Redmond Marilyn - Meksykańskie wesele.pdf - 2 EBOOKI - henioka

MARILYN REDMOND

Meksykańskie wesele

Tłumaczył: Marek Kowajno

– Oto, miss Weston, pani bilet, karta pokładowa, kwit bagażowy

i paszport – rzekł urzędnik przy okienku Eastern Airlines wręczając Angeli

niebieską kopertę. – Pani samolot odlatuje za czterdzieści pięć minut ze

stanowiska 12B. Życzę przyjemnego lotu i miłego pobytu w Meksyku.

Angela podziękowała uśmiechem i odwróciła się. Chciała jeszcze pójść

do kiosku i kupić sobie jakiś magazyn ilustrowany, żeby wypełnić czytaniem

czas dzielący ją od odlotu.

Trzy dni spędzone w Nowym Orleanie były interesujące, ale lotniska nie

można było z pewnością nazwać atrakcją turystyczną. W chłodnym,

bezbarwnym budynku nic nie wskazywało na to, że Nowy Orlean przeżywa

jeden z pierwszych ciepłych dni przedwiośnia. Angela widziała nawet kwitnące

kamelie i azalie, a luty przecież dopiero się zaczął. Była zadowolona, że nie

musi wracać do zimowego Nowego Jorku.

Tom dzwoniąc rano, żeby się z nią pożegnać, opowiadał, że poprzedniego

dnia przeszła nad miastem burza śnieżna. Również w Anglii, gdzie mieszkali jej

rodzice, zima w tym roku była surowa.

Angela poczuła dreszcze. Wyjazd służbowy do Meksyku trafił się w samą

porę. Jej wzrok padł na obrotowy regał z kolorowymi widokówkami. Pomyślała

o panu Siadzie, szefie wydawnictwa. Postanowiła napisać do niego parę słów

i jeszcze raz podziękować mu za jego wskazówki. Poza tym byli także koledzy

z redakcji i naturalnie Tom, kierownik działu sztuki. Angela wybrała kilka

kartek i zaczęła pisać, zwracając przy tym uwagę na to, żeby pozdrowienia dla

Toma nie wypadły serdeczniej niż dla pozostałych. Ostatecznie jednym

z powodów, dla którego zgodziła się wyjechać do Meksyku, był właśnie Tom,

który zaczął dopatrywać się w ich przyjaźni czegoś więcej. Posiadanie w nim

przyjaciela było miłe, lecz dla Angeli na tym wszystko się kończyło. Nie chciała

się jeszcze wiązać. W każdym razie w chwili obecnej niezależność i kariera

zawodowa znaczyły dla niej więcej.

Zapytała sprzedawczynię, gdzie mogłaby wrzucić widokówki.

Dziewczyna w pierwszej chwili nie zrozumiała, o co jej chodzi. Angela musiała

się uśmiechnąć. Znów zapomniała się i mówiła z najlepszym akcentem

oksfordzkim. A przecież w ciągu tych dwóch lat, jakie spędziła już w USA,

starała się przejąć wymowę amerykańską, choćby dlatego, że wymagał tego jej

zawód.

Kiedy się odwróciła, spostrzegła, że gapi się na nią jakiś wysoki

ciemnowłosy mężczyzna. A teraz w dodatku się uśmiecha. U jego ramienia

uwiesiła się ruda dziewczyna o bujnych kształtach. Angela przybrała z miejsca

nieprzystępną minę i poirytowana odwróciła wzrok. Co to miało znaczyć!

Mężczyzna był w towarzystwie pięknej dziewczyny i absolutnie nie miał

powodu, żeby flirtować z inną. Spojrzała na niego wrogo i rozgniewała się

widząc, że w dalszym ciągu uśmiecha się do niej i z podziwem lustruje jej

szczupłą, niemal chłopięcą figurę. Gwałtownie odwróciła się do kiosku z

gazetami.

Stanęła plecami do wyjścia i zaczęła przeglądać zawartość regału

z wydawnictwami kieszonkowymi. Była wściekła na mężczyznę przed

kioskiem. Co on sobie wyobrażał! Z pewnością nie zaliczała się do kobiet, które

w jakikolwiek sposób pragną zwracać na siebie uwagę. Wiedziała wprawdzie,

że dobrze jej w szarym kostiumie, który dziś miała na sobie. Ale wydawał się on

raczej stonowany i prosty. W każdym razie było to coś zupełnie innego niż

obcisła czarna sukienka opinająca ciało rudej dziewczyny.

Angela poczuła się głupio. Czemu właściwie złości się z powodu obcego

mężczyzny, który lustrował ją z takim zainteresowaniem? Co ją to obchodzi, że

rozgląda się za innymi kobietami, mimo że jest w towarzystwie. Pokręciła

głową niezadowolona z siebie i zajęła się książkami.

Jej zainteresowanie wzbudziła książka o jaskrawej okładce

przedstawiającej rytuał ofiarny u Azteków i wyciągnęła tomik z regału.

Najwidoczniej akcja powieści rozgrywała się w okresie podboju Meksyku.

Tekst skrzydełka obiecywał zajmującą historię pełną namiętności i przemocy.

Nie mój gust, pomyślała Angela. Właśnie chciała odstawić książkę, gdy ktoś za

nią powiedział:

– Tej lektury naprawdę nie mogę pani polecić. – Przerażona, obróciła się

gwałtownie, a książka wypadła jej z ręki. Nieznajomy, teraz bez swojej

towarzyszki, schylił się, podniósł książkę i odstawił ją na obrotowy regał. Po

czym popatrzył przez chwilę w dół na Angelę i dodał wyjaśniającym tonem: –

Jest źle napisana i pełna historycznych nieścisłości.

Wciąż jeszcze osłupiała i niezdolna do jakiejkolwiek odpowiedzi patrzyła

na niego bez słowa. Mężczyzna był nieprawdopodobnie atrakcyjny, w jakiś

szorstki, niezwykle męski sposób. Jego spojrzenie, w którym kryła się lekka

ironia, miało w sobie coś zniewalającego. Angela przyłapała się na tym, że ma

ochotę odwzajemnić jego uśmiech. Zauważyła to w porę i wykrzywiła usta w

nieprzystępny grymas. Wypróbuj swój uwodzicielski urok na innej, pomyślała

z wściekłością. Na mnie on nie działa. Demonstracyjnie wyciągnęła książkę z

powrotem i powiedziała chłodno:

– Sądzę, że sama wiem najlepiej, co powinnam czytać. Nie uważa pan?

– Bynajmniej! Sądzę, że ktoś taki jak pani nie powinien marnować czasu

na podobne bzdury.

Angela zauważyła z irytacją, że mężczyzna jest prawdziwym olbrzymem.

Nigdy jej nie przeszkadzało, że sama jest niezbyt wysoka, ale on górował nad

nią znacznie. Prawdopodobnie dodaje mu to jeszcze pewności siebie,

powiedziała do siebie w duchu.

– Co miał pan na myśli mówiąc: „ktoś taki jak pani”? W ogóle mnie pan

przecież nie zna!

– Mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni.

Do licha, powinnam była liczyć się z taką odpowiedzią, pomyślała ze

złością. Prawdopodobnie wydaje mu się teraz, że jego próby zbliżenia nie były

jej wcale takie niemiłe. A więc pokaże mu, że się mylił!

– Nie było to szczególnie oryginalne – powiedziała udając znudzenie. –

Następne pańskie pytanie będzie przypuszczalnie brzmiało: Czy jest pani

Angielką?

– Przykro mi – odrzekł z uśmiechem – wygląda na to, że źle oceniłem

sytuację. Może powinniśmy jeszcze raz zacząć od początku?

Jego uśmiech to niebezpieczna broń, przemknęło jej przez głowę,

i zręcznie się nią posługuje. Chyba jednak łatwiej można było na niej zrobić

wrażenie, niż sądziła. Pora więc kończyć tę rozmowę.

– Nie tylko sytuację – odpowiedziała chłodno – lecz także mnie.

Następnie odwróciła się i podeszła z książką do kasy.

– W dalszym ciągu uważam, że nie spodoba się pani ta książka –

usłyszała za swoimi plecami.

Położyła książkę na ladzie i zaczęła szukać w torebce portmonetki. Teraz

tym bardziej ją kupi! Nie sprawi mu tej satysfakcji, że odstawi książkę! Nie

mogła się jednak pozbyć podejrzenia, że przejrzał ją na wylot.

– Michael, najdroższy! – zawołał od drzwi jakiś łagodny głos – dostałeś

to czasopismo?

– Nie, niestety nie – powiedział i podszedł do drzwi. Rudowłosa

dziewczyna wzięła go pod ramię i pociągnęła za sobą.

Angela popatrzyła za nimi. Uznała, że dziewczyna przytula się do

mężczyzny w jakiś demonstracyjny sposób. Irytowało ją także, że ten nawet się

za nią nie obejrzał. Przyłapawszy się na tej myśli, wzięła się w garść. Dlaczego

miałaby zaprzątać sobie głowę kimś takim? Typ Casanovy, który musi zdobyć

każdą kobietę, jaka mu staje na drodze, nie był w jej guście. Z drugiej strony,

myślała dalej, dość łatwo dał za wygraną. Ale to przecież ona zakończyła

rozmowę. A może uznał, że nie jest wystarczająco atrakcyjna?

Krytyczne spojrzenie w lustro za ladą dowiodło jej, że może być

zadowolona ze swojego wyglądu. Rzecz jasna, nie była oszałamiającą

pięknością, ale jej szczupła twarz i długie blond włosy, tak uroczo kontrastujące

z jasnoniebieskimi oczyma, wciąż przyciągały pełne podziwu spojrzenia

mężczyzn. Doszło więc już do tego, pomyślała, że w wieku dwudziestu czterech

lat zaczynam się zastanawiać nad swoim wyglądem. Pokręciła głową z

dezaprobatą dla samej siebie i postanowiła nie myśleć już o nieznajomym.

Pasażerowie odlatujący do Meksyku zostali wezwani do komory

kontrolnej. Angela podeszła wolno do odprawy. Ku swemu zaskoczeniu

stwierdziła, że wśród zgromadzonych już podróżnych znajduje się również

nieznajomy mężczyzna. Rudowłosa dziewczyna w dalszym ciągu przyczepiona

była do niego jak kleszcz. Jej ostentacyjne zachowanie napełniło Angelę

niesmakiem.

– Michael, najdroższy – usłyszała jej namiętny szept przypominający

mruczenie – tak cudownie było mi z tobą. Chciałabym, żebyś przyjeżdżał

częściej, a czasami został dłużej. Zobaczymy się wkrótce?

– Mhm, tak sądzę – odrzekł niezobowiązująco i uśmiechnął się.

A więc nie leci z nim. Zaskoczona stwierdziła, że myśl ta nie jest jej

wcale niemiła. Czy nie powinno jej raczej niepokoić, że mężczyzna leci bez

swojej towarzyszki? Nie zdziwiłaby się, gdyby po krótkim spotkaniu na lotnisku

potraktował ją jak starą znajomą i podjął przerwaną rozmowę. Wkrótce się

jednak przekona, że ona nie jest nią zainteresowana.

Przyszła kolej na Michaela. Uwolnił się od rudowłosej dziewczyny, która

przez cały czas czepiała się jego ramienia, i musnął jej czoło pocałunkiem.

– Do zobaczenia – powiedział i nie obejrzawszy się nawet, oddalił się w

kierunku samolotu.

Sposób, w jaki pożegnał się z dziewczyną, Angela uznała za podły. Widać

było, że ruda jest w nim zakochana po uszy. Dlaczego musiał ją traktować tak

chłodno? Ponownie zdała sobie sprawę, że jej myśli kręcą się wokół tego

mężczyzny. Najpóźniej przestaną się jednak kręcić, kiedy opuści pokład

samolotu. Przypuszczalnie nie zobaczy go już nigdy.

Angela przeszła przez komorę kontrolną i wsiadła do samolotu. Kiedy

zbliżała się do swojego rzędu, ujrzała Michaela, który usiadł już na swoim

miejscu obok przejścia. Skrzywiła się i sprawdziła numer na fotelu. Okazało się,

że siedzą w tym samym rzędzie. Dobrze przynajmniej, że ma miejsce przy oknie

i dzieli ją od niego przejście. Kiedy opadła na swoje siedzenie, Michael

uśmiechnął się do niej promiennie i przysunął bliżej.

– Znowu się spotykamy – powiedział. – Myślałem, że wraca pani do

Anglii...

– W tej chwili mnie tam raczej nie ciągnie. Nie czytał pan, że Anglia

przeżywa właśnie najostrzejszą zimę od pół wieku?

Zaraz jednak pożałowała swoich słów. Skąd przyszło jej do głowy, żeby

w ogóle się odzywać! Teraz pomyśli sobie, że chcę z nim rozmawiać. Wejście

następnych pasażerów zakłóciło spokój, i Michael nie zdążył odpowiedzieć.

Angela skorzystała z okazji i odwróciła się do okna. Jej myśli zaprzątało

zadanie, jakie czekało na nią w Meksyku. Londyńskie wydawnictwo, w którym

pracowała, wysłało ją przed dwoma laty do Nowego Jorku, żeby mogła

poszerzyć swoją wiedzę fachową. To był trudny okres, pomyślała. Odwaliła

Redmond Marilyn - Meksykańskie wesele.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: