Pieśń Czasu. Podróże.pdf

Ian R. MacLeod

PODRÓŻE

PIEŚŃ CZASU

Journeys. Song of Time

PRZEŁOŻYŁ GRZEGORZ KOMERSKI

Spis treści

.........................................................................................................................

PODRÓŻE

.......................................................................................................................

OPOWIEŚĆ MŁYNARZA

.............................................................................................

DBAJ O SIEBIE

............................................................................................................

BUNT ANGLIKÓW

.....................................................................................................

ZWIEŃCZENIE

............................................................................................................

ŻYWIOŁY

.....................................................................................................................

WAINWRIGHTOWIE NA WAKACJACH

...............................................................

102

DYWAN Z HOBÓW

..................................................................................................

120

O SPOTKANIACH Z INNYMI WYSPAMI

..............................................................

166

DRUGA PODRÓŻ KRÓLA

.......................................................................................

168

PIEŚŃ CZASU

............................................................................................................

184

PODRÓŻE

OPOWIEŚĆ MŁYNARZA

Na Burlish Hill pozostały już tylko ruiny, nierówny kamienny krąg. Trakt, który przedtem wił

się pod górę z leżącej w dolinie wioski Stagsby, stał się zaledwie wgłębieniem wśród traw, a

skrzydeł wiatraka, niegdyś się tu obracającego, nie pamiętał już nikt. Czas pobiegł naprzód,

unosząc ze sobą życie. Pozostał tylko wiatr.

Dawniej Westoverowie byli młynarzami. Należeli do swego młyna tak samo, jak on do

nich, a Burlish Hill tak mocno kojarzyło się wszystkim z ich profesją, że słowa „młyn” i

„wzgórze” zlały się w lokalnym dialekcie w jedno. Młyn stał się wzgórzem, wzgórze

młynem, a jeden czy drugi Westover, syn lub ojciec, sprawował nadzór nad jego

obracającymi się skrzydłami i żaden z mieszkańców Stagsby czy robotników pracujących na

okolicznych farmach i gospodarstwach nie potrzebował wiedzieć nic więcej. Sam wiatrak, z

czterema pochyłymi żebrowanymi ścianami z desek bielonych wapnem i pogodą, dopóki nie

stały się niemal bielsze od skrzydeł, należał do typu zwanego koźlakiem. Jego konstrukcja

została osadzona na słupie, który stanowił oś, umożliwiającą obracanie całości w tę stronę, z

której wiały najbardziej korzystne wiatry. Co prawda, w Alford zbudowano wiatrak wieżowy,

a w Lough i Screamby pracowały młyny wodne, ale Burlish, stojący na Burlish Hill od

dawna, dobrze służył swemu celowi. W innych okolicach można było niekiedy otrzymać

lepsze ceny, ale równoważyły je koszta dłuższej podróży, myta, jakie należało uiszczać po

drodze, oraz to, że Stagsby to Stagsby, a Westoverowie pracowali w swym fachu od

niepamiętnych czasów. Pokolenie za pokoleniem, młynarze cementowali ten związek, biorąc

za żony córki farmerów, którzy wjeżdżali wozami na Burlish Hill, podczas gdy ci synowie,

którzy żony nie znaleźli, podejmowali pracę na kilku z wielu tysięcy akrów, na jakie

spoglądał wiatrak. Wszyscy oni rodzili się bladymi mężczyznami o piaskowych włosach,

tęgich ramionach i blisko osadzonych oczach, które - będąc niemal przezroczystymi - jakby

nosiły w sobie część górującego nad ich domem nieba. Wcześnie łysieli - niektórzy żartowali,

że to wiatry porywają im włosy - ciężko pracowali i w charakterystyczny sposób oszczędzali

oddech, mówili niewiele, poświęcając energię na pracę.

* * *

Chociaż, żeby się tego dowiedzieć, musiał przeżyć niemal całe swoje życie, Nathan

Westover był ostatnim z młynarzy na Burlish Hill. Dorastając, nigdy nawet nie pomyślał, że

cokolwiek może się tu zmienić.

Niekończące się zgrzytanie, mamrotanie obracającego się wiatraka nie opuszczało go

ani na chwilę, wrosło głęboko w jego kości.

Kazano mu obserwować grożący awarią element mechanizmu.

- Zobacz, jak ten blok osiada, a ta metalowa obręcz ledwie utrzymuje go na miejscu... -

tłumaczyła mu matka, która często zajmowała się drobniejszymi naprawami młyna. -

Pracował dłużej, niż pamiętam ja sama czy twój ojciec, lecz teraz jego życie dobiega końca...

Blok drgnął, mąka syknęła, wiatrak zahurgotał, a mała rolka obróciła się dziwnie

rwanym ruchem.

- ...A my nie możemy zatrzymać młyna na czas naprawy. Mamy zbyt dużo pracy.

Dlatego potrzeba nam kogoś, kto będzie się temu elementowi przyglądać. Chcę, żebyś

śpiewał tej rolce, to pomoże jej utrzymać cały blok w jednym kawałku. Rozumiesz?

Nathan skinął głową. Wiatrak bez przerwy wyśpiewywał zaklęcia swym głębokim,

zwielokrotnionym, grzmiącym głosem, a teraz matka podjęła niewielką część pieśni swym

własnym, miękkim. Jej usta układały kolejne frazy ze słownika maszyny i Nathan się

dołączył. Rolka i cały mechanizm zaczęły się obracać swobodniej. Po niedługim czasie

Nathan wykonywał coraz więcej podobnych obowiązków. Nauczył się nawet śpiewać

niektóre silniejsze zaklęcia, zapewniające nieprzerwane działanie wiatraka, i wkrótce nabrał

takiej wprawy, że był w stanie unieść z ich pomocą pełen worek ziarna. Obsługiwał

wciągarki, zwilżał mlewo, zamiatał zsypnie, oliwił maszynerię. Uwielbiał elegancję, z jaką

młyn zachowywał równowagę wagi, długości, ilości, jakości. Zadania z wioskowej szkoły, w

których piętnastu ludzi kopało dół głęboki na ich łączną wysokość, nie znaczyły dla niego nic,

ale nawet w snach bez trudu rozwiązywał wszystkie, które miały cokolwiek wspólnego z

ziarnem, mąką, a zwłaszcza z wiatrem.

Czasami składali im wizytę tędzy mężczyźni, przedstawiciele lokalnej filii Cechu

Młynarzy. W takich przypadkach wszystko musiało być jak należy - księgi sprawdzone i

aktualne, górne piętra wyczyszczone, niższe nawoskowane, skrzydła umyte, a wszystkie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: