Whitmore Loretta - Bezpieczny port.pdf - 2 EBOOKI - henioka

Loretta Whitmore

Bezpieczny port

(Moonlit Sea)

Debrah odetchnęła z ulgą, gdy opuściła sale wykładowe

paryskiej Sorbony i skierowała się w dół bulwaru Saint Michel.

Przez cały ostatni tydzień ślęczała nad swoją pracą końcową,

miała więc prawo czuć się zmęczona.

Niezależnie od tego, co mogło się wydarzyć w przyszłości,

teraz w każdym razie czekały ją wakacje.

Kilku mężczyzn przechodzących obok rzuciło na nią pełne

podziwu spojrzenia, lecz Debrah nic sobie z nich nie robiła.

Uważała, że to wspaniale po tak długim czasie móc znów bez

obciążeń, beztrosko rozkoszować się słonecznymi promieniami.

Uskrzydlona i uśmiechnięta spacerowała po ulicach.

Studia sprawiały jej dużo przyjemności, ale jeszcze wspanialej

było mieć przed sobą wakacje. Debrah miała ochotę głośno

śpiewać z radości.

W jednym z małych okrągłych kiosków, które w Paryżu stoją

prawie na każdym rogu ulicy, kupiła kilka gazet.

– Merci, mademoiselle, bonne journee – życzył stary

sprzedawca, uśmiechając się do tak dobrze nastrojonej klientki.

Debrah często rozmawiała ze swymi przyjaciółmi o

uprzedzającej grzeczności Francuzów. Tu w Paryżu nikt nigdy nie

potraktował jej nieuprzejmie.

Do miasta nad Sekwaną przyjechała przed około pół rokiem,

aby tu studiować. I od samego początku została przyjęta miło i

serdecznie.

Debrah przeszła na drugą stronę ulicy i poszła spacerem do

Ogrodu Luksemburskiego. O tej porze po południu park był

zawsze pełen ludzi. Lubiła tu przychodzić. Siadała na ławce, aby

poczytać lub po prostu porozmyślać i rozkoszować się słońcem.

Było tu przyjemniej niż w mrocznej bibliotece uniwersyteckiej

czy w wynajmowanym przez nią małym pokoju.

Bawiło ją przyglądanie się matkom z dziećmi. Mali chłopcy

puszczali na wodę stateczki, a dziewczynki bawiły się lalkami i

kolorowymi piłkami. Zawsze było tu kilku starszych mężczyzn,

bez reszty pochłoniętych grą. W skupieniu toczyli po trawie

ciężkie metalowe kule, które wyglądały jak olbrzymie bile.

Debrah spacerowała po parku, aż doszła do swej ulubionej

ławki. Tam rozsiadła się wygodnie i wyciągnęła gazety.

Przede wszystkim interesowały ją dzisiaj drobne ogłoszenia.

Jeżeli w dalszym ciągu chciała studiować w Paryżu, musiała

koniecznie znaleźć jakąś dobrze płatną pracę na wakacje. Za nic

nie chciała przerywać studiów na Sorbonie i wracać do Ameryki.

Paryż po prostu ją oczarował.

Po chwili ciche głosy wyrwały Debrah z zamyślenia. Obejrzała

się za siebie i ujrzała młodą zakochaną parę. Mocno objęci, stali

oparci o drzewo i zdawali się zapominać o otaczającym ich

świecie. Przez cały czas całowali się namiętnie i szeptali do siebie

czułe słówka.

Debrah poczuła się naraz jak intruz. Spakowała gazety i książki

i podniosła się z ławki.

Wiele czasu upłynęło, od kiedy ją tak obejmowano. I nigdy nie

czuła przy tym takiej namiętności jak ta młoda para. Może tu w

Paryżu wszystko było inaczej? Czy też winien temu był Chuck?

Wychowywała się razem z Chuckiem. Farma jego rodziców

była oddalona zaledwie o parę mil od farmy jej ojca. Jako dzieci

bawili się razem, a w lecie pracowali w polu razem z jej braćmi.

Chłopcy traktowali Debrah jak równą sobie i nie dawali jej

odczuć, że jest dziewczyną. Ona też zresztą zachowywała się jak

chłopak.

Matce wcale się to nie podobało i ciągle próbowała zrobić ze

swej córki układną panienkę i nauczyć ją zachowania, jakie

przystoi damie. Jednak ojciec zawsze trzymał stronę Debrah.

– Zostaw to dziecko, Jessie – upominał często swoją żonę. – I

tak wystarczająco wcześnie będzie miała na karku dom i dzieci, a

wtedy koniec z wolnością.

W miarę upływu lat Debrah zaczęła jednak coraz bardziej

interesować się książkami i tym, co znajdowało się za ciągnącymi

się w nieskończoność pszenicznymi polami jej ojca.

Poznała Chicago i St. Louis. Podczas gdy bracia cieszyli się na

przejęcie gospodarstwa ojca, w niej rozbudziła się

niepohamowana tęsknota za dalekimi krajami. Jednym tchem

pochłaniała powieści przygodowe i opisy podróży i marzyła o

dalekim świecie.

W wieku kilkunastu lat była spokojna i skryta i najchętniej

przebywała tylko ze swymi książkami. Matka znowu martwiła się

o córkę. Jednak wyrozumiały ojciec pocieszał swoją żonę. Był

pewien, że dziewczyna obudzi się kiedyś ze snu jak Śpiąca

Królewna i wyjedzie w świat.

Debrah była niezwykle piękna. Miała błyszczące włosy koloru

złoto-blond, zielone oczy i świeżą cerę. Wielu chłopców kręciło

się wokół niej. Ale tylko przy swoim starym przyjacielu Chucku

czuła się tak naprawdę pewna i bezpieczna.

Razem z nim chodziła na wszystkie przyjęcia i imprezy

taneczne w mieście. Podczas wielu meczy piłki nożnej i

koszykówki siedziała na trybunie dla widzów i trzymała za niego

kciuki. Chuck nieraz przyczynił się do zwycięstwa swojej

drużyny, gdyż był niezwykle skutecznym graczem. Wiele

dziewcząt zazdrościło Debrah tego jej przyjaciela.

Chuck był blondynem o pszenicznych włosach. Rozpierała go

siła, a z powodu swej nieskomplikowanej otwartości był typowym

chłopcem Środkowego Zachodu. Gdy Debrah skończyła High

School, zaproponował jej małżeństwo.

Bardzo jej to schlebiało, ale czuła się jednocześnie nieswojo,

gdyż nawet w marzeniach nie myślała jeszcze o zamążpójściu. Jej

rodzice poparli wtedy jej stanowisko.

– Debrah, jesteś jeszcze o wiele za młoda. Musisz najpierw

pomyśleć o zdobyciu wykształcenia. – Ojciec zbyt dobrze znał

tęsknotę swojej córki za dalekimi krajami, dodał więc: – Jest

jeszcze wiele do odkrycia i zbadania. Powinnaś zobaczyć trochę

świata, zanim wyjdziesz za mąż.

Przez przypadek Debrah uzyskała stypendium z tego samego

uniwersytetu, na którym studiował Chuck. Szybko okazało się, że

ma szczególne zdolności do języków obcych. Ponieważ lubiła

także literaturę, zapisała się na romanistykę. W czasie studiów

chciała się poświęcić przede wszystkim językowi francuskiemu i

historii.

Gdy po roku nadarzyła się okazja studiowania na Sorbonie,

Debrah z zapałem skorzystała z niej. W tym czasie Chuck

ukończył już studia i wstąpił do marynarki.

Ich ostatnie spotkania przebiegały zawsze jednakowo.

– Kocham cię, Debbie – zapewniał ją Chuck za każdym razem.

– Wiesz, że cię zawsze kochałem.

Pytająco patrzył na nią i szukał w jej oczach odpowiedzi.

Ona jednak unikała jego spojrzeń. Czuła się okropnie,

ponieważ nie mogła odwzajemnić jego uczuć. On nigdy nie

nalegał, lecz ona doskonale wiedziała, jak bardzo tęskni za jej

miłością. Niestety Debrah widziała w Chucku zawsze tylko

zaufanego przyjaciela i kolegę, choć ze względu na niego miała

nadzieję, że to uczucie rozwinie się w coś więcej.

– Proszę, Chuck – szeptała – daj mi jeszcze trochę czasu.

To był ostatni wieczór przed jego wyjazdem i Chuck całował ją

namiętnie.

– Będę czekać – powiedział. – Czy też może jest ktoś inny... ?

– Nie, Chuck...

Minęły miesiące, gdy nadszedł list, który dowiódł Debrah, że

źle oceniła Chucka. Jego cierpliwość widocznie się skończyła.

Nigdy nie uświadamiała sobie właściwie, jak bardzo służba w

marynarce zmieniła go. W każdym razie była zdumiona, gdy

Chuck napisał do niej prawie po roku:

Moja kochana Debrah, wiem, że mnie zawsze lubiłaś, nawet

jeśli to nie była miłość. Dlatego wierzę, że mnie zrozumiesz i

wybaczysz mi.

Poznałem dziewczynę, która mnie kocha. Chcę ją prosić, by

została moją żoną. Zawsze będę myśleć o Tobie i nigdy Cię nie

zapomnę. Uważaj na siebie.

Chuck.

Whitmore Loretta - Bezpieczny port.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: