4 Korespondując [Telanu].pdf

SERIA HERBACIANA - część 4 Korespondując

Seria Herbaciana 4:

Korespondując

autorstwa Telanu

tłumaczyła Clio

Seks oznacza dla nas wiele rzeczy. Może być sposobem na okazanie komuś miłości, na

rozluźnienie napięcia czy choćby diabelnie dobrą zabawą.

Harry westchnął ciężko i zamknął Seks wśród tej samej płci - podręcznik dla

czarodziejów . Większość poranka zmarnował już na czytanie, ale książka była tak

cholernie wciągająca. I dostarczała wielu informacji - no, o ile nie zagłębiała się w stek

filozoficznych bzdur na temat Czym Jest Seks . Odkąd wrócił na Privet Drive, czuł, jakby

żył w środku.

W każdym razie do diabła z Fredem i George'em. I wielkie im dzięki. Harry przełknął

ciężko, otwierając książkę ponownie na rozdziale Seks oralny i jak to się dokładnie robi ,

którego kartki były już nieźle poznaczone jego palcami. W dniu, kiedy przybył do domu,

ledwo tylko spojrzał na swoją ponurą ciotkę i kuzyna, a zamiast tego wciągnął bagaż po

schodach, rozpakował kilka rzeczy, aż wreszcie poddał się i sięgnął po książkę, przelatując

wzrokiem spis treści z głodem wiedzy, jakiego nigdy nie okazywał w szkole ani w niczym

innym za wyjątkiem może quidditcha.

Oczywiście najpierw zajrzał do rozdziałów, które wyglądały na najbardziej ekscytujące.

I zaczerwienił na jakieś szesnaście różnych sposobów, zanim zdał sobie sprawę, że nie

tylko większość rzeczy brzmi... no, wstrętnie, ale także nie ma pojęcia, o co właściwie

chodzi. Westchnął więc ciężko i wrócił do początku: Rozdział pierwszy: Podstawowa

biologia .

Napletek. Jądra. Sutki. Masa nieprzyzwoitych kawałków ze szczegółowym opisem

każdego, nie wspominając o wszystkich innych potencjalnie erogennych strefach, o

których nigdy wcześniej nawet nie słyszał. (Pachy? Co jest seksownego w pachach?) A co

do, um, prostaty, po prostu nie potrafił wyobrazić sobie niczego ukrytego... t a m , co

mogłoby być tak diabelnie podniecające. Ale gdy przestudiował już trochę więcej, odkrył,

że wielu ludzi najwyraźniej lubi... um, to i może k i e d y ś nie byłoby takim złym

pomysłem spróbować. Kiedyś. D a l e k o w przyszłości.

Dziś był ostatni dzień lipca, jego urodziny, a każdego dnia od powrotu ze szkoły

zaglądał do książki, zwykle późną nocą. Był więc zupełnie pewien, że jak na razie wszystko

dobrze pamięta. Niektóre pomysły z miejsca mu się spodobały. Inne przypadły mu do

gustu po kilkukrotnym przeczytaniu o nich i uświadomieniu sobie, że właściwie tak -

chociaż pozycja sześćdziesiąt dziewięć brzmiała nieco dziwnie, myśl istotnie przyprawiała

go o erekcję, która wymagała natychmiastowej pomocy. Ale niektórych rzeczy nie potrafił

sobie nawet wyobrazić, nigdy, nigdy. Na przykład, w żaden sposób

żaden sposób nie zamierzał lizać

czyjegoś... cóż.

Może wszystko to byłoby łatwiejsze do przyswojenia, gdyby nie myślał o konkretnej

osobie za każdym razem, gdy czyta o nowej czynności seksualnej. Może nawet byłoby

prościej, gdyby tą konkretną osobą był ktokolwiek poza Snape'em. Po prostu nie był w

stanie wyobrazić sobie Snape'a robiącego niektóre z tych... r z e c z y . Albo robienia ich

Snape'owi, jeśli o to chodzi. Snape nosił tą swoją mroźną powściągliwość niczym

dodatkową koszulę i choć seks mógł oznaczać wiele rzeczy, Harry był całkowicie pewien,

że powaga, godność i dostojeństwo nie są jednymi z nich.

Oczywiście, Snape wcale nie był taki powściągliwy i z pewnością nie mroźny podczas ich

ostatniego spotkania.

Cholera. Głowa Harry'ego opadła na książkę z cichym jękiem, gdy poczuł, jak znów się

podnieca. Nie wiedział, co się z nim stało tego lata, ale jego prawa ręka przechodziła

lepszy trening niż kiedykolwiek wcześniej. Książka w połączeniu ze wspomnieniem

SERIA HERBACIANA - część 4 Korespondując

pocałunków Snape'a i własną, raczej pobudzoną wyobraźnią Harry'ego wydawały się

doprowadzić go do stanu niemal stałej erekcji. Czasami miał wrażenie, że nigdy się jej nie

pozbędzie. Dzięki Bogu, że nie był w Hogwarcie; Dursleyowie mogli go nienawidzić, ale

przynajmniej zostawiali go w spokoju i po raz pierwszy w życiu Harry był głęboko

wdzięczny za samotność. Mógł zaspokajać się tak często, jak mu się podobało. I robił to.

I doprawdy bardzo, bardzo wyraźnie potrafił sobie wyobrazić Snape'a robiącego

niektóre rzeczy, o których czytał.

Na myśl o Snapie jego oczy znów automatycznie powędrowały do okna, by zobaczyć,

czy już się ściemnia. Westchnął. Słońce powoli, ale nieubłaganie zbliżało się do horyzontu,

to prawda, ale minie jeszcze dobrych kilka godzin, zanim zapadnie zupełna noc, kiedy

będą mogły przylecieć sowy. Rona, Hermiony i Hagrida przybyły planowo o północy, w

pierwszej minucie dnia jego urodzin - ale nic od Snape'a. Harry czuł się trochę winny, że

tak go to rozczarowało; w końcu przyjaciele przysłali mu jak zawsze cudowne prezenty, a

jedzenie, które spakowały Hermiona i pani Weasley, było przepyszne. Ale... Jednak miał

nadzieję... I w końcu Snape pisał do niego wcześniej.

Mniej więcej kazał Snape'owi pisać do siebie latem, mimo to był zdumiony, gdy obudził

się którejś czerwcowej nocy i zobaczył dużą, brązową sowę, tłukącą się stanowczo w okno

i niosącą mały zwój pergaminu od mistrza eliksirów. Wiadomość była dość zwięzła:

Hogwart jest spokojny bez wszystkich tych kłopotliwych uczniów dokoła, Snape wreszcie

przeprowadził kilka cennych badań, a skoro o tym mowa, ma nadzieję, że Harry tego lata

przerabia książki, a nie leni się i pozwala, by zmarnowało się cenne szkolenie. A przy

okazji, jeśli Harry ma ochotę odpisać, musi zrobić to od razu i wysłać tą samą sową,

albowiem bardzo dziwnie wyglądałoby, gdyby sowa Harry'ego Pottera zaczęła dostarczać

regularne wiadomości nauczycielowi eliksirów w Hogwarcie.

Harry wpuścił sowę, która pofrunęła cicho na żerdź na komodzie i rzuciła pogardliwe

spojrzenie Hedwidze zamkniętej w klatce, podczas gdy on usiadł i próbował wymyślić w

odpowiedzi coś choćby w połowie tak elokwentnego. W końcu poddał się i nagryzmolił

tylko kilka banałów o tym, że lato mija mu dobrze, jakie badania Snape prowadzi, ma

nadzieję, że wszystko się powiedzie, i jakiego podręcznika do eliksirów będą używać w

przyszłym roku? Po chwili wahania dopisał jeszcze proste "Tęsknię za tobą" z nadzieją, że

Snape nie uzna tego za sentymentalne, ale podejrzewał, że to przede wszystkim

samotność musiała skłonić uwięzionego w szkole mistrza eliksirów, by do niego napisał.

Sowa wróciła tydzień później, niosąc ciężko wyglądający podręcznik z kolejnym krótkim

listem wsuniętym do środka. Harry zrozumiał aluzję i postanowił pilnie przestudiować

książkę. Trzymał się postanowienia i czytał (okropny, jałowy, n u d n y ) tekst z taką

koncentracją jak, nawet jeśli o wiele mniejszym entuzjazmem, podręcznik do seksu.

Naprawdę zamierzał dobrze radzić sobie z eliksirów w tym roku, nie tylko lecieć po

łebkach. Nie zamierzał dawać Snape'owi żadnych wymówek. Zamierzał poznawać materiał

z zastanowieniem, tak jak Hermiona - jeśli nie lepiej - i to od pierwszego dnia zajęć.

Zamierzał być g o t ó w . Nawet jeśli było to tak nudne jak tysiącletnie kości.

Od tamtego czasu dostawał listy co tydzień.

Z ciężkim westchnieniem Harry znów zamknął książkę do seksu. Dzisiaj nie zaglądał do

eliksirów i chociaż kusiło go, by poobijać się w urodziny, nauka pomogłaby odwrócić jego

myśli od sowy od Snape'a, która nie przybyła. Wyciągnął więc zwój pergaminu i zaczął

ostrożnie robić notatki z Rozdziału 12, Części trzeciej, Liść Firminu: Trujący, mimo to

przydatny . Ugh.

Tak minęła godzina czy dwie, aż na piętro doleciał cięty głos ciotki Petunii, wzywający

go na obiad.

Wstał z łóżka, ostrożnie podmuchał na atrament i, zwijając pergamin, rzucił ostatnie

spojrzenie na okno, po czym zszedł na dół.

* * *

Pół godziny później wrócił na górę po obiedzie, który, jak zawsze, przebiegał w cichej i

ponurej atmosferze. Tylko to lato i następne , powiedział sobie. A tego została tylko

SERIA HERBACIANA - część 4 Korespondując

połowa. To i następne. Potem nigdy, nigdy nie będziesz musiał ich oglądać.

Oczywiście, obiady u Durseyów miały jedną korzyść, z której nigdy wcześniej nie

zdawał sobie sprawy: ciotka Petunia bardzo lubiła banany. Upierała się, że Dudley ma za

mało potasu. I prawdopodobnie miał, biorąc pod uwagę olbrzymią ilość skrobi i tłuszczu,

jakie pochłaniał zamiast faktycznych środków odżywczych. Banany oczywiście nie były

przeznaczone dla Harry'ego, ale że kupowała je w wielkich kiściach, nigdy nie zauważała,

że jeden znika co jakiś czas.

Harry zaczerwienił się, wyciągając banana spod za dużej, rozciągniętej koszulki, gdzie

go wepchnął. Nie interesowały go tylko dla smaku. Podczas swoich ...aa, studiów nad

książką Freda i George'a, zaczął irytować się, zdawszy sobie sprawę, że choć teoria była

dobra, nie mógł p o ć w i c z y ć z żadną... częścią ciała. I niech go diabli, jeśli chciał być

niezdarny jak głupi dzieciak podczas pierwszego razu! Chciał być w tym dobry dla Sna...

dla swojego kochanka, desperacko chciał go zadowolić.

I któregoś dnia wszedł do kuchni i... walnęło go natchnienie. Jak zawsze miało w

zwyczaju. W końcu one były idealne. Właściwy kształt i można było łatwo pozbyć się

dowodów na działalność, w przeciwieństwie do prawdziwego życia ...ee, zabawek, które

trzeba było trzymać ukryte pod materacem albo pod podłogą, albo w innych niedogodnych

miejscach. No i były o wiele smaczniejsze.

Harry spędził kolejną sekundę, by złożyć głębokie i serdeczne podziękowania za to, że,

nie licząc Hedwigi, jest w tym pokoju zupełnie sam, i że nikt, ale to nikt nie wie, iż swoje

wieczory spędza, czytając książkę o seksie i dotykając i oblizując obranego banana, ciągle

spoglądając na ruchome ilustracje, by upewnić się, że robi to dobrze. Zazwyczaj

mężczyźni na obrazkach unosili kciuki do góry, co dodawało otuchy; po tym wszystkim

czuł, jakby znał ich osobiście.

Znów popatrzył z irytacją w ciemniejące niebo. Listy Snape'a nigdy nie przychodziły o

tej samej porze; czasem mogły przybyć tuż po zapadnięciu zmroku, czasem Harry rzucał

się do okna o wpół do czwartej nad ranem. Nie był pewien, czy to sowa okazjonalnie

zboczyła z drogi, czy po prostu Snape zakładał, że Harry nie śpi wtedy, kiedy i on. Ale było

to cholernie wkurzające.

Spojrzał znów na podręcznik do eliksirów na łóżku, w myślach kręcąc na niego nosem, i

stanowczo tłumiąc rumieniec, skupił się na sprawdzaniu, jak głęboko może wchłonąć

banana, nie zaciskając szczęk.

* * *

Szykując się już do spania, Harry powiedział sobie twardo, że nie jest rozczarowany.

Ani trochę. Snape nie był sentymentalnym typem, prawda? I, by być sprawiedliwym,

Harry nie powiedział mu, kiedy dokładnie wypadają jego urodziny, tyle tylko że w lipcu.

Poza tym, dziś był ostatni dzień lipca, więc gdyby Snape zamierzał cokolwiek, powinien to

zrobić do tej pory...

Nie bądź głupi, Potter warknął na samego siebie głosem, który brzmiał raczej jak głos

Snape'a. Dostajesz listy co tydzień; może po prostu czeka na środę, jak zawsze, albo

zupełnie zapomniał... To nie wydawało się niemożliwe, pomyślał Harry, ugniatając

poduszkę pod głową i próbując zasnąć. Lepiej zrobi, jeśli zaakceptuje prawdę, że...

O czymkolwiek chciał pomyśleć, znikło w okamgnieniu, gdy ostry dźwięk stukania

dobiegł od okna. Harry zerwał się z łóżka, niemal się potykając, próbując wyplątać się z

prześcieradeł i mając nadzieję, że hałas nie był spowodowany przez przypadkowy obiekt,

który trafił w szybę. Ale nie, to była duża brązowa sowa Snape'a, trzepocąca się na

zewnątrz ze zwojem ściśniętym pazurami. Czy to Harry'ego wyobraźnia, czy rzeczywiście

zwój wyglądał na grubszy niż zazwyczaj? Zażenowany tym, jak z podniecenia trzęsą się

jego ręce, niepotrzebnie mocno szarpnął okno i pozwolił sowie wlecieć do środka. Wielki

ptak tym razem przysiadł na poręczy łóżka, wcześniej upuściwszy zwój na biurko.

Harry rozpromienił się.

- Cześć, Acheron - powiedział, świadom, że po jego twarzy rozlewa się bardzo głupi

uśmiech, i czule popieścił wspaniałą głowę. On i Acheron raczej dobrze poznali się przez

SERIA HERBACIANA - część 4 Korespondując

ostatnie kilka tygodni i brązowa sowa wydawała się lubić Harry'ego. - Cieszę się, że cię

dziś widzę!

Acheron zahuczał cicho i niecierpliwie, a Harry skrzywił się z żarliwą nadzieją, że

Dursleyowie nie usłyszą.

- Wiem, wiem, zaraz na to spojrzę - powiedział uspokajająco.

Wyszczerzył zęby i odwróciwszy się do klatki Hedwigi, otworzył ją. Wydała sowi dźwięk

szczęścia i dwa ptaki pofrunęły razem na żerdź na komodzie, gdzie pochyliły puchate

głowy i zaczęły cicho parskać. Harry, siadając przy biurku, nie mógł powstrzymać

prychnięcia; z początku Acheron i Hedwiga nie byli wielkimi przyjaciółmi, ale wyraźnie

wydawali się rozgrzewać. Powiedział sobie, że naprawdę powinien wspomnieć o tym w

liście do Snape'a, ale ironia była tak gruba, że był pewien, że mu nie uwierzy.

W każdym razie dostał, na co czekał: list na urodziny. Ale zatrzymał się przed

przeczytaniem, częściowo chcąc przedłużyć oczekiwanie, a częściowo zastanawiając się,

jaki też list urodzinowy może napisać ktoś taki jak Snape. Czy byłby jak... Albo nie, może

bardziej jak...

Harry wywrócił oczami i rozwinął pergamin.

I zamrugał. Powodem, dla którego zawiniątko wyglądało na grubsze niż zwykle, było

coś wciśniętego we środek; ściślej mówiąc, jakiś obiekt, ostrożnie owinięty w miękki,

zielony materiał. Po rozwinięciu tkanina ukazała małą szklaną buteleczkę zawierającą

niewielką ilość płynu o różanej barwie. Harry zamrugał, a potem zdał sobie sprawę, że to

ma całkowity sens. Snape przysłał mu na urodziny eliksir - oczywiście. Być może nawet

sam go przyrządził. Ale co to za eliksir? Harry podniósł buteleczkę i przez chwilę patrzył na

płyn w świetle lampy, obserwując, czy zmieni kolor albo konsystencję, chcąc przekonać

się, czy potrafi zgadnąć samemu, zanim przeczyta list. Ale wyglądał absolutnie

nieznajomo.

Cóż, wobec tego najlepiej się dowiedzieć. Wciąż uśmiechając się głupawo, Harry

ostrożnie odstawił fiolkę na bok i zaczął czytać. List zaczynał się w typowy sposób, bez

przerwy na niepotrzebne, sentymentalne przywitania jak "Drogi Harry" czy choćby "Cześć,

Potter". Snape zawsze od razu przechodził do rzeczy.

Rozumiem, że dziś są twoje urodziny; cóż, Wszystkiego Najlepszego więc.

Harry znów wywrócił oczami, ale uśmiechnął się szeroko.

Mam nadzieję, że spędziłeś dzień przyjemnie, a przynajmniej dostałeś wieści od

przyjaciół. Z pewnością otrzymałeś pełno bezużytecznych prezentów, które zupełnie

przepędziły z twojej głowy myśli o nauce - dyrektor na pewno by to pochwalił. Wydaje mi

się, że słyszałem, jak Hagrid wspominał, że planuje wysłać ci album z fotografiami

"interesujących stworzeń".

Uśmiechając się, Harry spojrzał na album, który leżał na jego nocnej szafce i

przedstawiał strona po stronie fotografie niektórych najstraszniejszych potworów świata.

Czasami sam Hagrid stał koło bestii, uśmiechając się szeroko i machając. Harry nie miał

pojęcia, kto zgodził się zrobić tak osobliwe zdjęcia.

W załączeniu znajdziesz fiolkę (o ile Acheron jej nie upuścił) somniesperusa. To napój

nasenny, ale raczej niezwykły: jeśli zażyjesz go na pół godziny przed snem, zadziała on

na układ nerwowy i przeczesze twój nieświadomy umysł. Będziesz śnił o dawno

zapomnianych rzeczach, które chciałbyś pamiętać, albo może o czymś, co bardzo

pragniesz zdobyć. Nie jest to eliksir dla bojaźliwych, gdyż pokazuje nam prawdę o nas

samych, na którą czasem nie jesteśmy gotowi - może jeszcze nie rozumiesz, o czym

mówię. A ja wiem, że nie brak ci odwagi; wręcz przeciwnie, ku mojemu sporadycznemu

zaniepokojeniu.

Harry zamrugał i jeszcze raz przeczytał ostatnie zdanie. Czy mu się wydawało, czy

Snape właśnie przyznał, że czasem się o niego martwi?

Pewnie było śmieszne odczuwać w tym momencie rozprzestrzeniające się we wnętrzu

ciepło.

Skoro o tym mowa, zażyj eliksir według własnego uznania. Pragnę zaznaczyć, że

odszuka tylko przyjemne dla ciebie marzenia i wspomnienia, więc nie obawiaj się

koszmarów - aczkolwiek czasem możemy być zszokowani, dowiadując się, co naprawdę

SERIA HERBACIANA - część 4 Korespondując

sprawia nam przyjemność. O czymkolwiek będziesz śnił, mam nadzieję, że spodoba ci się.

Marszcząc czoło, Harry przejrzał jeszcze raz cały akapit. "Rzeczy zapomniane, o których

chciałbyś pamiętać"... Dokładnie jak daleko w jego marzenia może sięgnąć ten eliksir? Czy

mógłby może śnić o swoich rodzicach, zanim pojawił się Voldemort? Czy wspomnienia

dziecka w ogóle się rejestrują? Przełknął ciężko na myśl, że Snape mógł mu dać szansę na

odkrycie tej części jego życia, o której zawsze myślał, że przepadła na zawsze.

Ale jeśli było to tak niewinne, po co te ostrzeżenia? Znów zmarszczył brwi. "Czasem

możemy być zszokowani, dowiadując się, co naprawdę sprawia nam przyjemność" -

pewnie o to mu chodziło. Myślał przecież, że umrze z upokorzenia, gdy zdał sobie sprawę

ze swego pociągu do mistrza eliksirów. Harry na próżno zastanawiał się, czy Snape czuł to

samo.

Może nie powinien zażywać go dzisiaj? Był piekielnie ciekawy, ale skoro eliksir przyszedł

w tak małej ilości, a poza tym nigdy o nim nie słyszał, Harry miał pełne respektu uczucie,

że była to naprawdę bardzo rzadka i skomplikowana mieszanka. Zdecydował, że zachowa

ją na noc, kiedy naprawdę będzie potrafił ją docenić, na noc, gdy będzie potrzebował

słodkich snów. To był naprawdę znaczący podarunek. Czytał dalej.

Życie tutaj toczy się szybko. Dyrektor zamówił kilka książek, które okazały się bardzo

pomocne w moich badaniach, aczkolwiek każdego dnia oczekuję polecenia, by zwrócić je

do biblioteki. Co jest zupełnym absurdem, ponieważ jestem pewien, że nie zainteresują

nikogo poza mną.

Harry uśmiechnął się raczej łobuzersko, wyobrażając sobie, jak Snape traci punkty dla

Slytherinu za wykradanie książek z biblioteki, choć sam gnębił za to Harry'ego w pierwszej

klasie.

Mimo to mnie dni mijają raczej powoli, szczególnie z moimi ograniczeniami odnośnie

wchodzenia i wychodzenia. Nie mogę więcej zdradzić w liście, ale ostatnio nie było

żadnych oznak Aktywności i jestem pewien, że jedna popołudniowa wycieczka na Aleję

Pokątną celem uzupełnienia zapasów nie stanowiłaby znaczącego zagrożenia dla mojej

osoby. Ale dyrektor jest upartym człowiekiem.

Harry westchnął i potrząsnął głową, wiedząc, że Snape się dąsa, i wiedząc także, że on,

Harry, z pewnością robiłby to samo. Źle, że Snape nie ma własnej wersji Mapy

Huncwotów; mógłby przynajmniej wykradać się do Hogsmeade na piwo kremowe. Ale bez

względu na nowy kierunek, jaki obrała ich znajomość, Harry ani myślał dzielić tego

szczególnie drogiego obiektu z mistrzem eliksirów. Niektórych obietnic po prostu się nie

łamie, a był zupełnie pewien, że Fred i George (nie wspominając prawdziwych

Huncwotów) umieściliby Snape'a bardzo daleko na liście Osób, Którym Można Pokazać

Mapę, może gdzieś zaraz przed "osoby, których imiona kończą się na '-oldemort'".

Ale Harry starał się w tych dniach nie myśleć zbyt wiele o Voldemorcie.

Były przyjemniejsze rzeczy do rozpamiętywania.

Oczy zaczęły go piec, przypominając o późnej porze; mrugnął kilka razy i przeczytał

ostatni akapit.

Mam nadzieję, że dobrze wykorzystujesz podręcznik do eliksirów, który ci posłałem

(Harry westchnął. Snape zawsze to pisał.) Nie każdy jest super gwiazdą jak panna

Granger, ale wierzę, że jeśli tylko się postarasz, jesteś w stanie nie być tak strasznie

nieudolnym na moich lekcjach.

Usta Harry'ego zacisnęły się w niezupełnie przyjemnym uśmiechu. O tak, jest. I

dowiedzie tego. Tylko poczekaj, Snape. Tylko poczekaj.

Zostaje tylko miesiąc, zanim wrócisz do szkoły; dyrektor wspomniał, że przez jakiś czas

będziesz u Weasleyów. Podejrzewam, że jakakolwiek prośba o zachowanie ostrożności

pozostanie całkowicie bezowocna, skoro pałętasz się z tą bandą. Ale pamiętaj o tym, że

skoro nie ma śladów Aktywności, nie oznacza to, iż ona nie istnieje.

Harry prychnął. Naprawdę, czy Snape ma go za durnia? Oczywiście, że gdzieś istniała

"Aktywność". Ale przecież on i Ron nie zamierzali iść jej szukać podczas wakacji. O ile,

rzecz jasna, nie była naprawdę oczywista, albo tuż pod ich nosami, albo coś tak

niebezpiecznego, że wymagało natychmiastowego zbadania...

Harry zamrugał, a potem westchnął, przyznając bardzo niechętnie, że może, może

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: