Sebold Alice - Nostalgia anioła.pdf - S - grawka

ALICE SEBOLD

NOSTALGIA ANIOŁA

Zawsze, Glen

W szklanej kuli na biurku mojego taty mieszkał pingwin ubrany w szalik w

czerwono - białe paski. Kiedy byłam malutka, tata sadzał mnie sobie na kolanach i

sięgał po śnieżną kulę. Obracał ją, a gdy cały śnieg zebrał się u góry, szybko

przekręcał. Patrzyliśmy oboje na płatki padające powoli wokół pingwina. Pingwin

jest tam sam, myślałam, i martwiłam się o niego. Kiedy powiedziałam o tym tacie,

stwierdził: „Nie martw się, Susie; ma miłe życie. Jest uwięziony w idealnym

świecie”.

Nazywałam się Salmon, łosoś, jak ta ryba; na imię miałam Susie. Kiedy zostałam

zamordowana szóstego grudnia tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku,

miałam czternaście lat. Na gazetowych zdjęciach z lat siedemdziesiątych większość

zaginionych dziewczynek wyglądała tak jak ja: białe dziewczynki o mysiobrązowych

włosach. Działo się to, zanim zaginione dzieci wszystkich ras i płci zaczęły się

pojawiać na kartonach z mlekiem albo w codziennej poczcie. Wtedy ludzie jeszcze

wierzyli, że takie rzeczy się nie zdarzają.

W swoim roczniku szkolnym z gimnazjum miałam cytat z Juana Ramona

Jimeneza, hiszpańskiego poety, którym zainteresowała mnie siostra. Brzmiał tak:

„Jeżeli dadzą ci papier w linie, pisz w poprzek”. Wybrałam go z dwóch powodów.

Przede wszystkim wyrażał moją pogardę dla uporządkowanego otoczenia w stylu

klasy szkolnej, a poza tym nie był jakimś głupim cytatem z zespołu rockowego i

uważałam, że wyróżnia mnie jako osobę o zainteresowaniach literackich. Należałam

do Klubu Szachowego i Klubu Chemicznego i przypalałam wszystko, co próbowałam

ugotować na lekcjach gospodarstwa domowego u pani Delminico. Moim ulubionym

nauczycielem był pan Botte, który uczył nas biologii i gdy robiliśmy sekcję żabom i

rakom, poruszał nimi, udając, że tańczą w swoich woskowanych kuwetach.

Nawiasem mówiąc, nie zabił mnie pan Botte. Nie myślcie, że każda osoba, którą

tu spotkacie, jest podejrzana. W tym właśnie problem. Nigdy nic nie wiadomo. Pan

Botte przyszedł na moje nabożeństwo żałobne (podobnie, niech mi będzie wolno

dodać, jak prawie całe gimnazjum - nigdy w życiu nie byłam taka popularna) i trochę

się popłakał. Miał chore dziecko. Wszyscy o tym wiedzieliśmy, więc kiedy śmiał się z

własnych dowcipów, które miały długą siwą brodę, jeszcze zanim został moim

nauczycielem, my też się śmialiśmy, czasem na siłę, żeby tylko sprawić mu

przyjemność. Jego córka umarła półtora roku po mnie. Miała białaczkę, ale nigdy jej

nie widziałam w swoim niebie.

Moim mordercą był człowiek z sąsiedztwa. Mamie podobały się jego rabaty

kwiatowe, a tata raz rozmawiał z nim o nawozie. Mój morderca wierzył w

staroświeckie rzeczy w rodzaju skorupek jajek i fusów od kawy. Powiedział, że

używała tego jego własna matka. Tata przyszedł do domu uśmiechnięty, żartując

sobie, że ogród tego faceta może i będzie piękny, ale i cuchnący jak licho, kiedy

nadejdzie fala upałów.

Jednak szóstego grudnia tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku

padał śnieg i wracając z gimnazjum, zrobiłam sobie skrót przez pole kukurydzy. Na

dworze było ciemno, bo zimą dni zrobiły się krótsze, i pamiętam, że połamane łodygi

kukurydzy utrudniały mi przejście. Śnieg lekko prószył jak wirujące zimne paluszki, a

ja oddychałam przez nos, aż wreszcie ciekło mi z niego tak bardzo, że musiałam

otworzyć buzię. Sześć stóp od miejsca, w którym stał pan Harvey, wysunęłam język,

żeby poczuć smak śnieżnego płatka.

- Nie przestrasz się - powiedział pan Harvey.

Oczywiście, że na polu kukurydzy, w ciemności, byłam przestraszona. Kiedy już

nie żyłam, myślałam o tym, że w powietrzu unosił się lekki zapach wody kolońskiej,

ale nie zwróciłam na to uwagi albo uznałam, że dochodzi z któregoś z domów przede

mną.

- Pan Harvey - odezwałam się.

- Jesteś starszą dziewczynką Salmonów, prawda?

- Tak.

- Jak tam twoi rodzice?

Chociaż byłam najstarszym dzieckiem w rodzinie i łatwo mi przychodziło

wygrywanie naukowych kwizów, z dorosłymi nigdy nie czułam się swobodnie.

- W porządku - odparłam. Było mi zimno, ale naturalny autorytet, jakiego

przydawał mu wiek i dodatkowo to, że był sąsiadem i rozmawiał kiedyś z moim tatą o

nawozie, przykuły mnie do miejsca.

- Coś tu zbudowałem - powiedział. - Chciałabyś zobaczyć?

- Trochę mi zimno, proszę pana, i moja mama każe mi wracać przed zmrokiem.

- Jest po zmroku, Susie - stwierdził.

Żałuję teraz, że wtedy nie uznałam tego za dziwne. Nie powiedziałam mu, jak

mam na imię. Pewnie pomyślałam, że tata opowiedział mu jedną z zawstydzających

anegdot, które uważał wyłącznie za dowód miłości wobec własnych dzieci. Mój tata

należał do tych ojców, którzy w łazience na dole, przeznaczonej dla gości, trzymają

twoje zdjęcie jako trzyletniego golasa. Zrobił to mojej siostrzyczce, Lindsey. Dzięki

Bogu mnie oszczędzono tego poniżenia. Ale za to lubił opowiadać historię o tym, że

kiedy urodziła się Lindsey, byłam taka zazdrosna, że pewnego dnia, gdy on rozmawiał

przez telefon w innym pokoju, zeszłam z kanapy - widział mnie stamtąd, gdzie stał - i

próbowałam nasiusiać na siostrę w nosidełku. Ta opowieść narażała mnie na

upokorzenie za każdym razem, kiedy ją powtarzał; pastorowi w naszym kościele,

Sebold Alice - Nostalgia anioła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: