166. Small Lass - Rodzina Brown'ów 09 - Nowy rok.pdf - HARLEQUIN Desire - s_malutka

Lass Small

Nowy rok

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wszystko zaczęło się tuż przed Nowym Rokiem. John

Brown pojechał ze swoim szefem, Lemonem Covingtonem, w

interesach do San Antonio. John był doradcą finansowym

Lemona i jego przyjacielem.

Obaj mężczyźni byli do siebie bardzo podobni, ale istniały

też między nimi pewne różnice. Obaj byli wysocy i dobrze

zbudowani, John jednak był o około pięć centymetrów niższy

od Lemona, a włosy, choć też blond, miał trochę ciemniejsze.

Na dodatek John był raczej obserwatorem życia, Lemon zaś

jego uczestnikiem.

Tego dnia siedzieli w sali konferencyjnej z pewnymi

cwaniakami, którzy chcieli zdobyć pieniądze Covingtona na

swoje spekulacje.

John głównie milczał, ukrywając swoje uczucia pod

gęstymi rzęsami i krótką, porządnie przystrzyżoną brodą.

Słuchał i robił notatki.

Faceci wyraźnie kręcili, a rzadkie i twarde spojrzenia

Johna sprawiły, że skupili swoją całą uwagę na bardziej

uprzejmym Lemonie.

Było już późne popołudnie, a Lemon wciąż uchylał się od

podjęcia jakiejkolwiek decyzji. W końcu obie potencjalne

ofiary wstały, musiały więc wstać także i sępy.

Przeciągając się i nie mówiąc nic konkretnego, Lemon i

John opuścili rozczarowanych kombinatorów, zapewniając, że

rozpatrzą ich propozycję.

- To grzechotniki - rzekł John, wychodząc z budynku.

- Tak - przyznał Lemon. - Ale było to bardzo pouczające.

Lubię przyglądać się, jak tacy ludzie działają. Można się

czegoś od nich nauczyć.

- Tak - zgodził się John.

Lemon spojrzał na przyjaciela uważnie. Martwił się o

niego. I nagle powziął decyzję.

- Hej, John, chodźmy jeszcze kawałek. Muszę coś kupić.

Poszli do eleganckiego butiku przy hotelu Menger.

- Uwaga, uwaga, nadchodzę! - krzyczał już od progu

Lemon. - Tak was zabajeruję, że oddacie mi wszystko za

darmo!

Lemon znakomicie umiał się targować. Zadziwiające było,

że robił to z takim wdziękiem, iż nikt nie miał o to do niego

pretensji.

John także mu to wybaczał.

Lemon, który obejrzał całą kolekcję damskich ubrań, od

strojów do konnej jazdy po suknie wieczorowe, wybrał w

końcu niesamowitą, błyszczącą czerwoną sukienkę. Zmieściła

się w niewielkiej paczuszce.

Wrócili potem po auto Lemona, warte tyle, ile średniej

wielkości dom, i pojechali do jednej z północno - wschodnich

dzielnic miasta.

Lemon zaparkował samochód przed jakimś domem.

- Zaraz wracam - rzucił do Johna, wysiadając z auta i z

paczuszką w ręku wszedł na werandę i zastukał do drzwi.

Była to bardzo stateczna dzielnica i dziwne było, że

mieszka tu jakiś znajomy Lemona.

Drzwi otworzyły się i stanęła w nich młoda kobieta.

Rozmawiała z Lemonem. Kręciła głową i odpychała

paczuszkę. Śmiała się, ale nie chciała przyjąć czerwonej

sukienki.

- John! Możesz tu przyjść na chwilę? - zawołał Lemon.

To zrozumiałe. Lemon zawsze prosił. Nigdy nie żądał ani

nie rozkazywał. Był bardzo delikatnym człowiekiem.

Dziwnym, ale niezwykle taktownym.

John wcale nie miał ochoty poznawać tej kobiety.

Ale co miał zrobić? Nie zareagować i zostać w aucie? Z

drugiej strony był trochę ciekawy, jak wygląda kobieta, która

nie chce przyjąć sukienki od Lemona.

Para na werandzie czekała. John wysiadł więc z auta,

rozejrzał się dokoła i zamknął drzwi. Wąskim chodnikiem

podszedł ku domowi.

- Margot, to jest John Brown - rzekł w typowym

bezceremonialnym teksańskim stylu Lemon. - Naprawdę tak

się nazywa. Pochodzi z Ohio. Założę się, że od razu

zauważyłaś, że nie jest Teksańczykiem.

John zobaczył ładną młodą kobietę o uśmiechniętej

twarzy. Zwrócił uwagę na kolczyki i długie, swobodnie

rozpuszczone brązowe włosy. Oczy miała niebieskie. Ubrana

była w dżinsy i koszulę z podwiniętymi rękawami. Była

naprawdę atrakcyjna.

Aby podbudować ją nieco moralnie, Lemon zwrócił się do

Johna.

- Ona myśli, że interesuje mnie wyłącznie jej ciało, co jest

niczym nie umotywowanym przypuszczeniem, i że z jakichś

ukrytych pobudek chcę, żeby włożyła tę sukienkę na moje

przyjęcie. Wyjaśnij jej, że się myli.

- Lemon wydaje takie przymusowe przyjęcie dla ludzi,

wobec których ma zobowiązania - skłamał John. - Bardzo mu

zależy, by była tam choć jedna osoba, która nic od niego nie

chce i przyszła tam tylko po to, żeby się zabawić.

- Dokładnie - rzekł Lemon i uśmiechnął się do kobiety.

- A ty też będziesz? - Margot zwróciła się do Johna.

- Wątpię.

- Jest w głębokiej rozpaczy i uważa, że nie jest to

najlepsza pora na przyjęcia - dodał Lemon.

- Dlaczego?

- Powiedz jej, John.

- Pan Covington jest moim szefem., Kobieta zaśmiała się

rozbawiona.

John wrócił do auta, odchylił oparcie i rozsiadł się

wygodnie. Cały czas jednak bacznie obserwował szefa i

kobietę, która nie chciała wpuścić Lemona do swego domu.

Cóż za interesująca sytuacja!

Lemon stał na werandzie i mówił, mówił, mówił. Był

znakomitym mówcą. Tak dobrym, że każdego zawsze potrafił

przekonać. John aż westchnął, przypomniawszy sobie te

wszystkie rzeczy, na które Lemon namówił jego.

Raz przekonali dzikiego psa, by jadł im z ręki. Kiedyś

zwisali z mostu, pod którym przejeżdżał pociąg. Innym razem

dosiedli byka, który miał raczej ochotę na krowę. Głupie,

prawda?

Przypominając sobie te wyczyny, John zastanawiał się nad

kobietami w życiu Lemona. Ciekawe, na co te damy udało mu

się namówić?

W końcu Lemon wrócił do auta i to bez paczuszki. Potrafił

rzeczywiście namówić kobietę do wszystkiego.

Mimo że Lemon irytował i zaskakiwał Johna, a John

nieźle musiał się namęczyć, by powstrzymać go od

marnotrawienia pieniędzy, musiał przyznać, że Lemon jest

zdolnym finansistą. Znał go od czterech lat i dopiero

niedawno zorientował się, że Lemon przez cały czas testuje go

i szkoli. A jest to facet tylko o rok od niego starszy. Tylko o

rok starszy, a o ile sprytniejszy.

Tak więc w sylwestra John Brown, trzeci adoptowany syn

Salty'ego Browna z Tempie w stanie Ohio, zjawił się na

przyjęciu Lemona Covingtona w Zachodnim Teksasie. Sam

nie mógł zrozumieć, jak dał się przekonać, że ma obowiązek

tam być... i to w smokingu.

Cholera.

Wokół domu Lemona rozciągała się tylko preria.

Charakterystyczne teksańskie krzewy, kilka dębów, pożółkła

trawa i kaktusy.

Zupełnie inaczej niż w Ohio.

I to wszystko należało do Lemona.

166. Small Lass - Rodzina Brown'ów 09 - Nowy rok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: