Ken McClure - Kameleon.pdf - Ken McClure - stokfisz1

Ken McClure

KAMELEON

Przekład: Maciej Pintara

- 1 -

„Cóż, że człowiek dostrzega obracające się nieustannie koło przeobrażeń, którym ulegają wszystkie

śmiertelne istoty.

Gdyby nie to, że myśli i czuje, ich niestałość byłaby okrutną drwiną co tak wielu doprowadza do upadku.”

Edmund Spenser

PROLOG

- Żadnych drinków. Gdzie mieszkasz?

- Spicers Row. To studio, a właściwie poddasze, ale jest przytulne.

Samochód przemknął ciemnymi ulicami i zatrzymał się piszcząc na skrzyżowaniu pomiędzy Barton Road a

Spicers Row.

- Dalej pójdziemy pieszo.

- Jak sobie życzysz.

Podążyli wzdłuż Spicers Row i zatrzymali się przed pogrążonym w ciemnościach wejściem. Gail szperała

przez chwilę w torebce, spośród licznych kobiecych drobiazgów wygrzebała wreszcie pęk kluczy. Uniosła

rękę i włożyła jeden z nich do zamka, niezgrabnie przytrzymując torebkę ramieniem. W oknie parteru po

lewej stronie zza zasłony wyjrzała czyjaś twarz.

- Wścibska stara krowa! - syknęła Gail.

Mężczyzna odwrócił głowę w prawo i postawił kołnierz. Gail nie zastanowił wcale ten gest. Była

przyzwyczajona, że mężczyźni w jej towarzystwie mieli postawione kołnierze i rzucali ukradkowe

spojrzenia. To, że chcieli dyskrecji, związane było z jej pracą.

Zaczęła wspinać się na kręte drewniane schody, nielitościwie skrzypiące.

W połowie drogi zatrzymała się i powiedziała:

- Nie złapałeś mnie za tyłek. Wszyscy to robią, kiedy wchodzę po tych schodach. Ty masz klasę. To mi się

w tobie podoba.

Mężczyzna coś mruknął. Wdrapali się wreszcie na górę, Gail otworzyła drzwi i zapaliła światło. Weszli do

środka i gdy Gail włączyła grzejnik, pokój wypełnił się zapachem przypalonego kurzu, który osiadł na

częściach dawno nie używanego urządzenia.

Zdjęła żakiet i rzuciła niedbale na łóżko.

Podeszła do mężczyzny i z uśmiechem położyła mu ręce na ramionach.

- Zabawimy się? - spytała kusząco.

Mężczyzna rozglądał się nie zwracając uwagi na dziewczynę.

Plakaty na ścianie przedstawiały gwiazdy filmu i muzyki pop.

Jeden duży reklamował greckie wyspy.

- Byłaś tam? - zapytał.

- Jeszcze nie - odparła Gail.

Mężczyzna przez chwilę patrzył na nią bezmyślnie, po czym z powrotem zaczął oglądać pokój.

- To niewiele, ale to mój dom. - Gail uśmiechnęła się nieco sztucznie.

Mężczyzna nie odpowiedział uśmiechem. Jego milczenie Gail wzięła za nieśmiałość. Cofnęła się o krok i

zaczęła zdejmować ubranie ze zdecydowaniem i wprawą, jak kobieta, która wie, co podnieca mężczyzn. Gdy

została w samej bieliźnie, zapytała z udawaną nieśmiałością:

- Może dalej miałbyś ochotę mi pomóc?

- Kładź się.

- Więc jesteś typem władczego mężczyzny... - znowu się uśmiechnęła i położyła na łóżku wkładając; ręce

pod głowę.

Do wezgłowia łóżka przywiązane były girlandy wstążek. Mężczyzna ujął je delikatnie w dłoń i przeczesał

palcami. Wyglądał, jakby doznawał jakiegoś zniewalającego uczucia.

- Ach, więc to jest to, co lubisz... Dlaczego nie. - Gail uniosła przeguby rąk. - Zwiąż mnie. Zwiąż mnie, a

wtedy będę całkowicie na twojej łasce. Chciałbyś tego? - wyszeptała ochryple.

Po raz pierwszy mężczyzna uśmiechnął się, a Gail uznała to za pewien sukces. Czekała, aż przymocuje

przeguby jej rąk do rogów łóżka, a potem sięgnie po dwie następne wstążki, by zrobić to samo z kostkami.

- 2 -

- Nie sądzisz, że najpierw powinieneś zdjąć mi majteczki? - zachichotała, jakby była nieśmiałą uczennicą.

Ale mężczyzna robił wrażenie, że tego nie słyszy. Kiedy skończył, wyprostował się i z podziwem patrzył na

swoje dzieło. Gail zaczęła udawać, że zmaga się z więzami.

- Teraz mnie masz - wyszeptała. - Co ze mną zrobisz?

Nad górną wargą mężczyzny pojawiły się kropelki potu. Mięśnie lewego policzka lekko zadrżały.

Wymamrotał coś, może w obcym języku, bo dziewczyna nie mogła nic zrozumieć.

- O czym ty mówisz? - zapytała z odcieniem niepokoju w głosie.

Mężczyzna sięgnął do marynarki i wyciągnął aksamitną ściereczkę. Rozwinął ją ostrożnie i wydobył

metalowy przedmiot. Przysunął go do Gail.

- Wiesz, co to jest? - zapytał chrapliwie. Jej oczy zrobiły się okrągłe ze strachu.

- To nóż... - wyjąkała. - Jeden z takich, jakich używają lekarze...

Przerażenie ścisnęło jej gardło. Patrzyła bezradnie, jak mężczyzna wolno przysuwa ostrze do jej skóry.

Zawahał się, a potem szybkim ruchem przeciął jej ramiączka biustonosza. Usunął materiał, przyłożył płaską

stronę ostrza do jej ciała i delikatnie przesunął nim wzdłuż i w poprzek brzucha.

Potem rozciął resztę bielizny. Na jego twarzy pojawił się zagadkowy uśmiech i Gail odzyskała głos.

- Uważaj, ta bielizna kosztowała fortunę - zażartowała nerwowo. - Jest francuska.

Mężczyzna spojrzał na Gail nieobecnymi oczami, ale za chwilę jego wzrok nagle stał się twardy. Jej strach

przerodził się w przerażenie. Otworzyła usta do krzyku, ale natychmiast zakrył je ręką i zbliżył swoją twarz

do jej twarzy.

- Masz rację... - wyszeptał. - Takich noży używają lekarze...

Jak się czujesz? - zapytała męża Sue Jamieson.

Scott Jamieson spojrzał w górę na ładną dziewczynę, która stała nad nim z uśmiechem, z lekko przechyloną

na bok głową.

- Zakochany - odparł.

- Bądź poważny.

- Jestem poważny.

- Nie jesteś - zaśmiała się Sue.

- Wracaj do łóżka.

- Nie ma czasu. Nie możesz się spóźnić na spotkanie -

usiadła na brzegu łóżka i żartobliwie potargała mężowi włosy.

- Ależ mamy czas... - Scott Jamieson objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Ale Sue pozostała

nieugięta.

- Nie ma na to czasu! - powiedziała odpychając go. Jamieson uśmiechnął się i rozluźnił uścisk.

- Kocham cię - powiedział ciepło.

- Wiem. Ja też cię kocham. Ale teraz... prysznic! - zakomenderowała Sue.

- Wygrałaś - przyznał Jamieson wyskakując z łóżka. Sue popatrzyła na blizny na jego ciele i w przypływie

czułości pocałowała jego ramię.

- Zmieniłaś zdanie? - zapytał.

- Odczep się! Przygotuję śniadanie.

Jamieson odkręcił prysznic, gdy nagle poczuł w dłoni ostre ukłucie.

Zaklął cicho z bólu i uważnie przyjrzał się swoim palcom.

Robił to tysiąc razy przedtem, ale i tym razem nie zobaczył niczego nienaturalnego, żadnego

zniekształcenia, żadnych oznak, z powodu których nie powinien znów trzymać w ręku skalpela.

Gdyby jeszcze zniknęło to sztywnienie rąk, które przeszkadzało mu całkowicie panować nad skalpelem.

Wszystko w swoim czasie, Jamieson - powiedział sobie i natychmiast uspokoiło go takie filozoficzne

nastawienie.

Było to zdanie, którego nie mógłby wypowiedzieć w pierwszych miesiącach powrotu do zdrowia, gdy

mieszanina frustracji, współczucia dla samego siebie i ślepej złości rządziły jego umysłem, czyniąc życie

nieznośnym.

Za to Sue nigdy się nie załamała. Od czasu wypadku była podporą, pielęgnując męża najpierw w cierpieniu

fizycznym i później, gdy nadeszło psychiczne załamanie. Sprawiła, że radził sobie w sprawach codziennych.

Wiedział, że musi zdecydować się na zmianę specjalizacji. Z początku nie mógł pogodzić się z tą myślą,

ostatecznie jednak ją zaakceptował. Praca w dziedzinie patologii była jakąś ewentualnością, ale przebywanie

wśród trupów i mdłego zapachu formaliny nie było zbyt atrakcyjne. Wielu patologów, których znał,

popadało w alkoholizm i Jamieson mógł ich zrozumieć. Dla niego medycyna oznaczała ratowanie życia, a

- 3 -

nie zajmowanie się przyczynami zgonów. Jednocześnie wiedział, że takie zapatrywanie jest uproszczeniem,

ale obcowanie wyłącznie ze śmiercią nie było dla niego.

Pozostawała radiologia i specjalizacje laboratoryjne - hematologia, biochemia i mikrobiologia. Jamieson

spędził już półtora roku szukając dla siebie odpowiedniego miejsca w medycynie, by w końcu przyznać, że

poniósł porażkę. Jego teoretyczne osiągnięcia podczas kursów dokształcających były wprawdzie bez zarzutu,

ale od kiedy zapał do nauczenia się czegoś nowego osłabł, nie opuszczało go niepokojące uczucie, że żadna

specjalizacja laboratoryjna nigdy go w pełni nie usatysfakcjonuje. Ze swoim usposobieniem nie nadawał się

do takiej pracy. Zbyt dobrze poznał podniecające wyzwania chirurgii.

Wreszcie Jamieson był bliski porzucenia medycyny i zajęcia się interesami, które prowadził jego ojciec.

Wtedy jeden z konsultantów na ostatnim kursie dokształcającym przekonał go, by pozwolił zgłosić swoją

kandydaturę na pewne stanowisko.

Konsultant uważał, że Jamieson doskonale się do tego zajęcia nadaje. Nie powiedział jednak, na czym

dokładnie ta praca miałaby polegać. Ograniczył się do informacji, że nie będzie to zwyczajne zajęcie ani

siedzenie za biurkiem. Przyznając ostatecznie, że nie ma nic do stracenia, Jamieson przyjął zaproszenie na

rozmowę do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Scott Jamieson miał trzydzieści trzy lata i był o osiem lat starszy od swojej żony, Sue. Wychował się w

miasteczku młynów, Galashiels, usadowionym na brzegach rzeki Tweed w spokojnej, górzystej Szkocji.

Był najstarszym synem zamożnego właściciela młyna. Kształcił się w szkole Merchiston Castle w

Edynburgu, jak przedtem jego ojciec.

Zdolności do nauki, sprawność Fizyczna i wdzięk osobisty sprawiły, że szkolne lata upływały bez żadnej

porażki i wyrobiły mu pewność siebie, która nie przerodziła się w wyniosłość.

Zawdzięczał to swojemu ojcu oraz całemu środowisku, z którego pochodził, gdzie panowała trzeźwość

myślenia oraz twarde stąpanie po ziemi. Co innego być kapitanem szkolnej drużyny rugby, a co innego

wyjść na boisko w sobotnie popołudnie z zawodnikami miejscowych drużyn, zwariowanymi na punkcie tego

sportu. W rodzimym błocie zarozumiałość źle się zazwyczaj kończyła.

Po ukończeniu szkoły Jamieson, zanim zaczął studiować medycynę na uniwersytecie w Glasgow,

przepracował rok w młynie ojca. Nowe doświadczenie podobało mu się, ale wiedział, że jego życie musi się

spełnić inaczej.

Toteż odetchnął z ulgą widząc, że ojciec zbyt na niego nie liczy, a nadzieje wiąże raczej z dwoma

młodszymi synami.

Na uniwersytecie Jamieson nie od razu dostosował się do wymagań, jakie stawiano na pierwszym roku

medycyny. Za bardzo udzielał się towarzysko, a za mało przykładał do nauki i omal nie oblał egzaminów.

Jednak jakoś uporał się z nimi, a potem pilnował się, by nie powtórzyć tego samego błędu.

Ostatecznie ukończył studia jako jeden z trzech najlepszych w swojej grupie.

Po zaliczeniu nadobowiązkowego przedmiotu studiów w szpitalu Bostońskiej Akademii Medycznej w

Stanach Zjednoczonych przebywał w dwóch londyńskich placówkach i potem podjął decyzję, że zostanie

chirurgiem.

Sue była studentką pielęgniarstwa. Jamieson poznał ją, kiedy jako młodszy chirurg pracował w szpitalu

Addenbrooke w Cambridge.

Jak wielu jego kolegów miał sporo przyjaciółek, ale wpadł po uszy, gdy spotkał prawdziwą miłość. Od razu

wiedział, że Sue jest dziewczyną, którą chce poślubić. I tak się stało osiem miesięcy później.

Ojciec Sue, makler giełdowy z Surrey, wyprawił im wspaniałe wesele w wiosce, w której wychowała się

jego córka. Pobrali się w wiejskim normandzkim kościele w piękny słoneczny dzień. Scott i jego bracia

ubrani byli w galowe szkockie stroje, które kolorystycznie współgrały ze szlachetną zielenią angielskiej łąki.

Szkocka krata mieszała się z taftą, a szampan pienił się w kieliszkach. Obie rodziny i tłum przyjaciół

celebrowali ślub młodej pary, przed którą perspektywy na nowej drodze życia wydawały się nieograniczone.

Teraz niestety nieprzygotowany na żadne przeciwności losu Jamieson nie był w stanie pozbierać się po

wypadku samochodowym.

Najpierw przez blisko dwa tygodnie był nieprzytomny, a kiedy wreszcie odzyskał przytomność, był bardzo

słaby. I gdy tylko zaczęły wracać mu siły, nabrał przekonania, że jego życie bardzo szybko wróci do normy,

że znów będzie operował i na nowo podejmie wspinaczkę na szczyty zawodowej kariery. Kiedy jednak zdał

sobie sprawę z tego, że powrót do zdrowia będzie długim i powolnym procesem, a odzyskanie całkowitej

sprawności rąk wciąż stoi pod znakiem zapytania, zrobił się drażliwy i poirytowany, jak nigdy dotąd. Jego

gwałtowność w stosunku do personelu szpitalnego, a w szczególności do ludzi, którzy się najbardziej o niego

troszczyli, połączona była z długimi okresami ogromnego rozczulania się nad samym sobą. Zaczął też

myśleć o samobójstwie.

Przez cały ten czas Sue wykazywała wyjątkową jak na swój wiek dojrzałość i wspierała męża w tym

najczarniejszym okresie życia, W końcu pogodził się z tym, co go czekało. A raczej, co ich czekało, jak

- 4 -

nieustannie podkreślała Sue. W rezultacie udało się jej doprowadzić Jamiesona do stanu, w którym poczuł

się zawstydzony swym nieznośnym zachowaniem. Odtąd z każdym dniem jego stan poprawiał się i choć

kariera jako chirurga była bardzo niepewna, to wyraźnie odrodził się dla Sue jako jej mąż, ten dawny Scott

Jamieson.

- Powodzenia - powiedziała, gdy odwrócił się ku drzwiom i pocałował ją w policzek.

- Jeśli będą chcieli, żebym prowadził ewidencje basenów dla chorych, nie przyjmę tej pracy - ostrzegł

Jamieson. - Zrozumiano?

- Zrozumiano - odparła z uśmiechem Sue. - Ale na wszelki wypadek przygotuję na kolację coś

wyjątkowego.

Stała na drodze i machała, dopóki samochód nie zniknął za rogiem przy końcu alei.

W lipcu lub sierpniu wyjazd do centrum Londynu ze spokojnej wsi w hrabstwie Kent, gdzie oboje z Sue

mieszkali, zawsze wymagał od Jamiesona wielkiego męstwa. W słoneczne dni dokuczał upał i irytowały

tłumy ludzi. Dziś było duszno, mglisto i szaro, co dawało budynkom londyńskiego City osłonę

anonimowości. Zatrzymał się przy wjeździe do podziemnego parkingu na tyłach Trafalgar

Square i odebrał kwit.

Przez pięć minut krążył wolno szukając miejsca, aż zobaczył stanowisko, które zwalniał właśnie jakiś

starszy jegomość.

Mężczyzna miał trudności z wyjazdem i każdej próbie wycofania samochodu towarzyszył nadmierny

wzrost obrotów silnika. Kiedy wreszcie wyjechał, cały poziom parkingu zasnuty był unoszącym się w

powietrzu niebieskim dymem spalin. Jamieson zamknął samochód i pobiegł schodami w górę, by udać się w

kierunku Whitehall. Mijał grupy turystów spacerujących bez celu, czasem przedzierał się przez tłum i musiał

się zatrzymywać. Trzykrotnie próbował wyminąć jakiegoś Japończyka z aparatem „Nikon” przy twarzy,

który zastąpił mu drogę, aż żona cudzoziemca powstrzymała swego męża od tej natarczywości i skończyło

się na wymianie wschodniego ukłonu i zachodnio-europejskiego uśmiechu.

Przy wejściu do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Jamieson został zatrzymany przez strażnika, któremu

musiał pokazać list polecający. Czekał chwilę. Wartownik przeczytał list i przeprowadził krótką rozmowę

telefoniczną.

Potem poprosił Jamiesona, by zaczekał na pannę Roberts, i wskazał mu ławkę w hallu. Siedział więc

bezczynnie i obserwował przechodzących urzędników.

Młody człowiek z poważną miną, w okularach zsuniętych na nos, szedł korytarzem szurając nogami i

przeglądając plik papierów. Stawiał stopy skierowane na zewnątrz, co nadawało mu wygląd komika z

niemego filmu.

Tak był wpatrzony w swoje dokumenty, że wszedł prosto na dwie dziewczyny niosące filiżanki z herbatą.

Dziewczyny zachwiały się i herbata chlapnęła na podłogę. Chłopak spojrzał nieprzytomnie znad papierów,

jakby w ogóle nie zauważył, że to on był powodem zamieszania. Uśmiechnął się zdawkowo i odszedł.

Dziewczyny posłały mu wściekłe spojrzenia. Jamieson uśmiechnął się do panienek współczująco, a jedna z

nich kiwnęła mu porozumiewawczo głową.

Z przeciwnej strony nadeszli dwaj mężczyźni ubrani z nieco staroświecką elegancją w ciemne garnitury.

Szli wolno, rozmawiali podniesionymi głosami.

Jamieson zauważył, że umundurowani wartownicy wyprężyli się na ich widok.

- Oczywiście - powiedział jeden z panów. Minęli Jamiesona nie zwracając uwagi na jego obecność. -

Takiego upoważnienia może udzielić tylko sam minister.

Gdy mijali wartowników, nie rzucili nawet okiem na ich służbistą postawę, całkowicie pochłonięci

rozmową. Chroń mnie Boże przed takim biurowym towarzystwem - pomyślał Jamieson.

Nagle w drzwiach jednej z wind pojawiła się kobieta w kostiumie koloru fiołkowego i zdecydowanym

krokiem podeszła do Jamiesona. W ręku trzymała klipbord.

- Doktor Jamieson? - zapytała. Potwierdził i kobieta postawiła na klipbordzie znaczek. - Jestem Roberts.

Zechciałby pan pójść ze mną...

Wymienili krótkie uśmiechy, gdy ich oczy spotkały się w windzie.

Potem kobieta spuściła wzrok, a Jamieson przez resztę podróży uważnie wpatrywał się w wyświetlane

numery pięter. Poczuł mocny zapach perfum, których używała kobieta, i próbował przypomnieć sobie ich

nazwę. W zamkniętym pomieszczeniu windy zapach był silny i z jakiegoś powodu wręcz drażniący.

„Femme”! - powiedział w myśli, zanim drzwi windy zdążyły się otworzyć. Zrozumiał też, dlaczego zapach

tak go drażnił. Jako nastolatek miał wakacyjny romans z dziewczyną, która później skrapiała swoje listy

tymi właśnie perfumami.

Drzwi windy zamknęły się i kobieta poprowadziła go korytarzem do drzwi z napisem „Sala nr 4”. Jamieson

został na chwilę sam w małym przedpokoju, po czym kobieta wróciła i oznajmiła:

- Komitet oczekuje pana.

- 5 -

Ken McClure - Kameleon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: