Pasikowski.Wladyslaw_Ja.Gelerth.pdf

WŁADYSŁAW PASIKOWSKI

JA, GELERTH

Sekwencja pierwsza

NĘDZA

Ja, Rah V. Gelerth, obchodziłem tego dnia urodziny. Udało mi się zastrzelić psa w sile

wieku i średniej wielkości. Obdarłem go z gęstej sierści, wypatroszyłem, odciąłem łeb i

nadziałem na prowizoryczny rożen, pod którym rozpaliłem niewielkie ognisko. Piekł się zupełnie

dobrze. Obiecywałem sobie prawdziwie urodzinową kolację.

Miałem trzydzieści osiem albo trzydzieści dziewięć lat, raczej trzydzieści dziewięć i

czułem się już bardzo stary. Miałem za sobą szczęśliwe dzieciństwo, interesujące studia nad

historią teatru, a nawet udział w wydarzeniach politycznych, które w mojej najwcześniejszej

dorosłości przetoczyły się przez Europę. Najlepiej pamiętam moje osiemnaste urodziny...

Dostałem wtedy od rodziców małolitrażowego fiata, nie nowego, ale w idealnym stanie.

Pamiętam piękną dziewczynę, która miała zostać mojążoną i były pewne szansę, że jeszcze w

trakcie zimy zostanie moją kobietą. Kilku wypróbowanych przyjaciół, którzy pochodzili z równie

dobrych i chlubiących się tradycjami domów, jak mój. Moi rodzice. Ojciec, wzięty adwokat, był

doradcą opozycji politycznej, cieszącej się zdecydowanym poparciem większości społeczeństwa,

zaś moja matka była cenionym pediatrą. Szanowało ją całe miasto, a wyleczone przez nią dzieci

po prostu za nią szalały. Moi starzy chyba się kochali. Kochali na pewno mnie i moje trzy starsze

siostry. Nie cierpieliśmy biedy, która w owych czasach nękała wielu ludzi — właściwie

większość. Ojciec i matka zarabiali, jak to się wtedy mówiło, godziwie, a wkrótce doszły do tego

zarobki najstarszej z sióstr, która została spikerką i redaktorem programów kulturalnych w

telewizji. Byłem szczęśliwy. Czasami tylko brakowało mi jednego na świecie — Agnieszki.

Rok później miałem już licencję kierowcy rajdowego i trzy zwycięstwa w klasie 600 cm

w mniej prestiżowych rajdach. Dostałem też od siostry małoobrazkowy aparat fotograficzny

renomowanej firmy japońskiej, a od Agnieszki psa. Pies został mi wprawdzie tylko powierzony

na czas jej nieobecności w kraju, ale zachowywał się bardzo po przyjacielsku, a ja czułem się

jego panem. Lubię psy. Małżeństwo z Agnieszką zostało odłożone z powodu uzyskania przez nią

rocznego stypendium w szkole baletowej w Nicei. Cieszyłem się z tego, ale nie wiedziałem, jak

wytrzymam bez dziewczyny przez cały rok. Przez jakiś czas pisywała do mnie zakochane listy,

aż w którymś poinformowała mnie sucho, że zostaje na stałe we Francji i że poznała kogoś, kto

na pewno by mi się spodobał. Nie zdążyłem się nawet zmartwić.

Położyłem się obok ogniska opierając się plecami o granitową płytę przykrytąśpiworem,

co dość skutecznie chroniło mnie przed chłodem. Noc właśnie się kończyła i czekało mnie

dwanaście godzin ukrywania się przed światłem dnia, bowiem na niebie lśniły wszystkie gwiazdy

i dzień zapowiadał się równie bezchmurnie. Bóg mógł więc oglądać z niebiesiech całą ziemię, a

ja specjalnie nie starałem się wpaść mu w oko. Już od dawna nikt nie nazywał go bogiem, tylko

Okiem właśnie, ale ja pozostałem przy starej nazwie, jak większość starców. Tak czy owak,

wolałem nie stawać oko w oko z Okiem. Do świtu pozostało nie więcej niż trzydzieści pięć

minut. Pies skwierczał przyjemnie, obracałem go właśnie, gdy usłyszałem stukot końskich

podków o płyty placu. Były to powolne uderzenia zbliżające się do mnie z jakąś nieodgadnioną

nieodwołalnością, jak Śmierć pukająca do drzwi. Jeśli to była Śmierć, człapała najwidoczniej

dotychczasową harówką i pewna, że tym razem ujdę, co udawało mi się przez ostatnie

dwadzieścia lat.

No dobrze, może rzeczywiście byłem głodny po trzech dniach i przymusowego postu i

nieco mąciło mi się w głowie. Nie traktujcie tego zbyt poważnie. Ale stukot słyszałem naprawdę.

Wyciągnąłem ze zrolowanego koca M16 — ciągle używałem M16, mimo, że coraz trudniej było

o amunicję i wbiegłem na najwyższą stertę gruzów. Położyłem się cegłami i wysunąłem lufę

giwery. W rowku celownika miałem teraz czterdzieści procent placu, a to znaczyło, że nam

czterdzieści procent szans, aby przeżyć. Liczyłem, że nieznajomy jeździec przeczłapie się na

swojej chabecie w ciągu najbliższej pół godziny i nie będę musiał tu leżeć, aż słońce wzejdzie i

odsłoni mnie przed Okiem. Zupełnie jak kurtyna scenę w teatrze przed widzami. Oko był raczej

niecierpliwy i rzadko któremu aktorowi udało się przeżyć odsłonę do końca.

Nie musiałem czekać pół godziny i nie doczekałem się własnej śmierci. Jeździec był

bliżej niż sądziłem z odgłosów kopyt, bo koń wlókł się gdzieś o kilometr, a on lawirował

pomiędzy gruzami na czymś, co kiedyś może było rowerem, a teraz przypominało nieco

zwichrowaną ramę od łóżka. Poza tym rowerzysta (jeździec?) zawadiacko gwizdał. Zataczał

sobie ósemki na zósemkowanych kołach i gwizdał. Ta błazenada ocaliła mu życie. Nie potrafiłem

go zastrzelić, jak mojej dzisiejszej urodzinowej kolacji — psa średniej wielkości i w średnim

wieku. Prowadziłem faceta w środku celownika, palec trzymałem na spuście, a policzek

przyciskałem do metalowej kolby, ale nie strzelałem. Jeszcze nie. Cyklista zobaczył blask ognia,

stracił równowagę, przewrócił się i jak wąż wczołgał się pomiędzy sterty gruzu. Zniknął mi z

oczu. Gdy go ponownie zobaczyłem, ściskał w dłoni colta 45 automatic i rozglądał się dookoła w

sposób świadczący, że potrafi z pukawki zrobić użytek. I że nie waha się przy tym długo — na

tyle długo, aby nie mieć następnej okazji. Zniecierpliwiony wypatrywał swojego konia, przy

którym pewnie miał coś więcej niż tylko rewolwer coś, co dawało mu wystarczającą siłę ognia,

aby przeżyć ostatnie dwadzieścia lat.

Koń wreszcie przyczłapał niespiesznie, ale stanął dość daleko. Czuł dym o wiele

wcześniej, niż jego właściciel zdołał zobaczyć ogień. Obcy klął bezgłośnie przywołując go

gestami do siebie, ale koń nie miał ochoty zapoznawać się z nieznajomymi. Wyjąłem z kieszeni

bluzy lornetkę z noktowizorem. Słabo było widać, bo mimo oszczędnego użytkowania mój

noktowizor już ledwo działał. Przyjrzałem najpierw koniowi. Rozpoznałem przytroczone do

siodła kolby: od kałacha z jednej strony i najprawdopodobniej od winchestera — z drugiej. Z

tego, co widziałem, nie był winchester myśliwski, raczej taki, jakich w starych dobrych czasach

używali amerykańscy gliniarze do rozwalania wszystkiego, co im stanęło na drodze podczas

przywracania prawa i porządku. Po prostu armata. Zaintrygowany przyjrzałem się

nieznajomemu, a raczej próbowałem to zrobić bowiem gdzieś znikł. Nie było go już w okolicy

roweru, ani za najbliższymi kupami kamieni. Rower obracał jeszcze przez chwilężałośnie

zósemkowanymi kołami. Na placu był tylko koń i gdzieś daleko (blisko?) — Śmierć.

Zniknięcie faceta zaniepokoiło mnie nie na żarty. Już dawno minęły czasy, gdy

pojawienie się kogoś na horyzoncie zwiastowało przyjemne towarzystwo. Teraz był to

najczęściej doręczyciel biletu na ostatnią podróż. Jeśli mi pecha i spotkałeś Teutona, to

wyruszałeś w nią zanim poznałeś, że to Teuton. Ten gość jednak nie był, chwała bogu — nie

temu, ale dawnemu dobremu Bogu, Teutonem. Był normalnym człowiekiem i choć mało

prawdopodobne, aby był tylko uzbrojonym cywilem, to jednak — do pokonania. Zastanawiałem

się, czy był niebezpieczny. Jazda na rowerze i wygwizdywanie na pół miasta jakiegoś durnego

przeboju świadczyły, że nie za bardzo, ale koń i broń wskazywały na coś zupełnie przeciwnego.

Właściwie nie miałem wątpliwości, że byłżołnierzem, a wnosząc z tego, jak zniknął —

żołnierzem niebezpiecznym.

Wycofałem się z dotychczasowej pozycji i wczołgałem pod leżące nieco poniżej,

obrośnięte zielskiem blachy. Kiedyś pewnie były to maski samochodów. Cuchnęło pod nimi

zgnilizną. Ulokowałem się w tej śmierdzącej dziurze i czekałem. Właśnie myślałem o tym, że

jeszcze chwila i pies będzie do wyrzucenia, gdy obcy wyskoczył spoza przeciwległej kupy gruzu

i stanął nad miejscem, gdzie przed chwilą leżałem i gdzie jeszcze był odciśnięty ślad mojego

ciała. Trzymał oburącz colta, młotek iglicy odwiedziony, palec na spuście, a wylotem lufy

mierzył w miejsce, gdzie przedtem znajdowała się moja głowa. Colt nie wystrzelił tylko dlatego,

że jego właściciel miał jeszcze lepszy refleks, niż myślałem.

Nie mogłem dłużej czekać. Mięśnie ścierpły mi od nieruchomego leżenia na tyle, że za

minutę byłbym zdolny do odegrania raczej zreumatyzowanego starucha, niż wojownika.

Wojownika, którego miałem zamiar odegrać z maestrią przed sobą, ale przede wszystkim przed

obcym.

Moje M16 to była lżejsza, luksusowa wersja — przeznaczona dla sierżantów armii

amerykańskiej, gdy jeszcze istniały armie i ich sierżanci. Zamiast masywnej kolby z ciężkiego

winylu miało składane metalowe ramię. Takie ramię nie jest, niestety, najlepszym narzędziem do

walenia w łeb, a nieznajomy nie był aż tak zaskoczony moim niespodziewanym pojawieniem się,

jak bym chciał. Mimo to całkiem solidnie rąbnąłem go w skroń. Wystarczająco solidnie: poleciał

na zbity pysk dwanaście metrów w dół, kosząc chwasty i ciągnąc za sobą lawinę kamieni. Na

dole leżał nieruchomo i najwidoczniej nie przejmował się kawałkami gruzu i połówkami cegieł,

które się na niego posypały.

Zbiegłem za nim natychmiast, już po drodze odpinając od pasa kajdanki. Skułem mu łapy

za plecami, zabrałem leżącego obok colta i pobiegłem zająć się psem. Ku mojemu żalowi trochę

się przypalił. Na szczęście nie na tyle, żeby całkiem zepsuć urodzinowe przyjęcie. Odrobinę

polałem go wytopionym tłuszczem. Zapachniało smakowicie. Obcy ocknął się po pięciu

minutach i spróbował się poruszyć, ale nie bardzo mu się to udało. Zanim zabrałem się do mojej

psiny na dziko, przekułem faceta tak, że obejmował wpół Władysława IV. To znaczy jego posąg.

Nieznajomy, krzywiąc się z bólu, wyjrzał zza głowy króla i popatrzył na mnie: bez strachu czy

wściekłości, raczej z odrobiną zblazowaną ciekawością. Był młodszy ode mnie, ale nie na tyle,

aby nie pamiętać Starego Świata. Uśmiechnąłem się do niego łagodnie i dalej jadłem tylną psią

szynkę. Może nie była to wieprzowina, ale i tak przewyższała smakowo mojego własnego konia,

którego zjadłem przed tygodniem.

— Jakim mówisz językiem? — spytałem.

— Możemy mówić twoim.

Powiedział to płynnie, ale z komicznym akcentem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: