Furkotanie.doc

Furkotanie

Elżbieta Wasiuczyńska, Wojciech Widłak

Psa Pypcia obudziło furkotanie.

- Zaraz – powiedział do siebie, nie otwierając oczu. – Właściwie tylko ptaki furkoczą. U nas tylko Katastrofa nie umie furkotać, bo ma za krótkie skrzydełka. Zresztą teraz śpi. Słyszę jej pochrapywanie. Więc...

Pomilczał chwilę, rozmyślając. W końcu, wciąż z zamkniętymi oczyma, uśmiechnął się i powiedział:

- Aha. Więc to niemożliwe, żeby u nas coś furkotało. Po prostu mi się zdaje.

Wtedy właśnie coś mu zafurkotało nad samą głową. Pypeć otworzył oczy. Obok zobaczył śpiącą Katastrofę, a tuż nad sobą, na półeczce – szarego ptaszka. Ptaszek wyglądał na przestraszonego. Przekrzywił główkę i wpatrywał się w Pypcia.

- Hej – zagadał Pypeć – to ty tak furkoczesz?

Ptaszek natychmiast poderwał się w górę, odbił się od sufitu, potem od ściany, a potem jeszcze parę razy od drugiej ściany, a potem jeszcze parę razy powtórzył tę samą trasę. Furkotał przy tym nieprzytomnie.

- Ojej – zmartwił się Pypeć – ciasno ci, co? A mnie się zawsze wydawało, że mamy takie wielkie mieszkanie.

Ptaszek zafurkotał jeszcze raz. Trafił w lampkę, która spadła prosto na Katastrofę. Nic im się obu nie stało, tylko Katastrofa przestała chrapać i wyskoczyła z łóżka.

- Uwaga, lampy spadają! – zawołała trochę nieprzytomnie.

Wtedy właśnie do pokoju wleciał mucha Bzyk-Bzyk i wszedł Pan Kuleczka. Ptaszek na ich widok zaraz dał popisowy koncert furkotania.

- To wróbelek! – zawołał Pan Kuleczka – Bzyk-Bzyk, lepiej się schowaj! Zdaje się, że wróbelki bardzo lubią muszki.

Zgrabnym ruchem podsunął Bzyk-Bzyk słoik, a gdy tam wleciała, zakręcił przykrywkę z dziurkami i odstawił.

- Jak wróbelki lubią muszki, to dlaczego pan zamyka Bzyk-Bzyk? – zaprotestowała Katastrofa.

Wróbelek latał to tu, to tam, a wszyscy usiłowali nadążyć za nim oczyma. Nawet Bzyk-Bzyk zza słoikowej szyby.

- Sprawa jest poważna – powiedział Pan Kuleczka. – Zaraz zobaczycie.

I zaprowadził ich do kuchni.

- Tędy wleciał – wyjaśnił Pan Kuleczka, pokazując uchylone okno.

Ale wszyscy patrzyli na podłogę. Leżały tam obrazki, które jeszcze wczoraj wisiały na ścianie, pudełeczka z przyprawami, które jeszcze wczoraj stały na półeczkach, książki kucharskie, papiery i mnóstwo innych rzeczy, które wzięły się nie wiadomo skąd. Wyglądało to gorzej niż kącik Pypcia i Katastrofy po całym dniu świetnej zabawy.

- On na pewno nie zrobił tego specjalnie! – zawołała Katastrofa.

- Oczywiście, że nie – powiedział Pan Kuleczka. – Po prostu bardzo się boi, a tutaj jest mu okropnie ciasno.

- Musimy go wypuścić – stwierdził stanowczo Pypeć.

Wrócili do pokoju. Zamknęli drzwi, a Pan Kuleczka odsunął zasłony i otworzył szeroko okno. Zrobiło się trochę chłodno, ale nikt nie narzekał. Chodziło przecież o ważniejszą sprawę. Wróbelek najpierw nie bardzo wiedział, po co to wszystko. Ale gdy zaczęli wymachiwać rękoma, łapami i skrzydełkami (co tam kto miał), zafurkotał krótko i zaraz był za oknem.

- Szkoda, że się z nami nie pożegnał – powiedziała Katastrofa.

- A mnie się zdaje, że słyszę jeszcze jego furkotanie – zdziwił się Pypeć.

Katastrofa przez chwilę nasłuchiwała, a potem krzyknęła:

- Jakie tam furkotanie! Zapomnieliśmy o Bzyk-Bzyk!

I wszyscy rzucili się wypuszczać Bzyk-Bzyk ze słoika. Czekało ich jeszcze mnóstwo sprzątania, ale byli zadowoleni. Niejeden rycerz z bajki mógł im pozazdrościć. Dzień ledwo się zaczął, a im już się udało uwolnić aż dwie osoby!