Salvatore Robert - Piecioksiag Cadderly'ego Tom 3 - Nocne Maski.pdf

(1036 KB) Pobierz
16205573 UNPDF
R. A. Salvatore
Nocne Maski
(Night Masks)
Pięcioksiąg Cadderly’ego
Księga III
Tłumaczenie: Robert Lipski
Ciotce Terry,
która nie zdaje sobie sprawy,
jak bardzo jest dla mnie ważne jej wsparcie.
Prolog
Potężny wojownik poruszył się niespokojnie na stołku i rozejrzał się po wnętrzu
niemal pustej oberży. Mały dziś ruch – zauważył szczupły, z wyglądu jakby senny
człowiek, który siedział po drugiej stronie stołu. Skrzyżował przed sobą nogi i położył na
nich chudą rękę.
Potężniejszy mężczyzna przyglądał mu się uważnie i z wolna zaczynał rozumieć.
– Wiesz wszystko, co potrzeba – mruknął.
– Oczywiście.
Ogorzały wojownik obejrzał się i ujrzał ostatniego z klientów wymykającego się
z oberży.
– Wychodzą, bo im kazałeś.
– Oczywiście.
– Mako cię przysłał.
Słabeusz wykrzywił usta w złowróżbnym uśmiechu, który poszerzył się, kiedy
wojownik obrzucił jego chude ramiona pogardliwym spojrzeniem.
– Aby mnie zabić – dokończył, usiłując zachować spokój. Zacierał ręce, jego palce
poruszały się, jakby szukały jakiegoś zajęcia. Wyraźnie było widać, że jest
zdenerwowany.
Oblizał spierzchnięte wargi i rozejrzał się pospiesznie wokoło, ani na moment nie
odrywając wzroku od asasyna. Zauważył, że tamten nosi rękawiczki – jedną białą,
a drugą czarną – i skarcił się w duchu, że nie był dostatecznie spostrzegawczy.
– Wiedziałeś, że Mako odpłaci ci za śmierć swego kuzyna – odezwał się w końcu
niepozorny człowieczek.
– To była jego wina! – odparł wojownik. – To on zadał pierwszy cios! Nie miałem
wybo...
– Nie jestem sędzią ani ławą przysięgłych – upomniał go chudzielec.
– Tylko zabójcą – uzupełnił wojownik – służącym temu, kto da większy mieszek
złota.
Asasyn pokiwał głową, bynajmniej nieporuszony tymi słowami. Zauważył, że jego
ofiara wsunęła dłoń do ukrytej sakwy, fitchetu, w przypominającym literę V wycięciu
tuniki nad prawym biodrem.
– Proszę, nie – rzekł asasyn. Obserwował tego mężczyznę od wielu tygodni,
starannie i uważnie. Wiedział, gdzie ukrywa sztylet.
Wojownik znieruchomiał i spojrzał na niego z niedowierzaniem.
– Oczywiście, znam tę sztuczkę – wyjaśnił zabójca. – Nie rozumiesz, drogi Vaclavie,
że właściwie jesteś już martwy? Nie masz już dla mnie żadnych niespodzianek. Niczym
mnie nie zaskoczysz.
Mężczyzna cofnął dłoń.
– Dlaczego teraz? – jęknął z rozpaczą. W jego głosie oprócz wyraźnej frustracji dał
się również wyczuć narastający gniew.
– Bo nadszedł czas – odparł asasyn. – Na wszystko przychodzi pora. Dlaczego jeżeli
chodzi o zabójstwo, miałoby być inaczej? Poza tym, mam pilną sprawę na Zachodzie
i nie mogę przedłużać tej gry.
– Do tej pory mogłeś to skończyć już tysiąc razy – odparował Vaclav. Prawdę
powiedziawszy, niepozorny mężczyzna, kręcący się przy nim od wielu tygodni, zdołał
zaskarbić sobie jego zaufanie, chociaż wojownik nie znał nawet jego imienia. Oczy
Vaclava zwęziły się wskutek przytłaczającej frustracji, kiedy się nad tym zastanowił
i stwierdził, że marny wygląd tamtego – szczupła sylwetka, zbyt chuda, aby mógł uważać
go za jakiekolwiek zagrożenie – był podstawową przyczyną, dla której go zaakceptował.
Gdyby ten człowiek, który teraz okazał się jego wrogiem, wyglądał groźniej, Vaclav
nigdy nie pozwoliłby mu bardziej się do siebie zbliżyć.
– Więcej niż mógłbyś przypuszczać – prychnął pogardliwie asasyn.
Potężny mężczyzna często go widywał, lecz zabójca, niejednokrotnie w przebraniu,
obserwował Vaclava jeszcze częściej.
– Szczycę się swoją profesją – ciągnął chudzielec – w przeciwieństwie do wielu
tanich zabójców przemierzających Krainy. Tamci wolą zachowywać dystans, aż nadarzy
się właściwa okazja do ataku, podczas gdy ja... – jego małe jak paciorki oczy zabłysły
dumą – wolę personalizować te sprawy. Wiem o tobie wszystko. Kilku twoich przyjaciół
nie żyje, a teraz znam cię tak dobrze, że jestem w stanie przewidzieć każdy twój ruch.
Vaclav oddychał gwałtownie.
Kilku jego przyjaciół nie żyło? I ten słabeusz ośmielał się otwarcie mu grozić?
Pokonał niezliczone hordy potworów dziesięć razy cięższych od tego chuderlaka, brał
udział w trzech wojnach, ba, walczył nawet ze smokiem! Teraz jednak bał się, musiał to
przyznać.
W tym, co się tu działo, było coś przeraźliwie złego, coś, co wydawało się wręcz nie
na miejscu.
– Jestem artystą – mruknął zaspany, chudy człowieczek. – Właśnie dlatego nigdy nie
zawodzę i dlatego pozostanę przy życiu, podczas gdy wielu innych najemnych
morderców spotka przedwczesna śmierć.
– Jesteś zwykłym zabójcą i niczym więcej! – wykrzyknął wojownik. Gniew wziął
w końcu nad nim górę. Poderwał się ze stołka i wyciągnął olbrzymi miecz.
Ostry ból spowolnił jego ruchy i nagle poczuł, że ponownie usiadł.
Zamrugał, usiłując odnaleźć w tym, co się stało, jakiś sens, ujrzał bowiem przy
pustym barze samego siebie – samemu sobie patrzył w oczy! Stał jak skamieniały
patrząc, jak on sam – a raczej jego ciało – wsuwa ciężki miecz na powrót do pochwy.
– Takie to brutalne. – Usłyszał własny głos. Spuścił wzrok, lustrując swe nowe ciało,
szczupłą, słabą sylwetkę zabójcy.
– I niechlujne – ciągnął zabójca.
– Jak...?
– Obawiam się, że nie mam czasu na udzielanie wyjaśnień – odrzekł asasyn.
– Jak cię zwą? – zawołał Vaclav, usiłując jakoś odwrócić jego uwagę.
– Duch – rzucił asasyn. Pochylił się, przekonany, że mizerna z pozoru postać, którą
znał tak dobrze, nie jest mu w stanie uciec ani stawić oporu.
Vaclav poczuł, że coś unosi go w powietrze, ogromne dłonie zacisnęły mu się na
szyi.
– Duch, ale czyj? – wykrztusił rozpaczliwym głosem człowieka, który wie, że jego
chwile są już policzone. Kopał tak silnie, na ile pozwalało mu jego nowe ciało, ale opór
był znikomy wobec potężniejszego ogorzałego cielska, którym teraz dysponował jego
przeciwnik.
I nagle nie był w stanie zaczerpnąć tchu. Usłyszał trzask kości i był to ostatni dźwięk,
który zdołał zarejestrować.
– Nie duch – rzekł do trupa zwycięski asasyn – ale Duch. Usiadł, by dopić wino.
Wykonał misję wprost idealnie, nie mógł się nadziwić, z jaką łatwością udało mu się
wpędzić Vaclava w pułapkę.
– Jestem artystą – powiedział Duch, unosząc kubek i wznosząc toast za samego
siebie.
Jego prawdziwe ciało zostanie w czarodziejski sposób uzdrowione jeszcze przed
świtem, a wówczas będzie mógł je odzyskać, pozostawiając za sobą pustą skorupę
Vaclava.
Duch nie skłamał, kiedy stwierdził, że ma pilną sprawę na Zachodzie.
Czarnoksiężnik skontaktował się z gildią asasynów, obiecując wygórowaną sumę za
zwykłą egzekucję.
Cena musiała być rzeczywiście wysoka. Duch doskonale o tym wiedział, skoro jego
zwierzchnicy zażądali, aby to on wypełnił tę misję. Najwyraźniej czarnoksiężnik chciał
najlepszego w tym fachu.
Czarnoksiężnik chciał prawdziwego artysty.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin