Aktami prawnym regulującym zasady prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Polski są:
- ustawa z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173
poz. 1807 z 6 sierpnia 2004r.),
- ustawa z dnia 19 listopada 1999r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101
poz. 1178 z 17 grudnia 1999r.)
- ustawa z dnia 20 sierpnia 1997r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 17 poz. 209
z 2001r.)
Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej powstała w celu:
a) umocnienia gwarancji związanych ze swobodą w działalności gospodarczej;
b) poszerzenia zakresu wolności gospodarczej, zwłaszcza przez zastąpienie zdecydowanej większości zezwoleń wpisem do rejestru działalności regulowanej, uprawniającym do prowadzenia niektórych rodzajów działalności gospodarczej;
c) ułatwienia podejmowania działalności gospodarczej (kilka zgłoszeń o rozpoczęciu działalności np. wpis do ewidencji KRS, NIP-u, Regonu, itp. został zastąpiony jednym wnioskiem i jednym numerem rejestracyjnym), przy czym ta istotna reforma wymagająca znacznych nakładów wdrażana będzie stopniowo w terminie 3 lat od daty wejścia w życie ustawy;
d) ograniczenia liczby i czasu trwania kontroli działalności gospodarczej oraz wprowadzenia zakazu prowadzenia więcej niż jednej kontroli w tym samym czasie i u tego samego przedsiębiorcy;
e) określenia mikroprzedsiębiorców oraz nowego zdefiniowania małych i średnich przedsiębiorstw;
f) harmonizacji przepisów ustawy z Kodeksem cywilnym i Kodeksem spółek handlowych. Art. 20 oraz 22 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. zapewnia swobodę w zakresie podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej zgodnie z publicznym prawem podmiotowym każdego obywatela. Nie ma to jednak charakteru absolutnego. Jednak z uwagi na to, że jest to publiczne prawo podmiotowe, jego ograniczenie dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy jest to konieczne ze względu na ważny interes publiczny,
tj. dla ochrony powszechnie uznanych wartości (bezpieczeństwa, porządku publicznego, ochrony środowiska, zdrowia, moralności publicznej, wolności i praw innych osób). Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej działalnością gospodarcza jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Ta definicja odwołuje się do charakteru wykonywanych czynności oraz stopnia zorganizowania. W art. 5a ust. 6 ustawy z dn. 16 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych definicja działalności gospodarczej otrzymała brzmienie: „ działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy. Ta definicja określa działalność gospodarczą jako działalność prowadzoną w sposób zorganizowany i ciągły, choć niekoniecznie zarejestrowaną w ewidencji działalności gospodarczej, jeżeli przychody ustawa podatkowa zalicza do przychodów z działalności gospodarczej. Stąd też działalność osobista zarejestrowanych w ewidencji działalności gospodarczej menedżerów nie stanowi w świetle tej ustawy działalności gospodarczej i menedżer nie jest obowiązany do prowadzenia książki przychodów i rozchodów.
W art. 15 ust. 2 ustawy z dn. 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług czytamy: „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowa w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych, za wyjątkiem wyłączeń zawartych w art. 15 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Ta z kolei definicja włącza do działalności gospodarczej również najem, zbycie praw autorskich czy w określonych przypadkach quasi pracownicze świadczenie usług na podstawie umowy zlecenia, zatem całkiem przeciwnie, niż definicja z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się:
„a) osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów
o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych (czyli zarejestrowaną
np. w ewidencji działalności gospodarczej),
b) twórcę i artystę (posiadającego status twórcy nadany przez ministerialne komisje),
c) osobę prowadzącą działalność w zakresie wolnego zawodu w rozumieniu przepisów
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne,
d) osobę prowadzącą działalność w zakresie wolnego zawodu, z której przychody są przychodami z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych,
e) wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej.
Zatem jednoosobowy wspólnik spółki z o.o. prowadzi działalność gospodarczą jedynie
w rozumieniu przepisów zusowskich. W określonej dziedzinie życia należy wykorzystywać zawsze odpowiednią definicję działalności gospodarczej. Postanowieniami ustawy nie jest objęta działalność wytwórcza w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów (art. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębne ustawy (m. in. ustawa o działalności ubezpieczeniowej, Kodeks spółek handlowych), przyznaje zdolność prawną, wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą (art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.) Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Dla podjęcia działalności niezbędne jest (zgodnie z art. 14 ust. 1 oraz 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), uzyskanie wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej. Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców będących osobami prawnymi regulują odrębne przepisy. Prawo do prowadzenia działalności gospodarczej podlega jednak pewnym ograniczeniom. Konieczność ograniczenia swobody działalności gospodarczej jest uzasadnione, jeżeli ustanowione ograniczenia są zgodne z zasadą proporcjonalności, a więc, że:
a) środki zastosowane przez prawodawcę muszą być w stanie doprowadzić do zamierzonych celów,
b) muszą one by niezbędne dla ochrony interesu, z którym są powiązane,
c) ich efekty muszą pozostawać w proporcji do ciężarów nakładanych na obywatela.
Ograniczenie swobody działalności gospodarczej może nastąpić wyłącznie w ustawie.
Wolność gospodarowania nie ma zastosowania do podmiotów, które należą do Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego.
Uwagę zwracają regulacje ustaw ustrojowych poszczególnych jednostek samorządowych, które uzależniają prawo do prowadzenia działalności gospodarczej od wyboru form i spełnienia ustawowych warunków, w szczególności zawężają zasadniczo dziedziny, w których może być podejmowana traka działalność.
Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej wprowadza zasadniczo dwie formy reglamentacji podejmowania działalności gospodarczej, tj. : koncesje i zezwolenia. Koncesja jest formą reglamentacji działalności gospodarczej przez państwo. Jest aktem zgody państwa na podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej przez danego przedsiębiorcę. Koncesja udzielana jest w pewnym, ściśle określonym zakresie działalności gospodarczej z odrębnych powodów i dla szczególnych celów, co uzasadnia specjalny tryb postępowania przy jej przyznawaniu. Koncesja stanowi akt administracyjny, mocą którego państwo upoważnia określony podmiot do prowadzenia działalności gospodarczej objętej wyłącznością lub własnością państwa, przy czym wydanie koncesji odbywa się mocą decyzji administracyjnej. Art. 46 ust. 1 pkt 1-6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej uzależnia wykonywanie działalności gospodarczej od uzyskania koncesji w zakresie:
1) poszukiwania i rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bez zbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych (ustawa z dnia 4 lutego 1994r. Prawo geologiczne i górnicze – Dz. U. Nr 27, poz. 96 z późniejszymi zmianami stwierdza w art. 15 ust. 1, że koncesji wymaga działalność gospodarcza w zakresie: poszukiwania
lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bez zbiornikowego magazynowania substancji oraz składowanie odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych);
2) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (ustawa z dnia 22 czerwca 2001r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym ,Dz. U. Nr 67, poz. 679, w art. 6 ust. 1, stwierdza, że wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie: wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, obrotu technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym wymaga uzyskania koncesji;
3) wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i obrotu paliwami
i energią (ustawa z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003r. Nr 153, poz. 1502 z późniejszymi zmianami), w art. 32 ust. 1 stwierdza, że uzyskanie koncesji wymaga prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie:
a) wytwarzania paliw i energii, z wyłączeniem: wytwarzania paliw stałych, wytwarzania energii elektrycznej w źródłach o mocy poniżej 5 MW, wytwarzania paliw gazowych z gazu płynnego, wytwarzania ciepła w źródłach o łącznej mocy poniżej 1 MW,
b) magazynowania paliw gazowych i ciekłych, z wyłączeniem: lokalnego magazynowania gazu płynnego w instalacjach o przepustowości poniżej 1 MJ/s oraz magazynowania paliw ciekłych w obrocie detalicznym,
c) przesyłania i dystrybucji paliw i energii z wyłączeniem: przesyłania i dystrybucji paliw gazowych w sieci o przepustowości poniżej 1MJ/s oraz przesyłania i dystrybucji ciepła, jeżeli moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza 1 MW,
d) obrotu paliwami i energią, z wyłączeniem: obrotu paliwami stałymi, obrotu energią elektryczną za pomocą instalacji o napięciu poniżej 1 kV będącej właściwością odbiorcy, obrotu paliwami gazowymi, jeżeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 100.00 euro i obrotu paliwami ciekłymi, jeżeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 500.00 euro, jak również obrotu paliwami gazowymi i energią elektryczną dokonywanego na giełdach towarowych przez towarowe domy maklerskie prowadzące działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi na podstawie ustawy
z dnia 26 października 2000r. o giełdach towarowych (Dz. U. Nr 103 poz. 1099 z 2002r. , Nr 200, poz. 1686 oraz z 2003r. Nr 50, poz. 424 i Nr 84, poz. 774),
4) ochrona osób i mienia (ustawa z dnia 22 sierpnia 1997r. o ochronie osób i mienia
Dz. U. Nr 114 poz. 140 z późniejszymi zmianami, w art. 15 ust. 1 stwierdza, że podjęcie działalności gosp. w zakresie usług ochrony osób i mienia wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług),
5) rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (ustawa z dnia 29 grudnia 1992r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2001r. Nr 101, poz. 1114 z późniejszymi zmianami
w art. 33 ust. 1 stwierdza, że rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych,
z wyjątkiem programów publicznej radiofonii i telewizji, wymaga uzyskania koncesji),
6) przewozów lotniczych (ustawa z dnia 3 lipca 2002r. Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 130 ,
poz. 1112 w art. 164 ust. 1 stwierdza, że podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu lotniczego wymaga uzyskania koncesji).
Szczegółowy zakres i warunki wykonywania działalności koncesjonowanej określają przepisy w/w ustaw.
Koncesji udziela odpowiedni minister. Udzielenie odmowa udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji lub ograniczenie jej zakresu w stosunku do wniosku następuje w drodze decyzji. Koncesji udziela się na czas nie krótszy niż 5 lat i nie dłuższy niż 50 lat, ale przedsiębiorca może wnioskować o udzielenie koncesji na czas krótszy. Uzyskanie koncesji wiąże się z koniecznością uiszczenia tzw. opłat koncesyjnych. Firma, która zamierza podjąć działalność gospodarczą wymagającą uzyskania koncesji, może ubiegać się o promesę, czyli przyrzeczenie wydania koncesji. W promesie uzależnia się udzielenie koncesji od spełnienia warunków wykonywania działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji. W promesie ustala się okres jej ważności, z zastrzeżeniem że nie może on być krótszy niż 6 miesięcy. W okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie. Wyjątkami od tej zasady są przypadki gdy np. uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy lub wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków określonych w promesie.
Zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej szczegółowy zakres i warunki wykonywania działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu określają przepisy innych ustaw (m.in. ustawa o ochronie osób i mienia, Prawo energetyczne). Art. 46 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej dopuszcza wprowadzenie innych koncesji w dziedzinach działalności mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny ważny interes publiczny w przypadku, gdy działalność ta nie może być wykonywana jako wolna lub po uzyskaniu wpisu do rejestru działalności regulowanej albo zezwolenia oraz wymaga zmiany niniejszej ustawy. Organ koncesyjny może określić w koncesji, w granicach przepisów odrębnych ustaw, szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją. Organ ten jest obowiązany przekazać każdemu zainteresowanemu przedsiębiorcy szczegółową informację o warunkach wykonywania działalności objętej koncesją niezwłocznie po wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia koncesji. Przepisy szczegółowo regulują procedurę wydawania ograniczonej liczby koncesji oraz przeprowadzania przetargu na koncesje w danej branży, gdy liczba firm chętnych do otrzymania koncesji i spełniających wymagane prawem kryteria jest większa niż liczba koncesji do udzielenia. W praktyce przepisy te znajdują zastosowanie np. przy koncesjonowaniu dla stacji radiowych i telewizyjnych. W przypadku gdy organ koncesyjny przewiduje udzielenie ograniczonej liczby koncesji, fakt ten ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Jeżeli liczba przedsiębiorców, spełniających warunki do udzielenia koncesji i dających rękojmie prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją, jest większa niż liczba koncesji przewidzianych do udzielenia, organ koncesyjny zarządza przetarg, którego przedmiotem jest udzielenie koncesji. Organ koncesyjny zamieszcza w Dzienniku Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej „Monitor Polski” informację o konieczności przeprowadzenia przetargu na udzielenie koncesji. W postępowaniu o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych organ koncesyjny zarządza przetarg jeżeli w wyniku dokonania oceny wniosków w trybie art. 36 ustawy o radiofonii i telewizji, liczba przedsiębiorców pozostaje większa niż liczba koncesji. Organ koncesyjny dokonuje wyboru ofert w liczbie zgodnej z liczbą koncesji, kierując się wysokością zadeklarowanych opłat za udzielenie koncesji.
W przypadku gdy kilku przedsiębiorców zadeklarowało opłatę w takiej samej wysokości, organ koncesyjny wzywa tych przedsiębiorców do ponownego zadeklarowania wysokości opłaty i wybiera ofertę przedsiębiorcy, który zadeklarował wyższą opłatę. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncepcji w określonych ustawą przypadkach. Organ koncesyjny może czasowo wstrzymać udzielenie koncesji, ze względu na przyczyny wymienione w ustawie, zamieszczając informacje o tym w Dzienniku Urzędowym Rzeczpospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Organ koncesyjny jest uprawniony do kontroli działalności gospodarczej w zakresie:
1) zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją;
2) przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej;
3) obronności lub bezpieczeństwa państwa, ochrony bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli.
Zakres upoważnienia w zakresie przeprowadzania kontroli został uregulowany zapisem
w ustawie.
Ustawa określa sytuacje, w których następuje cofnięcie koncesji:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją;
2) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją, mimo wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją.
Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres również ze względu
na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwo obywateli, a także w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy. Kolejnym sposobem reglamentacji działalności gospodarczej są zezwolenia i licencje.
Zezwolenie lub licencja na działalność gospodarczą oznacza uchylenie w sposób zindywidualizowany ustawowej przeszkody w legalnym podejmowaniu określonej działalności gospodarczej, która została ustanowiona przez państwo w celu zapewnienia realizowanego w interesie publicznym nadzoru nad tą sferą.
Wydanie więc zezwolenia lub licencji oznacza stwierdzenie, że nie zachodzą przeszkody
w podejmowaniu i wykonywaniu działalności gospodarczej. Wymóg uzyskiwania zezwoleń może być ustanowiony tylko w akcie prawnym rangi ustawy. O wydanie zezwolenia na podjęcie działalności gospodarczej może ubiegać się przedsiębiorca, a więc podmiot który został zarejestrowany w odpowiednim rejestrze.
Niekiedy jednak uzyskanie zezwolenia warunkuje w ogóle możliwość prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Dotyczy to zwłaszcza banków i zakładów ubezpieczeń. Art. 75 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, na podejmowanie i prowadzenie których wymagane są zezwolenia. Są to następujące ustawy:
1) ustawa z dnia 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 147, poz. 1231 z 2002r. z późniejszymi zmianami);
2) ustawa z dnia 29 lipca 1992r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. Nr 4, poz. 27 z 2004r.);
3) ustawa z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 z 1994r. z późniejszymi zmianami);
4) ustawa z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132, poz. 622 z 1996r. z późniejszymi zmianami);
5) Ustawa z dnia 24 kwietnia 1997r. o przeciwdziałaniu narkomani (Dz. U. Nr 24, poz. 198 i Nr 122, poz. 1143 z 2003r. z późniejszymi zmianami);
6) ustawa z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 58, poz. 515
z 2003r. z późniejszymi zmianami w zakresie produkcji tablic rejestracyjnych);
7) ustawa z dnia 21 sierpnia 1997r. – Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz. U. Nr 49, poz. 447 z 2002r. z późniejszymi zmianami);
8) ustawa z dnia 28 sierpnia 1997r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz. U. Nr 159, poz. 1667 z 2004r. );
9) ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. – Prawo bankowe (dz. U. Nr 72, poz. 665 z 2002r.);
10) ustawa z dnia 21 lipca 2000r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852
z 2000r. z późniejszymi zmianami);
11) ustawa z dnia 26 października 2000r. o giełdach towarowych (Dz. U. Nr 121, poz. 1019
z 2005r. z późniejszymi zmianami);
12) ustawa z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628 z 2001r.
z późniejszymi zmianami);
13) ustawa z dnia 11 maja 2001r. – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 63, poz. 636 z 2001r.
14) ustawa z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 72, poz. 747 , Nr 113, poz. 984 z 2002r.
oraz Nr 96, poz. 959 z 2004r.);
15) ustawa z dnia 22 czerwca 2001r. o organizmach genetycznie zmodyfikowanych
(Dz. U. Nr 76, poz. 811 z 2001r. z późniejszymi zmianami) w zakresie prowadzenia laboratorium referencyjnego;
16) ustawa z dnia 23 sierpnia 2001r. o środkach żywienia zwierząt (Dz. U. Nr 123, poz. 1350 Nr 122, poz. 1144 i Nr 208, poz. 2020 z 2003r. oraz Nr 91, poz. 877 z 2004r. z późniejszymi zmianami);
17) ustawa z dnia 6 września 2001r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 53, poz. 533 z 2004r. z późniejszymi zmianami);
18) ustawa z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371
z 2001r. z późniejszymi zmianami);
19) ustawa z dnia 19 lutego 2004r. o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62, poz. 574 z 2004r.);
20) ustawa z dnia 3 lipca 2002r. – Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 130, poz. 1112 z 2002r.
21) ustawa z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych
(Dz. U. Nr 169, poz. 1385 z 2002r. oraz Nr 91, poz. 870 i Nr 96, poz. 959 z 2004r.);
22) ustawa z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151
oraz Nr 91, poz. 870 i Nr 96, poz. 959 z 2004r.);
23) ustawa z dnia 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124,
poz. 1154 z 2003r. oraz Nr 96, poz. 959 z 2004r.);
24) ustawa z dnia 12 czerwca 2003r. – Prawo pocztowe (Dz. U. Nr 130, poz. 1188 z 2003r.
oraz Nr 69, poz. 627 i Nr 96, poz. 959 z 2004r.);
25) ustawa z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257
i NR 68, poz. 623 z 2004r.);
26) ustawa z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546
z 2004r.);
27) ustawa z dnia 21 stycznia 2005r. o doświadczeniach na zwierzętach (Dz. U. Nr 33,
poz. 289 z 2005r.).
Ponadto uzyskania zezwolenia albo dokonania zgłoszenia wymaga wykonywanie działalności związanej z narażeniem na działanie promieniowania jonizującego określonej
w ustawie z dnia 29 listopada 2000r. – Prawo atomowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1689 z 2004r.).
Natomiast uzyskania licencji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie
określonym w przepisach :
1) z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 204, poz. 2088 z 2004r.);
2) ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 86, poz. 789 z 2003r.
Z kolei uzyskania zgody wymaga prowadzenie systemu płatności lub systemu rozrachunków papierów wartościowych w zakresie określonym w przepisach ustawy z dnia 24 sierpnia 2001r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz. U. Nr 123, poz. 1351
z 2001r. z późniejszymi zmianami).
Organy zezwalające, udzielające licencji i udzielające zgody oraz wszelkie warunki wykonywania działalności objętej zezwoleniami, licencjami oraz zgodami, a także zasady
i tryb wydawania decyzji w sprawie zezwoleń, licencji i zgód określają przepisy w/w ustaw.
Organ zezwalający wydaje zezwolenie po stwierdzeniu, że sp...
gosicka