Noworoczne postanowienie.pdf

Noworoczne

postanowienie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bella Swan miała zaledwie kilka sekund, by zdać sobie sprawę z

nadciągającej katastrofy.

Ciszę grudniowego popołudnia rozdarł przeraźliwy ryk klaksonu i

zza ostrego, górskiego zakrętu wyłonił się samochód. Ze złością

zganiła się w myślach, że zaparkowała wypożyczone auto dziesięć

metrów dalej na poboczu. Drogi w tej części wybrzeża Amalfi były

wyjątkowo wąskie i niebezpieczne: z jednej strony ograniczone

stromymi skałami, z drugiej trzystumetrowym urwiskiem.

Ona jednak, jak bezmyślna, niedoświadczona turystka, wyszła za

barierkę i zeszła w dół na skraj wąskiej, kamienistej skarpy, by zrobić

zdjęcie malowniczej wioski usytuowanej na zboczu góry opadającej

stromo wprost do błękitnozielonego Morza Śródziemnego.

Z trudem zaczęła się z powrotem wdrapywać na pobocze.

Skórzane podeszwy kozaczków ślizgały się po kamieniach, prawie nie

dając podparcia. Gdy już była na górze, niespodziewanie zza zakrętu

wyłoniło się ognistoczerwone ferrari z otwartym dachem.

Bella spojrzała na kierowcę. Mężczyzna miał czarne włosy i

ubrany był w dopasowaną, beżową skórzaną kurtkę. Na jego twarzy o

wyrazistych rysach, jakby wyrzeźbionych przez Michała Anioła,

malował się wyraz osłupienia. W tym momencie zdała sobie sprawę,

że auto pędzi prosto na nią.

- Hej! - krzyknęła, odskakując do tyłu.

Nagle zachwiała się i straciła równowagę. Mogła upaść do

przodu, prosto pod koła ferrari, albo odchylić się do tyłu i runąć w dół

zbocza. Wybrała to drugie.

Uderzyła ciężko o ziemię i potoczyła się w dół urwiska,

zatrzymując się po chwili na zdeformowanym, karłowatym drzewie,

wrośniętym w strome zbocze. Telefon komórkowy, którym robiła

zdjęcia, wypadł jej z ręki. Szare wełniane spodnie i kurtka biodrówka

częściowo zamortyzowały upadek, ochraniając jej skórę przed

ostrymi, twardymi kamieniami.

Odurzyła ją fala ostrego bólu idącego od kostki do biodra.

Błękitne śródziemnomorskie niebo rozmazało się, przybierając szary

odcień.

- Signorina! Mi sente?

Jak przez sen usłyszała głęboki, intrygujący męski głos.

Pokonując ból i strach, odwróciła powoli głowę.

- Ecco, brava. Apra gli' occhi.

Z mgły powoli zaczęła się wyłaniać twarz.

- Co... się stało? - wydusiła.

- Siete... - Mężczyzna pokręcił głową i przeszedł na płynny

angielski. - Spadła pani ze skarpy. Na szczęście zatrzymała się pani na

tym cyprysie.

Bella zamrugała powiekami, dostrzegając powykręcany pień.

Cienkie gałązki o srebrnozielonych igiełkach tworzyły tło dla

pochylającej się nad nią twarzy. Pomimo oszołomienia i

zdezorientowania przeszył ją zmysłowy dreszcz.

Nieznajomy był niewymownie wspaniały. Miał ciemny zarost i

mocno zarysowany kwadratowy podbródek. Jego usta mogłyby

nakłonić do grzechu świętą, którą Bella z pewnością nie była. Czarne,

krótkie włosy lekko się podkręcały. Był opalony na ciepły brąz.

Największe wrażenie wywarły na niej jego ciemne, głębokie oczy,

którymi przeszywał ją na wskroś. Przez krótką chwilę miała dziwne

wrażenie, jakby zajrzał w głąb jej duszy.

Gdy w końcu odzyskała świadomość, rozpoznała kierowcę

ferrari. Ogarnęła ją złość.

- O mało mnie pan nie potrącił.

Chwyciła ręką pień cyprysa, próbując usiąść. Natychmiast

przeszył ją ból idący od kostki do biodra. Mężczyzna powstrzymał ją,

kładąc dłoń na jej ramieniu.

- Proszę się nie ruszać. Nie ma pani otwartych ran zewnętrznych,

ale mogło dojść do wstrząśnienia mózgu lub uszkodzeń

wewnętrznych. Czy boli panią, gdy pani oddycha?

Bella ostrożnie wciągnęła powietrze.

- Nie.

- Czy może pani poruszać głową?

- Tak - odparła, niepewnie przekręcając głowę.

- Proszę leżeć spokojnie, sprawdzę, czy nie ma złamań.

- Niech pan zabierze ręce! - zawołała.

Na jego twarzy o klasycznych rysach pojawiło się

zniecierpliwienie.

- Jestem lekarzem.

Świetne wytłumaczenie, pomyślała, zbyt zła, by docenić delikatne

dotknięcia jego rąk.

- Nie powinien pan tak szybko jeździć po krętej, wąskiej drodze -

zwróciła mu uwagę. - Szczególnie w miejscach, gdzie nie ma barierek.

Nie miałam dokąd uciec, tylko na skarpę. Gdyby nie to drzewo,

mogłabym... aj! - zawyła, zwijając się z bólu, kiedy dotknął jej kostki.

Lekarz zmarszczył brwi i kucnął naprzeciw niej.

- Przez but nie stwierdzę, czy to złamanie, czy tylko skręcenie.

Musimy pojechać do szpitala na prześwietlenie.

Popatrzył do góry na drogę, po czym spojrzał na nią.

- W samochodzie mam telefon komórkowy. Mogę zadzwonić po

karetkę. Trzeba będzie poczekać, aż dojadą z Amalfi. To trzydzieści

kilometrów stąd.

Pięknie! Trzydzieści kilometrów wąskich górskich serpentyn o

niewidocznych zakrętach. Spędzi tu cały dzień przyczepiona do

drzewa, czekając na pomoc.

- Będzie lepiej, jeśli sam zawiozę panią do szpitala.

Bella popatrzyła niepewnie na skarpę.

- Nie sądzę, by mi się udało wdrapać na górę.

- Przeniosę panią.

Powiedział to z taką pewnością siebie, że gotowa była uwierzyć,

że da radę. Mimo że miał na sobie kurtkę, nie uszło jej uwagi, że był

doskonale zbudowany i miał szerokie, mocne ramiona.

Bella nie była piórkiem. Codziennie ćwiczyła, by utrzymać

figurę, ale przy wzroście metr siedemdziesiąt siedem i bujnych

kształtach ważyła swoje.

- Dziękuję, ale poczekam na karetkę.

- Może pani ponownie zasłabnąć albo gorzej się poczuć i wpaść w

panikę.

Podniósł się i ustawiając się bokiem do stoku, wydał ostro

polecenie:

- Proszę wziąć mnie za rękę.

Jego władcze zachowanie tylko bardziej ją rozdrażniło. Przeżyła

trudne dzieciństwo, a potem burzliwy okres studiów, buntując się

przeciw zimnemu, apodyktycznemu ojcu. Zapłaciła za to wysoką cenę

i nadal reagowała nerwowo, kiedy ktoś usiłował wydawać jej

polecenia.

- Nikt pana nie nauczył, jak należy traktować pacjentów?

Przydałaby się panu lekcja dobrego wychowania.

Mężczyzna ściągnął brwi, jakby nie był przywykły do

awanturujących się pacjentów. Bella odpowiedziała mu krzywym

uśmiechem. Przez chwilę mierzyli się wzajemnie spojrzeniami. W

końcu gniewna mina Włocha złagodniała.

- Zacznijmy od początku - powiedział mniej niecierpliwym tonem

i uśmiechnął się bez entuzjazmu. - Nazywam się Edward Cullen. A

pani?

- Bella Swan.

- Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, zaniosę panią do

samochodu.

Mogła czekać na karetkę lub skorzystać z jego uprzejmości. Nie

miała wielkiego wyboru. Zależało jej na tym, by jak najprędzej

opatrzono jej nogę, ponieważ musiała ruszyć w dalszą drogę. Czekała

na nią praca. Ważne przedsięwzięcie biznesowe, dzięki któremu jej

początkująca firma, którą założyła z dwiema przyjaciółkami, wyjdzie

w końcu na prostą, po raz pierwszy, od kiedy powstała.

Podała mu rękę, drżąc ze zdenerwowania pod wpływem jego

dotyku. Kiedy się podnosiła, kilka kamieni potoczyło się w dół ze

zbocza. Stojąc, spojrzała w urwisko, od którego dzieliło ją zaledwie

kilka kroków.

- Boże! - jęknęła.

- Niech pani nie patrzy w dół. Proszę mnie objąć za szyję.

Gdy się zastosowała do jego polecenia, wziął ją na ręce i zaczął

się ostrożnie wspinać pod górę. Pomimo kurtki, czuła jego napięte

mięśnie. Bojąc się patrzeć w dół, skupiła spojrzenie na jego profilu.

Ciemny zarost na twarzy podkreślał jego męską urodę. Miał

prosty, długi rzymski nos, charakterystyczny dla ludzi dumnych, i

szczere, brązowe oczy. A nad skrońmi... czyżby to były pierwsze

oznaki siwizny?

Interesujący mężczyzna. Kiedy nie próbuje nikogo przejechać,

oczywiście. Na widok czarnych śladów opon na jezdni prowadzących

do samochodu zaparkowanego na wąskim poboczu Bella westchnęła.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: