Ken McClure - Czerwona zima.pdf - Ken McClure - stokfisz1

Ken McClure

Czerwona zima

Fenton’s Winter

Przekład: Jan Kabat

Wydanie oryginalne: 1989

Wydanie polskie: 1998

Zimą najlepsza jest smutna opowieść

William Szekspir Zimowa opowieść

Prolog

Mechaniczne drzwi sterylizatora zamknęły się powoli. Boczne klamry zatrzasnęły się w żelaznym uścisku,

a pompa próżniowa zaczęła wysysać powietrze. Cztery minuty później automatyczny czujnik wyłączył ją i

otworzył zawór. Z głównej instalacji zasilającej szpitala napłynęła gorąca para, podnosząc temperaturę

wewnątrz komory do stu dwudziestu sześciu stopni Celsjusza. Dzięki próżni para wnikała w każdy

zakamarek urządzenia, oddając ciepło i niszcząc wszelkie oznaki życia drobnoustrojów. Nawet najmniejszy

wirus, ukryty gdzieś głęboko, padał ofiarą bezlitosnego żaru. Nie było mowy o ucieczce, odroczeniu

wyroku. Gdy temperatura osiągnęła wymagany poziom, błysnęło pomarańczowe światło, i uruchomił się

elektryczny timer. Przekaźnik włączał się i wyłączał na przemian, utrzymując stałą temperaturę stu

dwudziestu sześciu stopni.

W połowie procesu sterylizacji wróciła z lunchu siostra Moira Kincaid. Marszcząc czoło, podeszła do

urządzenia, którego nikt nie pilnował, po czym zdjęła z bocznej ściany kartę obsługi. Przesuwając palcem

wskazującym po krótkich adnotacjach, ściągała brwi coraz bardziej. Ostatni zapis: dziewiąta piętnaście;

osiem kompletów chirurgicznych, czternaście kompletów narzędzi, rękawiczki, fartuchy; normalna

procedura; opróżniono jedenasta trzydzieści; podpisano J. MacLean. Nie było żadnych dodatkowych

adnotacji, ani słowa na temat sprzętu czy osoby, która zleciła sterylizację. Popełnione zostały dwa

wykroczenia, więc Moira Kincaid była poirytowana. Jako osoba nadzorująca centralny oddział sterylizacji

Szpitala Księżniczki Mary, uważała za swój obowiązek wiedzieć wszystko o wszystkim, co działo się w jej

dominium. Wymagała przestrzegania porządku i ustalonych procedur. Właśnie ktoś je zakłócił, więc

postanowiła, że ów ktoś będzie miał bardzo nieprzyjemne popołudnie.

Sanitariusz John MacLean, nadzorujący pracę sterylizatora, wrócił z przerwy na lunch, pogwizdując

wesoło, ale melodia zamarła mu zaraz na ustach, kiedy zobaczył chłodne spojrzenie, jakim został

przywitany.

– Coś nie tak? – spytał ostrożnie.

Moira Kincaid postukała kartą obsługi w ścianę sterylizatora i odczekała chwilę dla uzyskania większego

efektu.

– Autoklaw pracuje, a w karcie brak zapisu na ten temat.

MacLean westchnął z ulgą.

– To nie ja – odparł. – Był pusty, kiedy poszedłem na lunch; zresztą nie miałem co do niego włożyć.

Moira Kincaid wyglądała na zaskoczoną.

– Tak myślałam – stwierdziła cicho.

– To mógł być MacDonald, siostro.

– MacDonald?

MacLean miał zakłopotaną minę.

– Harry czasami sterylizuje swój domowy sprzęt piwowarski – powiedział nieśmiało.

– Kiedy wróci, powiedz mu, żeby przyszedł do mnie – rzuciła, obracając się na pięcie. Powędrowała do

swojego pokoju.

Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie na moment, potem odetchnęła przeciągle. Była zadowolona, że

ma trochę czasu do powrotu MacDonalda. Mogła się dzięki temu uspokoić i spojrzeć na wszystko z

właściwej perspektywy. Zamierzała zmyć porządnie głowę MacDonaldowi, ale nic więcej, gdyż prawdę

mówiąc, MacLean i MacDonald okazali się najlepszymi sanitariuszami, gdy przejęła oddział. Nie chciała

tracić żadnego z nich. Prowadzenie oddziału sterylizacji różniło się od typowej pracy pielęgniarskiej. Nie

obowiązywał tu żaden system zwierzchnictwa, gdyż po prostu nie był potrzebny. Nadzór nad sterylizacją

odzieży i instrumentów nie wymagał szczególnych umiejętności, wystarczyła odrobina zdrowego rozsądku.

W rezultacie siedmioosobowy personel – pięć kobiet i dwóch mężczyzn – składał się z osób o takich

samych, dość niskich kwalifikacjach. Najważniejsze było zachowanie odpowiedniej harmonii w zespole;

drobne nieporozumienia i zawiści należało likwidować w zarodku, a przy tym bezustannie podkreślać

ważność wykonywanej pracy. Niesterylny zestaw instrumentów w sali operacyjnej mógł oznaczać infekcję i

śmierć niewinnego pacjenta; gdyby taki przypadek miał miejsce, poleciałaby tylko jedna głowa – jej, Moiry

Kincaid. Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi.

– Proszę.

– Chciała mnie pani widzieć, siostro?

Moira Kincaid odwróciła się na obrotowym fotelu.

– Wejdź, MacDonald. Zamknij drzwi. – Patrzyła mu prosto w oczy, dopóki nie odwrócił wzroku i nie

spojrzał na swoje stopy. – Osobiście nie mam nic przeciwko temu, żebyś sterylizował swoją aparaturę

warzelną w autoklawach, ale stanowczo żądam, o czym od dawna powinieneś wiedzieć, że każde użycie

sterylizatora powinno być odpowiednio odnotowane i potwierdzone podpisem operatora.

– Przepraszam... ale nie rozumiem – odparł.

Moira Kincaid była wyraźnie poirytowana.

– Autoklaw numer trzy. Chodzi o twoje urządzenia do warzenia piwa, człowieku. Nie odnotowałeś

włączenia sterylizatora.

– Ależ ja go nie uruchamiałem – zaprotestował sanitariusz.

– Więc kto... – Moira Kincaid przerwała w połowie zdania i wstała z fotela, żeby udać się z MacDonaldem

do głównego pomieszczenia sterylizatorni. Oboje podeszli do MacLeana, który stał przed autoklawem

numer trzy.

– Jak długo to jeszcze potrwa?

– Dwie, trzy minuty.

Czekali w milczeniu, podczas gdy zainstalowane w urządzeniu systemy zabezpieczeń przesyłały do

silikonowego mózgu informacje o warunkach panujących wewnątrz komory. Obserwowali, jak wskaźnik

ciśnienia spada do zera, i śledzili boleśnie powolny spadek temperatury aż do chwili, gdy odezwał się sygnał

dźwiękowy i zaczęło pulsować zielone światło. Teraz już można było zajrzeć do środka.

– No dobrze, zobaczmy, co tam jest. Otwieraj.

Kiedy MacLean nacisnął klamkę, stalowe klamry zwolniły swój uchwyt. Ciężkie drzwi otworzyły się na

oścież, a z wnętrza wydobyły się kłęby resztek pary.

– No i co, John?

MacLean milczał. Oczy otwierały mu się coraz szerzej, aż w końcu przestał widzieć cokolwiek i runął

przed sterylizatorem na podłogę. Rozległ się przyprawiający o mdłości trzask, kiedy uderzył głową o

stalową klamrę; z rany na czole trysnęła na terakotę krew. Moira Kincaid i Harry MacDonald pospieszyli

mu na pomoc, ale wraz z ostatnim obłokiem pary rozwiała się ich troska o kolegę – w środku, w komorze

sterylizatora, tkwiło w pozycji siedzącej odkształcone przez ciśnienie ludzkie ciało.

MacDonald zatoczył się w stronę zlewu i zwymiotował lunch. Tymczasem Moira Kincaid wbiła sobie

paznokcie w policzki, próbując podświadomie odwrócić uwagę od straszliwego widoku, jaki roztaczał się

przed jej oczami; nie mogła jednak w żaden sposób zanegować faktu, że rozpoznała tego człowieka. Choć z

kości policzkowych zeszła skóra, a gałki oczne ścięły się, wiedziała, że patrzy na ciało doktora Neila Munro

z laboratorium biochemicznego.

Niemal w każdym pomieszczeniu laboratorium zbierały się małe grupki ludzi, żeby porozmawiać o

tragedii, jaka się wydarzyła, ale Tom Fenton nie przyłączył się do żadnej z nich. Uprzątnął swój warsztat,

umył ręce i włożył kombinezon przeciwdeszczowy.

Duża honda zaskoczyła za pierwszym razem. Zapalił światła i włączył się do popołudniowego ruchu.

Kiedy dojeżdżał do centrum, piętrowy autobus zajechał mu drogę tuż przed nosem, zmuszając go do

nagłego hamowania i wyrównania lekkiego poślizgu tylnego koła, ale nie zrobiło to na nim większego

wrażenia. Przebijał się z determinacją przez Princes Street w godzinie szczytu; nawet nie rzucił okiem na

zamek, co zdarzyło mu się po raz pierwszy od dwóch lat, które spędził w Edynburgu.

Miał wrażenie, że mieszkanie jest zimne i puste, kiedy wszedł do środka.

– Jenny! – zawołał, zdejmując rękawice. – Jenny!

Zajrzał do kuchni, ale zaraz przypomniał sobie, że Jenny miała wieczorny dyżur, więc zaklął cicho. Nie

zdejmując skórzanego kombinezonu, sięgnął po dużą whisky i podszedł do okna. Przez chwilę obracał

szklaneczkę w dłoni, patrząc z góry na spieszące się dokądś miniaturowe postacie, a potem wypił whisky

jednym, gwałtownym haustem, czerpiąc przyjemność z charakterystycznego pieczenia w gardle. Kierowany

jakimś impulsem odwrócił się i cisnął szklankę do kominka; nie mógł znieść tej okropnej ciszy. Lecz niemal

natychmiast poczuł się zawstydzony tym, co zrobił, zaczął więc zbierać kawałki szkła, klnąc bezgłośnie.

Kiedy już posprzątał, zdjął kombinezon i dolał sobie whisky, a potem usiadł w fotelu i oparł stopy na

taborecie, który stał obok kominka. Opróżniwszy zawartość butelki do połowy, zasnął.

Tuż po wpół do dziesiątej, słysząc przez sen chrobotanie klucza w zamku i odgłos otwieranych drzwi,

Fenton powrócił do stanu chwiejnej przytomności. Do pokoju weszła jasnowłosa dziewczyna po

dwudziestce, spod płaszcza wyglądał uniform pielęgniarski. Stała przez chwilę w drzwiach.

– Boże, Tom, tak spieszyłam się do domu, a teraz nie wiem, co powiedzieć – wyksztusiła wreszcie.

Fenton przytaknął skinieniem głowy.

– To straszne. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Jak ktoś mógł... Czy naprawdę nie ma mowy o jakimś

idiotycznym wypadku?

– Wykluczone – odparł Fenton. – To morderstwo. Ktoś wepchnął Neila do autoklawu i nacisnął właściwy

guzik.

– Ale dlaczego? Jaki mógłby mieć powód?

– Żaden. To musiał zrobić jakiś maniak, chory psychicznie.

Fenton zdjął nogi z taboretu i wyprostował się.

– Jadłeś coś? – spytała Jenny.

– Nie jestem głodny.

– Ja też nie, ale może napijemy się kawy.

Jenny nachyliła się i pocałowała go w głowę, zabierając z poręczy fotela butelkę. Kilka minut później

przyniosła dwa parujące garnuszki. Fenton ujął swój kubek w obie dłonie i zaczął sączyć kawę drobnymi

łykami. Czuł, że ten rytuał przywraca mu poczucie normalności.

– Czy policja podejrzewa kogoś? – spytała Jenny.

– Jeśli tak, to nic o tym nie wiem.

– Chyba przesłuchiwali wszystkich z laboratorium?

– Przynajmniej dwa razy.

– I co dalej?

– Będziemy po prostu pracować, jakby nic... – Fenton urwał w pół zdania i przyłożył dłoń do czoła.

Jenny wzięła go za rękę.

– Wiem, że Neil był twoim najbliższym przyjacielem – powiedziała cicho.

Tom Fenton miał dwadzieścia dziewięć lat. Po ukończeniu biochemii na uniwersytecie w Glasgow zaczął

pracować w miejscowym szpitalu jako młodszy biochemik. Rok później poznał dziewczynę, która została

jego żoną. Zgodnie z tradycją rodzice Louise nie zaakceptowali wyboru córki, gdyż nie podobało im się

pochodzenie Fentona, ale nie byli w stanie zapobiec małżeństwu, które miało dać mu najszczęśliwszy rok

życia. Łagodność i urok Louise oczarowały go tak bardzo, że wpadł w sidła bezgranicznej miłości, miłości,

która potem stała się przyczyną jego cierpienia, gdy dziewczyna i dziecko w jej łonie zginęli w wypadku

samochodowym.

Fenton był załamany. Pogrążył się, jak sądził, w wiecznej nocy wypełnionej rozpaczą, doprowadzającej go

do krawędzi rozsądku, za którą była już tylko przepaść. Czas, łzy i morze whisky pomogły mu wrócić do

życia wśród ludzi, był już jednak innym człowiekiem. Zniknął szczęśliwy, beztroski Tom Fenton. Jego

miejsce zajął ponury, zamknięty w sobie osobnik, pozbawiony jakichkolwiek pragnień i ambicji.

Po upływie roku, podczas którego bezustannie nawiedzał go duch Louise, podjął pierwszą poważną

decyzję. Zgłosił się do pracy za granicą i w cztery miesiące później był już w drodze do szpitala w Zambii.

Afryka dobrze mu zrobiła. Niebawem odzyskał pewność siebie – mógł już myśleć o Louisie, nie

odczuwając rozpaczy; czasem nawet był w stanie o niej mówić. Życie i klimat Czarnego Lądu spodobały

mu się, dlatego dwukrotnie odnawiał kontrakt, pozostając w Afryce łącznie trzy lata. Nagle zdecydował, iż

nadszedł czas wrócić do Szkocji i powiązać zerwane nici dawnego życia. Sytuacja ekonomiczna kraju i

opłakany stan służby zdrowia utrudniły mu jednak szybkie znalezienie pracy. Musiał spędzić rok na

uniwersytecie w Edynburgu na dotowanym stanowisku asystenta, nim zdobył posadę w Szpitalu Księżniczki

Mary.

Nagły powrót do obowiązków w laboratorium po roku akademickiego spokoju mógł przyprawić o zawrót

głowy, ale Fenton wytrwał i dał się poznać jako godny zaufania, sumienny członek zespołu. Fakt, że

Księżniczka Mary była szpitalem dziecięcym, a laboratorium specjalizowało się w technikach

pediatrycznych, dawał dużo satysfakcji. Praca dla dobra małych pacjentów wynagradzała mu w jakiś sposób

Ken McClure - Czerwona zima.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: