Piers Anthony 002 Xanth 015 Barwa jej bielizny.pdf

PIERS ANTHONY

złapała tu księcia Dolpha, pomimo protestów jego

kościstych towarzyszy kościeja Marrowa i kości

Gracji. W rezultacie okazali się oni całkiem

przyzwoici, pomimo swej niedowagi; w

rzeczywistości pomogli jej zdobyć opale. Mela była

ciekawa, jak im się wiedzie; tworzyli razem całkiem

miłą, chociaż trochę wymizerowaną parę.

Wyspa Iluzji nie posiadała już tyle iluzji, odkąd

Czarodziejka Iluzji, królowa Emeritus Iris, opuściła ją

przed laty. Jednak nadal otaczał ją blady odcień

wielkich fantazji, sugerujący ogrom przeszłych

wyobrażeń. Może pewnego dnia zamieszka ją kolejny

Mag Iluzji i znowu nikt nie pozna jej raczej

prozaicznej rzeczywistości.

Mela płynęła prosto do brzegu, do miejsca, gdzie

Wielka Rozpadlina dochodziła do wschodniego

morza. Dotarła jak mogła najbliżej do niewielkiej

plaży, nie wynurzając się z wody. Jednak gdy piasek

zaczął zagrażać jej aksamitnej skórze, usiadła,

zwinąwszy przed sobą ogon. Skoncentrowała się i jej

wspaniała płetwa zmieniła się w niezgrabną bryłę,

podczas gdy główna część ogona stała się

chorobliwie różowa. Na jego całej długości pojawiła

się zmarszczka, która pogłębiała się tak długo, aż cały

ogon rozdzielił się na dwie niezdarne kończyny.

Mela zgięła sękate kolana i pewnie ustawiła kościste

stopy na piasku. Następnie podniosła się, balansując

ryzykownie na swych niezgrabnych nogach, stojąc po

kolana w przybrzeżnych falach. Dużo czasu upłynęło

od jej ostatniego pobytu na lądzie. Wcale jej to nie

bawiło, jednak był to jedyny sposób. Dobry Mag żył

na lądzie i na pewno nie przyszedłby do morza.

W chwili, gdy była już pewna równowagi, z

wysiłkiem ruszyła w stronę suchego piasku.

Zaczynała się przyzwyczajać, a jej nogi stawały się

coraz silniejsze i Mela stąpała coraz pewniej.

Wiedziała, co należy robić, wyszła jedynie z wprawy.

Jednak gdy oddaliła się od wody, piasek stał się

gorący i zaczął parzyć jej stopy, a ostre kamienie

mogły przeciąć skórę. Może i jej kończyny były

brzydkie, ale z pewnością delikatne. Na szczęście

wiedziała, gdzie znajduje się łacha z damskimi

pantoflami; zauważyła ją, będąc jeszcze w wodzie.

Pokuśtykała do niej i wybrała pantofle. Oczywiście

pasowały jak ulał i chroniły jej stopy tak, że mogła

swobodnie pójść dalej.

Dotarła do krawędzi Rozpadliny, gdzie droga stawała

się stroma. Musiała się wspinać, lecz to także

potrafiła. Bez specjalnych trudności wdrapywała się

na skały i wzniesienia. Wiedziała, że musi jak

najprędzej wydostać się z Rozpadliny z dwóch

powodów. Po pierwsze, w dalszej części ściany

stawały się coraz bardziej strome, o czym każdy wie,

a po drugie, żył tam Smok z Rozpadliny. O tym

wiedziało tylko niewiele osób, ponieważ większość z

tych, którzy go spotkali, została przez niego pożarta.

Przez długi czas Rozpadlina była objęta Zaklęciem

Zapomnienia, lecz teraz ono już nie działało, tak więc

można było coś o niej wiedzieć. I całe szczęście,

ponieważ wcale nie miała ochoty uciekać przed

smokiem na tych trzęsących się nogach. Była

ciekawa, jak stworzenia lądowe znosiły tak

niezgrabny środek lokomocji.

Dotarła do krawędzi i przedostała się na drugą stronę.

Tutaj ląd był przyzwoicie płaski i mogła iść

wyprostowana. O ile wiedziała, Zamek Dobrego

Maga znajdował się trochę na południe od

Rozpadliny, tak więc ruszyła w kierunku zachodnim.

Podobno były tam magiczne ścieżki. Jeśli udałoby się

jej znaleźć jedną z nich, to mogłaby iść nią prosto do

zamku, nie przejmując się żadnymi błąkającymi się

potworami.

Niestety, nadal była w dziczy.

— Ho! — krzyknął ktoś z boku. — Strzel jej!

Mela spojrzała zaalarmowana. Nie była nimfą,

jednym z tych przeważnie bezmózgi stworzeń, które

trzymały się w towarzystwie podobnie bezmózgich

faunów. Z jakiegoś powodu mężczyźni z rodu

ludzkiego zdawali się lubić nimfy, podczas gdy nie

wykazywali żadnego zainteresowania faunami.

Zauważyła, że ten, który krzyknął, był stworzeniem

wielkości elfa, sięgającym jej zaledwie powyżej

kolan. Miał nieproporcjonalnie duże ręce. Nie

musiała się nim przejmować.

Nagle pojawiło się jeszcze sześć podobnych mu

stworzeń.

— Strzel jej! Strzel jej! — krzyczeli, nacierając na nią

w chaotycznej masie.

Teraz ich rozpoznała: to byli bijacze. Mieli duże

dłonie, które zwijali w ogromne pięści, idealnie

nadające się do bicia niewinnych istot. Wyskoczyli z

krzewu oczkowego, który uwielbiał, gdy strzelano.

Zawsze krzyczał „Strzelaj!” i „Strzelaj jeszcze raz!”,

mimo iż jego liście — tak cienkie i płaskie, nie były

w stanie zbyt długo przetrwać tego typu ekscesów.

Może właśnie dlatego znajdowały się na nich te

wszystkie małe czerwone i czarne znaczki, w

kształcie poduszek, serc i żołędzi. Ale bijacze byli

znani z tego, że dokładali wszystkiemu, co znalazło

się w ich zasięgu, a ponętna, naga kobieta, taka jak

ona, stanowiła doskonały cel. Bez wątpienia chcieli

jej nastrzelać.

Mela szybko oceniła sytuację. Była zbyt daleko od

morza, aby dotrzeć do niego, zanim te szkaradne

stworki ją złapią. Może za jakiś czas te nieporęczne

nogi będą ją niosły dość prędko, lecz na razie wciąż

koncentrowała się na sprawach takich, jak

równowaga i ruch. Gdyby spróbowała biec szybciej,

upadłaby na twarz, a oni przeszłiby po niej.

Czy jej magia była w stanie ich zatrzymać? Znała

zaklęcie pozwalające plunąć komuś wodą w oczy,

lecz działało ono tylko na jedną osobę, a poza tym

wątpiła, aby było w stanie odstraszyć na dłużej

chociaż jednego z bijaczy. Miała przy sobie

niewielkie polano wodne, ale paliło się ono tylko w

wodzie. Miała też swoje lusterko, jednak jego moc

była ograniczona. Nie dawało jej to wiele nadziei.

Jednak miała również przy sobie niewielki magiczny

leksykon zawierający listę tego, co było w Xanth

użyteczne oraz tego, czego należało unikać.

Wyszarpnęła go z torebki i szybko zaczęła

przeglądać. Widziała w nim rysunki różnych

stworzeń i roślin, a między innymi również bijaczy i

krzewu oczkowego.

— Te już znam! — warknęła. — Ale może jest coś w

pobliżu, co mi pomoże?

Leksykon pokazał obraz krzewu mitenkowego, ze

ślicznymi, malutkimi, białymi mitenkami. Krzew

mitenkowy? Nie była przecież kociakiem, nie

potrzebowała mitenek.

Po chwili wypatrzyła w pobliżu krzew mitenkowy.

No cóż, może nie całkiem to miała na myśli, ale

będzie musiała z niego skorzystać. Pobiegła do niego,

częściowo tracąc z pośpiechu równowagę. Bijacze

byli teraz prawie przy niej, a ich straszne, wielkie

dłonie zwijały się w jeszcze większe i jeszcze

straszniejsze pięści.

Obiegła krzew. Bijacze wpadli na niego, a mitenki

rozciągnęły się, aby połknąć ich pięści. Po chwili

wszyscy bijacze zostali złapani za ręce i nie mogli

uwolnić ich z ciasnych mitenek. Bluźnili, klęli i

świntuszyli tak, że powietrze stało się cholerycznie

niebieskie, co nie należało do rzeczy normalnych:

Normalnymi odcieniami były choleryczna zieleń lub

żółć. Ale nawet niebieski nie mógł ich uwolnić,

ponieważ mitenki były mocno przytwierdzone do

krzewu.

Mela wesoło ruszyła dalej. Czasami wystarczała

odrobina szczęścia i zdrowego rozsądku, który

podpowiadał, jak z niego zrobić użytek. I oczywiście

trochę pomocy ze strony leksykonu. To w końcu

królestwo Xanth, w którym prawie wszystko jest

magiczne, a reszta prawdopodobnie udaje, że taka

jest. Choć Mela nie była przyzwyczajona do lądu —

znacznie niebezpieczniejszego od morza — jednak

dawała sobie radę.

Po pewnym czasie dotarła do rzeki. Wspaniale,

będzie miała możliwość zmoczenia ogona. Weszła do

wody… i od razu z niej wyskoczyła. To była słodka

woda! Co za straszne przeżycie. Będzie musiała

wytrzymać na suchych nogach do czasu, gdy będzie

mogła powrócić do morza.

Nie mając ochoty na ponowny kontakt z tą straszną

wodą, Mela ruszyła w górę rzeki. Wydawało się

logiczne, że jeśli będzie szła wzdłuż niej

wystarczająco daleko, to w końcu rzeka musi się

poddać i zniknąć, i wtedy Mela pójdzie dalej, nie

narażając się na ponowny z nią kontakt.

Po pewnym czasie napotkała dziwne, niewielkie

stworzenie. Miało ono różową, owłosioną skórę i

kwadratowy pysk, którym ryło ziemię. Ponownie

wyjęła swój leksykon i przerzucała jego strony, aż

znalazła zdjęcie, na którym rozpoznała owo

stworzenie: to była świnia. Opis był uspokajający:

jeśli im nie dokuczać, świnie są istotami niegroźnymi.

Tak więc Mela zignorowała ją i poszła dalej.

Napotkała kolejną świnię i trzecią. Tak właściwie to

wzdłuż brzegu rzeki znajdowała się ich cała gromada.

To był zaświniony brzeg!

Oddaliła się od brzegu i znalazła ścieżkę. Ścieżka

rozszerzyła się, jakby z radości, że Mela zwróciła na

nią uwagę, i przeszła w brukowaną drogę. Wiedziała,

że niektóre ścieżki zdradliwie prowadziły do

legowisk smoków lub wikłaczy, ale ta nie była taka.

To prosta droga, która cieszyła się, gdy z niej

korzystano, a Mela była zadowolona, mogąc nią

podążać. Droga ta umożliwiała jej przemierzenie

większego odcinka w dużo krótszym czasie, nie

wymagając zbyt wiele od jej nieszczęsnych nóg.

Nagle dobiegło ją potężne chrząkanie. Ogromna

świnia szarżowała w jej stronę. Mela musiała

wskoczyć w krzaki, aby uniknąć zderzenia. Nie

otrzymała za to podziękowań.

— Z drogi, nimfo! — chrząknęła ogromna świnia,

przebiegając obok.

Mela nie lubiła, gdy nazywano ją nimfą, choć

wszyscy widzieli przecież, że była syreną.

— Hej, ty, myślisz, że ta droga należy do ciebie? —

rzuciła gniewnie.

Świnia zatrzymała się i odwróciła swój ryj, aby na nią

spojrzeć.

— Tak właściwie, to tak — powiedziała.

— A kim ty jesteś?

— Jestem świnia–pirat drogowy, oczywiście. A teraz

zjeżdżaj mi z drogi. — Pirat ponownie nabrał

prędkości i po chwili zniknął jej z oczu.

Świnia–pirat drogowy. To by się zgadzało. Gdy

świnki z brzegu rzeki dorosną i staną się aroganckie,

oczywiście staną się świniami–piratami. Powinna

była spojrzeć na kolejną stronę leksykonu i znaleźć tę

informację, zanim ona znalazła ją.

Mela otrząsnęła się i spróbowała ponownie wrócić na

drogę. Jednak odkryła, była zaplątała się w listowie

najbrzydszego i najmniej użytecznego drzewa, jakie

kiedykolwiek widziała. Miało koślawe liście,

odpadającą korę i psujące się owoce. Zdawało się, że

wyrosło całkiem na opak. Całe szczęście, że nie miała

na sobie ubrania, ponieważ dziwaczne kolce drzewa z

pewnością by się w nie zaplątały. Uwierały ją one w

dwóch nadających się i w jednym nie nadającym się

do nazwania miejscu.

Wyplątała się z drzewa i wyjęła leksykon. I znalazła:

drzewo cytrynowe. Każdy, kto dostał się w takie

drzewo, musiał się z niego jak najszybciej wydostać,

ponieważ było ono niedobre. Mela miała już okazję

przekonać się o tym.

Było to doprawdy wyczerpujące. Czy naprawdę

potrzebowała męża? Doszła jednak do wniosku, że to

prawie bez sensu cofać się teraz, gdy zaszła już tak

daleko. Równie dobrze mogła pójść dalej i sprawdzić,

co ma jej do powiedzenia Dobry Mag.

Droga wiła się przez las, przebiegając w pobliżu

wspaniałych drzew szarlotkowych. Mela zatrzymała

się, aby przegryźć trochę szarlotki arbuzowej.

Kawałek dalej znalazła orzechy wodne i rzeżuchę

wodną. Było to najlepsze, co mogła znaleźć,

ponieważ na lądzie nie było ani zupy z wodorostów,

ani ogórków morskich. Po smaku mogła stwierdzić,

że do ich hodowli używano słodkiej wody, jednak

żywności to nie przeszkadzało. Jedynie pływanie i

kąpiel wymagały słonej wody.

Czas uciekał, a cienie korzystały z tego i stawały się

coraz dłuższe. Mela była zaintrygowana tym

zjawiskiem, ponieważ na dnie morskim nie

występowało wiele cieni. Zrozumiała, ten magiczny

sygnał informował o zbliżaniu się nocy. Niespecjalnie

lubiła podróżować w ciemnościach, a poza tym jej

nowe nogi były już bardzo zmęczone. Potrzebowała

bezpiecznego i wygodnego miejsca do spania. Ale

gdzie mogła takowe znaleźć?

Sprawdziła w leksykonie. Ukazał on zdjęcie drzewa

beczek piwnych. Mela nie była jednak całkiem

pewna; pomysł pływania w piwie nie wydał jej się

wiele lepszy od pływania w wodzie. Nagle

zrozumiała, że leksykon wskazywał drzewo pustych

beczek piwnych. Tak więc idąc przed siebie,

rozglądała się i, oczywiście, po pewnym czasie

znalazła to, czego szukała.

Zbliżyła się do drzewa i dokładnie mu się przyjrzała.

Zobaczyła pęknięcie, które prowadziło do szczeliny, z

kolei ta do szpary, a ta w końcu tworzyła kwadratowy

obwód drzwi. To było to!

Zaczęła palcami szukać wzdłuż krawędzi i znalazła

zatrzask. Zwolniła go i drzwi się otwarły. Za nimi

znajdowała się powierzchnia mieszkalna wypełniona

puszystymi poduszkami. Nie było to aż tak atrakcyjne

jak słona woda, jednak idealne jak na warunki

lądowe.

Mela weszła i zamknęła za sobą drzwi. Natychmiast

delikatne światło zaczęło jarzyć się z kolorowych

pleśni. Nie mogło się ono równać ze światłem roślin i

istot głębin morskich, jednak dawało jej wrażenie, że

znajduje się w głębinach, co było bardzo przyjemne.

Mężczyzna, za którego wyjdzie, będzie musiał

kochać morze, ponieważ Mela była stworzeniem

morza, zarówno z ducha, jak i z ciała. Błogo spoczęła

na łożu z poduszek.

— Mmmmph, mmmph mph mmmmmmmph! Mela

podskoczyła. Co to było?

— Mmmmmm! Mmmmmph! — Ten zduszony

dźwięk dobiegł ją, gdy opadła z powrotem na ziemię,

całkowicie spłaszczając poduszki. Pozbierała się na

swe obolałe nogi.

— Co się tutaj dzieje? — zdziwiła się Mela.

Znajdująca się na środku poduszka złożyła się w usta

i przemówiła:

— Lepiej byłoby zapytać, co ciebie tu przyniosło!?

Jakim prawem rzucasz się swoim rybim tyłkiem na

mojego Eskimosa!?

— Na twojego co? — zapytała Mela rozbawiona.

— Mojego Inuita, Aleuta, Fina, Sami…

— Lapończyka? — dodała Mela.

— Wszystko jedno. Czy nie można się już porządnie

zdrzemnąć, żeby nie zostać przygniecionym przez

jakiegoś obrzydliwego potwora morskiego?

Mela poczuła się obrażona.

— Hmm, niektórzy uważają mnie za całkiem

atrakcyjnego potwora morskiego.

Usta skrzywiły się.

— A kto taki, rybi łbie? Pewnie głodny kraken?

Mela przestała się dąsać.

— A niech to! — zaklęła. — Ty sama nie grzeszysz

urodą, poduszkowa gębo!

Poduszka eksplodowała. Usta wzleciały w powietrze i

uniosły się na wysokość nosa Meli, podczas gdy

wokół fruwało pierze.

— Mam tyle czaru, ile tylko zechcę, czupryno z

wodorostów! — wykrzyknęła.

Poniewczasie Mela zdała sobie sprawę, że działała

tutaj magia.

— Nie jesteś tym, czym się zdajesz — zaatakowała z

pewnym przekonaniem w głosie.

Pierze zbliżyło się do ust, tworząc kształt głowy.

— Jestem tym, czym zechcę być, dupku!

To było uderzenie poniżej pasa. Jak dotąd nikt

jeszcze nie wziął Meli za tylną część ludzkiego ciała.

— A jaki tyłek masz ty, poduszkowa gębo? —

zapytała.

Pierze uformowało się na kształt człowieka i zaczęło

przybierać barwę skóry. Teraz stała przed nią ponętna

kobieta.

— Taki właśnie tyłek, ptasi móżdżku! —

powiedziała, odwracając się, aby pokazać pośladki,

które były prawie tak urocze jak Meli.

— Jesteś demonicą! — nagle zrozumiała Mela.

Jednak istota odsunęła się i syrena nie była w stanie

jej złapać.

— Demonicą Metrią, oczywiście. A ty, u licha, kim

jesteś?

— Jestem syrena Mela.

— A co robisz z dala od swego elementu?

— Mego czego?

BARWA JEJ BIELIZNY

TYTUŁ ORYGINAŁU THE COLOUR OF HER

PANTIES

PRZEŁOŻYŁA KATARZYNA DOROŻAŁA–VAN

DAALEN

1. MELA

Syrena Mela niespokojnie pływała wokół swego

podmorskiego ogrodu, gładząc podobne do drzew

wodorosty, które tworzyły w nim ściany i baldachim.

Włosy wiły się za nią zielono, a ogon tworzył

niewielkie wiry, które bawiły się każdym ich

kosmykiem, który udało im się złapać.

Zanurkowała w stronę błyszczących, kolorowych

kamieni posadzki, tak że prawie otarła się o nie

piersią. Następnie zatrzymała się przy centralnym

kominku i dołożyła do niego kilka polan wodnych,

aby ogień zaczął palić się jaśniej.

— A niech to! — zaklęła, wyprowadzona z

równowagi. — Potrzebuję męża!

Przyniosła lusterko i rozciągnęła je na całą długość,

aby móc się zobaczyć w całości. Lustro odbiło

jedynie to, co dobrze wiedziała: była wspaniałym

stworzeniem, miała piersi pełniejsze niż każda inna

syrena i ogon bardziej błyszczący niż każda inna

ryba. Na szyi miała naszyjnik wysadzany dwoma

wspaniałymi, błyszczącymi ognistowodnymi

opalami, które bez wątpienia wystarczały do

skuszenia męża najwyższej jakości.

To dlaczego nie miała męża? Nie była specjalnie

wybredna. Chciała jedynie najmilszego,

najprzystojniejszego, najbardziej męskiego i

inteligentnego księcia w Xanth, który pozwalałby jej

robić to, na co miałaby ochotę, na przykład

godzinami pływać w słonym morzu i jeść surowe

ryby, i który uwielbiałby szczotkować jej włosy.

Pewnego razu złapała księcia Dolpha, jednak był

wtedy odrobinę za młody, miał bowiem tylko

dziewięć lat. Wymieniła go na swoje opale. Ale

książę Dolph dorósł i ożenił się z dziewczyną z jego

własnego gatunku, której zdolności były

nieporównywalne do talentów Meli. Mężczyźni z

rodzaju ludzkiego po prostu nie mają oleju w głowie.

Problem polegał na tym, że tylko niewielu mężczyzn

odpowiadało jej skromnym standardom, a poza tym

większość z nich miała już żony. Mela przeszukała

wszystkie morza i nie znalazła nikogo wartego jej

uwagi. To co jej w takim razie pozostało?

Westchnęła, aż przez jej wspaniałe ciało przebiegł

dreszcz. Nie było innej rady: będzie musiała zapytać

Dobrego Maga. To oznaczało konieczność odsłużenia

u niego jednego roku, co z pewnością będzie

potwornie nudne, ale jeśli Mag pomoże jej znaleźć

odpowiedniego męża, to chyba warto.

Po cóż czekać. Zebrała kilka użytecznych zaklęć,

które znalazła podczas przeszukiwania odnóg

morskich i schowała je do swej niewidzialnej torebki.

Następnie wypłynęła z groty i skierowała się w stronę

powierzchni morza. Nie obawiała się, że podczas jej

nieobecności ogień może się rozszerzyć, ponieważ

nie płonie pod wodą pozbawiony magicznej

obecności członków syreniego rodu. Roznieci się

tylko wtedy, jeśli pojawi się przy nim inna syrena lub

tryton, a z pewnością nikt nie wejdzie na prywatny

teren Meli.

Czystym zbiegiem okoliczności podwodna grota Meli

znajdowała się niedaleko Wyspy Iluzji. Tak więc

syrena pojawiła się w pobliżu wyspy, która kiedyś

była najsłynniejszym miejscem w krainie Xanth. Po

wypłynięciu na powierzchnię włosy Meli zmieniły

barwę na żółtą. Przypomniało jej się znowu, jak

Piers Anthony 002 Xanth 015 Barwa jej bielizny. Strona 1 z 34

— Twego komponentu, fragmentu, dywizji, porcji,

segmentu…

— Ach, chciałaś powiedzieć żywiołu! Morza.

— Wszystko jedno. Czemu jesteś tutaj, na lądzie?

— Szukam męża. W morzu nie mogę znaleźć takiego,

jakiego bym chciała.

Metria spojrzała na nią taksująco.

— Biorąc pod uwagę to, co interesuje mężczyzn,

wygląda, że powinnaś jakiegoś złapać. A kogo

szukasz?

— Książę by się nadał, jeśli byłby przystojny i

posłuszny. Pewnego razu złapałam księcia, ale był za

młody i musiałam go wypuścić.

— O? A którego?

— Księcia Dolpha z rodu ludzkiego. Miał wtedy

dziewięć lat, ale z czasem by dorósł.

— Księcia Dolpha! Znam go. Teraz ma siedemnaście

lat i jest żonaty.

— Wiem — powiedziała Mela smutno. — Słyszałam,

że ona nie jest nawet księżniczką.

— Teraz jest. I również matką. Bocian przyniósł im

bliźniaczki, Dawn i Eve.

— Och, to powinny być moje córeczki! — zawołała

Mela. — Nigdy nie powinnam była pozwolić mu

odejść.

— No cóż, ty jesteś śmiertelna. Robisz błędy.

— Lecz teraz zamierzam spotkać się z Dobrym

Magiem, aby dowiedzieć się, jak złapać jakiegoś

innego księcia — podsumowała Mela. — Przykro mi,

jeśli naruszyłam twoją posesję. Sądziłam, że nie było

tu nikogo.

— Och, nic się nie przejmuj, możesz z niej korzystać

— pocieszyła ją Metria. — Przejęłam ją przed

kilkoma laty od ogra i po prawdzie było znacznie

ciekawiej, gdy był on tutaj.

— Zawsze tak jest, gdy w pobliżu znajduje się

mężczyzna.

— To prawda! Ale teraz go tu nie ma. Ożenił się z

mosiężną dziewczyną ze Świata Hipnotykwy o

imieniu Bria. Mają syna o imieniu Brusque.

— Wszyscy się pobierają! — powiedziała Mela

rozdrażniona. — Ale syn ogra i mosiężnej… Czy on

posiada jakiś talent?

— Tak. Może uczynić siebie oraz wszystko inne

twardym i ciężkim lub miękkim i lekkim. Powinno

mu się to przydać, gdy dorośnie.

Mela ze zrozumieniem skinęła głową.

— Niewątpliwie. Ale to nie rozwiązuje mojego

problemu. Potrzebny mi jest książę.

— A dlaczego nie zwykły mężczyzna? — zapytała

demonica. — Jest ich dużo więcej.

— No cóż, po tym, jak prawie złapałam księcia,

byłoby poniżające wziąć sobie zwykłego mężczyznę.

— Tak przypuszczam. Moja przyjaciółka, demonica

Dana, wyszła za mąż za króla. I teraz na pewno nie

wzięłaby sobie nikogo niższego rangą.

— O? Którego króla?

— Króla Humfreya.

— Nie wiedziałam, że istniał król o imieniu

Humfrey! Czy ma on coś wspólnego z Dobrym

Magiem Humfreyem?

— To jedna i ta sama osoba.

— Ale przecież Humfrey nie jest królem! Jest

Magiem Informacji.

— Teraz nie jest królem. Ale kiedyś był. Dana była

znudzona i odeszła od niego, jednak gdy minął wiek,

znudziło jej się życie w pojedynkę, tak więc wróciła

do niego i do dziś dnia jest jego żoną.

— A ja sądziłam, że jego żoną jest Gorgona.

— To prawda. Bardzo trudno to wyjaśnić.

— Z pewnością! — Mela była teraz zbyt zmęczona,

aby słuchać zawiłych wyjaśnień. — Czy nie będzie ci

przeszkadzało, jeśli prześpię się na tych poduszkach?

— Czuj się moim gościem — powiedziała Metria

uroczyście.

— Cel, przeznaczenie, dziedzina, kula, obiekt, coś, po

co coś zostało zrobione…

— Funkcja?

— Wszystko jedno — Metria zgodziła się

rozgniewana.

— A co to takiego krzew funkcyjny?

— Podejdź do niego i sama zobacz. To jest doprawdy

zupełnie naturalne.

Mela wiedziała, że to jakiś figiel, ale lepiej nie

drażnić demonicy, której psikusy były z pewnością

dużo mniej groźne od jej złości. Podeszła do krzewu,

od którego zalatywało nawozem. I nagle zgięła się

wpół i mimo niewygodnej pozycji zrobiła to, co miała

do zrobienia.

Krzew funkcyjny: teraz rozumiała jego nazwę.

Posiadał on swój własny sposób na zbieranie nawozu.

Mela wyprostowała się i oddaliła od niego.

— Dziękuję ci, Metrio — powiedziała, ponieważ

demonica w końcu jej pomogła.

— To nie jesteś zła? — zapytała Metria z

rozczarowaniem w głosie.

— Jestem wściekła. — Radzenie sobie z demonami

było sztuką.

— Nie będziesz próbowała tym we mnie rzucać?

— To nie przystoi damie.

— To tylko by mnie okrążyło i rozbryzgałoby się o

ciebie.

— Tak, wiem o tym.

— Próbujesz być nudna, żebym przestała się tobą

interesować i już więcej ci nie dokuczała.

— Demony stają się coraz mądrzejsze.

— No cóż, to ci się nie uda! Pójdę po prostu z tobą i

przy następnej okazji zobaczę, jak wszystko psujesz.

— Jak uważasz.

— A niech to diabli! Nie wiem nawet, czy naprawdę

chcesz się mnie pozbyć! Może wolisz, abym przy

tobie została.

— Twoje towarzystwo odpowiadałoby mi jeszcze

bardziej, gdybyś była księciem demonem. Mężczyźni

potrafią być tacy brutalni.

— To przeważa szalę! Zostaję z tobą i będę

absolutnie miła! Co o tym sądzisz? Mela westchnęła.

— Twoja dokuczliwość jest bardzo wyrafinowana. —

Jednak tak naprawdę Meli było obojętne, czy

demonica zostanie przy niej, czy też się oddali;

chciała jedynie, aby przestrzegała dobrych manier.

Ruszyły na zachód, ale słodkowodna rzeka, wraz ze

świniami i całą resztą, zaczęła groźnie zbliżać się w

ich stronę i skierowały się na południe. Okolica stała

się pagórkowata, i skręciły jeszcze bardziej, aby ją

obejść. Demonica szła teraz po ziemi, tak więc

wyglądała jak druga śmiertelna istota. Miała nawet

ciało; Mela była tego pewna, ponieważ demonica

zostawiała odciski stóp.

Nagle syrena usłyszała niewyraźny odgłos eksplozji.

— Co to jest?

— Zaimek użyty do określenia osoby, miejsca, rzeczy

lub stanu. Stale myli mi się z który.

— Nie chodzi mi o słowo! Ten dźwięk.

— Jaki dźwięk?

Mela wiedziała, że demonica nadal się z nią bawi. Z

pewnością słyszała wybuch i wszystko o nim

wiedziała, ale nie chciała jej powiedzieć. Tak więc

Mela zamilkła i poszła dalej.

Wybuchy stały się głośniejsze. W końcu Mela i

demonica dotarły do szeregu niewielkich pagórków.

Na szczycie każdego pagórka leżało ludzkie dziecko,

które co jakiś czas otwierało buźkę i wydawało z

siebie zadziwiająco głośny odgłos wybuchu.

— Aha, to jest eksplozja demograficzna —

powiedziała Mela zaskoczona. — Z pewnością jest

ich bardzo wiele!

— Na pewno coś z nich wyrośnie — zauważyła

Metria. — Będą z nich wielkie bum–bumy.

— Ale o co tutaj chodzi?

— O nic. Po prostu są tutaj. Przybłąkały się z

Mundanii, gdzie jest ich jeszcze więcej.

Mela pokręciła głową.

— Mundania to bardzo dziwne miejsce!

— To prawda. Nawet Mundańczycy jej nie

rozumieją. Dlatego właśnie przychodzą do Xanth,

kiedy tylko mogą. Całe szczęście, że większość z nich

nie zna drogi, a przynajmniej niewiele lepiej niż ty,

drogę do Zamku Dobrego Maga.

— Ale gdybym zapytała ciebie, ty tylko

skierowałabyś mnie w złą stronę. Albo we właściwą,

gdybym ci nie uwierzyła.

— Oczywiście. Czy to nie wspaniałe?

— Cudowne. — Mimo wysiłków Meli, by zachować

spokój, demonica zaczynała ją irytować.

Przeszły obok eksplozji demograficznej i dotarły do

wielkiego jeziora. Wyglądało bardzo przyjemnie.

Mela zatrzymała się, by na nie spojrzeć.

— Nie wykąpiesz się? — zapytała Metria niewinnie.

— Nie.

— Och, to już znasz jego naturę.

Coś zatrzymało Melę. Nagle ogarnęło ją podejrzenie,

że demonica wcale nie miała na myśli słodkiej wody.

Ale Metria i tak by nie odpowiedziała na jej pytanie.

Tak więc Mela wzruszyła ramionami.

— Obejdę je.

— Tak właściwie to Jezioro Pocałunków nie robi

nikomu krzywdy. Nie jest nawet w połowie tak złe

jak Źródło Miłości.

A więc to było Jezioro Pocałunków! Słyszała o nim.

— Czy nie było kiedyś jakichś kłopotów z wpadającą

do niego rzeką? Słyszałam, że twoi przyjaciele ją

wyprostowali i od tego czasu była znana jako Rzeka

Zabij Mnie.

— Tak, buczki były wtedy wyjątkowo nieznośne.

Wtedy musiałam stąd odejść i znalazłam legowisko

ogra. Ale pomogłam mu naprawić rzekę. To było

całkiem interesujące.

— Tak więc po prostu obejdę jezioro po jego

południowej stronie — powiedziała Mela.

— Jak najbardziej. Pójdę z tobą.

Oznaczało to, że na południu było coś, co mogło być

interesujące dla demonicy, a co z kolei oznaczało, że

Meli by się to nie spodobało.

— Och, Rzeka Pocałunków wypływa przecież z jego

południowego brzegu! — nagle zrozumiała Mela. —

Nie mogę iść w tamtą stronę, bo będę musiała

zamoczyć się w słodkiej wodzie.

— Z całą pewnością — Metria zgodziła się

rozczarowana.

— Tak więc będę musiała obejść jezioro wzdłuż jego

północnego krańca.

— Jak najbardziej.

To również nie brzmiało specjalnie obiecująco. Ale

co jej pozostało? Mela z pewnością nie chciała

przepłynąć jeziora, a nie potrafiła ponad nim

przelecieć.

Otworzyła swą niewidzialną torebkę i wyjęła z niej

leksykon. To, czego szukała, z pewnością się w nim

znajdowało, ale nie wiedziała, czego ma szukać.

Dlatego właśnie nie mogła z leksykonu skorzystać,

szukając męża; wskazywał on wszystkie stworzenia

Xanth, ale nie potrafił pokazywać pojedynczych osób

ani określać ich stanu cywilnego Teraz Meli

potrzebny był sposób na przedostanie się na drugi

brzeg jeziora bez zabrudzenia się słodką wodą, ale

leksykon nie był w stanie powiedzieć jej jak.

Niebo pociemniało, zamazując stronicę. Spojrzała w

górę. Ponad wodą tworzyła się paskudna, niewielka

chmura. Mela zaczęła szybko przewracać strony aż

do miejsca, gdzie zaczynały się chmury. I znalazła:

Cumulo Fracto Nimbus, najgorsza z chmur. Ale

ponieważ nie musiała obawiać się niczego ze strony

chmur, po prostu zignorowała Fracto, a on

zignorował ją.

Nagle zobaczyła coś dziwnego. Była to niewielka

czerwona łódka, która posuwała się tyłem do przodu;

wiosłował nią ogromny mężczyzna. Nie, niewielki

olbrzym. Nie, coś jeszcze dziwniejszego. Ale co?

— Fascynujące — powiedziała Metria i rozpłynęła

się.

Z pewnością oznaczało to kłopoty. A może tylko

podstęp. Jeśli był to ktoś, kto mógłby pomóc Meli

przedostać się na drugą stronę jeziora, demonica

mogła właśnie próbować ją nastraszyć, żeby tak czy

inaczej została na lodzie. Tak więc nie miała

pewności. Najlepiej było iść na całego. Jeśli

wsiadłaby do łodzi w towarzystwie mężczyzny, a on

zacząłby się trochę napalać — oj, jak ona

nienawidziła napalania! — to zawsze mogła

wskoczyć do wody, pomimo całej jej ohydy, i uciec.

Tak więc na razie czekała. Jednak z ostrożności

ukryła się za krzakami porzeczek.

Łódź dotarła prosto do brzegu niedaleko Meli.

Wioślarz chyba nie zdawał sobie z tego sprawy.

Uderzył w brzeg i warknął, gdy łódź nagle się

zatrzymała.

— Och, wszystko idzie nie tak! — zawołał wysokim

głosem. — Nigdy nie znajdę Dobrego Maga!

Słuch Meli zaostrzył się. Czy on szukał Dobrego

Maga? To może być cudowny punkt zwrotny!

Wysunęła się naprzód.

— Witaj — rzekła wesoło.

Obcy podskoczył i krzyknął, wybuchając płaczem.

Zaskoczona Mela na powrót ukryła się w krzakach,

zadrapując sobie, hmm, nieważne co.

— Nie chciałam zrobić ci krzywdy — powiedziała

dotknięta do żywego. — Po prostu sama też szukam

Dobrego Maga i zastanawiałam się… — przerwała,

przyglądając się ogromnemu stworzeniu. — A niech

to, ty wcale nie jesteś mężczyzną! Ty jesteś…, hmm,

czym ty właściwie jesteś?

Jestem ogrzycą — odpowiedziała istota. —

Przestraszyłaś mnie.

— Ogr! Ale przecież ogry są silne, brzydkie i głupie,

i niezaprzeczalnie z tego dumne. A ty jesteś…

Bardzo kiepskim odbiciem ogrzycy — dokończyła.

— Nie potrafię nawet dobrze łamać kości.

Mela zdecydowała się zaryzykować.

— Czy sądzisz, że mogłabyś przewieźć mnie na drugi

brzeg jeziora? Myślę, że Dobry Mag jest gdzieś po

tamtej stronie.

— Naprawdę? — ucieszyła się ogrzyca. — Pewnie!

A znasz drogę?

— Niedokładnie. Tylko bardzo ogólnie. Ale jeśli ty

także chcesz się tam udać…

— Tak!

— To może najpierw przedstawmy się sobie. Jestem

syrena Mela. Szukam męża.

— A ja jestem ogrzyca Okra. Szukam mojego

przeznaczenia. Chcę być głównym bohaterem.

— Głównym bohaterem? Dlaczego?

— Ponieważ nigdy nic naprawdę złego nie przytrafia

się głównej postaci, a bardzo wiele złych rzeczy może

przytrafić się mnie, jeśli przed nimi nie ucieknę.

— To dopiero interesujące! Czy oznacza to, że

gdybym została główną postacią, to znalazłabym

dobrego męża?

— Z pewnością. Główne postaci zawsze żyją długo i

szczęśliwie, tak więc jeśli tobie do szczęścia

potrzebny jest mąż, to z pewnością go znajdziesz.

— No cóż, Okra, bardzo się cieszę, że cię poznałam!

Przedostańmy się na drugi brzeg Jeziora Pocałunków

i zobaczmy, czy razem uda nam się znaleźć Dobrego

Maga.

— Jakiego jeziora?

— Pocałunków. Nie wiedziałaś?

— Ale ja wiosłowałam po Jeziorze Ogrów i Pszczół

Wodnych!

— Pewnie popłynęłaś prosto w górę Rzeki

Pocałunków, nawet o tym nie wiedząc! — Tylko

bardzo silna i głupia osoba mogła zrobić coś takiego,

ale w tym przypadku zgadzało się to co do joty.

— Okay. — Okra odwróciła czerwoną łódź i

zepchnęła ją na wodę. — Ja powiosłuję. Może

pójdzie mi lepiej, jeśli ty będziesz mówić, dokąd

mamy płynąć.

— Z pewnością — zgodziła się Mela, rozumiejąc, że

był to właśnie jeden z problemów ogrzycy: wiosłując,

nie mogła patrzeć przed siebie.

Tak więc weszły do łodzi i Okra zabrała się do

wioseł. Łódka z każdym pchnięciem sprawnie cięła

wodę. Mela spojrzała przed siebie… i zobaczyła

chmurę, Króla Fracto, zmieniającego kierunek, aby

zagrodzić im drogę.

— Hmm, może lepiej zawróćmy i poczekajmy, aż

Fracto zniknie — powiedziała.

Ale ogrzyca pracowała tak ciężko, że nic nie słyszała.

No cóż, może dotrą do drugiego brzegu, zanim

rozpęta się burza. Mela miała taką nadzieję. Nie

zachwycała jej perspektywa oblania słodką wodą

deszczową.

2. GWENNY

Był to doskonały dzień na piknik. Będą wąchali

kwiaty, jedli czerwone, żółte i czarne jagody i kąpali

się w słońcu. Przy odrobinie szczęścia spotkają może

skrzydlatego smoka albo gryfa. Od czasu spotkania z

centaurem Che Gwendolina nie obawiała się już

skrzydlatych potworów, ponieważ wszystkie były

jego przyjaciółmi.

Goblinka Gwendolina nie mogła sobie przypomnieć,

kiedy była tak szczęśliwa jak w czasie ostatnich

dwóch lat, które spędziła w gościnie u rodziny

skrzydlatych centaurów. W domu, na Górze

Goblinów, traktowano ją dobrze, jednak tam musiała

pozostawać tylko w swych własnych apartamentach,

dlatego że, no cóż, dlatego. I wtedy mały centaur Che

został jej towarzyszem wraz ze swą przyjaciółką:

dziewczynką–elfem o imieniu Jenny, która była w

tym samym wieku co Gwenny. Wszyscy razem

zamieszkali wspólnie z rodziną Che. Po raz pierwszy

Gwenny doświadczyła swobody otwartej przestrzeni i

rozkoszowała się nią.

Ale, oczywiście, nie wszystko było tak różowe.

Rodzice Che, Cheiron i Chex, nalegali, aby każda z

żyjących pod ich dachem osób otrzymała właściwe

wykształcenie. Tak więc obie nastolatki z rodu

goblinów i elfów dzieliły los siedmioletniego Che i

musiały spędzać długie godziny, ucząc się liczenia,

sumowania, czytania i pisania oraz wszystkiego na

temat geografii i historii Xanth. Musiały się nawet

uczyć różnych rodzajów magii oraz zasad ludzkich i

nie–ludzkich kultur. Co za nuda! Czasami Gwenny i

Jenny udawały, że zgubiły okulary, aby nie musieć

się uczyć, ale dorośli byli straszliwie zręczni w

odnajdywaniu ich. Właśnie ta cecha centaurów

zdawała się najgorsza: były intelektualistami.

Przedstawiały sobą najbardziej ekstremalną grupę

Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych, która

nakazywała, aby każdy, kto był zbyt młody, by

należeć do KSD, pozostawał Świadomy lub

Nieświadomy poszczególnych zasad tego świata.

Oczywiście wszystkie najciekawsze sprawy należały

do kategorii tego, czego byli Nieświadomi.

Ale ogólnie rzecz biorąc, plusy przerastały minusy.

Gwenny była dobrze odżywiona, zadbana i

bezpieczna i miała przy sobie bliskich przyjaciół,

którzy nie lubili nauki ani odrobinę bardziej niż ona.

Do wyboru miała jedynie pozostawanie w swych

apartamentach w towarzystwie swej matki, Godivy

— a tak naprawdę Godiva posiadała równie

rozpaczliwe pojęcie na temat nauki i zachowania.

Resztę Góry Goblinów można całkowicie spisać na

straty; było w niej ciemno i ponuro i była pełna

goblinów. A kto chciałby przebywać w górze pełnej

goblinów?

Podskakiwali na ścieżce, a Che biegł obok Gwenny,

aby wskazywać jej drogę i pilnować, by nie postawiła

niewłaściwego kroku. Wizyta u Źródła Zdrowia

wyleczyła jej ułomność, ale nie pomogła wzrokowi.

Jej oczy nie były chore, tylko nie potrafiły dobrze się

na czymś skupić na normalną odległość. Dokładnie

taki sam problem miała Jenny. Zdrowa woda

pomagała przywrócić ciału jego naturalny stan, a

naturalnym stanem ich oczu był właśnie inny sposób

widzenia świata, różniący się od tego, w jaki patrzą

pozostałe stworzenia.

Dopiero co dotarli do skraju łąki, gdy nagle pojawiła

się na niebie jakaś postać. Gwenny nałożyła okulary,

aby móc zobaczyć, co to takiego. Była to Chex,

matka Che, która leciała, aby ich zawrócić.

Wylądowała delikatnie na czterech kopytach i

zwinęła skrzydła.

— Gwenny, obawiam się, że przynoszę złe wieści.

Twoja matka jest tutaj.

Zapadło milczenie. Nagle cała trójka wybuchnęła

śmiechem. Wiedzieli, że Chex miała co innego na

myśli. Wszyscy lubili goblinkę Godivę, pomimo to,

że była tak strasznie dorosła.

Jednak po chwili przyszli do siebie. Godiva nie

przybyłaby tutaj bez ważnego powodu i było wielce

prawdopodobne, że mogły być to złe wieści.

— Czy powiedziała…?

— Nie. Ale sądzę, że lepiej będzie, jeśli natychmiast

z nią porozmawiasz.

— Pospieszę z powrotem do domu!

Z samego rana Mela opuściła przytulne legowisko i

udała się na poszukiwanie owoców i orzechów.

Musiała zrobić coś jeszcze, jednak nie była pewna,

czy poradzi sobie z tym w higieniczny sposób, będąc

wyposażona w te niewygodne nogi; tak chciałaby

chociaż na chwilę znaleźć się w morzu lub nawet

(fuj!) w zwykłym stawie ze słodką wodą, i to nie

tylko z tego powodu. Ląd był po prostu takim

strasznym miejscem!

Pojawiła się demonica Metria, utrzymując się w

powietrzu w swej ludzkiej postaci.

— Czy musisz już iść? — zapytała.

— Sądziłam, że chcesz się mnie pozbyć.

— Chcę. Żartowałam tylko.

— To brzmi normalniej. — Mela miała stosunkowo

niewiele złudzeń co do demonów: spotykała je już

wcześniej.

— Wyglądasz, jakbyś skręcała się z bólu.

— Zapytałabym cię, czy gdzieś w pobliżu jest woda,

ale ty i tak wysłałabyś mnie w niewłaściwą stronę.

— Nie, powiedziałabym ci prawdę, ponieważ ty nie

uwierzyłabyś mi i poszłabyś w złą stronę. —

Demonica najwyraźniej wiedziała, do czego Meli

potrzebna była woda, tak więc dokuczała jej po

demoniemu.

— O, to nic takiego. Skorzystam z twojego

legowiska. — Mela ruszyła w stronę drzewa beczek

piwnych.

— O nie, nie zrobisz tego! Idź tam, do tego krzewu

docelowego! — Lewa ręka Metrii wyciągnęła się, a

jej dłoń przyjęła kształt strzałki.

— Jakiego krzewu?

Piers Anthony 002 Xanth 015 Barwa jej bielizny. Strona 2 z 34

— Zaniosę cię.

— Ale Che i Jenny…

— Pójdziemy sami — powiedział szybko Che.

Tak więc Gwenny wdrapała się na grzbiet Chex, a ta

trzepnęła ją ogonem, czyniąc goblinkę lekką jak

piórko. Następnie rozłożyła skrzydła i skoczyła w

powietrze. Leciały.

Gwenny nadal uwielbiała latać. Trzymała się grzywy

Chex i patrzyła w dół, podczas gdy centaurzyca

zataczała koła, aby nabrać wysokości. Zobaczyła, że

Che i Jenny machają do niej. Jenny trzymała swego

małego, pomarańczowego kota, Sammy’ego. Nagle

Chex wyrównała lot i ruszyła ponad lasem, prawie

dotykając czubków drzew. Spoglądając w dół, miało

się wrażenie, jakby przechodziło się wśród

sięgających pasa krzewów, tyle tylko, że były to

drzewa.

Po pewnym czasie wylądowały przed domem. Była tu

Godiva, a jej długie, czarne włosy tworzyły płaszcz

zakrywający całe ciało.

Gwenny zeskoczyła na ziemię i… odpłynęła wysoko

w powietrze, ponieważ zapomniała, jaka się stała

lekka. Chex wyciągnęła rękę i złapała ją za kostkę,

opuszczając powoli. Postawiła Gwenny delikatnie na

ziemi. Zawsze trochę trwało, zanim efekt lekkości

całkowicie zniknął.

Gwenny podeszła — bardzo ostrożnie — do matki i

przywitała się.

— Och kochanie, straciłaś na wadze! Czy na pewno

dość jadłaś? — zawołała Godiva.

Oczywiście był to tylko żart, ponieważ Godiva znała

magię centaurów i dobrze wiedziała, że Gwenny,

która była jak najdalsza od stanu niedożywienia,

prezentowała teraz całkiem ładną figurę. Miała już w

końcu czternaście lat, czyli wiek w sam raz dla

goblinki. Ale oczywiście żaden z dorosłych nie

powiedziałby jej, do czego jej wiek w sam raz się

nadawał. Czasami dorośli potrafili być tacy irytujący.

— Co cię tu sprowadza, mamo? — zapytała Gwenny.

Godiva bardzo spoważniała.

— Twój ojciec nie żyje. Wiesz, co to oznacza. — Nie

próbowała nawet udawać żalu; goblin Gouty był

typowym mężczyzną, co oznaczało, że posiadał

bardzo niewiele albo nawet żadnych miłych cech i

robił wszystko, co w jego mocy, aby je z siebie

wyplenić.

Przez Gwenny przebiegł dreszcz. Rzeczywiście

wiedziała, co to oznaczało: że jej sielankowy

odpoczynek w towarzystwie rodziny centaurów

dobiegł końca, a być może również i jej życie. Była

bowiem oficjalną pretendentką do tronu wodza

goblinów i pierwszą żeńską kandydatką, jaka

kiedykolwiek ubiegała się o to stanowisko.

— Ale mamo, ja jeszcze nie jestem gotowa! —

powiedziała.

— Wiem, kochanie. Miałam nadzieję, że twój ojciec

wytrzyma jeszcze chociaż kilka lat, aby dać ci trochę

więcej czasu. Ale nawet w tym był nieposłuszny. Tak

więc teraz albo nigdy.

— Ale moje okulary… W domu nie mogę ich

przecież nosić, a bez nich nie jestem w stanie

absolutnie nic zrobić. To by mnie całkowicie

zdyskwalifikowało.

— Wiem, kochanie. Ale są jeszcze inne sposoby.

Musimy znaleźć ci parę magicznych szkieł

kontaktowych.

W tym miejscu włączyła się Chex:

— Przez ostatnie dwa lata szukaliśmy odpowiedniego

krzewu ze szkłami kontaktowymi, ale wygląda na to,

że panuje na nie nieurodzaj.

Godiva westchnęła.

— Obawiałam się tego. W takim razie pozostaje nam

tylko jedno: musimy zabrać ją do Dobrego Maga, aby

dowiedzieć się, jak odwrócić jej ułomność.

Poczekaj, mamo — powiedziała Gwenny. — Nie

wolno ci tego dla mnie robić.

Ależ kochanie, nie mamy wiele czasu. Do wyboru

nowego wodza pozostał tylko miesiąc. Tylko Dobry

Mag wie, gdzie możemy znaleźć szkła kontaktowe.

— Zgadzam się z tobą, mamo. Ale muszę udać się do

niego sama. Jeśli nawet tego nie będę w stanie zrobić

bez pomocy ze strony dorosłych, to jak będę

kiedykolwiek w stanie zostać wodzem?

— Ona ma rację, Godivo — odezwała się Chex. —

Od teraz będzie musiała sama radzić sobie z

wyzwaniami losu. Na Górze Goblinów nie zezwolą ci

jej asystować, a dotarcie do Dobrego Maga jest z

pewnością dużo łatwiejsze. Przez najbliższy miesiąc

będzie musiała nabrać trochę praktyki.

Goblinka milczała przerażona. Logice słów

centaurzycy nie można było zaprzeczyć.

— Ale sądzę, że byłoby jak najbardziej w porządku,

gdyby ktoś dotrzymywał jej towarzystwa — ciągnęła

Chex.

— Ale przecież Che jest od niej młodszy —

powiedziała Godiva. — Niebezpieczeństwo…

— Skrzydlate potwory będą go ochraniać.

Godiva skinęła głową.

— Widzieliśmy, jak to czynią.

Gwenny wiedziała, że wszystko było w porządku.

Ostatnio zaczynała coraz więcej pojmować z

delikatnych niuansów mowy dorosłych, które czasami

były zbyt subtelne, aby dzieci mogły je zrozumieć.

Centaurzyca chciała przez to powiedzieć, że

skrzydlate potwory będą opiekowały się Che i jego

towarzyszką, to znaczy Gwenny. Chex była również

skrzydlatym potworem i przez długi czas opiekowała

się obydwojgiem. Godiva potwierdziła to i dodała

komplement skierowany pod adresem Chex.

Tak więc pozwolą Gwenny i Che udać się do

Dobrego Maga. Jeśli znaleźliby się w

niebezpieczeństwie, skrzydlate potwory, które były

zobowiązane przysięgą zawsze i wszędzie chronić

Che, obroniłyby ich. A interwencja skrzydlatych

potworów mogła być przerażająca; pewnego razu

niemal całkowicie zniszczyły Górę Goblinów,

ponieważ sądziły, że Che był w niej uwięziony.

— Wyruszymy jutro — powiedziała Gwenny. —

Możemy skorzystać z magicznych ścieżek i map

babki Chem. — A właściwie z ich kopii, ponieważ

prawdziwe mapy centaurzycy Chem znajdowały się

w powietrzu. Były niesamowicie dokładne.

Tak więc decyzja zapadła. Goblinka Godiva zgodziła

się zostać na noc; z samego rana wyruszą w

przeciwne strony. Godiva musiała mieć na oku

wszystko, co działo się w Górze Goblinów do czasu,

gdy nowy wódz obejmie swoje stanowisko. Przy

odrobinie szczęścia i zabiegów tym nowym wodzem

zostanie Gwenny.

Che i Jenny dotarli do domu. Gwenny powiedziała

im, że musi udać się do Dobrego Maga i że Che może

dotrzymać jej towarzystwa.

— Ale co będzie z Jenny? — zapytał.

Gwenny nie pomyślała o tym. Pewnie, że nie chciała

zostawić Jenny! Jenny była przyjaciółką Che, zanim

przybył on na Górę Goblinów, a i ona sama

zaprzyjaźniła się z nią.

— Jenny może również iść z nami, jeśli tylko będzie

chciała — zgodziła się.

— Pewnie, że chcę! — zawołała Jenny. —

Chciałabym zobaczyć Zamek Dobrego Maga.

— Może będzie w stanie powiedzieć ci, jak wrócić do

Świata Dwóch Księżyców — podsunęła Gwenny.

— Możliwe — zgodziła się Jenny. Ale nie wyglądała

na całkowicie zadowoloną z tej perspektywy.

Jenny, nie było czegoś takiego jak niewidzialne

mosty, tak więc trudno jej było to zaakceptować.

Znalazła kawał drewna, który mógł jej służyć jako

patyk, i badała nim przestrzeń poza krawędzią klifu.

Gdy sprawdziła już miejsce, w którym ścieżka

dobiegała do Rozpadliny, bez jakiegokolwiek

rezultatu, wyciągnęła patyk jeszcze dalej i ruszyła z

powrotem. Ale nadal nie znajdowała niczego

twardego.

— Czy jesteś absolutnie pewien, że to tutaj? —

zapytała.

Che podniósł inny patyk i sam zaczął szukać mostu

— z niewiele lepszym wynikiem.

— Muszę przyznać, że wszystko wskazuje na to, iż

tutaj go nie ma. Może ktoś sfałszował ścieżkę.

— A kto by to mógł zrobić? — zdziwiła się Jenny.

— Och, ktokolwiek, kogo trzymają się figle w

kiepskim stylu. Może Kom–Pluter, ta zła maszyna,

która jest w stanie zmieniać rzeczywistość.

Słyszałem, że zżera go wściekłość od czasu, gdy

udaremniono jego podstęp uczynienia niewolnika z

Greya Murphy’ego.

— Ale jak my znajdziemy ten most, jeśli nie możemy

go zobaczyć i nie wiemy dokładnie, gdzie jest? —

Nagle odwróciła głowę i spojrzała na swego kota. —

Nie, nie rozkażę ci go szukać, Sammy! Boję się, że

zapomniałbyś, czego szukasz, i wpadłbyś do

Rozpadliny.

Sammy udawał, że śpi.

Che pokręcił głową.

— Obawiam się, że szukanie niewidzialnego mostu

mogłoby bardzo długo potrwać. Prawdopodobnie

będzie lepiej, jeśli pójdziemy wzdłuż Rozpadliny do

czasu, gdy znajdziemy główny most, który jest i

materialny, i widzialny. Wydaje mi się, że nie

będziemy musieli nadkładać specjalnie wiele drogi.

Mogę uczynić nas lżejszymi, abyśmy się tak nie

męczyli, pokonując dodatkową odległość i

prawdopodobnie będziemy dzięki temu mogli

szybciej się poruszać.

Tak uczynili. Posuwali się naprzód wzdłuż krawędzi,

kierując się na zachód. Wyglądało na to, że drzewa

nie chciały rosnąć zbyt blisko brzegu Rozpadliny, aby

przypadkiem nie runąć w dół. Poruszali się szybko,

ponieważ Che trzepnął wszystkich ogonem,

powodując, że każda z dziewczynek ważyła tylko

ułamek tego co zwykle. Mogłoby to być

niebezpieczne, gdyby wiały silne wiatry, ale dzień był

bardzo spokojny.

Dotarli do głównego mostu… i zatrzymali się z

przerażeniem. Na jego środku stał przerażający

demon, blokując im drogę. Był wielkości ogra, miał

potężne kły i tak przejmujące spojrzenie, że powietrze

w jego zasięgu iskrzyło się i dymiło.

— Nie wydaje mi się, aby nas specjalnie lubił —

szepnęła Jenny.

— Ale jakim cudem zła istota może znajdować się na

zaczarowanym moście? — zapytała Gwenny,

poprawiając okulary, aby lepiej widzieć. — Na

magicznych ścieżkach nie powinno być żadnych

nieprzyjaznych potworów.

— Może to zaklęcie nie działa na demony —

powiedział Che. — Albo magia mostu zaczęła

zanikać. Będziemy musieli powiedzieć o tym

Dobremu Magowi, żeby go naprawił.

— Ale najpierw musimy dotrzeć do jego zamku —

oznajmiła Jenny. — I nie wydaje mi się, aby mogło

nam się to udać za pomocą tego mostu.

— Jest jeszcze trzeci most — rzekł Che, sprawdzając

mapę. — Wydaje mi się, że najmądrzej będzie go

odszukać.

Gwenny westchnęła.

— Tak sądzę. Ale robi się już późno.

Ruszyli w kierunku zachodnim, pozostawiając za

sobą groźnie patrzącego demona. Gdy zwolnili, Che

trzepnął wszystkich ogonem, nie wyłączając siebie, i

dzięki temu stali się lżejsi i mogli szybciej iść

naprzód.

Dotarli do trzeciego mostu. Był wąski, ale wyglądał

solidnie. Jenny zrobiła krok w jego stronę.

— Poczekaj — powiedział Che. Wziął patyk i dźgnął

nim w deski mostu. — Tego się obawiałem.

— Czego? — zapytała Jenny.

— To nie jest materialny most. Widzisz, patyk

przechodzi na drugą stronę bez jakiegokolwiek

problemu.

— Ale przecież on jest zaznaczony na mapie! —

zaprotestowała Gwenny rozzłoszczona. — W takim

razie nie powinien być iluzją.

— I nie jest. To most jednokierunkowy, który niestety

biegnie w drugą stronę.

— Ale my musimy iść w naszą stronę!

— Nie jestem pewien, jak działa jego mechanizm —

odparł Che. — Przypuszczam, że ktoś niedawno z

niego korzystał. Kiedy ktoś po nim przejdzie, most

odwraca swój kierunek, aby umożliwić tej osobie

powrót, albo tylko po to, aby być w porządku w

stosunku do drugiej strony. Po prostu dotarliśmy tutaj

w niewłaściwym czasie.

Gwenny tupnęła swoją delikatną stopką.

— Och, jakież to irytujące! Gdybym nie była córką

wodza, powiedziałabym coś brzydkiego.

— Może zamiast ciebie Jenny mogłaby to powiedzieć

— zasugerował Che. O ile wiemy, nie pochodzi ona z

arystokracji. A jakie słowa miałaś na myśli?

— Kurczę blade. A może nawet…

— Kurde! — wykrzyknęła Jenny.

Most zadrżał, cierpiąc pod wpływem brzydkich słów.

Gwenny zachichotała, czując się znacznie lepiej.

Niemniej jednak nie mogli przejść na drugą stronę.

Co im pozostało? Nie udało im się skorzystać z

żadnego z trzech mostów, a dzień dobiegał końca.

— Może gdybym uczynił nas jeszcze lżejszymi,

moglibyśmy zejść na samo dno klifu — powiedział

Che. — Nie moglibyśmy spaść, a gdyby już tak się

stało, to wylądowalibyśmy tak lekko, że nie

zrobilibyśmy sobie krzywdy.

— W takim razie może lepiej byłoby po prostu

skoczyć — zauważyła Jenny.

Gwenny zastanowiła się.

— Tak sądzę, jeśli jest to rzeczywiście jedyny

sposób.

Stanęli na krawędzi Rozpadliny, gotowi do

zmniejszenia wagi. Lecz nagle dotarł do nich powiew

wiatru, a po nim kolejny.

— Coś wpadło mi do głowy — zaczęła Jenny. —

Gdy już będziemy lżejsi niż piórko, czy ten wiatr nie

będzie w stanie tak po prostu nas zdmuchnąć?

— Niestety tak — zgodził się Che. — Obawiam się,

że i w tym przypadku znajdujemy się tutaj w

niewłaściwym czasie.

— Ale przecież musi być jakiś sposób! — zawołała

Gwenny. — Musimy dotrzeć do Zamku Dobrego

Maga.

— Może będziemy mogli obejść Wielką Rozpadlinę

— powiedział — Mapa wskazuje, że dochodzi ona do

wody.

— A jak przepłyniemy na drugą stronę? — zapytała

Jenny.

— Będziemy musieli zrobić tratwę albo coś w tym

rodzaju — wyjaśnił Che. — Powinniśmy poradzić

sobie w ciągu jednego dnia, jeśli oczywiście

znajdziemy odpowiednie materiały.

— Och, to wszystko staje się takie skomplikowane!

— jęknęła Gwenny.

— Mógłbym przywołać skrzydlatego potwora —

zaproponował Che.

— Nie! Muszę sama tego dokonać, bo inaczej to się

nie będzie liczyć. To znaczy, z waszą pomocą, ale bez

udziału dorosłych i potworów. Bo inaczej nie

zdobędę tego, czego wymagać będzie ode mnie

wodzostwo, i równie dobrze będę mogła z niego

zrezygnować, a stanowczo tego odmawiam.

— Przedostaniemy się — powiedziała Jenny z

przekonaniem.

Tak więc ruszyli dalej na zachód i gdy dzień dobiegał

już końca, dotarli nad brzeg morza. Wyruszyli na

poszukiwanie pożywienia i znaleźli drzewo

szarlotkowe ze zbyt wyrośniętym plackiem

wiśniowym i niewypieczonym plackiem

czekoladowym. Musiało im to wystarczyć. Che

znalazł opuszczoną szopę i kilka starych poduszek.

Wyglądało na to, że szopa była pod działaniem

zaklęcia odrobaczającego, ponieważ nie znaleźli ani

jednego robaka. Najlepiej, jak potrafili, ułożyli się do

snu, dziewczynki po obu stronach małego centaura.

— Nie chcę narzekać — powiedziała Gwenny — ale

jakoś nigdy dotąd nie zastanawiałam się nad tymi

niezliczonymi niewielkimi niedogodnościami

podróżowania. W domu jest naprawdę o wiele

wygodniej.

— Ale to dużo lepsze aniżeli bycie uwięzionym przez

gobliny — uznała Jenny. — Chciałam powiedzieć

przez Goblinat…

— Wiem, co chciałaś powiedzieć — rzekła Gwenny.

— Męskie gobliny to tacy brutale. Dlatego właśnie

muszę zostać wodzem, jeśli podołam. Wtedy

spróbujemy się ucywilizować.

— Przypuszczam, że moim przeznaczeniem jest

pomóc ci to osiągnąć — powiedział Che. — Mam

zmienić bieg historii Xanth i sądzę, że dojdzie do

tego, jeśli ty zostaniesz pierwszym żeńskim wodzem

goblinów.

— Nie znam historii Xanth, ale zrobię co w mojej

mocy, aby zmienić historię goblinów! — krzyknęła

Gwenny.

— Gobliny stanowią ważną część Xanth.

Zapadła cisza i ogarnęła ich senność. Ale Gwenny

spała bardzo niespokojnie. Nie była pewna, czy

posiadając wrażliwość nastolatki, będzie w stanie

choćby zostać wodzem, a co dopiero wykonywać

jego obowiązki.

Rano pożegnali się z rodzicami Che i matką Gwenny.

Godiva ruszyła ścieżką biegnącą na wschód w

kierunku Góry Goblinów, a ich trójka inną, biegnącą

na południe, w stronę Wielkiej Rozpadliny i Zamku

Dobrego Maga. Kopia mapy Chem wskazywała im

niewidzialny most, z którego mogli skorzystać, aby

przekroczyć Rozpadlinę i stamtąd mogli udać się

prosto do zamku. Następnie będą musieli przejść

przez trzy próby, zanim zostaną wpuszczeni do

zamku, a potem…

— Ojej! — powiedziała Gwenny. — Będę musiała

odsłużyć rok u Dobrego Maga za otrzymanie od

niego Odpowiedzi na moje Pytanie, a pozostał mi

tylko miesiąc na to, aby zostać wodzem.

— To w takim razie ja zapytam w twoim imieniu —

rzekł Che.

— Nie, ja zapytam — zaprotestowała Jenny. Jej kot

Sammy siedział usadowiony na jej plecaku. — Wy

dwoje musicie pozostać razem.

— Ale… — Gwenny zaczęła protestować, lecz nagle

zdała sobie sprawę, że była to pomoc, której

potrzebowała, i że prawdopodobnie Jenny patrzyła w

przyszłość i rozumiała, że ich dziecinna przyjaźń nie

mogła przetrwać, gdy w grę wchodziło ustanowienie

wodzostwa. Gwenny zostanie wodzem, wraz ze

wszystkimi wiążącymi się z tym obowiązkami, albo

będzie musiała umrzeć. Ani w jednym, ani w drugim

przypadku nie będzie tak naprawdę mogła być z

Jenny. Tak więc bez względu na wszystko rozłąka

była nieuchronna. Nie chodziło o to, że służba u

Dobrego Maga była uciążliwa; mówiono, że bardzo

często przynosiła ona korzyści zarówno Magowi, jak

i osobie odbywającej służbę. — Dziękuję ci, Jenny.

— Chciała powiedzieć dużo więcej, ale nie potrafiła

ubrać tego w słowa.

Szli dalej ścieżką, nie spiesząc się. Mieli przed sobą

spory szmat drogi, tak więc nie miało sensu

specjalnie się przemęczać. A ponadto

najprawdopodobniej nie spieszyło im się do rozłąki,

do której mogło dojść w każdej chwili, gdy tylko

dotrą do zamku. Była to ostatnia z ich beztroskich

wędrówek.

Siedziba centaurów znajdowała się niedaleko

Wielkiej Rozpadliny. Dotarli tam po południu.

Ścieżka prowadziła prosto do niej i urywała się. Przed

nimi nie było nic poza ogromną głębią rozciągającej

się wokół Rozpadliny. Che spojrzał na mapę.

— Niewidzialny Most musi być dokładnie przed

nami.

— Ale ja go nie widzę — powiedziała Jenny,

uśmiechając się. Trzepnął jej włosy ogonem, tak że

zaczęły fruwać wokół jej głowy.

— Musimy zweryfikować jego lokalizację i przejść

na drugą stronę Rozpadliny, mając absolutną

pewność, że w dole nie czai się żadna istota.

— A jakie to ma znaczenie, czy tam na dole ktoś jest,

czy nie? — zapytała Jenny. — Przecież nie będziemy

na nikogo zrzucać odłamków skał.

— Gwenny ma na sobie sukienkę.

Jenny roześmiała się. Gwenny poczuła, jak jej ciemna

twarz robi, co w jej mocy, aby się zaczerwienić.

Rzeczywiście miała na sobie sukienkę, ponieważ

twierdziła, iż suknia dużo bardziej przystoi damie

aniżeli dżinsy. A byłoby czymś absolutnie strasznym,

gdyby ktokolwiek tam w dole spojrzał w górę i ujrzał

kolor jej majtek. Nikt nie mógł wiedzieć, że były one

po goblińsku czarne. To znaczy żaden mężczyzna.

Jenny wiedziała, ale Che nie. Miała przynajmniej taką

nadzieję.

— No cóż, najpierw musimy go znaleźć —

powiedziała Jenny. — Na pewno nie ruszę w tę

pustkę, dopóki nie będę miała pewności, że jest tam

coś, po czym można chodzić. — Wyglądało na to, że

w Świecie Dwóch Księżyców, z którego pochodziła

Z samego rana, drżąc, zjedli trochę starzejącego się

placka i rozpoczęli pracę nad tratwą. Mapa

wskazywała znajdujący się w pobliżu zagajnik

martwych drzew i rzeczywiście, wszędzie wokół

leżało go dość na zrobienie kilku tratw. Ale jak mieli

je związać? Nigdzie nie widzieli odpowiednich

winorośli, chyba że spróbowaliby odrąbać kilka

macek wikłacza. Ale dobrze wiedzieli, jak się to

mogło skończyć!

Ale Jenny miała odpowiedź. Zwróciła się do kota:

— Sammy, szukamy dobrych, mocnych i

bezpiecznych winorośli, które rosną gdzieś w pobliżu.

Czy sądzisz, że potrafisz je znaleźć…

Sammy ruszył przed siebie.

— Pobiegnę za nim — powiedziała Jenny, spiesząc

jego śladem. Nagle przed Gwenny zawirował piasek.

Cofnęła się nieufnie, ale piasek podążył za nią.

— Coś tu jest! — zawołała — Sądzę, że to magia.

Che natychmiast podszedł do niej.

— To diabełek piaskowy — odparł. — Ale tutaj nie

ma piasku. Tak więc jEst to prawdopodobnie demon.

Na wysokości ich oczu pojawiła się nagle głowa

umieszczona na trąbie powietrznej: dwoje okrągłych

oczu utworzonych z wirów kurzu i usta z wijącego się

padalca.

Piers Anthony 002 Xanth 015 Barwa jej bielizny. Strona 3 z 34

— Nie, demonica. Czego tu szukacie, cynowe kufle?

— Co?

— Filiżanki, szklanki, pojemniki, butelki, gliniaki…

— Gobliny?

— Wszystko jedno.

— Nic ciekawego — powiedziała Gwenny, mając

nadzieję, że demonica ich zostawi. Nie było sensu

tłumaczyć jej różnicy między goblinami i goblinkami,

ani też przypominać, że z nich dwojga tylko jedno

było goblinem. Mieli dość problemów, żeby jeszcze

bardziej je mnożyć poprzez obecność

nadprzyrodzonej istoty. Demonice były mniej groźne

od demonów, raczej psotliwe, a nie złe, lecz ich figle

mogły być zatrważające.

Pojawiało się coraz więcej postaci: dymne włosy

lokami opadały w dół, większy wir zamienił się w

obszerną spódnicę, a między spódnicą a głową nie

było nic, choć najwyraźniej łączyły się z sobą.

— Nie, nie wierzę. Wygląda na to, że macie zamiar

przekroczyć Wielką Rozpadlinę.

Gwenny zaczynała rozumieć.

— Ten wielki, przerażający, zastawiający nam drogę

demon! To byłaś ty!

— Oczywiście. Ta ścieżka była zaczarowana.

Prawdziwy potwór nie mógłby na nią wejść, ale

ponieważ ja nie miałam żadnych złych zamiarów i

mój groźny wygląd miał tylko i wyłącznie charakter

iluzji, nie miałam żadnego problemu. Byłam tylko

ciekawa, co dalej zrobicie. . .

— Wielkie dzięki — powiedziała Gwenny

sarkastycznie.

— Nie ma za co. — Z demonami sarkazm na nic się

nie zdawał.

Jenny zawróciła, czując, że działo się coś niedobrego.

— Demonica? — zapytała.

Piasek zlał się w całkiem przystojną figurę kobiety.

— Metria! — wykrzyknęli Che i Jenny prawie

jednocześnie.

— To wy ją znacie? — Gwenny była całkowicie

zaskoczona.

— Dokuczała nam w naszej drodze do Góry

Goblinów — powiedziała Jenny. — Udawała, że jest

Nadą z Naga i rozmawiała z księciem Dolphem.

— No cóż, skrzydlaty źrebak centaura podróżujący na

grzbiecie sfinksa w towarzystwie goblinów i

przerośniętej dziewczynki–elfa był niesamowicie

interesujący — powiedziała Metria,

usprawiedliwiając się.

— Hmm, teraz jesteśmy bardzo nudni — rzekła

Gwenny.

— Wątpię w to. Dlaczego troje młodych osobników

podróżuje bez jakichkolwiek dorosłych, chociaż

znajduje się pod opieką skrzydlatych potworów?

— Dlatego, że uczymy się samodzielności.

— A co ma z tym wszystkim wspólnego długowłosa

goblinka?

— Jest moją matką — powiedziała Gwenny krótko.

— Tak więc twoja matka opuściła Górę Goblinów,

aby odwiedzić rodzinę centaurów, a następnego dnia

cała wasza trójka rusza sama w drogę, idąc w

zupełnie innym kierunku. I mówicie, że to nie jest

interesujące?

Gwenny zdała sobie sprawę, że Metrii nie będzie się

tak łatwo pozbyć.

— A jeśli powiemy ci, jakie są nasze zamiary, to czy

zostawisz nas w spokoju?

— To zależy. Zawrzyjmy inny układ: jeśli to, co mi

powiecie, okaże się interesujące, to ja też powiem

wam coś ciekawego.

Gwenny spojrzała na Che.

— Czy to dobry układ?

Chyba tak — powiedział centaur. — O ile wiem,

Metria zawsze honoruje wszystkie układy i zawsze

mówi prawdę. Ale często okazuje się, ze układ nie

doprowadza do takiego końca, jakiego druga strona

się spodziewa, a prawdy wolałoby się nie słyszeć.

Metria rzuciła mu spojrzenie.

Nawet małe centaury są stanowczo zbyt inteligentne.

— Jednakże — kontynuował Che — należałoby

uzyskać zobowiązanie co do poufnego charakteru

tego, co Metria ma usłyszeć, ponieważ nasza misja

ma jak najbardziej prywatny charakter.

Metria skrzywiła się.

— To odbiera połowę zabawy. Ale tajemnice są

bardziej interesujące od tego, co może wiedzieć

każdy. Zgadzam się.

— Bardzo dobrze — zdecydowała Gwenny. —

Zawrę ten układ. — Zrozumiała, że jeśli jej opowieść

znudzi demonicę, to ta ich zostawi, a właściwie tylko

o to im chodziło. — Mój ojciec, goblin Gouty,

dopiero co zmarł i ja muszę spróbować zostać

pierwszym żeńskim wodzem goblinów z Góry

Goblinów. Ale bez okularów nie widzę dobrze i

nigdy nie zostanę wodzem, jeśli inne gobliny się o

tym dowiedzą, tak więc muszę znaleźć szkła

kontaktowe. Idę zapytać Dobrego Maga, gdzie mogę

je znaleźć.

— Pierwszy żeński wódz — zdziwiła się Metria. —

Czy oznacza to, że twoje plemię goblinów stanie się

cywilizowane?

— Tak.

— Już widzę, że nie będzie żadnej zabawy. Ale

oczywiście ty możesz nie wygrać i wtedy gobliny nie

stracą nic ze swojej atrakcyjności.

— Tak.

— To pewnie ma zapisane w swoim przeznaczeniu

centaur Che: pomóc ci zostać wodzem. To z całą

pewnością zmieniłoby bieg historii Xanth.

— Tak. A co ty masz nam ciekawego do

powiedzenia?

Demonica uczyniła wylewny gest. Jej ramiona

zdawały się przeskakiwać z jednej pozycji w drugą,

nie poruszały się miękko, jak ramiona istot

śmiertelnych.

— Tylko tyle, że jeszcze jedna grupa składająca się z

trzech istot udaje się do Dobrego Maga. Są to syrena

Mela, ogrzyca Okra i człowiek Ida. Tyle tylko, że

pierwsze dwie jeszcze nie wiedzą, że Ida przyłączy

się do nich.

— Syrena Mela — powiedział Che, zastanawiając

się. — Czy to nie ta…?

— Tak, ta; na Pytanie o kolor jej majtek Dobry Mag

nie umiał podać Odpowiedzi. Ale wygląda na to, że

zbliża się czas, kiedy Mela będzie musiała je wdziać.

Ona jeszcze tego nie wie, oczywiście; jest absolutnie

niewinna, co stanowi paradoksalne określenie takiego

brutala.

— Takiego czego?

— Zwierzęcia, bestii, kreatury, fenomenu, potwora…

— Stworzenia?

— Wszystko jedno — zgodziła się Metria ze złością.

— A jak to możliwe, że nie potknąłeś się o

„paradoksalne określenie”?

— Jestem centaurem. Takie słownictwo jest dla mnie

jak najbardziej naturalne.

— No cóż, ja się potknęłam — przyznała się Jenny.

— Co to znaczy?

Metria była zadowolona.

— Oznacza to, że jest to jedyny sposób, w jaki Mela

jest niewinna. Jeśli chodzi o mężczyzn, to… ojej, ile

ty właściwie masz lat?

— Czternaście — odpowiedziała Jenny, prawie tak

rozzłoszczona jak Metria przed chwilą. — Jeszcze nie

weszłam do Konspiracyjnego Stowarzyszenia

Dorosłych.

Metria przyjrzała się jej.

— Ale niedługo wejdziesz. To nie tylko kwestia

wieku. W końcu myszy dorastają i wchodzą do

Konspiracyjnego Stowarzyszenia Dorosłych w ciągu

zaledwie kilku tygodni.

— Ale dlaczego fakt, że syrena Mela udaje się do

Dobrego Maga miałby być dla nas interesujący? —

zapytał Che.

— No cóż, oczywiście, że nie jest. Wasz gatunek nie

interesuje się majtkami, a dziewczyny wszystko o

nich wiedzą. Ale ogrzyca Okra może być interesująca

dla Jenny.

Jenny była zaskoczona.

— Tak?

— Tak. Czy nie wiesz, jak doszło do tego, że trafiłaś

do Xanth?

— To był przypadek. Próbowałam złapać

Sammy’ego i w pewnym momencie byliśmy w

Xanth.

— To nie był żaden przypadek. Zostałaś wybrana,

aby tutaj przybyć. Ktoś musiał zostać Jenny w Xanth

i ty nią zostałaś.

Jenny wzburzyła się.

— Nic z tego nie rozumiem.

— Były dwie finalistki: obca dziewczynka–elf i

miejscowa ogrzyca. Wybrano dziewczynkę–elfa,

więc zostałaś przeprowadzona przez otwór w Xanth,

a ogrzycę wyrzucono.

— Wybrano? — zapytała Jenny oszołomiona.

— Ktoś zechciał, aby znalazła się tutaj Jenny, tak

więc została ona sprowadzona. Dlatego właśnie Muzy

były tobą takie zainteresowane; one nie miały z tym

nic wspólnego.

— Ale w takim razie ta ogrzyca…

— Musiała przyjąć pierwsze lepsze imię i rolę, jakie

jeszcze pozostały do wzięcia. Tak więc ogrzyca Okra

została postacią drugoplanową i nie jest z tego

specjalnie zadowolona. Wasze spotkanie powinno

być całkiem interesujące.

— Nasze spotkanie! — wykrzyknęła Jenny z

przerażeniem.

— Może dojdzie do niego w Zamku Dobrego Maga.

Ale oczywiście Ida jest jeszcze bardziej godna uwagi,

w jeszcze dziwniejszy sposób. Tak więc przyszłość

tamtej trójki jest dużo bardziej intrygująca od waszej

przyszłości. Zostawiając wam te nader interesujące

wieści, opuszczam was. — Metria rozpłynęła się w

powietrzu.

— Miałeś rację — rzekła Gwenny. — Nie podoba

nam się jej prawda. Kto chciałby spotkać się z

ogrzycą?

— Niemniej jednak dowiedzieliśmy się czegoś

nieoczekiwanego — powiedział Che. — Gdy

zacząłem wypytywać ją o syrenę Melę, myślałem o

tym, jak porwała księcia Dolpha, mając zamiar wyjść

za niego za mąż, gdy ten tylko dorośnie. A

tymczasem Metria powiedziała mi coś, czego

zupełnie nie podejrzewałem; jest to zapewne znane

tylko demonom. W końcu dowiedzieliśmy się, na

jakie Pytanie Dobry Mag nie był w stanie podać

Odpowiedzi.

— Ale to przecież takie proste pytanie — odparła

Gwenny. — Każde magiczne lusterko jest w stanie na

nie odpowiedzieć, zwyczajnie patrząc w przyszłość.

— Jest w tym jakiś kruczek, o którym nie mamy

pojęcia — dodał Che.

Wtedy obydwoje spojrzeli na Jenny, która była

dziwnie cicha.

— Nie musisz spotykać żadnej ogrzycy, Jenny —

odezwał się Che uspokajająco.

— Nie — chodzi o to. Ja po prostu nie wiedziałam, że

zostałam wybrana. Że ktoś inny został przeze mnie

wyłączony. Nie chciałam czegoś takiego zrobić.

Sądziłam, że moje przyjście tutaj to czysty

przypadek.

— Ty nikogo nie wyłączyłaś — powiedział Che. —

Nie ponosisz za to jakiejkolwiek odpowiedzialności.

— Ale mimo wszystko czuję się winna. Ta biedna

ogrzyca! Gwenny roześmiała się.

— Biedna ogrzyca! To niemożliwe. Wszystkie ogry

to brutale.

— Skąd możesz wiedzieć? — zapytała Jenny.

Gwenny wymieniła spojrzenie z Che. Było jasne, że

Jenny nie miała jak dotąd wiele do czynienia z

ogrami. Che zmienił temat.

— Musimy zbudować tratwę.

— To prawda! — zgodziła się Jenny. — Zupełnie

zapomniałam o Sammym. Mam nadzieję, że uda mi

się go znaleźć. — Znowu pobiegła w stronę, w którą

udał się kot.

Tym razem pozostała dwójka poszła jej śladem.

Rozproszyli się, aby przeszukać jak największy

obszar. Niewielki pomarańczowy kot mógł

znajdować się dosłownie wszędzie. Potrafił znaleźć

wszystko oprócz drogi powrotnej do miejsca, z

którego wyruszył. Dlatego właśnie Jenny była tak

ostrożna, puszczając go luzem na nieznanym terenie.

Demonica pojawiła się o niewłaściwej porze, co może

nie było całkiem przypadkowe.

Ale wszystko było w porządku. Sammy znajdował się

nie opodal, bawiąc się kupką winorośli. Tuż obok rósł

uśpiony wikłacz. Nietrudno było zrekonstruować to,

co tutaj zaszło: przechodził ogr, a wikłacz spróbował

go złapać. Wtedy ogr wyrwał mu kilkanaście macek i

odrzucił je na dużą odległość. Tego typu wypadki

były w Xanth na rządku dziennym, ponieważ ani

ogrów, ani wikłaczy nie uznawano za inteligentne i

ostrożne.

Dołączyli schnącą winorośl do pozbieranego

wcześniej drewna. Związali je w nierówną, ale

nadającą się do użytku tratwę. Zajęło im to tylko pół

dnia, ponieważ nie było to specjalnie skomplikowane

zadanie.

Zepchnęli tratwę na wodę, wgramolili się na nią i za

pomocą drągów z martwego drzewa odepchnęli się

od brzegu. Gdy woda stała się głębsza, zaczęli

poruszać miotłami również wykonanymi z martwego

drzewa.

— Mam nadzieję, że Fracto nas nie wyszpieguje —

szepnęła Jenny.

Dał się słyszeć odgłos grzmotu. Przerażeni

wiosłowali zawzięcie, ale tratwa poruszała się tak

wolno, jak tylko mogła. Rzeczy nieożywione bywają

złośliwe.

Grzmot okazał się fałszywym alarmem. Nie był to

Fracto, tylko rutynowy grzmot jednej z nadbrzeżnych

chmur, która nawet się do nich nie zbliżyła. Żmudnie

płynęli w kierunku południowego brzegu Rozpadliny.

Nagle porwał ich prąd. Tratwa została wyniesiona na

pełne morze, a oni nie byli w stanie jej zatrzymać.

Bezsilnie patrzyli, jak oddalają się od lądu.

Nie opodal znajdowała się wyspa. Prąd zaniósł ich

podejrzanie blisko niej. Obawiali się jednak

podpłynąć, ponieważ w wodzie mogły czaić się

ukryte potwory, które tylko czyhały na to, aby ich

pożreć.

Tratwa minęła północny kraniec wyspy i zaczęła

wypływać na otwarte morze. Przyglądali się temu z

przerażeniem. Ze wszystkich ich dotychczasowych

przygód ta była najstraszniejsza.

Poczuli powiew wiatru dmuchającego od morza w

stronę lądu. Ale nie był wystarczająco silny, aby

przeciwstawić się prądowi wody. Zwalniał tylko

prędkość, z jaką poruszali się w stronę otwartego

morza, przedłużając agonię.

Nagle Gwenny wpadła na pewien pomysł.

Che! Przecież możesz zmniejszyć wagę tratwy!

Wtedy wiatr popchnie nas w stronę wyspy!

Che tak zrobił. Trzepnął ogonem każdą z kłód tratwy,

a ta uniosła się tak, iż teraz prawie nie zanurzała się w

wodzie. A oni objęli się i stanęli odwróceni plecami

do wiatru. Teraz prąd mógł mniej zdziałać, podczas

gdy wiatr miał dużo więcej do roboty. Tratwa

zwolniła, kilka razy lekko podskoczyła i wreszcie

zwróciła się w kierunku wyspy.

W końcu dotarli do plaży i wyskoczyli na ląd.

Wciągnęli za sobą lekką tratwę, ponieważ była im

jeszcze potrzebna do przeprawienia się z wyspy na

stały ląd. Ale zrobiło się już ciemno i musieli

przygotować nocleg.

— Sammy, znajdź nam dobre miejsce do spania —

powiedziała Jenny, stawiając kota na piasku.

Ponieważ była to wyspa, nie musiała się aż tak

obawiać, że Sammy się zgubi.

Kot ruszył w kierunku środka wyspy. Pobiegli jego

śladem. I nagle wypatrzyli namiot.

— Kiedyś już go widziałem — odezwał Che.

— Rzeczywiście — zgodziła się Gwenny. — Wydaje

mi się, że już kiedyś tu byliśmy.

— I bawiliśmy się w piasku — dodała Jenny. W tym

momencie przypomnieli sobie.

— To jest Wyspa Widoków! — zawołała Gwenny.

— Na której książę Dolph ożenił się z Elektrą!

— I w tym namiocie przywołali bociana — zgodził

się Che.

— I zrobili to tak dobrze, że przyniósł im dwoje

dzieci — dorzuciła Jenny.

— Dawn i Eve — powiedział Che.

Spojrzeli na siebie. Zaświtała im brzydka myśl.

— Czy sądzicie… — zaczęła Gwenny.

— Że jeśli spędzimy tutaj noc… — ciągnęła Jenny.

— To poznamy tajemnicę przywoływania bociana?

— dokończył Che.

— Zobaczymy! — powiedziała Gwenny.

Tak więc spędzili tę noc w komfortowych warunkach,

śpiąc na tych samych poduszkach, które zostawili tu

Dolph i Elektra. Stoczyli wspaniałą bitwę

poduszkową, ponieważ nie było tu żadnych

dorosłych, którzy mogliby im tego zabronić.

Ale nie poznali tajemnicy przywoływania bociana.

Wyglądało na to, że Dolph i Elektra zabrali ją z sobą.

Oni już zostali przyjęci do Konspiracyjnego

Stowarzyszenia Dorosłych. Szkoda.

Z samego rana ponownie uczynili tratwę lekką,

przenieśli ją na wschodni brzeg wyspy i wiosłowali

aż do stałego lądu. Potwór morski wystawił łeb ponad

wodę i wypatrzył ich, lecz akurat w tym samym

momencie przelatywał ponad nimi ptak–olbrzym, tak

więc potwór morski zniknął im z oczu.

Gwenny zrozumiała, że skrzydlate potwory

rzeczywiście trzymały nad nimi straż. Wzbudziło to

w niej mieszane uczucia. Chciała sama sobie ze

wszystkim poradzić, ale mimo wszystko uspokajała ją

myśl, że nie zostaną pożarci przez żadne potwory.

Może był to w końcu rozsądny kompromis: ich trójce

wolno było posuwać się naprzód bez interwencji

zarówno ze strony nieprzyjaznych, jak i przyjaznych

stworzeń. Może z czasem, gdy nabiorą

doświadczenia, opieka będzie im mniej potrzebna.

Znaleźli magiczną ścieżkę i poszli nią w głąb lądu.

Prowadziła ona do Zamku Roogna, tak jak wszystkie

inne ścieżki w tej części Xanth. Pewnego razu

Gwenny i jej towarzysze złożyli wizytę w tym

zamku, po ślubie Dolpha i Elektry. Była to

imponująca budowla. Prawdę mówiąc, dużo

ładniejsza niż Góra Goblinów.

A gdyby tak po dotarciu do Zamku Roogna Gwenny

już go nie opuściła? Straciłaby wtedy swą szansę

zostania żeńskim wodzem, ale byłaby bezpieczna.

Odsunęła od siebie tę pokusę. Nie chodziło o to, że

chciała zostać wodzem, ale po prostu musiała nim

zostać, aby zmienić bieg historii goblinów, a co za

tym idzie historii Xanth. Był to jej obowiązek i

przeznaczenie. Przerażało ją to, ale nie mogła od tego

uciec.

I nagle zrozumiała coś. Podejmowała decyzje.

Wpadła na dobry pomysł, który pomógł im dotrzeć

do brzegu. Zaczynała się uczyć, jak być wodzem.

Może jeszcze nie jest w tym bardzo dobra, ale na

pewno pójdzie jej coraz lepiej. Może, może pod

koniec tej wyprawy nauczy się tego już całkiem

dobrze. Tak więc miała iskierkę, albo może nawet

dwie, nadziei.

Rezolutnie podążyła w stronę Zamku Roogna.

3. OKRA

Prędkość, z jaką Okra myślała, wydawała się wprost

proporcjonalna do wykonywanego przez nią wysiłku.

Teraz właśnie mocno wiosłowała, toteż i mocno

myślała, ale ponieważ nie było w tej chwili specjalnie

nad czym rozmyślać, zaczęła zastanawiać się nad

swoją przeszłością, jak gdyby na nowo ją

przeżywając.

Została przyniesiona przez bociana przed

czternastoma laty do niewielkiej społeczności ogrów

żyjących nad Jeziorem Ogrów i Pszczół Wodnych.

Wygląda na to, że zgubili się oni podczas wędrówki i

powrócili tutaj, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Zauważyli to po upływie kilku dekad, lecz wtedy

było już za późno, aby połączyć się z główną grupą,

tak więc pozostali.

Matka ogrzycy Okry, rozczarowana jej maleńkim

rozmiarem, spróbowała to wynagrodzić, nadając jej

imiona: ogrzyca Okra Cordata Koziobroda Ganas.

Ale niestety Okra niewiele urosła i jak na swój

gatunek była niezwykle drobna i zwyczajna. Nie

miała nawet żadnych brodawek i wystających kłów; a

jej wzrok nigdy nie skwasił — by mleka. Była

również zawstydzająco słaba; aby wycisnąć sok ze

skały, musiała używać obydwu rąk. Ale najgorszą

wadę stanowił jej umysł: po prostu była nie dość

głupia. Ten defekt jednak w pewien sposób mogła

skompensować: była dość mądra, aby to ukryć i

udawać, że jest tylko troszeczkę mniej głupia od

pozostałych młodych ogrów. Ale nie mogła ukryć

tego przed sobą i było to stale powodem jej wstydu.

Okra wolała pozostawać w pobliżu domu, aby

rówieśnicy jej nie dokuczali.

Inne ogry sądziły, że rówieśniki były drewnianymi

konstrukcjami*, które wchodziły w Jezioro Ogrów i

Pszczół Wodnych, i nic ich one nie obchodziły. Ale

Okra wiedziała lepiej. Rówieśnicy to osoby w tym

samym wieku i właśnie oni stanowili dla Okry

najgorsze towarzystwo. Zadowalała się mieszaniem w

kotle, zeskrobywaniem brudu z podłogi i

przemyśliwaniem swoich frustrująco mądrych myśli.

Gdyby kiedykolwiek dała im poznać, jaka była

niegłupia, z pewnością by ją wyrzucili.

Jednak niektórych wypadków nie mogła uniknąć. Jej

brutalni rodzice zabrali ją na Ślub Potworów Conana

Bibliotekarza i Tasmanii Diabelskiej. O Conanie

mówiono, że potrafił ścisnąć wielki słownik w jedno

słowo i że przy pomocy dwóch tomów był w stanie

wybić w mgnieniu oka cywilizację z każdej żyjącej

istoty. Tasmanię uważano za najgorszą i najbardziej

podłą ogrzycę jej generacji. Tak więc była to

doskonale dobrana para. Ale niestety, ich małżeństwo

niespecjalnie się udało. Conan był zbyt uczony jak

dla Tasmanii, która posiadała niespokojną duszę. Gdy

na księżycu pojawiła się krew, Tasmania nakarmiła

męża ciasteczkami z owsa morskiego z dodatkiem

trujących grzybów, które sama zebrała. Uwielbiał

smak tych ciasteczek, a trucizna wywołała u niego

Piers Anthony 002 Xanth 015 Barwa jej bielizny. Strona 4 z 34

tylko chęć do romansów. Tasmania miała nadzieję, że

Conan położy się i umrze, a wtedy ona będzie mogła

wyjść za mąż za swego kuzyna w pierwszej linii,

Tasmaniaka, i osiągnąć wyższy status, ale zamiast

tego Conan przywoływał z nią bociana o wiele

częściej niż zazwyczaj, a ich rodzina rozrosła się w

iście ogrzym tempie.

Ale nie to było istotne. Właśnie podczas tego ślubu

matka Okry, Fern Kudzu, otrzymała żelazny odlew

horoskopu Okry. Akuszerka plemienia ogrów, która

pomagała bocianowi wybierać właściwe rodziny, gdy

bocian miał trudności z odróżnieniem ich od siebie,

była również wróżbitką. Oznajmiła, że runy, jelita

wołów i gwiazdy podają jej dobre i złe wieści. Dobre

mówiły, że Okra w końcu zostanie ważną osobą w

Xanth. Złe wieści głosiły, że została ona

przypadkowo przeklęta przez diabła przeklinacza,

gdy jego przekleństwo uciekło, nie znajdując tego,

dla kogo było przeznaczone, tak więc Okra miała w

sobie magiczny talent.

Kudzu zareagowała na tę obrazę tak, jak zrobiłaby to

każda inna ogrzyca: wrzuciła wróżbitkę do jeziora, w

którym ta zniknęła, nie zostawiając po sobie żadnego

śladu; tylko parę odłamków jej kości pojawiło się na

brzegu, lecz po pewnym czasie i tak pożarły je

piranie. Żelazny odlew został wrzucony tak głęboko

w ziemię, że utworzony przezeń otwór wypełniła

płynna lawa. Następie Kudzu popędziła Okrę z

powrotem w sam środek uroczystości, kotłowaniny i

walenia, tańca biciowego i pokazu pijanych harpii

grających na harfach i udawała, że żaden horoskop

nigdy nie istniał.

Ale Okra wiedziała lepiej. Zawstydzona wymknęła

się cichaczem z uroczystości i skryła się w ciemnej,

oślizgłej, zaszczurzonej piwnicy. Było to przyjemne

miejsce, ale nadal mógł ją tutaj ktoś znaleźć, tak więc

zeszła po kręconych, wąskich, kamiennych schodach

w dół aż do głównej kuchni, w której

przygotowywana była uczta weselna. Kawałki

porąbanych potworów leżały porozrzucane wszędzie

wokół; najprawdopodobniej pospadały z pater. Gdy

zaczerwienione oczy Okry przyzwyczaiły się już do

zadymionego i ponurego wnętrza, zauważyła

ciasteczka z owsa morskiego, zarówno te normalne,

jak i zatrute (różniły się między sobą w smaku),

rozsypane na podłodze. Ktoś rozlał dzban wina po

całym kuchennym stole i posadzce, a pijany szczur

leżał odrętwiały pod stołem. Była to bardzo

przyjemna kryjówka i Okra mogła pozostać w niej do

czasu, gdy uroczystości na górze ucichły do

monotonnego ryku.

Było to jedno z wcześniejszych wspomnień Okry i

nie należało do najgorszych, jeśli wziąć pod uwagę

jej doświadczenia z ogrami. Jednak świadomość tego,

że została przeklęta magicznym talentem, nie

opuszczała jej. Wszystkie ogry posiadały magię,

oczywiście, i to całkiem dużo; właśnie magia dawała

im ich szczególną siłę, brzydotę i głupotę. Ale

oddzielny talent? To straszne! Nie ma się co dziwić,

że była mała, nudna i niegłupia; jej naturalna magia

zniknęła na korzyść tego innego talentu. Ale może

przy odrobinie szczęścia nigdy nie dowie się, jaki to

talent.

Inne ważne wspomnienie pochodziło z okresu, gdy

skończyła trzynaście lat. Padało, tak jak i każdego

innego popołudnia o tej porze roku. Grube, kłębiące

się chmury oblewały wszystko strumieniami wody,

od których przemakały nawet gorące skały, a źródła

stygły. Buchała para, lecz zamarzający deszcz

przedzierał się przez nią, tworząc wiry oparów, które

wypełniały wszystkie szczeliny, całkowicie

uniemożliwiając oddychanie. To było wspaniałe.

Jadalnia cuchnęła psującą się kapustą i duszoną

padliną. I to również było wspaniałe. Okra

rozczochrała swe nieogrze blond włosy, aby lepiej

ukryć diadem z inteligentnych winorośli, który nosiła

jak wianek, i weszła do środka. Inteligentne

winorośle wywierały niewielki wpływ na większość

ogrów, bowiem jeśli pomnożyć nic razy dwa, to i tak

w efekcie pozostanie nic, ale pomagały one Okrze

ukryć jej inne ułomności. Jedną z nich była astma;

dopadła ją pewnego razu i nie chciała opuścić. Tak

więc Okra udawała, że ma modnie zachrypnięty głos,

chociaż w rzeczywistości był to przejaw kłopotów z

oddychaniem.

Była nadal na tyle naiwna, iż wierzyła, że urodziny są

dla jubilata wydarzeniem dużo ważniejszym niż dla

wszystkich pozostałych. Jednak ten dzień wyleczył ją

z tego przekonania. Urodziny były tylko pretekstem

do kolejnej bójki i nowych potworności. Potem

żałowała, że kiedykolwiek obchodziła te urodziny, ale

wtedy nie wiedziała jeszcze, jak się to wszystko

skończy. Pozostały w niej ciągle resztki niewinności.

Aby nadać powietrzu świeżości, babka Okry, wielka

burgundzka królowa Opuncja, rozkazała przygotować

mieszaninę zwiędłych kwiatów i sitowia, które

zostały rozsypane po całej jadalni. Przedstawiały sobą

niesamowitą feerię barw: białe magnolie, żółty,

pomarańczowy i czerwony hibiscus, purpurowa

jacaranda, bugenvilla i słynące ze swego zapachu

kwiaty lawendy, z których babka Opuncja robiła

swoje lecznicze mydło. Wszystko to zostało w

mgnieniu oka stratowane olbrzymimi, włochatymi

stopami stada ogrów, które wpadły do środka, aby się

najeść. Po chwili jadalnia przypominała elegancką

damę ubraną w zabrudzoną suknię i poszarpane

łachmany, która czuje się najgorzej, jak to tylko

możliwe.

Drzwi kuchni otwarły się i wkroczyła przez nie stara

służąca, trollica Troika, niosąc największą wazę zupy.

Za nią weszli pozostali służący, z których każdy

uginał się pod ciężarem jedzenia poukładanego w

stosy na półmiskach. Ostatnią osobą była Magpie,

nauczycielka Okry, ubrana w czarną skórę i czarne

pióra. Jej strój liczył już sobie sto albo i dwieście lat,

co było zrozumiałe z tego względu, że Magpie była

demonicą, która służyła już w wielu miejscach i w

różnym czasie. Była nawet w legendarnym Zamku

Roogna, z księżniczką Różą, usługując jej w trakcie

ślubu z Dobrym Magiem Humfreyem. Potem Róża

musiała pójść w wiklinowym koszu do Piekła,

chociaż nadal pozostała dobrym człowiekiem; w

Piekle potrzeba było więcej róż, a róże były jej

talentem. Kto wie, co Magpie jeszcze widziała w

czasie swej nieśmiertelnej egzystencji! Nie ma się co

dziwić, że lubiła być służącą.

Ale ktoś potknął się i upuścił paterę, której zawartość

rozbryzgła się po całym stole i podłodze.

— Niezdara! — krzyknął kucharz.

Wściekła Magpie zaczęła rzucać przez cały pokój

porcelaną, garściami pieprzu ziemnego i wreszcie

urodzinowym tortem Okry. Widząc to, ogry doszły

do wniosku, że zaczęła się bitwa na jedzenie, tak więc

wesoło dołączyły do niej, wypełniając powietrze

latającym pożywieniem. Okazja, z jakiej wydano to

przyjęcie, poszła w zapomnienie. Teraz jadalnia

cuchnęła nie tylko kapustą i zwiędłymi kwiatami, ale

również wszystkimi możliwymi zapachami psującego

się jedzenia.

Przerażona Okra zaczęła szlochać. Było to

oczywiście porażające potwierdzenie tego, czego tak

się obawiała i co przyprawiło ją o prawdziwie ogrzy

ból głowy. Uciekła do przedpokoju tylko po to, aby…

wpaść na swoją wielką cioteczkę Fanny.

— Och, ogretko, cóż takiego się stało? — zapytała

Fanny. Dziecko ogra rodzaju męskiego było ogrem, a

żeńskiego ogretką oczywiście, ale i tak nikt na to nie

zwracał uwagi. Hmm, może gobliny, ponieważ mieli

oni gobliny i gobletki.

— Oni z… zepsuli moje przyjęcie urodzinowe! —

wykrzyknęła Okra.

— Och, to jest ta okazja! Sądziłam, że była to tylko

zwyczajna bitwa na jedzenie.

— Teraz tak.

— No cóż, z pewnością będziesz obchodziła jeszcze

niejedne urodziny! Ile masz lat?

— Dzisiaj skończyłam trzynaście, cioteczko —

odpowiedziała Okra i poczuła się trochę lepiej.

— A niech to wszyscy diabli! — wykrzyknęła

cioteczka elegancko. — Kurczę pieczone! Ty

powinnaś już była wyjść za mąż! Jesteś taka mała, że

wcale tego nie zauważyłam. Ale zaraz porozmawiam

z moim mężem, Bladą Twarzą Von Wryneck.

Dowiemy się, którzy z naszych kuzynów ogrów są

jeszcze wolni.

— Ale… — Okra próbowała zaoponować.

— Pomyślmy. Jest ten młody Crawling Banks. Jest

tak głupi, że gdyby zamiast mózgu miał dynamit, to i

tak nie byłby w stanie wydmuchać swego włochatego

nosa. Jest wprost idealny! Ale wydaje mi się, że już

inna ogrzyca zwróciła na niego uwagę i może nawet

położyła na niego łapę. Są również bliźniaki Slow

Comb i Fast Comb, ale tak trudno między nimi

wybrać, ponieważ jeden jest nudniejszy od drugiego.

Hmm, najprawdopodobniej będziesz musiała wyjść

za wdowca Zoltana Dread Locks.

To imię nie było jej znane.

— Kogo?

Cioteczka zrobiła głową dziurę w drzwiach, które

akurat były zamknięte. Drewno rozprysło się. Wina

drzwi, że stanęły jej na drodze. Wskazała palcem.

— Widzisz tego brudnego, starego ogra w butach ze

zwierzęcej skóry i masce czarnej śmierci? To on. Tak,

myślę, że to on. Wiesz co, zarówno mój pierwszy,

drugi, jak i trzeci mąż byli wdowcami, kiedy za nich

wychodziłam, tak więc śmiało mogę ci go polecić.

Ogr nie owdowieje, jeśli nie traktuje swej ogrzycy

wystarczająco po prostacku. Tak więc będzie w sam

raz dla ciebie.

Okra cofnęła się i rozejrzała wokół, sparaliżowana

obrzydzeniem i strachem. Zanim zemdlała, miała

wizję wielkiego, szarego miasta pełnego kamiennych

chimer.

Na szczęście cioteczka Fanny sądziła, że uderzyła

Okrę, przypadkowo ruszając ramieniem, i nie

zdawała sobie sprawy z tego, jak nieogrzo wrażliwa i

słaba była w rzeczywistości Okra. Fanny

kontynuowała przygotowania do ślubu. Jednakże

żaden z ciekawszych kandydatów nie był

zainteresowany Okrą; mieli trochę racji, mówiąc, że

jest za mała i za chuda, aby wytrzymywać kary, i

wyglądała tak zwyczajnie, że aż obrzydliwie; istniało

nawet straszne przypuszczenie, że nie była ona tak

głupia, jak się zdawało. Tak więc minął kolejny rok,

zanim znalazł się kolejny przyzwoity kandydat:

Smithereen, ogr z odległego plemienia Ogr fen Ogr

Fen, który nigdy dotąd nie widział Okry, tak więc nie

znał jej ułomności. Wyruszył, aby ją poznać, jednak

napotkał go drodze pewne trudności, jak na przykład

drzewa, które nie były jeszcze zwinięte w precelki i

młode smoki, które nie nauczyły się jeszcze, co to

strach. Tak więc szybkość, z jaką posuwał się

naprzód, była niewielka, ponieważ robił to, co leżało

w naturze ogra: porządkował świat wzdłuż swej drogi

na ogrzy sposób. Gdy już dotrze na miejsce, zrobi to

samo z Okrą — przynajmniej każdy miał taką

nadzieję, bo najwyraźniej było jej to potrzebne.

Kiedy na księżycu wystąpiła krew tuż po czternastych

urodzinach Okry (obyło się bez przyjęcia, ponieważ

już zbyt długo czekała na męża, jak gdyby nie

wystarczały wszystkie jej wady) nastąpiło trzecie

straszne wydarzenie w życiu Okry. Jej kochani (jak

na ogrów) dziadkowie zniknęli, zostawiając ją pod

opieką wujka Marzipana Giganta la Cabezudos fen

Ogr i jego płaszczących się przed nim sług: Numb

Nuts i Big Blue Nose. Marzipan był doskonałym

przedstawicielem gatunku ogrów; lubił wbijać szpilki

w żywe motyle i nosić je na głowie. Za każdym

razem, gdy męczył się z jakąś trudną myślą, jego

mózg rozgrzewał mu głowę i topił motyle* ale to nie

był to żaden problem. Rzadko dokuczały mu trudne

myśli, a poza tym łatwo było złapać nowe motyle.

Okra wiedziała, że od czasu do czasu stworzenia po

prostu znikały. Ogry robiły całą masę głupich rzeczy,

na przykład przepychały się przez zjazdy

przebierańców albo spadały z klifów i wtedy zwykle

słuch o nich ginął. Nikt się nad tym nie zastanawiał

poza Okrą, która odkryła jeszcze jeden odrębny

aspekt swej natury: smutek. Tęskniła za swymi

dziadkami i było jej przykro myśleć, że przytrafiło im

się coś złego. Ale oczywiście to ukrywała ze względu

na swą najważniejszą wadę: inteligencję.

Nie mogąc zasnąć, Okra włóczyła się po wilgotnych

pomieszczeniach i mrocznych tunelach rodzinnych

jaskiń. W trakcie jednej z tych posępnych

przechadzek przypadkowo doszły ją głosy Marzipana

i jego sług. Wyglądało na to, że wypatrzono ogra z

plemienia Ogr fen Ogr Fen, jak walił młode smoki po

łbach świeżymi pniami drzew — precelków i że w

najbliższych dniach powinien dotrzeć nad Jezioro

Ogra Chobee. Obawiali się, że wycofa się z

małżeństwa, gdy w końcu zobaczy Okrę. Tak więc

zaplanowali wyciąć w wydrążonej dyni coś na kształt

twarzy ogra (wystarczyło ją tylko trochę poobijać i

potłuc) i wcisnąć ją Okrze na głowę, aby była

brzydsza niż normalnie, przynajmniej do czasu

zakończenia ceremonii ślubnej. A potem nie byłoby

to już oczywiście ważne; ogr mógłby wyrwać jej

włosy i potłuc jej głowę, aby była tak brzydka, jak

tylko by sobie tego zażyczył.

Z jakiegoś powodu Okra nie miała ochoty ani na

kurację dyniową, ani na małżeństwo. Zrozumiała, że

po prostu nie pasuje do ogrzej Społeczności. Tak

więc pełna wstydu uczyniła ostatnią nieogrzą rzecz:

uciekła. Spakowała swój plecak ze smoczej skóry i

udała się w kierunku ciemnego, siorbiącego brzegu

jeziora, gdzie ukryła własnej roboty czerwoną łódkę.

Ogry nie należały do rasy żeglarzy, tak więc żaden z

nich nigdy nie rozpoznał charakteru tego środka

lokomocji, a już z pewnością nie łączył go z nią.

Często nocą wiosłowała po jeziorze, rozkoszując się

panującym tam spokojem. To oczywiście oznaczało

kolejną wadę jej charakteru: żaden porządny ogr nie

lubił spokoju.

Ale będąc już w łodzi i uciekając z ogrzych jaskiń,

zdała sobie sprawę, że nie miała dokąd pójść. I nie

miała wiele szansy na to, aby gdziekolwiek dotrzeć

bez wyznaczonego celu. Tak więc zaczęła się

zastanawiać i po długiej chwili wreszcie do niej

dotarło. Uda się do Dobrego Maga po Odpowiedź!

Ponieważ nie miała Pytania, będzie musiała coś

wymyślić. Rozmyślała, zastanawiała się, brała pod

uwagę i dumała, aż jej czaszka zaczęła się

przegrzewać, i wreszcie zdecydowała, że po prostu

zapyta go o swoje przeznaczenie. Cokolwiek Dobry

Mag miałby jej do zaoferowania, musiało to być

mniej straszne od tego, co czekało ją tutaj.

Ale nie wiedziała, gdzie znaleźć Dobrego Maga. Tak

więc rozwiązała ten problem po ogrzemu: po prostu

będzie wiosłować i wiosłować aż w końcu dotrze

tam, dokąd się udaje. Wiosłując, myślała dalej (był to

błąd, który popełniała przez całe życie!) i zdała sobie

sprawę, że będzie miała większe szansę, jeśli nie

zostawi swego losu w rękach Dobrego Maga. Będzie

musiała tak sformułować Pytanie, aby Odpowiedź

podsunęła jej, jak poprawić swoje przeznaczenie. Ale

jak mogła tego dokonać?

Pytania krążyły wściekle wokół jej głowy, ale żadne z

nich nie wchodziło do niej. Zaczynała się

denerwować. To pomogło jej wpaść na pewien

pomysł. Może należałoby zapytać, czy powinna

trzymać się na wodzy, a jeśli tak, to gdzie. Jednak po

chwili zrozumiała, że Dobry Mag mógłby po prostu

odpowiedzieć „Nie”, za co musiałaby odbyć u niego

roczną służbę. Tak więc porzuciła je i zastanawiała

się dalej.

Wiosłowała i wiosłowała; nie widziała, dokąd płynie,

ale najwidoczniej jeszcze nie dotarła do celu. To dało

jej dużo czasu na myślenie. Wreszcie wymyśliła jej

zdaniem doskonałe Pytanie: jak może stać się

głównym bohaterem? To jasne, że każde stworzenie

w królestwie Xanth było bohaterem, ale niektóre

okazały się ważniejsze od pozostałych. Wszystkie

doświadczały różnych trudności, ale główni

bohaterowie mieli większą szansę przetrwania i

odniesienia sukcesu niż postaci drugoplanowe.

Najwidoczniej większość ogrów należała do kategorii

do wyrzucenia i dlatego właśnie ich życie było tak

żałosne.»Ale jeśli udałoby się jej w jakiś sposób stać

się ważną, wtedy jej przeznaczenie musiałoby samo

się sobą zająć.

Noc zmieniła się w dzień a dzień w noc kilkakrotnie

w trakcie tych rozmyślań. Nie zbliżyła się jeszcze do

Zamku Dobrego Maga i zaczynała odczuwać

zmęczenie i głód. Ale obawiała się, że jeśli przestanie

wiosłować, zapomni o swoim celu i nigdy do niego

nie dotrze.

Nagle poczuła bardzo silne uderzenie. Wreszcie

dotarła na miejsce! Ale gdy się odwróciła, zobaczyła,

że był to tylko nagi brzeg; nigdzie wokół nie było

widać Zamku Dobrego Maga.

— Och, wszystko idzie nie tak! — zawołała. —

Nigdy nie znajdę Dobrego Maga!

— Witaj.

Zaskoczona Okra krzyknęła i podskoczyła.

Wylądowała w wodzie tuż obok swej łódki, na pół

wycieńczona. Nie wiedziała, że ktoś tu był.

Okazało się, że to syrena o postaci nimfy, która miała

na imię Mela. Porozmawiały i zdecydowały wspólnie

przebyć jezioro (teraz było to Jezioro Pocałunków),

ponieważ Okra miała łódź, a Mela wiedziała, w którą

stronę musiały się udać. Okra zepchnęła łódź z

powrotem na wodę i ruszyły. Okra wiosłowała z

wigorem, odzyskawszy trochę sił podczas krótkiego

postoju, pełna świeżego zapału, ponieważ był przy

niej ktoś, kto mógł wskazywać drogę.

Mela mówiła coś, lecz Okra nic nie słyszała, gdyż

wszystko zagłuszał plusk wody. Lecz gdy tok jej

myślenia zakończył bieg, doganiając otaczającą ją

rzeczywistość, zdała sobie z jeszcze czegoś sprawę:

zaczęło się ściemniać. Czy już nadchodziła noc? Nie,

to była wielka, gruba chmura, która przygotowywała

się do tego, aby zalać je deszczem. Cóż, trochę

deszczu nie zaszkodzi, chyba że wypełniłby łódź.

Może lepiej byłoby dobić do brzegu i przeczekać

sztorm; i tak nie mogłyby w czasie sztormu dotrzeć

dużo dalej.

Przestała wiosłować.

— Czy nie sądzisz, że powinnyśmy…? — zapytała.

— Za późno! — krzyknęła Mela. — Fracto odciął

nam drogę powrotu.

— Fracto?

— Król Fracto Cumulo Nimbus, najgorsza z chmur.

Zawsze robi kłopoty.

— Ale ogry lubią kłopoty!

— A umiesz pływać?

— Nie.

— To kłopoty, które przynosi przez Fracto, na pewno

ci się nie spodobają.

Miała rację. Okra próbowała odwrócić łódź i

powiosłować w stronę brzegu, lecz wiatr wiał bardzo

silnie i zdmuchiwał je uparcie w drugą stronę. Teraz

zobaczyła, że chmura utworzyła wielkie, mgliste usta

i dmuchała nimi prosto na nie. Wiatr biczował fale,

które przypominały góry.

Zaczęło padać. Najpierw spadło kilka nieznośnych

kropel, które po chwili zmieniły się w ulewę.

— Aaaajjjj! — krzyknęła Mela, podciągając swe bose

nogi. — Słodka woda!

— A co w tym złego?

— Jestem stworzeniem słonowodnym. Słodka woda

niszczy mój ogon.

— Ale przecież teraz masz nogi.

— Nie wiem, jak pływać z nogami. A poza tym, to

niszczy mi również skórę. — Rzeczywiście, w

miejscu gdzie woda deszczowa stykała się z jej skórą,

zaczynały się pojawiać krosty.

Okra próbowała rękami wylewać deszczówkę z łodzi,

ale woda szybko napływała z powrotem. Tak więc

ponownie chwyciła za wiosła.

— Może dokądś dotrzemy — powiedziała.

W oczach Meli widoczne było zwątpienie, jednak

cokolwiek próbowała powiedzieć, ginęło w wyciu

wiatru i ryku fal. Okra zauważyła ogromną falę

wynurzającą się z mgły i próbującą je zatopić. Udało

jej się jednak utrzymać łódkę na kursie, umknąć fali i

popłynąć na jej grzbiecie, gdy się już trochę

uspokoiła. Fale można obłaskawić; były podobne do

smoków, nie takie straszne, jeśli je mieć na oku i

głaskać od tyłu.

Pogoda zaczęła się pogarszać. Strugi wody

przelewały się przez łódź. Krzyk Meli był tak ostry,

że słychać go było nawet ponad sztormem, a łódź

wypełniała się coraz bardziej. Okra nie mogła już

wiosłować, musiała zacząć wylewać wodę. Tak więc

umocowała wiosła i zaczęła obydwiema rękami

wylewać wodę za burtę, obniżając jej poziom w łodzi,

co ratowało je przed zatonięciem. Ale oznaczało

również, że były całkowicie wystawione na

bezlitosne działanie wiatru i fal. A ponadto Okra

czuła zbliżający się atak astmy; zmęczenie, wiatr i

przemoczenie tamowały jej oddech. Astma zawsze

wybierała zły moment.

Wreszcie najgorsza fala dopadła je, porwała i uniosła

z zastraszającą prędkością w ciemność. Mogły tylko

mocno trzymać się, przemoczone kipiącą pianą; były

skazane na popłynięcie tam, gdzie niosła je fala, bez

jakiejkolwiek walki.

Łódka wpadła na piaszczystą, włochatą część skały.

Przewróciła się do góry dnem i wyrzuciła je. Woda

opadła, zostawiając je przemoknięte do suchej nitki.

Mela siedziała zwinięta w kłębek i trzęsła się; nawet

Okrze było zimno. Mimo paskudnego sztormu, w

końcu udało im się dotrzeć do lądu.

Sztorm przesunął się dalej, pozostawiając za sobą

tylko kilka zadowolonych z siebie grzmotów. Z nimi

już skończył.

— O nie! — krzyknęła Mela, gdy wyprostowała się i

na powrót usiadła jak gdyby jednym ruchem.

Okra spojrzała. Chichocząc, przesuwał się w ich

kierunku ogromny kopiec piasku.

— Złapałem was w moją pułapkę piaskową! —

powiedział.

— Ha ha ha! — wysapała Okra. — Miała nadzieję, że

wkrótce jej oddech wreszcie się uspokoi.

— To piaskowy dziadek — wyjaśniła Mela. —

Złapał nas w swoją piaskową pułapkę. To dlatego

Fracto tutaj nas porzucił.

— Piaskową pułapkę? — Okra wstała… i zaraz z

powrotem usiadła, ponieważ piasek usunął się jej

spod nóg.

— Łapie cię i nie możesz się z niego wydostać.

Słyszałam o tym, ale nigdy dotąd jeszcze się w niej

Piers Anthony 002 Xanth 015 Barwa jej bielizny. Strona 5 z 34

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: