Coulter Catherine - Buntowniczka.pdf - tilia62

Catherine Coulter

Buntowniczka

Mojej cudownej siostrze Diane Coulter, dziecku po raz drugi. Mówimy

wreszcie o sprawach istotnych, Więc powiem prosto. Twój ojciec mi

przyrzekł Dać cię za żonę i wyznaczył posag. Czy chcesz czy nie chcesz, i

tak cię poślubię. Mężem dla ciebie jestem wymarzonym, Bo – na to światło,

w którym widzę twoją Piękność, budzącą taką miłość we mnie –

Przysięgam, że cię nie oddam innemu.

Rozdział 1

Julien St. Clair, hrabia March, przesunął niedbale palcem po brzuchu

kobiety, wyciągnął się na wielkim, przykrytym baldachimem łożu i spod

przymkniętych powiek obserwował tańczące na przeciwległej ścianie

sylwetki, wyczarowane przez płonący w kominku ogień. Odczuwał rodzaj

leniwej satysfakcji, która na chwilę przerwała znudzenie.

– Czy sprawiłam ci przyjemność, milordzie? – Dziewczyna zanurzyła

palce w jego jasnych włosach. Jej ciało po niedawnej rozkoszy było zupełnie

bezwładne.

– Oczywiście – powiedział niezadowolony, że przerwała ciszę, której

tak potrzebował.

W brązowych, sarnich oczach Yvette błysnęła złość. Doskonale

wiedziała, że przed chwilą dala mu rozkosz, a mimo to Julien znów stał się

daleki i nieobecny. Dzięki częstym kontaktom z arystokratami zdawała

sobie jednak doskonale sprawę z tego, że wymówkami niczego nie osiągnie.

Z łagodnym, zapraszającym wyrazem twarzy Yvette przytuliła się mocno do

kochanka. Gdy leniwie wyciągnął ręce zza głowy, uśmiechnęła się z

satysfakcją.

Ku swemu zaskoczeniu wkrótce poczuła rozkoszny dreszcz i wydała

cichy jęk zadowolenia. Julien znalazł się nad nią. Dotykał jej ciała, drażnił

je, pieścił, zachwycając się delikatnością skóry. Obserwował, jak pod

wpływem pieszczot oczy Yvette zaczynają się rozszerzać.

Trzepotała rzęsami i rozchyliła usta. Wyglądała teraz bardzo

prawdziwie, bardzo ludzko. Na jej policzkach pojawił się delikatny

rumieniec, zaczęła drżeć. Chciała nareszcie poczuć Juliena w sobie i

przesunęła się tak, aby mógł w nią wejść.

Ciało mężczyzny odpowiedziało rytmicznymi ruchami, choć Julien i tak

przez cały czas czuł się dziwnie oddalony od miękkiej, szczodrej kobiety

leżącej pod nim i nie potrafił dzielić jej namiętności. Gdy napięcie sięgnęło

zenitu, usłyszał głośne westchnienie Yvette i sam znalazł się na szczycie

rozkoszy. Przez długą chwilę pozostawał bez ruchu, aż głowa opadła mu

miękko na poduszkę obok jej twarzy.

Yvette ucichła, odprężona. Tym razem była pewna, że udało się jej

zaspokoić kochanka. Jej własna przyjemność była tu mniej ważna. Czekała

aż hrabia powie coś miłego, ale on leżał cicho i tylko oddychał spokojnie.

Nie poruszyła się, nie chcąc mu przeszkadzać.

– Yvette, która godzina? – Usłyszała głos tłumiony przez poduszkę.

– Za kilka minut będzie dziesiąta, milordzie – odpowiedziała cicho.

– A niech to! – Zsunął się z niej. Yvette obserwowała, jak wstaje i

szybko rozprostowuje wysoką, muskularną sylwetkę. Jak zwykle, nie mogła

patrzeć na niego bez podziwu. Od miesięcy nazywała go swoim złotym

bogiem. Ale teraz, pomyślała gorzko, Julien okazał się bogiem niestałym,

który opuszczał ją ledwie to zauważając.

Na próżno usiłowała odnaleźć w myślach jakieś czułe słowa, które

mogłyby przykuć uwagę kochanka. Westchnęła z rezygnacją, poprawiła się

na poduszce i podciągnęła kołdrę. Julien włożył śnieżnobiałą koszulę i

spojrzał na dziewczynę.

– Muszę już iść. Mam się spotkać z Blairstockiem u White’a i już jestem

spóźniony. – Kiedy cię znów zobaczę, milordzie? – spytała słodkim głosem.

Powstrzymał ją niecierpliwym gestem. – Trudno powiedzieć – odparł

obojętnie. – Wybieram się z przyjaciółmi na wieś, na polowanie, i nie będzie

mnie przez pewien czas w Londynie. Ostrożnie wstrzymała oddech.

Wcześniej Julien nawet nie wspominał o wyjeździe z Londynu.

Włożył obcisły surdut z niezwykle delikatnego, błękitnego materiału,

doskonale leżący na jego szerokich ramionach i podszedł do Yvette.

– Ufam, że podczas mojej nieobecności znajdziesz sobie odpowiednie

rozrywki – powiedział z ostrzegawczą nutką w głosie. – Proszę tylko, abyś

nie była zbyt nierozważna, skoro pozostajesz na moim utrzymaniu. – Jego

przystojna twarz przybrała lekko sardoniczny wyraz, szare oczy stały się

zimne i poważne.

– Nie wiem, o czym mówisz – odparła, blednąc.

– Och, doprawdy Yvette? To bardzo dziwne. Sądziłem, że zrozumiemy

się doskonale. W każdym razie – dodał obojętnie – będziemy musieli

dokończyć tę rozmowę po moim powrocie.

Wziął laskę, otulił się peleryną i ruszył w stronę drzwi.

– Cokolwiek zrobisz, nigdy nie pomniejszaj swojej wartości, moja

droga. Jesteś doskonalą lokatą dla każdego mężczyzny – rzucił na

odchodnym, cicho zamykając za sobą drzwi. A potem Yvette usłyszała tylko

oddalające się na schodach kroki.

– A niech cię diabli! – wykrzyknęła w stronę zamkniętych drzwi

sypialni, żałując, że nie ma pod ręką niczego, czym mogłaby w nie cisnąć. –

Wszyscy ci lordowie są aroganccy i napuszeni jak pawie.

Gdy minął jej gniew, na jasnym czole pojawiła się zmarszczka i

dziewczyna zacisnęła usta, zła na siebie za własną nieostrożność. Uległa

próżnemu lordowi Rivertonowi, który chwalił się tym zwycięstwem bez

umiaru. Powinna to była przewidzieć. Popełniła błąd, głupstwo, idiotyczną

pomyłkę, przez którą – musiała to przyznać – straciła bardzo hojnego

protektora.

Odrzuciła kołdrę i wstała powoli, obolała po niedawnych miłosnych

wyczynach. Usiadła przy toaletce i zaczęła rozczesywać splątane włosy.

Przerwała na chwilę, aby przyjrzeć się swojej niezaprzeczalnie ponętnej

twarzy i to poprawiło jej humor. Lord Riverton był bogaty i zdawał się cenić

jej sepleniącą angielszczyznę oraz poglądy na życie w Anglii na równi z

atrakcjami oferowanymi przez ponętne ciało.

Westchnęła i znów posmutniała. Julien bardzo się jej podobał, a poza

tym był niezwykle bogatym hrabią. Przyglądała się uważnie swojemu

elegancko umeblowanemu pokojowi. Czuła, że będzie jej brakowało

uroczego mieszkanka i bardzo zręcznego w miłosnej grze mężczyzny. Julien

jedynie niewielką część swoich umiejętności zawdzięczał Yvette. Kiedy

przyszła do niego po raz pierwszy, był już mistrzem rozkoszy – potrafił ją

dawać i brać. Wciąż zaskakiwał Yvette. Przy nim się zatracała i zapominała

o własnych pragnieniach, by sprawiać przyjemność kochankowi.

Wstała, zdmuchnęła świece i wróciła do łóżka. Równie praktyczna co

namiętna, doszła do wniosku, że wyjazd Juliena na wieś ma również swoje

dobre strony. Dawał jej czas na zbadanie zamiarów lorda Rivertona.

Obmyślenie planu nie zajęło wiele czasu, toteż Yvette zasnęła pewna, że

zdoła uszczknąć trochę grosza z sakiewki Rivertona.

Gdy tylko opuścił dom z czerwonej cegły przy Curzon Street, zatrzymał

dorożkę i kazał wieźć się jak najszybciej do White’a. Rozparł się na

podniszczonych poduszkach i rozprostował długie nogi. Stara, drewniana

buda kołysała się niepewnie w rytm końskich kroków na nierównym bruku i

aby nie stracić równowagi.

Julien musiał się przytrzymywać wystrzępionego, skórzanego uchwytu.

Irytacja faktem, że dzielił Yvette z innym mężczyzną, podczas gdy przecież

to on był jej protektorem, z wolna malała. W głębi duszy wiedział jednak, że

przez ostatnich kilka miesięcy poświęcał kochance niewiele uwagi, a jego

Coulter Catherine - Buntowniczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: