Wieża w kamiennym lesie - McKillip Patricia A.pdf - Wieża w Kamiennym Lesie - Patricia A. McKillip - lunarEclipse

Patricia A. McKillip

Wieża w kamiennym lesie

Przełożył Jacek Manicki

Tytuł oryginału: The Tower at Stony Wood

Dave’owi,

mi corazón,

który podarował mi „The Visit” Loreeny McKennitt

ROZDZIAŁ PIERWSZY

O zachodzie słońca zobaczyła w zwierciadle rycerza.

Jechał samotnie drogą biegnącą brzegiem rzeki. Głowę miał zwieszoną, twarz

skrytą

w cieniu. Na jego tunice pod rozchylonym na piersi czarnym płaszczem widniał

znak

herbowy w postaci złotych wież; płaszcz spływał z pleców jeźdźca na zad i boki

złotego

konia. W ostatnich promieniach zachodzącego słońca skrzył się krwawo klejnot

osadzony w

gałce rękojeści wiszącego przy siodle miecza. Czarne jak smoła włosy rycerz miał

zaczesane

do tyłu i spięte na karku srebrnym pierścieniem.

Przyglądała mu się z namysłem, machinalnie rozdrapując swędzące po ukąszeniu

pchły miejsce na przedramieniu. Długie bezbarwne włosy, splątane i pozlepiane

niczym

wronie gniazdo, opadały jej na ciemne oczy, które połyskiwały od czasu do czasu

jakimś

nieokreślonym kolorem. Dotknęła lekko prostej ramy zwierciadła, tak jakby

chciała

zatrzymać w nim ten obraz. Koń szedł wolno, równym tempem; mógł już tak

przemierzyć

wiele mil, wiele krain. Rycerz podążał brzegiem rzeki na spotkanie nocy.

Poznawała to po

tym, że światło dnia gasło szybciej, niż płynęła woda. Niewiele widziała przez

drzewa

rosnące nad rzeką; nie miała pojęcia, co to za zakątek świata.

- Melanthos! - zawołał ktoś z dołu.

Poprawiła się na słomianej macie i machnęła niecierpliwie ręką, jakby opędzała

się

przed natrętnym komarem. W tej chwili, pochłonięta obrazem przekazywanym przez

zwierciadło, nie rozpoznawała nawet własnego imienia. Ale rycerz uniósł głowę,

zupełnie

jakby usłyszał wołanie.

W zwierciadle zobaczyła twarz, zdecydowaną, spaloną słońcem na brąz i oczy

niespotykanie jasne, koloru wody, koloru głowni zawieszonej przed kolanem.

Przyglądała mu

się przez chwilę, uderzona mieszaniną lęku i zdecydowania wyzierającą z tej

posępnej,

ściągniętej, wyrazistej twarzy. Nie odrywając od niej oczu, sięgnęła do

kamiennej półki za

zwierciadłem po kłąb nici. Rycerz zniknął za ramą. Obraz w zwierciadle zblakł i

zostało w

nim tylko odbicie jej własnej twarzy, jej zaciekawionych oczu. Ale zapamiętała

kolory. Wryły

się jej w pamięć: złoto, krew, srebro, noc.

Szczupłymi, pogryzionymi przez pchły palcami wybrała nici i kawałek płótna.

Nawlokła igłę i zaczęła od twarzy.

Opowieść dopasuje się później.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy pani ze Skye wjeżdżała w bramy Gloinmere, by poślubić Regisa Auruma, króla

Yves, oko Cyana Daga, stojącego z rycerzami z Gloinmere witającymi królewską

wybrankę,

przyciągnęła stara kobieta z jej orszaku. Ciekawy, jak wszyscy, widoku tej,

która niebawem

miała zostać królową, ni z tego, ni z owego całą uwagę skierował na tę staruchę.

Przejeżdżając mimo, obróciła głowę, by nań spojrzeć. Jej ciemne, lekko

przymglone oczy

wytrzymały jego spojrzenie, tak jakby go rozpoznała. A przecież on Skye znał

tylko z

opowieści jako owianą mgiełką tajemnicy, nieprzewidywalną krainę leżącą gdzieś

nad

zachodnim morzem. Przed stu laty najechały na nią wojownicze armie Yves. Dopiero

podboju okazało się, jaki osobliwy kraj zajęły. Ze Skye napływali poeci,

pogłoski o magii i

szukający szczęścia w Gloinmere starzy wojownicy w płaszczach cuchnących owczą

skórą,

noszący imiona starsze niż Yves. Ustawieni na murach trębacze zagrali fanfarę na

cześć

królewskiej narzeczonej. Starucha odwróciła wzrok i rozpłynęła się w pstrokatej

ciżbie gości.

Cyan wodził oczami po tym tumulcie; pani ze Skye też w nim zniknęła.

Jednak uwagi otaczających Cyana rycerzy nic nie rozproszyło.

- Piękna jest? - zapytał jeden. - Czy nie za bardzo?

- Lico ma jak ryba.

- To najurodziwsza kobieta, jaką w życiu widziałem.

- Za wysoka i blada jak chmura.

- Położyłbym się w błocie, by mogła przejść po mnie suchą stopą. Król wygląda

przy

niej jak niedźwiedź.

- Która to? - spytał Cyan ciekaw, kogo przegapił i dlaczego.

- Nie widziałeś, Cyanie? Jak to możliwe? - Jeden z rycerzy pokazał palcem. -

Spójrz.

Ta tyczkowata, obok króla. To małżeństwo dla pieniędzy.

- Skye nie ma pieniędzy - zaoponował nieobecnym tonem Cyan, na próżno wypatrując

tyczkowatej kobiety w najbliższym i dalszym otoczeniu króla.

- No więc dla zachowania pokoju.

- Skye nikomu nie zagraża - zauważył Cyan. Skye od stu lat bez szemrania płaciło

królom Yves daninę.

- A więc to pewnie czary - ponuro mruknął stojący obok niego ciemnowłosy rycerz.

Rzuciła na niego urok i teraz zaprowadzi w Yves swoje barbarzyńskie porządki.

W tym momencie Cyan wyczuł za sobą niemal namacalne napięcie, usłyszał syk

wciąganego przez zęby powietrza, szczęk mieczy w pochwach. Prości, zubożali

rycerze ze

Skye, przyciągnięci tu bogactwem i potęgą Gloinmere, uznali sugestię o czarach

za osobistą

zniewagę. Obrócił głowę. Poruszyli się niespokojnie, kiedy padło na nich

spojrzenie jego

czystych i jasnych jak deszcz oczu.

Przeniósł wzrok z powrotem na sąsiada i rzekł:

- Od stu lat nie wyszło ze Skye nic nieszlachetnego, ani rycerz, ani obietnica.

Czemu

miałoby się to teraz zmienić?

Ponury rycerz zamrugał, spuścił z tonu.

- A wiec - mruknął z powątpiewaniem - to pewnie sprawa miłości.

Ludzie ze Skye rozchmurzyli się; kilku się roześmiało. Cyan spojrzał znowu na

dziedziniec.

- Nadal jej nie widzę.

- Tam... na schodach.

Cyan i tym razem jej nie dostrzegł. Zbrojni towarzysze ruszyli za wchodzącym do

sali

królem. Na jedwabnych, narzuconych na zbroje tunikach nosili barwne znaki rodów

i rang:

zwierzęta, słońca i promieniste gwiazdy, piramidy, błyskawice i księżyce we

wszelkich

fazach. Na tunice Cyana widniały trzy złote wieże na granatowym polu. Z upływem

stuleci

wieże straciły okna i drzwi, stały się tylko symbolami wież. Był to starodawny

herb, ale poza

nim, honorem i nazwiskiem starszym od królewskiego rodzina Cyana niewiele

posiadała.

Kiedy Cyanowi szedł dwunasty rok, ojciec przyprowadził go na dwór, by wychowywał

się

tutaj i uczył z młodym księciem. Cyan dorastał w cieniu ojca i nagle z niego

wyszedł, ratując

życie nowo koronowanemu Regisowi w nadgranicznej potyczce z mieszkańcami Wysp

Północnych. Był w Gloinmere jednym z najmłodszych rycerzy, ale nie obnosił się

ze swoją

sławą. Wysoki, muskularny, nie obnosił się również ze swą siłą; wielu za późno

się o tym

przekonywało. Długie czarne włosy zaczesywał do tyłu i zbierał na karku w koński

ogon.

Jego oczy rzadko opuszczał spokój, nawet w ferworze walki.

Kiedy Cyan szedł teraz z innymi rycerzami przez dziedziniec, jego uwagę

przyciągnęła wstępująca po schodach jasnowłosa postać obładowana bagażami.

Goście ze

Skye zniknęli w środku. Nie było ich na sali pełnej strojnych panów i dam

czekających, by

bardziej formalnie powitać królewską narzeczoną. Królewski bard w kaftanie ze

złotogłowiu

grał cicho na harfie balladę ze Skye. Trębacze dołączyli już do innych muzyków i

śpiewaków,

ich purpurowe kaftany mieszały się z niebieskimi, srebrnymi, szkarłatnymi,

zielonymi. Cyan

oparł się o rzeźbioną dębową kolumnę w pobliżu muzyków i czekał na pojawienie

się

kontrowersyjnej piękności ze Skye.

Podeszła do niego Cria.

- Czemuś taki zadumany, mój panie Dagu? - zapytała.

Spojrzał na nią z uśmiechem. Skórę miała jasną i gładką niczym migdał, włosy

ciemne

jak noc w dniu zimowego przesilenia, oczy koloru dzikich fiołków. Była w

zielonym,

przetykanym złotem kaftanie śpiewaczki. Głos miała głęboki, słodki. Uniósł rękę,

obdarzyć ją pieszczotą, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie, gdzie się

znajdują, i opuścił

dłoń.

- Wyglądam królewskiej narzeczonej, moja pani Greenwood - odparł. - Powiedz mi,

jest piękna?

- Gwynne ze Skye? Nie widziałeś jej?

- Coś odciągnęło moją uwagę.

Rozbawiona, uśmiechnęła się szeroko.

- Cóż takiego? Inna kobieta?

- Tak.

- Urodziwa?

- Nie mam pojęcia. Włosy miała jak pajęczyna, a oczy jak księżyce w nowiu.

Spojrzała na mnie przejeżdżając i w tym momencie wszystko inne przestało się dla

mnie

liczyć.

- Bo ona w tym momencie rzuciła na ciebie urok i przegapiłaś panią ze Skye.

Strzeż

się czarów ze Skye, panie. Kim była?

- Pewnie czyjąś babką. Ale... - Cyan zawahał się. Cria przyglądała mu się

ciekawie. -

Patrzyła na mnie tak, jakby mnie znała.

- Może tylko chciała cię poznać. - Cria odwróciła wzrok; jej uśmiech zaczął

gasnąć.

Zerknęła na muzyków. Nikt jeszcze nie przywoływał ich do zajęcia miejsc.

Cyan znał ją na tyle dobrze, by wyczuć, że coś jest nie tak.

- Co się stało? - spytał.

Wzruszyła ramionami.

- Mój ojciec ściągnął na ślub. Nie przyjdę dziś do ciebie.

I znowu naszła go ochota, by zanurzyć dłoń w jej miękkich, bujnych włosach,

przesunąć kciukiem po długich rzęsach.

- Szkoda - szepnął.

- I ja żałuję. - Założyła ręce na piersi i spojrzała na niego znowu, ale tak

jakby go nie

widziała. - Ostatnio tylko zrzędzi. Zarzuca mi, że zbyt dużo czasu spędzam

między

królewskimi muzykami, nie podoba mu się mój strój, moja fryzura...

- Twoja fryzura?

- Zupełnie jakby zapragnął nagle ujrzeć we mnie kogoś innego. Kogoś, kto ubiera

się

bardziej wytwornie i nie śpiewa. Kogo można sprzedać za złoto i łąki, i tyle

krów, że nikt nie

zdoła ich wydoić. - Cyan poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy; zaparł się

mocniej o dębową

kolumnę i splótł palce za plecami, by przeszkodzić rękom, które aż się rwały do

objęcia Crii.

Między jej ściągniętymi lekko brwiami widniała cieniutka jak nić bruzda. -

Wydaje mi się, że

już sobie kogoś dla mnie upatrzył.

- Kogo?

- Nie wiem jeszcze. Wiem tylko, że nie zapyta mnie o zdanie. Dowiem się, kiedy

już

przyobieca moją rękę komuś, kto ma tego wszystkiego tyle, by mnie kupić...

- Porozmawiam z nim - obiecał Cyan, zastanawiając się, skąd, u licha, weźmie

łąki,

sokoły i ogary, skąd weźmie bogactwa, którymi mógłby zdobyć przychylność jej

ojca. -

Tylko wątpię, czy coś z tego wyjdzie - przyznał posępnie. - Nie mogę ci nawet

zaoferować

dachu nad głową. Porozmawiam z królem.

Twarz miała bardzo spokojną, jakby rozprawiali o starodawnych balladach, i

bladą,

jak wyrzeźbioną z lodu.

- Zrób to szybko - poprosiła.

Rozległy się dźwięki fletu, zadudnił bęben. Kiedy Cria się odwracała, Cyan,

splatając

wciąż ręce za plecami, powiedział cicho:

- Kocham cię, moja pani Greenwood. Ja pozwoliłbym ci śpiewać.

I w tym momencie ujrzał wreszcie panią ze Skye. Weszła na salę w otoczeniu

gwarnego orszaku. Była bardzo wysoka, wzrostem dorównywała Regisowi, który

pośpieszył

jej na spotkanie. Upięte na głowie warkocze miała jasne jak najjaśniejsze złoto,

wciąż jednak

złote. Oczy pani ze Skye zdawały się odbijać nieskończony, bezczasowy błękit

letniego nieba

wypełnionego światłem. Cyan zauważył, że jej wydłużony, pełen gracji profil mógł

przywodzić na myśl rybę, ale było to chyba tylko rozszerzenie granic piękna, bo

to, co do tej

pory nazywane było pięknem, stawało się bez niej królestwem zbyt ciasnym.Przy

Gwynne

Regis, ze swoją ciemnorudą, zmierzwioną czupryną, z potężnymi barami i zębami

wyszczerzonymi w uśmiechu, bardziej niż kiedykolwiek przypominał niedźwiedzia.

Roześmiała się, kiedy się do niej zbliżył, i przyjęła podane ramie, oczarowując

sale swoim

wdziękiem.

Trębacze zagrali fanfarę. Pani ze Skye uśmiechnęła się do dworu, wyraźnie ujęta

hucznym powitaniem, muzyką, okrzykami zachwytu, aplauzem. Ponad wrzawę wybił się

tubalny głos Regisa i sala ucichła. Król zapowiedział trzydniowy festyn. Uczty,

tańce, łowy z

sokołami, polowania z psami, turnieje rycerskie, złote puchary wręczane

zwycięzcom przez

nową królową. W ciągu tych trzech dni nie może paść ani jedno gniewne słowo,

wybuchnąć

Wieża w kamiennym lesie - McKillip Patricia A.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: