184 XXIII Około północy Crispin skierował barkę do brzegu. Tuż poniżej Drey Wood Rzeka Szemrzšcej Pieni skręcała na zachód w swych meandrach na drodze do Innisbore. Kiedy elfy wprowadziły barkę do małej zalesionej zatoczki, znaleli się w najbardziej wysuniętej na pomoc częci Matted Brakes. A było to o całe mile od miejsca, gdzie chcieli opucić rzekę. Deszcze ustały nieco i sišpiła zimna mżawka. Ciężkie chmury zakrywały księżyc i gwiazdy; noc była tak ciemna, że nawet oczy elfów nie dostrzegały niczego, co było poza zasięgiem kilku kroków. Wiatr zamarł, a nad całš okolicš wisiała gęsta mgła. Gdy barka zaryła dziobem w piaszczysty brzeg, zwiadowcy rozeszli się we wszystkie strony, by się upewnić, że nic im nie zagraża. Po chwili powrócili do Crispina. Kapitan zdecydował, że nie warto już podróżować dalej przed nastaniem witu. Wilowi i Amberle polecono pozostać w ich kabinie. Owinęli się więc szczelnie kocami i natychmiast zasnęli, nie nękani nareszcie męczšcym kołysaniem i przechyłami. Elfy otoczyły barkę i wystawiły straże. Crispin natomiast stanšł u wejcia do kabiny i tam trzymał nocnš straż. O wicie zebrali swoje zapasy i broń, którš mogli udwignšć, odcumowali barkę i pozwolili jej odpłynšć wraz z nurtem rzeki. Oddalała się cicho, a kiedy wreszcie zniknęła za najbliższym załomem, obrócili się i podšżyli przez zarola Matted Brakes. Był to nizinny teren pokryty w większoci plštaninš poskręcanych, cienkich gałęzi i krzaków, a także niskimi, lecz doć gęstymi zagajnikami i martwymi jeziorkami pełnymi stojšcej wody. Gdzieniegdzie rosły też jeżyny, a od czasu do czasu można było napotkać małe oczka wodne przypominajšce doły kloaczne. Matted Brakes oddzielały rozległe lasy Westlandii od Gór Skalistych Szczytów. Przejcie przez nie było bardzo trudne. Próbowało tego wielu miałków, lecz większoci z nich już nikt potem nie widział. Ginęli wród rozlicznych bagien, moczarów i grzšskich, zdradliwych jeziorek. Można też było natknšć się na nieprzyjemnych mieszkańców tej nieprzyjaznej okolicy. Były to złoliwe, przebiegłe i całkowicie niewybredne stwory. Ich ofiarš mogło stać się dosłownie wszystko. Niewiele istot tu mieszkało, ale każda z nich kierowała się tylko jednš zasadš: tropisz albo jeste tropiony. A tylko ten pierwszy mógł przetrwać. Gdybymy mieli jaki wybór, nie szlibymy tędy. Crispin zwolnił nieco kroku, by podzielić się tš uwagš z chłopakiem z Vale. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, wzięlibymy konie z posterunku i udali się na południe przez zachodnie rubieże Matted Brakes ku Mermidonowi. Potem można by było skręcić na zachód do Gór Skalistych Szczytów. No, ale cóż. Wszystko zmieniło się w Drey Wood. Teraz musimy bardzo uważać na to, co jest przed nami. Jedynš zaletš tego terenu jest to, że ukryje nasze lady. Wil pokiwał głowš z powštpiewaniem. Kto taki jak Kosiarz nie podda się zbyt łatwo. To prawda zgodził się elf. Będzie nas nadal tropił, ale już nie uda mu się tak nas zaskoczyć. To co czekało na nas w Drey Wood, ponieważ wiedziało, że nadchodzimy. Nie wiem skšd, ale tak było. Kapitan spojrzał na chłopaka, lecz Wil nie odpowiedział. W każdym razie teraz demon nie będzie wiedział, gdzie jestemy. Jeli chce nas znaleć, będzie musiał nas ledzić. To byłoby doć łatwe w lesie, ale nie tutaj. Będzie musiał wpierw się zorientować, w którym miejscu opucilimy rzekę; już samo to może zajšć nawet kilka dni. A potem musi nas wytropić wród tych zaroli, a tu można zniknšć dosłownie jak kamień w wodzie. Na tym grzšskim podłożu lady znikajš po kilku sekundach. W dodatku jest z nami Katsin, który urodził się w tej krainie i już kiedy tędy przechodził. Demon za, choćby był nie wiem jak potężny, jest na obcym terenie. Pozostaje mu tylko kierować się instynktem. To za daje nam znacznš przewagę. Ale Wil Ohmsford nie zgadzał się z tym. Allanon sšdził, że demony nie podšżš za nim, kiedy uciekał z Paranoru. A przecież tak się stało. Chłopak sšdził również, że owe stwory go nie znajdš, gdy wraz z Amberle niesieni byli ku odległym brzegom Tęczowego Jeziora przez Króla Srebrnej Rzeki. Lecz znów się pomylili. Dlaczegóż więc tym razem miałoby być inaczej? Demony były istotami z innej epoki i ich potęga pochodziła z innego czasu. Sam Allanon to powiedział. I dodał również, że ich przywódca jest czarnoksiężnikiem. Czy dla takich istot ledzenie garstki elfów może doprawdy stanowić problem? Wil wiedział, że już nic nie mogli na to poradzić. Jeli Kosiarz wytropi ich w Matted Brakes, to równie łatwo znajdzie ich wszędzie. Crispin podjšł właciwš decyzję. Zwiadowcy elfów mieli niesamowitš wprawę; być może to wystarczy, by wyszli cało z tej opresji. Chłopak z Vale mylał też o czym o wiele poważniejszym. Od czasu spotkania z Kosiarzem w Drey Wood nie potrafił skoncentrować się na niczym innym. Demon wiedział, że szli do posterunku elfów. Musiał wiedzieć, gdyż czekał tam na nich. Co do tego Crispin się nie mylił. Był wszak tylko jeden sposób, w jaki mógł się o tym dowiedzieć. Zapewne powiedział mu o tym szpieg, kto z obozu elfów, kto, kogo Allanon tak bardzo chciał zdemaskować i wywieć w pole. A jeli demony wiedziały o ich podróży do Drey Wood, to mogły wiedzieć o wiele więcej. Całkiem możliwe, pomylał chłopak, że wiedziały o wszystkim. Istniała też pewna możliwoć, o której wolał w ogóle nie myleć. Wszystko jednak zaczynało do siebie pasować. Allanon był pewien, że w obozie jest zdrajca lub szpieg. W jaki sposób musiał podsłuchać rozmowę z Eventinem. Choć wydawało się to mało prawdopodobne, tak jednak musiało być. W rozmowie padła nazwa Drey Wood; to mogło się przydać Kosiarzowi. Ale mówiono także o Wilderun. To za znaczyło, że demony znały dokładnie miejsce, do którego zamie- rzali się udać z Drey Wood. Tak więc nie miało większego znaczenia, jakš drogę wybiorš i co zrobiš dla zatarcia ladów przed rzekomš pogoniš. W momencie, gdy przybędš do Wilderun, demony będš już tam na nich czekały. Te myli towarzyszyły Wilowi przez cały dzień, gdy maszerowali przez grzšskie tereny Matted Brakes. Zwarte, gęste krzaki, kłujšce gałšzki jeżyn i wystajšce spod ziemi korzenie nie ułatwiały im życia. Na dodatek dokuczliwa mgła ograniczała widocznoć; ich odzienie było sztywne z zimna i wilgotne, w butach za chlupotała cuchnšca woda i błoto. Szli jednak dzielnie, nie odzywajšc się prawie do siebie. Oczy bolały ich już od cišgłego wpatrywania się w sišpišcy mrok i sinš szaroć mgły. O pomocy byli już skrajnie wyczerpani. Rozbili skromny obóz na kawałku suchej przestrzeni. Nie ryzykowali rozpalania ogniska. Owinęli się szczelniej wilgotnymi derkami i posilili się. Zwiadowcy uwinęli się szybko i wystawili warty. Wil kończył włanie swój posiłek, na który składało się suszone mięso i owoce, gdy nadeszła Amberle i przysiadła obok niego. Spod derki, którš okryła głowę, wystawały mokre kosmyki kasztanowych włosów. I jak tam sobie radzisz? zagadnšł Wil. Znakomicie odparła, choć wyglšdała jak przestraszone i zabłškane dziecko. Musimy porozmawiać. Słucham. Przez cały dzień o czym mylałam... Wil przytaknšł zachęcajšco. Kosiarz czekał na nas przy Drey Wood powiedziała cicho, po czym zawahała się przez moment. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co to oznacza? Chłopak nic nie powiedział. Wiedział, jaki będzie dalszy cišg dyskusji. To było tak, jakby dziewczyna czytała w jego mylach. To oznacza, że wiedział, iż nadchodzimy. Amberle mówiła dokładnie to, o czym pomylał. Jak to się mogło stać? Po prostu, tak się stało. Chłopak wzruszył ramionami i próbował się umiechnšć. Ale wiedział, że to była zła odpowied. Dziewczyna zmarszczyła brwi, a twarz aż jej poczerwieniała z gniewu. Tak po prostu nas sobie znalazły, tak jak w Havenstead?! I tak po prostu znalazły Allanona w Paranorze? I wyglšda na to, że tak po prostu znajdš nas, gdziekolwiek pójdziemy?! Amberle mówiła cicho i spokojnie, ale w jej głosie brzmiał tłumiony gniew. Masz mnie aż za tak głupiš, Wil? Chłopak wpatrywał się w niš przez chwilę zupełnie zaskoczony. Po raz pierwszy wymówiła jego imię, zwracajšc się wprost do niego. Ale w jej oczach dostrzegł ból i czajšce się podejrzenie. Wil zrozumiał, że albo powie jej to, co Allanon przekazał mu w tajemnicy, albo będzie musiał skłamać. Szybko podjšł decyzję i opowiedział jej o szpiegu. Kiedy skończył, dziewczyna pokręciła głowš z dezaprobatš. Powiniene był mi o tym powiedzieć wczeniej. Lecz Allanon prosił mnie o utrzymanie tego w tajemnicy. Chłopak próbował się bronić. Uznał, że i tak dosyć masz już zmartwień. Lecz Allanon nie zna mnie tak dobrze, jak to mu się wydaje powtórzyła z przekšsem dziewczyna. Tak czy inaczej, powiniene mi był o tym powiedzieć. Wil nie chciał się już dłużej o to spierać, więc skinšł głowš przepraszajšco. Wiem, masz rację. le zrobiłem. Przez chwilę panowała cisza. Który z trzymajšcych straż elfów wyłonił się z mgły jak duch, przeszedł obok i znów zniknšł w szarej zawiesinie. Amberle patrzyła przez chwilę za nim, a potem odwróciła twarz ku Wilowi. Chłopak nie widział jej oczu, gdyż zasłaniała je narzucona na głowę derka. Usłyszał tylko jej głos. Nie jestem zła, naprawdę. Umiechnšł się słabo. To dobrze. I tak jest tu już doć ponuro. Ale byłabym zła, gdyby mi nie powiedział teraz całej prawdy. Dlatego też ci powiedziałem. Amberle nie chciała już dłużej na ten temat ro...
aniona