Caroline GRAHAM - Midsomer_3 - Śmierć w przebraniu.pdf - Caroline GRAHAM - ZBIGNIEW-JULIUSZ

Cykl MORDERSTWA W MIDSOMER 



tom 3 – Śmierć w przebraniu



Księgozbiór DiGG



2011

Że świat zbawić mnisi mogli czy też mogą,

Że eremici w dobrym wam pomogą,

Przywracając Buddę w całej jego chwale.

Lud owoców lotosu dziś nie jada wcale.

P ROLOG

Juwenalis, Satyra III

N ikt z mieszkańców wsi Compton Dando nie był zaskoczony wieścią o mor-

derstwie we dworze. Działo się tam wiele dziwnych rzeczy. A niektóre były

szczególnie osobliwe. I niesamowite.

Państwo Bulstrode byli jednymi z nielicznych tutejszych obywateli, którzy

mieli jakikolwiek kontakt z wspólnotą „duchową wielkiego domu”. Regularnie

raz w miesiącu pani Bulstrode wciskała do tamtejszej skrzynki na listy kolejny

egzemplarz gazetki parafialnej, pan Bulstrode dostarczał im codziennie pół

litra mleka. Skromny zakres tych powiązań w żaden sposób nie podważał

reputacji pary małżonków jako znakomitego źródła sensacyjnych plotek. Teraz

były one, rzecz jasna, pożądane bardziej niż kiedykolwiek i pani Bulstrode

musiała stawiać czoło całemu tłumowi ludzi, kiedy tylko wychodziła za próg

własnego domu.

Początkowo z udawaną obojętnością mówiła:

- Wiem tylko tyle co wczoraj, pani Oxtoby...

Jednak pokusa dodania czegoś więcej była zbyt wielka. A po upływie trzech

dni, nawet gdyby się okazało, że rezydenci Golden Windhorse przefrunęli na

miotłach przez swój nieprzenikniony, wysoki mur, mieszkańcy wsi nie

zdumieliby się, a może i wcale by na to nie zwrócili uwagi.

Kupując w sklepie mięsnym jagnięcą wątróbkę i kość dla swego psa, pani

Bulstrode potrząsnęła mimowolnie głową, jakby doznała olśnienia.

- Wiedziałam już wcześniej, że tak będzie - powiedziała w stronę majora

Palfreya (dwie nereczki w przeciekającej siatce). - Wprost trudno uwierzyć, co

się tam działo.

Ludzie z kolejki z łatwością dali się sprowokować i podążyli za nią na pocztę.

Tam panna Tombs, której pulchne policzki robiły wrażenie przypiekanych na

grillu, nachyliła się nad znaczkami pani Bulstrode ze scenicznym szeptem:

- Tak łatwo się od nas nie odczepisz, moja droga. Twój Derek znalazł ciało.

Coś takiego nie zdarza się w końcu każdego dnia.

- Oh... Myrtle. - Owładnięta emocjami pani Bulstrode (jej mąż nawet nie

widział ciała) uchwyciła się krawędzi lady. - To się może powtórzyć.

- Że też nie umiem trzymać języka za zębami! - zamruczała panna Tombs,

obserwując, jak jej klienci znikają niczym orszak za królową.

W Bob’s Emporium pani Bulstrode stwierdziła, że wystarczy wspomnieć, jak

się ubierają. Jej słuchacze uznali to wynurzenie za nieco zbyt lapidarne. Zatrzy-

mali się na chwilkę, po czym odsunęli się w kierunku ustawionej w piramidy

karmy dla kotów Happy Shopper i zapakowanej w woreczki marchewki.

- Trudno tam odróżnić kobietę od mężczyzny. - Potem, podkręcając nieco

poziom emocji, pani Bulstrode dodała: - A to, co mój Derek widywał czasem z

rana przez okna... Cóż, nie wypada mi tu o tym mówić.

- Chodzi pani o... - kobieta w chustce na głowie, z gębą rekina, oddychała

ciężko - ...składanie ofiar?

- Powiedzmy raczej: „rytuały”, dobrze, pani Oughtred? Najlepiej tak to zo-

stawmy.

Rytuały! Ludzie skupili się znów wokół niej, szybko i z powagą. Przed oczy-

ma mieli wstrząsające, przeraźliwe, choć nieco banalne wizje. Mogiły rozwarły

się, dając upiorom dostęp do nieostrożnych przechodniów. Rogaty Lucyfer,

żółtooki, ziejący siarką, postukiwał kopytami po obwodzie pentagramu.

Żarzący się piasek i dziewczyna, piękna niczym mamelucka niewolnica,

przywiązana do słupa, by żywcem zjadły ją tysiące mrówek (major Palfrey

służył kiedyś w oddziałach Szczurów Pustyni).

Następny przystanek był w Crinoline Tea Rooms, gdzie pani Bulstrode chcia-

ła nabyć pół tuzina wiedeńskich paluszków i kremem. Podczas gdy

sprzedawca srebrnymi szczypcami wkładał je do torebki, rozglądała się dokoła

w nadziei znalezienia kolejnych słuchaczy.

Miała jednak pecha. Były tam obecne zaledwie dwie osoby, zajęte pochłania-

niem ciastek i kawy: Ann Cosins i jej przyjaciółka z Causton, pani Barnaby. Pró-

by mówienia do nich były zupełnie pozbawione sensu. Ann miała niesłychanie

cierpki i pozbawiony wyrazu sposób bycia - miało się wrażenie, jakby ukrad-

kiem kpiła sobie ze wszystkich - a to sprawiało, że nie cieszyła się sympatią.

Poza tym cała wieś była do niej wrogo nastawiona od czasu, gdy wybrała się

do dworu na szkolenie. Pewnego piątkowego popołudnia widziano je obie, jak

śmiało i bezceremonialnie szły podjazdem w stronę dworu, a pojawiły się z

powrotem dopiero w niedzielę. Co gorsza, Ann nie miała zamiaru ujawnić

prawdy o tych ludziach i tym miejscu.

Tak więc pani Bulstrode zadowoliła się chłodnym skinieniem głowy i słowa-

mi przywitania, po czym wyszła, zamykając za sobą drzwi. Po drodze do domu

zatrzymała się jeszcze, aby zamienić kilka słów z pastorem, który z fajką w

ręku podążał w stronę wejścia do kaplicy. Powitał ją spojrzeniem wyrażającym

głęboką satysfakcję, jako że dwór od dawna tkwił cierniem w oku lokalnej

społeczności chrześcijańskiej. Niepewność co do rzeczywistego oblicza

„wspólnoty” nie przeszkodziła mu w wystrzeleniu serii dość histerycznych

salw na łamach „Causton Echo” w dziale listów od czytelników. Ostrzegały one

przed nową fałszywą wiarą, która zagnieżdża się na zdrowym łonie angielskiej

wsi niczym czerw w pąku róży.

Każda religia (pisał pastor) stworzona przez człowieka, a przeciwstawiająca

się nauce płynącej jasno i bezpośrednio od Wszechmogącego, z całą pewnością

do niczego dobrego nie prowadzi. I to już zostało udowodnione. Jednakże z Bo-

ga, jak się zdaje, tym razem nie szydzono, i wielebny Phipps wraz ze swoją nie-

liczną trzódką zgromadził się, aby uczcić ten fakt, świeżo utwierdzony w prze-

konaniu o własnej prawości. Teraz uniósł współczująco siwiejące brwi i spytał,

czy pojawiły się jakieś nowe okoliczności.

Pani Bulstrode, której pochlebiła sugestia, że jej Derek i wydział dochodze-

niowy mają ze sobą tyle wspólnego, nie potrafiła zniżyć się do kłamstwa

wobec osoby duchownej. Musiała przyznać, że nic nowego się nie pojawiło, i

dodała:

- Ale we wtorek będzie dochodzenie koronera, pastorze. O jedenastej.

Oczywiście wiedział o tym. Wszyscy wiedzieli, niektórzy brali nawet wolne z

pracy, by pojechać do biura koronera. Pojawiła się nadzieja, że przesłuchania

mogą ciągnąć się cały dzień, i wszystkie stoliki w Soft Shoe w Causton od

dawna były zarezerwowane na lunch. W Compton Dando nie przeżywano

takich emocji od czasu, kiedy trzech chłopców z Council Estate spaliło

przystanek autobusowy, a po cichu przypuszczano, że za całą sprawą kryje się

coś jeszcze dużo gorszego.

Scenerię tych dramatycznych wydarzeń tworzył piękny w swej prostocie bu-

dynek, będący przykładem architektury z czasów królowej Elżbiety I. Dwukon-

dygnacyjny dom, zbudowany z szarego kamienia, u podstawy obłożony

gładkimi otoczakami i krzemieniem, był uroczo asymetryczny. Jońskie

kolumny prowadziły do położonego nieco z boku wejścia z niewielkim

portykiem. Pionowe podziały między skrzydłami czterdziestu sześciu okien

nadawały im lekkość. Kominy, pogrupowane w trzy oddzielne zestawy,

przypominały skręcone lizaki udekorowane liśćmi winorośli i powoju. Wiele z

nich posiadało u wylotu otwory w formie gwiazdy, które podczas chłodnych,

zimowych miesięcy wypuszczały kłęby dymu o podobnym kształcie. Wielka

bryła metalu, będąca, być może, meteorytem albo - mniej romantycznie -

pociskiem armatnim, leżała niedaleko krawędzi dachu wyłożonego

ceglastoczerwonymi płytkami, miejscami obrośniętymi mchem.

Gmach był darem Elżbiety I dla odesłanego z dworu faworyta Gerwazego

Huyton-Corbetta. Przez pierwsze pięć lat królowa i jej świta byli tu częstymi

gośćmi, a ten niefortunny zaszczyt przywiódł nowego posiadacza oraz kilku

jego najbliższych sąsiadów niemal do bankructwa. Potomkowie sir Gerwazego

- któremu doprowadzenie do nędzy zrekompensowano łaskawie nadaniem

tytułu szlacheckiego - zamieszkiwali dwór przez następne cztery stulecia, ale

rodowego majątku nigdy naprawdę nie udało się odbudować. Roczne koszty

utrzymania domu były dużo wyższe niż pierwotne koszty jego budowy, ale

Huyton-Corbettowie się nie poddawali - ich miłość do tego miejsca była tak

wielka, że żyli ponad stan, nie potrafiąc pogodzić się z myślą o rozstaniu z

domem rodzinnym. Gdy w roku 1939 Ashley, sukcesor posiadłości, zaciągnął

się do wojska i zginął w bitwie u ujścia La Platy, jego ojciec, człowiek w

podeszłym wieku, nieposiadający żadnych bezpośrednich spadkobierców,

sprzedał majętność, a wioska przeżyła pierwszy z mającego nastąpić długiego

szeregu nieszczęśliwych wypadków i wstrząsów kulturowych.

Nie można już było w dniu święta wioski tłoczyć się w ogrodach dworu i ba-

wić pod okiem lekko wstawionej lady Huyton-Corbett, która w sukni z jedwab-

nej żorżety, ocienionej szerokim rondem wytwornego kapelusza, rzucała

(często trafiając) kulą w prosiaka. A dziedzic już nigdy więcej nie miał wręczać

srebrnego pucharu za zajęcie pierwszego miejsca w konkursie na

najpiękniejszy groszek pachnący (ani rozetek jako nagród pocieszenia).

W 1980 roku posiadłość została ponownie sprzedana i dom zamieniono na

centrum konferencyjne. Niechęć mieszkańców wioski do zmian i podejrzliwość

wobec nowo przybyłych w dużym stopniu zmalała po utworzeniu ponad trzy-

dziestu nowych (co prawda niezbyt atrakcyjnych) miejsc pracy. Pięć lat

później źle działające kierownictwo jeszcze raz doprowadziło do wystawienia

majątku na sprzedaż. Wykupił go jeden z „towarzyszy broni” Margaret

Thatcher. Nabył on również przylegające do dworu tysiąc akrów ziemi z

(ukrytą) intencją stworzenia parku tematycznego, którego motywem

przewodnim miały być dzieje dynastii Tudorów. Przerażeni tradycjonaliści

najrozmaitszych maści i politycznych przekonań zjednoczyli siły przeciwko tej

obrzydliwej grabieży angielskiej ciszy i spokoju. Mieszkańcy okolicznych

wiosek, słysząc już w wyobraźni dźwięki klaksonów dochodzących z korków

ulicznych u progu swych domów, podążyli z odsieczą. W rezultacie, po

wręczeniu petycji i rozwinięciu dramatycznego sztandaru na galerii dla

publiczności w Izbie Gmin, odmówiono podpisania pozwolenia na realizację

parku, a inwestor wycofał się z furią, by poszukać gdzie indziej sposobności do

malwersacji.

Chociaż tutejsi obywatele odetchnęli z ulgą, to jednak zrozumieli, a może i

docenili, myśl inwestora o stworzeniu zyskownego przedsięwzięcia. Obecna

sytuacja była jednak dla nich kompletnie niezrozumiała. Po pierwsze, nowi

przybysze zupełnie nie udzielali się towarzysko. Lokalna społeczność,

wyjątkowo wrażliwa na każdą szczyptę wielkopańskiej poufałości ze strony

odwiedzających ich parweniuszy, czuła się w dwójnasób dotknięta, gdy tej

odrobiny miała być w ogóle pozbawiona. Nie przywykli do tego, żeby ich

ignorować. Nawet te pół tuzina turystów, które decydowało się na

weekendowy przyjazd z Londynu wraz z pierwszymi oznakami ładnej pogody

i załadowywało bagażniki swych golfów butelkami wina i pełnoziarnistego

Caroline GRAHAM - Midsomer_3 - Śmierć w przebraniu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: