Norton Andre, Lackey Mercedes - Kroniki półelfów 02 - Elfia Krew.pdf - Kroniki półelfów - anciaak

ANDRE NORTON

MERCEDES LACKEY

E LFIA K REW

K SIĘGA D RUGA K RONIK P ÓŁELFÓW

(T ŁUMACZ : BOśENA JÓŹWIAK)

SCAN- DAL

ROZDZIAŁ 1

Sheyrena czuła się coraz bardziej znuŜona paplaniną pełną zachwytów, której słuchała

juŜ od godziny. Zazwyczaj nie draŜniły jej ludzkie głosy, brzmiące w uszach elfów chropawo

i hałaśliwie, ale dzisiaj było inaczej.

- O pani, nigdy jeszcze nie stworzono tak pięknej sukni, daję słowo! - Bezimienna

niewolnica z dworu jej matki kręciła z podziwem głową nad lśniącymi fałdami sukni

Sheyreny.

Zapewne mówiła to szczerze, zgodnie ze swoim gustem. Był to bowiem cięŜki jedwab

damasceński w kolorze pawiego błękitu, przetykany perłowo opalizującymi nitkami. Kolor

ten przewyŜszał swą intensywnością wszystko, co udało się stworzyć w przyrodzie.

“A jednocześnie trudno sobie wyobrazić kolor bardziej dla mnie fatalny” - pomyślała.

Rzecz jasna, zupełnie ją przyćmi. Będzie wyglądała jak duch w kostiumie skradzionym Ŝywej

istocie.

- Naprawdę! - rozpływała się druga. - Zawrócisz w głowie kaŜdemu lordowi, który cię

ujrzy, o pani!

“Tylko wówczas, jeśli podobają mu się panienki przypominające nieboszczyka

wystrojonego na swój pogrzeb” - odparowała w myśli. Nawet tona starannego makijaŜu nie

nada jej kolorytu, który pasowałby do tej sukni. Była odpowiednia dla ludzkiej konkubiny o

Ŝywej urodzie, a nie dla elfiej panny, na dodatek bladej nawet w rozumieniu własnej rasy. To

właśnie było typowe dla jej ojca - wybrać coś, co pozwoli popisać się nie nią, lecz mocą, jego

mocą, dzięki której wyczarował coś takiego.

Sheyrena an Treves zamknęła uszy na paplaninę swych ludzkich niewolnic i snuła

marzenia o znalezieniu się gdziekolwiek, byle nie tu. Pozbawione okien, jasnoniebieskie

marmurowe ściany jej garderoby zawsze wydawały jej się zbyt ciasne; teraz, kiedy tłoczyło

się tu nie tylko sześć jej własnych niewolnic, lecz jeszcze dodatkowe cztery ze świty matki,

miała wraŜenie, Ŝe nie starczy dla wszystkich powietrza. Zbyt gorąco i za duŜo perfum;

mgliście marzyła o ucieczce od tego wszystkiego.

“GdybyŜ tylko mogła znaleźć się na dworze! Siedzieć na łące, którą odkrył Lorryn,

obserwować motyle lub galopować wzdłuŜ murów z piaskowca otaczających posiadłość” -

myślała tęsknie. Na dłuŜszą chwilę pogrąŜyła się w marzeniach o ucieczce, bujając myślami z

dala od tego pokoju i wszystkiego, co mieścił, widząc się w wyobraźni, jak pędzi na rączym

wałachu Lorryna w szaleńczym wyścigu, podczas gdy wiatr chłodzi jej twarz, a Lorryn

wyprzedza ją tylko o parę kroków...

“Lorrynie, przybądź i wybaw mnie od tego wszystkiego! Ach, to tylko głupie

mrzonki, nie jesteś w stanie nawet siebie wyzwolić z okowów obyczaju”.

Dwie z jej własnych pokojówek - wyrzucone z haremu jej ojca, rudowłose bliźniaczki,

których imion nigdy nie potrafiła dobrze zapamiętać - powiedziały coś bezpośrednio do niej i

czekały na odpowiedź. Pokiwała lekko głową i otrząsnęła się ze swych myśli.

- Pani, juŜ pora włoŜyć haleczkę - powtórzyła cicho dziewczyna z prawej strony, nie

zmieniając wyrazu twarzy. Sheyrena wstała i pozwoliła im przynieść halkę. Wszystkie

niewolnice juŜ się przyzwyczaiły do tego, Ŝe często pogrąŜa się w myślach. Być moŜe

denerwowało je to, lecz były zbyt dobrze wyszkolone, by to okazać. śaden niewolnik na

dworze lorda Vlayna Tylara Trevesa nie pozwoliłby sobie na taką niesubordynację, jak

okazanie zniecierpliwienia wobec któregoś ze swych elfich panów. Na twarzach pokojówek

Sheyreny malował się zawsze jednakowy wyraz bezmyślnego zadowolenia, jaki odnaleźć

moŜna na twarzy z oficjalnego portretu. Tego Ŝyczył sobie jej ojciec, lecz Sheyrenę zawsze to

peszyło - nigdy nie wiedziała, o czym one myślą.

“Gdybym wiedziała jakie myśli przebiegają im przez głowy, miałabym przynajmniej

pojęcie, co o nich sądzić - mówiła sobie w duchu. - Choć, zapewne nie byłoby to nic o mnie

pochlebnego. Obawiam się, Ŝe niewiele mam cech, które mogą się podobać”.

Posłuszna ich wskazówkom, obróciła się teraz ku czterem niewolnicom niosącym

halkę tak ostroŜnie, jakby to była święta relikwia, i uniosła ręce. Jedwab ześliznął się

delikatnie po ciele omotując przez chwilę głowę, gdy trzy pokojówki przeciągały miękko

falujące zwoje materiału koloru morskiej zieleni przez jej ramiona. Obciągnęły go starannie, a

spódnica opadła wokół jej bosych stóp. Rękawy i stanik z głębokim dekoltem były skrojone

tak, by ciasno przylegać do ciała, natomiast spódnica, mocno rozkloszowana na biodrach,

spływała długim, ciągnącym się trenem, zgodnie z najnowszą modą.

“Tak więc wyglądam jak zielona figa ciśnięta na grzbiet fali - pomyślała zgryźliwie. -

Bardzo atrakcyjny widok. Jak one mogą powstrzymać się od śmiechu? - To oczywiście był

równieŜ wybór lorda Tylara, który musiał udowodnić, iŜ jego córce nieobce są najnowsze

trendy w modzie. Mniejsza o to, Ŝe wygląda w tym śmiesznie. Choć z drugiej strony, czy ona

naprawdę ma ochotę wyglądać atrakcyjnie?”

“Nie. Wcale nie - uświadomiła sobie. - Nie chcę męŜa, nie chcę Ŝadnych zmian; nawet

jeśli moje obecne Ŝycie jest Ŝałosne, to nie pragnę stać się własnością jakiegoś lorda

podobnego do mego ojca. A poniewaŜ ojciec sam wybrał dla mnie to wszystko, nie będzie

mógł mieć do mnie pretensji, Ŝe wyglądam idiotycznie”. Stwierdzenie to dawało ulgę. Jeśli

Sheyrena nie odniesie dziś wieczorem sukcesu, ojciec na pewno będzie szukał winowajcy,

więc musi się postarać, Ŝeby nie dać mu Ŝadnego pretekstu do obciąŜenia winą właśnie jej.

Lord Tylar bardzo dobitnie wyjaśnił Ŝonie i córce, Ŝe to szczególne przyjęcie ma ogromne

znaczenie dla domu Treves. W momencie otrzymania zaproszenia na jego twarzy odmalował

się wyraz takiego szczęścia, jak wtedy gdy dowiedział się, Ŝe cena ziarna na poŜywienie dla

niewolników wzrosła trzykrotnie z powodu rdzy zboŜowej, która na szczęście nie dotknęła

jego pól. Rodowód Tylara był wprawdzie dobry, lecz nie znakomity, a swoje bogactwo

zawdzięczał wyłącznie sukcesom handlowym. Jego dziad był zwykłym rentierem i tylko

roztropne zarządzanie wyniosło dom Trevesów aŜ tak wysoko. Tylar z pochodzenia nie

naleŜał do Wysokich Lordów Rady - został niedawno do niej mianowany i w normalnych

warunkach nigdy nie otrzymałby zaproszenia na dwór rodu Hemalth, a juŜ z pewnością nie na

wydawane przez niego przyjęcie.

- Proszę się obrócić, o pani.

Zaproszenia nie wysłano przez teleson, lecz przez posłańca, i to w dodatku elfa, a nie

ludzkiego niewolnika, co świadczyło, Ŝe status Tylara znacznie wzrósł od czasu

katastrofalnego konfliktu ze Zgubą Elfów. Wypisane na cienkim arkuszu z czystego złota,

mogło powstać tylko dzięki magii, było więc ono aluzyjnym i subtelnym pokazem mocy i

zdolności jego twórcy.

V'kass Ardeyn el-Lord Fortren Lord Hernalth.

W imieniu własnym i swego opiekuna V'sheyl Edresa Lorda Fortren ma zaszczyt

zaprosić dom Treves na przyjęcie wydane z okazji objęcia ziem i pozycji władcy domu

Hemalth. Doproszą się teŜ łaskawie o przedstawienie na tej uroczystości córki domu Treves.

Nie było potrzeby wspominać daty ani godziny przyjęcia; nawet najuboŜszy i

najmniej znaczący rentier z posiadłości lorda Tylara znał termin tego przyjęcia, tak samo jak

wiedział, dlaczego spadkobierca domu Fortren odziedziczył dom Hemalth - mimo zaciętego

sprzeciwu brata lorda Dyrana.

- Proszę unieść odrobinę ręce, o pani.

Dziwne, Ŝe nadano mu imię Treves, pomyślała. Podczas posiedzenia Rady doszło do

ostrej wymiany zdań między lordem Trevesem a lordem Edresem, po której Treves oddalił

się w gniewie. Miała nadzieję, iŜ taki nieprzyjemny zbieg okoliczności sprawi, Ŝe lord

Ardeyn spojrzy na nią mniej łaskawym okiem. Nie było bowiem wątpliwości, Ŝe prośba o jej

przedstawienie oznacza, iŜ lord Ardeyn nie tylko pragnie uczcić objęcie dziedzictwa, lecz

równieŜ szuka odpowiedniej Ŝony.

- Proszę się nieco obrócić, o pani. Minął juŜ niemal rok od czasu, gdy lord Dyran oraz

jego syn i dziedzic ponieśli śmierć, a kwestia dziedzictwa stała się przedmiotem sporu.

Ostatecznie Rada - a w jej składzie równieŜ lord Tylar - zadecydowała, Ŝe majątek i tytuł

moŜe odziedziczyć tylko najstarszy Ŝyjący syn, chyba Ŝe Ŝaden z synów nie Ŝył. Po

znalezieniu dwóch ciał przypuszczano, Ŝe następca Dyrana, Valyn, zginął wraz z ojcem, a

poniewaŜ nie było dowodów świadczących o czymś przeciwnym, Ŝyjący bliźniak Valyna,

zdrowy na ciele i umyśle, został spadkobiercą domu swego dziadka.

W ten sposób młody Ardeyn stał się podwójnym dziedzicem i podwójnie poŜądanym

kandydatem do małŜeństwa. Nie miał tu znaczenia fakt, Ŝe dostojny Edres był jeszcze w pełni

sił i w ciągu najbliŜszych kilku stuleci na pewno nie zamierzał uczynić swego wnuka

podwójnym władcą; Ardeyn juŜ w tej chwili miał wszystkie znaczniejsze posiadłości Dyrana

w swoim władaniu. Dzięki temu zrównał się znaczeniem i pozycją społeczną ze swym

dziadkiem. Najwyraźniej dostrzegł poparcie Tylara dla swych roszczeń i teraz zamierzał je

nagrodzić, chociaŜ prawdopodobieństwo, by nagrodą miał być ślub z Sheyreną było znikome.

Pozycja lorda Ardeyna była zbyt wysoka, a Tylar, choć ceniony, nadal był parweniuszem.

- Proszę opuścić rękę, dostojna pani.

Zapewne kaŜda nie zaręczona panna z odpowiednio wysokiej sfery otrzymała

zaproszenie, by zaprezentować się z jak najlepszej strony Ardeynowi, a raczej jego

dziadkowi. Sheyrena nie miała złudzeń co do tego, kto będzie wybierał narzeczoną dla

Ardeyna. Tylko szczęśliwcy nie posiadający rodziców ani opiekunów mogli sami dokonywać

wyboru małŜonka. Jeśli młody władca będzie miał szczęście, to dziadek być moŜe spyta go o

zdanie. Prawdopodobnie jednak wpływ Edresa na Ardeyna jest tak wielki, Ŝe ten potulnie

zgodziłby się nawet na małŜeństwo z mieszańcem, gdyby takie było Ŝyczenie dziadka.

“Dokładnie tak samo jak ja zgodziłabym się na ślub z mieszańcem, jeśli tego Ŝyczyłby

sobie mój ojciec. Nie miałoby tu Ŝadnego znaczenia, co ja czuję, gdyŜ z moich uczuć nic nie

wynika” - rozmyślała zrezygnowana, gdy słuŜące sznurowały stanik halki tak ciasno, jakby

chciały z niego zrobić drugą, jedwabną skórę. Nie wpłynęło to jednak na uwypuklenie jej

nieco skromnych wdzięków, skutek był raczej odwrotny.

W zaproszeniu nie wspomniano o innych pannach, które miały być zaprezentowane

na przyjęciu; nie było takiej potrzeby. W kaŜdej kobiecej komnacie w kraju mówiono o tym,

Ŝe lord Ardeyn szuka Ŝony i korzystnego związku - niekoniecznie w tej kolejności. Na

dzisiejszym przyjęciu znajdą się dziesiątki niezamęŜnych i nie zaręczonych elfich kobiet - od

Norton Andre, Lackey Mercedes - Kroniki półelfów 02 - Elfia Krew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: