Nora Roberts

SANKTUARIUM

CZĘŚĆ PIERWSZA

Kiedy sponiewierany przez burze wracam do domu...
Moje ciało workiem połamanych kości...

John Donne

ROZDZIAŁ 1

Śniło jej się Sanktuarium. Ogromny, stojący na wzniesieniu dom górował majestatycznie nad wydmami na wschodzie i moczarami w zachodniej części wyspy. Białe, drewniane ściany srebrzyście połyskiwały w świetle księżyca. Budynek od ponad stu lat wyglądał niemal tak samo i stanowił niezbity dowód ludzkiej próżności. W pobliżu rósł pogrążony w mroku, pełen cieni i tajemnic dębowy las, przez który cicho i spokojnie płynęła rzeka. Wśród drzew migotały złociste roje robaczków świętojańskich, a nocne zwierzęta powoli opuszczały dotychczasowe kryjówki, gdzie zbierały siły do polowania lub ucieczki. W ciemności kipiało życie - tajemnicze i okrutne.

Wąskie, wysokie okna Sanktuarium były zupełnie ciemne. Żadne światła nie zapraszały na piękne werandy, nie zachęcały do otworzenia okazałych drzwi. Była głęboka noc, a w powietrzu unosił się jedynie wilgotny oddech morza. Wiatr szeleścił wśród gałęzi ogromnych dębów i potrząsał liśćmi palm, które wydawały suche, trzaskające dźwięki. Białe kolumny, jak stojący na warcie żołnierze, w milczeniu pilnowały szerokiej werandy, ale nikt nie otworzył ogromnych, frontowych drzwi i nie wybiegł na powitanie.

Była coraz bliżej. Słyszała, jak pod jej stopami skrzypią muszelki i piasek. Poruszane przez wiatr dzwoneczki pobrzękiwały delikatnie, wygrywając jakąś cichą melodię. Zawieszona na werandzie huśtawka skrzypiała łańcuchami, ale nikt na niej nie siedział i nie podziwiał srebrzystego księżyca ani spokojnej nocy. W powietrzu unosił się zapach jaśminu i róż piżmowych, mieszając się ze słoną, morską bryzą. Rozlewająca się po piasku woda szumiała cicho i jednostajnie, przypominając niezmiennie mieszkańcom Lost Desire, że ocean, jeśli tylko przyjdzie mu na to ochota, bez trudu zdoła pochłonąć ten niewielki skrawek lądu, i wszystko, co się na nim znajduje.

Szum morza, tak nieodłącznie związany z jej dzieciństwem sprawił, że poczuła się znacznie lepiej. Wiele lat temu biegała tutaj po lesie swobodna jak sarna, bez lęku przemierzała moczary, a na piaszczystych plażach ścigała się z falami. Robiła to wszystko z beztroską, na którą może sobie pozwolić jedynie dziecko. Teraz, będąc dorosłą kobietą, ponownie znalazła, się w domu. Szybko pokonała schody, przeszła przez werandę i położyła dłoń na ogromnej, mosiężnej gałce, która w świetle księżyca połyskiwała jak zagubiony skarb. Zamknięte.

Przekręciła gałkę w prawo, potem w lewo, w końcu zniecierpliwiona szarpnęła ogromne, mahoniowe drzwi. Wpuśćcie mnie, pomyślała, a serce zaczęło walić jej w piersiach jak oszalałe. Przyszłam do domu. Wróciłam.

A jednak główne wejście było zamknięte na klucz. Kiedy przycisnęła twarz do szyby wysokiego okna tuż obok, zobaczyła jedynie panującą wewnątrz nieprzeniknioną ciemność.

Zaczęła się bać.

Teraz już biegła. Chcąc okrążyć dom, ruszyła szybko przez taras, na którym kwiaty tłoczyły się w glinianych doniczkach. Równe, jasne rzędy lilii w ogrodzie tańczyły niespokojnie na wietrze. Melodia poruszanych przezeń dzwoneczków brzmiała ostro i nieczysto, a szelest liści zmienił się w ostrzegawczy syk. Usiłowała pokonać następne drzwi z płaczem waląc w nie pięściami.

Proszę, błagam, nie zamykajcie się przede mną. Wpuśćcie mnie do środka.

Szlochając i połykając się co krok, szła prowadzącą przez ogród ścieżką. Spróbuje jeszcze od tyłu, przez ganek. Nikt nigdy nie zamykał tego wejścia - mama uważała, że kuchenne drzwi zawsze powinny być otwarte. Ale nie mogła tam dotrzeć. Nagle wszędzie dookoła powyrastały drzewa. Były grube i rosły niezwykle gęsto, a ich gałęzie i zwisający z nich mech zagradzały jej drogę.

Zabłądziła. Co chwila połykała się o wystające korzenie, a kiedy gęste liście przesłoniły księżyc, otoczyła ją całkowita ciemność, którą bezskutecznie starała się przebić wzrokiem. Wiatr wzmógł się - jęczał, zawodził i smagał ją dotkliwie. Sterczące liście palm karłowatych uderzały niczym miecze. Odwróciła się, ale tam, gdzie jeszcze przed chwilą była ścieżka, teraz płynęła rzeka, odcinając jej drogę powrotną do Sanktuarium. Wysokie, rosnące na jej brzegach trawy kołysały się jak szalone.

Nagle zobaczyła samą siebie stojącą samotnie i popłakującą na drugim brzegu. W tym momencie zdała sobie sprawę, że nie żyje.

Jo próbowała się wyrwać ze snu. Z całych sił walczyła z jego ostatnim, obrazami i przez dobrą chwilę nie mogła wrócić do rzeczywistości Gdy się ocknęła, me mogła złapać tchu, a jej twarz była wilgotna od potu i łez Po omacku zaczęła szukać nocnej lampki, strącając przy tym na podłogę książkę przepełnioną niedopałkami popielniczkę. Chciała jak najszybciej rozjaśnić ta czającą ciemność.

Kiedy w końcu zabłysło światło, podciągnęła do góry kolana, objęła je rękami i zaczęła się delikatnie kołysać, pragnąc odzyskać spokój To był tylko sen, powiedziała sobie. Po prostu zły sen.

Jest u siebie, we własnym łóżku, we własnym mieszkaniu - setki kilometrów od wyspy, na której znajduje się Sanktuarium. Dorosła dwudziestosiedmioletnia kobieta nie powinna przejmować się głupimi snami.

Mimo to, kiedy sięgała po papierosa, wciąż drżała tak, że dopiero za trzecim razem udało jej się zapalić zapałkę.

Zegarek, stojący na stoliku obok łóżka, wskazywał piętnaście po trzeciej. Ostatnio coraz częściej budziła się o tej porze. Nie ma nic gorszego, niż zdenerwowanie o trzeciej nad ranem. Spuściła nogi z łóżka i pochyliła się, by podnieść przewróconą popielniczkę, zrezygnowała jednak; postanowiła posprzątać cały bałagan rano. Usiadła, a jej zbyt duży podkoszulek sfałdował się na udach. Z całych sił próbowała się opanować.

Nie wiedziała, dlaczego od jakiegoś czasu w snach niezmiennie powraca na Lost Desire, do domu, z którego uciekła, mając osiemnaście lat. Podejrzewała jednak, że każdy student pierwszego roku psychologii bez trudu zdołałby jej wytłumaczyć symbolikę tych snów. Dom był zamknięty, ponieważ szczerze wątpiła, czy, gdyby chciała do niego wrócić, ktokolwiek przywitałby ją z otwartymi ramionami. Ostatnio trochę się nad tym zastanawiała i zaczynała się obawiać, że jest już za późno na powrót.

Poza tym nieuchronnie zbliżała się do trzydziestki, a to właśnie będąc w tym wieku jej matka opuściła wyspę. Zniknęła, zostawiając męża i trójkę dzieci.

Czy Annabelle kiedykolwiek śni się, że próbuje wrócić do domu? Czy w jej snach drzwi również są zamknięte?

Nie chciała o tym myśleć. Z całych sił pragnęła zapomnieć o kobiecie, która dwadzieścia lat temu złamała jej serce. Zresztą wszelkie tego typu rozważania od dawna nie miały już sensu. Od wielu lat żyła bez matki, bez rodziny, z dala od Sanktuarium. Zdołała nawet przez ten czas odnieść sukces - przynajmniej zawodowy.

Bezwiednie strząsając popiół z papierosa, Jo rozejrzała się po sypialni. Urządziła to pomieszczenie z ogromną prostotą. Chociaż bardzo dużo podróżowała po świecie, trudno byłoby znaleźć tu jakieś pamiątki poza fotografiami. Oprawiała czarno - białe odbitki, wybierając najbardziej spokojne ze swoich prac, i dekorowała nimi ściany pokoju, który miał jej dawać wytchnienie.

Na jednym ze zdjęć widać było pustą żelazną ławkę w parku. Na innym samotna wierzba pochylała swe delikatne gałęzie nad maleńką, lśniącą jak lustro sadzawką. Oświetlony blaskiem księżyca ogród stanowił wspaniałe studium cieni, faktur i kontrastujących ze sobą kształtów. Wyludniona plaża w chwilę po zniknięciu słońca za linią horyzontu kusiła obserwatora, by zdjął buty, wszedł w ramki i poczuł pod stopami szorstki, wilgotny piasek.

Ten nadmorski pejzaż powiesiła zaledwie tydzień temu, po powrocie z wyprawy na wybrzeże Północnej Karoliny. Jo zdawała sobie sprawę, że prawdopodobnie właśnie przez tę podróż nieustannie powraca myślami do domu. Była bardzo blisko niego. Gdyby pojechała jeszcze trochę dalej na południe i dotarła do Georgii, wówczas bez trudu mogłaby przeprawić się promem ze stałego lądu na wyspę. Żadne drogi nie prowadziły na Desire, żadne mosty nie łączyły brzegów cieśniny.

Mimo to nie pojechała tam. Zrobiła, co miała do zrobienia i wróciła do Charlotte, by pogrążyć się w pracy.

I w nocnych koszmarach.

Zgasiła papierosa i wstała. Doskonale wiedziała, że już nie zaśnie, dlatego włożyła spodnie od dresu. Najlepiej będzie, jeśli popracuje w ciemni i przestanie o tym wszystkim myśleć.

Wychodząc z sypialni pomyślała, że może denerwuje się tak bardzo z powodu albumu. Był to ogromny postęp w jej karierze. Chociaż zdawała sobie sprawę, że jej prace są bardzo dobre, mimo to była serdecznie zaskoczona i zadowolona, gdy jedno z liczących się wydawnictw zaproponowało wydanie książki z jej fotografiami.

Studium natury, czyli świat widziany oczami Jo Ellen Hathaway, pomyślała, idąc w stronę niewielkiej, przypominającej kambuz kuchni, by zrobić sobie kawę. Nie, to brzmi jak rozprawa naukowa. Okruchy życia. Zbyt pompatyczne.

Uśmiechając się lekko odgarnęła z czoła pachnące papierosowym dymem, rudawe włosy, po czym szeroko ziewnęła. Najlepiej będzie, jeśli po prostu zrobi zdjęcia, a wymyślenie tytułu zostawi ekspertom.

Zawsze doskonale wiedziała, kiedy należy się wycofać, a kiedy zająć jakieś konkretne stanowisko. Przecież przez całe życie robiła jedno albo drugie. Może nawet wyśle egzemplarz książki do domu. Ciekawe, co powie na to jej rodzina? Czy położą ten album na jednej z ław, by przyjeżdżający na jeden dzień goście mogli go kartkować i zastanawiać się, czyjego autorka, Jo Ellen Hathaway, jest w jakiś sposób spokrewniona z Hathawayami prowadzącymi gospodę w Sanktuarium?

Czy ojciec w ogóle go otworzy, by zobaczyć, czego Jo nauczyła siew ciągu tych lat? Czy po prostu wzruszy ramionami, zostawi książkę nie tkniętą i pójdzie spacerować po wyspie? Wyspie Annabelle.

Prawdopodobnie teraz już go w ogóle nie interesuje, czym zajmuje się jego starsza córka. Dlatego ona sama nie powinna zadawać sobie takich pytań.

Jo odpędziła od siebie tę myśl i zdjęła z haczyka niebieski kubek. Czekając, aż zaparzy się kawa, oparła ręce o blat i wyjrzała przez niewielkie okienko.

W tym momencie doszła do wniosku, że czasem dobrze jest być na nogach o trzeciej nad ranem. Nie zadzwoni telefon. Na pewno nikt nie będzie chciał z nią porozmawiać, nie prześle wiadomości faksem ani nie będzie się spodziewał wiadomości od niej. Przez kilka najbliższych godzin nie musi odgrywać żadnej roli, może w ogóle nic nie robić. Jeśli ma mdłości albo boli ją głowa, nikt nie musi o tym wiedzieć, oprócz niej samej.

Za oknem widać było ciemne i puste ulice, wciąż jeszcze lśniące po zimowym deszczu. Latarnia uliczna rzucała niewielki krąg światła. Ta jasna plama jest w jakiś sposób niezwykle samotna - nikt z niej nie korzysta, właściwie nikt jej nie potrzebuje, pomyślała Jo. Samotność to niezwykle tajemnicze zjawisko - kryje w sobie nieskończoną ilość możliwości.

Jak zwykle w takich sytuacjach, widok ją urzekł. Zostawiła więc parzącą się kawę, złapała Nikona i na bosaka ruszyła do drzwi, by sfotografować wyludnioną ulicę.

To pozwoliło jej całkowicie się uspokoić. Z aparatem fotograficznym w dłoni i pomysłem, który chciała zrealizować, była w stanie zapomnieć o całym otaczającym ją świecie. Nie inaczej było i teraz. Eksperymentując z ostrością nie zwracała w ogóle uwagi, że bosymi stopami brodzi po kałużach - niemal nie zdawała sobie z tego sprawy. Poirytowana, odgarnęła do tyłu włosy. Nie spadałyby jej na twarz, gdyby zdecydowała się je podciąć. Nigdy jednak nie miała na to czasu. Teraz zaczęła żałować, że nie wzięła ze sobą gumki.

Dopiero po wykonaniu kilkunastu zdjęć poczuła, że jest usatysfakcjonowana. Kiedy się odwróciła, mimo woli spojrzała w górę. Zauważyła, że zostawiła włączone niemal wszystkie światła. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że przechodząc z sypialni do kuchni zapaliła ich tak dużo.

Zacisnęła mocno wargi, przeszła na drugą stronę ulicy i ponownie ustawiła ostrość. Spojrzała w wizjer, przykucnęła i zrobiła zdjęcie, z żabiej perspektywy ujmując oświetlone okna ciemnego budynku. Zadecydowała, że ta fotografia będzie nosiła tytuł: Legowisko osoby cierpiącej na bezsenność. Jej cichy śmiech rozniósł się po opustoszałej ulicy i powrócił do niej niesamowitym echem, które sprawiło, że zadrżała. Ponownie opuściła aparat.

Boże, chyba kompletnie zwariowałam. Czy jakakolwiek będąca przy zdrowych zmysłach kobieta wyszłaby z domu o trzeciej nad ranem prawie naga i, drżąc z zimna, robiła zdjęcia własnych okien?

Przetarła oczy i zaczęła marzyć o jedynej rzeczy, która zawsze wymykała jej się z rąk. O normalności.

Żeby być normalnym, trzeba regularnie sypiać, pomyślała. Przypomniała sobie, że od ponad miesiąca ani razu nie zdarzyło jej się przespać spokojnie całej nocy. Trzeba normalnie jeść, tymczasem w ciągu ostatnich kilku tygodni straciła prawie pięć kilo i obserwowała, jak jej smukła sylwetka staje się coraz bardziej koścista. Potrzebowała spokoju ducha. Nie mogła sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek w życiu była naprawdę spokojna. Przyjaciele? Oczywiście, ma przyjaciół, ale żaden z nich nie jest aż tak bliski, by mogła do niego zadzwonić w środku nocy i liczyć na jego pomoc.

Rodzina. No cóż, właściwie ma rodzinę. Brata i siostrę, z którymi już od bardzo dawna nie potrafi znaleźć wspólnego języka. Ojca, który stał się niemal obcym człowiekiem. Matkę, po której dwadzieścia lat temu zaginął wszelki ślad i do tej chwili nic o niej nie wiadomo.

To przecież nie moja wina, pomyślała Jo, i ruszyła z powrotem na drugą stronę ulicy. To wina Annabelle. Wszystko się zmieniło w chwili, gdy Annabelle opuściła Sanktuarium, wyrządzając tym całej rodzinie ogromną krzywdę. Zdaniem Jo problem polegał na tym, że oprócz niej nikt nie zdołał się po tym wszystkim otrząsnąć. Jo nie została na wyspie, by pilnować każdego ziarenka piasku, tak, jak robił to jej ojciec. Nie zajęła się prowadzeniem pensjonatu i dbaniem o Sanktuarium, jak jej brat Brian. Nie oddała się również nierealnym marzeniom, jak jej siostra Lex. Zamiast tego ukończyła studia, ciężko pracowała i ułożyła sobie życie. Nawet jeśli obecnie ma nieco nadszarpnięte nerwy i jest trochę roztrzęsiona, to tylko dlatego, że znacznie przeceniła swoje siły. Za dużo pracy. Jest wyczerpana, to wszystko. Dorzuci do jadłospisu trochę witamin i szybko wróci do formy.

Wyjmując klucze z kieszeni, Jo wpadła na pomysł, że powinna wziąć urlop. Od trzech - nie, właściwie od czterech lat - wybierała się w podróż tylko wówczas, gdy miała do wykonania jakieś konkretne zadanie. Mogłaby wyjechać do Meksyku albo Indii Zachodnich, gdzieś, gdzie nikomu się nie spieszy, a na niebie ciągle świeci słońce. Pobyt w takim miejscu pozwoliłby jej zwolnić nieco tempo życia i uporządkować myśli. Doskonały sposób na pokonanie drobnych problemów.

Wchodząc do mieszkania przez nieuwagę kopnęła małą, kwadratową, szarą kopertę, która leżała na podłodze. Patrząc na nią, Jo na moment zamarła w bezruchu - w jednej ręce trzymała aparat, a druga wciąż jeszcze spoczywała na klamce. Czy, gdy wychodziła z domu, ta koperta już tu była? A przede wszystkim, dlaczego leży właśnie tutaj? Miesiąc temu pierwsza taka przesyłka czekała na Jo razem z całą korespondencją. Na szarym papierze ktoś starannie napisał jedynie jej imię i nazwisko.

Kiedy zmusiła się, by zamknąć drzwi i przekręcić klucz w zamku, zauważyła, że ponownie drżą jej ręce. Z trudem łapała powietrze, a mimo to pochyliła się i podniosła kopertę. Nim ją otworzyła, ostrożnie odłożyła aparat.

Gdy Jo zobaczyła znajdujące się w środku zdjęcie, głośno jęknęła. Wykonane zostało z niezwykłą dbałością - wyraźnie znać było rękę profesjonalisty. Tak samo jak poprzednie trzy, było świetnie wykadrowane. Przedstawiało duże, wyraziste oczy w kształcie migdałów, przykryte ciężkimi powiekami, ocienione gęstymi rzęsami i umieszczone przed delikatnymi łukami pięknie wygiętych brwi. Jo wiedziała, że te oczy są ciemnoniebieskie - patrzyła na nie, ilekroć przeglądała się w lustrze. Ale tym razem widać w nich było śmiertelne przerażenie.

Kiedy to zdjęcie zostało wykonane? W jaki sposób? Dlaczego? Spoglądając na odbitkę, zakryła dłonią usta, zdając sobie sprawę, że w tej chwili jej oczy wyglądają dokładnie tak samo, jak na fotografii. Paniczny strach kazał je przebiec całe mieszkanie aż do maleńkiej sypialni, w której urządziła sobie ciemnię. Jak szalona, gwałtownym szarpnięciem otworzyła szufladę i po omacku zaczęła przeszukiwać jej zawartość. Po chwili znalazła koperty, które wcześniej ukryła na samym dnie. W każdej z nich znajdowała się inna, również czarno - biała odbitka o rozmiarach pięć na piętnaście centymetrów.

Z biciem serca ułożyła wszystkie zdjęcia w szeregu. Na pierwszym z nich miała zamknięte oczy, zupełnie jakby ktoś sfotografował ją podczas snu. Na następnym najwyraźniej zaczynała się budzić. Ciężkie, ledwo uniesione powieki pokazywały jedynie mały fragment tęczówki. Na trzecim miała już co prawda otwarte oczy, były one jednak jeszcze zamglone i nieprzytomne.

Kiedy znalazła te odbitki w swojej poczcie, była, oczywiście, zaniepokojona i zaskoczona, jednak nie widziała w nich powodu do strachu.

Ostatnie ujęcie całkowicie skoncentrowało się na jej oczach - widać było, że się już obudziła i jest śmiertelnie przerażona.

Jo cofnęła się o krok drżąc jak osika. Z całych sił starała się zachować spokój. Zaczęła się zastanawiać, dlaczego na odbitkach widać tylko oczy. Jakim cudem ktoś zdołał podejść tak blisko i wykonać te zdjęcia bez jej wiedzy? Niezależnie od tego, kto to był, niedawno musiał stać po drugiej stronie frontowych drzwi.

Przerażona tą myślą przebiegła przez salon i gorączkowo zaczęła sprawdzać zamki. Kiedy oparła się plecami o drzwi, czuła, że serce wali jej w piersiach jak oszalałe. Po chwili jednak ogarnęła ją złość. A to drań. Próbuje ją zastraszyć. Chce, żeby ukryła się we własnym mieszkaniu, drżała na widok każdego cienia i bała się wyjść na zewnątrz, podejrzewając, że ktoś może ją obserwować. Nigdy dotychczas nie znała strachu, dlaczego więc teraz miałaby ulec jakiemuś szaleńcowi.

Przypomniała sobie, jak bez cienia obawy przemierzała samotnie obce miasta, wędrowała pustymi i niebezpiecznymi ulicami, wspinała się na szczyty gór i przedzierała się przez dżungle. Traktowała aparat fotograficzny jak tarczę i ani razu nie pomyślała, że powinna się czegoś bać. A teraz, z powodu kilku zdjęć, uginały się pod nią nogi.

Przyznała w końcu sama przed sobą, że ten strach od jakiegoś czasu stopniowo narastał. Od kilku tygodni otaczał ją coraz ciaśniejszym kręgiem i powoli przeradzał się w panikę. Sprawiał, że czuła się bezsilna, całkowicie bezradna i potwornie samotna.

Po chwili zmusiła się, by odejść od drzwi. Nie potrafi i nie będzie żyć w taki sposób. Zlekceważy ten strach, przestanie zwracać na niego uwagę. Zakopie go gdzieś głęboko, tam, gdzie nikt nigdy go nie odnajdzie. Na Boga, zawsze umiała całkowicie zapomnieć o wszelkich bolesnych przeżyciach, zarówno małych, jak i wielkich. A to po prostu jest jedno z nich.

Najlepiej zrobi, jeśli wypije kawę i zabierze się do roboty.

Do ósmej zdołała sporo zrobić. Gdy pokonała początkowe znużenie, ogarnęła ją niespokojna, twórcza energia. Potem na dłuższą chwilę zwolniła tempo, a po jakimś czasie poczuła, że jest potwornie zmęczona.

Nigdy nie była w stanie pracować mechanicznie, nie potrafiła bezmyślnie wykonywać nawet najbardziej podstawowych czynności, które zazwyczaj robi się w ciemni. Dlatego i teraz każdemu etapowi starała się poświęcić maksimum uwagi. By móc sobie na to pozwolić, musiała się wcześniej uspokoić - odłożyć na bok zarówno złość, jak i strach. Przy pierwszej filiżance kawy zdołała sobie wytłumaczyć, skąd wzięły się te zdjęcia. Ktoś podziwia jej pracę i tym sposobem usiłuje zwrócić na siebie jej uwagę.

To wcale nie było wykluczone.

Od czasu do czasu wygłaszała odczyty i prowadziła warsztaty dla młodych adeptów fotografii. Na dodatek w ciągu ostatnich trzech lat trzykrotnie wystawiała swoje prace. W związku z tym przy jakiejś okazji ktoś mógł zrobić jej zdjęcie - a nawet kilka - prawdopodobnie zresztą udało mu się to bez trudu.

Takie rozumowanie nie było pozbawione sensu.

Niezależnie od tego, kto to był, z pewnością należało go uznać za człowieka obdarzonego twórczą inwencją. Powiększył same oczy, doskonale je wykadrował i wysłał jej w swego rodzaju serii. Chociaż przypuszczała, że odbitki wykonane zostały niedawno, trudno było zorientować się, gdzie i kiedy zrobiono same zdjęcia. Negatyw mógł mieć rok, ale równie dobrze pięć lat.

Bez wątpienia temu komuś udało się zwrócić na siebie jej uwagę, natomiast ona najwyraźniej za bardzo wzięła sobie całą sprawę do serca i zbyt się tym wszystkim przejęła.

W ciągu kilku ostatnich lat często otrzymywała korespondencję od wielbicieli. Przysyłali zdjęcia, do których zazwyczaj dołączali list. Wychwalali jej pracę, a potem prosili o radę lub pomoc, czasami nawet proponowali współpracę przy jakimś konkretnym przedsięwzięciu.

Chociaż w życiu zawodowym odniosła ogromny sukces, wciąż nie zdołała się z nim należycie oswoić. Nie przyzwyczaiła się do towarzyszącego mu napięcia ani do ogromnych oczekiwań, które czasami wydawały jej się zbyt uciążliwe. Jo popijała kompletnie zimną kawę, nie zwracając uwagi na gwałtowną reakcję żołądka. Pomyślała, że nie radzi sobie z tym sukcesem tak dobrze, jak powinna. Przyszłoby jej to znacznie łatwiej, gdyby wszyscy dali jej święty spokój i pozwolili robić to, w czym jest najlepsza.

Ukończone odbitki wisiały poprzypinane na żyłce. Ponieważ wywołała już ostatnią partię negatywów, usiadła na taborecie przy stole roboczym, wsunęła stykówkę pod lampkę i zaczęła przyglądać się jej uważnie przez lupę, klatka po klatce.

Nagle ogarnęła ją prawdziwa rozpacz. Każde ujęcie było rozmazane, nieostre. Cholera jasna, jak to się mogło stać? Czy tak wygląda cała rolka? Poderwała się z taboretu, zamrugała oczami i w tym momencie całkiem wyraźnie zobaczyła łagodny zarys wydm porośniętych wysoką trawą.

Ze śmiechem usiadła z powrotem i rozprostowała obolałe plecy. - To nie odbitki są do niczego, idiotko - mruknęła pod nosem - lecz ty. Odłożyła lupę i zamknęła oczy, by dać im trochę odpocząć. Nie miała sił, by wstać i zrobić sobie następny kubek kawy. Wiedziała, że musi coś zjeść, by dostarczyć organizmowi nowy zapas kalorii. Zdawała sobie również sprawę, że powinna się przespać - wyciągnąć wygodnie w łóżku i zapomnieć o całym świecie. Tego jednak bardzo się bała. We śnie straciłaby do reszty kontrolę nad swoimi myślami i napiętymi nerwami.

Doszła do wniosku, że chyba powinna wybrać się do lekarza i poprosić o jakiś środek uspokajający, który pozwoliłby jej przetrwać najgorszy okres i nie załamać się. Przypuszczała jednak, że w obecnym stanie musiałaby się zwrócić o pomoc do psychiatry. Gdyby do tego doszło, niewątpliwie nie obyłoby się bez grzebania w przeszłości Jo i wydobywania na wierzch dawno przebrzmiałych spraw, o których bardzo chciała zapomnieć.

Poradzi sobie z tym. Zawsze doskonale dawała sobie radę z przeciwnościami losu. Albo, jak mawiał Brian, skutecznie spychała wszystkich z drogi, by osobiście móc się zająć własnymi problemami i nie być zmuszoną do przyjmowania pomocy od kogokolwiek.

Tylko, właściwie, czy miała jakiś inny wybór - czy którekolwiek z nich mogło zrobić coś innego, gdy zostali sami i miotali się na tym przeklętym, niewielkim skrawku lądu, z dala od całego świata?

Pod wpływem tego wspomnienia ogarnęła ją rozpaczliwa wściekłość. Zadrżała, zacisnęła pięści i z trudem powstrzymała cisnące się jej na usta niemiłe słowa, które miała ochotę wykrzyczeć nieobecnemu bratu.

Jestem najwyraźniej przemęczona, powiedziała sobie. Po prostu przemęczona, to wszystko. Powinna odłożyć na bok pracę, wziąć jedną z kupionych wcześniej bez recepty pigułek nasennych, wyłączyć telefon i przespać się. Gdyby jej się to udało, byłaby znacznie spokojniejsza i silniejsza.

Kiedy poczuła na ramieniu czyjąś dłoń, krzyknęła przerażona i wypuściła z ręki kubek z kawą.

- Jezu Chryste, Jo! - Bobby Banes odskoczył do tyłu, przy okazji rozrzucając po podłodze korespondencję, którą przyniósł ze sobą.

- Co ty tu robisz? Co ty tu, do diabła, robisz? - Odepchnęła gwałtownie taboret, który zachwiał się i z łoskotem upadł na podłogę. Jej współpracownik patrzył na nią kompletnie zaskoczony.

- Ja... chciałaś... żebyśmy zaczęli o ósmej. Spóźniłem się zaledwie kilka minut. Jo ciągle nie mogła złapać tchu i przez cały czas mocno zaciskała dłonie na krawędzi stołu, żeby nie upaść.

- O ósmej?

Bobby przytaknął ostrożnie. Stojąc o kilka kroków od niej przełykał głośno ślinę. Jego zdaniem Jo wciąż wyglądała tak, jakby miała ochotę się na niego rzucić. Współpracował z nią już drugi semestr i od jakiegoś czasu wydawało mu się, że bez trudu potrafi uprzedzać jej polecenia, bezbłędnie oceniać nastroje i unikać złych humorów. Nie miał jednak bladego pojęcia, jak zareagować na widoczny w oczach dziewczyny paniczny strach.

- Dlaczego, do jasnej cholery, nie zapukałeś? - warknęła.

- Pukałem. Kiedy jednak przez dobrą chwilę nikt nie otwierał drzwi, pomyślałem, że pewnie siedzisz w ciemni, w związku z tym skorzystałem z klucza, który mi dałaś, gdy wyjeżdżałaś wykonać ostatnie zlecenie.

- Oddaj mi go! Natychmiast!

- Jasne. Nie ma sprawy, Jo. - Patrząc jej prosto w oczy, zaczął grzebać w przedniej kieszeni wyblakłych dżinsów. - Nie chciałem cię przestraszyć.

Jo opanowała się i wzięła od niego klucz. W tym momencie zdała sobie sprawę, że jest nie tylko przerażona, lecz również zawstydzona. By zyskać na czasie, schyliła się i podniosła taboret.

- Przepraszam, Bobby. Okropnie mnie przestraszyłeś. Nie słyszałam twoje go pukania.

- Nie ma sprawy. Jeśli chcesz, mogę ci przynieść następną filiżankę kawy. Potrząsnęła głową. Ponieważ nadal uginały się pod nią nogi, usiadła na taborecie i uśmiechnęła się do Bobby'ego. To dobry student, pomyślała - może na razie nie grzeszy przesadną skromnością, jeśli chodzi o ocenę własnych prac, ale w końcu ma zaledwie dwadzieścia jeden lat.

Doskonale zdawała sobie sprawę, że Bobby bardzo stara się wyglądać na studenta szkoły artystycznej. Dlatego zbiera gumką sięgające pleców, ciemnoblond włosy, a w jednym uchu nosi złoty kolczyk, który świetnie wygląda przy jego pociągłej twarzy. Z pewną zazdrością spojrzała na idealnie równe zęby chłopaka. Najwyraźniej jego rodzice wierzyli w aparaty ortodontyczne, pomyślała, przesuwając językiem po własnym, niezbyt idealnym zgryzie. Jej zdaniem Bobby miał dobre oko i ogromne możliwości. To przede wszystkim dlatego z nią pracował. Tym sposobem Jo spłacała dług wobec tych, którzy wiele lat temu jej samej umożliwili zdobycie wykształcenia.

W jego dużych, brązowych oczach wciąż widać było nieufność, więc z ogromnym wysiłkiem znowu się do niego uśmiechnęła.

- Miałam koszmarną noc.

...