WZ_NR19.pdf

Wybierz ¯ycie!

NR 19(55)/2010

BIULETYN KLUBU PRZYJACIÓ£ LUDZKIEGO ¯YCIA

LATO 2010

Mężczyzna, ukazując

i przeżywając na

ziemi ojcostwo

samego Boga,

powołany jest do

zabezpieczenia

równego rozwoju

wszystkim członkom

rodziny. Spełni

to zadanie przez

wielkoduszną

odpowiedzialność

za życie poczęte

pod sercem matki,

przez troskliwe

pełnienie obowiązku

wychowania,

dzielonego ze

współmałżonką,

przez pracę, która

nigdy nie rozbija

rodziny, ale

utwierdza ją w spójni

i stałości, przez

dawanie świadectwa

dojrzałego życia

chrześcijańskiego,

które skutecznie

wprowadza dzieci w

żywe doświadczenie

Chrystusa i Kościoła.

TATA

może stać się przyczyną wielu

poważnych krzywd, które zo-

stają na całe życie.

Dla wielu dzieci tata

to ktoś, kogo

zazwyczaj nie ma.

To ojciec pracujący na trzech

etatach, który nie ma chwili

czasu na rozmowę ze swoim

dzieckiem, bo jest zbyt zmęczo-

ny lub zajęty sobą. Tata coraz

częściej pracuje za granicą

i chociaż nie ma go od lat, to

przysyła pieniądze i prezenty,

jak św. Mikołaj. W praktyce

jest osobą zupełnie nieznaną,

z którą nie ma codziennego

kontaktu. Życie musi toczyć

się bez niego i samemu trzeba

sobie jakoś radzić.

Jeszcze gorzej, jeśli pojawie-

nie się taty oznacza awanturę,

bicie, łzy. Są w Polsce dzieci,

które swego taty panicznie

się boją, bo wraca pijany, nie

panuje nad samym sobą i od

razu bierze się do bicia. Znam

sytuację, że pijany tata, nie

wiedząc co robi, ciężko pobił

swoją małą roczną córeczkę.

Gdy wytrzeźwiał i zobaczył

sińce na ciałku dziecka, doznał

szoku. Przecież kochał swoją

małą, więc jak mógł coś takiego

zrobić? Był twardym facetem,

przemyślał sprawę i wyciągnął

wniosek, że musi przestać pić.

Poszedł do swojego proboszcza

i poprosił o pomoc, wiedział,

że sam nie da rady. Traił na

odwyk i było ciężko. Był jednak

konsekwentny, po roku dostał

pracę. Dzisiaj mija 3 lata, a on

się trzyma. Zrobił to dla swoje-

go dziecka i pokazał, że potrai.

Taty może też nie być, bo

rodzice się pokłócili i rozwie-

dli. W Polsce każdego roku

przybywa ok. 100 tys. dzieci,

które wychowują się w tzw.

niepełnych rodzinach, najczę-

ściej z mamą. Wówczas kontakt

z ojcem najczęściej staje się

bardzo utrudniony i nie ma

szans na budowanie prawidło-

wych relacji.

Współczesny styl życia

młodych ludzi, za

wszelką cenę dążących

do osiągnięcia

osobistej kariery,

dużych pieniędzy

i przyjemności, nie

sprzyja odpowiedzial-

nemu podejmowaniu

ról rodzicielskich.

Coraz więcej młodych żyje

ze sobą bez ślubu, ewentualne

poczęcie dziecka traktując

jako osobistą tragedię. Więzi

między rodzicami są nietrwałe,

więc dziecko, o ile się urodzi,

najczęściej zostaje z matką i jest

pozbawione ojca.

Coraz więcej kobiet, ulegając

feministycznej propagandzie

traktuje mężczyznę nieufnie,

a nawet wrogo. One najczęściej

miały złych ojców. Wejście

w relację mąż – żona traktują

jako zagrożenie, tak przecież

było w ich rodzinnym domu.

Z chłopakiem można się przez

chwilę pobawić , ale w żadnym

wypadku nie należy się od

niego uzależniać. Aby zaspo-

koić instynkt macierzyński,

ojcostwo jest sprowadzane

do konieczności „zdobycia”

potrzebnego do poczęcia dziec-

ka plemnika, który przecież

można sobie kupić w którymś

z banków spermy. Czy w takim

kontekście można się dziwić,

że wielu mężczyzn ucieka od

problemu swojego ojcostwa?

Zresztą cała propaganda, pt.

mój brzuch należy

do mnie

oraz traktowanie aborcji jako

prawa kobiety całkowicie po-

zbawia mężczyznę jego praw

do poczętego dziecka. W efek-

cie panowie umywają ręce . Naj-

nowsze badania amerykańskie

pokazują jednak, że mężczyźni

cierpią z powodu odrzuconego

ojcostwa. Najczęstszym tego

objawem jest agresja. Naturalny

u dojrzałego mężczyzny in-

stynkt do obrony małego dziec-

ka zostaje na tyle zakłócony, że

agresja staje się niekontrolo-

wana, trudna do opanowania.

Jeśli nałoży się ona na alkohol,

może prowadzić do poważnej

przemocy. Szeroko nagłaśniane

w USA przypadki strzelania

do aborcjonisty zawsze były

powodowane przez mężczyzn,

którzy załamali się psychicznie.

Ojcowie zresztą też bywają

egoistyczni i dla własnej wy-

gody nie akceptują poczętego

dziecka.

Zrób coś z tym, albo

odchodzę

– takie ultimatum jest najwięk-

szą krzywdą wobec kobiety

i ich dziecka, a niestety takie

przypadki się zdarzają. Obec-

nie obowiązująca w Polsce

ustawa o planowaniu rodziny

nie zezwala na aborcję ani

z tzw. powodów społecznych,

ani na żądanie. Chroni więc

kobietę i dziecko przed presją

egoistycznego mężczyzny,

który chce uciec od własnej

odpowiedzialności.

Podsumowując to wszystko,

warto się zastanowić, jakim

jestem ojcem? Jak wychowuję

swoje dzieci? Ojcostwo naj-

większą karierą mężczyzny – to

hasło warto przemyśleć. W życiu

nie zawsze wszystko się uda-

je, popełniamy wiele błędów.

Ojcostwo jednak jest żywym

wyzwaniem. Na jego realiza-

cję warto poświęcić swój trud

i czas, oczywiście przy wsparciu

żony, bo przecież wychowywać

powinniśmy razem.

PILNIE POTRZEBNY!

senki, którą śpiewają

dzieciaki z Arki Noego: Nie

boję się gdy ciemno jest, Tata

za rękę prowadzi mnie... oraz

zawołanie: Mama to nie jest to

samo co tata!

Rzeczywiście tata to zupełnie

ktoś inny!

Dlaczego? To proste – męż-

czyzna w rodzinie ma inną rolę

niż mama - kobieta, inny zakres

odpowiedzialności i inne natu-

ralne uzdolnienia. Tak po prostu

jest, choćbyśmy długo odwoły-

wali się do tzw. równości płci .

Wyprawy tylko z tatą na długo

pozostają w pamięci. Tata z re-

guły daleki jest od rozczulania

się nad drobiazgami, uczy samo-

dzielności, odwagi i męstwa. Tata

nie przejmuje się nadmiernie, że

coś złego może się stać, przecież

on czuwa i nie ma powodu o tym

mówić na zapas. Powstają wtedy

zabawne dyskusje z babcią, która

do głębi przejęta nie chce podać

nowo narodzonego wnuka swo-

jemu zięciowi, bo się boi, że on

zrobi mu krzywdę podczas kąpie-

li. Tata zaś ze spokojem wyjaśnia,

że przecież ma silne i duże ręce,

a releks też nienajgorszy, więc

o co chodzi? Dzisiaj przecież

coraz więcej tatusiów podejmuje

funkcje opiekuńcze, z urlopem

tacierzyńskim włącznie.

Tata pokazuje,

co to znaczy być

mężczyzną.

To bardzo ważne nie tylko

dla syna, ale również dla córki.

Chłopak potrzebuje wzorów

męskich zachowań, naucze-

nia się konfrontacji z innym

mężczyzną, zrozumienia, co to

znaczy być odpowiedzialnym

nie tylko za swoje działania, ale

także za swoich najbliższych.

Mój tata jest najsilniejszy,

najmądrzejszy, najwspanial-

szy … – mówi każdy mały Jaś,

wpatrzony w ojca. I tak właśnie

powinno być – tata jest naj-

większym autorytetem, który

się naśladuje, aż do wieku,

gdy młody człowiek zaczyna

krytykować wszystko, aby z

czasem te same „klocki”, które

wyniósł z domu, poskładać po

swojemu na nowo. Zresztą tata

jest dumny z syna, chociaż nie

zawsze to okazuje.

Córka natomiast w kontakcie

z ojcem ma szansę na skon-

frontowanie swojej dorasta-

jącej kobiecości z dojrzałym

mężczyzną. Przy nim czuje

się bezpieczna. Ufa mu, więc

kochający ojciec staje się jej

powiernikiem. Dzięki kon-

taktom z odpowiedzialnym,

dobrym ojcem będzie znako-

micie wiedziała, czego powinna

oczekiwać, a nawet wymagać

od swojego chłopaka, a później

męża. Ona nie będzie traktować

mężczyzny jak swojego poten-

Jan Paweł II, adhortacja

apostolska Familiaris

consortio 25

cjalnego wroga, ale nauczy się

go rozumieć i z nim współpra-

cować. Takie wychowanie daje

duże szanse, że rodzina, którą

w przyszłości założy będzie

szczęśliwa.

Pozostaje tylko

pytanie, gdzie szukać

takich ojców?

Wydaje się, że w Polsce

mamy na tyle dużo szczęśli-

wych rodzin, że nie są oni

jeszcze gatunkiem wymiera-

jącym . Problemów jednak jest

coraz więcej, bo niedojrzały,

zapatrzony tylko w siebie ojciec

K tóż z nas nie zna pio-

lato 2010

O d wielu lat pracuję

Wybierz ¯ycie!

w biurze Human

Life International w

Gdańsku. Mieszkam w Polsce,

ale jestem Ukrainką; pochodzę

z Kijowa, gdzie często jeżdżę,

również służbowo. Zajmuję się

koordynacją działań pro-life

na Wschodzie oraz prowadzę

stronę internetową www.hli.

org.pl w językach rosyjskim i

ukraińskim.

Ostatnio miałam ogromne

szczęście i wielką radość,

gdyż mogłam uczestniczyć

w Pielgrzymce Matki Bożej

z Guadalupe do mojej ojczy-

zny – Ukrainy. Muszę tutaj

przypomnieć, że ikona Matki

Bożej z Guadalupe pocho-

dzi z Meksyku. Historia jej

powstania wiąże się z tajem-

niczym objawieniem Matki

Bożej biednemu Indianinowi

Juanowi Diego. Obraz ten jest

prawdziwą ikoną nienapisaną

ludzką ręką i zawiera wiele

fascynujących tajemnic. Naj-

bardziej zadziwiające są oczy,

w których, jak na żywej siat-

kówce, odbija się obraz kilku

osób, stojących i klęczących

przed Matką Bożą w momen-

cie objawienia. Materiał z aga-

wy, z którego była wykonana

tilma (rodzaj płaszcza) Juana

Diego, jest bardzo nietrwały.

Tymczasem, pomimo upły-

wu kilkuset lat, nie niszczeje,

nawet w tym miejscu, które

polano kwasem. Na wizerunku

Maryi jest mnóstwo znaków i

symboli. Dla Indian obraz ten

był szczególnym kodeksem,

przekazem z nieba. Ludzie

Wschodu widzą w nim praw-

dziwą ikonę i potraią ją „prze-

czytać”, bo znają ten język.

Dzięki temu przekaz ikony

Matki Bożej z Guadalupe jest

zrozumiały i budzi prawdzi-

wą fascynację. Czterolistna

koniczyna, „kwiat życia” na

łonie Maryi oznacza, że jest

ona brzemienna. Właśnie z

tego powodu Matka Boża z

Guadalupe jest uznawana za

patronkę ruchów obrony życia.

Ikona ta podróżowała po

Ukrainie w dniach od 29 kwiet-

nia do 2 maja, począwszy

od Odessy, po Pisarówkę,

Latyczów, do Dunajowiec.

Organizatorem pielgrzymki

było Human Life Interantional

(HLI) oraz ukraińska organi-

zacja „O godność człowieka”,

którą prowadzi Gienia Sam-

borska. W pielgrzymce tej

uczestniczył prezydent HLI

ks. Tom Euteneuer, który jest

wielkim czcicielem Matki

Bożej z Guadalupe. W każdym

z tych miejsc z wielkim zaan-

gażowaniem głosił kazania w

olbrzymie. Aborcja na Ukra-

inie jest istną plagą, każdego

roku giną setki tysięcy dzieci.

Nie było gdzie umieścić brze-

miennych, bezdomnych matek

w bardzo trudnej sytuacji,

które udało się przekonać, aby

dziecka nie zabijały. Wszyscy

jednak zdawaliśmy sobie spra-

wę, że wybudowanie takiego

domu, to olbrzymi koszt. Po-

zostawało więc podstawowe

pytanie, skąd wziąć na to

pieniądze?

Proboszcz z Pisarówki, ks.

Roman Kazimierczak, pocho-

dzący z Gdańska, nie miał żad-

nych wątpliwości: Jeśli Pan

Matki i siostry z Domu Samotnej Matki z gośćmi z HLI

Nina Padun

poczętych dzieci na Ukrainie

razem z ks. Romanem daje jej

niezwykłą wręcz satysfakcję.

Ksiądz Roman, jak zawsze

chętny do pomocy, sam po-

jechał swoim starym wanem

aż do Odessy (700 km w jed-

ną stronę), aby towarzyszyć

Matce Bożej w jej ukraińskiej

peregrynacji. Przywitanie

w Pisarówce było niezwy-

kle wzruszające. Wszyscy

mieszkańcy wsi i okolic witali

Cudowny Obraz. Zwyczajna

wioska całkowicie się prze-

obraziła. Bramy przyozdo-

biono kwiatami. Każdy od-

świętnie ubrany, z kwiatami w

ręku, czekał na granicy wioski

na przybycie pielgrzymki.

Po przywitaniu ikony Matki

Bożej z Guadalupe wszyscy

razem poszli procesją ok.

2 kilometry do kościoła na

uroczystą Mszę świętą. Tłum

odświętnie ubranych ludzi

cy w Domu Samotnej Matki.

W domu tym jest obecnie

miejsce dla siedmiu matek z

dziećmi. Pracują tam cztery

siostry Kanoniczki Ducha

Świętego, z siostrą Bogu-

sławą na czele. Ks. Roman

stale prowadzi katechezę dla

matek i codziennie odprawia

dla nich Mszę św. W środy i

piątki wszyscy modlą się w

intencji ruchu obrony życia.

Siostry uczą młode matki

opieki nad dziećmi, goto-

wania, sprzątania i innych

potrzebnych w codziennym

życiu umiejętności. Uczą je

także rękodzieła. Te kobiety

same mi mówiły, że po tym,

co je spotkało w ich wła-

snych domach, życie tutaj

jest rajem!

Dom Samotnej Matki w

Pisarówce nadal utrzymuje się

z datków zebranych w Polsce i

z tego co wyżebrze ks. Roman.

Ze strony państwa ukraińskie-

go nie ma żadnej pomocy.

Z ks. Romanem łączy mnie

jeszcze jedno wspomnienie.

Kilka lat temu przywiózł ze

swojej paraii w Pisarówce do

Gdańska bardzo chorą 7-letnią

dziewczynkę. Wrodzona wada

powłok brzusznych nie pozwa-

lała zrosnąć się otwartej ranie.

Konieczna była skompliko-

wana i droga operacja, aby

ocalić jej życie. Tę operację

„załatwił” ks. Roman w Gdań-

sku. Podczas trudnych chwil

wspieraliśmy ją i my, i paraia

grekokatolicka w Gdańsku.

Operacja zakończyła się suk-

cesem. Teraz, po tylu latach,

dane mi było spotkać się z tą

rodziną. Pamiętają o nas, ze

łzami wspominają ten trudny

czas. Marija, już całkowicie

zdrowa, w tym roku idzie do

bierzmowania i razem z ro-

dzicami bierze czynny udział

w życiu paraii. Czy można się

dziwić, że oni za ks. Romana

oddaliby nawet życie.

Opuszczając Pisarówkę

moje serce radowało się, że

mogłam uczestniczyć w tym

święcie i radości tej małej

paraii. A Matka Boża w swo-

jej tajemniczej, nienapisanej

ludzką ręką ikonie, pojechała

w dalszą podróż. Najpierw do

Latyczowa na zjazd rodzin

Diecezji Kamieńsko-Podol-

skiej, a następnie była witana

przez setki ludzi w Dunajow-

cach.

MATKA BOŻA

Z GUADALUPE

obronie życia dzieci poczę-

tych. Niezwykle interesująco

opowiadał o historii powstania

tej ikony i jej znaczeniu dla nas

wszystkich. Na spotkania z

Matką Bożą największe tłumy

przyszły na Podolu.

Mojemu sercu szczególnie

bliska jest Pisarówka (Pysa-

riwka), nie tyle ze względu na

samo miejsce, co na żyjących

tam ludzi. O niej właśnie chcę

Wam opowiedzieć. Nasza

znajomość sięga czasów kon-

ferencji organizowanych przez

HLI w Kijowie i we Lwowie.

Wtedy to ja – grekokatoliczka

– bliżej poznałam liderów z tej

rzymskokatolickiej paraii. Był

to czas, gdy po raz pierwszy

powstała myśl, aby przy tej

malutkiej paraii w Pisarówce

wybudować dom dla samot-

nych matek. Potrzeby były

Bóg zechce, ten dom powsta-

nie! Jest bardzo potrzebny,

więc trzeba wziąć się do roboty

i zawierzyć. Ksiądz Roman po-

trai porwać ludzi za sobą. Jest

człowiekiem głębokiej wiary

i olbrzymiej pracowitości. Na

pierwszy rzut oka jest bardzo

niepozorny: drobny, bardzo

szczupły. Swoim skromnym

uśmiechem przeprasza, że

wywołuje zamieszanie. Ma się

wrażenie, że jest zażenowany,

że przeszkadza w czymkol-

wiek. Zawsze jest bardzo

spokojny i opanowany, rzekła-

bym nawet za bardzo. Trudno

mu nawet zrobić zdjęcie, bo

zawsze usuwa się na bok i

skromnie opuszcza głowę. Ale

jest to ksiądz, za którym pójdą

wszyscy, ponieważ gorąco go

kochają i bezgranicznie mu

ufają. Krótko mówiąc, ksiądz

Roman to niesamowity czło-

wiek! Jestem o tym przekona-

na, od chwili gdy zobaczyłam,

czego dokonał w paraii, jak

zmienił jej życie, ilu ludzi

zaraził swoją pracą dla innych.

A trzeba pamiętać, że praca na

tamtych terenach do łatwych

nie należy. Ks. Roman nie pa-

trzy, kto jest jakiego wyznania,

czy jest bogaty czy biedny, dla

niego wszyscy są równi.

Dzisiaj Dom Samotnej Mat-

ki jest już ukończony, zaledwie

ODWIEDZA

UKRAINĘ

miesiąc temu uroczyście go

poświęcono. Była duża gala

i wielka radość. Mieszkańcy

tej małej wioski nie byli w

stanie wybudować go sami.

Pracowali społecznie, poma-

gali, jak potraili. Przynoszą

jedzenie, serdecznie opiekują

się matkami. Ksiądz Roman

zwrócił się o pomoc do abpa

Tadeusza Gocłowskiego. To

dzięki jego zrozumieniu i de-

cyzji Archidiecezja Gdańska

pomogła wybudować ten dom.

Pomagali też inni. Powstał

bezpośredni kontakt z Sanktu-

arium Matki Bożej Brzemien-

nej w Gdańsku - Matemblewie

i znajdującym się tam Domem

Samotnej Matki, właśnie z

Pisarówką. Ksiądz Roman

nawet przywiózł z Matemble-

wa siostry Kanoniczki Ducha

Świętego, tzw. duchaczki.

Któregoś dnia wziął siostrę

Bogusławę samochodem na

Ukrainę (oczywiście po zała-

twieniu zgody władz zakonu)

i do dzisiaj ona tam pracuje.

Sama mówi, że ratowanie

wypełnił świątynię. Najwięcej

było dzieci i młodzieży. Wiele

z nich pięknie śpiewało w

paraialnym chórze. Wyróżnia-

jącą się grupę stanowiły matki

ze swoimi pociechami. One

właśnie znalazły schronienie

w Domu Samotnej Matki.

Tym dzieciom pozwolono się

urodzić. Dowiedziałam się, że

w ciągu ostatnich dwóch lat ten

dom, chociaż jeszcze nie był

ukończony, pozwolił uratować

27 dzieci i dał im schronienie.

Historia każdej z tych matek

to osobny dramat i świadectwo

heroicznego dzieła ks. Romana

i siostry Bogusławy. Jakże

ten widok wzruszał i radował

serce. Wieczorem goście

zostali zaproszeni na kolację

i nakarmieni przez mieszkań-

ców wsi z iście słowiańską

gościnnością.

Po Mszy św. w kościele wy-

świetlono film o Matce Bożej

z Guadalupe. Przez całą noc

trwała adoracja Ikony Matki

Bożej. Rankiem po Mszy św.

ikonę przeniesiono do kapli-

Pisarówka wita ikonę Matki Bożej

Wybierz ¯ycie! lato 2010

Lech Kowalewski

Mówi się, że mężczyzna

-ojciec jest głową rodziny.

Dzisiaj feministki podważają

tę prawdę, ale zgodnie z naturą

wzajemnych relacji między

kobietą i mężczyzną – mężem

i żoną, powinien być ustalony

właściwy dla płci podział ról.

Mężczyzna tworzy kobietę,

kobieta tworzy mężczyznę, w

małżeństwie wzajemnie się

uzupełniają. Jeśli ojciec rodzi-

ny nie wypełnia swojej roli, nie

będzie też dojrzewał do wła-

snego ojcostwa. Zanegowanie

jego prawa do dziecka poczę-

tego, musi niszczyć postawy

ojcowskie.

Kobiety, które usiłują przed-

stawiać aborcję jako ich oso-

biste prawo wyboru, automa-

tycznie negują prawa ojca do

jego dziecka i tak typową dla

dojrzałego mężczyzny postawę

chroniącą dziecko. Nic dziwne-

go, że zostają same ze swoim

problemem, a mężczyźni, głę-

boko zranieni, zamykają się w

świecie swoich własnych spraw

i doznań.

Mężczyzna ze swojej natury

myśli bardzo logicznie. Jest

zdolny do oceny sytuacji z

dystansu i podjęcia właści-

wych działań, mających na

celu ochronę jego najbliższych.

Mężczyzna, który nie chce pod-

jąć odpowiedzialności za swoje

dziecko, niszczy sam siebie.

Mąż, który kocha swoją żonę

i wyrażając swoją miłość po-

dejmuje z nią kontakt seksual-

ny, akceptuje również owoc ich

miłości, każde dziecko, które

pocznie się z ich związku – w

porę czy nie w porę. To właśnie

ślubuje podczas zawierania sa-

kramentu małżeństwa, że przyj-

mie potomstwo, którym go

(ich) Bóg obdarzy. Na początku

wydaje się to takie oczywiste.

Później wymaga konsekwent-

nej, odpowiedzialnej postawy.

Psycholodzy pracujący w

poradniach antyaborcyjnych

twierdzą, że kobieta, która

czuje się kochana i bezpieczna

pod opieką „swojego męż-

czyzny” nie przerywa ciąży.

Te, które to robią, czują się

porzucone, niechciane, nie-

kochane. Nie dowierzają,

są zalęknione, samotne ze

swoimi problemami. I stają

się drugimi ofiarami aborcji,

bo pierwszą oczywiście za-

wsze jest zabijane dziecko.

Na zawsze noszą w sercach

żal, a nawet nienawiść do

mężczyzny, który najpierw

udawał, że kocha, a potem

zostawił je w najtrudniej-

szym momencie życia. Jaka

jest wobec tego rzeczywista

odpowiedzialność mężczyzn

za grzech aborcji?

Kobiety w ciąży często wpa-

dają w przeróżne lęki. Dzieje

się tak szczególnie na początku

ciąży, gdy huśtawka hormonal-

na wywołuje charakterystyczną

labilność emocjonalną. Wyda-

je im się, że sobie nie pora-

dzą. Ruszają złe emocje, które

blokują możliwość trzeźwej,

racjonalnej oceny sytuacji i

poszukiwania pozytywnego

rozwiązania. Uspokojenie tych

niepokojów, uporządkowanie

sytuacji i zapewnienie bezpie-

czeństwa jest podstawowym

zadaniem mężczyzny, ojca

poczętego dziecka. Jest to

postawa zupełnie naturalna, bo

to właśnie ojciec ma za zadanie

troszczyć się o bezpieczeństwo

gniazda. Dla mnie jest to zu-

pełnie naturalna reakcja, ale

widzę, że miało to za każdym

razem olbrzymie znaczenie dla

mojej żony, gdy mówiła mi, że

poczęło się nasze kolejne dziec-

ko. Ona oczywiście znakomicie

wiedziała, że serdecznie się

ucieszę, a jednak za każdym

razem od nowa to przeżywała

i zawsze mówi, jak jest to dla

niej niezwykle ważne. Czasami

myślę, że dla mnie jest to tak

oczywiste, że nawet nie doce-

niam, jak bardzo jest to ważne

dla niej.

Odpowiedzialność ojca

za dziecko łączy się rów-

nież z odpowiedzialnością

za wiedzę na temat metod

rozpoznawania płodności. W

poradni rodzinnej pracujemy

z żoną już wiele lat. I muszę

stwierdzić, że bez przekona-

nia męża metody naturalne

mają małe szanse. Natomiast,

jeśli mężczyzna stwierdza,

że jest to logiczna, rzetelna

wiedza, która jest im w mał-

żeństwie potrzebna, zachęci

swoją narzeczoną, a potem

żonę, aby się nauczyła. Od

niego też najwięcej zależy czy

będą oni w stanie stosować

okresową wstrzemięźliwość.

Mężczyzna-mąż, który dużo

od siebie wymaga, dbając o

dobro żony i dzieci, jest od-

powiedzialnym, kochającym

ojcem.

Warto tu podkreślić, że po-

stawę dojrzałego ojcostwa

przekazujemy swoim dzieciom.

Tego nie da się tylko opisać,

to trzeba przeżyć. Synowi,

który żyje w rodzinie, gdzie

ojciec właściwie pełni swoją

rolę, łatwiej będzie dojrzeć do

postawy ojcowskiej, ponie-

waż otrzymał dobry wzorzec.

Obserwujmy to w rozwoju

starszych chłopców, gdyż nie-

którzy wyraźnie odbijają w

swojej grupie rówieśniczej,

wykazując postawy odpowie-

dzialne i opiekuńcze. To jednak

nie dzieje się samo, ale jest

wynikiem wpływu dojrzałego

ojca na rozwój syna. Podobnie

zresztą niezwykle ważny jest

wpływ wychowawczy ojca na

rozwój córki. Dziewczyny, któ-

re mają dobrych ojców, wiedzą

czego powinny oczekiwać od

swoich chłopaków i stawiają im

określone oczekiwania.

Sumując – rola ojców i ich

odpowiedzialność za dziecko

poczęte jest pierwszoplanowa.

Ojcostwo jest nam dane, ale

też i zadane. Od tej odpowie-

dzialności nikt nie może nas

zwolnić.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ

OJCA

Jestem inżynierem i ojcem.

Mamy troje dzieci: dwie cór-

ki i syna. Jako mężczyzna i

ojciec zdaję sobie sprawę, że

pewne reakcje w stosunku do

dziecka Pan Bóg „zaszczepił”

w świadomości mężczyzny, ale

stają się one w pełni wyraziste

dopiero, gdy dorastamy do doj-

rzałej roli ojca. Te mechanizmy

ułatwiają nam realizację na-

szego powołania do ojcostwa.

W każdym z nas jest instynkt

ojcowski i jest on bardzo silny.

Przykład: Widzę dziecko, któ-

re przerażone ucieka. Ono wcale

nie musi być moje. Jest to tylko

słabe, wymagające ochrony i

opieki dziecko. Spostrzegam, że

się boi i szuka ratunku, biegnąc

w moją stronę. Biorę je na ręce,

przytulam, pytam co się sta-

ło. Zrobię wówczas wszystko,

aby je ochronić. Ono drży, jak

przerażone pisklę, ale powoli

uspokaja się i w pełnym zaufa-

niu przytula. Co wtedy czuję?

Myślę, że to olbrzymia radość,

duma i jakieś głębokie poczucie,

że jest się mężczyzną. Jest to

największa satysfakcja, jakiej

może doświadczać mężczyzna.

Nawet doznanie seksualne nie

daje tak wielkiej radości. To jest

spełnienie naszego instynktu

ojcowskiego. Oczywiście to

samo, a może nawet w większym

stopniu, występuje w relacjach z

naszymi własnymi dziećmi. Gdy

syn przychodzi do mnie – do

ojca – z prośbą o radę, czuję się

wtedy bardzo dumny.

Mężczyzna, który decyduje

się na współżycie seksualne,

zawsze może począć dziecko.

Niegdyś ta świadomość była

znacznie silniejsza i nieraz

powstrzymywała przed po-

chopnymi działaniami. Dzi-

siaj jednak nastąpiły poważne

zmiany w świadomości ludzi

i płodność została rozdzielona

od współżycia seksualnego

przez stosowanie antykoncep-

cji. W efekcie akt seksualny

oddziela się również od miło-

ści. Dziecko staje się niepożą-

danym intruzem, który w ogóle

nie ma prawa się pojawić, a

uprzedmiotowiona kobieta

służy do zabawy w seks. Taka

postawa blokuje mężczyznę w

jego rozwoju, iksując postawy

niedojrzałe. Mężczyzna, który

to akceptuje, nigdy nie będzie

prawdziwym ojcem. Nawet,

jeśli zostanie nim w sensie bio-

logicznym, nie podejmie swojej

roli w aspekcie psychicznym,

a tym bardziej duchowym.

Ojcostwo wymaga więc pełnej

dojrzałości mężczyzny.

Niedojrzały mężczyzna spy-

cha na kobietę swoją własną

ojcowską odpowiedzialność

za dziecko i może się tak dziać

zarówno w kontaktach poza-

małżeńskich, jak i w małżeń-

stwie. Taka postawa zawsze

wiąże się z krzywdą słabszych

i jest sprzeczna z dojrzałym

ojcostwem. Nieraz prowadzi

do dramatów, które niszczą

aborcji, chcąc mieć „problem”

jak najprędzej z głowy. Nie

ulega najmniejszej wątpliwości,

że zaistnienie podobnej sytuacji

niszczy w mężczyźnie postawę

ojcowską. Aborcja jest szeroko

propagowana w środowiskach

jego istnienie. Panowie także

płacą za zabicie dziecka. Pod-

kreśla się, że podstawową

reakcją ojca po aborcji swojego

dziecka jest złość i agresja.

Ma to nieco inny przebieg

w zależności od tego czy ten

rodzinę. Zdrowie kochanej

kobiety, dzieci oraz ich dobro

stają się czymś nieważnym w

kontekście realizowania wła-

snych potrzeb seksualnych.

Antykoncepcja blokuje rozwój

dojrzałego ojcostwa, niszczy

więzi między małżonkami,

przyczynia się do rozpadu

małżeństwa.

Taka postawa prowadzi rów-

nież do aborcji. Zanegowana

możliwość poczęcia dziecka, w

sytuacji jego pojawienia się może

powodować postawy agresywne,

roszczeniowe. Mężczyzna wów-

czas pozostawia kobietę samą,

bo ponoć sama sobie winna. On

przecież wyraźnie mówił, że

sobie dziecka nie życzy. Zdarza

się też, że mężczyzna wręcz żąda

lekkomyślnych mężczyzn, któ-

rzy ją trywializują i bagatelizują,

przedstawiając jako zupełnie

oczywiste następstwo „wpadki”,

do czego kobieta powinna być

niejako zobowiązana zachowa-

niem gwarancji ich bezpieczeń-

stwa. Nierzadko zdarza się, że

tacy mężczyźni wręcz wywierają

presję i przymuszają kobietę do

przerwania ciąży.

Amerykańskie badania ze-

społu poaborcyjnego u męż-

czyzn wyraźnie potwierdzają

mężczyzna jako ojciec chciał

ochronić swoje dziecko, czy

nie. Tak czy inaczej aborcja ma

poważny wpływ na psychikę

mężczyzny. Jest to działanie

niszczące. Następstwem bywa

nadużywanie alkoholu, narko-

tyków i ucieczka w cynizm od

ciepłej postawy ojcowskiej.

Charakterystyczne, że społe-

czeństwa, w których występuje

dużo aborcji, równocześnie

doświadczają kryzysu ojcostwa

w niespotykanym dotychczas

wymiarze.

ZA PŁODNOŚĆ

lato 2010

Wybierz ¯ycie!

UPŁYWA

I MIESIĄC

ŻYCIA

Od 21. dnia po poczęciu pracuje już

serce, rytmicznie przesuwając w jednym

kierunku krew dziecka (różną od krwi

matki). Krąży ona pomiędzy zarodkiem,

woreczkiem żółtkowym (produkującym

czerwone i białe krwinki) oraz

wytworzoną pępowiną. Jednocześnie

powstaje zamknięty system naczyń

krwionośnych. Pojawiają się zawiązki

nerek, wątroby, trzustki, pęcherzyka

żółciowego, żołądka, jelit, płuc, tarczycy,

kończyn, oczu, uszu i nosa.

Kończąc 1. miesiąc ciało dziecka jest

zwinięte w łuk i ma średnicę ok. 4-5 mm.

Po miesiącu jest więc ono 10000 razy

większe niż było po poczęciu, waży

poniżej 1 g i składa się z kilku milionów

komórek.

dr Dorota Kornas-Biela

Zaczyna bić serce!

Wielkość naturalna 4mm

Wybierz ¯ycie! lato 2010

końca na początku

trzeciego tygodnia

życia: tarcza zarodkowa staje

się trójwarstwowa, składając

się z trzech listków zarod-

kowych: ekto-, endo- i me-

zodermy.

W trzecim tygodniu życia

komórki ciała zaczynają się

różnicować , przemieszczają

i organizują się w przestrzenne

konstrukcje; tworząc zawiąz-

ki poszczególnych układów.

Zarodek ludzki rozwija się

harmonijnie, nowe struktury

powstają według określonego

planu, w stałym porządku

i miejscu. O procesach tych

decydują głównie determino-

wane przez geny właściwości

i zachowania komórek. Zwykle

zmieniają się one pod wpły-

wem sygnałów, które są prze-

kazywane między komórkami.

O sposobie reakcji decyduje

jednak nie sam sygnał, ale stan

wewnętrznych mechanizmów

komórki. Przyczyny tych zja-

wisk nie są jeszcze w pełni po-

znane. Obecnie przeważa po-

gląd, że różnicowanie komórek

jest „sterowane” genetycznie.

- Czy matka, która właśnie

dowiaduje się, że jest w

ciąży, powinna przestać

palić papierosy?

później kręgosłupem. Podobnie

jest ze skrzelami. Człowiek ma

płuca, gdyż oddycha powie-

trzem. Dziecko nie pobiera tlenu

z płynu owodniowego, ale

otrzymuje go z krwią matki

poprzez łożysko i pępowinę.

W okresie wczesnego rozwo-

ju podobieństwo pomiędzy

strukturami różnych gatunków,

zwłaszcza ssaków, może być

znaczne. Nie zmienia to jednak

faktu, że zachodzą tu istotne

różnice. Nie ma też żadnych

podstaw do porównywania ja-

kiegoś elementu ciała człowieka,

w okresie wczesnego rozwoju,

do dojrzałego osobnika innego

gatunku. XIX-wieczne poglą-

dy E. Haeckla, jak się później

okazało, nie zostały oparte na

podstawach naukowych. Autor

ten dorabiał lub pomijał pewne

cechy, ponadto sfałszował skalę

po to, aby wyolbrzymić podo-

bieństwa pomiędzy gatunkami,

nawet tymi, które dziesięcio-

krotnie różniły się rozmiarami.

Przed komisją badającą zarzuty

o fałszerstwo Haeckel przyznał

się, że swój rysunek sporzą-

dził w konwencji artystycznej

i narysował postacie z pamięci.

Pomimo to, jego rysunki zostały

wykorzystane w późniejszych

podręcznikach, w celu przedsta-

wienia ewolucji. Było to jedno

z najsłynniejszych fałszerstw w

biologii. Naukowo potwierdzo-

ny jest natomiast fakt, że dziecko

ludzkie od poczęcia należy do

gatunku ludzkiego.

Jeśli serce zaczyna regularnie bić już w

21 dniu po poczęciu, gdy matka dopiero

dowiaduje się, że jest w ciąży, czy

możemy posłuchać już jego tętna?

Jeśli matce zależy na zdro-

wiu jej dziecka, powinna rzu-

cić palenie znacznie wcześniej,

najlepiej kilka miesięcy przed

planowanym poczęciem. Ni-

kotyna jest trucizną, która

poprzez krew matki zatru-

wa organizm dziecka. W tak

ważnym okresie organoge-

nezy, gdy powstają zawiązki

wszystkich najistotniejszych

narządów ciała, może to mieć

znaczący wpływ na zdrowie

dziecka. Jeśli matka nadal pali,

z miłości do swego dziecka po-

winna przestać jak najprędzej.

Nie powinna też pić alkoholu,

nawet w małych ilościach, a

przyjmowanie jakichkolwiek

leków, także od bólu głowy,

zawsze powinna konsultować

z lekarzem.

Możemy je raczej zobaczyć, w postaci ryt-

micznie migoczącego punktu na obrazie USG.

Wysłuchanie uderzeń serca przy pomocy elek-

tronicznego stetoskopu jest możliwe dopiero

3 tygodnie później. Każda matka może zobaczyć

obraz swojego dziecka na USG, również jego

pulsujące serce. Bijące serce dziecka zawsze

wzrusza i budzi w kobiecie matkę.

- Czy to prawda, że

człowiek w tym wieku ma

ogon i skrzela?

Nie, to nie jest prawda.

W swoim rozwoju płodowym

człowiek od poczęcia jest ludz-

kim dzieckiem. Ludzie nie mają

ogonów. To, co wydaje się

nam ogonem, gdy oglądamy

zdjęcie kilkudziesięciokrotnie

powiększonego zarodka, wcale

nim nie jest. W trakcie rozwoju

nie odpada on, ale ta część

ciała zarodka ludzkiego, zwa-

na struną grzbietową, staje się

Pierwsze zawiązki narządów rozwijają się

w określonych miejscach listków zarodko-

wych, tworzących gastrulę. Pojawiają się dwa

fałdy: głowowy i ogonowy. Z pasma ektoder-

my ponad tworzącą się struną grzbietową

rozwija się płytka nerwowa . Ok. 19 dnia

zagłębia się ona w tkanki zarodka i zwija

w rurkę – cewę nerwową , będącą zaczątkiem

ośrodkowego układu nerwowego z mózgiem

i rdzeniem. Następnie powstają pierwotne

pęcherzyki mózgowe (tyłomózgowie, śród-

mózgowie i przodomózgowie).

Z mezodermy tworzą się somity (zawiązki

33 kręgów), a z migrujących komórek krawę-

dzi rynienki nerwowej – grzebień nerwowy .

Od 19. dnia powstają zawiązki oczu

dziecka, a od 28. dnia można już rozpoznać

soczewkę oka. Tworzą się zawiązki jamy

ustno-gardłowej i odbytu.

Powstają pierwsze naczynia, w tym cewa

serca. Od 21. dnia serce rozpoczyna pracę.

G astrulacja dobiega

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: