Także geje ginęli w obozie Auschwitz.pdf

Także geje ginęli w obozie Auschwitz

Wyzwolenie nie przyszło po 45 roku

Karl Gorath - jeden z sześciu

ocalałych więźniów z różowym trójkątem

Dwudziestego siódmego stycznia 2005 roku mija sześćdziesiąt lat od wyzwolenia przez

armię sowiecką fabryki śmierci Auschwitz/Birkenau. W ciągu zaledwie kilku lat,

nazistowscy zbrodniarze zgładzili tam około 1,5 miliona ludzi wielu narodowości: ponad

milion Żydów z Polski i całej Europy, 75 tys. Polaków, 20 tys. Cyganów, 15 tys. jeńców

radzieckich. W grupie przeznaczonych do całkowitego wyniszczenia byli także

homoseksualiści. O gejach i lesbijkach - ofiarach zbrodni hitlerowskich milczano przez

długie lata. Dziś, także oni włączeni są w program oficjalnych uroczystości rocznicowych.

Jeszcze na krótko zanim 27 stycznia 1945 roku pierwsze oddziały Armii Czerwonej

dotarły do bram obozu Auschwitz, hitlerowcy zdążyli zamordować w najwyższym

pośpiechu 600 więźniów. Ocalało jedynie 7650 osób, wyczerpanych do ostateczności,

znajdujących się na progu śmierci. Było wśród nich sześciu więźniów oznaczonych na

ramieniu różowym trójkątem.

Pierwsze transporty ofiar dotarły do Auschwitz wczesnym latem 1940 roku. Obóz

przeznaczony był początkowo dla Polaków. W marcu 1941 roku, szef SS Heinrich

Himmler rozkazał rozbudowę kompleksu. Z okolicznych wsi Niemcy wypędzili

mieszkańców i zbudowali obóz Birkenau (Brzezinka). Rozbudowa trwała przez cały czas.

Pod koniec wojny obóz zagłady Auschwitz liczył około 45 podobozów, rozrzuconych w

promieniu 120 kilometrów od Oświęcimia. Maszyna masowej zagłady pracowała

perfekcyjnie. Więźniowie przywożeni byli w wagonach bydlęcych na specjalną rampę,

gdzie brutalnie i w najwyższym pośpiechu oficerowie SS dokonywali selekcji. Zdolni do

pracy otrzymywali wytatuowany na przedramieniu numer i kierowani byli do obozu.

Dzieci, chorzy, starcy, niepełnosprawni i wszyscy, których nie uznano za

pełnowartościową siłę roboczą trafiali do komór gazowych. Ich ciała spalano w

nieustannie dymiących krematoriach i otwartych dołach. Ludzie ci nie byli w większości

rejestrowani, stąd trudno dokładnie określić ich liczbę. Z licznych dokumentów i zeznań

świadków - w tym samych hitlerowskich funkcjonariuszy - wiemy, że naczelną dewizą

aparatu zagłady była sprawność w zabijaniu coraz większej ilości ludzi. W obliczu

zbliżającej się klęski III Rzeszy, Himmler rozkazał usunięcie śladów zbrodni. Krematoria

miały być rozebrane, dokumentacja zniszczona, a resztka więźniów ewakuowana na

zachód. Podczas tak zwanego "marszu śmierci" zginęło 58 tysięcy osób, których ciała

ścieliły się na poboczach dróg.

W poniedziałek 25 stycznia, podczas nadzwyczajnej sesji Zgromadzenia Ogólnego

Narodów Zjednoczonych uczczono pamięć ofiar terroru hitlerowskiego. Sesji

przewodniczył hiszpański pisarz Jorge Semprún - ocalały z obozu Buchenwald.

Niemiecki minister spraw zagranicznych Fischer w swojej mowie przerwał wieloletnie

milczenie w sprawie homoseksualistów - ofiar obozów zagłady. Również parlament

europejski wydał podobne oświadczenie, choć wokół sformułowania jego treści doszło do

kontrowersji. Poseł z ramienia Platformy Obywatelskiej Bogusław Sonik uznał, że ofiar

wśród homoseksualistów "było bardzo mało" - tak, jakby nie ludzkie cierpienie i krzywda,

lecz ilość decydować miała o współczuciu i odruchu solidarności.

W Auschwitz-Birkenau, tak jak we wszystkich innych obozach, więźniowie dzieleni byli

na grupy, wyróżnione znakami noszonymi na rękawie pasiaka. Homoseksualiści nosić

musieli różowy trójkąt. Ich liczba była istotnie stosunkowo nieduża. Miało to związek z

tym, że naziści uważali orientację homoseksualną za szkodliwą dla "zdrowia narodu". W

tym rozumieniu, homoseksualiści niszczyli morale narodów podbitych i przeznaczonych

do eksterminacji, a zatem nie było potrzeby ich ścigania. Więźniowie z "różowym

trójkątem" byli niemal wyłącznie pochodzenia niemieckiego.

W książce "Homoseksualiści w obozach koncentracyjnych, dr Joerg Hutter pisze, że

trudno jest ocenić ilość homoseksualnych więźniów i więźniarek w Auschwitz-Birkenau,

ponieważ większość z nich po przybyciu była mordowana lub umierała. Grupa

niemieckich aktywistów, która zapoznała się z archiwum obozowym znalazła tam karty

48 osób. Znaczy to, że homoseksualiści nie mieli niemal żadnych szans w walce o

przeżycie. Homoseksualne zachowania w obozach koncentracyjnych były zjawiskiem

powszechnym. Złapani na tych praktykach najczęściej skazywani byli na śmierć.

Łagodniejszą formą kary była kastracja.

Po roku 1945 dyskryminacja osób homoseksualnych nie ustała. W Niemczech aż do

roku 1969 obowiązywał zaostrzony przez hitlerowców antygejowski paragraf 175

kodeksu karnego. Nigdy nie anulowano większości wyroków, wydanych na gejów przez

sądy hitlerowskie, a potem sądy RFN. W całości, ten dyskryminujący paragraf usunięto z

kodeksu dopiero w 1993 roku. Rząd niemiecki odrzucał też konsekwentnie wszelkie

próby uzyskania zadośćuczynienia dla ofiar nazizmu, choć otrzymały je niemal wszystkie

poszkodowane grupy.

Pierwsze i przez długie lata jedyne świadectwo cierpień osób homoseksualnych,

prześladowanych przez reżym nazistowski, ukazało się dopiero w roku 1972. Była to

wydana pod pseudonimem "Heinz Heger" relacja pod tytułem "Die Männer mit dem Rosa

Winkel" (Mężczyźni z różowym trójkątem). Autor pisze, że dla homoseksualistów w

Niemczech nie było wyzwolenia po 1945 roku. Jako gej nie mógł on podjąć studiów, jego

wniosek o odszkodowanie został odrzucony co umotywowano "brakiem znamion

wyrządzonej krzywdy".

W 1996 roku odbył się w Saarbrücken międzynarodowy kongres, którego członkowie

domagali się uznania prześladowanych przez III Rzeszę homoseksualistów za ofiary

nazizmu i włączenie ich do grupy, której przysługuje zadośćuczynienie finansowe.

Dyskusja w tej sprawie trwa - choć grupa pozostałych przy życiu ofiar zmniejsza się z

roku na rok.

Janusz Marchwiński

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: