Demoniczne gry i bajki.pdf

(118 KB) Pobierz

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">

Demoniczne gry i bajki

Bajki

Coraz więcej współczesnych bajek zaczyna

przypominać animowane horrory i filmy sensacyjne, a nie

gatunek literacki czy filmowy, jakim jest bajka. Porównując

bajki sprzed kilkudziesięciu lat dostrzec możemy ogromne

zmiany. O ile np. w Pszczółce Mai odnajdujemy cechy

ludzkie przypisane różnym zwierzętom, z których wynika

wiele morałów życiowych, zabawnych i pouczających

sytuacji (zło, lenistwo, oszukaństwo jest tam napiętnowane,

a prawdziwa przyjaźń, uczciwość, poświęcenie –

docenione), to współczesne bajki niosą ze sobą przemoc,

agresję i magię, pomieszanie pojęć i wartości z

antywartościami.

Dzieci raczone są najwymyślniejszymi rysunkami

potworów, szkieletorów czy demonów. Wątki kryminalne

(morderstwa), sensacyjne (napady, rabunki, kradzież

dyskietek i danych), okultystyczne (wróżki, magia, rzucanie

przekleństw i uroków), jak też satanistyczne (demony),

stanowią główną treść tych kreskówek.

Jest to tym bardziej niebezpieczne, że dziecko nie umie

jeszcze odróżniać fikcji od prawdy. Jeżeli dodatkowo

animacja zaciera granice między dobrem a złem, prawdą i

kłamstwem, to dziecko wzrasta i kształtuje swą świadomość

w oparciu o fikcję i kłamstwo.

Często rodzice dziwią się, dlaczego nauczyciele w

szkole mówią o nadpobudliwości ich dziecka, dlaczego ich

pociecha w nocy się budzi spocona i znerwicowana. Gdyby

tak łaskawie zechcieli obejrzeć kilka bajek, jakie ogląda ich

dziecko, prawdopodobnie sami by się budzili z koszmarami.

864526891.051.png

864526891.053.png

864526891.054.png

864526891.055.png

864526891.001.png

864526891.002.png

864526891.003.png

864526891.004.png

864526891.005.png

864526891.006.png

864526891.007.png

Ponadto obecne bajki niejednokrotnie uczą dziecko, iż

moc w zwyciężaniu zła leży w magii i różnego rodzaju

potworach, które można okiełznać. Tak dzieje się np. w

Pokemonach. Dziecko nabiera przekonania, iż to, co

zagraża światu, miastu czy jemu samemu, znajdzie ratunek

nie w modlitwie, powierzeniu się Jezusowi czy wezwaniu

Anioła Stróża, lecz w boskiej wręcz mocy He-Mana,

Supermana czy potęgi wynalazków Batmana (zauważmy, iż

jest to postać nietoperza z uszami przypominającymi rogi!).

Harry Potter – a magia i satanizm!

Święcący ogromne sukcesy Harry Potter

nafaszerowany jest magią, którą – jak to ukazaliśmy

wcześniej – Biblia jednoznacznie potępia. W Harrym

Potterze magia i okultyzm nie jest tylko jakimś dodatkowym

epizodem – jak w klasycznej bajce. Stanowi ona główne

źródło jego znaczenia. Zauważmy, iż Harry Potter zaczyna

coś znaczyć w momencie, gdy ujawnia swe magiczne

zdolności. Za pomocą czarów pokonuje przeciwności i złych

magów. Jednak nie ma białej i czarnej magii – za każdą z

nich bowiem stoi zły duch. Co więcej, książka sugeruje, iż

ci, którzy nie mają wiedzy tajemnej, są mugolami, tzn.

nieoświeconymi, ignorantami, niższą klasą od

posiadających wiedzę tajemną, tj. okultystyczną. To prawda,

że w książce można znaleźć elementy przyjaźni,

poświęcenia, miłości czy tęsknoty za rodzicami, ale prawdą

jest też, iż najgorsze kłamstwo to takie, które jest

wymieszane z prawdą i dobrem.

Ponadto przyjaźń i prawdziwe dobro muszą być

czynami dobrymi ze swej natury (przypomina o tym papież

Jan Paweł II w encyklice Veritatis splendor ). A magia i czary

ze swej natury są czynami złymi i nie zmienia tego fakt, iż

ktoś się posługuje nią w dobrej wierze czy w dobrym celu.

864526891.008.png

864526891.009.png

864526891.010.png

864526891.011.png

864526891.012.png

864526891.013.png

864526891.014.png

864526891.015.png

864526891.016.png

864526891.017.png

864526891.018.png

Cel nie uświęca środków! Czy np. przyjaźń dwóch

satanistów będzie wzorem przyjaźni dla naszego dziecka?

Czy zdobywanie pieniędzy na lekarstwa dla chorej osoby za

pomocą cudzołóstwa usprawiedliwi prostytucję?!

„Czy Harry Potter jest dobrym chłopcem?” – to pytanie

w swej książce postawił S. Krajski (dz. cyt., s. 110). Analiza

tekstu wskazuje, iż mimo pewnych ludzkich odruchów, Harry

wykazuje wiele złośliwości, zemsty, nieuczciwości.

Zwróćmy uwagę, iż Harry, ucząc się obrony przed

czarną magią (ma tygodniowe lekcje w tym temacie),

poznaje jej tajniki. Co więcej, niekiedy ją stosuje lub pragnie

stosować. Zapoznaje się z zaklęciem po wypowiedzeniu

którego jakaś osoba doznaje nieopisanego bólu. Nauczyciel

ilustruje to na przykładzie pająka: “Pająk natychmiast

skrzyżował nóżki (…) na brzuchu, przetoczył się na grzbiet i

zaczął dygotać, miotając się z boku na bok (…). Pająk

zaczął dygotać i miotać się jeszcze gwałtowniej.” (S. Krajski,

dz. cyt., s. 113-114, Harry Potter i Czara Ognia, s.229-230).

Harry używa magicznych zaklęć podczas bójki ze swym

kolegą, m. in. zaklęcia wywołujące oparzenia, a jego

przeciwnik zaklęcia powodującego wyrastanie zębów. Obaj

więc używają magii, która szkodzi – więc z definicji

posługują się czarną magią (S. Krajski, dz. cyt., s. 115).

Jak zauważa S. Krajski, „Potter używa magii, gdy jest

na kogoś zły, gdy wpada we wściekłość i dyszy chęcią

zemsty. Jest w stanie okaleczyć kogoś, a nawet tak go

dotknąć, że może brać pod uwagę, że ofiara umrze”

(tamże). Taka kara spotyka ciotkę Harrego, która obraża

jego rodziców: „W tym momencie kieliszek, który trzymała w

ręku roztrzaskał się z wielkim hukiem. Kawałki szkła

poleciały we wszystkie strony, a ciotka Marge zaczęła pluć i

mrugać powiekami; po jej twarzy spływały stróżki krwi” (J. K.

Rowling, Harry Potter i więzień Azkabanu , Poznań 2001, s.

32).

864526891.019.png

864526891.020.png

864526891.021.png

864526891.022.png

864526891.023.png

864526891.024.png

864526891.025.png

864526891.026.png

864526891.027.png

864526891.028.png

864526891.029.png

Jednak to zachowanie Pottera względem starszej

osoby niczego go nie uczy. Poraniona twarz nie ma dla

niego większego znaczenia. Następnego dnia karze ją

jeszcze dotkliwiej, gdy ta znów obraża jego rodziców: “Jej

wielka czerwona twarz zaczęła puchnąć, oczy wylazły z

orbit, usta zacisnęły się tak, że nie mogła nawet pisnąć (…).

W następnej sekundzie kilka guzików jej tweedowego

żakietu wystrzeliło w powietrze (…). Nadęła się jak olbrzymi

balon, brzuch jej wysadziło na wierzch, a każdy z palców

spuchł jak salami (…). Teraz wyglądała jak olbrzymia dynia

ze świńskimi oczkami, z której sterczały dziwaczne ręce i

nogi” (tamże, s. 36).

Czy Harry oprzytomniał i chce pomóc ciotce? Gdy

wybiegł z pokoju i wuj dogonił go prosząc, by przywrócił

jego żonie normalną postać, Harry “nie panował już nad

atakiem szału, który go ogarnął. Jednym kopniakiem

otworzył kufer, wyciągnął różdżkę i wycelował nią w wuja

Werona. – Zasłużyła na to – powiedział, oddychając bardzo

szybko. – Zasłużyła na to, co dostała. A ty trzymaj się z

daleka ode mnie” (tamże, s. 37).

W książce tej mamy także opisane przykłady zabawy

magów cudzym kosztem. Harry sprawia, że Dudley’owi,

jego kuzynowi, wyrasta świński ogonek, który trzeba

usuwać w klinice. Innym razem efektem czarów jest długi,

czerwony, oślizgły jęzor zwisający z ust Dudley’a,

powodujący jego miotanie się, krzyczenie, duszenie czy

wydawanie odgłosów jakby chciał zwymiotować (cóż za

poczucie smaku ma pani Rowling?!). “Ciotka Petunia rzuciła

się na podłogę obok Dudleya, jakby postanowiła wyrwać mu

go z gardła. Dudley sprawiał wrażenie, ze się dusi, co w tej

sytuacji nie było czymś szczególnie zaskakującym. (…)

Harremu żal było nie dotrwać do końca tej zabawy…” (J. K.

Rowling, Harry Potter i Czara Ognia , Poznań 2001, s. 58-

59).

864526891.030.png

864526891.031.png

864526891.032.png

864526891.033.png

864526891.034.png

864526891.035.png

864526891.036.png

864526891.037.png

864526891.038.png

864526891.039.png

864526891.040.png

„Okropne, okrutne, złe. Makabra.” – konkluduje S.

Krajski w swej książce (dz. cyt., s. 120). Rodzice Dudley’a

nie wiedzieli, że są to czary, które się cofną. Przeżywali

wstrząs, tragedię, rozpacz. Widzą duszącego się syna.

Chcą ratować jego życie, a dla Harrego… to tylko zabawa!

Ponadto S. Krajski pisze: „[…] kłamstwo jest chlebem

codziennym Pottera. Kłamie, żeby wygrać (por. J. K.

Rowling, Harry Potter i kamień filozoficzny , Poznań 2000, s.

301). Kłamie, by ukryć swój niegodny czyn (por. J. K.

Rowling, Harry Potter i Komnata tajemnic , Poznań 2000, s.

137). Dziwi się, że inni nie kłamią, żeby ratować swa skórę i

tym samym próbuje ich nakłonić do kłamstwa (por. Harry

Potter i więzień Azkabanu , s. 138). Kłamie, by uzyskać

korzyść, by np. móc pojechać na wymarzoną wycieczkę

(por. ibidem, s. 159). Nie protestuje przeciwko kłamstwu i

oszczerstwu innych (por. ibidem, s. 160). Kłamie by zdobyć

dobry stopień i mieć »spokój« (por. Harry Potter i Czara

Ognia , s. 236)”.

Potter nie jest uczciwy. Chce w czwartym tomie wygrać

turniej i łamie prawie wszystkie zasady (ibidem, s. 403-

606).”

Na jeszcze jeden element warto zwrócić tu uwagę.

Pewien obrzęd opisany w IV części Harrego Pottera w

rozdziale “Ciało, krew i kość”. Harry i jego przyjaciel Sedrik

zostali przeniesieni do mrocznego, strasznego

cmentarzyska. Tutaj Wortail (sługa Woldermorta)

przywiązuje Pottera do nagrobka ojca Woldemorta.

Wormtail przybiera postać szczura. Pojawia się też

pełzająca żmija. Z jakiegoś miejsca daje się słyszeć głos

nakazujący zabić Sedrika. Poprzez magiczne zaklęcie

Sedrik zostaje zamordowany. Wszystko to dzieje się w bajce

dla dzieci! Mamy więc tu do czynienie nie ze zwykłą

śmiercią, lecz z rytualną ofiarą potrzebną do specjalnego

obrzędu opisanego dalej. Po tym morderstwie Harry widzi

864526891.041.png

864526891.042.png

864526891.043.png

864526891.044.png

864526891.045.png

864526891.046.png

864526891.047.png

864526891.048.png

864526891.049.png

864526891.050.png

864526891.052.png

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin