Adolf Warski – Rewolucja i wojny rewolucyjne (1921 rok).pdf - Adolf Warski - Symulator_Farmy

Adolf Warski

Rewolucja i wojny

rewolucyjne

Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (Uniwersytet Warszawski)

WARSZAWA 2007

Adolf Warski – Rewolucja i wojny rewolucyjne (1921 rok)

Artykuł Adolfa Warskiego „Rewolucja i wojny

rewolucyjne”, napisany w końcu 1920 r., ukazał

się pod kryptonimem (f) w piśmie „Przegląd

Komunistyczny”, zeszyt 1, maj 1921 r., str. 312.

Wydrukowano go również w Kalendarzu

Komunistycznym , Moskwa 1922, str. 121128.

Podstawa niniejszego wydania: Adolf Warski,

„Wybór pism i przemówień”, tom 2, wyd. Książka

i Wiedza, Warszawa 1958.

– 2 –

www.skfmuw.w.pl

Adolf Warski – Rewolucja i wojny rewolucyjne (1921 rok)

W ciągu paru miesięcy swego niesławnego panowania rząd „robotniczowłościański” socjalisty

Moraczewskiego zdołał dokonać dwóch rzeczy: p o p i e r w s z e , rozbroił robotników w tym samym

czasie, gdy ułani i żandarmi Piłsudskiego urządzili pogromy rewolucyjnych instytucji robotniczych i

katowanie (pamiętne bicie przez czerwone płachty!) robotników i chłopów usiłujących realizować

wolność strajków; p o d r u g i e , utorowawszy w ten sposób drogę kontrrewolucji kapitalistycznej,

nadał jej formy jedynie w tym czasie możliwe – formy demokratyczne, z jednym zresztą zastrzeżeniem:

dla lepszego zabezpieczenia kontrrewolucji w formie demokratycznej pozostawił swym zastępcom nie

naruszony carski kodeks katorżniczy dla karania przestępstw państwowych, z czego sądy polskie w

stosunku do rewolucjonistów korzystają w tak obfitej mierze, że wprawiają niezawodnie w zdumienie

niejednego byłego żandarma carskiego. Po tych pięknych czynach rząd Moraczewskiego, bez próby

oporu, ustąpił miejsca otwarcie burżuazyjnemu rządowi p. Paderewskiego.

Po zabezpieczeniu kontrrewolucji na wewnątrz – pierwszym czynem wodzów PPS było

utorowanie drogi kontrrewolucji na zewnątrz. Z ich to szeregów wyszły pierwsze i najgłośniejsze okrzyki

o grożącym Polsce „imperializmie bolszewickim”, o „najeździe” bolszewickim na Litwę i Białoruś, o

potrzebie wyzwolenia tych krajów spod „jarzma” bolszewickiego. Było to oczywiście moralnym

przygotowaniem zbrojnego napadu na republiki sowieckie Litwy i Białorusi. I podczas gdy wodzowie

PPS przekonywali polskie masy pracujące, że nie można na bagnetach z zewnątrz nieść wyzwolenia

proletariatowi, ułani i żandarmi Piłsudskiego „wyzwalali” lud na Litwie i Białorusi z ziemi, którą im

niosła rewolucja sowiecka, i przywracali panowanie żubrów kresowych i knuta ekonomskiego.

Socjalistyczne krzyki o imperializmie bolszewickim i szlachetne zapewnienia, że klasa robotnicza

w każdym kraju potrafi sama wywalczyć sobie wyzwolenie, bez pomocy obcych bagnetów, nie

przeszkodziły Radzie Partyjnej KPRP w lutym 1919 r. ogłosić uchwałę stwierdzającą

„z naciskiem, że obowiązkiem i prawem klasy robotniczej każdego kraju jest nieść czynną pomoc robotnikom innych

krajów w ich rewolucyjnej walce... i że wobec tego zbrojna pomoc proletariatu rosyjskiego, gdyby jej potrzebowała

dojrzewająca rewolucja polska, nie byłaby najazdem, ani też wyrazem tendencji imperialistycznych, sprzecznych z istotą

rządów socjalistycznych, nie miałaby nic wspólnego z dążeniem do podbojów i hasłem narodowych wojen, lecz byłaby po

prostu wcieleniem w czyn haseł międzynarodowej solidarności rewolucyjnego proletariatu” 1 .

W Niemczech, jak i w innych krajach, w których kapitał dawno już sformułował swoje zadania

imperialistyczne, historia przeznaczyła szajdemanowcom rolę agentów imperializmu i wojny

kapitalistycznej. W Polsce rola szajdemanowców była inna. Przed wojną i w okresie wojny burżuazja

polska popierała interesy imperialistyczne odnośnych państw zaborczych. Znalazłszy się raptem na skutek

wojny w położeniu „niepodległości”, bez przemysłu i handlu w zrujnowanym kraju, burżuazja polska nie

mogła w ciągu jednego dnia wykrzesać z siebie własnego imperializmu. Zadanie to przypadło w udziale

inteligencji drobnomieszczańskiej, która w tradycji Polski szlacheckiej czerpała elementy ekspansji

burżuazyjnej w formie federacji Polski, Litwy i Rusi, w związku z oderwanymi od b. Rosji krajami od

1 Patrz: Sprawozdanie z Rady Partyjnej zwołanej w połowie lutego 1919 r. , Warszawa [1919], str. 12. – Red.

– 3 –

www.skfmuw.w.pl

Adolf Warski – Rewolucja i wojny rewolucyjne (1921 rok)

Helsingforsu do Tyflisu, pod hegemonią Polski – ekspansji, która prześcigała najśmielsze marzenia

endeków. W Polsce zatem los „socjalistów” był okrutniejszy: szajdemanowcom polskim wyznaczył rolę

pionierów imperializmu, wykuwających jego hasła i broń. Po „wyzwoleniu” Litwy i Białorusi z rewolucji

socjalnej i oddaniu ich na pastwę demokratów z byłej armii carskiej w rodzaju generałów Listowskiego,

Iwaszkiewicza, Bałachowicza itp. – wodzom PPS pozostało sformułować zadanie „wyzwolenia” Ukrainy.

Było to w końcu 1919 r., gdy republiki sowieckie, zadając ostatnie ciosy Denikinowi, poświęcały się

całkowicie zadaniom odbudowy gospodarczej. Praca stała się ewangelią rządów sowieckich, cały

entuzjazm partii komunistycznych Rosji i Ukrainy wylał się w formach walki z „głodem i chłodem, z

wszą i tyfusem”. Armie wojenne zamieniano w armie pracy, ogołocono niemal zupełnie front polski z

armii i przerzucono ją na wschód jako armię pracy. Jednocześnie rządy sowieckie w swoich propozycjach

pokojowych oddawały żubrom kresowym Polski na pastwę tak rozległe terytoria na wschód, że

zadowalały one daleko sięgające apetyty endeków. Republikom sowieckim Rosji i Ukrainy zdawało się,

że w ten sposób zabezpieczą sobie pokój ze strony Polski, i w tej błogiej nadziei zabrały się do pracy

pokojowej na froncie gospodarczym. Politycy sowieccy nie wiedzieli o tym, że w Polsce panował wtedy

nie zrujnowany kapitał z endecją na czele, lecz osobliwy i niebywale awanturniczy bonapartyzm w osobie

Piłsudskiego, popieranego przez drobnomieszczańską PPS, bonapartyzm, którego marzenia

imperialistyczne sięgały daleko dalej.

Ten właśnie moment uważali wodzowie PPS za najodpowiedniejszy, aby rozpocząć nową

kampanię zohydzania republik sowieckich w oczach mas pracujących i w ten sposób przygotować grunt

moralny dla „wyzwalania” Ukrainy. W tym samym czasie, gdy tajna dyplomacja Piłsudskiego zawierała

układ z Petlurą i przygotowywała zbrojny najazd na Kijów, wodzowie PPS malowali w najczarniejszych

barwach „niewolę” robotników rosyjskich, zakutych w koszarowe dyby armii pracy i pędzonych do roboty

jak wojsko z frontu na front według planów strategii gospodarczej. Czyż armie pracy mogą mieć coś

wspólnego z socjalizmem? Wprawdzie już Marks i Engels, kreśląc swój program w Manifeście

Komunistycznym , żądali m. in. „powinności pracy dla wszystkich” oraz „zorganizowania armii

przemysłowych”. Ale wodzowie PPS, którzy wraz z Piłsudskim chełpią się tym właśnie, że nikt inny,

tylko oni są twórcami militaryzmu polskiego (organizacje strzelców galicyjskich, legiony), doskonale

rozumieją konieczność powinności wojennej i armii wojennych w państwie kapitalistycznym i dla takiej

powinności i takich armii na rzecz kapitału i panowania junkrów polskich w „wyzwalanych” krajach nie

skąpią bynajmniej ani honoru własnej partii, ani krwi i mienia ludu polskiego. Ale powinność pracy i

armie pracy – czyż to nie jest gwałt nad „socjalizmem” PPS?

Nie zdążyli jeszcze wodzowie PPS ochłonąć z radości witania zwycięskiego wodza wracającego z

Kijowa, gdy awanturnicza wyprawa ukraińska zaczęła się już zamieniać w bezwładny odwrót, w którym

uciekające wojska polskie zatrzymały się dopiero aż pod Warszawą.

I oto znowu rozległy się okrzyki o najeździe bolszewickim, i znowu socjalpatrioci jęli wpajać w

masy, że Czerwona Armia robotników i chłopów rosyjskich nie ma prawa wnosić do cudzego kraju

socjalizmu na bagnetach swoich. Zjawiło się znowu święte przykazanie, że w każdym kraju klasa

robotnicza musi sama wyzwalać się z pęt kapitalizmu, bez pomocy obcych bagnetów.

– 4 –

www.skfmuw.w.pl

Adolf Warski – Rewolucja i wojny rewolucyjne (1921 rok)

Należy przyznać, że tym razem znaleźli się nawet komuniści polscy 2 – co prawda w bardzo

szczupłym gronie – dla których to przykazanie socjalpatriotyczne miało pewną rację, niezależnie od

kontrrewolucyjnej treści, jaką wkładali w nie wodzowie PPS.

Że twierdzenie to jest krzyczącą obłudą w ustach socjalpatriotów polskich – o tym świadczą

wszystkie ich czyny i cała ich polityka przed wojną i po wojnie światowej. W samej rzeczy, trzeba

podziwiać niezwykły cynizm naszych socjalpatriotów, którzy poczytują to sobie za największą zasługę, że

czekali na wybuch wojny światowej, aby wcielić się do armii cesarskich i nieść Polsce wyzwolenie na

bagnetach imperialistycznych Ludendorffa, którzy potem budowali swoją Polskę na zbrojnej pomocy

imperialistycznej Francji; którzy z entuzjazmem witali „zwycięskiego wodza”, usiłującego wcielić w czyn

ich imperialistyczny program federacyjny i wyzwalającego Ukrainę za pomocą bagnetów polskich – i

którzy po tym wszystkim śmią występować przeciw wyzwalaniu Polski za pomocą bagnetów sowieckich.

Nie chodzi tu zresztą o wytykanie cynizmu politykom socjalnacjonalistycznym. Gdy pepesowcy, mając za

sobą przeszłość bagnetów kajzerowskich, głosowali w Sejmie za sojuszem z Ententą tworzącą swój

sławny „drut kolczasty” wokoło Rosji Sowieckiej, wykazali przez to, że chodzi tu bynajmniej nie o

narodowość bagnetów ani o żadne abstrakcyjne przykazania, lecz jedynie i wyłącznie o związek

„socjalistów” polskich z międzynarodową kontrrewolucją, bez względu na to, czy ją niosą bagnety

Ludendorffa czy Focha. Jeżeli zatem PPS głosi, że klasa robotnicza w każdym kraju musi sama zdobywać

sobie wyzwolenie, to w świetle czynów socjalpatriotycznych formuła ta oznacza tylko jedno: nie wolno za

pomocą obcych bagnetów rewolucyjnych odbierać ziemi i fabryk kapitalistom i junkrom, wolno natomiast

i należy za pomocą obcych bagnetów kontrrewolucyjnych przywracać panowanie kapitalistów i junkrów

w każdym kraju.

Nic w tym dziwnego, że ta sama formuła socjalpatriotyczna z takim samym cynizmem głoszona

była przez szajdemanowców niemieckich w chwili, gdy Czerwona Armia dotarła do granic Prus

Wschodnich i wkraczała w korytarz polski, wywołując entuzjazm proletariatu niemieckiego i obawy

junkrów niemieckich. Ale rzeczą co najmniej dziwną jest, że i w prasie komunistycznej, i w

komunistycznej frakcji parlamentarnej Niemiec znaleźli się towarzysze, którzy uważali za potrzebne ugiąć

się przed tą kontrrewolucyjną formułą międzynarodowego socjalpatriotyzmu. A przecież komuniści

niemieccy mieliby tak wdzięczne zadanie, gdyby zechcieli i przy tej okazji zdemaskować obłudę swoich

szajdemanowców i zapytać się ich publicznie, w prasie i w parlamencie: nie chcecie obcych bagnetów? A

kto, jeśli nie wy, błogosławił na początku wojny bagnetom cesarskim, wmawiając w robotników

niemieckich, ciągnionych na rzeź międzynarodową, że idą wyzwalać Polskę z kajdan najazdu rosyjskiego,

że idą wyzwalać Rosję z opresji caryzmu? Kto przyjmował z wdzięcznością usługi Focha, ułatwiającego

waszemu Noskemu rozstrzeliwanie robotników niemieckich i duszenie rewolucji niemieckiej? Skoro

wasze bagnety imperialistyczne były dobre dla wyzwalania Rosji, to rosyjskie bagnety sowieckie muszą

być dobre dla wyzwalania Niemiec z krwawych rąk takich oprawców, jak wasz Noske. Robotnik

niemiecki, mający przeciw sobie różne wasze formacje bojowe wytresowane przez oficerów

wilhelmowskich, a z tyłu gotowe do ciosu zbrojne bandy Focha, niezawodnie z entuzjazmem witałby

2 Mowa o artykule Henryka SteinaDomskiego Rosja Sowiecka a pokój , wydrukowanym 22 VII 1920 r. w organie KP Niemiec

„Rote Fahne”. – Red.

– 5 –

www.skfmuw.w.pl

Adolf Warski – Rewolucja i wojny rewolucyjne (1921 rok).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: