Alistair MacLean - Czas zabójców.pdf - A.Maclean - nula2508

Alistair MacLean

Alastair MacNeill

Czas zabójców

(Alistair MacLean’s Time of the Assassins)

Przeło Ŝ ył Krzysztof Sokołowski

Prolog

Pewnego dnia we wrze ś niu 1979 roku – dokładnej daty nigdy nic ujawniono – sekretarz

generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przewodniczył niezwykłemu zebraniu, w którym

uczestniczyło czterdziestu sze ś ciu delegatów reprezentuj ą cych dosłownie ka Ŝ dy kraj na ziemi. Na

porz ą dku dziennym znajdował si ę tylko jeden punkt: eskalacja fali przest ę pstw o charakterze

mi ę dzynarodowym. Zbrodniarze i terrory ś ci po dokonaniu ataku uciekali za granic ę , pewni, Ŝ e

po ś cig nie naruszy suwerenno ś ci kraju, w którym si ę schroni ą . Co wi ę cej, wyst ą pienie

o ekstradycj ę (a nie wszystkie pa ń stwa miały przecie Ŝ podpisane odpowiednie umowy!) było

procedur ą zarówno kosztown ą , jak i czasochłonn ą , oprócz tego prawo zawierało dziury, które

prawnicy wykorzystywaliby bez trudu uwalnia ć klientów. Wszystkie te problemy nale Ŝ ało jako ś

rozwi ą za ć .

Uzgodniono powołanie specjalnych mi ę dzynarodowych sił uderzeniowych, operuj ą cych

pod egid ą Rady Bezpiecze ń stwa Narodów Zjednoczonych. Otrzymały one nazw ę : ONZ-owska

Organizacja do Walki z Przest ę pczo ś ci ą (United Nations Anti-Crime Organization – UNACO).

Ich celem było: „Powstrzymywanie, neutralizowanie i/lub zatrzymywanie osób albo grup osób

zaanga Ŝ owanych działalno ść przest ę pcz ą o charakterze mi ę dzynarodowym”. Nast ę pnie delegaci

przedstawili Ŝ yciorysy kandydatów, uwa Ŝ anych za ich rz ą dy za odpowiednich na stanowisko

dyrektora UNACO, a sekretarz generalny dokonał ostatecznego wyboru. UNACO rozpocz ę ło

sw ą tajn ą działalno ść 1 marca 1980 roku.

Nim dojechał na miejsce, zrobiło si ę ciemno. Wysiadł z taksówki, zapłacił kierowcy

i grzbietem dłoni otarł pot z czoła. Zd ąŜ ył ju Ŝ zapomnie ć , jak upalny i wilgotny bywa Bejrut o tej

porze roku. Odczekał, a Ŝ taksówka odjedzie, po czym przeszedł przez ulic ę i ruszył w kierunku

Windorah – małego baru prowadzonego przez Dave’a Jenkinsa, Australijczyka, który nazwał go

tak na cze ść swego rodzinnego miasteczka w Queensland. Có Ŝ , w ka Ŝ dym razie przypuszczał, Ŝ e

Jenkins nadal prowadzi bar. Przyjechał do Bejrutu po raz pierwszy od czterech lat.

Kiedy pchn ą ł drzwi i wszedł do ś rodka, stwierdził, Ŝ e nic si ę tu nie zmieniło. Dwa

wielkie, wisz ą ce u sufitu wiatraki nadal leniwie mieszały powietrze, prostytutki nadal oblegały

zagranicznych dziennikarzy, a Jenkins nadal stał za kontuarem. Spojrzeli sobie w oczy.

– No, niech mnie diabli. Mike Graham! Co u diabła sprowadza ci ę do Bejrutu?

– Interesy – odpowiedział, lustruj ą c wzrokiem wn ę trze baru.

– Szukasz kogo ś ?

– Owszem.

– Russella Laidlawa?

Utkwione w Jenkinsie oczy zw ę ziły si ę lekko.

– Powiedział ci, Ŝ e przyje Ŝ d Ŝ am?

Barman potrz ą sn ą ł głow ą .

– Jako człowiek inteligentny sam si ę domy ś liłem. Jest jedynym ze znanych mi twoich

przyjaciół, który nadal tu zagl ą da co noc. Na któr ą si ę umówili ś cie?

– Na ósm ą . – Graham zerkn ą ł na zegarek. Pozostało jeszcze dziesi ęć minut.

– Zazwyczaj pojawia si ę o tej porze. Piwa, póki czekasz?

Cho ć Graham nie uznawał alkoholu, stwierdził, Ŝ e w tym upale jedno piwo nie zaszkodzi.

– Byle zimnego – powiedział.

– Ju Ŝ si ę robi. – Jenkins pochylił si ę , by wyj ąć butelk ę z lodówki za lad ą .

Prostytutka zerkn ę ła znacz ą co na nowego go ś cia, lecz on pokr ę cił głow ą , nim zd ąŜ yła

zsun ąć si ę ze stołka. Odpowiedziała wi ę c oboj ę tnym spojrzeniem i odwróciła si ę ku kolejnemu

potencjalnemu klientowi.

– Budweiser zimny jak lód – powiedział Jenkins wr ę czaj ą c butelk ę Grahamowi, a kiedy

ten si ę gn ą ł po portfel, powstrzymał go. – Ja stawiam – o ś wiadczył.

– Dzi ę ki. – Mike u ś miechn ą ł si ę z przymusem.

– Wiem, co si ę stało z twoj ą rodzin ą . Bardzo mi przykro i... – zacz ą ł Jenkins.

– Usi ą d ę tam – przerwał mu go ść , wskazuj ą c stoj ą cy w rogu stół. – Skieruj Russella do

mnie, kiedy przyjdzie.

– Jasne – odparł barman, lecz przybysz ju Ŝ si ę oddalił. Barman tylko wzruszył ramionami

i odszedł do klienta siedz ą cego przy drugim ko ń cu lady.

Graham ci ęŜ ko usiadł przy stole. Ten trzydziestoo ś mioletni m ęŜ czyzna miał młod ą

przystojn ą twarz oraz wij ą ce si ę , kasztanowate włosy, nieporz ą dnie opadaj ą ce na kołnierzyk

rozpi ę tej pod szyj ą białej koszuli. Dobrze zbudowany, sw ą kondycj ę utrzymywał biegaj ą c

codziennie pi ęć kilometrów, a potem ć wicz ą c ci ęŜ ko w prywatnej sali gimnastycznej.

Z UNACO zwi ą zał si ę przed dwoma laty. Mimo pewnych skłonno ś ci do indywidualizmu

koledzy uwa Ŝ ali go za najlepszego agenta terenowego. Nie od razu jednak zyskał t ę opini ę . Sam

gotów był jako pierwszy przyzna ć , Ŝ e kiedy przenosił si ę do UNACO z elitarnego

ameryka ń skiego oddziału antyterrorystycznego Delta, znajdował si ę w fatalnym stanie

psychicznym, spowodowanym zreszt ą ostatni ą akcj ą , w której wzi ą ł udział. Otrzymali wtedy

zadanie spenetrowania obozu terrorystów w Libii i zlikwidowania członków tej grupy – w tym

tak Ŝ e Salima Al-Makesha, doradcy Czarnego Czerwca, ruchu zało Ŝ onego przez Abu Nidala

w 1976 roku w prote ś cie przeciw zaanga Ŝ owaniu si ę Syrii w wojn ę domow ą w Libanie, oraz

Jean-Jacquesa Bernarda, wa Ŝ nego członka Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny. Graham

miał wła ś nie wyda ć rozkaz ataku, kiedy dowiedział si ę , Ŝ e Ŝ ona i pi ę cioletni syn zostali porwani

przed domem, w którym mieszkali w Nowym Jorku, przez trzech zamaskowanych, łowi ą cych po

arabsku m ęŜ czyzn. W ten sposób próbowano wymusi ć wstrzymanie akcji, on jednak si ę nie

załamał. Baza stała zniszczona, Al-Makeshemu i Bernardowi udało si ę jednak uciec. FBI

natychmiast zarz ą dziło ogólnokrajowe poszukiwania rodziny Grahama, lecz o losie kobiety

i dziecka nigdy niczego si ę nie dowiedziano.

Miesi ą c pó ź niej komandosi izraelscy zabili Al-Makesha w jego domu w Damaszku.

Bernard zszedł do podziemia, wszelki słuch o nim zagin ą ł do chwili, gdy Mossad uzyskał

informacj ę , jakoby zgin ą ł od podło Ŝ onej w samochodzie bomby. Informacja ta pochodziła

z pewnego ź ródła, nie było wi ę c powodu, by w ni ą w ą tpi ć . Graham jednak nie dał si ę przekona ć .

Wydawało mu si ę to zbyt proste. Dopiero wczoraj otrzymał telefon, który usprawiedliwiał jego

uparty wieloletni sceptycyzm.

Do baru wszedł Laidlaw. Powoli rozejrzał si ę po sali i podszedł do stolika, przy którym

siedział Mike. Graham nie wierzył własnym oczom. Nieprawdopodobne, jak dalece zmienił si ę

ten człowiek od czasu, gdy widzieli si ę po raz ostatni, jeszcze w okresie słu Ŝ by w Delcie.

Laidlaw był wówczas fanatykiem sprawno ś ci fizycznej, ć wiczył ci ęŜ ej ni Ŝ ktokolwiek inny, by

utrzyma ć w formie szczupłe, muskularne ciało. I zawsze był taki schludny, nazywali go nawet

strojnisiem. Teraz mocno przytył, nie dogolon ą twarz miał nalan ą , a tłuste br ą zowe włosy

spadały mu w str ą kach na zgarbione plecy.

Graham wstał i uj ą ł wyci ą gni ę t ą na powitanie dło ń – jej u ś cisk nadal był mocny. Gestem

wskazał krzesło naprzeciw siebie i usiadł.

– Tylko przynios ę sobie piwo – powiedział Laidlaw. – Zaraz wracam.

– Nie ruszyłem swojego. Masz. – Mike pchn ą ł butelk ę w jego kierunku.

Laidlaw przysun ą ł sobie krzesło i usiadł.

– Nie ź le wygl ą dasz, przyjacielu – powiedział po chwili.

– A ty nie – padła szczera odpowied ź . – Russ, co u diabła si ę z tob ą stało?

Były komandos nalał sobie piwa.

– Długo by mówi ć , Mike – powiedział z westchnieniem. – Kiedy ś wszystko ci wyja ś ni ę .

– Wypił, odstawił szklank ę . – Jak tam lot z Nowego Jorku?

– Nie ź le. – Graham nawet nie silił si ę na uprzejmo ść . Wyprostował si ę na krze ś le i oparł

łokcie o stół. – Wiesz co ś wi ę cej o Bernardzie?

Laidlaw tylko potrz ą sn ą ł głow ą .

– Próbowałem dowiedzie ć si ę jeszcze czego ś dzi ś rano, ale nic z tego nie wyszło. Ja go

widziałem, Mike. Zmienił si ę , oczywi ś cie. Nie ma brody ani tych długich włosów. Przygl ą dałem

mu si ę przez dłu Ŝ sz ą chwil ę , nim nabrałem pewno ś ci, Ŝ e to rzeczywi ś cie on. Nie myl ę si ę .

Postawiłbym na to własne Ŝ ycie.

– Nie byłoby mnie tu, gdybym ci nie wierzył – upewnił go cichym głosem dawny

towarzysz broni. – To co robimy teraz?

– Barak – rzucił Laidlaw.

Graham zmarszczył brwi.

– Nazar Barak? Odpowiedziało mu skinienie głowy.

– Najlepszy informator, jakiego Delta kiedykolwiek miała w Bejrucie. Nadal go widuj ę .

Alistair MacLean - Czas zabójców.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: