Putney Mary Jo - Orientalny ksiaze.pdf - Puyney Mary Jo-romans historyczny - beatris1234

Prolog

Anglia, 1839

Nazywał siebie pielgrzymem, wędrowcem, i przybył do Londynu po

zemstę.

Zapadał zmierzch, kiedy „Kali" płynęła powoli w górę Tamizy,

zmierzając do portu na Isle of Dogs. W powietrzu unosił się smród

charakterystyczny dla miejsc, gdzie woda styka się z lądem i gdzie zbyt

wielu ludzi żyje stłoczonych na niewielkiej przestrzeni.

Wędrowiec stał oparty o maszt, wpatrywał się w migotliwe światła

Londynu i słuchał delikatnego chlupotu wody uderzającej o kadłub

statku. Na pozór wydawał się spokojny i zrelaksowany, lecz była to

jedynie poza, produkt wielu lat ćwiczeń i dyscypliny, gra, którą

prowadził od tak dawna, że stała się jego drugą naturą. Jeszcze jako

dziecko zrozumiał, że lepiej nie zdradzać przed nikim prawdziwego

stanu swego umysłu i uczuć; od tej pory nauczył się tak doskonale

skrywać prawdziwe emocje, że czasami sam nie wiedział, co czuje.

Tego wieczoru jednak nie miał żadnych wątpliwości co do natury

swych emocji. Ta mglista, angielska ciemność skrywała jego wroga,

a świadomość owego faktu płonęła triumfalnie w jego żyłach. Czekał na

ten moment od ćwierć wieku, czekał, by nasycić się powolną, krwawą

zemstą za swoje cierpienia.

Płomień nienawiści rozgorzał w jego sercu, kiedy był zaledwie

dziesięcioletnim chłopcem. Przez kolejne lata pielęgnował go sta-

rannie, podsycał gorzkimi wspomnieniami. Oczekiwanie na zemstę

i przygotowania, jakie do niej czynił, były dziwną mieszanką bólu

i przyjemności. Przemierzał całą ziemię, gromadził majątek na różne

sposoby, ćwiczył umysł i ciało, aż uczynił z nich broń groźniejszą od

noża czy pistoletu, uczył się, jak przetrwać i prosperować w różnych

krajach, wśród różnych ludzi. Każda nowa umiejętność, każda złota

moneta, każdy, najmniejszy nawet postęp w doskonaleniu zręczności

umysłu i ręki były dlań kolejnym krokiem w stronę ostatecznego celu.

Teraz wszystkie te przygotowania zaprowadziły go do Londynu, do

największego miasta na ziemi, miejsca, gdzie mieszkały obok. siebie

przepych i nędza, próżność i szlachetne idee.

Obarczył swego kapitana rutynowymi czynnościami, jakie wiązały

się z przybiciem do portu, sam zaś sycił się ciszą i rozkoszą oczeki-

wania. Jeszcze przed podróżą, z dystansu, zaczął oplatać sieć wokół

swej ofiary. Teraz chciał dokończyć dzieła, powoli rozprawić się z

przeciwnikiem, dręczyć go w najwymyślniejszy i najokrutniejszy

sposób. Chciał, by ten wiedział, dlaczego spotyka go taki los; chciał być

blisko, by widzieć narastający w nim strach i gniew, by cieszyć się jego

ostatecznym upadkiem.

Kiedy załatwili już formalności celne, Wędrowiec wysłał wiadomość

do lorda Rossa Carlisle'a, który stanowił ważny element jego planu.

Potem czekał. Człowiek znany jako Wędrowiec - wojownik, podróż

nik, bogaty i hojny, bohater tajemniczych ludów żyjących poza

zasięgiem brytyjskiego prawa - umiał czekać, był cierpliwy. Wiedział

jednak, że wkrótce skończy się czas oczekiwania.

Wiadomość dotarła do lorda Rossa Carlisle'a bardzo szybko. Nie

minęły nawet dwie godziny, a już jego powóz zatrzymał się

w porcie. Kiedy wysoki, szczupły Anglik wspiął się na pokład statku

i wszedł w krąg światła, rzucanego przez latarnię, Wędrowiec przy-

glądał mu się przez chwilę, bezpiecznie ukryty w cieniu.

Minęły dwa lata od czasu, gdy widzieli się po raz ostatni. Wędrowiec

ciekaw był, jak silne okażą się więzy ich przyjaźni tutaj, w Anglii,

Młodszy syn diuka mógł bez przeszkód bratać się z jakimś nieznanym

mu bliżej poszukiwaczem przygód w odległej i dzikiej Azji, nie

wiadomo jednak, czy zechce wprowadzić go do własnego kręgu

znajomych. Choć obaj mężczyźni pochodzili z zupełnie różnych

środowisk, charakteryzowało ich zaskakujące podobieństwo umysłów

i poczucia humoru.

Nawet w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa w górach Hin

dukusz lord Ross pozostawał przede wszystkim angielskim arystokratą.

Teraz, oblany blaskiem latarni i odziany w strój, którego równowartość

zapewniłaby kafiristańskiej rodzinie bezpieczną egzystencję przez

kilka ładnych lat, wyglądał dokładnie na tego, kim był: przedstawi-

cielem klasy rządzącej największego światowego imperium.

Wędrowiec odsunął się od masztu i wszedł w krąg światła.

- Cieszę się, że moja wiadomość zastała cię w domu, Ross. Dobrze,

że przyjechałeś tak szybko.

Spojrzenia przyjaciół spotkały się ze sobą dokładnie na tym

samym poziomie. Lord Ross miał brązowe oczy, co stanowiło

zaskakujący kontrast dla jego jasnych blond włosów. Obaj męż

czyźni nie tylko się przyjaźnili, ale i konkurowali ze sobą, a emocje

towarzyszące ich spotkaniu wcale nie były zupełnie jednoznaczne.

- Musiałem się przekonać czy to rzeczywiście ty, Mikahl. -

Anglik wyciągnął dłoń do powitania. - Nie wierzyłem, że naprawdę

zobaczę cię w Londynie.

- Powiedziałem przecież, że tu przyjadę. Ross, nie powinieneś był

wątpić w moje słowa. - Choć na pozór traktowali się z ostrożnym

dystansem, Wędrowiec uścisnął mocno dłoń arystokraty, szczerze

uradowany z tego spotkania po łatach i nieco tą radością zaskoczony. -

Jadłeś już kolację?

- Tak, ale z chęcią napiłbym się tego świetnego koniaku, który

zawsze wozisz ze sobą.

- Zatrzymaliśmy się we Francji specjalnie po to, żeby uzupełnić

zapasy.

Wędrowiec zaprowadził przyjaciela pod pokład. Kiedy weszli do

bogato zdobionej kabiny gospodarza, ten zerknął ukradkiem na

swego towarzysza. Lord Ross wyglądał jak typowy ociężały angiel

ski arystokrata: czy to możliwe, by naprawdę zmienił się aż tak

bardzo?

Kierowany nagłym impulsem, Wędrowiec postanowił niezwłocznie

się o tym przekonać. Bez ostrzeżenia odwrócił się na pięcie, kierując

jednocześnie łokieć na splot słoneczny przyjaciela. Uderzenie o takiej

sile powaliłoby na ziemię podrośniętego wołu, nie mówiąc już o czło

wieku, nic takiego jednak nie nastąpiło.

Z zadziwiającą szybkością Ross pochwycił ramię Wędrowca, nim

jego łokieć dosięgnął celu. Potem pochylił się i obrócił, jednym

płynnym ruchem posyłając gospodarza w drugi róg kabiny.

Upadając na prawy bok, Wędrowiec automatycznie zwinął ciało

w kłębek i przetoczył się pod ścianę. Podczas prawdziwej walki

natychmiast powróciłby do akcji, teraz jednak oparł się plecami

o drewniane panele i uspokoił oddech.

- Cieszę się, że cywilizacja nie zrobiła z ciebie ociężałego mię

czaka. - Uśmiechnął się szeroko, czując, jak rezerwa i niepewność

wywołana dwuletnim rozstaniem znika bez śladu. - Nie nauczyłeś się

tego rzutu ode mnie.

Ross roześmiał się wesoło, niczym rozbrykany chłopiec, i poprawił

zmierzwione włosy i fular.

- Pomyślałem, że skoro naprawdę wracasz do Anglii, powinienem

być odpowiednio przygotowany, ty stary diable. - Wyciągnął rękę,

by pomóc gospodarzowi podnieść się na nogi. - Pax?

- Pax - zgodził się Wędrowiec, przyjmując pomocną dłoń i wstając

z podłogi. Cieszył się, że więzy przyjaźni przetrwały próbę czasu,

i to nie tylko dlatego, że Ross mógł być mu przydatny. - Kiedy

wszedłeś na pokład, wydałeś mi się tak bardzo angielski i arysto-

kratyczny, że nie byłem pewien, czy pamiętasz jeszcze Hindukusz.

- Skoro ja wyglądałem jak angielski arystokrata, to ty z kolei

przypominałeś wschodniego paszę, który nie może się zdecydować, czy

mnie przywitać, czy też wrzucić do lochu.

Ross rozejrzał się po kabinie, której wystrój stanowił mieszankę

wschodniego i zachodniego luksusu. Dębowe biurko z pewnością

pochodziło z Europy, lecz gruby dywan został utkany w Persji, na

obitych zaś aksamitem ławkach zgodnie z tureckim zwyczajem leżały

puszyste, wyszywane poduszki. Odpowiednie otoczenie dla człowieka

Wschodu, który postanowił wyprawić się w szeroki świat.

Ross usiadł na jednej z poduszek i skrzyżował nogi odziane

w eleganckie, skórzane buty. Wciąż nie mógł uwierzyć, że jego

tajemniczy przyjaciel jest w Anglii, bo podobnie jak jastrząb, którego

imię nosił, Wędrowiec przebywał raczej w okolicach dzikich i niedostę-

pnych. Z drugiej jednak strony, choć miał na sobie luźne azjatyckie sza-

ty, a jego czarne włosy były znacznie dłuższe niż włosy angielskich dże-

ntelmenów, wcale nie wydawał się tu nie na miejscu. Kiedy otworzył

barek i wyciągnął stamtąd karafkę brandy, poruszał się ze spokojem

i pewnością człowieka, który wszędzie czuje się jak u siebie w domu.

- Na okręcie nie ma lochu, więc najwyżej powiesiłbym cię na

rei. - Wędrowiec nalał brandy do dwóch kryształowych kielichów. -

Ponieważ jednak łamaliśmy razem chleb i dzieliliśmy sól, nie mogę

teraz potraktować cię w tak nieelegancki sposób.

Ross przyjął kielich, podziękował krótko, a potem przechylił głowę,

przyglądając się swemu przyjacielowi z zaciekawieniem.

- Ćwiczyłeś angielski. Wciąż słyszę delikatny akcent, ale mówisz

równie płynnie jak rodowity Brytyjczyk.

- Cieszę się, że tak to oceniasz. - Wędrowiec rozsiadł się na

sąsiedniej ławce i uśmiechnął sardonicznie. - Chcę zostać lwem

angielskich salonów. Myślisz, że mam jakieś szanse?

Ross omal nie zakrztusił się brandy.

- A dlaczego, u diabła, miałbyś się bawić w coś podobnego? -

spytał, na tyle zaskoczony, że zapomniał o taktownym zachowaniu. -

Zapewniam cię, że angielscy arystokraci to straszni nudziarze. Wcale

do ciebie nie pasują.

- Czy to oznacza, że nie chcesz przedstawić mnie swoim przyja

ciołom i rodzinie?

Ross przymrużył oczy, słysząc w głębokim głosie przyjaciela nutkę

wyrzutu i groźby jednocześnie.

- Wiesz dobrze, że tak nie myślę, Mikahl. Jestem twoim dłużnikiem,

a jeśli zechciałeś nagle wejść do tak zwanego „towarzystwa", zrobię

wszystko, co w mojej mocy, by ci pomóc. Zdobycie powierzchownej

akceptacji ze strony tych ludzi wymaga jedynie odpowiedniego

wprowadzenia i odpowiednich pieniędzy, a ty masz jedno i drugie.

Pamiętaj tylko, że bez względu na to, co zrobisz, zawsze będziesz

postrzegany jako outsider.

- Żadne środowisko nie akceptuje w pełni człowieka, który przy-

chodzi z zewnątrz - zgodził się z nim Wędrowiec. - Ja jednak wcale nie

marzę o tym, by angielska arystokracja przygarnęła mnie czule do

swego łona. Wystarczy, że będą mnie tolerować jako egzotyczną i

niegroźną rozrywkę.

- Niech Bóg ma w swej opiece tego, który uzna cię za niegroźną

rozrywkę - uśmiechnął się Ross. - Nie mogę jednak pojąć, dlaczego

chcesz tracić czas dla ludzi, którym Paryż wydaje się krańcem

cywilizowanego świata.

- Może chcę się po prostu przekonać, czy mnie na to stać? -

Wędrowiec odchylił głowę do tyłu i opróżnił kielich.- Prawdę mówiąc,

towarzystwo jako takie wcale mnie nie interesuje. Jednak podczas

pobytu w Anglii chciałbym... - przerwał na moment, szukając

odpowiedniego określenia - wyrównać stare rachunki.

- Kimkolwiek jest ten człowiek, nie chciałbym teraz być na jego

miejscu - mruknął Ross. - Czy to ktoś, kogo mógłbym znać?

- Całkiem możliwe.

Wędrowiec wyraźnie wahał się, czy powiedzieć coś więcej, o czym

świadczył koci błysk w jego zielonych oczach. Pomimo doskonałej

angielszczyzny i rozległej wiedzy, której mógłby mu pozazdrościć

niejeden absolwent Cambridge, jego zachowanie i gesty natychmiast

zdradzały, że jest obcokrajowcem. Ross podejrzewał, że nigdy nie

będzie w stanie do końca zrozumieć jego osobowości; właśnie dlatego

Wędrowiec był takim fascynującym towarzyszem.

Po chwili milczenia Mikahl przemówił ponownie:

- Biorąc pod uwagę, jak mocno skoligacone są ze sobą rodziny

należące do angielskiej arystokracji, może okazać się, że człowiek,

który mnie interesuje, jest twoim dalekim kuzynem, synem twojej

matki chrzestnej czy kimś w tym rodzaju. W takim wypadku nie będę

zdradzał ci moich planów, a poproszę cię jedynie, byś nie przeszkadzał

mi w ich realizacji.

Ross nie chciał podejmować żadnych decyzji, nie wiedząc, kogo

dotyczą owe plany, spytał więc wprost:

- Jak nazywa się ten człowiek?

- Charles Weldon. Czcigodny... - Wędrowiec wypowiedział ten

tytuł z lekką nutką ironii. - Charles Weldon. Przypuszczam, że

słyszałeś o nim, nawet jeśli nie znasz go osobiście. To jeden z naj-

słynniejszych londyńskich biznesmenów.

Ross zmarszczył brwi.

- Owszem, znam go osobiście. Niedawno nadano mu tytuł baroneta,

więc teraz jest to już sir Charles Weldon. To zabawne, że wspomniałeś

o kuzynach. Nie jesteśmy, co prawda, spokrewnieni, ale niedawno

Weldon oświadczył się jednej z moich kuzynek, a ona zamierza

przyjąć te oświadczyny. - Dokończył brandy, jeszcze mocniej mar

szcząc brwi. - Tak się składa, że bardzo lubię tę kuzynkę.

- Nie wiedziałem, że chce ożenić się powtórnie.- Wędrowiec

ponownie napełnił oba kieliszki i usiadł na miękko wyściełanej sofie,

układając nogi w pozycji, która większości Anglików sprawiłaby

ból. - Domyślam się, że nie pochwalasz tego wyboru. Wiesz o czymś, co

mogłoby dyskredytować Weldona jako męża twojej kuzynki?

- Nie, cieszy się ogromnym szacunkiem. Jako młodszy brat lorda

Batsforda obraca się w najwyższych, kręgach towarzystwa, choć sam

dorobił się majątku na handlu i operacjach finansowych.- Ross

zastanawiał się nad czymś przez chwilę, potem dodał powoli: -

Weldon był zawsze bardzo układny i miły, kiedy miałem okazję się

z nim spotykać. Nie wiem, dlaczego za nim nie przepadam. Może

jest zbyt układny.

- Czy twoja kuzynka go kocha?

Ross pokręcił głową.

- Wątpię. Weldon jest ponad dwadzieścia lat starszy od Sary, ona zaś

nie należy raczej do romantyczek.

Wędrowiec uśmiechnął się lekko.

- A ponieważ serce tej damy nie płonie miłością, nie będziesz

specjalnie zmartwiony, jeśli zaręczyny skończą się niczym?

Ross pomyślał o dziwnym niepokoju, jaki wzbudzał w nim Weldon,

o dziwnych pogłoskach dotyczących tego człowieka, aluzjach zbyt

niekonkretnych, by nazwać je plotkami.

- Mogę być pewien, że Weldon zasługuje na los, który chcesz mu

zgotować?

- Przyrzekam ci, że zasłużył w pełni na to, co mogę mu zrobić,

i na znacznie, znacznie więcej - odparł Wędrowiec głosem, w którym

kryła się śmiertelna groźba.

Ross wierzył mu bez zastrzeżeń. Umysł Wędrowca stanowił zagadkę,

on sam kierował się często pobudkami niezrozumiałymi dla przecięt-

nego Anglika, z pewnością jednak był człowiekiem honoru.

- Prawdę mówiąc, byłbym nawet zadowolony, gdyby nie doszło do

tego małżeństwa, pod warunkiem jednak, że nie zrobisz jej krzywdy.

- Nie mam zamiaru krzywdzić niewinnych ludzi. - Wędrowiec oparł

się wygodnie o wielkie, bogato wyszywane poduszki. - Powiedz mi coś

więcej o swojej kuzynce.

- To łady Sara St. James, jedyna córka diuka Haddonfield. Nasze

matki były siostrami bliźniaczkami, dwie szkockie piękności bez

wielkich tytułów. Kiedy przybyły do Londynu, nie miały nic prócz

urody. - Ross pociągnął kolejny łyk, rozkoszując się bogatym smakiem

brandy. - I to im wystarczyło. Nazywano je Cudownymi Siostrzycz

kami i obie zostały księżnymi, ustanawiając małżeński rekord, który

od tej pory bezskutecznie stara się pobić każda ambitna matka

w Wielkiej Brytanii.

- Ile lat ma twoja kuzynka?

Ross dokonał szybko obliczeń. Sara była cztery lata młodsza od

niego...

- Dwadzieścia siedem.

- Dość dużo jak na pannę. Nie jest atrakcyjna?

Ross roześmiał się.

- Wręcz przeciwnie. W Anglii dwadzieścia siedem lat to jeszcze

nie tak dużo jak na pannę. Gdyby Sara okazała kiedykolwiek chęć

zamążpójścia, miałaby całą armię starających, jak dotąd jednak nie

była na to zdecydowana.

Wędrowiec zadumał się nad jego słowami.

- Chciałbym poznać lady Sarę, i to szybko - powiedział po

chwili. - Najpierw jednak muszę upodobnić się do angielskiego

dżentelmena.

Ross przyjrzał mu się uważnie.

- To nie będzie trudne. Jutro zabiorę cię do mojego krawca

i fryzjera. Ostrzegam cię od razu: modne angielskie ubrania będą

znacznie mniej wygodne od tego, co masz teraz na sobie. Nie staraj

się jednak za bardzo zmieniać; lekki powiew egzotyki uczyni cię tylko

bardziej interesującym, bo towarzystwo zawsze spragnione jest nowo

ści. - Zamyślił się na chwilę, a potem uśmiechnął szelmowsko. -

Przedstawię cię jako księcia.

Wędrowiec ściągnął swe czarne, gęste, niemal diaboliczne brwi.

- Książę to nie jest najlepsze tłumaczenie słowa mir.

- Ponieważ w angielskim nie istnieje żaden odpowiednik tego

tytułu, książę będzie równie dobry jak każdy inny. W ten sposób

zyskasz sobie więcej szacunku, choć żaden obcy tytuł nie może się

równać z angielskim - wyjaśnił Ross. - Książę Wędrowiec z Kafiri-

stanu. Będziesz sensacją.

Szczególnie wśród obwieszonych klejnotami dam z towarzystwa,

dodał w myślach. Ciekaw był, jak też zachowają się angielskie

gołębie, kiedy umieści wśród nich tego azjatyckiego jastrzębia.

Putney Mary Jo - Orientalny ksiaze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: