WOJSKOWE I POLICYJNE DZIAŁANIA PRZECIWTERRORYSTYCZNE
Terroryzm jest jednym z najpoważniejszych problemów współczesnego świata. Dlatego też, niezbędne stało się wypracowanie skutecznych metod jego zwalczania. Oprócz całej gamy środków prawnych i politycznych, jednymi z najważniejszych pozostają działania przeciwterrorystyczne sił wojskowych i policyjnych. Są one stosowane zarówno w celu zapobiegania zamachom, jak również w reakcji na same zamachy, w celu odbicia zakładników, lub ukarania sprawców tych zamachów. Celem niniejszej pracy jest wskazanie pewnych cech wspólnych dla całości tych działań, natomiast szczegółowe omówienie zagadnienia – z powodu jego różnorodności – wykracza poza ramy niniejszej pracy. Należy także zauważyć, że działania przeciwterrorystyczne są podobne do działań przeciwpartyzanckich i przeciwdywersyjnych.
Termin „działania przeciwterrorystyczne” jest pojęciem dość szerokim, w którym zawierają się dwa inne pojęcia : „antyterroryzm” („antiterrorism”) oraz „kontrterroryzm” „counterterrorism”. Pochodzą one z terminologii anglojęzycznej, gdzie termin „antiterrorism” oznacza działania o charakterze defensywnym, podejmowane w celu zapobieżenia atakowi terrorystycznemu, a termin „counterterrorism” oznacza działania ofensywne przeciwko terrorystom. Należy brać pod uwagę, że obydwa rodzaje działań mogą się nakładać w czasie i przestrzeni, jednak cały czas aktualne pozostaje rozróżnienie : działania defensywne – antyterroryzm, działania ofensywne – kontrterroryzm. Obecnie w Polsce używa się terminu „antyterroryzm” na określenie całości działań przeciwterrorystycznych co może prowadzić do nieporozumień, dlatego, zdaniem autora niniejszej pracy, celowe jest wprowadzenie terminu „działania przeciwterrorystyczne” jako określenia całości działań przeciw terrorystom, i zawężenie terminu „antyterroryzm” do działań defensywnych.
Podstawą wszelkich skutecznych działań przeciwterrorystycznych jest dobry wywiad, dlatego też zagadnienia te zostaną omówione na początku. Informacje dostarczane przez organa zajmujące się ich gromadzeniem i analizowaniem pozwalają na uzyskanie obrazu sytuacji, ocenę poziomu zagrożenia, wytypowanie potencjalnych celów terrorystów, a także na rozpracowanie ich struktur – a co za tym idzie, umożliwiają zadawanie terrorystom bolesnych ciosów. Informacje te mogą, pod względem swojego znaczenia, sytuować się na dwóch poziomach :
Ø Strategicznym – dotyczącym ogólnej sytuacji danej grupy terrorystycznej, jej długofalowych celów i zamierzeń, także współpracy z innymi grupami lub państwami. Informacje te pozwalają na przewidywanie działań terrorystów w długofalowej perspektywie, oraz na kształtowanie podstaw polityki antyterrorystycznej. Odbiorcami tego typu informacji są przede wszystkim najwyższe ośrodki decyzyjne.
Ø Taktycznym – dotyczącym krótkoterminowych zamiarów terrorystów, miejsc pobytu poszczególnych członków, aktualnie przygotowywanych zamachów. Te informacje pozwalają na ustalenie miejsc pobytu poszukiwanych terrorystów, ustalenie zamiarów działania poszczególnych „komórek” danej grupy, a także na tworzenie krótkoterminowych prognoz. Odbiorcami tych informacji są służby bezpośrednio zaangażowane w działania przeciwterrorystyczne.
Informacje wywiadowcze mogą być pozyskiwane z wielu źródeł. Możliwe jest tu stosowanie narzędzi wywiadu agenturalnego, jak i technicznego, a także opartego na źródłach jawnych (tzw. „biały wywiad”). Informacje pochodzące ze źródeł jawnych mają jednak ograniczone znaczenie. Na ich podstawie możliwe jest określenie orientacji ideologicznej grupy terrorystycznej, jak również jej celów długofalowych. Na podstawie orientacji ideologicznej danej grupy, jej celów politycznych, przeciwników a także analiz ogólnej sytuacji wewnętrznej i międzynarodowej możliwe jest także przybliżone prognozowanie jej „modus operandi”, potencjalnych celów, częściowo także sposobu działania. Są to więc, zgodnie z przyjętym podziałem, dane wywiadu strategicznego. „Biały wywiad” umożliwia także wykrywanie dopiero powstających grup terrorystycznych, poprzez obserwację legalnie działających skrajnych ugrupowań, i analizę zachodzących w tych ugrupowaniach procesów (na podstawie wydawanych przez nie książek, periodyków, materiałów w internecie). W ten sposób, możliwe jest wykrycie dopiero powstającego ugrupowania terrorystycznego, a właściwie jego zalążków. Należy jednak zwrócić uwagę, że takie działania mogą budzić opór organizacji broniących praw obywatelskich.
Wywiad techniczny obejmuje pozyskiwanie informacji wywiadowczych za pośrednictwem środków technicznych. Są to między innymi takie metody jak nasłuch łączności przeciwnika, podsłuch i podgląd pomieszczeń oraz osób, pozyskiwanie informacji przez rozpoznanie lotnicze i satelitarne, oraz włamania do systemów komputerowych. W działaniach przeciwterrorystycznych najbardziej przydatne jest stosowanie podsłuchu telefonicznego wobec podejrzanych osób, a także instalowanie mikrofonów i kamer (tzw. „pluskiew”) w pomieszczeniach i pojazdach używanych przez podejrzanych. Efektywne może być również włamywanie się do systemów komputerowych używanych przez terrorystów. Efektywność tych metod może jednak zostać poważnie osłabiona jeśli terroryści będą się zabezpieczać przed inwigilacją, stosując urządzenia do wykrywania podsłuchów (powszechnie dostępne na rynku) oraz stosować się do elementarnych zasad bezpieczeństwa łączności (np. szyfrowanie i kodowanie korespondencji, unikanie omawiania ważnych spraw przez telefon itp.). Rozpoznanie lotnicze i satelitarne jest raczej rzadko stosowane w działaniach przeciwterrorystycznych, jednak może być cennym dodatkiem jeśli działania obejmują śledzenie podejrzanych osób czy obiektów czy też monitorowanie wskazanych obszarów (np. obozów treningowych). Informacje uzyskane poprzez wywiad techniczny mogą mieć znaczenie zarówno strategiczne jak i taktyczne. W związku ze specyfiką działalności terrorystycznej, zakładającej działania w konspiracji, najbardziej efektywny jest jednak wywiad agenturalny.
Wywiad agenturalny opiera się na pozyskiwaniu informacji poprzez informatorów (agentów). Szczegółowe omówienie zagadnienia przekracza ramy niniejszej pracy, należy jedynie zaznaczyć podstawowe elementy tego typu działań. Werbunek agentów jest najskuteczniejszą metodą rozpoznawania grup terrorystycznych. Możliwe jest w ten sposób uzyskanie bardzo dobrego wglądu w procesy zachodzące w grupie terrorystycznej, zwłaszcza w procesy decyzyjne. Wywiad agenturalny może dostarczać informacji także wtedy gdy niemożliwe jest zastosowanie środków wywiadu technicznego (np. terroryści unikają używania środków technicznych do łączności). Istnieje jednak poważne niebezpieczeństwo wprowadzenia organów wywiadu w błąd przez terrorystów, poprzez umiejętną grę podwójnymi agentami. Aby uniknąć tego typu zagrożeń, celowe jest wielokrotne sprawdzanie agentów, i kontrola jakości dostarczanych przez nich informacji - poprzez dążenie do uzyskania informacji na dany temat z wielu źródeł.
Kolejnym elementem działań przeciwterrorystycznych są działania defensywne (antyterrorystyczne). Działania te są nastawione na zapobieżenie atakowi terrorystycznemu poprzez uniemożliwienie jego przeprowadzenia oraz ograniczenie jego skutków. Działania te mogą być prowadzone w skali całego państwa (lub nawet kilku państw), w skali regionalnej (konkretnej części terytorium) oraz lokalnej (konkretnego miejsca). Charakter tych działań musi być skorelowany z ogólną polityką władz i warunkami lokalnymi, dlatego też należy liczyć się z ograniczeniami w tym zakresie. Na przykład najlepszym sposobem na unikniecie zamachów w metrze było by jego zamkniecie, ale to doprowadziłoby do paraliżu komunikacyjnego.
Uniemożliwienie przeprowadzenia ataku możliwe jest zasadniczo w sytuacji odpowiednio wczesnego wykrycia zagrożenia. Powraca tu więc, wspomniana wyżej, konieczność posiadania dobrego wywiadu. Dzięki temu możliwe jest pozyskanie informacji o charakterze ogólnym (np. o możliwych sposobach ataku), jak i szczegółowych (o konkretnym zagrożeniu ze strony konkretnych osób). Im większa jest szczegółowość danych wywiadowczych, tym większe jest prawdopodobieństwo uniemożliwienia dokonania zamachu. Jednak szczegółowość tych danych maleje wraz ze wzrostem perspektywy czasowej, lub inaczej : im bliższy jest czas zamachu, tym dokładniejsze są informacje wywiadowcze. Zatem jeśli zagrożenie terrorystyczne jest jedynie zagrożeniem potencjalnym, to wszystkie cele i metody dokonania zamachu są potencjalne. W momencie wzrastającej grecyzacji zagrożenia (od wykrycia danej grupy terrorystycznej aż do dokonania konkretnego zamachu) określone cele i sposoby zamachów stają się stopniowo bardziej prawdopodobne niż inne. Takie oceny możliwe są do sporządzenia na podstawie danych wywiadowczych, pochodzących z wszystkich możliwych źródeł informacji a dotyczących celów strategicznych i taktycznych oraz sił i środków danej organizacji terrorystycznej.
Dysponując takimi informacjami, możliwe jest zorganizowanie konkretnych działań antyterrorystycznych. Jak już wspomniano, mogą one zachodzić na wielu szczeblach : od narodowego po lokalny. Jednocześnie, działania te prowadzone są w dwóch formach : jako działania punktowe (ochrona konkretnych obiektów lub osób) jak i działania strefowe (mające na celu uniemożliwienie działalności terrorystycznej na danym obszarze). Podstawowymi środkami działań punktowych są:
Ø środki fizyczne;
Ø środki techniczne.
Środki fizyczne są to po prostu odpowiednio przygotowane i wyposażone służby wartownicze lub ochronne. W przypadku obiektów wojskowych czy policyjnych oraz najważniejszych obiektów państwowych służby te są z reguły przeznaczonymi do tych zadań pododdziałami wojska lub policji, natomiast w przypadku obiektów cywilnych rolę tą spełniają cywilne podmioty gospodarcze (w przypadku Polski – koncesjonowane agencje ochrony). W przypadku stanu zwiększonego zagrożenia może się okazać potrzebne uzupełnienie wyżej wymienionych służb przez liczniejsze i lepiej wyposażone formacje państwowe. Formacjami tymi z reguły są siły policyjne, zazwyczaj ze składu tzw. pododdziałów zwartych (w przypadku Polski – Oddziały Prewencji Policji i Nieetatowe Pododdziały Prewencji). W przypadku użycia do tej roli sił wojskowych, najbardziej celowe jest użycie sił ze składu Żandarmerii Wojskowej lub specjalnie sformowanych w tym celu jednostek ochronnych (jak np. jednostki FAST w Korpusie Piechoty Morskiej USA). Możliwe jest też użycie sił lekkiej piechoty (po odpowiednim przeszkoleniu), natomiast niecelowe jest wykorzystanie sił ciężkich (pancernych bądź zmechanizowanych), gdyż ich wyposażenie ogranicza ich możliwości w tym zakresie zadań. Do wsparcia głównych sił ochronnych można także używać pododdziałów innych rodzajów wojsk, np. inżynieryjnych lub chemicznych. Tak więc mamy do czynienia z koniecznością tworzenia czasem nawet bardzo licznych grup operacyjnych, przy czym grupy te są tworzone na bazie kilku formacji państwowych, w tym czasem nawet kilku rodzajów wojsk.
Podstawowymi formami działań służb wartowniczych (ochronnych) są posterunki, warty, patrole i obserwacja. Celem tych działań jest przede wszystkim niedopuszczanie do wkroczenia na chroniony obiekt osób nieupoważnionych, a także nadzorowanie sytuacji na obiekcie i w jego bezpośrednim otoczeniu. W tym celu służby te wykrywają próby dokonania zamachu na dany obiekt (poprzez obserwację i środki techniczne), a w razie ataku prowadzą działania neutralizujące zagrożenie, lub – jeśli nie są w stanie zneutralizować zagrożenia – przechodzą do działań obronnych (np. izolując budynek zajęty przez terrorystów). Ponadto w razie ataku współdziałają także przy ratowaniu poszkodowanych. Środki techniczne stanowią istotne wsparcie dla środków fizycznych. Są to zarówno systemy obserwacyjne (kamery, czujniki, radary) oraz wykrywające niebezpieczne substancje i przedmioty (wykrywacze metalu, aparaty rentgenowskie do prześwietlania bagażu itp.). Specyficznym „środkiem technicznym” są psy – zarówno wartownicze czy patrolowe, jak i wyszkolone w wykrywaniu bomb lub broni. Do tego dodać należy elementy fortyfikacyjne – wznoszenie przeszkód, zapór, itp. mających utrudnić lub uniemożliwić wtargnięcie terrorystów na dany obiekt.
Uzbrojenie używane w tego typu zadaniach obejmuje przede wszystkim broń strzelecką, zarówno krótką (pistolety), jak i długą (pistolety maszynowe, karabiny, karabinki, ręczne karabiny maszynowe). Istotną rolę może odgrywać broń wyborowa, umożliwiająca prowadzenie precyzyjnego ognia, a co za tym idzie – poważnie zmniejszająca ryzyko strat ubocznych. Inne rodzaje broni są rzadko stosowane, ale może zajść potrzeba ich użycia (np. rakiety przeciwlotnicze). Podobnie wozy bojowe lub śmigłowce – ich użycie jest celowe prawie wyłącznie gdy chroniony obiekt zajmuje duży obszar , i niezbędna jest duża szybkość reakcji. W ochronie obiektów położonych na brzegach mórz, rzek lub dużych jezior celowe może okazać się użycie łodzi, w tym również uzbrojonych. Właściwe zestawienie uzbrojenia sił ochronnych wiąże się z siłą ognia jaką rozporządzają potencjalni przeciwnicy, ponadto nie należy zapominać o kwestiach psychologicznych (np. w Polsce ludzie z bronią maszynową stojący przy transporterach opancerzonych się źle kojarzą). Generalnie, dobór uzbrojenia i wyposażenia musi być poprzedzony analizą zadania i uwarunkowań mu towarzyszących.
Specyficznym rodzajem działań punktowych są działania w ochronie osób. Specyfika ta polega głównie na tym , że chroniony „obiekt” jest ruchomy. Z reguły osoby te są przywódcami politycznymi, dowódcami sił wojskowych lub policyjnych itp., ale może zajść konieczność ochrony nawet dużych grup ludzi. Mogą to być np. członkowie korpusu dyplomatycznego w czasie ewakuacji z danego kraju, uchodźcy, itp. Wówczas stosuje się konwojowanie jako formę działań antyterrorystycznych. Ze składu sił ochronnych wydzielić należy grupę rozpoznawczą – rozpoznającą trasę przed właściwym konwojem, grupę bliskiej ochrony – pozostającą cały czas przy konwojowanych i grupę reagowania – mającą reagować na ewentualne ataki. Ten trójpodział jest aktualny przy każdym środku przemieszczania się – czy jest to transport samochodowy, pieszy czy np. kolejowy.
Na uwagę zasługują jeszcze dwie kwestie:
Sprawne dowodzenie i łączność są istotnymi warunkami, wpływającymi na skuteczność działań sił ochronnych. Dzięki nim możliwe jest przekazywanie na bieżąco informacji o zagrożeniach, koordynacja działań poszczególnych komponentów sił ochronnych, zwłaszcza jeśli są one zbudowane z sił wydzielonych przez kilka formacji. Ponadto dowodzenie musi być skupione w rękach jednego dowódcy (w polskich warunkach prawnych będzie to oficer Policji)
Użycie jednostek specjalnych w działaniach antyterrorystycznych jest ograniczone. Ich rola są działania zdecydowanie ofensywne, i w takiej roli powinny występować. Komponenty ze składu jednostek specjalnych (zwłaszcza kontrterrorystycznych / uwalniania zakładników) mogą być włączane do grup operacyjnych tylko jako element kontruderzeniowy, przeznaczony do użycia tylko wtedy gdy pojawi się konkretne zagrożenie. Jego rolą może być likwidacja konkretnego zagrożenia (np. odbicie zakładników, eliminacja terrorysty) lub – jeśli jego siły będą niewystarczające – przygotowanie warunków do użycia większych sił.
Przedstawione wyżej zagadnienia są podstawowymi elementami punktowych działań antyterrorystycznych. Elementy te są wspólne dla całości tych działań, natomiast w zależności od sytuacji, szczegóły mogą znacząco się różnić. Inaczej będzie organizowana ochrona ewakuacji korpusu dyplomatycznego z kraju Trzeciego Świata, a inaczej ochrona dużych uroczystości religijnych w Polsce.
Działania strefowe prowadzone są w sposób odmienny od punktowych. Podstawową różnicą jest znacznie większy obszar działania. W znacznie większym stopniu prowadzone są działania czynne (patrolowe) niż bierne (posterunki, punkty kontrolne). Należy pamiętać, że w danej strefie działań będą znajdować się także poszczególne obiekty, które są przedmiotem działań punktowych. W związku z tym, siły prowadzące działania w strefie należy podzielić na trzy części : siły punktowe (na stałe przywiązane do pewnych konkretnych obiektów), siły mobilne (prowadzące działania patrolowe) oraz odwód (mający wspierać poprzednie dwie części). Siły punktowe zajmują się ochroną ochroną konkretnych obiektów. Takimi obiektami są :
Ø obiekty używane przez siły wojskowe i policyjne ( siedziby dowództw, infrastruktura logistyczna, obiekty koszarowe)
Ø siedziby urzędów administracji państwowej
Ø obiekty infrastruktury energetycznej (elektrownie, stacje transformatorowe, linie przesyłowe)
Ø obiekty infrastruktury socjalno – bytowej (stacje uzdatniania wody, ciepłownie, sieć wodociągowa i ciepłownicza)
Ø obiekty infrastruktury transportowej (węzły drogowe i kolejowe, lotniska i porty, ropociągi, gazociągi)
Ø miejsca dużych zgromadzeń ludności (centra handlowe, szkoły, obiekty kultu religijnego, miejsca masowych wydarzeń kulturalnych, itp.)
Ø placówki dyplomatyczne i konsularne
Ø przejścia graniczne oraz sama linia graniczna
Ø ważne zakłady przemysłowe (rafinerie, zakłady przemysłu chemicznego itp.) oraz budowle hydrotechniczne
Ø sądy, areszty, więzienia (zwłaszcza te w których są przetrzymywani lub sądzeni terroryści).
Należy zwrócić uwagę, że duża część z wyżej wymienionych obiektów zajmuje rozległy obszar lub ma charakter liniowy (rurociągi, linie przesyłowe, linia graniczna itp.). Pociąga to za sobą konieczność odpowiedniego przygotowania sił ochronnych.
W działaniach strefowych, jak już wspomniano, podstawowym rodzajem działań są działania patrolowe. Mogą one być prowadzone w różny sposób, zależnie od warunków lokalnych. Celem tych działań jest przede wszystkim zdobywanie informacji, zarówno o przeciwniku, jak i o ogólnej sytuacji w patrolowanym obszarze, ale patrolowanie może też mieć na celu demonstrację siły. W sytuacji wykrycia terrorystów, patrol może podjąć działania ofensywne lub też jedynie przygotowywać warunki do wprowadzenia do akcji większych sił (np. prowadząc obserwację podejrzanego). Patrolowanie może być prowadzone w sposób jawny lub skryty, i być prowadzone w różny sposób : od patroli pieszych po lotnicze. Każdy z tych sposobów ma swoje wady i zalety, dlatego też ich wybór zależy od takich czynników jak :
Ø poziom zagrożenia stwarzanego przez terrorystów
Ø warunki naturalne (ukształtowanie terenu, klimat)
Ø gęstość zamieszkania, stopień urbanizacji oraz sieć dróg
Ø stosunek lokalnej ludności do sił przeciwterrorystycznych
Ø dostępność sił i środków możliwych do wykorzystania.
Na podstawie analizy wyżej wymienionych czynników, możliwe jest wypracowanie modelu działań odpowiedniego do danej sytuacji.
W działaniach patrolowych możliwe jest użycie różnorodnych sił. Jeśli możliwe jest użycie sił policyjnych, powinny one odgrywać podstawową rolę. Wiąże się to z tym, że siły policyjne są najlepiej przygotowane do działań patrolowych (jest to jedna z podstawowych metod działania policji), a także najlepiej znają teren działania. Jako wzmocnienie sił policyjnych możliwe jest użycie sił lekkiej piechoty, obrony terytorialnej lub żandarmerii. Możliwe jest także wykorzystanie do działań patrolowych także żołnierzy innych rodzajów wojsk (np. artylerii czy wojsk pancernych), jeżeli nie ma potrzeby użycia tych rodzajów wojsk zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem (ale w tym momencie żołnierze ci muszą zostać odpowiednio przeszkoleni do wykonywania zadań patrolowych). Liczebność patrolu zależy od aktualnej sytuacji, ale z reguły waha się od sekcji (4 osoby) do plutonu (jeżeli zadaniem patrolu jest demonstracja siły). Uzbrojenie i wyposażenie również należy dostosować do potrzeb. Podstawową bronią są karabiny szturmowe oraz pistolety i pistolety maszynowe. W szczególnych sytuacjach potrzebne może się okazać wykorzystanie broni zespołowej (karabiny maszynowe, rzadziej granatniki). Wiąże się to z niewielką siłą ognia terrorystów, a także koniecznością unikania ubocznych skutków (strat wśród ludności cywilnej i jej mieniu). Z tych samych powodów bardzo ograniczone jest użycie granatów ręcznych. Z mniej typowych rodzajów uzbrojenia przydatne mogą się okazać strzelby gładkolufowe, szczególnie przydatne do walki na bardzo małym dystansie. Z uwagi na to, że działania przeciwterrorystyczne nie są działaniami wojennymi (zwłaszcza w sensie prawnym) można rozważyć użycie amunicji o podwyższonej skuteczności (zakazanej w działaniach wojennych).
Istotną rolę w działaniach patrolowych mogą odegrać siły specjalne. Ich podstawową rolą w tych działaniach jest skryte patrolowanie wyznaczonych obszarów, stosując zarówno typowe techniki stosowane w patrolach rozpoznawczych (np. podczas patrolowania kompleksów leśnych) jak i techniki niejawnych działań specjalnych (działając w ubraniach cywilnych, co jest szczególnie skuteczne w terenie zurbanizowanym).
Patrole lądowe mogą być prowadzone w sposób skryty, w ubraniach cywilnych i z ukrytą bronią i innym wyposażeniem. Umożliwia to nierzadko znacznie większe efekty, zwłaszcza z punktu widzenia zdobytych w ten sposób danych rozpoznawczych. Wymaga jednak odpowiednio przygotowanego personelu, a także odpowiedniego wyposażenia (pojazdy operacyjne, łatwa do ukrycia broń itp.) wobec czego działania te są domeną odpowiednich służb policyjnych i ewentualnie pododdziałów specjalnych.
W działaniach patrolowych ważne jest także lotnictwo. Statki powietrzne mogą być wykorzystywane zarówno do samodzielnego patrolowania, jak i do współpracy z siłami naziemnymi (na przykład jako środek transportu). Podstawową rolę odgrywają śmigłowce lekkie, ewentualnie średnie, oraz lekkie samoloty, zapewniające dogodne warunki do obserwacji (dobra widoczność, mała prędkość). Dużą pomocą są też bezpilotowe statki powietrzne, zdolne do długotrwałego działania (nie limitowanego wytrzymałością załogi).
Kolejnym rodzajem działań prowadzonych w ramach działań strefowych są działania bierne. Są to przede wszystkim działania takie jak :
Ø blokady,
Ø punkty kontrolne,
Ø posterunki obserwacyjne.
W tego typu działaniach mamy do czynienia z biernym działaniem sił przeciwterrorystycznych, oczekujących na aktywność terrorystów. Blokady (działania blokadowe) są to działania mające na celu zablokowanie dostępu terrorystom do określonego rejonu lub miejsca, którym może być np. stolica państwa, granica, itp. W ramach działań blokadowych stosuje się następujące środki :
Ø Blokada lądowych linii komunikacyjnych (drogowych, kolejowych, wodnych śródlądowych). W zależności od sytuacji uniemozliwia się korzystanie z tych linii w ogóle, wprowadza się ograniczenia, lub tylko poddaje się te linie ścisłej kontroli (z reguły poprzez punkty kontrolne w dogodnych punktach).
Ø Blokada morska danego akwenu.
Ø Blokada przestrzeni powietrznej. (zakaz lotów lub ich ograniczenie)
Działania te wymagają z reguły dużych sił, i to nie tylko ze składu sił policyjnych. W razie blokady morskiej lub przestrzeni powietrznej niezbędny jest udział sił Marynarki Wojennej (lotnictwo morskie, okręty wojenne) lub Sił Powietrznych (system obrony powietrznej, lotnictwo myśliwskie). W działaniach blokadowych na lądzie podstawowym narzędziem są stałe posterunki kontrolne rozmieszczone na liniach komunikacyjnych, a także w miejscach gdzie może dojść do prób przerwania blokady (np. brody na rzece). Pomiędzy tymi posterunkami można utrzymywać albo ciągłą linię blokady albo jedynie ją patrolować. Celowe jest wzniesienie na tej linii przeszkód, zapór lub płotów, wspartych systemem pozwalającym na wykrywanie naruszeń linii blokady (kamery, czujniki). Ponadto należy utrzymywać siły odwodowe, pozwalające na szybką reakcję na przerwanie blokady.
Punkty kontrolne – czyli miejsca kontroli pojazdów i osób - mogą występować zarówno jako element działań blokadowych, jak i działań innego rodzaju. Podstawową funkcją punktu kontrolnego jest wykrywanie przemieszczających się terrorystów oraz przedmiotów używanych do celów terrorystycznych (broń, materiały wybuchowe itp.). Punkty kontrolne mogą być stałe oraz ruchome, których lokalizacja jest często zmieniana. Pozwala to na zaskakiwanie terrorystów, próbujących uniknąć kontroli. Do ich obsadzenia można wykorzystać podobne rodzaje sił, co do działań patrolowych, jednak celowe jest wzmacnianie ich przez przewodników z psami policyjnymi (do wykrywania broni ...
joujo