Wojny Magów [3] Srebrzysty Gryf.pdf

MERCEDES LACKEY

LARRY DIXON

Srebrzysty Gryf

Tłumaczyła Joanna Wołyńska

“Dusty'emu” Rhoadesowi, Mike'owi Hackettowi, Scottowi

Rodgersowi i wszystkim innym, którzy wiedzą, że Infobahn

jest narzędziem, nie religią

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wolność!

Tadrith Skandrakae rozpostarł swe wielkie szare skrzydła, napinając mięśnie aż do

granic możliwości, aby w pełni wykorzystać ciepły prąd powietrza. Nareszcie wolność!

Myślałem, że nigdy się nie wyrwę z tego zebrania sekcji. Odbił lekko w lewo, przechylając się

dla równowagi. Wiem, że ten stary kruk nie spuszczał mnie z oka nie z powodu mej aparycji czy

wdzięku! Przysięgam, Aubri chyba czerpie przyjemność z trzymania przy sobie ludzi, którzy

wszystko by dali, by być gdzie indziej. Przymknął oczy, chroniąc się przed blaskiem

słonecznym na wodzie. Był świadomy dwóch sił, jednej wyimaginowanej i jednej rzeczywistej:

ciepłego dotyku słońca na plecach i silnego prądu wznoszącego pod jego brzuchem. Zresztą

może były trzy siły albo i cztery; ciepłe powietrze w dole, w górze gorące słońce i podobne

pragnienie ucieczki przed nudą kolejnego zebrania sekcji oraz chęć zmierzania ku czemuś

podniecającemu.

Prąd wznoszący pachniał solą i wodorostami; przyniósł oczekiwaną ulgę dla skrzydeł

walczących z wiatrem. Po jego lewej stronie olbrzymie Morze Zachodnie lśniło zielenią i

błękitem, horyzont był ostrą linią, gdzie spotykał się turkus nieba ze szmaragdem wody. Po

prawej widać było Biały Gryf, miasto wybudowane na klifie, od którego białych koronkowych

budynków, przeciętych gdzieniegdzie ogrodami, winnicami i wodospadami odbijały się

promienie słoneczne. Jak zaplanowano w poprzednim pokoleniu, miasto zbudowano na kształt

gryfa ze skrzydłami dumnie rozpostartymi na porosłym mchem kamieniu klifu. W dzień lśniło;

w nocy jaśniało, rozświetlone świecami, latarniami i lampami magicznymi. Tadrith kochał je;

dumne, obiecujące, wabiące miasto, dom dla tysięcy.

Pod nim oliwkowe wody zatoki biegły spokojnie ku podnóżom klifu i bulgotały wokół

pali przystani zwieńczone delikatną koronką piany. Wszystkie keje były puste, jeśli nie liczyć

przycumowanych łódeczek, bo flota rybacka Białego Gryfa wróci z połowu dopiero o

zmierzchu. Tadrith służył we flocie podczas swego pierwszego roku wśród Srebrzystych

Gryfów; młode gryfy były powietrznymi zwiadowcami, rozglądającymi się za stadami ryb, a

pod koniec dnia ciągnęły sieci z połowem.

Sieci używano tylko wtedy, kiedy wyciągano ryby na brzeg. Na początku pobytu

posługiwano się sieciami i więcierzami, ale wkrótce zaniechano tego. Haighlei, ich

sprzymierzeńcy, byli przerażeni spustoszeniem, jakiego dokonali rybacy, łapiąc w swe sieci

morskie zwierzęta nie nadające się do spożycia i niszcząc je przy okazji łapania ryb. Mieli

rację, wypominając Kaled'a'in, że skoro nie pozwalali na takie marnotrawstwo na polowaniach,

dlaczego mieliby przymykać na nie oko podczas połowów? W końcu rybołówstwo było po

prostu jedną z odmian polowania; nie zabijałeś zwierząt, których nie potrzebowałeś albo które

ci nie zagrażały w lesie, więc dlaczego postępować tak na morzu? Teraz flota używała tylko

wędzisk, które pozwalały na wypuszczanie ryb zbyt młodych lub niejadalnych. Proces był

długi i żmudny, ale nie zważali na to, mając pewność, że zapewniają żywność następnemu

pokoleniu i dziesięciu po nim.

Dziesięć następnych pokoleń. Zawsze o to się martwią, o następne pokolenia. Planuj i

pracuj dla dobra dziesięciu pokoleń, mawia Bursztynowy Żuraw. Nawet jeśli z nas zostanie

tylko skóra i kości!

Takie myśli przychodziły od czasu do czasu do głowy każdego mieszkańca Białego

Gryfa. Tych młodszych, jak on, nawiedzały co najmniej raz na godzinę; kiedy ciężko

pracowali, zjawiały się co kilka minut. W końcu naturalne było, że słoneczny dzień i pokusy,

które ze sobą niósł, bardziej zaprzątną uwagę młodego męskiego gryfa niż loty patrolowe czy

trzymanie straży ze starszym gryfem, nawet tak przemiłym jak Aubri.

Są miejsca, które muszę odwiedzić, rzeczy, które muszę zrobić. Jestem tego niemal

pewien.

Platforma do lądowania, którą wybrał Tadrith, była zajęta, co zresztą wpłynęło na jego

wybór. Nie żeby był próżny, skądże znowu! No, nie za bardzo. Ale na platformie były trzy

wyjątkowo piękne młode gryfice, wystawiające skrzydła do słońca, czekające w towarzystwie

swych matek, aby zupełnym przypadkiem jakiś młody kawaler okazał trochę zainteresowania.

Oczywiście, znał wszystkie trzy: Dharra była starsza od niego o rok i zajmowała się magią.

Kylleen była rok młodsza i nadal służyła we flocie, a Jerrinni też należała do Srebrzystych. Ona

i jej partner byli już wysyłani do zadań samodzielnych i właśnie jej najbardziej chciał

zaimponować. Była jak on podobna do jastrzębia i zdecydowanie najatrakcyjniejsza z całej

trójki. Ale nie tylko dlatego się nią interesował: należała do Srebrzystych starszych od niego

stopniem i jej rozmowy z dowództwem mogły pchnąć go w stronę długo oczekiwanego awansu

do zadań samodzielnych.

Noszę odznakę, ale nie pozwolili mi jeszcze wziąć na siebie odpowiedzialności z nią

związanej. Nie musiał przyglądać się piersi, aby zobaczyć odznakę miniaturowego gryfa.

Srebrzyste Gryfy, nazwane tak z powodu odznak właśnie, służyły w siłach wojskowych

i policyjnych, przejmując obowiązki dawnych wojowników, strażników, zwiadowców i

policjantów. Poza tym gryfy ze Srebrzystych, zwłaszcza te młode, które jeszcze nie skończyły

szkolenia, odsyłano do różnych innych zadań.

A mówiąc bez ogródek, przełożeni nakazywali im brać udział w tych jakże użytecznych

zadaniach. Na przykład ciągnięciu sieci pełnych ryb, przenoszeniu ładunków, zaopatrzeniu,

donoszeniu mięsa i owoców z pól na szczycie klifu, żeby wymienić tylko niektóre.

Albo siedzeniu na nudnych zebraniach.

Mam setkę spraw do bezzwłocznego załatwienia. Albo jakby powiedział ojciec, miejsca

do odwiedzenia, role do zagrania. Dla niego to żart, ale ja tym żyję bardziej niż on

kiedykolwiek, nawet po wszystkich jego przygodach, misjach i rolach. Nawet bardziej, niż

podczas Ceremonii Zaćmienia.

Położył się na boku i poddał się kolejnemu prądowi, który zaniósł go dokładnie tam,

gdzie chciał się znaleźć.

Myśl o ojcu jak zwykle spowodowała, że się wzdrygnął. Nie, żeby Skandranon był

złym ojcem - o, nie! Był wspaniałym nauczycielem, doradcą i przyjacielem. Był dobrym

ojcem, ale trudno być synem takiego ojca. Próby dorównania wizerunkowi Czarnego Gryfa

były... trudne i irytujące. Może jest żywą legendą, ale bycie jego synem to piekło na ziemi.

Ale platforma i atrakcyjne gryfice pojawiły się tuż przed nim i Tadrith poczuł dreszczyk

satysfakcji. Był dumny ze swych aerobacji, a szczególnie z samokontroli. Jego matkę, Zhaneel,

podziwiano najbardziej ze wszystkich gryfów za finezyjny lot, a on studiował jej technikę

znacznie głębiej, niż wyczyny swego ojca. Chociaż raz Skandranon Wielki nie potrafi zrobić

czegoś tak dobrze jak ja...

Tadrith zatrzymał się nad platformą i wzbił się nieco, prezentując swe wdzięki, a potem

opadł, składając skrzydła i stanął najpierw na jednej, potem na dwóch, a w końcu na wszystkich

czterechłapach; najgłośniejszym dźwiękiem podczas całej operacji było skrzypienie platformy

uginającej się lekko pod jego ciężarem. Wszystkie gryfice westchnęły z zachwytu, pozostając

pod wrażeniem takiego pokazu kontroli i zręczności, a Kylleen zagruchała głośno i posłała mu

uśmiech.

Tak! Zadziałało tak, jak chciałem. Tadrith stanął jak kamienna rzeźba, wyprostował się,

składając ciasno skrzydła i strasząc grzebień, tarmoszony przez wietrzyk. Doskonale. Zobaczą,

z jakiej gliny mnie ulepiono. Ojciec nigdy tak nie latał! Runąłby w dół i zwalił je wszystkie z nóg

łopotem skrzydeł. Ja mam finezyjny styl!

Z pełnego rozmarzenia zachwytu nad samym sobą wyrwała Tadritha jedna z matek,

mówiąc do drugiej:

- Widziałaś? Naprawdę, z takim stylem latania jest wypisz, wymaluj jak jego ojciec.

Załamany Tadrith opuścił głowę i zszedł z platformy.

Jestem bez szans.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: