Do samego końca, Elleen.pdf

Elleen

"Do samego końca"

"Nigdy nie zdradziłem Lily i Jamesa — wolałbym umrzeć, niż ich zdradzić".

— No i jak? — pyta Syriusz i uśmiecha się słabo. Leżycie na podłodze twojej starej

sypialni, w skupieniu obserwując unoszące się pod sufitem obłoki pary imitujące wielkie,

pierzaste chmury. Matka krząta się po kuchni, nucąc pod nosem "Pióra z ogona feniksa" .

Czujesz się, jakbyś znów miał dwanaście lat i brakuje ci tylko ojca, który z figlarnym

uśmiechem zapewniałby matkę, że gdyby nie była najpiękniejszą kurą domową na świecie,

mogłaby zrobić karierę jako piosenkarka. W szufladzie wciąż trzymasz porcelanowe

fragmenty szkatułki.

— W porządku — odpowiadasz cicho i zamykasz oczy. Zastanawiasz się, czy

naprawdę jesteś gotów przewrócić całe swoje dotychczasowe życie do góry nogami. Syriusz

prycha z rozbawieniem.

— Co na to jej rodzice? — pyta nonszalancko. Gdybyś nie znał go tak dobrze,

pomyślałbyś, że przyjął nowinę niemal z radością.

— Przeszczęśliwi. Nie znasz Evansów? Uważają, że jestem najlepszym, co mogło

spotkać ich Lils.

Syriusz wybucha głośnym śmiechem.

— Biedni, naiwni ludzie. A, hm, jej siostra? — pyta. Unosisz brew w geście

zaskoczenia. — No wiesz — tłumaczy. — Chociaż w połowie tak… wyjątkowa ?

Nie możesz powstrzymać uśmiechu. To takie… syriuszowe — myślisz na wpół z

rozbawieniem, na wpół ze smutkiem. Syriusz sięga za siebie i rzuca w ciebie poduszką.

— Widzisz w tym coś zabawnego? — pyta, udając obrażonego.

— Zapomnij, Łapo — odpowiadasz. — Mugolska do szpiku kości, przekonana o

swojej nieomylności, złośliwa i zaręczona.

Ku twojemu zdziwieniu, Syriusz ponownie parska śmiechem.

— Czyli, pomijając pierwszy punkt, wypisz wymaluj: Lily.

— Syriusz! — rzucasz ostrzegawczym tonem.

— Spokojnie, żartuję.

Leżycie obok siebie przez kolejnych kilkanaście minut, delektując się ciszą, jaka

między wami zapadła. Przyjaźń nie polega na tym, by umieć ze sobą rozmawiać, Jim, ale na

tym, by lubić razem milczeć — mówiła zawsze matka.

Teraz drzwi do pokoju uchylają się i w progu staje właśnie ona. Patrzy na was, jakby

powstrzymywała się od ofukania obu za leżenie na podłodze w tak cienkich szatach, ale

zamiast tego mówi tylko:

— Chłopcy, profesor Dumbledore prosił, byście zafiukali jutro do pani Prewett.

Wymieniacie z Syriuszem szybkie spojrzenia.

— Tajest — odpowiadasz na pozór swobodnie i podnosisz się z podłogi. — Pomóc ci

z kolacją? — pytasz matkę, otrzepując szatę z kurzu.

— Dziękuję, kochanie, już prawie skończyłam. Zejdźcie za pięć minut, zjemy razem.

Matka zamyka za sobą drzwi, a ty odwracasz się do Syriusza ze strapioną miną.

— Kiedy jej powiemy? — pyta Syriusz, a ty wzruszasz ramionami i spuszczasz

głowę.

— Nie chcę, żeby się martwiła. Ona uważa, że jesteśmy jeszcze za młodzi — mówisz

i zaciskasz usta.

— Ale przecież... — zaczyna Syriusz, ale nie pozwalasz mu dokończyć.

— Wiem. Wiem, ja też nie uważam, że jesteśmy za młodzi. Chcę to zrobić. Po prostu

powiem jej o tym... trochę później.

Syriusz podnosi się z podłogi i podchodzi do drzwi.

— Masz rację. Najpierw te zaręczyny, potem Zakon. Nie możesz jej zaserwować

dwóch strasznych informacji jednego dnia — rzuca z przekąsem. Patrzysz na niego przez

chwilę, a potem mówisz nieco bez sensu:

— Między nami nic się nie zmienia.

Syriusz uśmiecha się mimo woli i wychodzi, mrucząc z rozbawieniem:

— Ach, Rogaczu. Ty i te twoje niespodziewane deklaracje miłosne.

W małym pokoju na poddaszu starego domu zapaliło się światło. Mężczyzna w

średnim wieku ze świeżą blizną na policzku podszedł do fotela, w którym leżał młody

chłopak, na oko dwudziestoletni. Zdawał się pogrążony we śnie. Starszy mężczyzna

przysunął sobie taboret i usiadł naprzeciwko.

— Wiem, że nie śpisz — odezwał się chrapliwym głosem. Chłopak się nie poruszył.

— Nie wiem tylko, dlaczego wciąż tu jesteś. — Znów żadnej reakcji. — Na miejscu twojej

żony zacząłbym się martwić.

— Lily wie, że nie wrócę dziś na noc — odezwał się James, ale wciąż nie otworzył

oczu.

— Co oczywiście wyklucza zamartwianie się — zadrwił starszy czarodziej,

podnosząc się z taboretu.

— Nie jestem głupi, Moody — zaprotestował James, gwałtownie otwierając oczy.

Były jasnobrązowe, niemal orzechowe, i dziwnie błyszczące. — Uważam na siebie.

— Nie wątpię. — Moody wstał, wyjął z kredensu butelkę Ognistej Whisky i nalał

trochę do kieliszka, który podał Jamesowi. — Wypij.

Chłopak zawahał się, zanim sięgnął po kieliszek, a wolną ręką przeczesał włosy.

— Nie piję — powiedział.

Moody przyglądał mu się przez chwilę, a potem warknął:

— Przestań pieprzyć, Potter! Nie jesteś już dzieciakiem, nie będę się z tobą

obchodzić jak z porcelanową lalką. Coś cię gryzie, w porządku, ale weź się w garść.

Rodzina cię potrzebuje!

James podniósł głowę i spojrzał prosto w oczy aurora.

— A co ty niby wiesz o rodzinie, co? — mruknął ze złością. Podniósł do ust kieliszek

z alkoholem i wlał sobie całą zwartość do gardła. Natychmiast też się zachłysnął i dopiero

Moody pomógł mu odzyskać oddech, klepiąc energicznie po plecach.

— Więcej, niż ci się wydaje — zagrzmiał starszy czarodziej, nalewając Jamesowi

drugą porcję.

— Wybacz — bąknął James przepraszającym tonem, ale w jego oczach wciąż czaił

się ten charakterystyczny wyraz buntu. Podciągnął kolana pod brodę, ponownie przyjął z

rąk Moody’ego kieliszek i utkwił wzrok w oknie.

— I będziesz miał duży dom z czerwonym dachem. I psa, i kota, i tajemnice na

strychu, i strach zamknięty w piwnicy…

— I miotłę, mama.

— I miotłę.

— I żonę.

— Żonę? A na co ci żona, brzdącu?

— Będzie czytała bajki.

— Ale, Jimmy, kochanie… Kiedy będziesz już dużym Jamesem, nie będziesz

potrzebował, żeby ktoś ci czytał bajki.

— Nie mnie, mama. Naszym dzieciom.

Moody przysunął sobie taboret jeszcze bliżej fotela i z uporem maniaka studiował

twarz swojego protegowanego. Cisza, która między nimi zapadła, była w pewien sposób

kojąca. Starszy auror był dla Jamesa autorytetem i jedną z naprawdę nielicznych osób,

którym ufał bezwarunkowo. Ostatnimi czasy nawet bardziej niż Dumbledore’owi.

— A więc — odezwał się Moody, przerywając rozmyślania Jamesa — coś cię trapi,

chłopcze.

James pokręcił głową z udawanym zaskoczeniem.

— Wydaje ci się — powiedział i z powrotem zamknął oczy. Twarze przyjaciół stały

się wyraźniejsze. — Jestem zmęczony.

— Czego się boisz? — zapytał po prostu Moody, jak gdyby nie dosłyszał ostatniego

zdania. James wydął usta i już zaczął mówić, że wcale się nie boi, kiedy Moody złapał go za

ramię i przyciągnął do siebie. — Śmierci? — Zaprzeczenie. — Wojny?

James po raz kolejny pokręcił głową i podniósł do ust kieliszek. Opróżnił go jednym

haustem i poczuł się dziwnie nierealnie — jakby był tylko elementem śnionego przez kogoś

koszmaru i miał zniknąć wraz z nadejściem świtu. Moody patrzył na niego podejrzliwie.

— Boję się, że uwierzę — odpowiedział cicho James i schował twarz w dłoniach.

Wciąż kręciło mu się w głowie. Wyciągnął w stronę towarzysza opróżniony kieliszek.

— Nie sądzisz, że ci wystarczy? — spytał auror, ale posłusznie napełnił naczynie

bursztynowym płynem. Z dołu dobiegł odgłos przewracanego stołka i głośny śmiech

Marlene McKinnon.

— Dumbledore chce zostać naszym Strażnikiem Tajemnicy. — James zamilkł, a po

chwili dodał buntowniczym tonem: — Uważam, że to nie jest najlepszy pomysł.

— Oczywiście masz racjonalny argument? — zapytał Moody z powątpiewaniem.

James przez chwilę tylko wpatrywał się w kieliszek.

— On… on nic nam nie mówi. Myśli, że niczego nie zrozumiemy. A mnie się

wydaje… Moody, jest tyle rodzin, które Voldemort najchętniej widziałby po drugiej stronie

zasłony; tylu znakomitych czarodziejów, którzy stanowią dla niego realne zagrożenie. Nie

wierzę, że Dumbledore darzy nas aż tak wielką sympatią, że przedkłada nasze dobro ponad

dobro innych. Nie wierzę. Jest wielki, nie zaprzeczam. Wielki i mądry. Ale czuję się jak

pieprzona marionetka w jego rękach. Nie mam pojęcia, co stoi za jego wielkim

zainteresowaniem mną i Lils. Poza Śmiecierusem, oczywiście.

Moody, który do tej pory słuchał monologu Jamesa w skupieniu, poruszył się

nieznacznie, a twarz mu stężała.

— Snape’em? — zapytał z zainteresowaniem. — A co ma z tym wszystkim

wspólnego Snape?

— Chciałbym to wiedzieć — powiedział James, zadowolony, że ma w Moodym

sojusznika, jeśli chodzi o Smarkerusa. — Ostatnio dwa razy widział się z dyrektorem.

Podejrzewamy z Syriuszem, że to przez jego łgarstwa Dumbledore kazał nam się ukrywać.

— Bzdura! — wtrącił ze złością auror. — Musicie się ukrywać, bo jesteście

piekielnie dobrymi czarodziejami i stanowicie dla Voldemorta zagrożenie!

— Serio? — zapytał James, uśmiechając się drwiąco. — Marlene McKinnon zdała

wybitnie wszystkie egzaminy aurorskie, a jak dotąd nie dostała żadnej specjalnej ochrony.

Moim zdaniem powinna, w końcu jest samotną matką. Longbottomowie są w identycznej

sytuacji jak my, mają nawet syna w tym samym wieku. Na dodatek Alice jest w o wiele

większym niebezpieczeństwie niż Lily, bo aktywnie działa przeciwko śmierciożercom. No i

Spencerowie, oboje z dużo dłuższym stażem niż my, na dodatek mają dwójkę małych

dzieci. Dlaczego, Moody? Dlaczego my?

Starszy czarodziej wpatrywał się w Jamesa nieprzeniknionym wzrokiem.

— Masz głowę na karku — powiedział w końcu, pocierając dłonią bliznę na

policzku. — Twoje argumenty rzeczywiście są logiczne i nie sposób się z nimi nie zgodzić.

Ale Dumbledore jest moim przyjacielem od wielu lat i jeśli byłbym zmuszony komuś

zaufać, zaufałbym właśnie jemu. Jest wprawdzie dość… kontrowersyjnym czarodziejem,

ale wie, co robi. Tym, co mnie naprawdę interesuje — powiedział, patrząc Jamesowi prosto

w oczy — jest Snape. Nie wierzę, że ten zepsuty do szpiku kości dzieciak mógłby użyć

magii, by przechytrzyć Dumbledore’a, ale skłonność Albusa do dawania ludziom drugich

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: