Drarry Śmierci, Elleen.pdf

Elleen

"Drarry Śmierci"

Na Ronusia z popielnika

Iskiereczka mruga.

Chodź, opowiem ci bajeczkę,

Bajka będzie długa...

Draco Malfoy miał obsesję na punkcie Harry'ego Pottera. Dziką, nieokiełznaną, niedającą

się racjonalnie wytłumaczyć obsesję. Każdego ranka budził się z zamiarem wyznania Gryfonowi

swoich prawdziwych uczuć, każdego wieczora zaś zmuszony był smakować cierpkość porażki.

... Wprawdzie moglibyśmy zacząć tę historię od chociażby opisu porannego budzenia — za

oknem ćwierkają ptaszki, promyki wiosennego słońca muskają białą skórę prefekta naczelnego w

jego ogromnym, prywatnym dormitorium, a lustro błaga, by kieszonkowy Apollo w końcu wstał i

pozwolił mu odbić jego niezwykle piękną twarz — ale umówmy się, że opowiadamy tę bajkę

dorosłym dziewczynkom, które wcale a wcale nie były grzeczne. (No i oczywiście takim wstępem

pozbawilibyśmy się całej przyjemności oczekiwania na zaskakujące rozwiązania fizjonomiczno-

anatomiczne, a byłaby to przeogromna szkoda).

A więc — Draco Malfoy miał obsesję na punkcie Harry'ego Pottera. Oczywiście ktoś tak

idealny jak on nie powinien mieć problemów z posiadaniem wianuszka wiernych adoratorów, ale

Draco nie zadowalał się namiastkami. Była to być może cecha rodowa Malfoyów — opisana na

poszarzałych stronicach ksiąg, analizowana przez wytrawnych badaczy więzi społecznych, wraz z

mlekiem kolejnych matek przenoszona z pokolenia na pokolenie. Draco Malfoy zdecydowanie

pożądał Harry'ego Pottera i postawił sobie za cel zdobycie jego względów, choćby miał za to

zapłacić wysoką cenę (na przykład nie wypić porannej kawy). Bo, jak chyba w natłoku wydarzeń

zapomnieliśmy wspomnieć, młody arystokrata uzależniony był od kofeiny. Nałóg zgoła zgubny dla

jego słabego, obciążonego miłością do Harry'ego serca, ale odkąd rozkazano mu ją pić w co drugim

opowiadaniu, nie potrafił się odzwyczaić.

Puk-puk. Miarowe stukanie rozległo się u drzwi dormitorium Dracona. Chłopiec naciągnął

kołdrę na głowę i jęknął przeciągle.

— Kogo diabli niosą? — krzyknął. Bardzo nie lubił przyjmować gości, kiedy jego włosy

znajdowały się w całkowitym nieładzie.

— To ja — odkrzyknął intruz głosem Blaise'a. — Przyszedłem cię zapytać, czy nie

zechciałbyś wybrać się ze mną na kremowe.

Draco natychmiast poderwał się do pozycji siedzącej. Trybiki w jego głowie powędrowały

na swoje miejsca i ułożyły w konfiguracji głoszącej:

— Kaaaaaawy!

Jego uszu dobiegła jedynie rozkoszna cisza.

— No to chciałbyś? — zapytał ponownie Blaise, kiedy usta Dracona prawie-prawie

rozciągnęły się w uśmiechu samozadowolenia. Młody Malfoy podniósł się cokolwiek niechętnie i

otworzył przyjacielowi drzwi.

— Dziś znowu jesteś homo? — zapytał bez zbytniego entuzjazmu. Początkowo fascynująca

zmienność orientacji Zabiniego zaczęła go ostatnimi czasy nużyć.

— Przeczytałem dziś opowieść o tym, jak bardzo pragnę świntuszyć z Nottem...

— Biedny Nott.

— ... i mam w chwili obecnej tysiąc osiemnaście do tysiąca siedemnastu.

— Ty nie czytaj tyle, bo skończysz jako zabiedzona Puchonka, liżąc buty Potterowi. —

Zabini popatrzył na Dracona podejrzliwie. — Czy coś.

— Niczego nie będę lizał Potterowi — zaprotestował natychmiast Blaise. Usiadł obok

Dracona i zamknął w czarnoskórym uścisku jego białą, arystokratyczną dłoń. — I tobie też nie

radzę.

Malfoy wywrócił oczami. Już on wyliże... to znaczy pokaże Potterowi, co to znaczy nie

zauważać niewątpliwego wdzięku Malfoyów!

Harry Potter miał — dla odmiany — obsesję na punkcie wszystkiego poza Draconem

Malfoyem, ze szczególnym uwzględnieniem ratowania świata, latania na miotle, Snape'a i

kociołkowych piegusków. Właśnie podminowany przemierzał korytarze w celu znalezienia

jakichkolwiek objawów nieprawidłowości w świecie magicznym, ale — jak na złość — wszystko

zdawało się działać sprawnie.

— Nikogo nie zamordowano — wyliczał smętnie — nie okradziono, nie zgwałcono, nie

poturbowano, podłogi czyste, zbroje wypolerowane, wszystkie dziewice zjedzone przez smoka albo

przeterminowane... Nie ma kogo ratować!

Wszechogarniający smutek był nie do zniesienia. Harry postanowił się zabić.

Draco wziął orzeźwiający prysznic. Jego smukłe, wilgotne ciało zdecydowanie nadawało się

na pierwszą stronę "Czarownicy" , jednak konserwatywny w tych sprawach Malfoy nigdy nie dałby

się w tak intymnej sytuacji sfotografować. Postanowił, że tylko jego prawdziwa miłość dostąpi

niewątpliwego zaszczytu przyjrzenia się jego olśniewającemu negliżowi. Innymi słowy —

przyrzekł zachować czystość dla Harry'ego.

Wysuszył, wyperfumował i ułożył włosy, po czym zajął się mniej ważnymi czynnościami

natury kosmetycznej. Po niespełna dwóch godzinach gotów był do wyjścia. Z lubością przyjmował

zachwycone spojrzenia uczniów obu płci, kiedy przechadzał się nad jeziorem, od czasu do czasu

unosząc dłoń w geście pozdrowienia. Jedynie nieliczni zasłużyli na takie wyróżnienie.

— Draco!

— Cześć Draco!

— Jak się masz, Draco?

— Wszystko w porządku, Draco?

— Widziałaś jego włosy? Och!

Draco uśmiechnął się pobłażliwie i minął stado wzdychających do niego dziewcząt.

Wyobraźnia podsuwała mu wiele możliwości wykorzystania pięknej pogody i uroczej jeziornej

scenerii, żaden jednak z wariantów nie uwzględniał rozdygotanych dziewczątek, które tak łechtały

jego próżność swoim zadurzeniem. Nie zdążył zrobić nawet trzech kroków, kiedy na spokojnej tafli

jeziora dostrzegł jakiś błyszczący przedmiot. Serce przekoziołkowało mu kilkakrotnie, kiedy

zorientował się, że to nic innego jak okulary samego Harry'ego Pottera.

"Znajdę je, podroczę się trochę, oddam, a potem będziemy długo i szczęśliwie pieprzyć się

jak króliki aż do usranej śmierci" — pomyślał z charakterystycznym dla swojej osoby

romantyzmem.

— Accio okulary Pottera! — krzyknął. Niespodziewane komplikacje postanowiły w końcu

wyniknąć.

Harry doskonale wiedział, że żegnając się z życiem pozbawia jednocześnie cały świat

możliwości szczęśliwego zakończenia. Zawsze był silny, bronił się przed tym, a negatywne emocje

wypłakiwał w poduszkę, ale tym razem bezradność wobec idealności wszechświata przeważyła

szalę. Cóż tu po nim, skoro od kilku dni nie można dopatrzyć się w zamku skrzywdzonych i

napiętnowanych, biednych i poniżanych, nieszczęśliwie zakochanych i pokutujących za grzechy

młodości? Jaki sens ma jego życie w świecie pełnym dobra i różowego konfetti? Przywiązał głaz do

nogi i rzucił się w głębiny jeziora.

(Oczywiście istnieje tysiąc i jeden sposobów na popełnienie efektownego samobójstwa —

wiele z nich to metody szybkie i bezbolesne — ale Harry postanowił pocierpieć trochę w imię

prawdy i sprawiedliwości).

— Nazywam się Milijon, bo za milijony kocham i cierpię katusze! — zabulgotał z

ukontentowaniem, czując zbliżający się Koniec. Przed oczami przeleciało mu całe życie:

odzyskanie kamienia, zabicie bazyliszka, uwolnienie Syriusza, pojedynek z Voldemortem...

Nagłe szarpnięcie wyrwało go z przedśmiertnego otępienia.

— Potter?

— Prych prych! Malfoy?

Tak oto doszło do pierwszej konfrontacji naszych bohaterów. Draco Malfoy był rozdarty

pomiędzy przerażeniem, zszokowaniem a wystudiowaną pozą nonszalanckiego arystokraty. Harry

Potter był wściekły.

— Jak śmiałeś, prych prych!, jak śmiałeś uratować mi życie?!

Draco przez chwilę stał bez słowa i kontemplował zieleń oczu swojego rozmówcy, później

idealną linię szczęki i wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha pod przemoczonym podkoszulkiem.

Zamrugał kilka razy, kiedy Harry odchrząknął.

— Dlaczego? — zapytał Draco melodramatycznie i dla podkreślenia efektu machnął ręką w

kierunku zachodzącego słońca. Harry przez chwilę mełł w ustach wyjątkowo mięsiste słowo, ale

ostatecznie przełknął je z obrzydzeniem dla zachowania marnych resztek swojej kanoniczności.

Zdecydowanie potrzebował się wypłakać na czyimś ramieniu.

Hermiona? Hermiona, która zawsze cierpliwie wysłuchiwała jego historii, skrupulatnie

notowała każdy szczegół jego ee-elokwentnych słowotoków i na wszystko miała podręcznikową

radę, która pomagała w dziewięciu przypadkach na dziesięć? Nie, zdecydowanie odpada.

Ron? Wierny druh Ron, który stał za nim murem cokolwiek się działo i zgadzał się

wykonywać nawet najdziwniejsze zadania, które Harry uznał za niezbędne dla ratowania świata?

Absolutnie odpada.

Może Ginny? Kochana, zadurzona Ginny, zawsze gotowa postawić Harry'ego do pionu i

przypomnieć mu, jak żyć? Ginny-przyjaciółka, Ginny-kobieta? Nie, nie, nie!

Malfoy? Złośliwy, ironiczny dupek, który spędził sześć lat nauki w Hogwarcie głównie na

zatruwaniu Harry'emu życia, a któremu największą głupotą byłoby zaufać? Coś — zapewne

nieznoszący sprzeciwu Autor — podpowiadało Harry'emu, że tak, właśnie tak należy postąpić.

Wziął głęboki oddech.

— ... i od trzech dni nikt nie umarł. Od trzech dni! Ściana. Ściana. Depresja.

Draco Malfoy wpatrywał się w Harry'ego Pottera z rosnącą fascynacją. Nie zdawał sobie do

tej pory sprawy, że zaangażowanie Gryfona w los wszechświata może być tak podniecające.

Zwilżył usta.

— Nie dramatyzuj, Potter.

O tak, właśnie tak, dawka ironii odmierzona perfekcyjnie. Harry uniósł głowę i

zaprezentował najidealniejszą w świecie ustną podkówkę.

— Kiedy ja się nudzę! Czuję się niepotrzebny, niekochany, zaniedbywany i ignorowany.

— Wczoraj Pansy zniknęła czekolada. — Harry poruszył się niespokojnie. — A Goylowi

przytrzaśnięto palce drzwiami.

— Drzwiami? — upewnił się Harry. Draco entuzjastycznie pokiwał głową. — To z

pewnością Voldemort! To spisek! Czekolada, drzwi, wszystko łączy się w logiczną całość! —

Malfoy postanowił olśniewającym uśmiechem nadrabiać nienadążanie za rozwojem wydarzeń. —

Jakiż ja byłem głupi!

— Rozwikłamy to — obiecał Ślizgon. Harry otworzył usta i obdarzył rozmówcę

tajemniczym spojrzeniem. Strużka potu spłynęła po skroni Malfoya.

— Rozwikłamy to — obiecał Ślizgon. Harry, który był właśnie w trakcie wymyślania hasła

bojowego, zatrzymał awaryjnie wszystkie procesy myślowe i przeniósł całą uwagę na swojego

towarzysza. Jedno zdanie, niewinna deklaracja, a jakże zmieniła perspektywę, z jakiej Harry

zazwyczaj patrzył na Malfoya. W jednej chwili nienawiść, którą darzył Ślizgona, została

spakowana, przetransportowana do innego obszaru mózgu oraz rozpakowana jako zupełnie nowe,

nieznane uczucie. Harry nazwałby je chucią, gdyby nie przyrzeczenie nieużywania słów

powszechnie uznanych za wulgarne.

— Naprawdę chcesz mi pomóc? — zapytał, a jego bohaterskie serce z niewiadomych

przyczyn wystukało rytm marsza weselnego. Bezcielesna chuć zdarła z Dracona maskę

odwiecznego wroga wszystkiego, co słodkie, puchate i nieczystej krwi, i pozwoliła Harry'emu

dojrzeć mlecznobiałą gładkość policzków i głębię szarych oczu. Jeśli umówimy się, że sześć lat

czajenia się na siebie w rogach korytarzy tylko po to, by podpalić przeciwnikowi uszy albo

przyprawić czułki, można uznać za niebyłe — Harry Potter został właśnie stratowany przez

galopującą miłość od pierwszego wejrzenia.

Poszukiwania złodzieja czekolady trwały już od trzech dni. Harry stawał się coraz bardziej

podekscytowany, Draco natomiast — coraz bardziej niecierpliwy. Nie wystarczały mu już

okazjonalne muśnięcia dłoni, przypadkowe otarcia bioder, dwuznaczne spojrzenia. Nie po to od

wtorku zadawał wszystkim idiotyczne pytania o trzaskanie drzwiami, żeby dostać w zamian jakieś

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: