288. James Susanne - Wakacje w Rzymie.pdf - ŚWIATOWE ŻYCIE - akinorew12

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W piękny lipcowy poranek Lily wysiadła z taksówki na

londyńskim lotnisku Heathrow, zapłaciła kierowcy i potoczyła do

wejścia niewielką walizkę.

Na myśl, że jej praca w rodzinie Belli i Rosie dobiegła końca,

odczuwała osobliwą mieszaninę żalu i ulgi. Opiekowała się

ośmioletnimi bliźniaczkami zaledwie przez rok, lecz to wystarczyło,

by zdała sobie sprawę, że nie nadaje się na nianię. Z czasem nawet

polubiła te nadmiernie rozpieszczone dziewczynki i zaczęła im

współczuć, gdyż ich rozwiedziona matka poświęcała im niewiele

uwagi. Jednak nie chciała przez całe życie zajmować się dziećmi.

Na szczęście oszczędziła trochę pieniędzy, to też mogła na

razie nie podejmować żadnej pracy i rozpatrzyć się w sytuacji.

Wiedziała, że z łatwością uzyska kredyt hipoteczny na swoje

maleńkie jednopokojowe mieszkanko w Berkshire. Ponieważ zaś

ukończyła kurs gotowania, mogła tez w każdej chwili zatrudnić się w

którejś z niezliczonych londyńskich restauracji. Lecz dręczył ją

nieokreślony niepokój i odczuwała mglistą potrzebę jakiejś odmiany,

toteż postanowiła polecieć na parę dni do Rzymu i odwiedzić swego

brata Sama, który był tam współwłaścicielem niewielkiego hotelu.

Czekając na wejście do samolotu, przyglądała się

współpasażerom. Większość wybierała się na urlopy i była ubrana w

dżinsy i letnie stroje. Lily z niejasnego powodu włożyła na podróż

ładny szary kostium, białą bluzkę, cienkie czarne rajstopy i pantofle

na wysokich obcasach. Może właśnie dzięki temu podczas odprawy,

gdy okazało się, że w klasie ekonomicznej jest nadkomplet,

przeniesiono ją do klasy biznesowej.

W samolocie zajęła miejsce przy oknie. Po chwili zjawił się

najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego widziała w swoim

dwudziestosześcioletnim życiu. Umieścił na półce podręczny bagaż,

a potem usiadł obok i rzucił zdawkowo:

– Dzień dobry.

Lily zaczerwieniła się.

– Och... cześć... – wyjąkała speszona, usiłując nieudolnie

naśladować jego swobodny ton.

Z mocno bijącym sercem zerknęła ukradkiem na wyrazisty

profil mężczyzny, mocno zarysowany podbródek i modną fryzurę.

Nieznajomy miał na sobie ciemny, świetnie skrojony garnitur,

śnieżnobiałą koszulę i gładki, niebieski krawat. Roztaczał władczą

aurę i była świadoma, że przyciąga pożądliwe spojrzenia wszystkich

siedzących w pobliżu kobiet.

Wygodnie rozprostował nogi i spojrzał na Lily. Rzuciła mu się w

oczy jej ładna owalna twarz, upięte faliste włosy oraz elegancki strój

nadający dziewczynie poważny wygląd. Ogarnęło go zmieszanie

i odwrócił wzrok. Niemal natychmiast pojął powód. Pierwszy raz od

śmierci Elspeth zwrócił uwagę na inną kobietę.

Choć minął już rok, nosił ją wciąż w sercu. Pomyślał o trójce ich

dzieci – dwóch synach oraz dziewięcioletniej Frei, którą lśniące,

kasztanowe włosy i orzechowe oczy tak bardzo upodabniały do

matki. Na wspomnienie córki zmarszczył brwi. Była trudnym

dzieckiem i dogadywał się z nią gorzej niż z chłopcami. Niechętnie

się zgodził, by w tygodniu mieszkała w szkolnym internacie, gdyż

chciała spędzać więcej czasu z przyjaciółkami. Musiał jednak

przyznać, że w domu jest spokojniej bez jej wybuchów złości. A gdy

przyjeżdżała w weekendy i cała rodzina zbierała się w komplecie,

zazwyczaj udawało się uniknąć spięć.

Gdy samolot ruszył gwałtownie po pasie startowym, Lily

wstrzymała oddech i kurczowo uchwyciła się poręczy fotela.

Nieznajomy spostrzegł napięcie dziewczyny.

– Denerwuje się pani? – zapytał.

Jego nieoczekiwana troska sprawiła jej przyjemność.

– Ależ skądże – skłamała. – Nic mi nie jest.

Nie uwierzył jej i z powątpiewaniem uniósł brew, jednak nic nie

powiedział, a po kilku chwilach wznieśli się już w powietrze.

Pasażerowie zaczęli odpinać pasy. Towarzysz Lily wstał i wydobył ze

schowka aktówkę. Najwidoczniej zamierzał zająć się pracą. To

dobrze, pomyślała, przynajmniej nie będzie musiała podtrzymywać

bezsensownej pogawędki. Wyjął tekturową teczkę i zatrzasnął

aktówkę, ale zdążyła dostrzec nazwisko na plakietce: ,,Theodore

Montague’’.

Z torby podręcznej wyciągnęła ilustrowany magazyn i

przekartkowała go niedbale. W podróży nie była w stanie czytać

niczego poważniejszego i podziwiała, że jej sąsiad potrafi skupić się

na studiowaniu dokumentów.

Zjawiła się stewardesa i kokieteryjnie trzepocząc sztucznymi

rzęsami, zapytała go, co ma podać. Odwrócił się do Lily.

– Czego pani sobie życzy?

– Och... wezmę tylko czarną kawę bez cukru – odrzekła pośpiesznie.

– W takim razie poprosimy o dwie kawy – powiedział i po raz

pierwszy się uśmiechnął.

Gdy już popijali gorący płyn, zagadnął:

– Więc pani też nie lubi jeść podczas lotu?

– Jest ciasno i niewygodnie, a poza tym podają wszystko zawinięte

w plastik.

– Właśnie – przytaknął. – Zresztą na krótkiej trasie jedzenie nie jest

konieczne.

A więc jednak zaczęli rozmawiać! Lily zazwyczaj unikała

grzecznościowych pogaduszek z przygodnymi towarzyszami

podróży, jednak tym razem czuła się zupełnie swobodnie.

– Przypuszczam, że żadne z nas nie udaje się na wypoczynek –

zauważył mężczyzna, mierząc ją wzrokiem. – Chyba jako jedyni

spośród pasażerów nie nosimy dżinsów i podkoszulków.

– Właściwie jadę na kilka dni do Rzymu odwiedzić brata, który

prowadzi tam hotel – oświadczyła Lily. – I chcę też przemyśleć parę

spraw – dodała, ale natychmiast tego pożałowała, obawiając się, że

nieznajomy zacznie ją wypytywać. Lecz on tylko przyjrzał się jej

przenikliwie. – Więc pan też nie jest na urlopie? – spytała niepewnie.

– Niestety nie. Biorę udział w seminarium. W ubiegłym roku udało

mi się tego uniknąć, ale teraz mam wygłosić referat, więc nie

mogłem się wykręcić. Jednak myślę, że jakoś to przeżyję. – Znów

uśmiechnął się zniewalająco. – Zawsze warto spędzić w Rzymie

choćby kilka dni, bez względu na powód.

– Jaki jest temat tego seminarium? – zapytała z zaciekawieniem.

Nagle zapragnęła dowiedzieć się o nim więcej. Czy zajmuje się

marketingiem lub public relations? A może giełdą?

– Interesują mnie zagadnienia dotyczące zdrowia dzieci – oznajmił

niedbałym tonem. – Wykładam pediatrię, co jest pasjonujące, lecz

oznacza, że nie zostaje mi zbyt wiele czasu na praktykę. – Wzruszył

ramionami. – Ale nie można mieć wszystkiego, a widocznie uznano,

że obecnie będę bardziej przydatny jako wykładowca.

Przypuszczam jednak, że to się zmieni, gdy nadejdzie właściwa

pora. Przekonałem się, że wżyciu nie ma niczego stałego – dorzucił i

mocno zacisnął usta.

Kto mógł przewidzieć, że niezidentyfikowany wirus tak

nieoczekiwanie i tragicznie uśmierci jego piękną żonę? Ten dramat

nauczył go, by nie czynić zbyt dalekosiężnych planów.

Lily natychmiast wyczuła zmianę jego nastroju i zapragnęła mu

się zwierzyć.

– Cóż, ja chciałabym zmienić jakoś swoje życie, ale doprawdy nie

wiem jak – wyznała. – Po szkole ukończyłam kurs gastronomiczny i

pracowałam w rozmaitych londyńskich hotelach i klubach, ale

zmierziło mnie gotowanie dla obcych ludzi. W zeszłym roku zajęłam

się opieką nad dziećmi. –Wzdrygnęła się. – Lecz to nie było dobre

posunięcie. Pechowo trafiły mi się okropnie rozwydrzone

ośmioletnie bliźniaczki, które nieustannie rozrabiały. Dopiero pod

koniec zaczęłam sobie z nimi lepiej radzić, jednak nie na tyle, bym

zdecydowała się kontynuować pracę w tym zawodzie. – Westchnęła

smutno. – Z radością obdarzyłabym uczuciem Bellę i Rosie, ale one

chyba nie chciały mnie pokochać.

Montague, który słuchał wpatrzony w nią, powoli skinął głową.

– Wszyscy przeżywamy czasem trudne chwile. Myślę jednak, że

288. James Susanne - Wakacje w Rzymie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: