lufkin.

Często dumała nad tym, jak ułożyłby się jej los, gdyby matka nie zmarła

wkrótce po porodzie. Zapewne wszystko potoczyłoby się inaczej. Ojciec miałby

więcej wsparcia ze strony żony i nie wyręczałby się nieustannie córką.

Prowadzenie domu i wystawnego życia męczyło ją. Te nie kończące się

przyjęcia, partie brydża, tabuny „przyjaciół” nudnych jak flaki z olejem...

Jedyną czynnością, która dawała jej pewną satysfakcję była dobroczynność, lecz

i ona nie była w stanie wzbudzić w sercu Kelly zapału i entuzjazmu.

Po śmierci bliskiej przyjaciółki i po zawale serca, jaki przeszła jej

ukochana babcia, Kelly uświadomiła sobie, jak kruche i drogocenne jest życie.

A ona tak beztrosko je marnowała! Kiedy więc Simon wspomniał, że zamierza

umieścić babcię w domu opieki, odparła mu, że wyjedzie z Houston, osiądzie w

Lufkin i sama zajmie się Claire.

Pół roku po przeprowadzce Kelly, która po matce odziedziczyła zdolności

artystyczne, postanowiła otworzyć sklep. W podjęciu tej niełatwej decyzji

niezwykle pomogła jej babcia.

– Czyś ty rozum straciła? – zapytał Simon, gdy córka wyjawiła mu swe

plany.

– Nie, tato – odparła spokojnie. – Przeciwnie. Zamierzam po prostu zająć

się tym, co mnie interesuje, a nie tym, co ty uważasz dla mnie za dobre.

Niebieskie oczy Simona, takie same jak jego córki, rozbłysły.

– No cóż, powiem ci otwarcie. Nic z tego nie wyjdzie.

– Dlaczego? – zapytała ostro Kelly.

– Dlatego, że nie masz za grosz samodyscypliny. Od czasu ukończenia

szkoły nie możesz jakoś zabrać się za nic poważnego.

– A czyja to wina? – spytała gniewnie.

– Dobrze już, dobrze – uspokoił ją. – Skoro chcesz, zacznij to swoje

wariactwo. Zobaczysz, że szybko ci wywietrzeje z głowy. Ale kiedy ci się nie

powiedzie i galopem wrócisz do domu, nie mów, że cię nie ostrzegałem.

Słowa te tylko rozjuszyły Kelly i podrażniły jej ambicję. Jeśli w

przyszłości ktoś będzie musiał przyznać komuś słuszność, to ojciec jej, nigdy

odwrotnie. Żeby udowodnić mu, że to nie on miał rację, była gotowa błagać na

kolanach wszystkich bliższych i dalszych znajomych, żeby przyjeżdżali do

Lufkin i robili zakupy w jej sklepie. Musiała jednak z satysfakcją przyznać, że

nie było potrzeby chwytania się aż tak drastycznych środków. Jej sklep

funkcjonował zaledwie od dwóch tygodni i już cieszył się sporym

zainteresowaniem klientów.

Nie znaczyło to wcale, że zarabiała masę pieniędzy. Na razie w jej sklepie

wiele osób pojawiało się tylko po to, żeby się rozejrzeć. Prawie wszystkie

obiecywały jednak, że jeszcze wrócą. Kelly modliła się o to w duchu. Nie tyle

przy tym chodziło jej o pieniądze, co o sprawdzenie się, potwierdzenie, że

podjęła słuszną decyzję i że uda jej się zrealizować własne marzenia. Kwestia

finansowa mogła zejść na dalszy plan. Wkrótce po jej urodzeniu bowiem, babcia

Claire utworzyła w banku fundusz dla Kelly i gdy wnuczka ukończyła

dwadzieścia pięć lat, wszystkie pieniądze przeszły na jej własność.

Zresztą, dla Kelly zawsze bardziej niż pieniądze liczyła się niezależność i

satysfakcja z wykonywanej pracy.

Przerwała te rozmyślania i zerknęła na zegarek. Za pół godziny, równo o

dziewiątej trzydzieści, otworzy sklep. Zeszła z poddasza, gdzie od siódmej rano

próbowała wymyślić pocztówkę, jakiej jeszcze nie było, do mieszczącej się na

parterze kuchni i nastawiła wodę na kawę. Po kilku minutach, trzymając już w

dłoniach parujący kubek, przeszła do głównego pomieszczenia, w którym

znajdował się sklep.

Przystanęła w progu, by spojrzeć na swe dzieło. Próbowała patrzeć na

wszystko oczyma klientów. Jednego była pewna – jej sklep całkowicie różnił się

od innych.

Mieścił się w starym ceglanym budynku, który Kelly chwilowo

wynajmowała, lecz w przyszłości zamierzała wykupić. Budynek stał w centrum

miasteczka, co zapewniało doskonałą lokalizację, oraz miał w sobie wiele

uroku, na czym Kelly zależało najbardziej. Poza kuchnią dla klientów

przeznaczony był cały parter. Mogli w nim kupić artykuły piśmiennicze, kartki

pocztowe, zaprojektowane, namalowane i wydrukowane przez Kelly, oraz całą

masę innych „śliczności”: koszyczki, saszetki w kształcie serduszek,

najprzeróżniejszej wielkości i kształtu ramki do zdjęć i obrazków, stroiki,

bukieciki, dzbanuszki, świece i różnych rodzajów potpourri.

Poddasze Kelly przerobiła na pracownię. W dachu zainstalowała

olbrzymie okno, które zapewniało odpowiednią ilość światła do pracy. To tu

właśnie powstawały jej oryginalne pocztówki.

Teraz więc, przed kolejnym dniem pracy, Kelly spoglądała z dumą na swe

dzieło. Nie wyrobiła sobie jeszcze w mieście marki, ale wszystko było przed

nią. Minęły dopiero dwa tygodnie. Zresztą raczej by umarła, niż miała

zrezygnować. Po ojcu i babci odziedziczyła nieprawdopodobny wręcz upór.

Odstawiła kubek, usiadła za kasą i otworzyła szufladkę z pieniędzmi.

Chwilę później usłyszała dźwięk dzwonka zawieszonego nad drzwiami

wejściowymi. Uniosła głowę i spojrzała w uśmiechniętą twarz klienta.

Wiele godzin później Kelly masowała zdrętwiały kark. Ależ była

zmęczona! Po całym dniu obsługiwania klientów to jednak miłe zmęczenie,

pomyślała, spoglądając na zegar, którego wskazówki wskazywały siedemnastą.

Za pół godziny zamknie sklep, pojedzie do domu i resztę dnia swoich urodzin

spędzi z babcią.

Nieoczekiwanie znów zabrzmiał zawieszony nad wejściem dzwonek.

Kiedy odwróciła się w stronę drzwi, ze zdumienia szeroko otworzyła usta.

Widząc zaskoczenie na jej twarzy, klient, wysoki mężczyzna, uśmiechnął

się i powiedział:

– Zamknij buzię, bo złapiesz zarazki.

– Charles! Co tutaj robisz? – zapytała Kelly, nie przestając gapić się na

Charlesa Liptona, znajomego prawnika, z którym spotykała się dość często,

zanim nie wyprowadziła się z Houston.

– To chyba oczywiste.

Rozpiął marynarkę drogiego garnituru i usiadł przy końcu lady na krześle

przeznaczonym dla klientów, którzy zamierzali zabawić w sklepie trochę dłużej.

– Co jest takie oczywiste?

– Ej, Kelly – Charles uniósł brew – przecież dzisiaj są twoje urodziny!

Pomyślałem, że zechcesz je uczcić. Może wybierzemy się gdzieś do miasta?

Kelly przesłała mu uprzejmy uśmiech. Żywiła wobec Charlesa mieszane

uczucia. Mówiąc zaś ściślej – niezbyt przyjazne. Robiła jednak wszystko, by nie

dać po sobie tego poznać. Charles Lipton podobał się jej ojcu. Był człowiekiem,

jakiego Simon życzyłby sobie na zięcia: trzeźwo myślący, solidny, z głową do

interesów, potomek jednej z najbogatszych rodzin w Houston, spadkobierca

sieci hoteli. Wszystkie te cechy nudziły Kelly śmiertelnie. Jedynie w samym

wyglądzie Charlesa nie było nic nudnego.

Mimo że liczył tylko metr siedemdziesiąt wzrostu, był przystojny niczym

gwiazdor filmowy. Miał gęste jasno-kasztanowe włosy i zielone oczy, główną

zaś atrakcję stanowił jego uśmiech. Wydawało się, że Charles Lipton doskonale

wie, kiedy rozjaśnić nim twarz, prezentując przy tym imponujący garnitur

olśniewająco białych zębów.

Plusy te nie potrafiły wszakże zmienić opinii Kelly, że Charles Lipton jest

typem człowieka, który ma przekonanie, iż na wszystkim zna się najlepiej, i

właśnie przez to jest niezwykle irytujący.

– No, to jak będzie? – zapytał z naciskiem.

– Cóż, skoro jechałeś dwie i pół godziny tylko po to, żeby mnie zobaczyć,

jak mogłabym odmówić?

Charles wstał jak na komendę, a jego twarz znów rozpromienił ów słynny

olśniewający uśmiech.

– Nie mogłabyś – przyznał.

Dopiero po kilkunastu minutach, gdy znaleźli się już na podjeździe

prowadzącym do domu babci i mieli wysiadać z samochodu, Kelly uświadomiła

sobie, że Charles ani słowem nie skomentował jej sklepu – nie pochwalił, nie

zganił, nie wygłosił na jego temat jakiejkolwiek uwagi.

Zmartwiło ją to, ale tylko na chwilę. Jakie znaczenie ma opinia takiego

sztywniaka?

– Czeka was uroczy wieczór.

Kelly uśmiechnęła się do Claire, nachyliła i pocałowała w policzek;

babcia miała skórę cienką jak pergamin.

– Tak – odparła. – Martwię się tylko, że zostawiamy cię tu samą. –

Zrobiła smutną minę, a Charles poważnie pokiwał głową.

– Zupełnie niepotrzebnie – odrzekła Claire. – Przecież dzisiaj są twoje

urodziny. No, idźcie już. Zresztą za chwilę w telewizji zaczyna się mój ulubiony

program.

Kilka minut później Kelly i Charles znaleźli się znów przed domem. Był

lipiec i, mimo że dochodziła dwudziesta, słońce przygrzewało jeszcze mocno.

Charles otworzył drzwi swego lincolna i wpuścił do środka Kelly.

Kiedy zajął miejsce za kierownicą i uruchomił silnik, odwrócił się w jej

Wakacyjna miłość 1 - Mary Lynn Baxter - Pewnego lata w Lufkin.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: