Wykład 17.05.2008.doc

Wykład 17.05.08

Rady  Unii Europejskiej

kompetencje:

- wykonuje funkcje prawodawczą

- funkcja kreacyjna

- funkcja kontrolna

- funkcja wewnątrzorganizacyjna

- funkcja międzynarodowa

Rada to organ decyzyjny. Władza podejmowania decyzji.

Ad

Funkcja prawodawcza – Rada stanowi prawo wspólnotowe. Nie może przygotowac projektu lecz czyni to komisja Europejska

Ad

- kreacyjna- Rada mianuje członków najważniejszych instytucji i organów Unii Europejskiej np. Członków Komisji Europejskiej

ad

- kontrolna – Rada wykonuje w ograniczonym zakresie  funkcje kontrolne. Dotyczy kontroli innych instytucji i organów składając skargi do Europejskiego Trybunału. Ma uprawnienia kontroli państw członkowskich członkowskich zakresie Unii gospodarczo walutowej

ad

- wewnątrzorganizacyjna – podejmowanie działań wewnętrznych wspólnot. Rada uchwala własny wewnętrzny regulamin, uchwala statut urzędników i warunki zatrudnienia pozostałych pracowników Wspólnot . Określa wysokość uposażenia członków instytucji

ad

- międzynarodowa- występowanie przez Radę w stosunkach międzynarodowych. Negocjacje prowadzące do zawarcia  umów międzynarodowych z państwem trzecim lub organizacją międzynarodową. Rada wyraża również zgodę na zawarcie umowy międzynarodowej. Rada wiąże wspólnoty umowami.

Tryb podejmowania decyzji przez Radę Unii Europejskiej art. 205

1.      większością głosów swoich członków( większość za) stosowany co do zasady. W praktyce decyzje merytoryczne inne sposoby

2.      tryb kwalifikowanej większości głosów. Uwzględnia się, że poszczególne kraje Unii nie są ze sobą równe. Poszczególnym krajom przyznaje się różna liczbę „ głosów ważonych” w zależności od liczby mieszkańców kraju . większe kraje 29 głosów np. Niemcy, Francja, Włochy. Polska posiada 27 głosów ważonych, Liczba głosów ważonych :27 kraje – 345 głosów ważonych – większość kwalifikowana gdy zbierze się 255 głosów ważonych, obok tych głosów musi być ½ państw członkowskich musi te głosy oddać ( w chwili obecnej 14 krajów) – projekt z inicjatywy państw członków. 2/3 – projekt z inicjatywy innych organów ( np. Europejskiego Banku Centralnego) można sprawdzić czy 255 głosów oddanych przez ½ daje 62% populacji. „Klauzula weryfikacji demograficznej” system ten będzie działał do końca 2014 roku . system wypracowany w Nicei

3.      system głosowania jednomyślnego. Przy okazji spraw o charakterze konstytucyjnym          ( np. zmiana traktatu) . również przy kwestiach finansowych ( przy uwaleniu rozporządzeń finansowych) przy zawieraniu umów międzynarodowych

4.      system zastosowania procedury ostrzegawczej . 4/5 członków- procedura zgodnie z którą rada stwierdza istnienie ryzyka naruszenia przez państwo członkowskie zasad, na których opiera się Unia Europejska. Procedura ta nie zastała zastosowana w praktyce ani razu.

Siedzibą Rady jest Bruksela , w niektórych miesiącach ( kwiecień, czerwiec, październik) Luksemburg

KOMISJA EUROPEJSKA

1.      Powstanie i skład

Powstała w 1967r z połączenia 3 organów Komisji EWG, Komisji EURATOMU i Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Skład: 27 członków obecnie . każde państwo ma 1 przedstawiciela. Członkowie wybierani są ze względu na kwalifikacje,  kompetencje a niezależność nie może budzić wątpliwości. Wyłącznie obywatele państw członkowskich. Głównie są to politycy. Członkowie mają zakaz przyjmowania instrukcji od rządów swoich państw, ma to zagwarantować niezależność, zakaz podejmowania dodatkowej pracy zarobkowej, poza komisja Europejska. Nawet po zakończeniu kadencji członkowie zobowiązani są do rozważnego przyjmowania  funkcji, korzyści. Kadencja trwa 5 z możliwością reelekcji.

Po ewentualnym wejściu w życie Traktatu Lizbońskiego Komisja liczyć będzie każdorazowo 2/3 liczby członków Unii (tzn. jeśli UE liczy 27 państw, to komisarzy będzie 18). Sposób wyboru Komisji nie ulegnie zasadniczej zmianie, poza faktem, że rządy wyznaczać będą nie komisarzy, lecz jedynie 3 kandydatów na ten urząd (w tym co najmniej jedną kobietę). Ostatecznego wyboru dokona przewodniczący

       Procedura powołania komisji( 3 etapy)

1.      rada w składzie szefów państw lub rządów, działając kwalifikowaną większością głosów wyznacza osobę, która zamierza  minować przewodniczącym Komisji. Kandydatura zatwierdzona przez Parlament Europejski . na tym etapie nie mianuje się przewodniczącego ale wyznacza kandydata. Przewodniczący wyznaczony w wyjątkowym trybie niż pozostali komisarze, wynika to z trybu wyborów

2.      Rada działając w porozumieniu z kandydatem przyjmuje listę pozostałych oso, które zamierza mianować członkami komisji. Lista przygotowana w oparciu o propozycje państw członkowskich. 2 etap potwierdza że przewodniczący zajmuje szczególna pozycję. Kandydatury są następnie zatwierdzane przez Parlament Europejski.

3.      Rada działając kwalifikowana większością głosów formalnie mianuje członków komisji, w tym przewodniczącego.

2004r powołano obecny skład komisji.

Struktura Komisji

Stanowi organ, który zatrudnia największą liczbę pracowników i urzędników ( 24 – 27 tys osób)

1.      komisja jako kolegium

stanowisko przewodniczącego i jego kompetencje:

a)      związane z podziałem zadań pomiędzy komisarzy

b)      sprawowanie politycznego kierownictwa nad działaniami komisji. Decyduje o kierunkach działalności komisji

c)      może za żądać od komisarza złożenia przez niego rezygnacji

stanowiska wiceprzewodniczących:

- spośród komisarzy wybiera się wiceprzewodniczących

2. komisja jako instytucja stanowiąca

- dyrektoriaty generalne ( odpowiednik resortów)

- departamenty

   - służby zewnętrzne, wewnętrzne , horyzontalne( tłumacze, służby prawne), służby polityczne :dyrektoriaty ( rzeczowy zakres działalności komisji)   

3. komisja może tworzyć organy dla rozwiązywania  konkretnego problemu.

Zadania komisji art. 211 traktatu o wspólnocie

a ) funkcja prawodawcza

b) administracyjna

c) kontrolna

ad a

- przygotowywanie projektów aktów prawnych w zakresie funkcji legislacyjnej. Komisja może przyjmować 2 rodzaje aktów prawnych                                                                                -( zalecenia i opinie) brak mocy wiążącej

- kompetencje legislacyjne  delegowane na komisje przez Rade – przyjmuje akty  prawne o charakterze wykonawczym

ad b

komisja  jako organ wykonawczy. Funkcja ta widoczna przy wykonaniu budżetu . komisja reprezentuje wspólnoty w krajowym obrocie prawnym

ad c

komisja zapewnia stosowanie postanowień traktatów oraz środków podjętych przez instytucje na ich podstawie

komisja kontroluje czy państwa członkowskie wywiązują się ze zobowiązań traktatów

osoby prawne i fizyczne również SA kontrolowane przez komisje

Trybunał Sprawiedliwości

Składa się z dwóch organów , jako jedna instytucja:

1.      trybunał spraw sensu stricte

2.      sąd I instancji

powołany w 1957r a sąd I instancji 1989r

TS w latach 70 tych był przeciążony sprawami rozpatrywanymi w tym czasie, co wpływało na jakość orzeczeń. Sąd I instancji pierwotnie rozpatrywał niektóre kategorie sporów . Od momentu utworzenia istnie odwołanie do ts ( 2 instancja)

Sąd I instancji przeciążony również i tworzy się Sąd ds. służby cywilnej UE utworzony w 2005 r. ( spory pomiędzy urzędnikami i instytucjami). Możliwość odwołania da sądu I instancji ale do TS już nie ( są wyjątki) , kolejna izba która ma powstać to Europejski sąd patentowy.

Skład organów sądowniczych

W skład Trybunału Sprawiedliwości wchodzi 27 sędziów i 8 rzeczników generalnych. Sędziowie i rzecznicy generalni są mianowani za wspólnym porozumieniem przez rządy Państw Członkowskich na okres sześciu lat, a ich mandat jest odnawialny. Są oni wybierani spośród osób o niekwestionowanej niezależności i mających wymagane w ich państwach kwalifikacje do zajmowania najwyższych stanowisk sądowych, lub są prawnikami o uznanych kompetencjach.

Sędziowie Trybunału wybierają spośród siebie prezesa Trybunału na okres trzech lat. Jego mandat jest odnawialny. Prezes kieruje pracami i administracją Trybunału, a także przewodniczy posiedzeniom i obradom w największych składach orzekających.                                                                                  Rzecznicy generalni wspomagają Trybunał. Ich zadaniem jest przedstawianie, w sposób całkowicie bezstronny i niezależny, opinii prawnej, określanej jako „opinia rzecznika generalnego” w sprawach, które zostaną im przydzielone.                                                                                                              Sekretarz pełni rolę sekretarza generalnego instytucji, kierując jej administracją z upoważnienia prezesa Trybunału.Trybunał może obradować w pełnym składzie, w składzie wielkiej izby (trzynastu sędziów) albo w izbach złożonych z pięciu lub trzech sędziów. Trybunał obraduje w pełnym składzie w przypadkach określonych w Statucie Trybunału (między innymi kiedy ma za zadanie zdymisjonować rzecznika praw obywatelskich czy orzec o dymisji członka Komisji, który naruszył ciążące na nim zobowiązania) oraz jeśli Trybunał uzna, że wniesiona sprawa ma wyjątkowe znaczenie. W składzie wielkiej izby Trybunał obraduje na żądanie Państwa Członkowskiego albo instytucji, które są stroną w postępowaniu, a także w sprawach szczególnie ważnych lub skomplikowanych. Inne sprawy są rozpatrywane przez izby składające się z pięciu lub trzech sędziów. Prezesi izb złożonych z pięciu sędziów wybierani są na trzy lata, a prezesi izb złożonych z trzech sędziów na jeden rok..

W skład Sądu Pierwszej Instancji wchodzi co najmniej jeden sędzia z każdego państwa członkowskiego (w 2007 r. 27 sędziów). Sędziowie mianowani są za wspólnym porozumieniem przez rządy państw członkowskich na okres sześciu lat, a ich mandat jest odnawialny. Sędziowie wybierają spośród siebie na okres trzech lat prezesa. Mianują także sekretarza na sześcioletnią kadencję.
Sędziowie pełnią swoje funkcje przy zachowaniu całkowitej bezstronności i niezależności.
W przeciwieństwie do Trybunału Sprawiedliwości w Sądzie nie ma stałych rzeczników generalnych. Rolę tę może w wyjątkowych przypadkach pełnić jeden z sędziów.
Sąd orzeka w izbach złożonych z pięciu lub trzech sędziów, a w niektórych przypadkach w składzie jednego sędziego. Może on również orzekać w składzie wielkiej izby (trzynastu sędziów) albo w pełnym składzie, jeżeli uzasadnia to stopień zawiłości prawnej lub waga sprawy. W ponad 80% spraw wniesionych do Sądu orzekają składy trzyosobowe.
Prezesi izb złożonych z pięciu sędziów wybierani są spośród sędziów na okres trzech lat.
Sąd ma do swojej dyspozycji własny sekretariat, lecz jego obsługę administracyjną i lingwistyczną zapewniają służby Trybunału Sprawiedliwości.

Sąd do spraw Służby Publicznej składa się z siedmiu sędziów, mianowanych przez Radę na okres sześciu lat (z możliwością ponownego mianowania) po wezwaniu do przedstawiania kandydatur i zasięgnięciu opinii siedmiu osobistości wybranych spośród byłych członków Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji oraz prawników o uznanej kompetencji. Przy mianowaniu sędziów Rada czuwa nad zapewnieniem zrównoważonego składu Sądu w odniesieniu do obywateli państw członkowskich pochodzących z możliwie najszerszego obszaru geograficznego oraz w odniesieniu do reprezentowanych krajowych systemów sądowniczych. Sędziowie wybierają spośród siebie na okres trzech lat prezesa, którego mandat jest odnawialny. Sąd do spraw Służby Publicznej obraduje w izbach składających się z trzech sędziów. Jednakże gdy przemawia za tym złożoność sprawy, sprawa może zostać przekazana pełnemu składowi. Ponadto w przypadkach które zostaną określone regulaminie, Sąd będzie mógł obradować w składzie pięcioosobowym lub jednoosobowym. Sędziowie mianują sekretarza na okres sześciu lat.
Sąd posiada własny sekretariat, lecz w zakresie pozostałych potrzeb administracyjnych i językowych korzysta z usług służb Trybunału.

Kompetencje TS                                                                                                                                          Aby Trybunał mógł właściwie wywiązywać się ze swoich zadań, przyznano mu ściśle określone uprawnienia do orzekania, które wykonuje w ramach procedury odesłania prejudycjalnego i postępowań w przedmiocie różnego rodzaju skarg.

Rodzaje postępowań                                                                                                                           Odesłanie prejudycjalne Trybunał Sprawiedliwości współpracuje ze wszystkimi sądami Państw Członkowskich, które w zakresie prawa wspólnotowego pełnią rolę sądów powszechnych. Aby zapewnić skuteczne i jednolite stosowanie prawa wspólnotowego, a także uniknąć jakichkolwiek rozbieżności w jego wykładni, sądy krajowe mogą, a czasami muszą, zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie wykładni danego zagadnienia prawa wspólnotowego, aby w ten sposób umożliwić na przykład zweryfikowanie zgodności ich ustawodawstwa krajowego z prawem wspólnotowym. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym może mieć również na celu kontrolę ważności aktu prawa wspólnotowego.Trybunał Sprawiedliwości nie ogranicza się do zwykłego udzielenia opinii, lecz jego odpowiedź ma postać wyroku lub postanowienia z uzasadnieniem. Sąd krajowy będący adresatem orzeczenia jest związany dokonaną wykładnią przy rozstrzyganiu rozpatrywanej przez siebie sprawy. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości wiąże w ten sam sposób inne sądy krajowe, które zetkną się z identycznym problemem.To właśnie również w ramach odesłań prejudycjalnych każdy obywatel europejski może uzyskać sprecyzowanie dotyczących go przepisów prawa wspólnotowego. Bowiem chociaż jedynie sąd krajowy może skierować odesłanie, to każdy z występujących przed tym sądem uczestników, Państwa Członkowskie, a także instytucje europejskie mogą brać udział we wszczętym przed Trybunałem Sprawiedliwości postępowaniu. W ten oto sposób, na podstawie pytań prejudycjalnych, przedkładanych niejednokrotnie przez sądy krajowe pierwszej instancji, sformułowanych zostało wiele spośród najważniejszych zasad prawa wspólnotowego.                                                                                                                                     Skarga o stwierdzenie uchybienia Instytucja tej skargi pozwala Trybunałowi sprawować kontrolę nad wypełnianiem przez Państwa Członkowskie zobowiązań, które na nich ciążą na mocy prawa wspólnotowego. Wniesienie sprawy do Trybunału poprzedza wszczynane przez Komisję postępowanie, polegające na umożliwieniu Państwu Członkowskiemu udzielenia odpowiedzi na stawiane mu zarzuty. Jeśli postępowanie to nie doprowadzi do położenia przez Państwo Członkowskie kresu uchybieniu, może wówczas zostać wniesiona do Trybunału skarga o stwierdzenie naruszenia prawa wspólnotowego.Skargę tę może wnieść Komisja — co w praktyce jest najczęściej spotykanym przypadkiem — bądź inne Państwo Członkowskie. Jeżeli Trybunał stwierdzi istnienie uchybienia, dane państwo zobowiązane jest do bezzwłocznego położenia mu kresu. Jeśli wskutek kolejnej skargi Komisji Trybunał Sprawiedliwości stwierdzi, że owo Państwo Członkowskie nie zastosowało się do jego wyroku, może nałożyć na nie karę w postaci ryczałtu lub okresową karę pieniężną.                   Skarga o stwierdzenie nieważności Instytucja tej skargi pozwala wnieść o stwierdzenie nieważności aktu prawnego wydanego przez jedną z instytucji (rozporządzenia, dyrektywy, decyzji). Dla Trybunału zastrzeżone są sprawy, w których skarga wniesiona została przez Państwo Członkowskie przeciwko Parlamentowi Europejskiemu lub Radzie (z wyjątkiem aktów prawnych Rady z zakresu pomocy państwa, dumpingu i uprawnień wykonawczych) lub przez jedną wspólnotową instytucję przeciwko drugiej. Z kolei Sąd jest właściwy do orzekania 
w pierwszej instancji w pozostałych sprawach tego rodzaju, w tym w szczególności dotyczących skarg wniesionych przez podmioty prywatne.                                                                                                                                                Skarga na bezczynność Umożliwia ona kontrolę legalności zaniechania działania przez instytucje wspólnotowe. Jest ona jednak dopuszczalna tylko wtedy, gdy dana instytucja została uprzednio wezwana do działania. Jeżeli bezprawność zaniechania zostanie stwierdzona, instytucja ta jest zobowiązana do podjęcia właściwych środków zmierzających do położenia kresu owej bezczynności. Uprawnienia do orzekania w przedmiocie skargi na bezczynność podzielone są między Trybunał i Sąd według takich samych kryteriów, jak w przypadku skarg o stwierdzenie nieważności.                 Odwołanie Trybunał Sprawiedliwości może rozpoznawać odwołania, ograniczone wyłącznie do kwestii prawnych, od wyroków i postanowień Sądu Pierwszej Instancji. Jeżeli odwołanie jest dopuszczalne i zasadne, Trybunał uchyla orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji. Jeżeli stan postępowania na to pozwala, Trybunał może sam wydać rozstrzygnięcie. W przeciwnym wypadku przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Pierwszej Instancji, który jest związany orzeczeniem wydanym w postępowaniu odwoławczym.                                                                                                                        Kontrola Orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji wydane w przedmiocie skargi wniesionej przeciwko orzeczeniu Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej mogą być w drodze wyjątku poddane kontroli Trybunału Sprawiedliwości.                                                                                            Postępowanie                                                                                                                        Niezależnie od charakteru sprawy postępowanie składa się z procedury pisemnej, a zazwyczaj również z procedury ustnej, która jest jawna. Należy jednak odróżnić procedurę odesłania prejudycjalnego od procedury w pozostałych sprawach, dotyczących tzw. skarg bezpośrednich.                                                                                                                                    Wszczęcie postępowania i procedura pisemna                                                                              Odwołania prejudycjalne Sąd krajowy przedkłada Trybunałowi Sprawiedliwości pytania dotyczące wykładni albo ważności przepisu prawa wspólnotowego, przeważnie w formie postanowienia wydanego zgodnie z przepisami proceduralnymi danego państwa. Po przetłumaczeniu wniosku przez służby tłumaczeń Trybunału na wszystkie języki Wspólnot sekretarz doręcza je uczestnikom biorącym udział w sprawie przed sądem krajowym, a także wszystkim Państwom Członkowskim i instytucjom. Zapewnia również publikację w Dzienniku Urzędowym komunikatu, zawierającego między innymi informacje na temat stron w sprawie i treści pytań. Uczestnicy, Państwa Członkowskie i instytucje Unii Europejskiej mają dwa miesiące na przedłożenie Trybunałowi Sprawiedliwości swoich uwag na piśmie.                                                                                                                                                        Skargi bezpośrednie Skargę wnosi się do Trybunału pismem skierowanym do sekretariatu Trybunału. Sekretarz zapewnia publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej komunikatu dotyczącego skargi, przedstawiając w nim zarzuty i żądania strony skarżącej. Jednocześnie skargę doręcza się stronie pozwanej, która ma miesiąc na wniesienie odpowiedzi na skargę. Skarżący ma prawo do repliki, a pozwany do dupliki, w obu przypadkach w terminie jednego miesiąca. Strony zobowiązane są przestrzegać tych terminów, chyba że prezes Trybunału zgodzi się na ich przedłużenie.W obu rodzajach postępowań do sprawy przydziela się sędziego sprawozdawcę i rzecznika generalnego, których zadanie polega na śledzeniu przebiegu postępowania. Wyznaczają ich odpowiednio prezes oraz pierwszy rzecznik generalny.                                                                                                          Środki przygotowawcze i sprawozdanie na rozprawęWe wszystkich rodzajach postępowań po zamknięciu procedury pisemnej wzywa się strony do zadeklarowania, w terminie miesiąca, czy domagają się wyznaczenia rozprawy oraz podania przyczyn jej ewentualnego otwarcia. Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu rzecznika generalnego Trybunał podejmuje decyzję, czy wymagane jest przeprowadzenie środków dowodowych, jakiemu składowi orzekającemu należy przydzielić rozstrzygnięcie sprawy i czy powinna odbyć się rozprawa, której termin określa prezes. Sędzia sprawozdawca streszcza w sprawozdaniu na rozprawę przedstawiony stan faktyczny i argumenty przytoczone przez strony oraz interwenientów, jeżeli miała miejsce interwencja. Sprawozdanie to jest udostępniane w języku postępowania podczas rozprawy.                                  Rozprawa jawna i opinia rzecznika generalnegoSprawa jest rozpoznawana na rozprawie jawnej w obecności sędziów składu orzekającego i rzecznika generalnego. Sędziowie i rzecznik generalny mogą zadawać uczestnikom pytania, które uznają za celowe. Po kilku tygodniach, również na posiedzeniu jawnym, rzecznik generalny przedstawia przed Trybunałem Sprawiedliwości swoją opinię. Dokonuje on w niej szczegółowej analizy sporu, w szczególności jego kwestii prawnych, oraz w sposób całkowicie niezależny proponuje Trybunałowi właściwe w jego mniemaniu rozwiązanie przedstawionego problemu. W ten sposób procedura ustna dobiega końca. Jeśli Trybunał po wysłuchaniu rzecznika generalnego zdecyduje, że w sprawie nie występuje nowe zagadnienie prawne, może zadecydować o rozstrzygnięciu sprawy bez jego opinii.                                                     WyrokiSędziowie przeprowadzają naradę w oparciu o projekt wyroku przygotowany przez sędziego sprawozdawcę. Każdy z sędziów składu orzekającego w danej sprawie może zaproponować zmiany. Wyroki Trybunału zapadają większością głosów, a ewentualne zdania odrębne nie są odnotowywane.
Wyrok podpisują wszyscy sędziowie, którzy brali udział w naradzie, a jego sentencja ogłaszana jest na posiedzeniu jawnym. Wyroki oraz opinie rzeczników generalnych dostępne są na stronie internetowej Trybunału w dniu ogłoszenia lub odczytania. W większości są one następnie publikowane w Zbiorze Orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji.                                                      Procedury szczególne                                                                                                                            Rozstrzygnięcie postanowieniem z uzasadnieniem W przypadku gdy pytanie prejudycjalne jest identyczne jak pytanie, w przedmiocie którego Trybunał już orzekał, lub jeżeli odpowiedź na nie nie pozostawia żadnych uzasadnionych wątpliwości albo można ją wyprowadzić z istniejącego orzecznictwa, Trybunał może, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, orzec postanowieniem z uzasadnieniem, zawierającym odesłanie do wcześniej wydanego wyroku dotyczącego tego zagadnienia lub do odpowiedniego orzecznictwa.

·         Tryb przyspieszony Tryb przyspieszony pozwala Trybunałowi na szybkie orzekanie w sprawach niecierpiących zwłoki dzięki skróceniu terminów i pominięciu pewnych etapów postępowania. W następstwie wniosku złożonego przez jedną ze stron oraz po wysłuchaniu drugiej strony prezes Trybunału podejmuje decyzję, czy szczególnie pilny charakter sprawy uzasadnia rozpoznanie jej w trybie przyspieszonym. Tryb przyspieszony jest również przewidziany dla odesłań prejudycjalnych. Wówczas o zastosowanie go występuje sąd krajowy, który skierował do Trybunału odesłanie.

·         Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych Wnioski o zastosowanie środków tymczasowych mają na celu uzyskanie zawieszenia wykonania aktu wydanego przez instytucję, który jest również przedmiotem skargi, lub zastosowanie innego środka tymczasowego, który jest niezbędny w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody, jaką poniosłaby jedna ze stron.

Koszty postępowaniaPostępowanie przed Trybunałem jest wolne od opłat. Trybunał nie pokrywa natomiast kosztów adwokata lub radcy prawnego, uprawnionego do występowania przed sądami jednego z Państw Członkowskich, przez którego strony muszą być reprezentowane. Jeśli jednak dana strona nie jest w stanie w całości lub w części ponieść kosztów postępowania, może ona złożyć wniosek o przyznanie pomocy w zakresie kosztów postępowania, który nie jest objęty przymusem adwokackim. Wniosek powinien zawierać wszelkie informacje, z których wynika, iż istnieje taka potrzeba.                                                                                                                                                  System językowyW przypadku skarg bezpośrednich językiem postępowania w danej sprawie, tj. językiem, w którym będzie się ono toczyć, jest język skargi (może to być jeden z 23 języków urzędowych Unii Europejskiej). W przypadku odesłań prejudycjalnych językiem postępowania jest język sądu krajowego, który skierował odesłanie do Trybunału Sprawiedliwości. Wymiana stanowisk w toku rozpraw tłumaczona jest wedle potrzeby symultanicznie na różne języki urzędowe Unii Europejskiej. Sędziowie naradzają się bez tłumaczy w jednym wspólnym języku, którym zgodnie z tradycją jest język francuski.

Kompetencje Sądu I instancji Sąd Pierwszej Instancji jest właściwy do rozpoznawania:

·         skarg bezpośrednich wniesionych przez osoby fizyczne lub prawne przeciwko aktom prawnym instytucji wspólnotowych (których są one adresatami lub które dotyczą ich bezpośrednio i indywidualnie) lub przeciwko zaniechaniu działania przez te instytucje. Może to być na przykład skarga przedsiębiorstwa na decyzję Komisji nakładającą na nie grzywnę;

·         skarg wniesionych przez państwa członkowskie przeciwko Komisji;

·         skarg wniesionych przez państwa członkowskie przeciwko Radzie, dotyczących aktów z dziedziny pomocy państwa, handlowych środków ochronnych („dumping”) oraz aktów, za pomocą których korzysta ona z uprawnień wykonawczych;

·         skarg o odszkodowanie za szkody wyrządzone przez instytucje wspólnotowe lub ich pracowników;

·         skarg dotyczących umów zawartych przez Wspólnoty, w których właściwość Sądu została wyraźnie określona;

·         skarg z zakresu wspólnotowych znaków towarowych.

Od orzeczeń wydanych przez Sąd przysługuje ograniczone do kwestii prawnych odwołanie do Trybunału Sprawiedliwości w terminie dwóch miesięcy.

Sąd ma własny regulamin. Zasadniczo postępowanie składa się z procedury pisemnej i ustnej.
Postępowanie wszczyna wniesienie przez adwokata albo radcę prawnego lub pełnomocnika skargi na piśmie skierowanej do sekretariatu. W komunikacie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej publikowane są we wszystkich językach urzędowych główne punkty tej skargi. Sekretarz doręcza skargę stronie przeciwnej, której przysługuje miesięczny termin na przedstawienie odpowiedzi na skargę. Strona skarżąca może następnie przedstawić w wyznaczonym terminie replikę, a strona pozwana może odpowiedzieć dupliką.
Każda osoba mająca uzasadniony interes w rozstrzygnięciu sprawy przedłożonej Sądowi, jak również państwo członkowskie lub instytucja Wspólnoty może brać udział w postępowaniu w charakterze interwenienta. Interwenient przedkłada uwagi zawierające stanowisko popierające uwzględnienie lub oddalenie żądań jednej ze stron, do których strony mogą następnie się ustosunkować. W niektórych przypadkach interwenient może również przedstawić uwagi w toku procedury ustnej.
W ramach procedury ustnej odbywa się rozprawa jawna. W jej toku sędziowie mogą zadawać pytania przedstawicielom stron. Sędzia sprawozdawca streszcza w sprawozdaniu na rozprawę przedstawiony stan faktyczny i argumenty przytoczone przez strony oraz interwenientów, jeżeli miała miejsce interwencja. Sprawozdanie to zostaje podane do publicznej wiadomości w języku postępowania.
Sędziowie naradzają się następnie w oparciu o projekt wyroku sporządzony przez sędziego sprawozdawcę. Wyrok ogłaszany jest na posiedzeniu jawnym.
Postępowanie przed Sądem Pierwszej Instancji jest wolne od opłat. Sąd nie pokrywa natomiast kosztów adwokata lub radcy prawnego, uprawnionego do występowania przed sądami jednego z państw członkowskich, przez którego strony muszą być reprezentowane. Jeśli jednak dana osoba fizyczna nie jest w stanie w całości lub w części ponieść kosztów postępowania, może ona złożyć wniosek o przyznanie pomocy w zakresie kosztów postępowania.                                                                                                                 Postępowanie w sprawie wniosku o zastosowanie środków tymczasow...