Forbes Emily - Na właściwej drodze.pdf - Ebooki - mloda144

Emily Forbes

Na właściwej drodze

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lexi zerknęła na kalendarz na biurku. Dwudziesty czwarty listopada. Niby dzień jak

każdy inny, a jednak co roku o tej porze powracały wspomnienia. I jak zwykle tego dnia

wracała myślami do Toma. Mogła, a co więcej powinna była, inaczej to rozegrać, ale

wówczas miała za dużo na głowie. Po prostu nie poradziła sobie z tamtą sytuacją.

Usiadła wygodniej i włączyła komputer, by otworzyć program, którym posługiwali się w

przychodni. Czekała na pierwszego pacjenta. Tego dnia zawsze walczyła ze sobą, żeby nie

oglądać się wstecz, nie wyobrażać sobie, co by było, gdyby wybrała inną drogę. Mogłaby na

przykład stać teraz w sali operacyjnej i szykować się do zabiegu, zamiast przyjmować

pacjentów w prywatnym gabinecie lekarzy rodzinnych. Odsunęła tę myśl. A zresztą jest

zadowolona z obecnego życia – z mamą i Mollie. To tylko ta data zawsze wytrącała ją z

równowagi.

Raptem odezwał się interkom.

– Doktor Patterson? Pani Foster już czeka.

– Dziękuję, Peggy, będę za sekundę.

Lexi przełknęła ostatni łyk herbaty. Pora brać się do pracy, pacjentów jak zwykle

przyszło wielu. A ona cieszyła się z tego, bo odwracali jej uwagę od niepotrzebnego

roztrząsania faktów z przeszłości.

Kiedy Lexi załatwiła ostatniego przedpołudniowego pacjenta, wyjęła plan

cotygodniowego spotkania pracowników. Była do niego dołączona notatka przypominająca,

że tego dnia poznają doktora Rossa Nightingale’a, właściciela kilku przychodni w kraju.

Najwyraźniej przymierzał się do tego, by włączyć praktykę rodzinną z Pelican Beach do

swojej stajni.

Nie mogła mieć za złe Billowi Norrisowi, który skończył już sześćdziesiąt siedem lat, że

chciał sprzedać praktykę i przejść na emeryturę. A jednak wolałaby rozwiązać to inaczej.

Jeszcze nie zdążyła wpaść do banku, ale była niemal pewna, że powiedzieliby, iż nie stać jej

na wykupienie praktyki. Dlatego właśnie zamierzała porozmawiać z kolegami, Donną i

Pete’em, i przekonać się, czy byliby zainteresowani współwłasnością. Ale tego też do tej pory

nie załatwiła. Czy za długo zwlekała i straciła już szansę? Ross Nightingale dopiero co się

zgłosił, więc może, jeśli się pospieszy, zdąży przygotować konkurencyjną ofertę.

Wzięła notatki i ruszyła do pokoju służbowego. Postanowiła rozpocząć kampanię na

rzecz zatrzymania praktyki w rękach obecnych pracowników, i to jeszcze tego samego dnia,

zaraz po pracy. Kiedy otworzyła drzwi, Donna, Pete i Peggy siedzieli już przy stołe. Pete

zdejmował właśnie folię z półmiska świeżych bagietek i ciastek, które Peggy zawsze

zamawiała na zebrania. Jak twierdziła, tylko dzięki temu wszyscy pojawiali się punktualnie.

– Bill zaraz będzie – rzekła Peggy. – Przyprowadzi tego lekarza z Sydney, prosił,

żebyśmy zaczekali.

– A mówił, że z jedzeniem też mamy zaczekać? – zapytał Pete. Wysoki i chudy, miał

wilczy apetyt, zawsze był głodny i stale coś przeżuwał.

– Nie, nie jest taki naiwny, żeby liczyć, że z tym zaczekasz – odparła Peggy.

Pete uśmiechnął się i odłamał kawałek bagietki, zanim Peggy skończyła zdanie. Lexi

nalała sobie szklankę wody i stanęła obok chłodziarki, kiedy pojawił się Bill.

– Witajcie. – Bill zasłaniał sobą mężczyznę, który stał za nim w korytarzu. – Nastąpiła

mała zmiana planów. Ross przysłał kogoś w zastępstwie. – Wszedł do pokoju i zaprosił do

środka swojego towarzysza. – Poznajcie doktora Toma Edwardsa.

Lexi zamarła, a gdy drżącą ręką odstawiła szklankę na blat, woda się rozlała. Nie, na

pewno się przesłyszała.

Bill nadal coś mówił, ale jego słowa nie docierały do Lexi. Patrzyła na mężczyznę, który

wyłonił się zza jego pleców. A jednak dobrze słyszała. To był Tom.

Jej serce zaczęło walić jak oszalałe, zacisnęła pięści, by opanować drżenie. Bill po kolei

przedstawiał gościowi zebranych. Lexi była więcej niż zaskoczona, że Tom tak nagle zjawił

się znowu w jej życiu, i to akurat tego dnia. Był jeszcze bardziej przystojny niż kiedyś. Miała

przed sobą wysokiego, lekko opalonego mężczyznę z włosami rozjaśnionymi słońcem. Jeżeli

te pięć lat od chwili ich rozstania zmieniło cokolwiek w jego wyglądzie, to tylko na lepsze.

Wydawał się też silniejszy i natychmiast przyciągał wzrok. Lexi zlustrowała go i stwierdziła,

że jego postawa wyraża pewność siebie.

Tom wyczuł na sobie jej spojrzenie, co było do przewidzenia, bo w końcu nie spuszczała

z niego wzroku od momentu, gdy wszedł do pokoju. Kiedy się do niej odwrócił, zobaczyła na

jego twarzy lustrzane odbicie swojego zaskoczenia. Rozpoznał ją, ale zachowywał się jakby

nigdy nic. Bill właśnie przedstawiał mu Donnę. Odrobina próżności, od której Lexi nie była

wolna, nasunęła jej pytanie, jakie wrażenie zrobiła na Tomie.

On tymczasem całą uwagę poświęcił jej koleżance. Był niezwykle opanowany, więc nikt

niczego nie zauważył. Gdyby jednak ktoś spojrzał na Lexi, zarumienioną i rozedrganą,

mógłby przypisać jej reakcję spotkaniu z atrakcyjnym mężczyzną. W końcu nawet Donna,

szczęśliwa mężatka, świergotała coś do niego z rozpalonymi policzkami.

Lexi policzyła szybko w myśli, że Tom miał teraz trzydzieści dwa lata. Opalenizna

podkreślała jego niebieskie oczy. Często pocieszała się, że z czasem pewnie się roztył albo

zaczął łysieć, ale nic podobnego. Miał wciąż gęste włosy, bez śladu siwizny. Zachował

wszystkie uroki młodości wzbogacone teraz zaletami wieku dojrzałego. Ale to nie jego

dobrze zbudowane ciało ani drobne zmarszczki zwróciły jej uwagę, lecz właśnie opanowanie

oraz to, że czul się świetnie we własnej skórze.

Ściskał teraz dłoń Pete’a, a Lexi była następna w kolejce. Gdy do niej podszedł, wzięła

głęboki oddech i stwierdziła, że Tom nadal pachnie morzem, solą morską i wiatrem. Nie

czekał, aż mu ją przedstawią, ani nie udawał, że się nie znają. To nie było w jego stylu.

– Witaj, Lexi.

Dwa słowa. Żadnego „Miło cię widzieć”, ponieważ pewnie wcale się nie ucieszył.

Lexi czekała, aż wyciągnie do niej rękę. Próbowała się uśmiechnąć, ale jej twarz była

jakby zamrożona. Jej serce nadal waliło tak mocno, że zastanawiała się, czy wszyscy je

słyszą. Tymczasem Tom nie zamierzał chyba ściskać jej dłoni. Lexi z trudem opanowała

chęć, by to na nim wymusić, tak bardzo pragnęła go dotknąć, upewnić się, że jest prawdziwy.

Spojrzała tylko na jego ręce, i wtedy dojrzała na palcu obrączkę. No więc tak, jest prawdziwy,

ale nie stanowi prezentu od losu. Nie otrzymała drugiej szansy, o której w skrytości ducha

marzyła. Nie przyjechał tu z jej powodu. I nie jest wolny.

Przełknęła rozczarowanie, zdumiona, że po tylu latach ma nadal taki gorzki smak.

– Witaj, Tom. – Dosyć gwałtownie odwróciła się, by usiąść przy stole, niepewna, jak się

zachować.

Sądziła, że Bill rozpocznie spotkanie, a ona będzie w stanie zignorować obecność Toma i

skupić uwagę na tym, co istotne. Rzecz jasna, nie zdołała się skoncentrować ani zlekceważyć

gościa. Raz jeszcze spojrzała na plan zebrania, lecz jej wzrok biegł w tę samą stronę, w którą

płynęły jej myśli, na koniec stołu, do Toma.

Kiedy ich oczy się spotkały, Lexi ogarnęło nerwowe podniecenie. Bardzo nie chciała

zdradzić Tomowi swoich uczuć, ale tego dnia miała wypisane na twarzy wszystko, co działo

się w jej sercu.

Tom zerkał kilkakrotnie w jej stronę i za każdym razem stwierdzał, że Lexi na niego

patrzy. Zawstydzona, w końcu zerwała kontakt wzrokowy i przeniosła spojrzenie na Billa.

– To nie tajemnica, że chcę przejść na emeryturę – zaczął Bill – i sprzedać praktykę. Szef

Nightingale Clinics wyraził zainteresowanie.

Lexi próbowała się skupić siłą woli, w końcu sprawa dotyczy jej źródła utrzymania.

Wiedziała już, że Nightingale Clinics przymierza się do wyceny ich praktyki.

Przez jakiś czas nie zapadną jeszcze ostateczne decyzje. W tej chwili chciała wiedzieć

jedynie to, jak długo Tom u nich pozostanie.

Kiedy ostatnio go widziała, wybierał się do Sydney na rozmowę w sprawie pracy. To

było pięć lat temu. Wówczas Tom chciał poślubić Lexi, a ją kusiło, by wszystko rzucić i

wyjechać z ukochanym. Ale nie miała tego w planach, przynajmniej nie w tamtej chwili.

Jakże inaczej wyglądałoby teraz jej życie, gdyby nie była tak uparta i przekonana, że wie, co

jest dla niej najlepsze.

Uważała, że ciąża to nie powód, by wychodzić za mąż. Skąd miała wiedzieć, czy Tom

szczerze chciał ją poślubić, czy tylko spełnić swój obowiązek wobec dziecka? Odrzuciła jego

oświadczyny, a on wyjechał robić specjalizację.

Zerknęła znów w jego stronę. Miała wrażenie, jakby od ich ostatniego spotkania upłynęła

ledwie chwila. Tom podniósł wzrok i posłał jej lekki uśmiech. Lexi wytarła o spodnie

wilgotne ze zdenerwowania dłonie.

Widziała wszystko jak przez mgłę, udawała, że słucha, ale tak naprawdę niczego nie

widziała ani nie słyszała. Tom zapewne zrobił specjalizację, a do tego się ożenił. Po co

zawracać sobie głowę czymś, co stało się niedostępne? Nietrudno zgadnąć, że Tom został nie

tylko mężem, ale również ojcem.

A co ona osiągnęła? Ma co prawda dyplom medycyny, lecz na liście sukcesów nie

dopisałaby nic więcej.

– Lexi?

Donna szturchnęła ją łokciem, a Lexi zamrugała i wróciła myślami do spotkania.

Koleżanka patrzyła na nią ze zdziwieniem.

– Czy coś straciłam? – spytała Lexi.

– Wygląda na to, że będziemy kilka tygodni pod obserwacją. Nie mogę powiedzieć, żeby

mi to przeszkadzało... – Donna skinęła głową w kierunku Toma – skoro to on ma się nam

przyglądać.

Lexi uśmiechnęła się, tak jak tego od niej oczekiwano, a gdy Donna wyszła, została na

miejscu. Postanowiła zaczekać, aż wszyscy opuszczą pokój, udawała, że jest bardzo zajęta

jakimiś papierami. Nie musiała podnosić wzroku, by wyczuć obecność Toma. W końcu

odsunęła krzesło i wstała, przerywając ciszę.

– Skąd się tu wziąłeś?

Tom przysiadł na skraju stołu.

– Tak jak powiedział Bill, przyjechałem ocenić rentowność tej praktyki i stwierdzić, czy

Ross zechce ją nabyć.

– Jak długo zostaniesz? – Mówiła jakimś obcym głosem i w przeciwieństwie do Toma

była sztywna, ale co mogła na to poradzić? On znał tylko połowę historii. Co by powiedział,

gdyby poznał całą prawdę?

– Kilka tygodni. Przy okazji wziąłem też urlop. – Głos Toma był jakby mocniejszy i

głębszy. Lexi bała się, że nie utrzyma się na nogach. Gdyby przynajmniej nie zawodził jej

rozum!

– Podobno to doskonałe miejsce do pływania na desce.

– W okolicach Sydney na pewno nie brakuje miejsc do surfowania. – Jej głos zabrzmiał

nieprzyjaźnie.

– Nie martw się, Lex. – Tom nie wydawał się obrażony jej tonem, raczej rozbawiony. –

Przyjechałem popracować i odpocząć, a nie po to, żeby wracać do przeszłości. Nie miałem

pojęcia, że tutaj jesteś.

Lexi poczuła ukłucie rozczarowania, kiedy tak wprost potwierdził, że wcale jej nie

szukał.

– Jestem tu dopiero od roku. – Nadal była spięta, ale jeśli nawet Tom coś zauważył, nie

zwrócił na to uwagi.

– I co, pracujesz na pełnym etacie?

– Tak. Przejęłam sporo pacjentów Billa. Miasto się rozrasta, mam dużo pracy. – Nie

brakowało jej zajęć także poza przychodnią, ale nie miała ochoty opowiadać mu o sobie,

wolała posłuchać, jak potoczyły się jego losy.

– Więc zostałaś lekarzem rodzinnym. – Tom siedział i machał nogą. Jego nonszalancję

trudno było znieść. – Jesteś zadowolona?

– Jasne. – Chciała, żeby już przestał udawać zainteresowanie jej osobą.

– Tak bardzo zależało ci na specjalizacji... Nie przyszłoby mi do głowy, że z niej

zrezygnowałaś.

Wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok.

– To było bardzo dawno temu.

Tyle rzeczy wydarzyło się od tamtej pory, i nie zrealizowała swoich marzeń. Ale nie

zamierzała teraz tłumaczyć się z tego. To właśnie z powodu Toma jej życie potoczyło się

Forbes Emily - Na właściwej drodze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: